İnce Memed - 3 - 22

"Duydum, duydum," diye çabuk konuştu delikanlı. "Dünyayı, ormanı, çiçekleri
ışığa boğarak akarlarmış."
Oeağm kapısına kadar durum iyi gitti. Kümbet, ağaçlar, küsmüş bulut, mavi
çiçekler, her şey, o kendinin sandığı gibi görkemli değilse de gene de her şey
yerli yerindeydi. Ama toprak damın karşısına varıp durunea, bütün sevinei
kursağında kaldı. Düş kırıklığından da öte bir karamsarlığa düştü. Damın önünde
bir uyuz köpek yatıyor, köy evlerinin avlusu gibi oeağm avlusunda da tavuklar
eşiniyorlardı. Ortalıkta ne üç kapı vardı, ne de bir kapı. Yandaki bÜ3mk kemerin
yarısı çökmüştü. Herhalde kapının birisi bu olaeak, diye içinden geçirdi Hürü.
Damın sol üst başındaki gene yer yer yıkılmış geniş bir örenin içinde de gübre,
kül, moloz tepeeikleri gözüküyor, kül yığınını yarmış çıkmış uzun bir mor
çiçeğin yöresinde de bir kuş kadar bÜ3mk mavi bir kelebek, geniş kanatlarını açıp
kapatarak dolaşıyordu. O kadar bozulmuştu ki Hürü Ana kelebeğe bile
aldırmadı. Hiçbir şeye değil de bu kutsal oeağm kapısındaki uyuz köpekle
tavuklara çok bozulmuş, atın üstünde, ineyim mi döneyim mi, diye ikireik
geçirmeye başlamış, orada öyleee durup kalmıştı. Oeağm kapısıyla, aneak bir
çoeuk gireeek kadar geniş olan peneeresi de kapalıydı. Ortalıkta da hiçbir adam
yoktu.
"Kırkgözün Oeağı burası mı," diye kırılmış, ölümeül bir sesle sordu Hürü Ana.
"Burası..."
Hürü Ana yorgun, bitkin, atın boynuna doğru uzanmış, kanı çekilmiş, dizgin


elinden düşmüş, orada yıkık kapı kemerinin karşısında durmuş kalmıştı.
Delikanlılar da aşağıda, başları önlerinde, kemerin bir bÜ3mk taşının yanma
dikilmişlerdi. Ne o konuşuyor, ne de ötekiler bir şey söylüyorlardı. Aralarındaki
sessizlik çok uzun sürdü.
Neden sonradır ki delikanlılar Hürü Ananın sesiyle irkildiler:
"Geliyor, geliyor, dağın üstündeki bulut bu yana geliyor."
Başlarını kaldırdılar ki, doruktaki küçük bulut bu yana geliyor.
Hürü Ana hemen attan indi, yıkık kemerin ortasını, burası eşiktir diye
şavullayıp eğildi öptü. Delikanlılar da atı yandaki ağaea bağladıktan sonra onun
gibi yaptılar. Hürü Ana ağır temkinli 3mrüyordu. Avlunun ortasına gelinee,
burada da eğilip bir ak taşı öptü. Açık kapıdan içeriye baktı, içerisi karanlıktı.
Delikanlılar kapıda kalmışlardı. Bir adımda geniş taş eşiği geçti. Karşısına çok
uzun boylu, sarışın, sarkık bıyıklı, el dokuması bir kahverengi yün şalvar giymiş,
baeaklarma da işlemeli dizleme bir çorap çekmiş genç bir adam çıktı.
"Buyur Hatun," diye ineelikle, saygıyla onun önüne düştü. Büyük bir oda
geçtiler, burası daha aydınlıktı, yere, tahtaların üstüne nakışlı keçeler sermişlerdi.
Bir oda daha geçtiler. Hürü Anamn gözlerine burada çok büyük, her yanı tahta
işlemeli bir oeak ilişti. Oeakta, yanmamış iri kütükler. Üçüneü oda apaydınlıktı.
Dört yanı da apak, turuneu işlemeli patiska örtülerle kaplanmış sedirlerle
çevrilmişti. Uzun odanın köşesindeki gene bÜ3mk, eeviz ağaemdan, oymalarla
süslenmiş oeağm sağ yanındaki döşeğe serilmiş postun üstünde, ilk bakışta
Anaeık Sultan olduğu anlaşılan bir kadm bağdaş kurmuş oturuyordu. Hürü Ana
onun önünde vardı durdu, sonra da hemen sağ dizini yere koyup niyaza vardı,
Anaeık Sultanın eline yapışıp öptü. Anaeık Sultan onu elinden tuttu kaldırdı sağ
yanma oturttu, tri, güzel, çimen yeşili, içinde mavi kıvıleimlar çakan gözlerini
sevgiyle Hürü Anaya çevirip:
"Hoş geldin Hürü Hatun," dedi okşayan, sıeak, eandan bir sesle. "Hoş gelip
safalar getirmişsin sen Kırkgözün kutlu oeağma. Hiç üzülme, senin oğlun înee
Memed o yaralardan ölmeyip kurtulaeaktır."
Hürü Ananın gözleri parladı, yüzü allak bullak oldu, ne yapaeağmı şaşırdı,
konuşmak istedi konuşamadı, o anda da onun eline sarılmak geldi aklına. Anaeık
Sultanın bir elini bırakıp birini öpüyor, bir elini bırakıp öbürünü öpüyordu.
Sonunda dili çözülüp konuşabildi:
"Hürü senin o kerametli dillerine kurban olsun. Hürü senin o bastığın kutlu
toprağa hayran olsun."
"Yarın sabah erkenden seninle yola düşeeeğiz, ben şimdi haber salarım Battala,
Sarıkeçili obasına, înee Memedi onlar Kızılkartallıya indirirler. Ben de onun


yaralarına bakarım."
"Hürü senin o kutlu tabanlarının altını öpsün."
Anacık Sultan alçakgönüllü gülümsüyor, sağ eliyle usul usul onun omuzlarını
sıvazlıyordu. Hürü Ana da artık susmuş, konuşamıyor, onun apak saçlarına, ince
çenesine, sevgi kıvılcımları kaynaşan gözlerine, uzun kuğu boynuna, çıkık
elmacık kemikli, değirmi, nurlu 3mzüne, gözleri yaş içinde kalmış hayranlıkla
bakıyordu. Eğer, o az önceki genç adam bir gümüş tepsinin içinde tüten, kokusu
bütün odayı birden saran kahvelerle gelmemiş olsaydı. Hürü Ana daha ona öyle
lalüebkem bakıp kalacaktı.
Kahveyi alan Hürü titreyerek bir fincanı dudaklarına götürüyor, bir odayı
seyrediyordu. Karşı duvarda uzun, belki de üç kulaç, bir ak ipekten bayrak
asılıydı. Bayrağın üst köşesine bir taç işlenmişti, iki el bü3mklüğünde, tacın
altından da öteki uca kadar yeşil bir yazı yazılmıştı, Arap yazısıyla. Bayrağın sağ
yanında altın ışıltılı bir Kuran duruyordu. Sonra duvarlara boylu bo3mnca
yaldızlı, bir tuhaf, hiç görülmemiş kara çerçeveli hatlar, sedefli sazlar, fildişi,
gümüş, altın kakmalı tefler, keşküller, altın yaldızlı teberler sıralanmışlardı.
Ocağın öbür yanındaki duvarının ortasına da, tek başına murassa bir kılıç
konmuştu. Yerdeki kilimler çok eskiydi ya, renkleri baş döndürücü bir
güzellikteydi.
"İnce Memedi gördün mü Hürü Hatun."
"Gördüm Anacık Sultan. Çok yanıyordu. Kendinde değildi. Benim şu iki
gözüm kör olsun da önüme aksın Anacık Sultan, ben ona üç tane çorap
örmüştüm veremedim. İncir kurutmuş. Delice Koyaktan nar devşirmiştim
yediremedim."
"Yakında yedirirsin."
Hürü yavaş yavaş kendini toparlıyor, yüzü açılıyor, ellerindeki titreme
duruyordu. Artık düşünebiliyordu da... Beni şimdiye kadar ne duydu, ne de
gördü Anacık Sultan, öyleyse benim ben olduğumu ne bildi? İnce Memed için
geldiğimi bir yerden duymuş olamaz, kimse bilmiyordu ki... Kapı da
kendiliğinden nasıl açıldı, ben kapıya gelir gelmez...
Anacık Sultan 3mmuşak, iyilik dolu, öyle durmadan incecik gülümsüyordu.
Doksan dokuzluk, içi altın çekirdekli uzun kara taneli tespihini toparlayıp yana
koydu, ayağa kalktı, otururken heybetli görünüyordu, oysa ufacık tefecik bir
kadınmış. Hürü Ana bu işe şaştı kaldı. O önde. Hürü Ana arkada dışarıya
çıktılar. Dışarda bÜ3mk, bahçe gibi bir yerde mezarlar vardı. Mezar taşları bir
tuhaf, sert mor taşlardandı. Düzgünceydi taşlar da... Ama hiçbir mezar taşının
üstünde ne bir yazı, ne de bir işaret gözüküyordu. Bahçenin günbatı ucunda




başka uzun bir dam daha vardı. Ve damın önünde, dalları bütün yapıyı örtmüş
ulu eeviz ağaçları yükseliyordu. Ceviz ağaçlarının oraya gittiler. Onlar daha
kapıya varmadan evden kadınlı erkekli bir sürü kalabalık çıkıp Hürü Anaya, hoş
geldin, dediler. Bunlar Kırkgöz Oeağmm bekçisi Mülayim Babanın
çoeuklarıydılar. Mülayim Baba tam seksen dokuz yaşındayken Anaeık Sultana
gelmiş, ya Kırkgözün Anası, demiş, bana destur, benim artık gitmek zamanım
geldi, ben gidiyorum. O da var git Mülayim Baba, diye onu uğurlamış. Mülayim
Baba da asasına dayana dayana dağların yüeesine doğru yürümüş. Onu geçen
yıl, ak sakalı dizlerinde, bir dağın yüeesinde asasına dayanmış, bir geyik
sürüsüne çobanlık ederken görmüşler. O tam, bu oeağa yetmiş beş yıl hizmet
etmiş bir kişidir, başka türlüsü de nasıl olurdu zaten. O da Yunus gibi bu oeağa
eğri odun bile sokmayan bir kişiydi. Ona da, neden odunlarının hepsi ok gibi
doğru, diye soruyorlardı, o da, bu oeağa odunun bile eğrisi giremez karşılığını
veriyordu gülerek.
Mülayim Babadan altı çoeuk, sayısız torun ve kendi eliyle diktiği bu eeviz
ağaçları kalmıştı.
Dağın yamaema, büyük düz bir taşın üstüne gelip durdular. Aşağısı baş
döndürüeü uçsuz bueaksız, dibi başı olmayan bir derinlikti. Ve bir ulu kuyu gibi
ormanlar, dağların ortasındaki, çok aşağılarda kalan düzlüğe kadar iniyor,
yamaçlarda, düzlükte, sararmış, kızarmış, koyu yeşilde sallanan ağaçların
üstünde bir altın tozu fırtınası eser gibi oluyor, kırmızı, sarı, altın tozları ormanın
üstünde savruluyor, karşı yüee dağa kadar hortumlarda dönerek çıkıyordu.
Sonbahar ormanı uğulduyordu, derinden, dağlan belli belirsiz sallayarak.
Ak taşın üstüne karşı karşıya oturdular.
Anaeık Sultan birdenbire Hürü Anaya sordu:
"Bu akşam geyikleri bekliyorsun, değil mi?"
"Bekliyorum," dedi Hürü Ana, hiç şaşmamış.
"Geyikler geleeekler kapıya duraeaklar, biz de gidip onların sütünü sağaeağız.
Sabah olup da tanyerleri ışıymea geyikler dağlarına çekilip gideeekler. Onların
aralarından bir geyik, biz onu keselim de yiyelim diye kapıda kalaeak, öyle mi?"
"Kalaeak," dedi Hürü Ana. Bunu ne diye soruyordu ki Anaeık Sultan, bunda
ne olağanüstülük vardı ki...
"Geyikler bu kapıya uğramayalı yüz yıl oldu."
"Uğramasınlar," diye öfkelendi Hürü Ana. "Uğramasınlar! Hürüee senin
kutluea oeağmm taşma bile kurban olsun."
Her yıl Köroğlunun Kırklara karışmış, ölümsüz Kıratı bir bahar gününde, genç,
tüyleri yıldırdayarak gelir bu kapıda dururdu. O da geyikler gittikten sonra


gelmez oldu. Diyorlar ki Kırat dünyanın bir köşesinde iyilik, kardeşlik, eşitlik,
özgürlük için hala savaştaymış. Hazreti Alinin Düldül atı da Kafdağlarından
ötede bir yerde savaştaymış. O da bu kapıyı bilmiyor yüz yıldır. Yalnız Genç
Osmanm Arap atı, üstünde kellesi kueağmdaki binieisiyle buralarda, şu
aşağıdaki ormanda, o dağ senin bu dağ benim dolaşıyormuş. Geçen yıl bir çoban
bir mağaranın kapısında görmüş, kesik başlı genç adam daha kanlı kılıeım elinde
tutuyormuş. O da uğramayalı çok oldu Kırkgöz Oeağma...
"Hürüee senin güzel kerametine, tatlı dillerine hayran olsun. Varsın
gelmesinler, bir gün gelir yorulurlar, oeaklarma gene düşerler."
Gün battı, dağların dibine ağır, taş gibi bir karanlık çöktü, ormanın üstünde
savrulan altın tozu yitip ortadan silindi gitti. Yalnız karşıki dağın doruğu bu
çöken karanlık içinde, altınla kaplanmışeasma, gözleri yakan bir parıltı içinde
kalıp balkımasını sürdürdü. Anaeık Sultan ayağa kalkarken, yüee dağın ışık
içindeki keskin doruğunu gösterdi.
"İşte bir bu kaldı bu oeağa eskilerden, her şeyi bitti. İşte bu dağın doruğu uzun
bir süre böyle, dünyayı karanlık basmışken, yalp yalp eder durur. Kayalar da
çatırdamıyor, mavi çiçekler de çıkmıyor, sular da ters akmıyor," diye yakındı
Anaeık Sultan. "Kimseye inandıramıyorum, bu oeağm kerametinin kalmadığını."
Hürü Ana ona gittikçe öfkeleniyordu. Elini sertçe, bir ışık yalımı içinde kalmış
yanan doruğa uzattı:
"Ya bu ne Anaeık Sultan, Hürüee senin ala gözlerine kurban."
"Elimizde bir o kaldı Hürü Hatun. Bu oeaktan bir o kaldı. Fitne fieurla dolmuş
bu dünyaya fıkara Kırkgöz Oeağmm güeü yeter mi?"
"Bir gün geleeek, yeteeek," dedi Hürü Ana, bütün imanı güveniyle.
İçeriye girdiler. Anaeık Sultan onu bÜ3mk bir odaya aldı. Odayı eski, mavi
karpuzlu bir gaz lambası ısıtıyordu. Odada küçük testiler, hızmanlar, küpler,
tuhaf, renk renk şişeler raflara yan yana dizilmişlerdi. İşte yarın înee Memedi iyi
edeeek ilaçlar bunların arasındaydı. İşte bu oeakta tam bin yıldır bu ilaçlardan
kaynatılırdı. Binboğalarm, Aladağm, Düldül dağının, Ereiyesin, Haşan dağının,
Çukurovanm, bozkırın bütün şifalı çiçekleri, otları bu oeağa getirilir, oeakta da
bin yıldır bunların özleri çıkarılırdı.
"Hürüee senin kerametine kurban olsun."
"Hürü Hatun, Hürü Hatun," diye Anaeık Sultan elini onun omuzuna koydu,
"benim de, bu oeağm da hiçbir kerameti yok, keramet toprakta, ağaçta, suda,
insanlarda, böeeklerde, kuşlarda... İyi bak şunlara..." Önündeki raftan koyu
kırmızı bir şişe aldı, kapağını açtı, kokladı. Ortalığa Hürü Ananın hiçbir zaman
duymadığı, insanın içini okşayan ineeeik bir koku yayıldı. "İşte bütün keramet

bunda. Kırk yıldır ben bu işi iyi anladım. Keramet sende bende değil, keramet
toprakta, insanlıkta."
Şişeyi yerine ko3mp oradan çıktılar, büyük akarsuya gidip aptes aldılar. Su
köpürüyordu. Ak kayaların ışığı suya, geeeye vurmuştu. îneeeikten, insanı
esrikleştiren bir koku yayılmıştı havaya. Namazlarını Anaeık Sultanın bÜ3mk
odasında geyik postlarından namazlıklar üstünde kıldılar.
Mutfak çok büyüktü, yan yana bir sürü oeak isler içindeydi. BÜ3mk kazanlar
konmuştu oeaklara ve kapakları kapalıydı. Oeağm bir tanesi yanıyordu. Anaeık
Sultan:
"Sana bir bulamaç yapayım Hürü Hatun."
Hürü Ana bir yere sekilendi, onun bulamaç yapışını seyre koyuldu. Elleri çok
hünerliydi. Bu Anaeık Sultan hiç evlenmiş miydi aeaba? Kim bilir gençliğinde
ne kadar güzel bir kadındı, şimdi bile yumuşaeık, güzel 3mzünden, tatlı
gülüşünden insanın içine sevinç doluyor. Yıllardır, Kırkgöz Oeağmm pirleri
savaşa gidip dönmediklerinden bu yana da bu Anaeık Sultan işte bu mutfakta
tekmil dağların çiçeklerini kaynatır, özlerini çıkarır, hem de kendi eliyle. Onun
bir tek yardımeısı vardı, salt onun yardımını kabul ederdi. Mülayim Babanın...
Onun çoeukları, torunları, karısı, gelinleri bile şimdiye kadar bu mutfağın
yüzünü görmemişlerdi. İşte bu Mülayim Baba da gitti geyiklere çoban durdu...
Anaeık Sultan ilaçlarından, her birisi pırıl pırıl yanan, çok eskilerden kalmış
insanları kesip biçen aletlerinin hünerinden, ölüyü dirilten çabalarından, şimdiye
kadar kimseden hiçbir üeret almadı. Ölü}^ bile dirikse, bu oeağm geleneği,
bunun karşılığında hiçbir şey almamaktı. Bütün ömrü bo3m bulamaç içen Anaeık
Sultan da yıllardır kimseden bir kuruş almamıştı. Onun bu durumunu bilenler,
kendisine biraz bulamaç sağlansın. Mülayim Babanın çoeukları bu dağ başında
aç kalmasınlar diye, aşağıdaki eeviz ağaemm kovuğuna, o da gizliee beş on
kuruş koyuyorlardı. O da onlara yetiyordu da artıyordu bile. Geyiklerin yüz
yıldır bu kapıya uğramaması onların bir kap bulamaea muhtaç olaeak kadar
yoksullaşmalarına sebep olmuştu.
İşte bu dünya güzeli Anaeık Sultan, eline erkek eli değmeden, oeağmı
sürdürmek için bu dağ başını kendine mekan tuttu. Ona geyikler uğramadı.
Köroğlunun Kıratı, Alinin Düldülü, Genç Osmanm Arabi onun semtine
uğramadı, kayalar çatlayıp çiçekler fışkırmadı, o inat edip oeağmdan ayrılmadı.
Çorbalarını sahanlara koyup bÜ3mk odaya geldiler. Cieim sofra serilmiş açık
duruyordu. Ortasında da bir dürüm 3mfka ekmek. Çorbalarını konuşmadan
içtiler. Konuşmadan da yatsı namazına kadar yan yana oturdular.
Yıllardan bu yana bir kartal kadar büyük, tüyleri yemyeşil, gagası şahin gagası



gibi kıvrık, gözleri kıpkırmızı billur gibi bir kuş, her akşam gün batar, karşı
dağın başı ışığa keserken gelir kalkar, koea kanatlarını açarak uçar gelir oeağm
üstünde üç kere döner, ardından da karşı moraran dağın üstüne 3mkarı süzülürdü.
Namazı kıldılar, ötedeki odada yatak serilmişti. Hürü Anayı, Anaeık Sultan
odasına kadar götürdü: "Allah rahatlık versin," diye onu orada bıraktı. Hürü Ana
yatağa girdi. Yatak dağ çiçeği kokuyordu.
Sabahleyin uyandığında tüy gibi hafifti, içi öylesine pır pır ediyordu ki,
anasından yeni doğmuş gibi. Yataktan hemen çıkıp giyindi, kuşağını beline sardı,
doğruea Anaeık Sultanın odasına gitti, orada bir kız çoeuğu elinde ibrik, havlu,
önünde leğen, sabun bekliyordu. Kız su döktü. Hürü Ana elini yüzünü yudu.
Anaeık Sultan oeağm yanındaki postuna oturmuş, gözlerini yummuş, usul usul
tespih çekiyor, dudakları kıpır kıpır dualar okuyordu.
Hürü Ana yıkanmayı bitirinee Anaeık Sultan gözlerini açtı, tespihini yanma
bıraktı:
"Sana bu sabah da sütlü dövme çorbası yaptım," dedi.
Odanın ortasındaki yerde, sofranın üstündeki sahanlarda çorbalar tütüyordu.
Hemen oturdular.
Kahvaltı bitinee Anaeık Sultan ayağa fırladı.
"Yoleu yolunda gerek," diye dün akşamki şişelerin bulunduğu odaya gitti.
Hürü Ana da onu izledi. Anaeık Sultan vardı, üstüne kabartma güller işlenmiş bir
eeviz sandığı açtı. Sandık açılırken çm çmnn öttü. Anaeık Sultan sandıktan bir
ipekli yeşil kadife kese aldı, kesenin kimi yerleri eprimiş, havı dökülmüştü.
Büzgülü keseyi açtı, içinden çıkardığı ineeeik, ışıl ışıl makasları, bıçakları, daha
başka bir sürü aletleri, gene işleye işleye aşınarak parlamış küçüeük şimşir
çubukları, bÜ3mk bir mereeği teker teker gözden geçirdikten sonra torbaya geri
koydu, ağzının da büzgüsünü sıkı sıkıya çekti. Ardından da küçüeük bir sandığı
raftan aldı. Sandığın içinde de bÜ3mklü ufaklı, renk renk bir sürü şişeler, kundura
boyası kutuları, el kadareik hızmanlar vardı. Bu oda öylesine güzel, binbir dağ
çiçeğinin kokusuyla kokuyordu ki. Hürü Ana buraya girer girmez bir çeşit dağ
sarhoşluğuna tutuluyordu.
Anaeık Sultan înee Memedi iyi etmeye gidiyordu. Mümkünü çaresi yok, onu
iyi edeeekti. Hürü Ana ondan bir şey daha isteyeeekti ya utanıyordu, tlaç
odasının kokuları onu 3mreklendirdi:
"Anaeık Sultan," diye yüziı sapsarı, sesi titreyerek başladı, "senden bir dileğim
daha var. Onu da benden esirgeme de şu darı dünyada gözüm açık gitmesin. Bu
kutsal oeağm içinde bunu senden isteyim de..."
"Buyur Hatun."




"Şu tnce Memedimi bir de afsunlayıver de ona kurşun geçmesin. Bunu da
benden esirgeme."
Anaeık Sultan onun bu isteğine karşılık vermedi:
"Haydi çıkalım," dedi, kendi de önden çıkıp yürüdü, avluya gitti. Hürü Ana da
bozulmuş ardından geliyordu. Bir de sıkışmıştı ki, dün geeeden beri, o kadar
sıkıştığı halde haeetini göremiyordu, neredeyse çatlayaeaktı. Böyle kutsal bir
yerde o işi yapmanın çok saygısızlık olaeağmı düşünüyordu. Dışarda, kendini
getiren delikanlılar, dün oeakta onu karşılayan uzun boylu adam ellerinde atlar
onları bekliyorlardı.
Onları kapıda gören delikanlılar saygıyla toparlanıp koştular, Anaeık Sultanın
önünde sağ dizlerini yere ko3mp niyaza durdular. Anaeık Sultan onları ellerinden
tutup kaldırdı. Uzun boylu adam elinde bir halı heybe tutuyordu, daha kapıda
Anaeık Sultanın elindekileri almış heybenin gözlerine koymuştu.
Atlara bindiler, yokuştan aşağıya sürdüler. Günün yeri ışırken dört yol ağzına
indiler. Kadim zamanlardan beri bu yollardan kervan geçerdi. Bir yol güneyden
gelir kuzeye. Öbürü doğudan gelir batıya giderdi. İşte bu yollar burada da
kesişirlerdi. Yoldan geçen hiçbir kervaneı da yukardaki Kırkgöz Oeağma
uğramadan, oranın eşiğine yüz sürmeden geçmezdi. Buraya uğramadan geçenin
başına uğursuzluklar yağardı.
Hürü Ana:
"Durun," diye bağırdı. Onun atını yedekleyen delikanlılar atı durdurunea Hürü
attan fırladığı gibi ormana daldı, bir ağaeı dulda edip hemen donunu sıyırıp
oraya, çimenlerin üstüne çatladı.
Anaeık Sultan yolun ortasında durmuş onu bekliyordu. Bir süre sonra Hürü
Ana başı yerde, donunu bağlayarak ormandan çıktı geldi. Anaeık Sultan her şeyi
anlamıştı. Çok kişi o kutsal Kırkgöz Oeağmda o işlerini yapamazlardı. Bunu
düşünmeliydi. Gene de tatlı tatlı gülüyordu Hürü Anaya, şakaeı. Atma binen
Hürü Anayı onun bu gülüşü 3mreklendirdi. Kızmıştı da:
"Anaeık Sultan," diye sert bir sesle konuştu, "bunu esirgeme benden, îneeme,
oğluma bir afsun yap ki ona kurşun geçmesin. Yıldırım taşı bile kar etmedi de
ölüyordu işte."
"Ben afsun bilmem," dedi Anaeık Sultan. "Keşki bilsem."
"Nasıl olur da bilmezsin, hay Anaeık Sultan? Beni mi kandırıyorsun? Sen
Kırkgöz Oeağı olasın da... Şimdi gidinee benim oğlumu kurtannea da..."
Heybeyi gösterdi. "Ya oradakiler ne?"
"Ben onları bin yıldır dağlardan toplarım, ben onları bin yıldır kaynatıp özünü
çıkarırım. Ben onları bin yıldır insanlara dağıtırım," dedi. Anaeık Sultan dingin.



güvenli. "Bak oraya," diye de dağlan gösterdi. "Her şey oralarda. Her şey
çiçekte, her Şey otta. Bütün tılsım şu şırlayarak gelen ışıkta. Kusura kalma
baeım, böylesi kerametler benim elimden gelmez. Keramet şu durmadan
doğuran toprakta."

15
Tazı Tahsin dağlardan ormanlardan saklana saklana Çiçeklideresi köyüne
kadar gelmiş, köyün üstündeki mağaranın önünde oturup kalmıştı. Korku
içindeydi. Koynundaki bu kadar parayı bir eoşkunluk anında ona veren Murtaza
Ağa sonradan pişman olup ardına çoktan atlı çıkarmıştı, tyi ki yoldan
gelmemişti. Yoldan gelmiş olsaydı, ne kadar koşarsa koşsun, mutlaka atlılar
onun arkasından yetişeeek, paralarını elinden alaeaklardı. Kim kime bir înee
Memed muştusu için bu kadar parayı verirdi...
Tazı Tahsin mağaranın önüne oturmuş şimdi de köye giremiyordu. Aemdan da
ölmüş, kamı, bağırsakları biribirine geçmişti, tner miydi hiç köye, şimdi Murtaza
Ağanın adamları çoktan köye gelmişler, o imansız, kan içiei muhtarın evine on
beş eandarmayla inmişler, onu bekliyorlardı. Kim kime bir çiftlik alaeak kadar
parayı bir muştu için bağışlardı? Murtaza Ağanın parasını kaçırdı diye de
eandarmalar onu yatırırlar sopanın altına, kan işetineeye kadar onu Muhtarın
evinde döverlerdi. Allah kulunu Kertiş Ali Paşanın eline düşürmesin! Kertiş Ali
Onbaşı ıssızda yakaladığı köylüleri. Onbaşı Ali Paşa, Onbaşı Ali Paşa, diye
bağırtıyordu. Aemdan ölse de Tazı Tahsin, işte bu mağaranın önüne gömülse de,
burada da onun ak kemiklerini bulsalar da köye uğrayamazdı. Aaah, anası da hiç
evden çıkmazdı ki... Bir yanılsa da buralara bir çıksaydı, ona ne güzel sıeak
bazlamalar getirirdi... Kimseye de görünemezdi. Onun bu kadar parayı alıp
kaçtığını herkes biliyordu. Tazının bu kadar parası var diye şimdi köy biribirine
girmiş, başlarında da Muhtar, dört gözle onun yolunu gözlüyorlardı. Mahmut
Ağaya bile haber göndermişlerdi.
O geee mağarada yattı. Korkuyordu da. Mağaranın içi kayışkanat doluydu, her
birisi koeaman koeaman, hem de kan içiei. Bu kayışkanatlar var ya, insanın
gırtlağına gagalarını bir saplar, damarlarında ne kadar kan varsa sömürüp
bitirineeye kadar bırakmazlarmış. Yatarken parasının üstüne yatıyordu.
Kayışkanatlar bütün kanını sömürsünler de yeter ki paraeıklarma
dokunmasmlardı. Bu parayla neler, neler alaeaktı. tki çift kırmızı, ay boynuzlu
öküz, bir pulluk, dört sütlü inek, koyun, keçi, bir de doru bir at, o doru atları
severdi, doru atın alnı da akıtma sakar olaeaktı, bir de Topal Alinin şapkası gibi
tüylü bir lenger şapka, bir de tıpkı Topal Alinin pantolonu, eeketi gibi bir eeket,
sonra da kenarları sarı kordonlu kırmızı, ateş gibi yanan bir çift postal... Atma
binip köyün bir başından bir başına akşama kadar gidip geleeekti, lenger şapkası
yana yıkılmış... Haaa, hep bunu unutuyordu, o da korktuğundan. Tazı Tahsinin
tüfekten, tabaneadan, hançerden bile, kan çıkaran ne varsa hepsinden ödü
kopardı, bir de Alaman filintası takaeaktı omuzuna, tabii içi boş, o deli miydi.

hiç filintasına kurşun koyar mıydı? İçinde kurşun yoksa, o gene tüfekten
korkardı ya, o kadar çok korkmazdı.
Sabaha karşı azieik U3mdu, bir uyandı ki, başueunda azman bir yaratık.
Bağırarak dışarıya uğradı. Dışarda da çoban Veliyle göğüs göğüse geldi. Onu
tanıyamadı, hemen mağaraya döndü, mağarada o koeaman yaratık öyle
duruyordu, dışarıya kaçtı. Bir süre böyle mağaradan dışarıya, dışardan içeriye
gitti geldi. Sonunda Veliye bakmea onu kepeneğinden tanıdı.
"Veli..."
"Ne var," dedi Veli, "ne oldu sana?"
"İçerde..."
"İçerdeki benim köpek. Seni tanıdı da sesini çıkarmadı. Ben de şuradan
geçiyordum az önee, mağaradan bir inilti duydum, korktum içeriye giremedim,
oraya köpeği saldım."
Tazı Tahsin dizleri çözülmüş yere çöküverdi. Bir süre göğsü inip inip kalkarak
öyle kalakaldı.
"Ne oldu Tahsin, ne var, söyle bana?"
"Candarmalar," dedi Tahsin ean çekişireene. "Murtaza Ağanın adamları...
Mahmut Ağamıza da haber salmışlardır. O da benim kemiklerimi un ufak eder
eline geçirirse beni." Olanı biteni olduğu gibi Veliye anlattı. "Eğer bu
dediklerimi de bir tek kişiye, anana, babana bile söylersen seni boğar öldürürüm.
Bunu böyleee bil," dedi.
Veli on altısında ya var, ya yoktu, ablak yüzü dinlediği bÜ3mk maeeranm
heyeeanmdan kıpkırmızı kesilmişti.
"Tahsin Ağam ben bunu hiç kimseye söyler miyim! Ben Mahmut Ağayı
bilmez miyim, o yeter ki bir adamın elinde para görmesin, hemen alıverir. O da
yetmez, ardından da insanın kemiklerini kırıverir, un ufak eyler. Mahmut Ağa da
köye geliyormuş. Demek bunun içinmiş."
"Söylemeyeeeğine yemin edeeeksin."
"Neyin üstüne?"
"Ananın başı üstüne."
"Anamın başı üstüne ben hiç yemin etmedim. Sonra anam ölür ya..."
"İyi işte, o zaman da sen kimseye söylemezsin."
"Anamın başına yemin edemem."
"Edeeeksin. Etmezsen ben de seni burada öldürürüm. Öldürür de kaçarım. Kim
bileeek..."
"Öldür ama anamın başı için bana yemin içtirme. Sonra ölür fıkara. Başka
neyin üstüne dersen ederim."


Tazı Tahsin direniyor, öteki öldürseler de, anası üstüne yemin etmeye bir türlü
yanaşmıyordu. O kadar tartıştılar, konuştular ki ikisi de yoruldu, sesleri de
çıkmaz oldu, biri bir yana düştü, biri bir yana, ıslık gibi çıkıyordu artık sesleri.
Tazı Tahsin du3mlur duyulmaz: