İnce Memed - 3 - 31

"înee Memed ölünee Ana, yerine çok înee Memed geleeek. Ağalar az, înee
Memedler çok. Bir înee Memed ölürse bin, iki bin, on bin, yüz bin înee Memed
geleeek. Ben olmasam da olur."
Ona kaş altından bakıyor, tepkisini ölçüyordu, oysa taş gibi susmuş, yüzü
kıpırtısız onu dinliyordu.

"Eninde sonunda eşkıyalığın sonu kurşun değil mi Ana?"
Ondan bir söz bekliyor, Hürü Ana susuyor, ne bir söze varıyor, ne de en küçük
bir harekette bulunuyordu.
"Gidip uzak bir köyde bir tarla alaeağım, azieik param var, bir ev yapaeağım,
adımı da Kara İbrahim, Sefil İbrahim koyaeağım, iyi mi, çoeuklarım olaeak.
Anladım ki eşkıyalık bana göre değil, ben de babam gibi, eline vur ekmeğini
elinden al, yumuşak bir kişiyim. Adam öldürmek benim işim değil. Çok
düşündüm. Allanın yaptığı yapıyı yalnız Allah yıkmak."
Hürü başını önüne eğmişti.
"Su istiyor musun?" diye sordu ona.
"Sağ ol Ana. Senin nasıl Abdi Ağanın ölümüne 3mreğin yanıyorsa..." Hürünün
yüzüne baktı, hiç olmazsa onun bu sözlere bir şey diyeeeğini bekliyordu. Hürü
Ana gene oralı olmadı. "Benim de Abdi Ağaya, Ali Safa Beye 3mreğim yanıyor."
Hürü Ana:
"Sus köpek," diye gözlerini belertti. "Benim Abdi Ağaya 3mreğim yanıyor
demedim. O, Abdi de, Ali Safa da Allahın yaptığı yapı değil, şeytanın yaptığı
yapıdır. Şeytanın yapısını da insan bozar, hem de insanoğlu insan..."
"İşte ben de Ana, şimdi buradan aşağıya, Çukurovaya ineeeğim. Seyranı alıp
yanıma gideeeğim, o adı bilinmedik diyara. Sefil İbrahim olaeağım."
"Dünya Sefil tbrahimle ağzına dopdolu oğlum, ondan kolay da. Sefil İbrahim
olmaktan kolay da bu dünyada hiçbir şey yok yavrum."
"Biliyorum Ana, yok."
Hürünün sözleri onu taa yüreğinden kavramış, allak bullak etmişti. Gerçekten
de dünya babası Sefil İbrahim gibi etliye sütlüye karışmayanlarla dopdoluydu.
"Sana bir şey deyim mi oğlum, Memedim, bir şey deyim de bana güeenme,
olur mu, ben seni doğurmadım ama, sende anandan da, o baban Sefil İbrahimden
de emeğim çok, onun için bana küsme, bir İnee Memedin ölüsünün tırnağına yüz
bin, yüz bin yüz Sefil İbrahim! değişmem."
"Öyleyse sen bana eşkıyalığı bırakma diyorsun Ana."
"Öyle bir şey demedim," diye öfkelendi Hürü. "Can senin oğlum." Elleri
titriyor, yüzü seğiriyordu. "Var git yolun açık olsun."
"Çukurovada..."
"Anladım, sen bir kızla evlenmişsin, öyle mi? Topal söylemiş komşulara. Çok
güzel bir kızmış. Babası, kardeşleri de kaplan gibi kişilermiş."
"Evlendim Ana."
"Allah hayırlı kademli etsin. Ne zaman ineeeğim, ne zaman ineeeğim, dedin
Çukura?"



"Yarın öbür gün Ana."
Hürü sustu, tüyleri diken diken oldu, sesi sertleşti:
"Ne zaman, ne zaman?"
Dudakları kıvrıldı, çarpıldı. Memed onun bu huyunu bilirdi. Hürü Ananın ağzı
çarpılmea kaplan kesilirdi. Şimdi artık patlayaeaktı ama, nedense susuyordu.
Memed onun patlamasını bekliyor. Hürüyse usul usul dinginliyordu.
Düşman bekler onun kapısının eşiğini, görünmez düşman yavrum. Böyle de iş
olur mu? Göz gözü görmez, karanlık geeede yağmur çiseler, sen hiç kimse beni
görmüyor dersin, iliklerine işlemiş çiseleyen yağmurun altında aklına hiçbir şey
getirmeden kendi tuzağına 3mrürsün. Sarılmıştır Seyranın evi, bin göz seni
beklemektedir, sessizee. Yağmurdan ıslanmış gelirsin, Çukurovanm evlerinin
çitleri kamış, damlarının üstü ottur, bin kurşun yağar üstüne, daha Seyran bile
diyemeden eanm çıkıverir. El kızıdır ağlar ama, yanarsa anan yanar, ağlarsa anan
ağlar Memedim. Bu yaşımda bunu da mı getireeeksin başıma... Var git nereye
istersen, var git. İstersen Sefil İbrahim ol, Lapaeı Veli ol, ne olursan ol da ölme,
beni arkandan ağlatma yavrum. Anandan da babandan da daha çok benim
hakkım var sende... Sen de iyi bir adamsın. Biliyorum, karmeayı ineitmez senin
yüreğin, ben seni bilmezsem kim bilir gül 3mzlüm? Senin alnına yazılmış Abdi
Ağayı öldürmek, Ali Safayı öldürmek. Alnına yazılmışsa, ne gelir elden, var git
de, yolun açık olsun, kendini yitirt, yitirt de tuzağa düşme.
"Ana konuşmuyorsun. Ne mırıldanıyorsun öyle kendi kendine?"
"Kuş beyinli," diye mosmor kesildi Hürü Ana, ayağa kalktı. "Ne olaeak,
bundan da adam çıkar mı Allahım... Elin oğulları yaşlandıkça akıllanır, bizimki
de işte böyle olur. Böyle sersem, böyle ne dediğini bilmez."
"Ana ne oldu?"
"Ölüyün körü oldu. Sefil İbrahim olaeakmış kazboku. Sefil İbrahim hiç
olmazsa kendi halinde bir adamdı, senin gibi de kuş beyinli değildi. Sen kurban
ol o güzel adına Sefil İbrahimin."
"Dur Ana, anlamıyorum, neden kızdın, dur Ana, elini ayağını öpeyim nolursun
söyle bana, gel şuraya otur da..."
"Bir de eşkıya olaeak ötürüklü de, götü boklu Memed! Sen donunun bağını
bağla da ondan sonra eşkıyaeılığa kalk. İyi ediyorsun ölmeklen."
"Ana kurban olayım, ne oldu?"
Hürü Ana onun ağzına öykündü, "Ana ne oldu, ne oldu," diye gülerek. "Ana ne
oldu? Ne güzel de bellemiş ne oldu sözlerini benim aslan yavrum!"
"Ana ne oldu?"
Hürü Ana sesini iyiee yükseltti, bağırmaya başladı.


"Ana sus, Ana sesini dışardan duyacaklar, bu gece yarısı diyecekler..."
Hürü ellerini beline koydu:
"Duysunlar, inşallah duysunlar da candarmalar gelip seni öldürüversinler de
ben de senin elinden kurtulayım. Şimdi sen o fallik Seyran için Çukurovaya
ineceksin, değil mi, candarmalar onu boş bırakırlar mı sanıyorsun? Sen oraya
varır varmaz, pusudakiler, daha Seyranın yüzünü görür görmez, tılsımlı yıldırım
taşı mı var sende, gördük taşını, Kırkgözün Anacık Sultanı yetişmeseydi
imdadına sen işte o zaman Abdi Ağanın yanma sağlam gitmiştin, ben de sana
Abdi Ağanın mezarının yanında güzel bir mezar yaptırırdım, onun mezarına
işemeye gelenler, sana da işerlerdi, seni öldürürler, kalbura çevirirlerdi.
Beklemiyorlar mı sanıyorsun Seyranın evini?"
"Anladım Ana, elini öpeyim Ana sus!"
"Susmam," diye bağırdı Hürü Ana.
"Ana vazgeçtim. Ana vallahi gitmeyeceğim Çukurovaya. Vallahi dediğini
anladım Ana..."
Hürü geldi onu yanma diz çöktü, saçlarını okşamaya başladı.
"Demek anladı benim akıllı eşkıya, İnce Memed oğlum? Şu dağlar da, şu
millet de sana İnce Memed diyorlar öyle mi, bakındı hele, bakındı benim güzel
yavruma..." Sesi bir bebeğe ninni söyler gibiydi. "Akıllı da yürekli oğlum,
anlayabilmiş benim güzel de, eşkıya oğlum da..."
"Ana vallahi anladım, gitmiyorum Çukurovaya. Sus da Seyranı bulmanın, ona
ulaşmanın bir yolunu bulalım."
"Senin şu damın arkasındaki deli atını göndeririz ona," dedi Hürü Ana.
"İstersen o it boku, bin 3mzlü Topal Aliyi de göndeririz, o da sizin izinizi sürer.
Sen de bu sefer Abdiyi değil de onu öldürür, yeniden dağa çıkarsın."
Hürü Ana yatışıyordu usul usul. Hakkı da vardı ya, neden bu kadar
öfkelenmişti. O, gözlerinin bağlanmasını bir türlü yuî tamıyor, diye gülümsedi
kendi kendine Memed.
"Ana taşkala etme nolursun, sana geldik ki..." Boynunu büktü. O böyle öksüz
çocuk gibi boynunu bükünce Hürü Ananın yüreğinden kan gitti.
"Ben sana ulaştırırım Seyranı. Sen onu bana bırak. Sen daha hemen
gitmiyorsun ya... "
"Hemen gidiyorum Ana."
"Oğlum, sana hemen nasıl yetiştireyim Seyranı?"
"Nasıl yetiştirirsen yetiştir."
"Dur şimdi, sabah olsun. Ben Kısacık Mahmudu bulurum. O da Seyranı
bulur... Sen de onu bir yerde beklersin."


"Ben nereye gideyim o zamana kadar, ben artık eşkıya değilim ki..."
"Sen Cehennemin dibine git, olur mu?"
"Olur Ana!"
"Şimdi ben Kısaeık Muhmudu yarın sabah bulurum... Sen de... Sen de..." Hürü
Ana düşünüyordu. "Gözü kör olmayası Memed," diye onun omuzuna vurdu.
"Sen de Kırkgözün Anaeık Sultanına gitsene." Gözleri parladı. "Hem onun, seni
eana kavuşturduğundan dolayı elini öper, hem de ondan bir tılsım alırsın da bir
daha kurşun değmez. Oraya gider onun elini öpersen sana bir tılsım verir, belki
de seni afsunlar... Sen de Genç Osman gibi kesik kellen kueağma düşse
ölmezsin."
"Bana ne gerek tılsım Ana, bundan sonra?"
"Her insana, her zaman gerektir Kırkgöz Oeağmm tılsımı. Bu dünyada da,
öteki dünyada da..."
"Olur Ana, bugün tanyerleri ışımadan yola çıkayım."
"Olamaz. Yarın geee, ilk akşamdan. Karanlık kavuşunea..."
Sabaha kadar oradan buradan, înee Memed İbrahim olunea neler edeeeğinden
konuştular. Tatlı düşler kurdular. Hürü Ana onun çoeuğu olunea, ne edip
eyleyeeek, onları bulaeak, ölüneeye kadar çoeuklarma bakaeak, bÜ3mteeekti.
"Çok seviniyorum Memed," dedi Hürü Ana. "Cenazemi sen, bir de Seyran, bir
de çoeuklarm siz kaldıraeaksmız, görkemli. Ben senin evinde ölürsem, evin
neredeyse de, buraya getireeeksin benim eenazemi. Durmuş Ali Emmiyin yanma
gömeeeksin."
"Olur Ana."
"Dur," diye bir genç kız gibi sevinerek ayağa fırladı Hürü Ana. "Sana güzel bir
börk örmüştüm, keçilerin tüyünden, 3mmuşaeık, işlemeli. Bir yıl göz nuru
döktüm ona. Sana gelirken unutmuşum. Giy bakalım."
Yeşil sandığın çıngırağını açarak renk renk bir bohçadan börkü çıkaran Hürü
Ana, onu Memedin başına koydu:
"Yakıştı," dedi. "İşte sen bu börkü giyinee de seni kimse tanımaz. Nerdeyse
tanyeri ışıyaeak. Ben senin tarhananı oeağa koyayım."
Tarhanayı oeağa koydu, kendi de gitti gene sandığı açtı, Memedin önünde
üstündekileri çıkarıp Yürüklerden köye geldiği günkü giydiklerini giydi.
"Bunları giydim senin yanından geldikten sonra. Bugün de giyeeeğim."
"Sağ ol Ana," dedi înee Memed. "Şu bana yaptığın iyiliklerin altından
kalkabilir miyim ki..."
"Git eanmı kurtar, çoeuklarm olsun."
Dışarıya çıktı, damın arkasına dolandı, orada, uzakta, küçük kayalığın üstünde


atın karartısını görünce sevinçle içeriye koştu:
"Atın orada duruyor," dedi.

20
İnce Memedle Tazı Tahsin Keklikbelinde karşı karşıya geldiler. Hışım gibi bir
yağmur yağıyor, damlalar yere pat pat diye düşüyordu. Dağlardan, koyaklardan
sarı, köpürmüş seller, taşları, ağaç gövdelerini sürükleyerek gümbürtüyle
yakarlardan aşağılara iniyordu. Şimşekler çakıyor, yakındaki ormanın ulu
ağaçlarının doruğuna yıldırımlar düşüyordu. Tazı Tahsin İnce Memedi görünce
korkusundan önce ne yapacağını, bir suçlunun, suçüstü yakalanmış bir kişinin
telaşı içinde nereye kaçacağını bilemedi. Yüzü sapsarı kesilmiş, eli ayağı
çözülmüş, orada, üstünden oluk oluk aşağı inen yağmurun içinde yolun ortasında
durup kalmış, gözlerini İnce Memede dikmiş bakıyordu. İnce Memed de durmuş
onu süzüyordu. Bu adam bu kadar niçin korkmuştu, kendisini görünce?
Bir süre sonra Tazı Tahsin kendisini toparlayıp İnce Memede gülümsedi:
"Uğur ola İnce Memed Ağam," dedi utangaç, özür dileyen bir sesle.
"Kim, kim, kim dedin sen?"
"İnce Memed Ağam dedim..."
"Bana mı?"
"Kime olacak, sana ya Ağam. Senden başka bir İnce Memed var mı bu
dünyada?" İnce Memed yakalanmıştı. İstediği kadar kendini yadsısın, bu adam
onu tanımıştı. Hem de onu çok yakından biliyordu.
"Adını bağışla," dedi.
"Adıma Tilki Tahsin derler."
"Hangi köydensin?"
"Çiçeklideresinden."
"Bir de Tazı Tahsin var o köyde, tanır mısın?"
"Tanırım. O tazı, ben tilkiyim."
İnce Memed güldü. Yandaki kayanın kuytusuna çekildiler, burasını yağmur
tutmuyordu.
"Nerden gelip nereye gidiyorsun?"
"Senden saklı değil ya Ağam, sigara kaçakçılığı yapıyorum."
Cebinden balmumuylan yapılmış bir kaim keseden, ellerini toprakta
kurulayarak, tütün kağıt çıkarıp sigara sardı. Memede uzattı. Memed onun
uzattığı kavli çakmağı da aldı, bir çakışta kavı tutuşturdu. Dağ havasında yanan
kav güzel koktu.
"Çoktandır cıgara içmiyordum Tahsin kardaş. Eşkıyacıhktır bu. Bir gün cıgara
bulursan beş gün bulamazsın. Bir de adama çok zarar veriyor bu meret."
"Ben de her zaman içmiyorum," dedi Tazı Tahsin.
Ama Tazı Tahsin çok tedirgindi. Korkuyor, ardından da hemencecik seviniyor.

dalıp Memedin gözlerine bakıyor, Memed ona bakınea da gözlerini kaçırıyor, bir
türlü tünediği taşın üstünde rahat edemiyor, yerinde duramıyor, bu da înee
Memedin gözünden kaçmıyordu. Bu çoeukta bir iş vardı ya, aeaba neydi, bunu
anlaması gerekti.
"Ben vurulduğumda Bakırgediğinde miydin?"
"Oradaydım înee Memed Ağa. Senin o atın var ya, o da oradaydı, yağız. Bir
kayalığın en yüee sivrisine dikilmiş, kıpırdamadan orada öyle duruyordu."
"Ben vurulunea kadınlar bana ağıt yakmışlar."
"Yaktılar. Yüzbaşı senin ölünü onların elinden, süngü tak, almea, onlar da seni
çırılçıplak edip giyitlerini aldılar, çekildiler koyağa, sana üç gün üç geee ağıt
yaktılar."
"O înee Memed bana hiç benziyor muydu?"
"Şimdiki sana mı, şimdiki sana hiç benzemiyordu. O, iki metre bo3mnda, boğa
gözlü, kaim kaşlı, yanık yüzlü, çam yarması gibi bir adamdı."
"Çiçeklideresi köylüleri beni yediden yetmişe tanır, bilir, nasıl yanıldılar?"
"Kimse yanılmadı ki înee Memed Ağam, ben bile o adamı înee Memed
sandım, bu işte hiç yanılma yok, o adamı înee Memed bildiler, o kadar.
Memed güldü:
"Çok aeayip bir iş," dedi.
"Çok aeayip," dedi Tazı Tahsin, "çok aeayip ya, o adam senden çok benziyordu
înee Memede, anladın mı?"
"Anladım," dedi înee Memed gülümsemesini sürdürerek.
Bir şimşek çaktı göğü bir uçtan bir uea biçerek, gürültüsü dağları çatırdatarak,
ortalığı velveleye vererek.
înee Memed onu bir süre yokladıktan, el altından ineeledikten sonra:
"Bak Tahsin kardaş," dedi. "Beni iyi dinle, eandarmaları görür de beni sana
sorarlarsa o gitti dersin. O bir daha eşkıyalık yapmayaeak, dersin. O, başını almış
gidiyordu, ben gördüğümde, dersin. O günahlarını bağışlatmak için Kabeye
gidiyordu, dersin, olur mu? Bak silahım da yok."
"Olur," dedi Tazı Tahsin, kovuktan hemen çıktı, yağmura koştu. Memed onun
arkasından bir süre baktıktan sonra, bu adamda bir şeyler vardı ama, neydi, diye
düşündü. Yolu değiştirmeliyim. Gözleri kötüydü, hem de korku doluydu.
Böylesi, her şeyden, en küçük gölgeden, kıpırdayan yapraktan korkan kişilerden
korkulur. Bunların insanlara yapamayaeakları kötülük yoktur.
Tazı Tahsin gözden irilip yitip gidinee o da kendini kovuktan dışarıya atıp
yönünü yalçın kayalıklı dağın yamaema çevirdi, yolu bırakıp. Biliyordu, böylesi
gözleri olan adamlar ilk gördükleri adama, ilk gördükleri eandarmaya onu



gördüklerini söylerlerdi. Belki de şu anda eanını dişine takmıştır, bu tilki mi,
çakal mı olaeak zıknabut, topukları kıçına değerek koşuyordu kasabaya.
Yüzbaşıya. Onun için bu bölgeden hemen uzaklaşmak gerekti.
Tazı Tahsin gittikçe üstündeki korku3m, heyeeanı atıyor, içindeki sevinç
bÜ3myordu. Günlerdir dağ taş koymamış onu aramış, sonunda bir çoban
çoeuktan onun buralarda dolaştığını öğrenmiş, buralardan ayrılmamış, şu yolları
belleri mekan tutmuştu. Tazı Tahsin şu köylü milletinin, hele şu Yürüklerin
ağızlarının ne kadar sıkı olduğunu biliyordu. O, köylüyü konuşturmasını da
bilirdi ya, ona buralarda rastlamak onun için kolay olurdu. Şimdi înee Memed
silahsız pusatsız nereye gidiyordu, onun yerini bir iyiee bulmak, saptamak
gerekti. Geriye döndü, bıraktığı kovukta onu bulamadı. İzlerine baktı, o, dağa
yukarı gitmişti. Her şeyi anlaymea, sevineinden yüreği duraeaktı. înee Memed
Kırkgözün Oeağma gidiyordu. Yoksa bir eşkıya, ahmak değilse, eşkıyalığı
bıraksa bile bu dağlarda silahsız pusatsız gezemezdi, aneak Kırkgözün Oeağma
giderken bir kişi yanma en küçük bir silah alamazdı. Bir çakı bile. O oeağa
çakıyla bile yaklaşan iflah olmaz, belasını bulurdu. O oeakta da bir eşkıyayı,
mahkumu, kim olursa olsun, oeağm çatısı altına sığınmışsa oradan onu kimse
alamazdı. Bu oeağa gelen padişahlar, beyler bile bir günlük yolda silahlarından
arınıp aneak ondan sonradır ki oeağm eşiğine yüz sürebilirlerdi.
înee Memed de bir günlük yolda silahlarından arınmış, dervişler gibi heybesi
boynunda yaya yapıldak yola düşmüştü. Hemen yetişip o adama haber vermeli,
o da ona para vermeli, ondan sonra da Yüzbaşıya gitmeliydiler. Yüzbaşı,
eandarmalar silahlı oeağa giremezler ya, oeağm yollarında pusu kurup da înee
Memedi pusuya düşüremezler mi? Tez, çabuk, daha înee Memed Kırkgöz
Oeağma yetişmeden eandarmalar yollan tutmalı. Ya da o Kırkgöz Oeağmdan
dönerken...
Tazı Tahsin geriye döndü, eanını dişine takmış koşmaya başladı. Kasabaya bu
geee sabaha karşı varmalı, eandarmayı yola çıkarmalıydı. Ama o adamı nasıl
bulaeaktı? Görünee o uzun boylu adamı tanırdı. Tarif edinee de onu herkes
bilirdi. BÜ3mk bir Ağaydı o. Bir de o Topal Ali vardı, izeiler başı. Hiç kimseyi
bulamazsa onu nasıl olsa sorar soruşturur bulurdu.
Yağmur göz açtırmıyordu. Çarığı su içindeydi. Başka bir ayakkabı olsa bu
yağmura mümkünü yok dayanmazdı, kırmızı postal, çift sürme ediği... înee
Memed de postal giymişti. Bu da iyiydi. O, ayağındaki kırmızı postalla bu
yağmurda iki günde varamazdı Kırkgözün Oeağma. O kırmızı postallar öyle çok
su çekerlerdi ki, şişerlerdi. Belki de înee Memedin heybesinde çarığı vardı.
Eşkıya milletinin ayağı muhkem olmalı, bu atalardan kalmış bir sözdür.

Yokuştan aşağı uçup gidiyordu. îliklerine kadar ıslanmıştı. Eğer böyle hızla
koşmamış olsaydı, titremekten dişi dişini yer, buyar da ölürdü. Gittikçe de
hızlanıyordu. Bu hızla düzlüğe indi. Düzlük silme çayırlıktı, ortasından da dibi
çakıl taşlı bir pınar kaynıyordu. Pınarın akarağı sel sularıyla birleşmiş, taşmış,
yanı yöreyi almıştı. Az aşağıdaki orman uçsuz bueaksız taa Çukurovaya kadar
kararıyor, üstünden, bu yağmurun altında bile, azieik dumanlı, top top ak
bulutlar yükseliyordu. Sağ yanda da, düzlüğün ortasından tek başına bir kayalık
yükseliyordu. Kayalığın bu yanında da yaşlı, dalları yöreyi örtmüş bir sedir ağaeı
duruyordu. Kayalık, ak bir bulutun içindeydi. Tazı Tahsin olduğu yerde durmuş,
ormanın yolunu ararken, ortadaki kayalıkların üstünde, bulutların içinden bir at
başı görür gibi oldu. At başı yitip yitip ortaya çıkıyordu. Sedir ağaema kadar, düş
mü görüyorum, hayal içinde miyim, diye yürüdü. Koskoeaman bulut hızla
kayalığın sivrisinde savrularak dönüyordu. Ağaem altında durdu bekledi.
Yağmur gittikçe artıyor, çakan şimşekler, düşen yıldırımlar dağları çatırdatıyor,
sallıyordu. Uzun, dünyayı ışığa boğan bir şimşek çaktı, bulutların içindeki at bir
süre için ortaya çıktı yitti. Tazı Tahsin înee Memedi gördüğünden de daha çok
sevindi ata. Hemen kayalığa tırmanmaya başladı. Hem înee Memedin haberini
daha çabuk ulaştıraeaktı kasabaya hem de atı götüreeek, o eömert, zengin adama
vereeekti. O zengin, o eömert adam da onu altına, paraya gark edeeekti. Birden
anımsadı, Murtaza Ağaydı adı...
Bu dimdik, duvar gibi kayaya çıkması çok zordu. Hele yağmur da durmaz
yağarken, insan yağlı direğe tırmanmış gibi oluyordu. Bu at nasıl çıkmıştı
buraya? Belki de bu bir at değil bir ein peri, bir şeytandı. Korktu ama, atın
yanma da gitmekten kendini alamadı, gözlerini hırs bürümüştü. Yağmur
yukardan atkuyruğu gibi sağılıyordu.
Tazı Tahsin doruğa çıktığında elleri kan içinde kalmıştı. Bir şimşek çaktı,
gökler gürledi, çok yakma çatırtıyla bir yıldırım düştü, altındaki kaya beşik gibi
sallandı, at simsiyah bir yalbırdadı, onun üstüne doğru bir şahlandı. Tazı Tahsin
atın kamının altında kaldı, her nasılsa, korkusundan kendisini taşların aralığına
atabilmiş, at da gelmiş üstünden süzülerek geçmiş gitmiş, aşağıda, ağaem
yanında dikilmiş kalmıştı. "Yakalayaeağım onu," diye söylendi Tazı Tahsin.
"Onu yakalayıp karşılığında bir çiftlik alaeağım. Ben olmasam kim
yakalayabilirdi ki bu atı!"
Hızla kayalıklardan aşağıya inen Tazı Tahsin bir çalının dibinden yeşil otlar
kopardı, eline aldı, ata seslenerek ona yaklaşmaya başladı. Ata gittikçe
yaklaşıyor, yaklaştıkça da 3mreği göğüs kafesini yaraeakmış gibi
gümbürdüyordu. Yaklaştı, yaklaştı, elini uzattı, yelesinden tutaeakken, ne oldu


ne olmadı, Tazı Tahsin kudurmuş, gözleri pörtleyip dışarıya uğramış, dişleri ışıl
ışıl bir kılıç gibi parlayarak atın onun üstüne aneak saldırdığını görebildi,
ardından da kendisinin bir top gibi yerden yere vurulduğunu, savrulduğunu
gördü.
At onu yere çaldıktan sonra çavmış, uzağa, pınarın yanma kadar kendini
yenemeyerek gitmiş, aneak orada durabilmiş, birkaç kez de kendi yöresinde fır
dönmüş, ardından da Tazı Taksinin üstüne doğru sünerek, horlayarak, köpüklü
ağzı, dışarıya fırlamış dişleri, gerilmiş boynu, pörtlemiş gözleriyle saldırıya
geçmişti.
Tahsin az daha yerinden kalkamayaeak olsaydı, atın dişleri arasında
parçalanaeak, ayakları arasında ean vereeekti. At daha ona yüz metre kalmadan
Tazı Tahsin eanmı ağaem gövdesinin arkasına zor attı. Bu sefer yağız uzaklara
çavıp gitmeden hemen horlayarak, gözlerinden ateşler saçarak Tazı Tahsine
döndü, dişleriyle uzandı, ağaem gövdesinin arkasına sinmiş Talisinin kolunu
kaptığı gibi, eeketinin yenini aldı götürdü. Bereket versin ki Tahsin kolunu daha
at başını uzatmadan çekmiş de onun dişleri yalnız eekete ulaşabilmişti.
Artık atla Tazı Tahsin arasında bir ölüm kalım savaşı başlamıştı. At, dişleri,
çiftesi, bütün gövdesiyle Tazı Tahsine saldırıyor, öteki de ağaem gövdesini
dönerek kıl payı eanmı kurtarabiliyordu ya, sonunda at o kadar çok saldırdı ki.
Tazı Tahsin yoruldu, gözleri kararmaya, başı dönmeye başladı. Az sonra yere
düşeeek, hiçbir kurtuluş umudu kalmayaeaktı. Atsa gittikçe hızlanıyor, saldırısını
artırıyor. Tazı Tahsini yakalayamaymea da hırsından ağaem gövdesini
dişliyordu. Tahsinin artık bir tek kurtuluş umudu kalmıştı, o da ağaea tırmanıp
eanmı kurtarmak... At çavıp gidinee aeele ağaea tırmandı yatık ilk dala kadar
çıktı. At onu orada ağaem dalında görünee çılgına döndü, şaha kalktı, eğer at
şaha kalkmeaya kadar Tazı Tahsin ağaem öbür yanma dönmeseydi, azgın
eanavar onu kapaeaktı. Tahsin daha 3mkarıya, daha 3mkarıya, ağaem doruğuna
kadar tırmandı. Bütün bedeni eezbeye kapılmış gibi titriyordu. Yağmur ağaem
gövdesinden, dallarından, yapraklarından seller gibi boşanıp aşağıya iniyordu. O,
doruğa çıktıktan sonra at gene durmadı, ardı ardına, bir yerlerden imdat
beklereesine, sert, keskin, uzunlu kısalı kişneyerek şaha kalktı, birinei dala kadar
uzandı geri düştü. Bu hareketini bir süre yineledikten sonra durdu, bir süre de
kızgın, kanlı gözlerle ağaem altından Tazı Tahsine öfkeli baktı. Sonra da ağaem
gövdesine yanını vererek, kulaklarını, kuyruğunu düşürmüş, sol art ayağını
kamına çekmiş orada kaldı.
İşte şimdi yandım, diye düşündü Tahsin. İşte şimdi bittim... Ya bu at bir hafta
buradan ayrılmazsa, ben de burada ağaem başında açlıktan, uykusuzluktan ölür

de giderim... Ölmezsem de üç günden fazla dayanamam, atın ağzına
düşüveririm. Bu at da kıyamete kadar burada, ağaem altında durur bekler. Ne
demiş de başına şu işi açmıştı... Ne demişti de bu deli, bu afsunlu atı yakalamaya
kalkmıştı da tatlı eanmdan olmuştu... Artık onun için kurtuluş umudu yoktu ve
eanavar ağzını açmış onu bekliyordu. Belki silahlı öteki eşkıyalar, çobanlar,
köylüler gelirlerdi de onu kurtarırlardı. Geee yarısına kadar böyle düşündü.
Yağmur daha dinmemişti. Tazı Tahsinin dişleri üşümekten biribirine vuruyor,
bütün bedeni zangır zangır ediyordu. Eğer bu geee burada kalaeak olursa, atın
onu parçalamasına hiç gerek yoktu, donar ölürdü bu ağaem başında. Yarın sabah
da kartallar üleşini parçalarlardı.
At bilmişti onun înee Memedi haber vereeeğini de öldürmeye kalkmıştı. Yoksa
bu at, insanı görünee, insanları kendisine yaklaştırmadan alıp yatırıyor, yitip
gidiyordu. Kendisine böyle ölürüreesine saldırmasının bir sebebi olmalıydı. Ve
hem de vardı. Demek ki bu at, ermişler gibi her şeyi biliyor, anlıyordu. Aeaba
ona yalvarsa, înee Memedi kimseye söylemeyeeeğine söz verse onu bırakır
mıydı, bırakmazdı bu kara domuz. Onu burada, bu ağaem başında dondurup
öldüreeekti.
Korkarak doruktan aşağı alt dallara indi, titremekten uçuyordu. Daha uzun bir
süre burada duramayaeak, olmuş armut gibi atın ağzına düşeeekti. Alt dalda
sırtını kaim gövdeye dayadı. Buraya daha az yağmur geliyordu. Yağmur dursa
çok daha kötü olaeaktı. Ayaz çıkaeak, ayaz da onu bu ağaem üstünde daha çabuk
öldüreeekti.
Allahım, diye titremekten uçan ellerini göğe açtı ama, fazla tutamadı, koea
Allahım şu atı al da başka bir yere götür de ben de buradan ineyim. Nolursun
Allahım, vallahi billahi de ben bu geee burada kalırsam buyar ölürüm. Koea
Allahım, eğer sen de bu atı şu altımdan alır da götürürsen, ben de sana koeaman,
bir telliee horoz kurban ederim. Eğer sen de bu atı şuradan alır da uzaklara
götürürsen, ben de bir toklu çalıp sana kurban keserim. Sonra hırsızlık malın
kurban olamayaeağmı akıl etti. Allahım, satın alır da keserim, dedi. Baktı ki at
yerinden kıpırdamıyor bile, sol art baeağmı kamına çekmiş, olduğu yerde dump
dumyor. Bir ay da omç tutarım, üç ay da sana namaz kılarım, diye yalvardı Tazı
Tahsin. Köydeki ebeye de etli kömbe yaparım, hem de sığıreik etinden. Ebe var
ya, o, etli kömbe için ean verir de ölür bile. İstersen keklik etinden yaparım
kömbeyi, soğanlı, yağlı, biberli. Şakırdamaktan bir hal olan ağzı sulandı. Kamı
da dehşet aeikmıştı. Yavaş yavaş donuyor, kanı çekiliyor, titremiyordu bile. O
ebe var ya, dünyada ondan daha ermiş bir karı yoktur. Bu dünyada güzel, türkü
söyler gibi dua etmekte de onun üstüne yoktur. Ben ona keklikli kömbeyi pişirip



verince de, güzel kokulu, o da yiyince de, ardından da sana bir gün bir gece,
istersen de üç gün üç gece dua eder, kurtar beni şu attan.
Başını çevirdi, aşağıya baktı, at olduğu yerde, tüyleri domur domur olmuş, o
da üşümüş duruyordu.
Bir süre yalvarmasının etkisinin sonucunu yukardan, ata bakarak bekledi. At