İnce Memed - 3 - 37

kayalığa tünemiş oturmuşlardı. Su3mn dibine bütün çakıltaşlarım tek tek gösteren
bir ışık çökmüştü tanyerleri ışır ışımaz.
"Kendi kendini yenemeyeeeğini bildiğin için."
Ümmetin bu sözlerine bir yandan kızmış görünüyor, bir yandan da için için,
kendi bile farkında olmadan seviniyordu.
"Demek Topal Ali, Molla Duran Efendinin yanma girdi?"
"Görme Topal Aliyi! Adana Valisi gibi lenger şapka başında. Bir de kırmızı
kartal tüyü sokmuş lengerin kuşağının içine. Topal ayakta çizmeler... Geçenlerde
bir al Arap ata binmiş, kueağmda Alaman filintası... O da delirmiş."
"Ne olmuş da delirmiş?"
"Murtaza Ağayı öldüreeeğim diyor da başka bir şey demiyor."
"Asıl 3mreğinde kurt olan insan odur işte. Onun 3mreğindeki kurt yırtıeı bir
kaplan kadardır. Bunea yıl bu düzene, bu gidişe, bunea kötülüğe, zulme nasıl
dayandı bu adam, şaşıyorum. Demek ki bu adamda kırk aslan 3mreği varmış."
"Onu da istiyor musun?"
"Onun aklı olmazsa, işte o zaman Çukurovadan çıkamam ben."
"Başka adam gerek mi sana?"
"Sağ ol Ümmet kardaş, biz üçümüz yeteriz."
İki gün içinde Ümmetin adamları Sinemoğlunu buldular getirdiler. Altı
kişiydiler. Altısı da aynı yaşta, gepgenç gösteriyorlardı. Sinemoğlu Memedi
görünee hemen önünde niyaza gelip elini aldı, üç kere öptükten sonra alnına




götürdü. Ötekiler de onun gibi yaptılar. Karşıya geçip diz üstü oturdular, ellerini
de kueaklarına aldılar. Karşıdan, doruğuna gün vurmuş görkemli bir dağa bakar
gibi bakıyorlardı ona, hayran.
Sarı Ümmet, bu arada Sinemoğlu çetesini anlatmıştı Memede. Çetedeki
eşkıyaları ona teker teker söylemişti. Şaşılaeak iş, hepsinin de maeerası aynıydı,
bütün bu dağların, ovanın insanlarının da maeerası aynıydı. Öyleyse, niçin yalnız
bu altı kişi çıkmıştı dağa? Onların içindeki kurt daha mı başka bir kurttu ki...
Sinemoğlunun dedesi savaşa gitmiş dönmemişti. Söylediklerine göre dedesinin
babası, onun da babası savaşa gitmişler gelmemişlerdi. Dedesi, babası, üç
ameası, yedi dayısı da savaşta Arabistan çölünde. Yunan Savaşında kalmıştı.
Çetedeki öteki delikanlıların babaları, dedeleri de savaşlardan dönmemişlerdi.
Bunların altısı da, askerlik zamanları gelinee kafa kafaya vermişler, düşünmüşler
taşınmışlar dağa çıkmışlardı.
"Bir af çıkarsa ineeek misini z ?"
"İnmeyeeeğiz."
"Ölüneeye kadar savaş içinde olaeaksmız, savaştan korkup askere gitmediniz
ya..."
"Eşkıyalık savaştan iyidir."
"Kim bilir," dedi Memed. Sonra da gözlerine o çelik ışıltısındaki ışık geldi
çakıldı. Sapsarı güneşler başında döndü, saçakladı, harmanladı. "Bir yer bulsak
kendimize, bir portakal bahçesi, deniz kıyısında. Portakallar çiçek açmış,
kokuları insanın başını döndüren... Siz hiç portakal bahçesi gördünüz mü?"
Sinemoğlu ellerini gösterdi, elleri tırmık içindeydi.
"Bak ellerime, portakal bahçelerinde ırgatlık edenin elleri böyle olur. Ben yedi
yaşımdan bu yana Dörtyolda portakal topladım."
"Şimdi bÜ3mk bir bahçemiz olsa, o da çiçek açsa, güzel koksa, siz gene inmez
misiniz düze?"
"İnmeyiz."
Akşamüstü al atının üstünde Topal Ali geldi. Memed onu) görünee gülmeye
başladı. Topal attan indi geldi Memedi, Um j meti kueakladı, o, iki kat olmuş
daha Topal Aliye bakıp bakıp gülüyordu.
Topal Ali kızmış gibi yaptı, kaşlarını çattı:
"Neye gülüyorsun oğlum sümüklü Memed, bir açık yerimi mi gördün?"
"Yok yok... Şu lenger şapkasına bakın şunun... Lenger, lenger..."
Memed gülmekten neredeyse boğulaeaktı. Sinemoğlu, Kasımla Temir, Ümmet,
öteki eşkıyalar da Memede katılmışlar, onlar da gülüyorlardı.
"Ne var ki oğlum bu lengerde bu kadar güleeek?"

"Çıkar şunu Ali."
"Çıkarmam oğlum, senin gibi görgüsüz bir eşkıya parçası Ağaların, Beylerin,
hem de Paşaların giydiği lengerden ne anlar. Sen biliyor musun ki bu tüylü
lenger, senin gibi bir köylünün üç kanı pahasmadır."
Topal Ali lengerini çıkardı, kırmızı kartal tüyünü okşadı, tozunu almak için
fiskeledikten sonra şöyle usturuplu başına geçirdi.
"Şimdi anladın mı oğlum Memed bu lenger nasıl giyilirmiş?"
"Anladım," dedi Memed.
Üç eski arkadaş sarmaş dolaş oldular. Topal onlara sabaha kadar kasabayı,
onların korkularını, Murtaza Ağayla arasında geçenleri anlattı. O anlattıkça
Memed gülüyordu. Kamı, kasıkları gülmekten ağrıyordu.
"Öldürdün beni gülmekten, beni Ali kardaş."
"Yarın Famk Yüzbaşıyla karşılaşırsan böyle gülmeyi unutursun."
"Unutmam."
"Ben Murtazayı öldürüp de dağa çıkmea sen gülmeyi iyiee unutursun."
"Sen bunu bana yapmazsın. Sen Çukurovada olmazsan ben ne yaparım?"
"Sen ne yaparsan yap, ben kendi elimle öldüreeeğim Murtazayı."
"Sen onu öldürmeden, ya onu ben öldürürsem?"
Alinin gözleri 3mvalarmdan fırladı, dudakları titredi, 3mmmklarmı sıktı:
"Bütün o hakaretleri senin için 3aıttum. Murtazayı sen benden önee öldürürsen.
Kuran üstüne. Allanın adı üstüne ant veriyomm ki ben de seni öldürürüm..."
"Aboooov Ali!" dedi Memed, Topal Aliyi hiç böyle görmemişti, "bu ne öfke
böyle!"
Topal Ali Memedi üzdüğünü anladı:
"Kusura kalma Memedim," dedi. "Biliyorsun sen ne dersen o olur ya, böyle
aşağılık bir adamın bu dünyada bir damla su içmesi, bir lokma ekmek bile
yemesi haram. Bizim şu dünyamız ne kadar kötü olursa olsun, böyle bir adamın
yaşamasına layık bir dünya değil."
"Ali Ağam," diye boynunu kıvırdı Memed, "şu dünyaya kim bilir ne kötü, ne
alçak, tanıymea ne kadar utanaeağımız insan gelmiştir, kim bilir?"
"Bunun gibisi gelmemiştir," diye kestirdi attı Topal Ali. "Ben onu kendi elimle
öldüreeeğim."
"Öldür," diye güldü Memed.
Sabahleyin atma binen Topal Ali kaykılarak, lengerin tozunu fiskeleyerek yola
düştü. O gözükmez oluneaya kadar da Memed onun arkasından güldü.
"Bize üç at gerek Ümmet."
"Ohhooo, attan çok ne var konakta..."



"Neden o kadar çok atın var?"
"O Kürt paşası var ya..."
"Var... "
"O Urfalıymış, söyledim ya..."
"Söyledin."
"Urfanm küheylanları dünyanın güzel atları."
"Bunu herkes biliyor."
"O Kürt Paşasının da Urfada tavla tavla Arap atları varmış."
"Sen bu atları Urfadan mı getirdin?"
"Ay otuz, hafta yedi, bir hafta, bir ay geçmiyor ki Keklikoğlu bir at
göndermesin, bir kaçakçıyla, bir Kürt eşkıya, bir seyisle..."
"Çok mu at var ahırda?"
"Say sayabildiğin kadar. Hepsi de eyerli, her bir eyerin, dizginin, üzenginin
değeri belki de yüz altın."
"İnşallah Keklikoğlu korkusunu yener de gelir görür bütün bunları..."
"İnşallah," dedi Sarı Ümmet.
Gün kavuşurken atları çektiler, bindiler. Sarı Ümmet her birisine de birer
sırmalı Kabartay Çerkesi işi yamçı verdi, silahları görünmesin diye.
"Siz gidin, ben de arkanızdan geliyorum. Ben de silahlı ineeeğim kasabaya."
O geee sabaha kadar at sürdüler ya Vayvay kÖ3mne ulaşamadılar. Gün burnuna
Azaphnm altındaki büklüğe vardılar, atları sazların, kamışların içine çekip
geeeyi orada beklediler. Memed sabırsızlanıyor, hemen dışarı çıkıp Vayvaya
gitmek istiyordu. Uzaktaki yoldan at arabalarının sesleri geliyordu. Soğuk bir
poyraz esiyor, büklükteki kamışları güneye doğru yatırıyordu. Ova bir tuhaf
hışıltı içindeydi. Poyrazın önüne düşmüş kuşlar hızla Akdeniz üstüne, kanatları
savrularak akıp gidiyorlardı. Çürümüş ot, kök, yaprak, çiçek kokusu ortalığı
almıştı. Anavarzanm üstündeki bulut oraya çakılmış gibi kıpırdamadan
duruyordu. Memed gözlerini kapatmış, yöresindeki dünyayı unutmuştu. Deliee
koyaktaki çiçek açmış nar ağaçları al bir bulut gibi 3mkarıya, dağın doruğuna
yukarı ağıp gidiyordu. Kıpkırmızı bir yol oradan buraya kadar bütün ovayı
kuşatıyordu. Kıpkırmızı bir kuş, gözleri de bir köz gibi yanarak büklüğün
üstünde kanatları yalazlayarak dolanıyordu. Sararmış başaklar, ikindiüstü yeliyle
sırtları ışılayarak, altın sarısında şavklanarak doğudan yana yatıyorlardı.
Seyranın güneş yanığı yüzü, saçları buğday, aeı çiçek, gün ışığı kokuyordu.
Sıeak toprakta onu deli eden bir koku vardı. Sarı güz yaprağı, yağmur sonu
toprağı kokuyordu Seyranın bedeni. Islak, sıeak... Memed durmadan bataklıktan
dışarıya kayıyor, Vayvay kÖ3mnden yana bakıyor, açılmış geniş burun

delikleriyle havayı kokluyordu. Her yer Seyranın gün ışığı kokusuyla kavrulmuş
kokuyordu. Seyranın kokusu kayaya, kanadı yaralı alıeı kuşa, çalıların dibindeki
menekşeye, dibi çakıltaşlı, kıyıları yarpuzlu pınara sinmişti. Kasım da, Temir de
Seyran kokuyorlardı.
Memed sonunda dayanamadı:
"Atları çözün arkadaşlar," dedi, "gidiyoruz."
Kasım çok deneylerden geçmiş bir kişiydi, Memedi anlıJ yordu.
"Gidelim," diye ayağa kalktı.
Memed çoktan ata binmiş büklüğü dışarı çıkmıştı bile.
Doludizgin köye girdiler.
Koea Osman bir türlü gözlerine inanamıyor, kapısının önünde durmuş bu üç
atlıya yaklaşıp yaklaşıp bakıyor, tanıyamıyordu. Atlar, atların koşumları,
binieileri ona bir şeyleri anımsatıyordu ama, o gidiyor geliyor, bakıyor, bir türlü
çıkaramıyordu.
"Osman Emmi, Osman Emmi benim ben, Memed."
"İnee Memed şahinim!" diye ona koştu Koea Osman, gitti atın dizginine
sarıldı. Öylesine heyeeanlanmıştı ki ata tutunmasa yere yuvarlanaeaktı. Memed
attan inip onu kueakladı eve götürdü. Kamer Ana kapıda durmuş onları
bekliyordu.
"Siz de inin yavrular."
Kasımla Temir de indi.
Bir anda avluyu bir köylü kalabalığı doldurdu. Atları tavlaya çektiler.
Memedin köye girdiğini, daha o doludizgin gelirken görmüş Seyran da koşarak
Koea Osmanm evine geliyordu. Çok öfkelenmiş, korkusundan 3mreği ağzına
gelmişti. Bu ahmak adam ölümünü arıyordu. Dalgündüz, hem de atlı... Bu köy
ihbareı doluydu. Vay akılsız Memed vay, bir bulup da bir yitirdiğim...
O gelineeye kadar Koea Osmanm büyük avlusu ağzına kadar insanla dolmuştu.
Bir yandan da duyan geliyordu, duyan geliyordu. Seyran geldi, kalabalığı yardı,
kapının ağzında durdu. Sapsarı kesilmiş tepeden tırnağa titriyordu.
Memed onu görünee bir hoş oldu, yerinden kıpırdayamadı. Seyrandan baş
döndürüeü bir koku fışkırıyor, bütün dünyayı dolduruyordu. Memedin gözü
karardı, sendeledi. Seyrana doğru yürüdü.
"Kendini öldürtmeye mi geldin Memed?"
Seyranın sesi sert, soğuktu.
Memed kendine geldi. Ona yaklaştı, kueaklamak istedi. Seyran onun elini
silkeledi attı.
"Buralarda eandarmalar eirit atıyor, Çukurova ağzına kadar askerlen doldu.


Her çalı, her böeek, her ağaç, her kuş da ihbareı oldu. Sen kendini öldürtmeye mi
geldin?"
Memed konuşamıyordu.
"Bin atma hemen çekil dağlara."
Seyran bir kaya parçası gibiydi, gözleri kıvıleimlanmış.
"Ben seninle evlenmeye geldim bugün."
"Ben böyle, senin gibi kanma susamışlarla evlenemem. Bin atma da hemen
çekil git!"
"Seyran!"
"Konuşma benimle. Ben böyle ne oldum delisi olanlarla konuşamam. Bir de
İnee Memed olaeak! Söyleyin bana ey millet, tnee Memed gibisi böyle de bir iş
yapar mı?"
Arkasına döndü, kalabalığı yardı çıktı, evine yollandı. Öylesine çabuk, öfkeli,
kendinden geçmiş homurdanarak yürüyordu ki, babası, kardeşleri ardından
yetişemiyorlardı.
Konaklarının avlusunda babası Seyranın kolundan tuttu, kardeşleri de yetişti.
"Ne oldu, ne var kızım. Seyran?"
"Onu öldüreeekler baba."
"Kim öldüreeek kızım?"
"Yüzbaşı, eandarmalar... Onlar üç kişi, eandarmalar bin kişiler. Baba, gönder
onu dağlara. Kurban olayım baba. Şimdi, onu gören Feleksiz Fazlı kasabaya
yetişmiştir bile. Yetiş oraya, onu kurtar baba. Bu ovanın yüzünde înee Memed
değil, kuş olsa kurtulamaz eandarmalarm elinden. Köylüler de eandarmalarla bir
olurlar, baktılar ki înee Memed naçar, yalnız kalmış."
"Feleksiz Fazlıyı bulun."
Seyranın kardeşleri bir anda kÖ3mn içine daldılar.
"Feleksiz Fazlı..."
"Feleksiz Fazlı!"
"Şimdi gördüm, az önee şu evin duldasmdaydı."
"Şaşkın şaşkın înee Memede bakıyordu."
"Gözlerini dikmiş."
"Feleksiz Fazlı, Feleksiz Fazlı..."
Köylüler dağıldılar, herkes Feleksiz Fazlıyı arıyordu. Biraz sonra Feleksiz
Fazlının bir ata binmiş, kasaba yolunu tutmuş olduğu haberi geldi.
Koea Osman:
"Yetişin, yakalayın onu. Altındaki atını vurun, olmazsa kendisini de vurun. O
kasabaya yetişirse biz Memedi kurtaramayız."

Boynu uzun Muhtar Seyfali:
"Muslu, sen koş, binbir ata sen git. Feleksiz Fazlı sana teslim. Yanına kaç kişi
alırsan al! Ama o kasabaya varamasm."
"Seyranın kardeşleri de yola çıkmışlar."
"Onlar yakalarlar Feleksizi."
"Öldürsünler," diye gürlüyordu Koea Osman. "Onu öldürüp ölüsünü Akçasaza
gömsünler."
"Kim bu Feleksiz?" diye çırpınıyordu înee Memed. "Niçin bu kadar
telaşlandınız?"
Ona kimse karşılık vermiyor, herkes Feleksiz Fazlıyla uğraşıyordu.
En sonunda boynu uzun Muhtar Seyfali:
"Bu," dedi, "Memedim, bu Feleksiz Fazlı öksüz. Yüzbaşının adamı. Sen
gittikten sonra geee gündüz Seyranı gözlüyordu. Nereye gitse, ne yapsa gölge
gibi onun ardmdaydı. Şimdi de seni görünee. Yüzbaşının ona verdiği ata binmiş,
doludizgin sürmüş gitmiş, telaş bu!"
"Seyran buna mı kızdı?"
"Neye kızaeak ya," diye çıkıştı Kamer Ana. "Senin ölüm haberin geldi de, o az
daha kendini öldürüyordu. O koea konakta sabahlara kadar çığrıştı. Sonra da,
ölenin sen olmadığını görünee sevineinden uçtu. Bütün dünya da, gökteki kuşlar,
sudaki balıklar, yerdeki karmealar, çöllerin eerenleri, dağların kartalları kurtları,
ağaçlar da, sular da onunla bile dört döndüler sevinçlerinden."
Gökteki yıldızlar, çiçekler, ay, güneş sevinç açtılar, sevinçten ışık saldılar.
Bütün dünya gülüyordu. Şu ovanın tekmil insanları da katıldılar sevineine
Seyranın. Senin ölmediğini öğreninee ova, bebeler bile ağıtlarını kestiler, sevinç
mırıltıları koyverdiler.
"Seyran korkuyor."
"Bana bir şey olmaz. Bak!"
Parmağmdaki yüzüğü gösterdi.
"Bu ne?"
"Kırkgöz Oeağmm mührü bu, tılsımlı mühür. Anladın mı"
"Seyran bunu bilmiyor."
"Bunu Anaeık Sultan verdi bana. Bundan sonra..."
"Anladım," diye sevindi Kamer Ana. "Sana kurşun geçmez."
Bu sırada Seyranın ameası içeriye girdi. Geniş omuzlu, kurumuş yüzlü, ak
sakallı, güzel giyinmiş, yanağında bir yara izi, sert bakışlı bir adamdı.
"Bizim çoeuklar onu kasabaya varmadan yakalarlar."
Memed sevindi. Bu iri, güvenli, güleç 3mzlü adamı çok sevmişti. Kasımla


Temire:
"Siz dışarda nöbete durun, kalabalığa da söyleyin dağılsınlar. Benim Ağalarla
konuşaeaklarım var. Şöyle odaya buyurun."
Önde Seyranın ameası, arkada Seyfali, Hüsam, öteki köylüler odaya girdiler.
Memed Koea Osmana:
"Emmi, sen kal," dedi.
Koea Osman kaldı.
"Şimdi biz içeriye girinee sen. Allanın emri Peygamberin kavliyle Seyranı
ameasmdan bana isteyeeeksin. Köyde imam var mı?"
"Var."
"Ondan sonra da Seyrana gidileeek, nikah orada kıyılaeak."
"Bu çok güzel," diye sevinçle şakıdı Koea Osman. Hemen içeriye girdi, kızı
istedi.
"Verdim gitti," dedi Seyranın ameası. "Onları Allah yazmış biribirine. Benim
elimden ne gelir ki..."
Hüsam imama koştu, Seyfali, Koea Osman tanık oldular. Seyran, önde imamı,
arkada Memedi, Koea Osmanı, Seyfaliyi görünee her şeyi anladı ya öfkesi
geçmedi, sertleştikçe korkuyor, korktukça sertleşiyordu.
Kısa bir sürede nikahı kıydılar, Memedle Seyranı odada bıraktılar çıktılar. Az
sonra Koea Osmanm avlusunda davullar dövülmeye, zurnalar ötmeye, halaylar
çekilmeye başladı.
Memed, çekinerek, ağır ağır, ortada taş gibi donup kalmış Seyrana yaklaştı,
gülümsedi, öteki öyle buz gibi duruyordu.
"Seyran," dedi. Taş kesilmiş Seyranın kirpikleri bile oynamadı. Memed onu
kueakladı, sıktı, öptü. Seyran bir ağaç kütüğü gibi eansız, bütün kanı çekilmiş,
ayakta ölmüştü sanki. "Seyran ne oluyor?"
Seyran durumunu hiç bozmadı.
"Etme Seyran..."
Uzaktan, davulun sesinin altından, Akçasazdan birtakım sesler geliyordu.
"Ölü müsün Seyran?"
Memed uğraştı, yalvardı yakardı. Seyranın inadını kıramadı.
"Öldürdün beni Seyran. Bir şey, bir söz söyle bana." Seyran koeaman, küsmüş
gözlerini şaşkın, sevgi dolu onun 3mzüne dikti bir süre, gözlerinin içine baktı:
"Bin atma git Memed," dedi. "Sen ölürsen ben yaşayamam. Sen git, ben seni
neredeysen tez günde bulurum. Bin atma!"
Sesi o kadar hüzünlüydü ki Memedi yürekten yaraladı.
"Hemen gidiyorum Seyran," dedi. "Şu anda."


Kucaklaştılar. Seyran onu yanağından, incitmekten korkarmış gibi usulcana
öptü.
Memed merdivenleri birer ikişer koşarcasına indi. Seyran da onu izledi.
"Haydiyin arkadaşlar, gidelim." Koca Osman onu yakaladı:
"Olmaz," dedi kesin bir sesle. "Düğün yemeğimizden yemeden seni bir yere
göndermem. İşte asıl uğursuzluk bundan gelir."
Memed gülerek Seyranı gösterdi. Koca Osman:
"Kız," dedi 3mmuşacık, "ne istiyorsun benim şahinimden? tnce Memed benim
şahinim. Herkes seni öldü sandı da..." Elini Memedin omuzuna koydu: "Söyle
Seyran, yalan mı, ben, benim şahinim ölmez, dedim. Söyle, söyle yalan mı?"
Sonra gitti Seyranı kucakladı: "Ulan," dedi, "ulan kız, adınız Seyran da olsa
avrat milleti değil misiniz, bak kızım Seyran, Feleksiz Fazlı kasabaya yetişse
bile, haydi yetişti diyelim, candarma hazırlanacak da, buraya yetişecek de... Sen
deli misin kızım, bırak da şahinim yemeğini, hem de düğün yemeğini rahat rahat
yesin. Ona düğün yahnisini Kamer Anası pişirdi." Sağma Seyranı, soluna
Memedi aldı. Ak sakallan sevinç içinde gülüyordu. "Bu düğün üç gün üç gece
sürecek, sen şimdi çekip gitsen de... Sen kimsesiz, öksüz bir çocuk değilsin,
senin evin var. Koca Osman gibi baban var. Şu ovada kim varsa, yarından tezi
yok okuntu gönderilecek, pehlivanlara, aşıklara, kalaycılara..."
"Sağ ol Emmi..."
Odaya geçtiler. Seyran kapıda kaldı. Bir süre Memedi, onun güzelliğini hayran
seyrettikten sonra ayrıldı, alacakaranlıkta köyün yöresinde dönmeye başladı.
Keskin kulakları en küçük bir sesi, bir çıtırtıyı kaçırmıyordu. Feleksiz Fazlıyı
aramaya çıkanlar bir türlü daha dönmemişlerdi. Bir yandan evlendiğine,
Memedin canını da göze alıp ona geldiğine seviniyor, içinde ılık ılık kaynayan,
aydınlık bir su gibi içine çöken bir sevgi, bir yanda da onulmaz bir korku...
Şimdi elinde olsa da Memedi bir kuş yapıverse de onu havaya atıverseydi.
Allahım, diye kollarını göğe açtı. Gökte yıldızlar üst üsteydi ve sevinç içindeki
yıldızlar gün vurmuş, balkıyan sarı bir ekin tarlası gibi dalgalanıyordu. Allahım,
sen koru Memedimi.
Kasabaya doğru 3mrüyor, dereye gelince geriye dönüyor, kulağını yere dayayıp
uzaklardan sesler dinliyordu. Topraktan, uğuldayan, patlayan bataklık
seslerinden başka hiçbir ses alamayınca da yüreğine bir güven geliyordu. Ve
düşünüyordu, bundan sonra bütün yaşamı hep böyle geçecek, bir ömür boyu, ya
da İnce Memed de vurulana kadar eli 3mreğinin üstünde olacaktı. Memedin
elinde bir yüzük görmüştü, üstünde yazılar olan o eski 3mzüklerden birisine
benziyordu. O koruyucu 3mzüklerden... Heyecanlandı. Ama şimdi nasıl gider de.


o kadar adamın içinde ona, Memed, bu parmağındaki yüzük ne, diye sorabilirdi.
Köye doğru koştu, Koea Osmanm avlusuna geldi. Kasımı buldu, bu adamı
gözü tutmuştu:
"Ben Seyranım," dedi.
"Bildim baeım."
"İçeriye gir de, onun kulağına, kimse duymasın, benim onu burada beklediğimi
söyle."
Kasımın içeriye girmesiyle Memedle birlikte çıkması bir oldu.
"Seyran..."
"Daha bir gözükür yok ortalıkta. Ben yolları gözlüyorum. Kasım, Temir kardaş
da burada. Sana bir şey soraeaktım da, onun için..."
Sesi sıkılgan, utangaçtı.
"Sor Seyran..."
"Hani demem o ki..." Kekeledi.
Memed güldü:
"Benden mi utanıyorsun?"
"Hani dedim ki..."
"Ne dedin Seyran, Seyran, Seyran," diye Memed onu kueakladı. O yanık
güneş, ışık, ekin, ot, insan kokusunu içine çekti. Başı döndü, tçi sevgiden doldu
taştı.
"Hani... O parmağındaki..."
"Yüzük mü? Onu işte benim yaralarımı sağaltan Kırkgöz Oeağmm piri Anaeık
Sultan verdi. Bu 3mzüğü yalnız oeağm soyu takabilirmiş, ilk olarak ben
takıyorum... Ölümden, kurşundan, hastalıklardan, yıldırımdan... "
"Biliyorum Memed. Sen var git yoluna. Yolun açık olsun, Allah seni sonuna
kadar gönendirsin. Seni tez günde arayıp bulaeağım. Artık senin üstünde bu
yüzük varken hiç korkmuyorum."
"Korkma," dedi Memed. "Bak sana bir şey söyleyim mi, bir Abdi ölünee
yerine Kel Hamza gelir, o ölünee yerine, on Kel Hamza... Ali Safa ölünee, yüz
Ali Safa gelir... Öyleyse benim çabam niye?"
"Niye," diye sordu Seyran. Memedin bu kadar konuştuğunu görmemişti.
Herhalde çok önemli bir şey söyleyeeekti, durup dururken, geeenin yarısında
böyle sorular sorduğuna göre.
Avlunun ortasında bÜ3mk ateş yanıyor, ateşin yöresinde delikanlılar eski, ağır
bir halay çekiyorlardı, durgun bir su gibi dingin.
"İnee Memed ölünee..." Sesi ışık gibi çınlıyordu.
"Allah göstermesin."


"ince Memed ölünce on bin, yüz bin, yüz yüz bin, bin bin, milyon İnce Memed
gelecek. Neden ki dersen fakir fıkaralar çokluk, zenginler azlık... Sonunda
tükenecekler."
"Anladım," diye onu kucakladı Seyran. "Bir iyice anladım. Sonunda kınla
kınla soyları tükenecek. Sen şimdi gir içeri de yemeğini ye... Kaç gündür açsın,
kim bilir."
Memed içeriye girdi. Seyran da köyün yakınındaki tepeye yollandı. Tepe o
kadar 3mksek değildi ya gene de tepe sayılırdı. Birden anımsadı ki çalman
davullar, bu kurulan düğün onunla İnce Memed için...
Tepeye çıkıyor, iniyor, çalman davulla halaydan halaya geçişini dinliyor, yanan
ocağın durmadan ölçerilişini izliyor, düğününü düşünüyor. Anacık Sultanın
yüzüğünü aklından çıkarmıyor, ama gene de korkudan kurtulamıyordu. Şu adam,
şuradan, başına bir hal gelmeden kurtulsa gitse diye Tanrıya yalvarıyordu.
Ama İnce Memedin bütün yaşamı böyle, bugünkü gibi geçmeyecek miydi,
buna can mı dayanırdı. Derin, kaygan, umutsuz bir karanlığın içine yuvarlandı.
Dayanamayıp ıslak toprağa oturdu, ardından da başını elleri arasına aldı.
Sonra birden kendine geldi. "Orospuya bak," dedi gülerek kendi kendine. "Şu
korkak, ahmak orospuya bak... Hep böyle korkacakmış. Oğlan ne dedi, hiç
anlamadın mı, hey ahmak kafa Seyran, sümüklü. Ağalar az, fıkaralar çok... Kınla
kınla tükenecekler. Dünya kurulduğundan bu yana berikiler kırıldılar, kırıldılar
tükenmediler. Bu sefer de ötekiler..."
Koca Osmanm avlusuna geldiğinde gençleri yeni bir halaya durmuş buldu.
Köyün kızları, gelinleri, kadınları da en güzel bayramlık, düğünlük giyitlerini
giymişler, takmışlar takıştırmışlar birer bahar çiçeği gibi açmışlardı. Seyranı
aralarına aldılar, geniş sofah bir eve götürdüler, eski, sevinçli güzel türkülerine
başladılar. Bunun bir oyun değil, gerçek bir düğün olduğunu daha yeni
anlamışlardı. Az bir sürede Seyrana çok güzel bir gelin başı yaptılar.
Gece yarısına doğruydu ki doludizgin gelen atlı Koca Osmanm avlusunda,
yanan ateşin yanında durup atından atladı, koşarak içeriye girdi, onun telaşını
gören davulcular da seslerini kestiler beklemeye başladılar.
"Kasabanın altında, köprüye bir sigara içimlik yerde ulaştım Teleksiz Fazlıya.
Atını doludizgin sürüyordu. Bir kurşunda atını vurdum. At devrildi. At devrildiği
yere vardım. Baktım ki Fazlı yok. Onu aramaya başladım oralarda, çalıların
içinde, kamışların köklerinde, ağaçların üstlerinde. Ben onu aramakta olayım, bir
baktım, köprüde bir kalabalık. Bir baktım, candarmalar. Bir baktım, başlarında
Yüzbaşı Faruk, yanında Teğmen Habip, Kertiş Ali, Teleksiz Fazlı... Ben de atı
doldurdum, buraya yetiştim."



Memed, soğukkanlı, hiçbir şey olmamış gibi ayağa kalktı, gülümsüy ordu:
"Bu iyi oldu," dedi, oradakileri teker teker kueakladı, dışarıya çıktı, halay
çekenlerin yanma vardı. "Sağ olun çoeuklar, ne güzel de halay çekiyordunuz,
neden durdunuz?"
Davullar hemen çalmaya başladı.
Seyranı sordu, yol gösterdiler, gelin başlı Seyranı görünee gözleri doldu:
"Sağlıeakla kal Seyran," dedi.
"Selametle git."
Aşağı yoldan, Amberarkmm oradan kasabaya doğru çıktılar.
Kabaağaem altında yanında atı, sigaranın birisini söndürüp birisini yakıyordu
Topal Ali.
Memed:
"Kasım bak," dedi, "orada, o ağaem altındaki ipiliyen ağara Topal Alinin."
"Ne biliyordu ki bizim geleeeğimizi?"
"Bilse de, bilmese de o bekler."
Biraz sonra ağaem yanında atlarının başını çektiler.
"Selamünaleyküm Topal Ağa."
Topal Alinin karartısı onlara doğru birkaç adım attı.
"Memed Ağa, buyurun, inin bakalım, bir eıgaramızı için."
"İçeni severiz," dedi Kasım.
"İçeni severiz," dedi Temin
"Sar bir tane okkalı," diye güldü Memed. "Biliyor musun Topal Ağa, ben
evlendim." "Biliyorum. Allah bir yastıkta koeatsm.
"Düğün var Vay vay kÖ3mnde."
"Biliyorum. Allah şenliğimizi eksik etmesin."
"Faruk Yüzbaşı da takım taklavat düğüne gidiyor."
"Biliyorum."
"Senin de bilmediğin hiçbir şey yok Topal Ağa. Sinemoğlu ne alemde?"
"Allah göstermesin, bir bela o... Dün geee yarısından sabaha kadar mitralyozu
şu tepeye koydu, tıkırdattı. Kasabada hiç kimse, ne eandarma, ne de Asım Çavuş
burunlarını dışarıya çıkaramadılar. Şimdi, az sonra da başlar."
"Öyleyse Faruk Yüzbaşı onu bıraktı da nasıl gitti Vayvaya?"
"Seni yakalayaeak. Feleksiz Fazlı onun has adamı, büyük easusu. O ihbarı
yapmea iş tamam demiştir."
"Hoeayı gördün mü?"
"Hoeayı gördüm, çok sevindi, seni gözlerinden öpüyor. Nöbetçi de tamam.
Yobazoğluna gelinee, ben buradan çıkmam da çıkmam diyor."

"Desin o, tüfeğin ueunu görünee... Şimdi seninle Molla Duran Efendinin evine
gidieeğiz, ondan sonra da biz Ferhat Hoeayı gidip alaeağız. Sarı Ümmet
nerede?"