İnce Memed - 3 - 20

"Söyle bakalım Kısaeık, înee Memedi bulabileeek miyiz?"
"Vallahi bilemem Ana," dedi Mahmut. "Şu küçük kıza bak, o bile kök söktürdü
bize. Bunların çok sıkı ağızlı olduğunu bilirdim de bu kadar oldukları aklımın
ueundan bile geçmezdi."
"Gene de înee Memedin yolunu doğrulttuk. Şimdi kime gidelim, obanın
Ağasına mı, yoksa Aslanoğlanm çadırına mı?"
"Battal Ağaya gidelim daha iyi."
"O çok iyi bir adam imiş. Sarıkeçilinin büyük başı da o imiş Onu çok
eskilerden bilirim."
Aşağıya indiler. Kara kıl çadırlar, koyağın her iki yanma, ortadan akan su3mn
kıyısına karşılıklı sıralanmışlardı.
"Şu çadır olaeak Beylik çadırı, bak Mahmudum, beş direkli. Yanında da
derimevi. Mademki derimevi var Beylik çadırının yanında, bu ev her obada
olmaz, biz de orada kalırız."
Beş direkli çadıra yaklaşırlarken Mahmut uzaktan bağırdı:
"Battal Ağa, Battal Ağa köpeklere sahip olun, tanrı konuğu...
Dışarıya çok uzun boylu bir adam çıktı:
"Buyurun, buyurun," diye bağırdı. "Köpekler bağlı..."
Hürü Ana beş direkli çadırın kapısında eşekten indi. Çadırdan birkaç kişi daha
çıkmıştı konukları karşılamaya. Gençten birisi eşeğin 3aılarmı tutup çadırın
köşesindeki kazığa bağladı. Mahmut gidip eşekten bohçayı, heybeyi, öteki
öteberileri aldı getirdi.
"Hele içeriye buyurun."
"Sen Battal Ağa mısın, Sarıkeçilinin soylu Beyi?"
"Battal benim."
"İyi," dedi Hürü Ana, içeriye girdi.
Çadırın içi çok görkemliydi. Hürü Ana şaşırdı, ağzı açık baktı kaldı. Böyle
kilimleri, çuvalları, keçeleri, çadır direklerini, böyle eğmeleri şimdiye kadar
hiçbir yerde görmemişti. Horzumlu oymağı Beyinin çadırı bile böylesine
görkemli değildi.
Onu ipekli bir döşeğin üstüne buyur edinee Battal Ağa, kendine geldi, vardı
döşeğe bağdaş kurdu oturdu. Ayakkabılarını daha eşiklikte çıkarmıştı.
"Abooov," diye, güldü Hürü Ana, "demek daha böyle Yörük çadırı kalmış ha!
Bana dedilerdi ki Yürükler bitti tükendi, fıkaraladı. Böyle bir çadırı görünee

sevindim Battal Ağa."
"Sağ ol bacım."
"Benim adım Hürü. Adımı hiç duydun mu Battal Ağa?"
Adam sıkıldı, ellerini uğuşturdu, tel tel uzun sakalı sallandı.
"Senin adını duymadım bacı," dedi sonunda da.
"Bana Değirmenoluk köyünden Hürü Ana derler. İnce Memedin Hürü Anası
benim işte."
Battal Ağa epeyce yaşlı görünüyordu, çok da iyi giyinmişti. Açık kahverengi
yün şalvar, dizleme çorap, kırmızı postal, en iyi Maraş manısmdan çizgili,
yakasız bir mintan, belinde de bir Trablus kuşak... Parmağında da yeşil kaşlı,
üstünde alkış kazılı altın bir yüzük...
Kokusu bütün çadırı doldurarak, bir kız elinde bir gümüş tepsi içinde kahveler
getirdi, önce Hürü Anaya, sonra Mahmuda, arkasından da Battal Ağaya tuttu.
Sonra da, orada oturanlara fincanları sıradan dağıttı.
Kahveyi içerken Hürü Ana:
"Bana bak Battal Ağa, ben Sarıkeçiliyi iyi bilir, iyi tanırım. Sarıkeçilinin ününü
namını çok duymuşluğum vardır."
Sustu, çadırın içinde şöyle bir göz gezdirdi. Orta yerde bir çatalın üstünde irice
bir şahin duruyor, çakmak çakmak gözleriyle fıldır fıldır Hürü Anaya bakıyordu.
Ocağı batasıca kuş, diye geçirdi içinden Hürü Ana, benden ne istiyor ki bu,
benimle ne alıp veremediği var ki... Her yan, çadırın içi çok değerli, her birisi bir
Arap at, çift hörgüçlü bir deve eden değerli kilimlerle döşeliydi. Hürü Ana
kilimci birisi olduğundan, onun üstüne kilim dokuyan yoktu şu koca
Binboğalarda, ne Kürtte, ne Kürdistanda, ne de şol koca çöl Arabistanda, öyle
söylerlerdi. Hürü Ana bile bu çadırdaki kilimlere hayran kaldı. Kırmızılar,
sarılar, kahverengiler biribirine karışmış, çadırın içinde uçuşup yanıyordu.
Hürü Ananın gözleri işlemeli direklerden kilimlere, oradan şahine, oradan da
Battal Ağaya gidip geliyordu.
Battal Ağa, Hürünün niçin susup çadırın içini inceden inceye gözlediğinin
sebebini çaktı, odadakilere gözleriyle dışarıya çıkın, bunun gizli bir söyleyeceği
var, dedi. Hürü Ana da bilirdi, bu gözlerle konuşmayı, eğer dil icat edilmemiş
olsaydı, bu Yörükler gözleriyle gene şimdiki gibi, belki şimdikinden de daha iyi
konuşurlardı, diye düşündü.
Adamlar ayağa kalkıp. Hürü Anaya hoşça kal deyip çıktılar.
Onlar çıkınca Hürü Ana gözlerini Battal Ağaya çevirdi, bakışlarını onun
üstünde bir süre tuttu.
"Bu çadırlar yedi direkli olur Battal Ağa, bunun iki direği nerde?"



Güldü. Battal Ağa da güldü, çok yakışıklı, güzel, taa içten, sıeaeık gülen bir
adamdı. Çimeni yeşil gözleri bÜ3mktü, dünyaya sevgiyle bakıyor, onun
gözlerinden yayılan sevgi, sıeaklık, güzellik dünyayı bir anda sarıveriyor, onun
yanma gelen insan sevgiyle, sıeaklıkla yunup arınıyor, içinde kinden, hasetten,
kıskançlıktan, eümle kötülüklerden hiçbir şey kalmıyordu. Böyle insanlar var bu
dünyada, diye düşündü Hürü Ana, onun gamzeli yanaklarına, yüzündeki derin
çizgilere, kırmızı tel tel uzun sakalına, çıkık elmaeık kemiklerine, uzun 3mzüne
bakarken. Böyle bir yüzü gören, adam öldüremez, hiçbir yaratığa kötülük
yapamaz, yoksulun aeisma dayanamazdı.
"Hürü baeım," dedi Battal Ağa, "artık bizim güeümüz yetmez oldu yedi direkli
çadıra. Yedi direkli çadırı taşımak için dört deve gerek. Bizde ne deve kaldı, ne
de Arap atı... Bizi bitirdiler Hürü baeım, bizim iflahımızı kestiler. Çadır da beş
direğe indi. Geleeek yıl üç direğe, ötekisi yıl da bir direğe ineeek..."
Yüzü hüzünlenip sakalı titredi, güzel, çimeni yeşil gözleri de dumanlandı. Ve
sustu, artık konuşamazdı bir süre, çok dertliydi Battal Ağa, kendini tutmasa, şu
yaşlı kadının önünde yerlere kapanıp hüngür hüngür ağlayaeaktı.
O konuşmaymea Hürü başladı. Battal Ağanın haline çok yüreği yanmıştı.
Çukurovada onların başına şu yeni yetme Ağaların neler getirdiklerini biliyordu.
"Yaa kardaşım. Battal Ağa kardaşım, başınıza gelenleri biliyorum. Eskiden yayla
dönüşü Yürükler Dikenlidüzüne konarlardı. O zaman o dinsiz Abdi Ağa yoktu,
onun babası zamanında. O gavur Abdi Ağa, sen de bilirsin ya, etek etek para aldı
da Yürüklerden, ondan sonra onlar da konmaz oldular Dikenlidüzüne."
Yürükler konduklarında Dikenlidüzü bir seyran yerine dönerdi. Yeşil atlas,
kutnu kumaş giymiş, başı altın varaklı Yörük kızları salmırdı düzlükte. Yüzleree
kız, delikanlı bir arada semah dönerlerdi. Mengiye belki bin kişi dururdu, kadın
erkek, insanların güzel seslerinden dağlar dalgalanırdı. Büyük toy düğünler
kurulur, günleree şölenler sürerdi. Yeğin atlarla eirit oynarlardı. Buradan
Alidağmm dibine kadar koşan atlar, dağın yöresini bir günde döner gelirlerdi.
Dönen döner, dönemeyen atlar çatlardı. Yüzleree Dede gelirdi sedefli sazlarıyla
Dersim dağlarından, Orta Anadolundan, Kazdağmdan, Haeıbektaşı Velinin
Suluea KarahÜ3mğünden. Geee sabahlara kadar sazlar çalınır, ulu destanlar
söylenirdi.
"İşte ben bu günlere yetiştim Battal Ağam. Ne yapalım, işte bu günlere de
kaldık. Devir döndü Battal Ağam, insan azgmlaştı. İnsan insanlıktan çıkıştı.
Bundan sonra biz iflah olur mu3aız ola? Bundan sonra herkes kendini düşünüyor.
Eskiden bir tek insanın tırnağına taş değse, bir oymağın, bir aşiretin, bütün şu
dünyadaki insanların yüreğine değmiş gibi olur, herkesin yüreği sızlardı. Şimdi



ya, şimdi herkes biribirisinin ölüsüne basıp geçiyor, basıp geçiyor, basıp
geçiyor."
Hürü Ana boşanmış, eoşkun bir sel gibi, öfkelenmiş konuşuyordu.
Çok konuştu, çok ilendi, çok köpürdü, en sonunda öz konuya geldi:
"Hay Yörükler Yörükler," diye başladı. "Hay Aydmiılar Aydmiılar, hay
Sarıkeçililer Sarıkeçililer sizin kulunuz kurbanınız olayım, sizin eskiden yedi
direkli çadırlarınız olurdu içi padişah sarayları, otağları gibi. Arap atlarınız
olurdu eeren kovan. Tor şahinleriniz olurdu, her birinizin elinde gökte uçan
turnayı, t03m kapan... Hay Yörükler Yörükler, sizin eskiden sofralarınız yerden
kalkmazdı, bir ay, iki ay... Hay Sarıkeçililer Sarıkeçililer, size kanlılar, katiller
sığınırdı, padişah gelse, yer götürmez orduyla üstünüze atılsa, siz, hepiniz
kırılırdınız da, size sığınmışı gene kimseye vermezdiniz. Siz böyle bir soy, böyle
bir kavimdiniz. Göl yerinden su eksik olmaz Battal Ağa. Söyle bana..."
Battal Ağa güzel, aydınlık, çimeni yeşil gözleri, apak inei gibi dişleriyle
gülüyordu.
"Bir dileğin olaeak senin bizden Hürü baeı, söyle dileğini, korkma, ne ise
dileğin, ean baş üstüne."
Hürü Ana oturduğu yerden şöyle bir doğruldu dikeldi:
"Ben înee Memedin Hürü Anasıyım. Beni iyi dinle, Haeıbektaşı Veli donlu
Battal Ağa, bak şunu..." Eliyle orada yumulup kalmış Kısaeık Mahmudu
gösterdi. "îşte bunu bir yaşındayken, anası öldü de ben aldım büyüttüm. înee
Memedin anası ölmediydi ya, ona da çok emeğim geçti. Ben onun bu sebepten
dolayı öz bir Hürü Anasıyım. Kurban olayım sana güzel gözlü, gül yüzlü Battal
Ağam, bana înee Memedimden bir haber ver."
"Ben ondan sana nasıl haber vereyim Hürü baeım, o dağda gezen bir eşkıya."
"Bak, beni kandırma Battal Ağam, ben onun izini süre süre aldım buraya kadar
getirdim. Şu aşağıda atından inmiş. Söyle bana Battal Ağam, ben onun öz
anasıyım, analık batsın yüreğim yanıyor, sen ondan bana haber söyle, o ölü mü
inmiş atından, diri mi?"
Gözlerini Battal Ağanın gözlerinin içine dikmiş, alnında domur domur olmuş
terler, bekliyordu.
"Ölü mü, diri mi?"
Battal Ağanın 3mzünden durmadan ikireik gölgeleri geçiyordu.
"Söyle ala gözlü Battal Ağam, ben onun anasıyım, diri mi, ölü mü?"
"Diri," dedi Battal Ağa çok düşüneeli, ikireikli bir 3mzle. "înee Memed diri
Hürü Hatun."

"Yaralı mı?"



Battal Ağanın güzel gözleri hüzünlendi. Yüzündeki sevinç bir anda yitip gitti.
"Yaralı," dedi, "hem de o ağır yaralı baeım." Sesi 3aımuşaeık, bir ağıt yakar
gibi aeimaklıydı.
Hürü gene dikleşti:
"Canını sıkma koea Battal," dedi, "analar daha niee înee Memed doğurur,
daha... Hiç sen üzülme ona. înee Memeddir bu, ölür ölür dirilir. Hazreti Ali
gibidir. Mehdi örneğidir o. Hiç eerrah merrah getirdiniz mi?"
"Getirdik," dedi Battal Ağa.
"Onu görmeliyim. O beni. Hürü Anasını görünee düzelir."
"Onu bugün göremezsin. Bana bile söylemiyorlar yerini. Onun yerini bir tek
kişi biliyor, o da bizim Temir."
"Eşkıya Temir mi?"
"Eşkıya Temir," dedi Battal Ağa.
"O beni tanır, onu hemen çağırt bana koea Battal."
"Burada yok. Yarın sabaha kadar sabredeeeksin."
Başka çare yoktu. Hürü Ana sabredeeekti. Battal Ağa ayağa kalktı, öteki
odalara geçti. Onun oraya gitmesiyle de bir sürü kadın, kız, gelin, çoeuk
Hürünün yanma geldiler, ona hoş geldin deyip elini öptüler.
Akşam yemeğinde sae kavurması, pirinç pilavı, petekli balla ağız yediler.
Çadırın en son odasında ona yatak yaptılar. Hürü Ana ömründe hiç bu kadar
yumuşak bir yatakta yatmamıştı. Başını yastığa koyar koymaz uyudu. Çok
yorulmuştu.
Sabahleyin çan sesleriyle, bir hayhuyla uyandı ki dipdiriydi. Çarçabuk giyindi
orta odaya geçti. Battal Ağa eezveyi ateşe sürmüş onu bekliyordu, gülerek
karşıladı:
"tyi U3mdun mu Hürü baeım? Hele bir kahvaltı et de, seni bekliyorlar geeeden
bu yana. Senin Mahmut Efendi burada kalaeak."
Oturdular, sofra hazırdı. Bir tasta da süt dumanlanıyordu. Tatlı bir taze ekmek,
süt kokusu doldurmuştu çadırı. Ortada üstü ayran kabareikh bir tereyağı topu
duruyordu. Bazlama el yakaeak kadar sıeaktı.
"Hele bir kahve içelim seninle karşılıklı."
Battal Ağa kahveyi kendi eliyle koydu onun fîneanma.
Konuşmadan kahveyi içip kahvaltıyı yaptılar.
Hürü ayağa kalkıp:
"Yoleu yolunda gerek, öyle değil mi Ağam?" dedi.
Battal Ağa hep gülüyordu.
Dışarıya çıktılar, dişlerine kadar silahlanmış, başında mor püsküllü bir kırmızı


fes, ilk bakışta, sarı posbıyıkları göze çarpan kısa boylu birisi, elinde görkemli,
Çerkeş eyerli bir atla onu bekliyordu.
"Bu işte Temir," dedi Battal Ağa içini çekerek. "Benim emmim oğlu olur.
Güvenilir adamdır."
Temir, Hürü Anaya yaklaşıp onun elini öptü.
"El öpenlerin çok olsun oğlum Temir."
"Temir senin gözlerini bağlayıp öyle götüreeek seni gideeeğin yere, kusura
kalma," diye özür diledi ondan Battal Ağa.
Binek taşma kadar gittiler. Hürü Ana taşa bir atlayışta çıktı, Temir de üzengiyi
tutmuştu, ata usta bir biniei gibi bindi.
Battal Ağaya:
"Sağlıeakla kal," diyerek yola düştüler, develerin, koyun, keçi sürülerinin, at
gibi iri, boynu tohtlu köpeklerin, güzel giyimli kadınların arasından geçtiler. Her
çadırın önünde de bir çatalda tünemiş bir şahin vardı. Bir hayhuy içinden, çoeuk
ağlamaları, çoban bağırmalara arasından geçerek obayı çıktılar. Aydınlı Temir
atın önünden yel gibi gidiyordu. Yemeden içmeden, bir an olsun dinlenmeden bir
suya vardılar, onun arkasından da yapraklan altına kesmiş bir ormana girdiler.
Temir ne arkasına bir kere dönüp bakıyor, ne de bir tek sözeük konuşuyor,
gittikçe de hızlanarak atın önünden gidiyordu. Ormanı çıktılar, bir dümdüz, göz
alabildiğine uzanan bir çayırlığa düştüler. Burada her şey öylesine yeşildi ki,
gök3mzüne bile aydınlık bir yeşil vurmuştu. Çayırlığı geçmek epeyi bir zaman
aldı. Atın önündeki Temir fesinin püskülleri rüzgarda uçuşarak uğunup
gidiyordu. Derin bir çukura indiler. Çukuru çıkmea, kayaları çakmaktaşından
çok yüksek, sarp bir dağla karşılaştılar. Kayalığın dibinde çok ulu bir sapsarı
kesilmiş ağaç gürüldüyordu, onun dibinde durdular.
Aydınla Temir atın yanma gelerek:
"Hürü Ana, kusuruma bakma benim, gözlerini bağlayaeağım," dedi utanıp
sıkılarak. Cebinden ipekli, köşelerine mavi menekşe işlenmiş bir büyük mendil
çıkardı. "Al Ana," dedi, "bununla gözlerini bağla. Sıkiea bağla ki, hiçbir yanı
göremeyesin. Bizim göreneğimiz budur. Eşkıyaların..."
Hürü Ana gülümseyerek, kendi elleriyle, içinden eşkıyalara, özellikle, şu
kendini bir şey sanan Aydınlı Temire söverek kendi elleriyle kendi gözlerini
bağladı.
Temir atın dizginini tuttuktan sonra:
"Ana," dedi, "sen dizgini bırak da eyerin kaşına yapış."
Hürü onun dediğini yaptı. Temir atı çekti götürdü.
Çekerim, diyordu Hürü Ana, her bir şeyeiği de çekerim... Kör gibi de şu sarı

bıyığına itlerin işediği Temireiğin de peşine işte böyle düşerim. Oğlum için,
şahinim için, gül yüzlüm için değil mi, benden ne isterlerse onu yaparım.
Şimdiye kadar gözü bağlanmamış Hürüeenin gözlerini bağlayanlar, bana
güvenmeyenler alaeağmız olsun. Bundan sonra da ben Hürüee karıysam, bunu,
bu bana yaptığınızı fitil fitil burnunuzdan getirmez miyim, ulan sümüklü Temir!
Ben kimim, ben kimim, sen beni biliyor musun sümüklü Yörük, ötürüklü Temir,
ben böyle gözü bağlanaeak bir kişi miyim, o înee Memedi de bir gözüm görürse,
ben de ondan bunu sormaz mıyım, onun ağzına şu parmaklarımı takıp da yırtmaz
mıyım, o köpeğin... înee Memed olmuş da daha dünkü çoeuk. Sefil îbrahimin
oğlu, benim gözlerimi kapattırıyor, bana güvenmiyor da... Ulan hırpo, sen neei,
neei oluyorsun da bana bunları ediyor, başıma bu işleri açıyor da, beni şu dağları
görmekten mahrum ediyorsun? Şimdi şu kör gibi gözlerim seni görünee sen de
öpmek için elime sarılaeaksm değil mi, seni şu Hürüeenin o gül ellerine seni ben
kurban etmez miyim ben! Beni o eandarmalar yakalayaeaklar da, senin yerini
benden öğrenmek için beni döveeekler de, ben de înee Memed işte şurada,
şurada diyeeeğim, öyle mi? Öyle mi benim aslan yavrum, öyle mi şahin yiğidim,
öyle mi benim deli atın binieisi sıçanım, adam mı oldun sanıyorsun bir kötüeük
Abdi Ağayı öldürmekle, kendini Köroğlu mu sandın serçe yürekli Ali Safayı
geee uyurken vurmakla? Ulan ben Durmuş Alinin avradı, yedi kÖ3mn Hürü
Anası Hürüee değil miyim, ulan benim derimi 3mzseler de eandarmalar,
düşmanlarımız, ben değil senin yerini şu bıyığına itler sıçası Temirin bile yerini
söyler miyim, etimi didik etseler de, kellemi süyenlere geçirip köy köy
dolaştırsalar da, gözlerimi oysalar, daha iyi olmaz mıydı... Bundan sonra hay
înee Memed, sen benim 3mzüme nasıl bakaeaksm, ben senin 3mzüne nasıl
bakaeağım, hay dört kitaptan kovulmuş kafir, zındık înee Memed! Dilim
varmıyor, dillerim çürüsün inşallah, sen, sen, sen Topal Aliden de kötü bir
yaratıksın, ondan da ikiyüzlü bir domuzsun.
Şu anda gözlerindeki bağı çözüp gerisin geri köye dönmek, bir daha da o înee
Memedin adını ölüneeye anmamak istiyordu ya, yapamıyordu.
Çok sarp bir yola düşmüşlerdi, bunu atın ayağının altından aşağılara doğru
akan taşlardan, bir de atın durmadan tökezlemesinden biliyordu. Eyer kaşına sıkı
sıkıya yapışmıştı. Öndeki Temirin atla birlikte körük gibi soluduğunu duyuyor,
geber, geber, gözlerimi bağlayan pis Aydınlı geber, diyordu.
Şu sağ yanda derin bir uçurum olsa, atın da ayağı kayıverse. Hürü de atla
birlikte 3mvarlansa gitse uçurumun dibine de paramparça olsa, sen de gelsen hay
înee Memed, uçurumun dibinde onun kanlı ölüsünü görsen, uçuruma inemeyip
onun ölüsünü bile kaldıramasan, kartallar da gelip üleşini parçalasalar, o zaman



ne yaparsın sen înee Memed? De bana, söyle bana, zil takar da anam ölmüş, diye
ağlar mısın, hiç de ağlamazsın, o seni doğurmaz olasiea Dönenin öldüğünü sana
ben söyledim de ağladın mıydı?
Geldiğine bin pişman olmuştu. Bu Sefil îbrahimin oğlundan da hayır mı
çıkardı... Öfkeden sonunda o hale geldi ki, şurada, şu sümüklü pis Yörükten
utanmasa oturup hüngür hüngür ağlayaeaktı.
Temirse at üstündeki yaşlı kadının homurtularını du3myor, arada çırada
da,dönüp baktığında onun gerilmiş, öfke içindeki 3mzünü görüyor, onun öfkesine
bir anlam veremiyordu.
Öfkeden eyere öylesine sıkı sıkıya yapışmıştı ki Hürü Ana, kaskatı kesilmişti.
At bir yerde durunea bir uykudan uyanıreasma gerildi.
"Geldik Ana, gözlerini aç..."
Hürü var öfkesiyle bağırdı gözlerini açarken:
"Gelmez olaydık... Ben ona şimdi yapaeağımı bilirim."
Temir onu attan indirmek istedi.
"Yaklaşma bana, sürme elini. Ben kendim inerim."
Attan atlayıp, kapısında silahlı babayiğit bir kişi duran mağaranın bÜ3mk
ağzından hışım gibi içeriye daldı. Dalmasıyla mağaranın ortasında zınk diye
durması, ardından da onun üstüne atılıp kueaklaması bir oldu.
"Memedim, yiğidim, aslanım, yavrum, nasılsın?"
Memed gözlerini açtı, gözlerini seveeenlikle ona dikti, baktı, gülümsedi:
"Çok şükür dünya gözüyle seni gördüm ya Ana," dedi, bundan sonra ölsem de
gam yemem. Bütün istediğim buydu. Allahıma hep yalvarıyordum. Anamın
yüzünü bana göstermeden öldürme, diyordum. İşte Allah da..." Gözlerinden
boşanan iki damla yaş yanaklarına doğru akıyordu.
"Sus, köpek," diye bağırdı Hürü. "Anan sana kurban olsun. O nasıl bir söz ki
senin ağzından çıkan, suuus! Susmazsan, böyle avrat gibi, bebeeikler gibi
mızırdanırsan hemen şimdi buradan başımı alır da giderim. Göster, göster bana
yaralarını benim gül yüzlüm."
Memed gülümseyerek yaralarını gösterdi, yaraları güzelee sarılmıştı. Hürü ilk
olarak onun yatağına bir göz attı, bu yatak dün geee yattığı yatağın tıpkısıydı.
"Yaraların sızlıyor mu?"
"Azieik."
"Demek ki çok sızlıyor." Ayağa kalktı, mağaradan dışarıya çıktı, Temiri arandı,
kapıdaki adama: "Nerede o Temir, hani benim gözlerimi bağlayan?" diye sordu.
"İçerde Ana," dedi o iri adam gülümseyerek.
Hürü mağaraya geri döndü, Temir yatağın başueunda ayakta duruyor, dalmış



düşünüyordu.
"Cerrah getirdiniz mi yavruma?"
Temir:
"Üç tane," dedi, dışarıya 3mrüdü. Hürü Ana anlamıştı, o da onun arkasından
dışarıya çıktı. Bir kayanın duldasına varıp çömeldiler.
"Söyle Temir, oğlum iyi değil mi?"
Temir üzüntülü bir sesle:
"tyi değil Ana," dedi.
"Cerrahlar ne dediler?"
"Kurşunları çıkaramadılar. Cerrrahlardan ikisi Yürüklerdendi. Birisi de şu
aşağıdaki köyden."
"Demek benim yavrum öleeek?"
"Onun orasını Allah bilir Ana."
"Benim yavrum ölmeyeeek. Onun orasını gene de koea Allahımız bilir ya,
Hürüeenin yavrusu düşman kurşunundan ölmez."
"İnşallah Ana, Allah ağzından duysun Ana..."
Hürü içeriye girip Memedin başueuna oturdu, saçlarını, alnını okşamaya, onu
öpmeye başladı. Onunla sıeak, 3mrekten, 3mmuşaeık konuştu. Onu Memedin
başında böyle görenler, bu tepeden tırnağa seveeenlik, sevgi kesilmiş kadının o
olduğuna bir türlü inanamazlardı.
Memedin ateşi vardı ya, o kadar da değildi. Bir ara gözlerini açtı. Hür üye
baktı, gülümsedi:
"Sen geldin ya, dünya gözüyle seni bir daha gördüm ya, artık iyileşirim."
"İyileşeeeksin," diye sert, kesin konuştu Hürü. "İyileşmemek olmaz. Ben sana
şimdi bir çorba pişireeeğim ki..." Dışarıya çıktı, Temire:
"Çorba yapaeak bir şeyleriniz var mı?"
"Her şey var Ana, ne istersen... Ama o ağzına günlerdir bir şey koymuyor ki..."
"Ben pişirirsem koyar. Sen şuraya bir ateş yak bakalım. Teneereyi de getir. Bol
da nane topla şuralardan."
"Buraya ateş yakılmaz ki anam."
"Nedenmiş o?" diye çıkıştı Hürü.
"Dumanını görürler."
"Mağaranın içinde de olmaz. Dumanı bunaltır oğlumu."
Temir düşünüyordu.
"Düşünme o kadar, duman gözükmez bir yer bul."
"Şurada küçük bir mağara daha var, olur mu Ana?"
"Olur," dedi Hürü. Sevinmişti, tik olarak açılmış, yüzü ışımıştı. "Naneli çorba



onu açar."
Kollarını sıvadı, küçük mağarada oğluna özene bezene naneli bir çorba pişirdi
ki, içen kaşığı da birlikte 3aıtar. Hem de küçük mağaranın dışına bir damla
duman salmadı, ne etti eyledi de...
Günlerdir ağzına bir lokma koymamış Memed koeaman bir sahan çorba içti.
"Demedim mi ben sana Ana, sen gelinee ben iyileşirim..."
"İyileşeeeksin."
O geee sabaha kadar Memed inledi. Hürü uyumuyor, onun inlemelerini,
soluğunu dinliyordu. Hasta iki üç kere de U3mdu, hem de uzunea. İşte bu iyiye
alametti ya, ateş, bir de inlemeler onun gözünü korkutmuştu. Sabah olunea Hürü
bir güzelee çorba daha pişirdi, bu da yoğurtlu dövme çorbasıydı. Çorbanın içinde
gene bol bol taze nane vardı. Memed bu sefer de çorbayı içti bitirdi.
Çorbadan sonra elini Memedin başına koydu, ateş öyle duruyordu. Bu olmaz
olası ateş... Buna bir eerrah gerekti ki, öyle böyle eerrah değil... Dışarıya çıktı,
kapının ağzındaki bir taşın üstüne oturdu, düşünmeye başladı. Gün yeni doğmuş,
dağların yamaema vurmuş, ortalığı bir ışık seline boğmuştu. Aşağıda, uzakta, ta
Çukurovaya kadar uzanan ormandan dumanlar yekiniyordu. Mağaranın
yanından akan gözün altı apaydınlıktı, ışılayarak küçüeük balıklarla birlikte
bulutlar geçiyordu ak çakıltaşlarmm üstünden. Hürü bir ara orada suyun dibinde,
bulutların üstünde kendi suretini görünee birden şaşırdı:
"Oeağı batasiea Hürüee karı," dedi, "amma da koeamışsm."
Oradan kalkıp başka yere oturdu. Ardından da Temiri çağırdı:
"Gel hele Temin"
"Buyur Ana."
"Bu oğlan şimdilik iyi ya, dayanıyor ya, böyle giderse uzun bir süre bu oğlan
ölür."
"Ne yapalım Ana?"
"Ben bir şey düşünüyorum. Kırkgözün Oeağı buraya çok mu uzak?"
"Epeyi uzakta Ana."
"Sen Kırkgöz Oeağmı hiç duydun mu?"
"Kim bilmez ki Ana..."
"Kırkgöz Oeağmm postunda şimdi Anaeık Sultan oturuyor değil mi?"
"O oturuyor."
"Sen biliyor musun ki o Anaeık Sultan 3mreğinden yağlı kurşun yemişi, 3mreği
parça parça olmuşu kurtarır?"
"Herkes bilir Ana."
"Kurşundan ölmüş ölÜ3m bile kurtarır. Kan oeağıdır o. Yeter ki bir yerden kan



çıksın, Kırkgözün Ocağı onu sağaltmamış olamaz, görülmüş duyulmuş değildir."
"Biz de düşündük Kırkgöz Ocağını, Battal Ağa da... İnce Memedi biz bu halde
oraya götüremeyiz ki... Anacık Sultan da, o ocağın huyu öyle imiş, hiç yerinden
kıpırdamazmış."
"Ben onu kıpırdatırım."
"Çok yaşlıymış o, belki de yüz yaşında, buraya nasıl çıkar ki?"
"Sen İnce Memedi aşağı indireceksin, olur mu, şu dağın dibine... Candarmalar
daha başlarının telaşesindeler. Orada, aşağıda bir Yörük obasında... Ben Anacık
Sultana gidiyorum. Sen beni Sarıkeçiliye şimdi hemen götür, şimdi... Memedin
yerini Battal bilir değil mi?"
"Bilir."
"Onu aşağı indir, ölürse de aşağıda ölsün, burada dağ başında boku bokuna
değil. Benim yaptığım çorbayı ihmal etmeyin. Ona her gün sabah, öğlen, akşam
bu çorbadan yapın. Başka bir şey isterse de verin."
İçeriye girdi, uzun uzun Memede sarıldı, onu öptü kokladı:
"Ben gidiyorum oğul," dedi. "Kırkgözün Anacık Sultanına gidiyorum. Ben
dönünceye kadar dişini sık, dayan, ölme. Ben Anacık Sultanı alıp gelince, kirp
der yaraların sağalır. Bir de seni ona afsunlatırım ki, sana kurşun değmez, değse
de geçmez. Top bile işlemez sana Anacık Sultandan sonra... Dişini sık yavrum,
dayan yiğidim. Şu fıkara, şu dünyada kimsesiz, elsiz ayaksız kalmış Hürüce için
dayan, ölme, ben dönünceye kadar."