İnce Memed - 3 - 21

Mağaranın kapısının önünde durmuş hayranlıkla, sevgiyle, içi ığıl ığıl ederek
ona bakıyor, bir türlü adımını atıp da dışarıya çıkamıyordu.
"Allahım," dedi, dudakları kıpır kıpır etti, ellerini havaya açtı, bir süre öyle
tuttu. "Allahım, koca Allahım, adı güzel Muhammed aşkına, uzun kılıçlı Ali
aşkına, Kırkgöz Ocağının bütün pirleri, ermişleri aşkına, oğlumu bana, fakir
fıkaraya bağışla..."
Çıkarken onu bir daha göremeyecekmiş gibi dönüp dönüp baktı. Onun o gül
yüzünü, ermişlere has o yumuşacık 3üzünü gözlerinin içine, derinine, hiç
unutmamacasma nakşediyordu.
Temir atı çekmiş kapıda onu bekliyordu.
"Oğlum," dedi Hürü yalvarırcasına, "benim gözlerimi nolursun bağlama. Ben
İnce Memedin anasıyım, derimi yüzseler bile..."
Temir:
"Olur Ana," dedi, onu kucaklayıp ata bindirdi.
Hürü ona şöyle atın üstünden eğilip baktı:
"Anan sana kurban olsun," dedi. "Anan senin şu altm gibi yalp yalp eden güzel


bıyıklarına hayran olsun, tyi ettin de gözlerimi bağlamadın. Şu senin yoldaşın
Memed var ya, ölmeyeeek..."
Şen şakrak, atını kayaların arasından sürdü. Sol yanma baktı ki, abooov, ueu
bueağı gözükmez bir uçurum...
"Onu buradan nasıl çıkardınız yavru?"
"Sorma Ana," diye içini çekti Temin
Yokuş aşağı gidiyorlardı. Neredeyse at tepesinin üstüne dikileeek. Hürü de şu
uçurumdan aşağı uçaeaktı.
"Keski gözlerimi gene bağlasaydm!"
Gülüştüler.

14
Kırkgöz Ocağı orada, çakmaktaşından apak kayalıkların arasında, iri, yaşlan
belirsiz ağaçların yanında, Türkmenin Horasandan geldiği yıllardan bu yana
durup durur. Eski, çakmaktaşından örülmüş eve üç tane kemerli kapıdan girilir.
Kapılar meşedendir ve sağlamdır. Üstüne türlü çiçekler, kuşlar, böcekler.
Kurandan ayetler işlenmiştir. Her kapının işlemeleri arasında bir giz, bir afsun
gizlidir. Bu ocak Horasandan bu yana bütün dertlere deva, hastalara şifadır.
Yoksullar, düşkünler, başı dara gelmişler dertlerine çareyi bu ocakta ararlar. O
ulu ağaçların altından apak da bir su kaynar, kayaları, köpürerek, gürüldeyerek
dolandıktan sonra yamaçtan aşağılara doğru inanılmaz bir hızla taşlan oyarak
iner. Kimileri, bu su3mn, böyle sonsuz bir hızla akarken birdenbire olduğu yerde
durduğunu, durmakla kalmayıp gözüne doğru aynı hızla gerisin geri aktığını
gördüklerini söylerler. Toroslarda bunun böyle olduğu tartışılmaz, tartışmak
imansızlığı, zındıklığı kimsenin aklından bile geçmemiştir şimdiye kadar. Bahar
inince Kırkgöz Ocağının apak, çakmaktaşından keskin kayalıklı dağlarına, bir
gece sabaha kadar kayalıklardan çatırdılar gelir, bu gece bütün kuşlar, böcekler,
kurtlar, kaplanlar, bilcümle yaratık ayaktadır. Ve sabah açılınca, o sabah,
gök3mzünde bir damla bulut bile olamaz, ortalığı göz kamaştıran bir aydınlık
doldurur, bu aydınlıkta, bütün ak kayaları, geceleyin sarı çiçeklerin yararak
çıktığı, bütün çatırtıların çiçeklerin kayaları yarma sesleri olduğu anlaşılır. Bütün
dünya, yeryüzü gökyüzü, gürüldeyerek koşan su sarıya keser. Dünya ardından
aydınlanmış san bir billur gibi şavklanarak döner. Güz gelince de bakarsın ki, o
sarı çiçekler bir gecede yok olmuş gitmişler. Dünya gene sütbeyaza keser, tik
güz günlerinin gecesi gündüzü gene inanılmaz, lekesiz bir aklık içinde döner.
Gökyüzü, toprak, ağaçlar, otlar, tekmil çiçekler apaktır. Uçan kuşlar bile apak
olurlar. Bir gece gene dünya çatırdamaya başlar, dağlar sallanır, sabah olup da
gün açınca insan şaşar kalır, bu sefer de ak kayalıkları mavi çiçekler yarmıştır,
her şey ince, 3mmuşak, dokunsan bozulacakmış gibi duran, uçuşan, sımsıcak bir
maviye kesmiştir. O mavinin içine bir kere giren cümle dertlerinden,
karanlığından, karamsarlığından sıyrılıp apaydınlık bir maviyle dolar, anasından
doğmuş gibi olur. Ölünceye kadar da içi pır pır ederek, başına ne gelirse gelsin,
ömrünün sonuna kadar, hiçbir insanın erişemeyeceği bir çocuksu sevinçle mutlu
olur. Ölmeden, ömrünün her saniyesinde bir cennet coşkunluğunu, aydınlığını,
sevincini yaşar. Buna erişmek, bu mavinin içine girmek, mavi sevincinin
tapınmasını yaşamak o kadar kolay değildir. Zulüm edenler, insanları
aşağılayanlar, kanlılar, hak yiyenler, sömürenler, çalışmamışlar, hazır yiyiciler
buraya gelemezler, gelseler de bu mavinin içine giremezler, girseler de öylesine

sevinemezler, 3âirekleri bir sevincin sıcaklığında, esrikliğinde, kendinden
geçmişliğinde pır pır edemez.
Hürü Ana bir buçuk gündür yoldaydı. Altındaki at sağlamdı ve yanındaki
delikanlılar da, birisi sağında, birisi de solunda ata ayak uydurarak, yorulmadan
çevik 3mrüyorlardı. Coşku ve korku içindeydi. Coşuyordu, Kırkgöz Ocağına yüz
sürecekti, korkuyordu, Kırkgöz Ocağının postunda oturan Anacık Sultan, İnce
Memedi iyi etmeye yanaşmazsa... İşte o zaman ne yapardı bu Hürüce, elsiz
ayaksız, kimsiz kimsesiz kalırdı. O dünyalar kaplanı oğulcuğu da gözlerinin
önünde can çekişe çekişe ölürdü. İşte o zaman da haşa huzurdan Hürüce bu
Kırkgöz Ocağına... Haşa haşa, dilleri çürüyesi Hürüce, bütün bunları sen nasıl
aklından geçirirsin? Allah da biliyor ki, bütün kullan da biliyorlar ki Kırkgöz
Ocağı kan ocağıdır. Kurşun yemişi ölüyse de bu ocağa ulaştırınca dirilir. Hele
yaralıysa, bu kapıdan yaralının ölü çıktığı, sakat kaldığı ne görülmüş ne de
du3mlmuştur. Hürüce o maviyi de görecek, o mavinin de içine girecek, bin
yaşında da olsa Anacık Sultanı kandıracak, onu İnce Memedin başına
götürecekti. Yaşlı olsun varsın, ermişler' Kırklara karışmışlar, yaşlanıp çökerler
mi hiç! Kırkgözün Anacık Sultanı şimdi on sekiz yaşında gibidir. Yeni filizlemiş
bir şıvgacık dala benzer. O her sabah yediveren bir gül, her seher, her sabah
yeniden açar.
Geyikler gelirler ona her sabah, boynuzlarında tan ışıklarının ipiltisi, tüylerinde
sabah güneşinin yıldırtısı... Kırkgözün bacıları da onları sağarlar. Sonra da her ay
bir erkek geyik çöker kapıya, üç gün üç gece boynunu büküp, gözlerini ocağa
diker bekler. Üçüncü gün onu keserler, postunu da kurutup Anacık Sultana
getirirler. Anacık Sultan da o postu, dünyanın bir yerindeki bütün, kirlerden,
kötülüklerden, zulümlerden arınmış bir kişiye gönderir. Bu kişi kadın, ya da er
kişi olabilir.
Orada, Kırkgöz Ocağının tam üstünde de, içine ışık doldurulmuş gibi şişmiş
duran bir bulut kaynar, oradan başka hiçbir yere kıpırdamaz. Bulutun altında da
ak güvercinler... Yaratıklar içinde de en zavalsız kuş, bu ak güvercin dedikleridir.
Kırkgözün Ocağına varmak, eşiğine yüz sürmek, Kırkgöz Ocağının postunda
oturanın yanma varmak o kadar kolay değildir. Eskiden Kırkgöz Ocağında kırk
kazan kaynar, buraya gelen hastalar sayrılar, dertliler, yaralılar doyasıya yemek
yer, geyik sütü içerlermiş. Avşar, Kürt, Türkmen Beylerine, İran Şahlarına,
OsmanlI Padişahlarına kılıcı bir Konyadaki Hünkar Dede, bir de buradaki
Kırkgöz Ocağı kuşatırmış. Bir kılıç kuşatsın diye, bu kapıda aylarca, yıllarca
bekleyen, bekleyip de Kırkgözün pirini göremeden dönen çok Bey, çok Şah,
Padişah var imiş. Fakir fikaraya açılan kapılar bu zalim Beylere, Padişahlara


kapanırmış.
Kırkgöz pirlerinin kırk tane gönül gözleri olurmuş, biriyle mağribi, birisiyle
maşrıkı görürlermiş. Birisiyle eenneti, ötekiyle eehennemi, birisi iyi insanda,
birisi zalimdeymiş. Biri geçmişte, biri geleeekteymiş. Birisi karmeada, birisi
kuştaymış. Yağmurda, bulutta, suda, ateşte, yıldızlardaymış... Birisi insan
yüreklerindeymiş. Bu kapıdan içeriye, bu kapı olduğundan beri kötülük, haram,
zulüm girememiş. İşte şimdi de insan azıp, dünya kirleninee bu kapıdan artık
kolay kolay girilemiyormuş. Anaeık Sultan, o da çok gençliğinde yakışıklı genç
bir zalim Beyin direnişini kıramamış, onun adımını eşikten içeriye attırmış da,
geyikler yedi yıl onun semtine uğramamış, bulut o durduğu yerden çekilmiş
gitmiş, güvereinler bir daha o yörelerde kanat çırpmamışlar, su tersine akmamış,
kayalar çatırdayıp sarı, mavi çiçekler çakmaktaşlarmı yaramamışlar.
Hürü Ana korkuyordu, kırk gözle bütün dünyayı gören, her insanın, bu iyi mi,
kötü mü, diye içini okuyan Kırkgözün Anaeık Sultanı onu içeriye almazdı belki.
Bir kötülük yaptım mı, bir günah işledim mi, diye bütün yaşantısını gözlerinin
önünden geçiriyor, bazan umutlanıp seviniyor, bazan da korkuyordu. Aeaba
günahı mı, ya da sevabı mı daha çoktu? Düşündükçe hep sevabı ağır basıyordu.
Gençliğinde, daha Durmuş Aliyle yeni evliyken, o da askerdeyken, başka
birisiyle değirmende... Aeaba Anaeık Sultan bu kadar eski bir şeyi anımsar da,
onu içeri almaz mıydı? Çok eski, çok eski, diye düşündü, Anaeık Sultan da çok
yaşlı.
Sağ yanında giden delikanlıya sordu:
"Sen Anaeık Sultanı gördün mü, yavru?"
"Gördüm," dedi delikanlı.
"Çok mu yaşlı?"
Delikanlı şöyle bir, tepeden tırnağa Hürüye baktıktan sonra:
"O senden genç."
Hürü buna çok bozuldu.
"Nasıl olur, nasıl olur yavrum," dedi alaylı, dudakları titreyerek. "Nasıl olur
yavrueuğum, o Mustafa Kemal Paşaya kılıç kuşattığında, o zaman daha Yunan
munan işi ortada yoktu, ben küçüeük bir kız, o koskoeaman bir avrat idi."
"O senden genç Ana. Demek ki pirler koeamıyorlar."
"Koeamıyorlar yavrum, aaah onlar koeamıyorlar."
Şimdi oraya varınea, kayalar yarılıp da mavi çiçekler ortalığa çıkmea her şey
anlaşılaeaktı. Yoook, onu kayalar apak karşılar da hiçbir şey olmazsa, işte o
zaman şu kara başlı Hürü Ana da yanmıştı, kör talihli înee Memed de...
"Yavru, sen buraya geldiğinde, o kayaları çatır çatır çatlatarak çıkan mavi



çiçekleri gördün mü?"
"Kayaların çatırdadığmı görmedim ya, çiçekleri gördüm. Kayaların
yarıklarından fışkırmışlar, ydizıyd. yabana bir mavi kilim gibi döşenmişlerdi."
"Ben de görür mÜ3mm?"
"Sen niye görmeyesin Ana?"
"Sen harama hiç uçkur çözdün mü yavrum?"
Delikanlı bir tuhaf baktı ona.
"Ben hiç uçkur çözmedim ki harama uçkur çözeyim."
"Hiç adam öldürdün mü?"
"Öldürmedim."
"Sen hiç birisini dövdün mü?"
Delikanlı sustu, karşılık vermedi.
"Sana diyorum," diye dikleşti Hürü Ana. "Sen hiç adam dövdün mü?"
"Dövdüm."
"Köpeklere vurdun mu?"
"Vurdum."
"Hiçbir hayvan öldürdün mü?"
"Öldürdüm."
"Kuş?"
"Kuş da öldürdüm."
"O zaman sen Kırkgözün Anaeık Sultanını nasıl gördün?"
"Demek ki hiç günahım yokmuş Hürü Ana."
"Hinim."
Hürü Ana sevindi, o değirmendeki işi şimdi kendisi bile hayal meyal
anımsıyordu. Onlar, o eski değirmene onunla üç gün üç geee kapanmışlar,
içerden kapıyı kilitleyip soluk bile almadan, uyumadan, dinlenmeden
sevişmişlerdi, ama geçmiş zaman, o günleri hep anımsamak, yeniden o tatları
yaşamak istiyor, bir türlü o eski tadı bedeninde bulamıyordu. Amaaan, kırk gözü
değil de, bin gözü bile olsa Anaeık Sultan o kadar eskiyi nasıl göreeekti? O
değirmen bile yıkılmış, yerinde yeller esiyordu. Ama başka günahları da vardı
Hürü Ananın... Pekiyi ya, Anaeık Sultanın hiç mi günahı yoktu, insan olur da,
kadın olur da hiç günahı olmaz olur muydu? Onu ateşle mi yıkamışlardı yani?
Kim bilir bu iş nasıl bir işti, akıl sır ermez. İşte gidiyordu oraya, belki de mavi
çiçekleri görüverirdi. Belki de daha kapıya varmadan Anaeık Sultan onu yüz geri
ederdi. Hele durun bakalım, azieik daha sabretmeli, azieik daha dişimizi sıkmah.
Ak göt, kara göt geçitte belli olur.
Sultan Murad da yiğit, gözünü daldan budaktan esirgemez bir padişah imiş.


Bağdat üstüne sefer eylemeye karar vermiş. O kavli kararında olsun, Muradın
anası bir gün Padişah oğlunu huzuruna çağırmış, "Oğlum Murad," demiş, "sefere
gidiyorsun Bağdat üstüne, hayırlı uğurlu, kademli olsun. Osmanlı bÜ3mk bir
devlet, senin de yer götürmez askerlerin var, var ama Bağdat da yenir yutulur
lokma değil, karşındakiler de epeyee güçlüler. Onun için sen sefere giderken,
yolunun üstündeki Kırkgöz Oeağma uğramadan, onların desturunu almadan
gitme. Kırkgöz Oeağmdan kime destur çıkmışsa onun kılıeı keskin, bahtı ak
olmuş. Unutma bu öğütümü. Şunu da unutma, sen bir bÜ3mk padişahsın, gurura
kapılırsın, Kırkgöz Oeağmm eşiğine giderken, Allah huzurunda nasıl olursan,
orada da öyle dur. Oeağa girerken yedi kez toprağı öp. Üç eşik vardır oeakta,
üçünde de niyaza dur..."
Sultan Muraddır, anasının hayır duasını aldıktan sonra elini öpmüş, askerini
hazırlamış, birkaç ay sonra da sefere çıkmış. Sefere çıkmış ya, o telaşe içinde her
şeyi unutmuş, ordu3m çekmiş taa Diyarbakıra kadar gelmiş. Diyarbakırda uzun
bir süre kalmış. Oradan da bir türlü ayrılamıyormuş. Orduda dedikodu başlamış,
amanın ha, biz Bağdada sefere mi, yoksa Diyarbakıra oturmaya mı geldik?
Padişahın bütün bunlar kulağına gidiyormuş. Gidiyormuş da bir türlü de yola
çıkamıyormuş. Unuttuğu bir şey varmış gibi boyuna düşünüyor, kimseyle
konuşmuyor, araştırıyormuş. Bir gün birden, hak demiş, çok şükür Allahıma
buldum. Hemen seraskerini, vezir vüzerasmı çağırmış, amanın Kırkgözün
Oeağmı pirini bana bulup getirin, demiş. Seraskeri, vezirleri, olamaz Padişahım,
Kırkgöz Oeağmm piri oeağmdan çıkıp da hiçbir yere, çıkıp da kimsenin
huzuruna varamaz, demişler. Senin padişah baban, dedelerin hep onun huzuruna
gidip kılıç kuşanırlardı. Konyada Molla Hünkar neyse Kırkgöz Oeağmm pirleri
de odur. Ve hem de ondan da bin beterdirler. Sultan Muraddır, gidin getirin, diye
bu3mrmuş, ben Kırkgöz, bin göz dinlemem. Vezirler vüzeralar derin konuşmalara
dalmışlar Padişaha birkaç kez daha gidip yalvarmışlar. Padişahtır diretmiş.
Vezirler ne yapmışlarsa olmamış, çarnaçar kalkmışlar Kırkgöz Oeağma
gitmişler, pire çıkmışlar, pir onlara demiş ki, ne için geldiğinizi biliyorum. Sultan
Murada söyleyin, kim oluyor da babasının, dedelerinin yüz sürdüğü oeaktan yüz
çeviriyor? Vezirler bu sözler, bu keramet üstüne şaşıp kalmışlar, dönüp Padişaha
gelmişler, işte Padişahımız hal keyfiyet böyle böyle demişler. Sultan Muraddır,
azgın mı azgındır, ben de onun üstüne ordu çekerim, demiş, varın söyleyin, pir
midir nedir, ona.
Vezirler daha son kapıda niyaza durmuşlarken pir gülmüş, geneeeik de bir
adammış:
"Söyleyin Sultan Murada, ne kadar ordusu varsa, çeksin gelsin oeağımız



üstüne," demiş. "Onu çok deneyen oldu, hiçbirisi de iflah olmadı."
Padişahtır öfkelenmiş, yeri göğü inletmiş, Bağdat ordusunu çevirmiş Kırkgöz
Oeağmm üstüne. O gün gökyüzünden bir tufan boşanmış, Nuh tufanı yanında
yaz yağmuru gibi kalır.
Aman Padişahım, yaman Padişahım, Padişahtır, gittikçe öfkeleniyor, yağmur
dinmedikçe kuduruyormuş. Sonunda bir sabah yağmur durmuş, ordu da Kırkgöz
pirinin üstüne harekete başlamış. Uzun bir ova geçmişler, karşılarına görkemli
bir dağ çıkmış, ala karlı, sivri başlı, güzel, eeren gibi süzülen bir dağ.
Vezirler, bu dağı aşarsak, Kırkgöz Oeağı onun arkasında demede olsunlar, dağ
bir gürlemiş, bir gürlemiş, ovaya aşağı ateşler saçarak yürümeye başlamış.
Padişahtır bunu görünee yere kapanmış, Kırkgözün piri, ben ettim sen etme,
demiş. Tam bu sırada da ak bir güverein önüne konmuş. Dağ durunea güverein
de uçmuş gitmiş.
"Ordu dönsün Diyarbakıra, ben tek başıma Kırkgöz Oeağma gidiyorum,"
demiş Padişah. Tebdili kıyafet olaraktan, yanında seraskeri, sevdiği vezirleri
Kırkgöz Oeağmm yoluna düşmüşler.
Onlar oeağm aşağısına gelinee bir çatırtıdır almış dünyayı, bir de gözlerini açıp
bakmışlar ki, yer gök, dağlar taşlar, kayalar, mavi çiçeğe durmuş. Padişahtır
atından inip yukarı doğru akan sudan aptes almış, ardından da yere kapanıp üç
kez toprağı öpmüş. Dış kapıya kadar yedi kez aynı şeyi yapmış. O kapının önüne
varınea kapı kendiliğinden açılmış. Muraddır hemen niyaza durmuş. îkinei,
üçüneü kapıda da aynı işi yapmış.
Kırkgöz Oeağı piri:
"Yaaa Sultan Murad kalk ayağa, sen gel şu yanımdan otur. Vezirlerin de
dışarda oldukları yerde kalsınlar."
Sultan Murad, ben tebdil bir adamım, sen nasıl oldu da benim sultan olduğumu
bilebildin, diye sorumamış. Ne kadar da gençmişsin pirim, daha bıyıkların yeni
terlemiş, diyememiş.
"Bağdadi fethetmek sana nasip olmuştur Sultan Murad, ne mutlu sana."
"Sağ ol pirim," diye Sultan Murad bir daha toprağı öpmüş.
"Yalnız sana bir diyeeeğim var, bu dediğimden dışarı çıkarsan olmaz. Bu geee
burada kalaeaksm, yarm sabah erken yola düşeeeksin, şu aşağıda Çukurovada
Karaburçlu kÖ3mnde bir dul kadının oğlu vardır, Osman adında, daha bıyığı
terlememiş. İşte sen bu Osmanı alaeak orduna kataeaksm. Osman sana karşıdır,
dağlarda gezer, zenginden alır fıkaraya verir. Dertlilere derman, çaresizlere
güman olur. Bağdat zulüm elindeymiş. Fakir fıkara kan ağhyormuş. Osmanı alıp
da orduna katmazsan Bağdadi zulüm elinden kurtaramazsın."

Padişah:
"Ben nerede bulabilirim ki dağlarda gezen asi bir Osmanı? Ben onu aramaya
gitmesem olmaz mı?" diye rieada bulunmuş.
"Sen gitme," demiş pir de, "ben onu sana gönderirim."
Sonra pir durmuş Padişahın gözlerinin içine dikmiş gözlerini. Gözleri öylesine
etkiliymiş ki. Padişah gözlerini ondan kaçırmasa, gözleri onun şavkından yanıp
kör olaeakmış.
Vezirler vüzeralar da gelmişler pirin huzuruna. Bu anda da dağdan çangal
boynuzlu bir kırmızı geyik inmiş.
Kırkgözün piri:
"Sizin bu akşamki kısmetiniz bu imiş. Bağdat seferinin de kurbanıdır bu. Hoş
kurbandır, kendi gelendir, gönüllüdür. Murat kendi eliyle keseeektir," diye
bu3mrmuş.
Geyiktir kendiliğinden yere yatmış, Murat geyiğin boynuna çalmış bıçağı, başı
bedenden ayırmış ya, bir damla kan akmamış.
Geyiği avlunun ortasında yanan köz harmanında kebap edip yemişler. Padişah
padişahken bile ömründe böylesine lezzetli, tekmil dağların çiçeklerinin
rayihasını taşıyan bir et yememişmiş.
O geee orada, kuru yerde, közlerin yöresinde uyumuşlar. Orada U 3 myanlar,
kuştüyü kutnu yataklarda U3myanlar, böylesine tatlı bir uykuyu şimdiye kadar hiç
uyumamışlar.
Sabah erkenden tanyerleri ışırken geyik sürüleri gelmiş her günkü gibi, baeılar
onları sağıp Padişaha sıeak sıeak ikram etmişler. Hiç kimse ömründe insanı
böylesine esrikleştirip, sevinçten uçuran bir içkiyi içmemişmiş.
Padişahtır düşünmüş, böyle koskoeaman, ülkelerin, dünyanın tek padişahı
olaeağıma, bu oeakta hizmetkar olsam daha iyi olmaz mıydı, hey koea Allahım,
demiş. Gözlerinden kanlı yaşlar dökerek, kaderdir başımızdaki, yazgıdır
alnımızdaki, diyerek yola revan olmuş. Gelmişler Diyarbakıra, onlar Diyarbakıra
ulaşamadan üç gün önee Osman Diyarbakıra varmış.
Osmanı görünee vezirler dudak bükmüşler:
"Bu bir çoeuk, ne kadar da genç. Padişahım," demişler. "Biz bıyığı tarak
tutmayanı nasıl orduya alır da Bağdada götürürüz?"
Osmandır:
"Bana bir tarak verin," demiş, tarağı ahnea üstdudağmm üstüne saplamış.
"Tarak tutuyor, gördünüz ya," diye gülmüş.
Padişah onu orada iki gözlerinden öpmüş.
Bağdada vasıl olmuşlar böyleee. Savaş da Bağdat kapısında başlamış.


Osmanın adı orduda Genç Osman olmuş. Ve ordunun önünde, yayından atılmış
bir ok gibi savaşmış. Surların hendeğini ilk atlayan, kalenin kapısını ilk açan o
olmuş. Kır atının üstünde durmadan usanmadan kılıç sallamış. Bir öğle vakti de,
güneş Bağdat çarşısını yakarken, savaş kızışmış, kanlar ortalığa saçılırken bir
kılıç gelmiş Genç Osmanm başını koparmış. Genç Osmandır, eğilmiş başını
yerden almış, kellesi kueağmda üç gün savaşmış. Onu böyle görenler, dost
düşman korku içinde kaçışmışlar. Sonunda Bağdat düşmüş. Padişah kelle
kueağmda dövüşen Genç Osmanı, üç gün Bağdat kalesinin burçlarından
seyretmiş, savaş kesilinee, bulun bana Genç Osmanı, demiş. Aramış taramışlar,
ne Genç Osmanı, ne de onun atını bulabilmişler. Yalnız, onun kellesinin düştüğü
yerde, rayihası dünyayı tutan her gün bir başka eins gülün açtığını görmüşler. O
güller bugün de, orada, Genç Osmanm kellesinin düştüğü yerde her sabah gün
doğarken açarmış. Kıyamete kadar da açaeakmış. Bağdadin ortasında.
Genç Osman Bağdat düşer düşmez, kellesi kueağmda yola düzülmüş, doğru
Kırkgöz Oeağma gelmiş, kapıda durmuş öyle, atının üstünde dimdik. Kellesi
yokmuş ki niyaza dursun. O da öyle durmuş orada, kalmış... Bu sırada pir işi
anlamış dışarıya çıkmış:
"Gazan mübarek olsun Genç Osman," demiş, "var git yoluna. Bundan sonra bu
oeak senin yüzü su3mn hürmetine kan oeağı olaeaktır, ölümeül yaralılar, ean
çekişenler bile gelse sağalıp gideeeklerdir."
Genç Osman bu sözler üstüne atını üzengilemiş, Kırkgöz Oeağmm kapısından
fırlamış çıkmış, şu 3mee dağların mor dumanına karışmış gitmiş. İşte o gün bu
gündür Genç Osmanm kır atı bu dağlarda dolanır durur derler.
"Burası mı?" diye sordu Hürü Ana yanda 3mrüyen delikanlıya. "Kırkgözün
Oeağma geldik değil mi?"
"Geliyoruz Ana. İşte şu 3mkarıdaki tepeden parlayan ev," dedi delikanlı.
Apak, çakmaktaşından keskin kayalıkların arasından yukarıya çıkıyorlardı.
Yokuş çok dikti ve altındaki at güçlü olmasına karşın kendini zorluyordu. Hürü
Ananın gözleri yöreyi bir aheı kuş gözleri gibi tarıyor, kayalıkları yarmış çıkmış
mavi güz çiğdemlerini arıyordu. Buralarda, bu kayaları çatır çatır yararak çıkan
mavi çiçekler o kadar üst üste olurlardı ki, taşlar, kayalar çiçeklerden
gözükmezdi.
"Bu kayaları çatlatıp çıkan çiçekler nerde?" diye yandaki delikanlıya düş
kırıklığına uğramış bir sesle sordu Hürü Ana.
"Ben öyle çiçek miçek görmedim Ana hiç."
"Buraya kaç yıldır gelir gidersin?"
"Kendimi bildim bileli."


"Kayaları işte şu kayaları çatlatıp çıkan hiçbir tane bile mavi çiçek görmedin
mi?"
Delikanlı boynunu büktü:
"Görmedim Ana..."
"Allah Allah!" diye boyun kıvırdı Hürü Ana. "Demek eskiler yalan söylemişler
bize."
"Yok Ana, yoook," diye telaşlandı delikanlı, "eskiler yalan söylememişler. O
çiçekleri var ya, yalnız iyi kimseler görürlermiş. Şimdi bile o çiçeklerle sıvalıdır
şu ak kayalar. Üstelik de masmavidirler. Biz onları görmüyoruz."
"Hinim..."
Yandaki su köpürerek akıyordu keskin kayaların aralarından, üstlerinden. Su
aşağı doğru ak köpükler fışkırtarak uçuyordu. Bu doğru, diye sevindi Hürü.
Yukardaki damın üstüne baktı, aeaba damın üstünde ak bir bulut salınıp duruyor
muydu? Damın üstünde öyle salınıp duran bir bulut yoktu ama, arkadaki dağın
sivri doruğunun sol yanında, mavi, duru, ışıklı göğe yapışmış gibi duran küçüeük
ak bir bulut vardı. Hürü Ana buna da sevindi, demek, dedi içinden, fıkara küçük
bulutçuk burada dura dura yorulmuş da, oraya azieik yomuk çıkarmaya gitmiş.
Hürü Ana yanında soluk soluğa yokuş çıkan delikanlıya:
"Şu bulut," diye gösterdi dağın doruğundaki küçük bulutu, "Kırkgöz Oeağmm
bulutu değil mi, ne demeye başını almış da o dağa çekilmiş gitmiş, yorgun mu,
küskün mü?"
Soluk soluğa yokuşu tırmanan delikanlı güldü:
"Bulut küser mi Ana, kime küseeek o bulut?"
"Küser," diye çıkıştı Hürü Ana. "Neden küsmesin. Uçmasını biliyor da, orada
çakılıp kıpırdamadan durmasını biliyor da küsmesini neden bilmeyeeekmiş?"
Delikanlı Hürü Ananın bu kadar öfkeleneeeğini bilememiş gülmüştü.
Güldüğüne pişman:
"Ben ne bileyim Hürü Anam, belki de küsmüştür," dedi.
"Küsmüştür," diye kestirdi attı Hürü. Bu Kırkgöz Oeağmı gözü hiç tutmamıştı.
Böyle mi olurmuş Kırkgözün Oeağı, diye öfkesini sürdürüyordu. Bulut küsmüş
gitmiş, orada dağın doruğunda duruyor, ne sarı çiğdem var, ne de mavi, kayaları
çatlatıp çıkan... O kümbet nerede aeaba, o kümbet? Şu dama da bak, bizim fıkara
Kel Alinin damı da bundan iyi...
Biraz 3aıkarıya çıkmea kayalıkların aralarındaki topraklardan fışkırıp masmavi
ortalığa serilmiş mavi güz çiğdemlerini görünee neredeyse sevineinden
kanatlanıp uçaeaktı.
"Gördüm, gördüm çoeuklar," diye bağırdı. "Mavi güz çiğdemleri bakın


serilmiş yatmışlar toprağa çimen gibi."
"Gördüm," dedi deminki konuşan delikanlı. Öte baştaki delikanlı hiç
konuşmuyor, başını önüne eğmiş düşünüyordu.
"Demek kayalıklarda da var."
"Olmaz olur mu, var," dedi delikanlı keskin bir imanla.
Yukarda, ulu ağaçların altında kümbeti görünee biraz daha sevindi Hürü Ana.
İmansızlığından, güvensizliğinden dolayı da kendi kendine kızdı.
"Bu kümbet her geee sabaha kadar, yöresine inen bin tane yıldızlan birlikte
sabahlara kadar dönermiş, değil mi?"
Delikanlı bir tuhaf, korkuyla baktı Hürü Anaya.
"Bin yıldızla birlikte her geee... Gökten inene... Şuraya..." Kubbenin yöresini
gösterdi Hürü. "Yıldızlar sabaha karşı dönerler dönerler. Sabah olunea şu suyun
içine girerler, suyu, kayaları, göğü, bütün dünyayı keskin, ısıtarak taa
Çukurovaya kadar, ormanları, dağları, geçtiği yerleri aydınlığa boğarak
akarlarmış." Hürü Ana gene kızmış, işkillenmişti: "Sen duymadın mı bütün
bunları?"