Eline Vere: Een Haagsche roman - 20

zij als wegzonk in een vreemd medelijden voor haar armen zieke. Haar
kalm geluk, dat onverstoorbaar had geschenen, glipte haar al meer en
meer als een vogel, dien zij tevergeefs zocht vast te houden, uit de
vingeren en een nerveuze onrust begon in haar ziel op te borrelen,
terwijl zij den moed miste zich bij Otto uit te storten. Want de
gedachte aan Vincent schoof een nevel tusschen haar en Otto, een nevel
die dichter en dichter werd, als iets wat hen kon scheiden. Zij rilde,
wanneer zij dit gevoelde, en na een halven dag met Vincent en in hare
onrust te hebben geleefd, smachtte zij naar heur Otto, in wiens kalmte
zij hoopte te bedaren.... Na vieren kwam hij, zij gingen wandelen,
hij bleef eten, zij waren 's avonds veel thuis, zij waren veel
alleen en wanneer hij om halftwaalf weg was en zij zich terugtrok
in hare slaapkamer, moest zij zich geweld aandoen om niet in tranen
uit te barsten, daar zij uit zijn bijzijn niet meer zoo weldadig een
rust putte, als voorheen. Integendeel: zijn bedaardheid ergerde haar
nu en dan, als iets onverschilligs en laconieks, dat haar in heure,
langzamerhand van onrust opbruisende, stemming hatelijk scheen, vooral
wanneer zij hem met Vincent vergeleek, in wien zij een wereld van stil
woelend leed vermoedde. Otto's eenvoudige woorden, waarachter zij nog
zoo kort te voren schatten van liefde had zien schuilen, ergerden haar
nu ook.... Barstte hij dan nooit eens uit in een vlaag van passie, in
een hartstochtelijke betuiging over.... over wat ook maar! Bleef hij
dan altijd zoo, kalm, kalm, eeuwig kalm, eeuwig gelijkmoedig; gevoelde
hij dan nooit iets, dat in zijn hart worstelde met iets anders, iets,
dat in hem ziedend bruiste en zich in een stortvloed van woorden moest
uiten? Zou hij zich door niets laten ontroeren, zich door niets laten
schudden uit die rust, die bijna lethargie scheen....! Ja, hij was
wel lief en goed, maar hij had geen diep gevoel: misschien was zijne
kalmte wel niets dan egoïsme, dat zich niet liet bewegen door de smart
van anderen! En die smart van anderen.... stelde zij zich nooit anders
voor dan verpersoonlijkt in het martelaarsschap van Vincent....
Diep ongelukkig gevoelde Eline zich na zulke gedachten. O, God, het
waren de spoken, de spoken die al grijnzender en grijnzender opdoemden,
nadat het eene spook was opgedoemd, zoo plotseling, in dat gesprek met
Vincent... Zij wilde, zij wilde zich niet door hen laten medesleepen,
zij wilde ze weg, wegjagen, maar telkens en telkens rezen zij weder
op en wierpen zij haar hunne kille twijfelingen in de ziel, en zij
streed met ze... een vreeselijken strijd! Zij dwong zich de zoete
gedachten, welke haar met idyllische weelde vervuld hadden, tijdens
haar verblijf op de Horze, nog eens te denken; zij dwong zich haar
zacht geluk, haar blauwe extaze weder te vinden... maar dat geluk,
die extaze, ze waren weg! En toen zij dat gevoelde, eens in een
slapeloozen nacht, terwijl eene zware stilte door het geheele huis
suisde en zij, met groote, starende oogen, zoo eenzaam op heur bed
lag, toen zij dat voor het eerst vol en wreed gevoelde, dat ze weg
waren, dat ze nooit meer haar zouden toelachen met hun gouden glans,
toen eindelijk barstte zij los in een hevig en wild gesnik, zoo wild
en hevig als zij nog nooit gesnikt had, en zij omhelsde woest haar
kussen, als was dat haar geluk, als was dat de vogel, die aan den
klem harer vingeren ontsnapte. Zij schudde haar hoofd.... neen,
neen, zij wilde niet, zij wilde gelukkig zijn als vroeger, zij
wilde van haar Otto houden, zooals toen, in de dennenbosschen... O,
God, hield ze dan nu... niet meer van hem? Het was onmogelijk,
het mocht niet, het zou ook niet zijn... Ze wilde zich dwingen met
al de geestkracht van haren wil van hem te blijven houden, zooals
zij totnogtoe gedaan had, ze wilde zich aan hem blijven vastklemmen,
zooals zij zich nu klemde aan haar kussen en grijnzende spoken zouden
hem niet uit heure omhelzing kunnen losrukken... Het bleef roerloos
stil in huis; alleen... daar hoorde zij de groote klok in de keuken,
beneden, hard tikken, onophoudelijk tikken, en een doodelijke angst
overviel haar bij de hardheid dier metalen seconden. Een doodelijke
angst, dat haar geluk zich niet binnen hare ziel zou laten dwingen;
een doodelijke angst, dat onzichtbare machten haar een hellend pad
zouden afjagen, terwijl zij opwaarts wilde, opwaarts... En toen,
een woede, een woede, omdat zij het zoo duidelijk gevoelde en het
niet gevoelen wilde en omdat zij te zwak bleef zich krachtig om te
wenden en tegen de onzichtbare machten op te dringen.

II.
Toen Eline den volgenden morgen wakker werd, was zij betrekkelijk
kalm. Zij was moe en had een weinig hoofdpijn, maar heur ellende bleef
haar alleen bij als de herinnering aan een somberen droom, omdat zij er
zich niet in verdiepte... zij huiverde dit te doen. Neen, zij zou nu
weêr zichzelve worden; zij zou zich nooit meer laten medesleepen door
zulke afschuwelijke nachtmerries, die haar alleen in een afgrond van
smart wilden storten, omdat zij niet sliep... Het was niets dan dat:
ze was onwel, ze sliep slecht, en in die slapelooze, stille nachten
rezen dan al die spooksels op... zij zou met dokter Reijer spreken
over hare insomnies; o, zij voelde zich verlucht en verruimd, nu zij,
na nog een weinig te zijn ingedommeld, het vale daglicht door de
gordijnen zag schemeren. Zij stond vroeg op, stoeide beneden met Ben,
bracht als naar gewoonte Vincent zijne chocolade en zijn kadetje,--eene
oplettendheid, die zij nooit aan Mina overliet--en zij zag met Betsy
de catalogussen en de stalen na... Zooveel fijne tafellakens, zooveel
fijne servetten van zooveel, en dan gewone, voor iederen dag, van
zooveel... en nog van die beeldige sloopen met geborduurde letters
van zooveel; die waren niet duur in de Louvre: Betsy moest bedenken,
ze behoorde nu goed op de dubbeltjes te gaan letten... En dan, in
dien anderen catalogus, van die aardige theedoekjes...
Intusschen dwarrelden haar gedachten verstrooid heen en weêr, en diep
in haar ziel bleef eene somberheid liggen, als een zwarte modder op
den grond van een meer, schijnbaar onbewogen en blauw. Toch spande
zij al hare zielskracht in en Betsy merkte onder de beraadslagingen
niets. Daarna ging Eline naar boven, naar Vincent; zij wilde hem een
grooten brief brengen, die voor hem gekomen was.
Hij lag als steeds in zijn Turkschen chambercloak op den divan. Toch
kwam hij langzamerhand bij: Dokter Reijer had hem zelfs verklaard,
dat hij nu een kleine wandeling zou kunnen maken, maar zijne rust
was hem te lief geworden en hij had beweerd, dat hij nog te zeer
tegen een wandeling opzag. Nu Eline binnenkwam, knikte hij haar
vriendelijk toe; hij was verwend door hare duizenden kleine zorgen
en was er haar dankbaar voor en deze dankbaarheid ontstak in zijn
dof oog een vriendelijken gloed, dien Eline voor liefde aanzag.
Zij reikte hem den brief en vroeg hoe hij het maakte.
--Goed... zoo langzamerhand beter en beter! sprak hij mat, maar hij
richtte zich eensklaps vlug op en scheurde de enveloppe open... Eline
wilde zich aan de piano zetten.
--Zoo, eindelijk dan! hoorde zij Vincent bijna verheugd uitroepen.
Zij keek hem vragend aan en daar een portret in kabinetformaat uit
de enveloppe gevallen was, raapte zij het op.
--Het is uit New-York, van Lawrence St. Clare! sprak Vincent, den brief
vlug doorlezend. Hij heeft iets voor mij gevonden..! aan het zelfde
handelshuis, waarbij bij belang heeft zal een plaats openvallen...
Eline schrikte; zij bezag het portret: het was een weinig beschadigd
door de poststempels.
--En--en wat denk je? vroeg zij.
--Hoe meen je?
--Wat denk je te doen?
--Zoodra ik beter ben te gaan, maar... maar, ik ben het nog lang
niet? eindigde hij kwijnend.
--Te gaan, naar Amerika?
--Ja... zeker...
--Ben je dan blij, dat je gaan kan...?
--Natuurlijk; wat zal ik hier blijven hangen, nietwaar...? nu ik weer
een betrekking kan krijgen...
Hij dacht nauwelijks aan wat hij haar antwoordde. Hij viel terug
in de Perzische kussens en een dans van bonte vizioenen dwarrelde
rond voor zijn geest. Hij herinnerde zich zijn vroeger leven van
eindelooze afwisseling, van telkens wisselende verschieten en deinzende
horizonten... afwisseling van het leven, afwisseling zou hem weder
verjeugdigen. Hij herinnerde zich zijn vriend, een kerngezonde ziel
in een krachtig lichaam, de eenige man, die hem deed vermoeden,
dat er iets anders in het leven was dan levensmoêheid.
Eline echter voelde diep medelijden voor Vincent...
Ja, hij was dan wel verheugd, dat hij kon heengaan, heengaan wellicht
vóor zij gehuwd was, dat hij geen getuige behoefde te zijn van den
treffenden slag, dien zij hem zou toebrengen... Zij had hem nog nooit
in zulke levendigheid zien opspringen als nu... Hij had haar dan wel
lief... en hij leed wel!
Zij stond nog steeds met het portret voor hem.
--Is... is dit St. Clare? vroeg zij, bijna weenend om zijne, door
haar gedroomde, smart.
--Ja, antwoordde hij en nam het haar uit de hand. Het is heel goed
gelukt! Zoo is hij.... zoo open en flink, met zoo iets levendigs
en opgewekts....
--Is hij bruin of blond!
--Donkerblond... zijn baard ook... een prettig gezicht hé?
--Een mooie kop... Maar Vincent...
--Wat?
--Vincent, heusch!... Denk er nog over...? Je bent nog zoo zwak. Je
zou kunnen instorten. Raadpleeg eerst Reijer.
--Maar Elly, ik ben immers altijd geweest als nu, ik ben nooit gezond
geweest en... en wil jij me dan onderhouden, als ik hier blijf? vroeg
hij met een glimlach.
Voor haar was die glimlach weemoedig en zij verweet zich, dat zij
hem tegenhield. Neen, hij moest gaan; alleen, misschien zou er een
verandering in alles komen, een zoo groote verandering, dat hij niet
behoefde te gaan of anders zou gaan... Het dwarrelde haar; zij wist
niet meer wat zij wilde en zij dorst de gedachte die in haar oprees
niet uitdenken. Het zou te vreeslijk zijn. Te vreeslijk voor Otto,
te vreeslijk voor haarzelve ook.
Dien geheelen middag bleef Vincent zeer opgewekt en Reijer kwam en
ried hem zich niet te veel te overspannen. Op Amerika zou hij nog wel
later terugkomen, daar was vooreerst nog geen sprake van. Maar een
kleine wandeling of een toertje. Het weêr was zacht en warm. Waarlijk,
dat zou meneer Vere goed doen.
Betsy liet dan ook om halfdrie den landauer komen en zij steeg met
Eline en Vincent in. Nu, in de buitenlucht, zag Eline eerst goed,
hoezeer hij was afgevallen, hoe groezelig-vaal zijn tint was boven den
witten, zijden foulard, dien hij om zijn hals geplooid had, hoe dof en
mat hij er uitzag in de elegance van zijn leverkleurigen demi-saison
en zijn glanzenden hoogen hoed. Hij lag onbeweeglijk en recht tegen
de kussens aan, zijn geschoeide handen rustend op den zilveren knop
van zijn stok. Een duizelende lichtheid vervulde zijn hoofd en zoo hij
niet gezeten had, ware hij gewankeld, nu zijn longen als een golf van
zuurstof inzogen. Hij sloot even de oogen, die hem pijn deden, terwijl
het suisde in zijn ooren, en de wielen van het rijtuig draaiden in
zijn hersens. Maar langzamerhand gewende hij zich aan de frischheid
der lucht, aan de ruimte voor zijn blik, aan de wendingen van den weg
en hij ademde diep en verlucht. Hij gevoelde zijn levensvatbaarheid
geprikkeld worden; hij voelde zijn zenuwen een weinig sterken.
Eline deed zich geweld aan en praatte vroolijk met hem of met
Betsy. Toen zij na een uur terugkwamen, hielp zij Vincent uitstijgen
en bracht hem, geleund op heur arm, naar haar zitkamer. Zij hielp
hem zijn overjas uittrekken en moede van emoties en verandering van
atmosfeer, viel hij neêr op den divan en verzocht haar hem alleen te
laten.... hij wilde slapen.
Betsy had thuis gegeven en er kwamen eenige visites, mevrouw Eekhof
met Ange en Léonie, mevrouw Hovel en de jonge Hijdrecht, die met een
gegons van conversatie den schemerenden salon vulden. Henk was naar de
sociëteit, maar Eline voegde zich bij hen en weldra kwam Otto. En Eline
gevoelde, toen hij binnentrad, in plaats van de gewone zalige warmte,
waarmede zijne verschijning vroeger steeds haar hart doortrilde, een
ijskoude onverschilligheid... O God, hoe was dat gekomen, hoe was die
warmte langzamerhand zoo verkoeld, zoo verkoeld tot ijskoude? Zij wist
het niet, maar het was zoo en zij kon er niets aan veranderen... Zij
knikte hem even vriendelijk toe en reikte hem hare hand... zij moest
zoo huichelen en terwijl zij Otto's hand vasthield praatte zij met
Hijdrecht door over de nieuwe chanteuse-légère van de opera... Aanzien
kon zij Otto niet, maar wel hem zoo vasthouden, al pratend... Zij
hoorde nauwelijks wat Hijdrecht antwoordde: zij vloeide bijna over van
onpeilbaar medelijden... daar stond hij, Otto, naast haar, daar hield
zij zijne hand in de hare, daar voelde zij zijn zachten vriendelijken
blik op haar rusten, zijn adem bijna heur haar beroeren, terwijl
hij leunde op den rug van haar causeuse. Daar stond hij naast haar,
vol liefde en zij... zij voelde niets meer dan ijskoude! Neen, neen,
het mocht niet, het zou niet, zij zou zich dwingen, zij had te veel
medelijden met hem, zij was er hem te zielsdierbaar voor...
--Nily... wat heb je, kind? vroeg hij zacht, terwijl de dames en
Hijdrecht opstonden, en Otto steeds den krampachtigen druk van heur
vingers op zijne hand voelde.
--Ik?... Ik...? Niets, wat hoofdpijn, geloof ik...! sprak zij
stotterend en zij blikte hem aan, voor het eerst dien middag... Zijn
oog zag diep in het hare en zij was op het punt zich woest aan zijn
borst te werpen, hem te omklemmen en hem nooit weêr los te laten,
om hem niet te verliezen...
Maar zij glimlachte en reikte hare hand aan mevrouw Eekhof, aan
Ange....
--Is het niet meer terug te dwingen? Zou het niet meer
terugkomen? dacht zij radeloos.
Ze bleven alleen, eenige minuten voor het diner...
--Nily... vrouwtje, zeg me, ben je niet wel? vroeg hij angstig. Je
hand is koud...
--Ik ben wat koortsig... we hebben getoerd in een open rijtuig met
Vincent... Ik begrijp niet, dat Reijer het wilde hebben... Ik... vond
het koud... ijskoud...
--Als je maar niet ziek wordt...
--Neen, het zal wel overgaan.
Zij zag hem glimlachend aan, en eensklaps, in een aandrang vol wanhoop,
omhelsde zij hem met beide armen.
--Wat ben je lief zoo bezorgd over me te zijn...! fluisterde zij en
hare stem brak. Je bent zoo goed en... ik hou zooveel van je, ik hou
zoo dol veel van je...

III.
Vincent at dien middag nog niet aan tafel. Betsy vertelde aan Otto
van den brief uit Amerika; Vincent zou nu een betrekking krijgen,
in New-York....
--En wanneer denkt hij te gaan?
--Zoodra hij beter is. Ik zal God danken, als hij weggaat.
Eline vermocht haar zelfbeheersching niet meer te bewaren.
--Reijer zegt, dat hij er in de eerste weken nog niet aan denken
moet! zeide zij vinnig, met een woedenden blik op Betsy. Maar
natuurlijk...
--Wat natuurlijk?
--Als je het niet voor je fatsoen liet, zou je hem, ziek als hij is,
op straat zetten...
--Als ik kon, dan ja, zou ik het zeker doen. En het is eens voor al:
hij komt nooit meer bij me aan huis... Ik heb nooit iemand gezien,
die zoo indiscreet blijft hangen.
--Maar Betsy.... als hij toch bijna stervende is! riep Eline, trillend
van woede.
--Ach gekheid!
--Wat gekheid? Als je hem zag, zooals ik hem zie! krijschte zij.
--Ach toe, Eline, laten we niet kibbelen over Vincent. De heele
jongen kan me niets schelen. Je maakt er een melodrama van. Stel je
toch niet zoo aan.
--Ja, "stel je toch niet zoo aan!" Daarmeê wordt je altijd
doodgeslagen, als je het minste gevoel toont... Jij, jij hebt geen
hart, jij...
--Eline! sprak Otto zacht.
Gerard, de knecht, bracht de vleeschschaal binnen. Er heerschte een
pijnlijke stilte.
--Je vergeet de jus, Gerard, zeide Betsy kort. Gerard ging.
--Jij... jij zou een mensch kunnen vertrappen, als hij je maar een
voetbreed in den weg lag, als hij je maar zooveel hinderde in je
plat egoïsme! Je denkt om niets dan om jezelve, en je begrijpt niet,
dat niet iedereen zoo laag is als jij en....
--Eline! sprak Otto nogmaals, terwijl Gerard voor de tweede maal
binnentrad met een sauskom.
--Ach wat! "Eline! Eline!" Qu'est ce que me fait cet homme! Betsy
ne veut pas le voir... mais je t'assure, que Vincent se meurt... Il
s'est endormi dan ma chambre, pâle comme un linge et essoufflé par
la fatigue, que lui a causé cette stupide promenade, recommandée
par Reijer... Et c'est pour cela, que je ne veux pas souffrir, qu'on
l'accuse d'indiscrétion et de tout cela... S'il ne fût pas si malade
il ne resterait pas longtemps chez nous... j'en suis sûre...!
Zij sprak driftig, met vlammende oogen, en de Fransche woorden vielen
van haar lippen, scherp en vlijmend als naalden, hoogmoedig en trotsch.
Ook Betsy kookte van woede, terwijl Gerard verdween, maar zij
antwoordde niet en hield zich in. Henk kon een zucht niet onderdrukken.
--Nily-lief, sprak Otto. Ik draag Vincent geen kwaad hart toe, hoewel
ik geen sympathie voor hem voel, maar ik zal toch ook blij zijn,
als hij weg is.
--Zoo... jij ook al...! snauwde zij hem toe.
--Mag ik uitspreken? vervolgde hij, hare ijskoude hand omknellend. Ik
zal het ten minste zijn, als zijn tegenwoordigheid en zijn ziekte in
staat zijn je zoo op te winden en uit jezelve te brengen, als op het
oogenblik. Je weet niet meer wat je zegt, Nily, minstens niet op wat
een toon je spreekt.
Zijne kalme woorden maakten haar razend.
--En jij... jij... jij met je eeuwige kalmte, je eeuwige laconieke
kalmte! barstte zij bijna gillend uit, terwijl zij van tafel opstond
en haar servet neêrsmeet. Ik word er dol onder... onder die kalmte! O,
God, ik word er dol onder! Betsy verplettert me onder haar egoïsme,
en jij onder je kalmte, onder je kalmte, onder je kalmte, onder je
kalmte! Ik, ik... ik kan het niet meer uithouden... ik stik er onder!
--Eline! riep Otto.
Hij rees op en hij omklemde hare polsen, en zag haar vlak in de
oogen. Zij verwachtte iets vreeselijks; zij verwachtte, dat hij haar
op den grond zou neêrgooien, dat hij haar zou slaan... Maar hij
schudde slechts langzaam, terwijl hij haar vasthield, zijn hoofd,
en zijne stem klonk diep bedroefd, toen hij eenvoudig zeide:
--Eline!... Foei!
--O God! O God! Ik word... Ik word krankzinnig! schreeuwde zij in een
vlaag van snikken, en ze rukte zich los uit zijn greep, en stortte
zich de kamer uit, terwijl zij in haar vaart eenige glazen van de
tafel sleepte die rinkelend in scherven vielen ...

IV.
Betty sidderde van woede en zij wilde Eline naloopen. Otto hield haar
echter tegen.
--Ik bid je... laat haar! smeekte hij.
Ook Henk was opgestaan en toen Gerard binnentrad, gevoelden zij zich
alle drie verlegen voor den knecht over het plotseling afgebroken
diner, over de glazen, die in scherven lagen.
--Laat maar.... laat maar, Gerard, sprak Betsy bijna deemoedig. Laat
maar, neem maar af.
Het was hun onmogelijk eene houding aan te nemen: het kon niet anders
of Gerard begreep, dat er iets was voorgevallen, al bleef zijn gelaat
ook strak en deftig.
Eline intusschen was de trap opgevlogen en stortte haar boudoir in,
maar eensklaps schrikte zij: zij had vergeten, dat Vincent er was en
zij deinsde terug in de geopende deur, Intusschen was het toch te laat,
maar... Vincent sliep nog, terwijl zijn middagmaal onaangeroerd op een
tafeltje naast den divan stond. Vincent sliep en Eline gevoelde een
wreede, romantische voldoening, dat zij voor hem zoo gestreden had
tegen Betsy, tegen Otto.... Toch wilde zij hem niet wakker maken,
en, de deur sluitend, sloop zij in hare slaapkamer en wierp zich
op haar bed. Hare snikken waren eensklaps opgehouden en zij was
wanhopig, dat zij niet weenen kon. Hare eenzaamheid, de kalmte om
haar heen goten een koud bad uit over hare geprikkelde zenuwen, en
hoewel zij zich hare woorden niet goed herinnerde, meende zij toch
vreeselijke dingen gezegd te hebben vooral tegen Otto... Waarom had
zij dat gedaan? Waarom was zij zoo tegen hem uitgevaren? Ter wille
van Vincent? Ter wille van zichzelve, omdat zijne bedaardheid haar
ergerde? Zij wist niet meer waarom; alles warde in haar brein door
elkaâr en zij schudde haar hoofd op het kussen heftig heen en weêr,
als om dat gewar te doen bedaren.... Ja, zij dacht, ze had zeker zoo
gesproken om Vincent, die niemand op de wereld had dan haar en zijn
vriend, die ver was.... Zij had medelijden met Vincent, maar.... had
zij dan niet meer medelijden met Otto? Had zij zich dàt voorgenomen,
zich zoo aan hare passies over te geven, als zij zooeven gedaan
had? Was dát dan de wilskracht, waarmede zij zich had willen dwingen,
willen dwingen van Otto te blijven houden, omdat zij hem en zichzelve
ongelukkig zou maken, wanneer zij niet meer van hem hield? Vroeger, op
de Horze--wat scheen dat lang geleden!--vroeger had zij nooit, nooit
ook maar de minste oneenigheid met Otto gehad, en nu, nu had zij hem
hare ziedende verwijtingen in het gelaat gegooid, en had zij... o God,
waarom? Waarom moest zij dat gedaan hebben; zou Vincent zeggen, dat
dit ook onvermijdelijk was voorbeschikt door een keten van andere,
zich aaneenschakelende, onvermijdelijkheden...? Maar wat was dan
het leven? Wat was dan een mensch? Een willooze speelbal, die door
het noodlot her- en derwaarts geslingerd werd? Zij had gewild; zij
wist het zeker, zij had zich willen dwingen, maar zij was zwakker
dan haar noodlot en nu... wist zij het... nu was het uit! Het was
gedaan... voor altijd; zij was overwonnen.
Langzaam begon zij te weenen en zij was blijde, dat zij het doen kon,
en zij dwong zich al heviger en heviger te snikken... toch mocht
Vincent het niet hooren... Het werd donker; daar hoorde zij Vincent
loopen in de aangrenzende kamer daar zag zij een straal van licht
door de reet der deur glijden, maar zij bleef liggen, en zij wrong
hare handen en liet de snikken steeds haar boezem schokken.

V.
Otto was in den salon gaan zitten en hij tuurde op den grond met
starende, vochtige oogen, toen Henk binnenkwam.
Hij bespeurde een enkelen traan in Otto's blik, en in Henks gewone
soezige goedheid begon iets te koken.
--Erlevoort! sprak hij en legde de hand op Otto's schouder. Otto
richtte het hoofd op.
--Erlevoort! Kom kerel, wees een man! Zusje is wel eens een lastig
zeilschip, maar ze is niet kwaad! Je moet je niet aantrekken, wat ze
tegen je gezegd heeft, hoor. Ze was alleen maar boos op Betsy, omdat
ze nog al van Vincent houdt, en toen is het van den weêromstuit op
jou neêrgekomen. Maar je moet het je niet aantrekken. Daar straf je
haar het meest meê.
Otto antwoordde niet en bleef zitten, zooals hij zat; er was een te
groote vertwijfeling in zijn ziel gezonken, dan dat Henks goedigheid
hem zou kunnen opbeuren. Hij dacht er aan, hoe hij Eline eens gezegd
had, dat zij maar éen fout had, dat zij zichzelve niet kende, dat
zij schatten in zich liet sluimeren, dat hij haar wekken zou uit die
sluimering, maar nu zag hij in, dat hij het niet vermocht, dat hij
slechts ergernis in haar wekte, en.... dat zij dol werd en stikte.
--Ze kan soms vervloekt driftig worden! ging Henk voort, terwijl hij
door den salon loopend, en innerlijk woedend, eenige troostredenen
poogde te verzamelen. Maar als ze iemand heeft, waar ze van houdt,
en waar ze tegen opziet, dan laat ze zich leiden, en dan.... Wil ik
haar gaan opzoeken en eens met haar praten?
--Ik... zou haar... maar laten! bracht Otto met moeite uit. Ik denk
wel, dat ze zelve....
Hij trachtte zich in haar te denken, en te raden hoe zij zich nu
gevoelde, en waar zij was. Maar hij kon geen logischen gedachtenloop
volgen, want hij leed nog te zeer onder haar slag. Hij had haar nog
nooit zulke woorden hooren spreken, met die krijschende, schreeuwende
stem; hij had nog nooit zoo haar gelaat, tot leelijkheid toe,
verwrongen gezien door haar drift... En hoe hij ook trachtte te denken
en te raden, hij kon het niet, in die eene groote, martelende smart,
die hem overal doorvlijmde.
Zijn ineengezonken, troostelooze houding deed Henk pijn. En het was
Henk eensklaps, alsof zich iets in hem staalde. Hij zou het niet
dulden, dat Eline Otto, dien hij zoo hoog stelde, zoo straffeloos
verguisde; hij zou het niet dulden. Er was iets veêrkrachtigs in zijn
zwaren stap, nu hij den salon verliet. Op de trap ontmoette hij Betsy,
die naar beneden ging.
--Waar is Eline? vroeg hij.
Betsy zag hem even aan, verrast door zijn beslisten toon.
--Ik weet het niet, antwoordde zij droog.
Henk steeg verder de trap op en trad Eline's boudoir in. Hij vond
er niemand, daar Vincent, moede van zijn eersten toer, zich reeds
in zijn slaapkamer had teruggetrokken, onbewust van den storm, die
beneden gewoed had. En Henk klopte aan de tusschendeur.
--Eline! riep hij.
Er klonk geen antwoord en hij draaide kalm den knop om. Op den grond,
bijna in het donker, lag Eline, haar tenger lichaam geschokt door een
onhoorbaren snik en het gelaat verborgen in de, in elkaar gewrongen,
handen. Hij bleef even wachten, maar zij richtte zich niet op.
--Eline, sta op! sprak hij kort, bijna bevelend.
Woest hief zij zich omhoog en woest krijschte zij:
--Wat is er? Wat moet je hier in mijn kamer? Ga weg.
--Sta op.
--Ik wil niet, ga weg, ga weg! Ik zeg je, ga weg!
Hij boog zich en vatte haar bij de polsen, vol van een drift, die al
zijn bloed naar zijn gelaat joeg. Hij deed haar pijn en zij slaakte
een kreet.
--Vervloekt! Sta je op? siste hij tusschen zijn tanden, bijna niet
meer meester van zijn woede, terwijl hij haar woest omhoog trok.
Zij schrikte van zijn bloedrood gezicht, van zijn sissende stem en
zijn vloek. Wankelend liet zij zich omhoog trekken.
--Wat wil je? vroeg zij nogmaals, maar nu kalmer, schijnbaar hoogmoedig
in haar schrik.
--Dat zal je hooren. Ik wil, dat je oogenblikkelijk, oogenblikkelijk,
versta je? naar Erlevoort gaat, en hem vergiffenis vraagt. Je weet
misschien niet meer, wat je geraaskald hebt in je dolle drift, maar
je hebt hem beleedigd, beleedigd. Ga, dadelijk!
Zij zag hem ontsteld, met open mond aan. Zij huiverde van zijn beslist
bevel en kromp bijna ineen van angst, terwijl hij, in het halfdonker,
zoo hoog en breed met zijn forsche gestalte, haar de deur wees.
--Je vindt hem beneden in den salon. Ga je haast?
Zij sidderde van vrees, maar zij wilde hem niet laten zegevieren.
--Ik wil niet!
--Als je niet wilt, sleur ik je de trappen af tot je voor zijn voeten
ligt, ik verzeker je, dat ik het doe, ik verzeker het je! siste hij
lettergreep voor lettergreep haar in het gelaat.
Zij deinsde gekrenkt achteruit.
--Henk! riep zij, ontsteld, dat hij zoo iets tegen haar durfde zeggen.
--Ga je?
--Ja.... ja, ik ga, ik ga, maar.... Henk! O spreek niet zoo tegen
me, spreek niet zoo tegen me!... Waarom? God! Ik ben immers al zoo
diep ongelukkig!
--Dat is je eigen schuld, dat maak je jezelve, maar dat is daarom
nog geen reden, dat je het een ander hoeft te maken, vooral niet
Erlevoort...
--Ja, ja, je hebt gelijk! snikte zij nu, gebroken. Ik zal gaan,
maar ga met me meê, ga met me meê, Henk....
Hij ondersteunde haar, terwijl hij haar de kamer uitbracht en de trap
afleidde. Zij schrikte echter, toen zij den salon binnentrad. Er was
niemand anders dan Otto, die, met het hoofd in de hand, op de canapé
zat. Maar in de tweede kamer der suite zag zij Betsy en Gerard,
die het theeblad juist had binnengebracht. Zelfs toen de knecht
vertrokken was, draalde zij nog, maar Henk zag haar aan, en zij
durfde niet meer dralen; zij wilde ook niet meer dralen, toen zij
Otto zoo stil wanhopig zag. Zij stortte op hare knieën voor hem neêr
en wilde iets zeggen, maar vermocht geen woorden te uiten, zoo hevig
snikte zij, nu niet meer gedwongen, met een onhoorbaar droog gehik,
maar geheel natuurlijk, wegsmeltende in een vloed van tranen. Zij
legde haar bonzend, gloeiend hoofd op zijn knieën en zij zocht zijne