Eline Vere: Een Haagsche roman - 14

buitenlucht, en zij omhelsde hen bijna onstuimig en liet hen vertellen
waar zij geweest waren, wat zij gedaan hadden. En toen haar Dora wat
zeurde, maakte zij het zwakke poppetje met allerlei gekheid aan het
lachen; het leven scheen nu zoo somber niet, of zij kon vroolijk zijn.


Hoofdstuk XVII.

I.
Lili zat in den salon te lezen, toen Frédérique binnen kwam. Zij
had eenige visites gemaakt en zij eindigde nu haren middag bij de
Verstraetens.
--Is Marie uit? vroeg Freddy.
--Neen, antwoordde Lili; wij zijn uit geweest. Marie is nog boven.
--Wat doet Marie daar toch? hernam Frédérique met eenige
bevreemding. Wat voert ze tegenwoordig toch altijd boven uit? Wanneer
ik hier ook kom, zit ze boven. Jullie hebben toch niet gekibbeld?
--O, neen, volstrekt niet! antwoordde Lili. Marie teekent, geloof ik,
of dikwijls zit ze ook te schrijven.
--Te schrijven, een brief?
--Ach, neen... een novelle, of zoo iets... maar je moet er maar niet
over spreken, misschien wil ze het niet weten.
--Vindt je Marie niet veranderd? vroeg ze daarop.
--Veranderd? Marie? Neen, ik heb niets gemerkt. Waarom zeg je dat?
--Ach, nergens, om; ik dacht alleen: Marie heeft het tegenwoordig
altijd zoo druk; dan dit, dan dat.
--Maar dat heeft ze toch altijd gehad; ze zoekt zich altijd te
occupeeren, net als Jan; papa zegt, dat ik alleen de luie van de
familie ben....
Frédérique zweeg, maar in zichzelve verbaasde ze zich, dat Lili niet
opgemerkt had, hoe Marie in den laatsten tijd iets nerveus kreeg, dat
afstak bij haar vroegere gezonde beweeglijkheid. Intusschen, misschien
verbeeldde zij het zich slechts, dacht zij, in haar meening een weinig
aan het wankelen gebracht door Lili's verwondering over haar vraag.
--Je weet, we gaan van avond naar de Oudendijken, zeide zij, om over
iets anders te spreken.
--Het is waar, je vertelde verleden, dat je er geïnviteerd was.... Je
gaat dus weêr meer uit? Je bent immers een tijdje blasée geweest, niet
waar; ten minste je werd altijd onwel na een invitatie? schertste Lili.
--Ach, ik had ook verdriet! antwoordde Frédérique ronduit. Het
was.... je weet wel.... om die dwaasheid van Otto... Maar nu er niets
meer aan te doen is, wasch ik mijn handen in onschuld... Hij is wijs
genoeg, nietwaar... Ik heb ten minste geen lust mij te verkniezen,
omdat...
Zij voltooide niet, en haar oogen werden vochtig terwijl een trek
van spijt zich trotsch om haar lippen groefde.
--Maar Freddy, betuigde Lili zacht. Hij kent haar toch zoo lang, al den
tijd, dat zij bij de Van Raats inwoont, en als hij nu van haar houdt...
--O, ik wensch niets liever, dan dat alles goed gaat en dat ze gelukkig
worden. Maar ik kan Eline nu eenmaal niet uitstaan. Natuurlijk,
ik doe me nu geweld aan, ik ben nu lief tegen haar, maar je weet,
ik kan me zoo moeilijk anders voordoen dan ik ben... Ach toe, laten
we over iets anders spreken; er is niets aan te doen en ik denk er
liefst zoo min mogelijk over... Willen we naar boven gaan, naar Marie?
Lili vond het goed en zij gingen. In de zitkamer der beide zusters zat
Marie voor een kleine schrijftafel; een paar bladen lagen beschreven
voor haar, maar zij leunde met het hoofd in de hand en haar pen trok
op een blank vel papier, als in verstrooiing, rechte schrapjes dwars
door elkaâr. Zij schrikte op, toen Freddy en Lili binnenkwamen.
--We komen je verrassen te midden van je drukke bezigheden! begon
Freddy te schertsen. Ten minste, als je ons niet liever kwijt bent...
--Wel neen!... Je weet wel beter, nietwaar... Die Lili is ook zoo
ongezellig om alleen beneden te gaan zitten...
Lili antwoordde niet; het was immers niet haar beider gewoonte des
namiddags op haar kamer te blijven, en Marie zelve was ongezellig
dit te doen....
--Is het een geheim wat je schrijft? vroeg Freddy met een blik naar
de beschreven vellen.
--O neen! antwoordde Marie schijnbaar achteloos. Ik was al vroeger
iets begonnen.... een soort dagboek, een beschrijving van onze reis
in Thüringen en het Schwarzwald, van verleden jaar, en ik wou er een
schets, iets romantisch van maken, maar het verveelt me... Ik begrijp
eigenlijk niet, hoe ik er toe gekomen ben, voegde zij er zacht bij. Het
is niets voor mij om te willen gaan schrijven, vindt je wel...?
--Dat weet ik niet! sprak Freddy bemoedigend. Lees er ons iets
van voor.
--Verbeeld je! Je te vervelen met mijn schoolmeisjes-stijl! Pas si
bête, hoor, riep Marie lachend. Ach, een mensch moet iets uitvoeren;
ik verveel me; toen ben ik gaan schrijven, net als Lili is gaan
lezen... Weet je wat, Frédérique! vervolgde zij, terwijl zij hare
vriendin ernstig-komisch aanzag: ik vind, dat we zoo oud worden! Oud,
weet je, bepaald oud, we worden vervelend... Weet je wel, dat we
zeker in geen twee maanden zoo hebben gelachen, als we vroeger wel
eens deden?
--Met Paul of Etienne! voegde Lili er bij, terwijl zij glimlachte
bij de herinnering.
--Met ze of zonder ze! Wij amuzeerden ons ook zonder die jongens,
onder ons meisjes! Maar nu... ik weet niet hoe jij er over denkt, maar
ik vind ons criant vervelend! We krijgen onze beslommeringen... Jij
hebt een tijdlang onder den druk van een antipathie tegen Eline
rondgewandeld... Lili zegt geen woord tegenwoordig, maar rêvasseert
den heelen dag of vertelt me poëtische droomen, en ik... ik ga van
verveling schrijven over blauwe bergen en wazige verschieten....
--Wat zal daar het einde van wezen! lachte Freddy. Ik zie de toekomst
duister in, vooral voor jou. Achter de blauwe bergen en die wazige
verschieten schuilt iets, wed ik...
--Schuilt iets?.... herhaalde Marie. O neen, niets, volstrekt niets.
Frédérique meende een traan te zien glijden tusschen Marie's vingers,
die zij voor de oogen hield. Lili was in een boekenkastje aandachtig
eenige deeltjes aan het ordenen....
--Marie! fluisterde Frédérique zacht... Toe zeg me: is er iets,
kan ik iets voor je doen, vertel het me dan... Ik zie toch wel,
dat je over iets verdriet hebt; waarom schroef je je dan op?
Marie stond op en wendde het gelaat af...
--Ach, wel neen, Freddy, verbeeld je toch niet zoo iets! Je wordt
net zoo romanesk als Lili... Ik heb niets... Ik verveel me alleen,
ik verlang naar vroolijkheid... Zoo, dag Janneman!...
Janbroêr was binnengekomen, eenigszins verbaasd.
--Wat zitten jullie hier met je drieën te koekeloeren? Zeker over
heeren te praten! riep hij met eene luidruchtige, brutale stem.
--Heb je ooit zoo een wijsheid gehoord! antwoordde Marie en sloeg
haar handen in elkaâr. Dat is je ingeboren mannelijke ijdelheid, die
je dat laat zeggen, al ben je zelf nog maar een kwajongen... Wacht,
ik zal je leeren...
Zij liep hem om de tafel na, terwijl hij behendig en met haar
spottende, een paar malen over een stoel wipte dien hij haar vlug
voor de voeten zette.... Freddy en Lili schaterden om hun beider,
komieke zwenkingen rondom de tafel en de stoelen.... Plotseling
stormde hij weg en zij achtervolgde hem.
--Die Marie! riep Freddy en zij verwonderde zich. Zij begreep niet. Na
een pooze kwam Marie terug, ademloos...
--Heb je hem gepakt? vroeg Lili.
--Natuurlijk niet! antwoordde zij. Die jongen is als een geit zoo
vlug.... Hup.... hup.... hup... hij vliegt over alles heen! Hé,
heerlijk zoo eens te rennen.... Ik wou dat ik een jongen was.
Toen Frédérique wegging, vergezelde Lili haar de trap af; Marie zou
dadelijk beneden komen....
Maar zij toefde even aan het venster en keek uit.... In de schemering,
die als een doorzichtige, als een aschkleurige mist, neêrzonk, lag het
Kanaal groen en stil onder het vage loovernet der boomenrij. Daarachter
dommelde de Maliebaan weg, uitgewischt in schaduw, met een vochtig
gaas van grijzen dauw, recht oprijzende in hare vlakte.
Marie zag uit en ze zuchtte. Zij zou dat gevoel, die wreede spijt uit
haar hart wegspotten, zooals zij nu gedaan had. Zij werd oud, bepaald
oud, ze werd vervelend, ze kreeg hare beslommeringen. Onmeêdoogend
voor zichzelve, zou zij dien bloesem harer ziel verdrukken, altijd
afweren. Het was zelfkwelling, maar het moest.
En nu zij in dien droefgeestigen dauw, ginds over de vlakte stijgend,
zich moê staarde, rees voor haar vochtig oog een dierbaar gelaat op,
een flinke kop, met een oprechte hartelijkheid in een paar trouwe
oogen en stralend van een innemenden lach, maar niet haar, Eline
straalde die lach toe.

II.
De trammen van den Ouden Scheveningschen weg naar het Kurhaus waren
stampvol. Zij werden op de halte Anna Paulownastraat--Laan Copes
van Cattenburg bestormd door een wachtende menigte, die, in een
oogwenk, de wagens gevuld en de perrons overladen had of de imperiale
was opgeklommen. Men verdrong elkander, zeer ernstig van gelaat,
zelfs ter wille van het kleinste staanplaatsje, onbarmhartig voor
wanhopige lotgenooten, onder wie vele dames, met een overspannen
zenuwachtigheid en een bont gefladder van lichte toiletten den tram
omliepen, turende door de glazen of zij wellicht nog een zweem van
een open plekje bespeurden. De conducteurs belden; zij riepen driftig
tot de achtergeblevenen die wenkten, en daarop dadelijk den anderen
kant uitzagen, naar de, nog onzichtbare, volgende tram; want ach,
de paarden zetten zich reeds in beweging en de ernstige gezichten van
hen, die nu blijde op elkaâr gepakt zaten, glansden van gelukzaligheid,
na de overwinning.
--Wat een foule! Het is vreeselijk! zeide Eline, met een rustig
glimlachje op het gewoel neêrblikkend.
Zij zat naast Betsy in den open landauer, met Henk en Otto tegenover
haar. Dirk, de koetsier, was een oogenblik genoodzaakt geweest even
stil te blijven staan, maar nu kwam er opnieuw vlugger beweging in
de file van equipages op den rijweg. Het palfreniertje, Herman,
zat met gekruiste armen, als gegoten in zijn lichtgrijze livrei
met schitterende knoopen, onbeweeglijk en recht, de lippen bijna
aanmatigend op elkaâr gedrukt.
--Het zal stampvol zijn! meende Betsy. Maar het is natuurlijk buiten,
we behoeven dus niet bang te zijn voor een plaats....
Er woei geen zuchtje door het dichte bladerweefsel, en, na een dag
van straffe, broeiende zonnehitte, scheen er bij het eerste waas van
schemering nog een looden zwaarte in de lucht te blijven hangen. Eline,
een weinig afgemat door die warmte, welke haar zeer bleek maakte,
leunde achterover, en sprak weinig; alleen blikte zij Otto een enkele
maal tusschen hare kwijnende wimpers toe met een schalke coquetterie,
vol geluk. Betsy sprak voortdurend tegen van Erlevoort, daar Henk
ook niet spraakzaam was; hij overwoog namelijk bij zichzelven of het
niet gezelliger zou geweest zijn, thuis in den tuin thee te drinken,
dan zoo dadelijk na den eten naar Scheveningen te moeten oprukken.
Betsy intusschen, zeer gezond en opgeruimd, genoot van de lauwe lucht,
waarin zij behagelijk ademde; genoot van hare zachte gebombeerde
kussens, van geheel haar weelderige equipage, die zoo keurig uitblonk
boven andere eigen rijtuigen, genoot zelfs van Hermans onberispelijke
houding en van de zilveren initialen op de van den bok afhangende
dekken. Zij was tevreden over zichzelve, over de luxe, die zij, al
toerende, ten toon spreidde, tevreden over haar gezelschap. Eline was
zoo beeldig mooi, net een poppetje: haar toilet van lichtgrijs étamine
was bijna opvallend eenvoudig, terwijl de brides van het capothoedje
haar gelaat in een zijden lijst hielden omvat.... Erlevoort zag er
flink uit en zoo gedistingueerd: Henk zoo gezellig dik, zoo goed
doorvoed.... haar man was toch nog zoo kwaad niet, ze had slechter
kunnen treffen.
En zij groette hare kennissen, terwijl Dirk hunne equipages
voorbijreed, met allerinnemendste hartelijkheid: zij wilde vooral
niet trotsch schijnen, al vlogen hare mooie vossen ook nog zoo hard.
--O, heerlijk, de lucht wordt frisscher, ik voel me bepaald
herleven! murmelde Eline, zich, diep ademend, oprichtende, toen zij
de Promenade voorbij waren. Ik heb heusch behoefte aan frissche lucht
na zoo een temperatuur als van middag.
--Ach kom, kind, het was delicieus! beweerde Betsy op een toon van
tegenspraak. Ik teeken er voor altijd zulk weêr te hebben,
--Nu, ik zou binnen een maand dood zijn... Zeg Otto, je lacht, zeg
eens eerlijk, denk je nu, dat ik me aanstel, of geloof je waarlijk
dat ik niet tegen die warmte kan....
--Maar Elly, natuurlijk geloof ik je!
Zij keek hem opeens gemaakt boos aan en schudde verwijtend met
heur kopje.
--Alweêr Elly, fluisterde zij.
--O ja.... hoe dom van me; nu, ik geloof wel, dat ik iets
weet! fluisterde hij verrukt terug.
--Wat conspireeren jullie toch? vroeg Henk nieuwsgierig.
--Niets, nietwaar, Otto.... een geheimpje tusschen ons
alleen.... cht! zeide zij en hield zich den wijsvinger voor den mond,
genietende in hun mysterie.
Zij wilde namelijk niet, dat Otto haar noemde bij den verkleinnaam
waarmede iedereen haar mocht noemen.... Hij moest er een uitvinden
voor hem alleen, een, die niet afgesleten was op aller lippen, een,
die nieuw was en frisch.... hij vond haar toch niet erg kinderachtig,
wel? En hij had zich uitgeput met te verzinnen, maar zij was niet
tevreden geweest met wat hij verzonnen had... hij moest nog maar eens
zoeken.... nu, scheen hij dat gevonden te hebben?
--Ik ben heusch nieuwsgierig? fluisterde zij weêr, glimlachend.
--Straks! fluisterde hij terug en zij glimlachten beiden.
--Zeg eens, ik heb je totnogtoe altijd minder vervelend gevonden dan
de meeste geëngageerde menschen, maar begin nu ook niet met zulke
onuitstaanbaarheden! riep Betsy, verontwaardigd, maar toch niet
erg boos.
--Nu, jij vroeger met Henk! schertste Eline, nietwaar, Henk?
--Nou, of! antwoordde Henk en lachte haar vroolijk toe, terwijl zij
bij de gedachte aan de verloving harer zuster, thans jaren geleden,
een uitgewischte herinnering voelde oprijzen van hare toenmalige
gevoelens, als van iets, dat zeer ver en zeer zonderling was.
Maar zij waren reeds langs de villa's van den Badhuisweg, voorbij
de Galerie, langs de achterzijde van het Kurhaus omgereden en zij
hielden voor de trappen van het terras, aan den zeekant op.

III.
Om een tafeltje, dicht bij de muziektent, zaten de Eekhofs en de
Hijdrechten, toen Betsy, Eline, Otto en Henk door het tourniquet,
dat de controleur draaien deed, éen voor éen uitkwamen, terwijl Henk
de kaarten toonde. Zij echter zagen hun kennissen niet en wandelden
verder, terwijl Otto zijn hand op Eline's arm deed rusten.
--Kijk, daar heb je de Van Raats en freule Vere met Erlevoort! zeide
de jonge Hijdrecht. Ze komen hier tegenwoordig iederen avond.
--Wat kleedt Eline zich tegenwoordig bespottelijk eenvoudig! merkt
Léonie aan. Waarvoor dient dat nu? Niets dan aanstellerij. En verbeeld
je... een capotje! Ieder geëngageerd meisje meent dadelijk, dat ze
een capotje op moet zetten... Ridicuul!
--Het is toch een paar, waar je gaarne naar kijkt! meende mevrouw
Eekhof. Je hoort wel van onverstandiger engagementen.
--Ze loopen ten minste fatsoenlijk met elkaâr, zeide Ange. Soms zie
je er, die bespottelijk zijn; bij voorbeeld: Marguerite Van Laren,
die altijd de pluisjes van de jas van haar aanstaande wegplukt... weet
je nog, hoe we verleden gelachen hebben, Hijdrecht?
Betsy intusschen, rechts en links groetende, had verklaard, dat zij
goed zouden doen, niet langer te wandelen en naar een tafeltje om te
zien; het was zeer vol.
Gelukkig, buiten zat men overal prettig, zelfs was het te verkiezen
ver van de tent te zitten; anders verging men van het lawaai... Zij
zetten zich dus een weinig terzijde, aan den kant der Conversatiezaal,
waar nog tal van tafeltjes onbezet waren, toch vóor aan het wandelpad,
zoodat zij de menigte wandelaars konden zien en door dezen gezien
worden.
Het was dus een gewissel van groeten en knikjes en Betsy en Eline
vermaakten zich soms fluisterend met een scherpe critiek over een
bespottelijk toilet of een ridiculen hoed. Eline zelf was zeer tevreden
over den eenvoud, waarmede zij zich sedert haar engagement kleedde:
een eenvoud, die zeer elegant, zeer cossu en zeer overdacht bleef,
maar die toch in te groot contrast was met haar gewone weelderigheid,
om niet sterk in het oog te vallen. Zij vond, dat die eenvoud haar
lieftallige schoonheid als met plastischer lijnen deed uitkomen en
hare ranke gestalte als in het marmer van een beeld modelleerde;
zij vond, dat haar vroegere wuftheid er met een waas van gracieusen
ernst door gesluierd werd, een ernst, die Otto's ingeschapen eenvoud
zeker aantrekkelijk moest zijn.
Zij was nu zoo en niet anders; zij gevoelde het, dat zij moeilijk
zichzelve kon zijn, dat het haar integendeel gemakkelijker was, zich
steeds in de eene of andere rol te denken; nu de rol der eenigszins
pozeerende, maar altijd bevallige en overgelukkige aanstaande van
een degelijken, jongen man, iemand uit haar eigen wereld, en dien
men algemeen mocht om zijne, hemzelve onbewuste, innemendheid. En
overgelukkig--zij gevoelde dat tevens, met al de zaligheid van het
gestild verlangen in haar hart, dat naar geluk gesmacht had--zij was
het in de rust, die haar zijne groote, kalme liefde, welke zij meer
ried dan begreep, geschonken had; zij was het in de blauwe stilte van
dat meer, dat Nirwana, waarin hare, door fantazieën vermoeide, ziel
gegleden was als in een donzen bed, en zij was daarin zóó gelukkig,
zóó tot in hare fijnste zenuwen, welke waren als losgespannen snaren,
dat zij vaak, onverwachts, een traan in haar oog voelde opwellen van
innige dankbaarheid.
De stroom van wandelaars draaide zonder ophouden voor haar blikken
voort, en het duizelde haar een weinig, zoodat zij een enkele maal
niet teruggroette.
--Eline, waarom groet je niet....? Zie dan toch, mevrouw Van der
Stoor en Cateautje! fluisterde Betsy berispend.
Eline zocht met haar blik en knikte zoo lief mogelijk, toen Vincent
Vere en Paul Van Raat hen kwamen aanspreken. Zij bleven staan, leunende
op hunne stokken, daar er geene stoelen in den omtrek te zien waren.
--Willen jullie een oogenblik gaan zitten, ten minste als Eline wat
wil loopen? vroeg Otto en hief zich half op.
Eline vond zijn plan uitmuntend. Henk en Betsy bleven nu niet alleen,
en terwijl Vincent en Paul hunne stoelen innamen, wandelden zij
langzaam voort in den stroom der anderen. Zij naderden de muziektent
en de hooge vioolpassages van Lohengrins Vorspiel zwollen als
stralen van kristal voller en voller op.... Een groep van aandachtige
muziekliefhebbers had zich in een halven cirkel om de tent geschaard,
en tuurde den kapelmeester, die met het langzaam zwaaien van zijn
staf den stroom van melodie beheerschte, op den rug. Otto wilde Eline
laten voorgaan in den nauwen doorgang tusschen de bezette stoelen
der verandah en den halven cirkel der staande toehoorders, maar zij
wendde zich om en fluisterde:
--Even luisteren, wil je?
Hij knikte en zij bleven staan. En zij genoot in haar kalme stemming
van de statige zwelling dier tonenmassa's. Het was haar, als vloeiden
daar geen klanken, maar de blauwe wateren van haar meer, rimpelloos
als de vloed, waarop Lohengrins kaan was voortgegleden, en zij zag
zwanen, statig en schoon...
Bij het zwaarste fortissimo haalde zij diep adem en toen de glazen
toondraden der violen dunner en dunner uitsponnen, dreven ook de
zwanen weg, statig en schoon....
Een applaus weêrklonk, de halve cirkel der toehoorders verbrak zich.
--Mooi.... zoo mooi! murmelde Eline als in een droom. En zalig voelde
zij Otto's hand haar arm zoeken.... o, zij leefde zoo zoet....
--Vindt je het niet dwaas .... ik voel me altijd zoo .... beter dan
anders, als ik mooie muziek hoor; ik krijg dan bijna een gevoel of
ik je toch wel een beetje waard ben, lispelde zij bijna aan zijn oor,
onhoorbaar voor wie hen omringden. Het is misschien wel pedant van me,
maar ik kan het toch heusch niet helpen.
Zij zag hem glimlachend, maar bijna angstig aan, in spanning voor
wat hij zou antwoorden: zij gevoelde dikwijls, voor wat hij van haar
denken zou, een lichte vrees, als zou zij hem kunnen verliezen door
een enkel ondoordacht woord, want zij begreep nog niet, hoe hij haar
liefhad, waarom hij haar liefhad....
--Ach, zet me toch niet zoo hoog in de lucht! antwoordde hij
vriendelijk, terwijl zijn stem haar volheid dempte, waardoor hun
gesprek slechts tusschen hun lippen scheen voort te zweven. Ik voel
me zelf zoo doodgewoon, zoo niets bizonder verheven boven anderen,
je mag jezelve ook niet zoo beneden me stellen. Jij mij een beetje
waard! Waar haal je het vandaan? Kleine dwaas! Weet je wat, ik geloof
nooit, dat je jezelve goed kent.
Zou hij gelijk hebben, zou zij zichzelve niet kennen? Een heerlijke
verrassing vervulde haar; zij meende zichzelve zoo goed te kennen:
zou er nog waarlijk in haar ziel iets zijn, waarvan zij niet wist;
iets, waaruit wellicht haar liefde voor hem vloeide? Zou hij haar
zichzelve leeren kennen?
--O Otto! begon ze.
--Wat? vroeg hij zacht.
--Niets, ik hou zoo veel van je, als je zoo iets zegt van jou en
van mij! murmelde zij, vol van een zaligheid, die zij niet kon
uiten. Zijn hand drukte zacht haren arm en zij trilde even, terwijl
zij steeds voortgingen, en nu en dan groetende voortgingen te midden
der schertsende en dringende menigte, van de tafeltjes betuurd door
wie hen kende, al was het slechts van aanzien.
--Kijk, wat loopen Erlevoort en Eline daar zalig met elkaâr! perdus
dans le même rêve.... bepaald, ze zien ons alweêr niet! riep Léonie
bijna met dépit uit, terwijl zij met Hijdrecht hun op een afstand
voorbij ging.

IV.
Eline en Otto hoorden eensklaps hun namen zacht uitspreken. Zij zochten
even en zagen aan een tafeltje mevrouw Verstraeten met Marie, Lili en
Frédérique zitten. Georges De Woude was reeds van zijn stoel opgestaan
en wenkte hen glimlachend. Zij traden naderbij en gaven elkaâr de hand.
--Freddy! sprak Otto verrast.
--Mevrouw was zoo lief mij na het eten te laten vragen of ik meêging,
antwoordde zij, bij wijze van verklaring. Otto, we kregen, toen je
weg was juist een brief van de Horze: ze maken het allemaal goed en
je moet veel groeten hebben. Jij ook, Eline.
--O, dank je wel! antwoordde Eline hartelijk, terwijl zij een oogenblik
Georges' stoel naast mevrouw innam. Marie was zeer bleek geworden
maar het viel niet op onder haar witte voile.
--Théodore schrijft dat Suzanna en Van Stralenburg met de kleine bébé
over een week bij hen komen logeeren en mama was een en al agitatie.
--Wat, wou mama naar de Horze gaan? En Howard komt hier?
--Ja, dat was juist het dilemma.
--Die goede mevrouw Erlevoort, sprak mevrouw Verstraeten.
--Percy heeft immers geschreven, dat hij in de laatste dagen van Juli
komt; nu, Van Stralenburg kan niet langer blijven dan tot den 20sten,
schrijft Théodore. Je begrijpt--en zij dwong zich Eline vriendelijk
aan te zien--je begrijpt, hoe mama te moede is: naar Zwolle reizen,
daar komt ze nu eenmaal nooit toe, en vóor den 20sten uit Den Haag
te gaan terwijl Howard en Cathérine komen, dat kan natuurlijk niet....
--Maar Howard gaat immers later ook naar de Horze? vroeg Otto,
--Ja, maar hij zal toch eerst een beetje in Den Haag willen blijven
en van Scheveningen profiteeren, antwoordde Frédérique. Mama zit nu
allerlei bedenkingen te maken, hernam zij weder tot Eline; zij zou
wanhopig zijn, wanneer zij van den zomer haar nieuw kleinkind niet zag,
dat kan je begrijpen....
--Nu, dan zal ik mama wel overhalen met mij naar Zwolle te gaan een
dezer dagen: dat is toch het eenvoudigste! antwoordde Otto. Naar de
Horze is nog wel een omslachtiger reis.
--Je kan het probeeren, antwoordde Frédérique. Het zou zeker een
oplossing van het raadsel zijn....
Lili had intusschen aan mevrouw gevraagd, of zij het goed vond, dat
zij wat met De Woude ging oploopen, en mevrouw verzocht Otto nu ook
een oogenblik te gaan zitten, tot zij terug zouden zijn.
--Wat is Eline toch mooi, vindt je niet, De Woude? vroeg Lili. Zij had
hem, sedert zij met hem had schaatsen gereden, toegestaan haar bij
den naam te noemen, en zij noemde hem nu: De Woude, tout court. Het
frappeert me telkens, als ik haar zie....
--Ja, ze ziet er heel aardig uit! antwoordde Georges onverschillig.
--Neen, maar ik vind haar bepaald mooi, bepaald mooi! drong Lili
aan. Hoe is het mogelijk, dat je haar niet mooi vindt! Wat een
curieusen smaak heb jij dan toch!
Hij lachte vroolijk, in het genot eener geheime gedachte.
--Ik kan toch heusch niet helpen, dat ze me geheel en al koud laat:
ik heb een ander ideaal van mooiheid. Maar als je nu absoluut wilt
hebben, dat ik ze mooi vind, dan zal ik nog eens zien.
--O neen het kan me volstrekt niet schelen, hoor! antwoordde zij,
ook lachend: alleen, iedere heer vindt haar mooi, daarom begrijp ik
het niet van je. Ik begrijp ook niet, dat Frédérique niet van haar
houdt. Als ik een man was, werd ik smoorlijk op haar.
--En zou je dus duelleeren met Erlevoort....
De pauze was aangevangen en het gedrang der wandelaars, die zich in
een rechtschen en in een linkschen stroom hadden verdeeld, was zeer
dicht. Georges en Lili bevonden zich als ingesloten tusschen met moeite
voortbewegende schouders en hoofden. Er was geen doorkomen meer aan....
--Het is wanhopig! zeide Lili. Als het toch zoo vreeselijk vol is,
vind ik het niets prettig. Het lijkt wel een Zondag.
--Vindt je het goed, als we een beetje naar buiten gaan naar het
strand? vroeg hij zacht. We zijn vlak bij den uitgang....
--Kan dat? vroeg Lili, gestreeld door de verleiding. Zou mama het
goed vinden?
--Wel zeker, onder mijn hoede; het kan uitstekend, hoor! sprak hij
geruststellend, bijna trotsch.
Zij stonden voor het tourniquet en de controleur draaide. Als bevrijd
uit een klem van benauwdheid traden zij vlug de treden van het terras
af, staken den rijweg over en haastten zich over de breede trap,
die naar het strand leidt.
De groote mandstoelen stonden dicht bij elkaâr, als waren zij
opgeborgen. Hier en daar slenterde een Scheveninger op een langzamen,
plompen zwaaipas, die zich regelde naar het gedein van den hoop ronde
rokken zijner gezellin....
En over de zee, in de hoogte, ruischte voor de façade van het Kurhaus,
in een gloed van gaslicht, een hel gewoel.
--Oef! riep Lili uit. O, is het hier niet veel ruimer?
De zee zelve krulde haar, nauwlijks gerimpeld, satijn van wisselend
groen en azuur en violet, met tintelende plooien schuim, uit van den
einder tot het strand. Daarboven schitterden sterren en de melkweg
scheen een stof van parelen, verspreid aan die geheimzinnige eeuwigheid
van vaag blauw... Uit de zee steeg een bijna onzegbaar gesuis op,
als uit een eindeloos groote schelp....
--Wat is het hier heerlijk stil na dat rumoer daarboven. Het is om
te gaan dwepen! murmelde Lili in extaze.
--Ja, antwoordde Georges.
Zij was bijna over iets gestruikeld; hij had haar daarop gevraagd
of zij zijn arm niet wilde nemen, en zij had dit gedaan. Het werd
hem toen of hij haar veel te zeggen had, en alsof hij zich nooit zou
kunnen uitdrukken zonder belachelijk te schijnen. En ook zij gevoelde
een lieflijke behoefte zich geheel en al te uiten, te spreken over de
zee en de lucht, die haar zoo schoon schenen, maar zij schaamde zich
een weinig over de poëzie in haar hart, die te vreemd afstak bij de
gewone banaliteit der kringen, waarin zij elkander steeds zagen. Zij
was bang aanstellerig te schijnen en zij zweeg, en zij zwegen beiden,
terwijl zij langzaam voortgingen, met het gesuis van de zee in hun
ooren, en met een zelfde zacht wiegend gevoel in hun harten, dat zij
beiden in elkander rieden, en dat hun stilzwijgen scheen te vullen
met meer dan woorden.
Zij liepen langzaam voort, altijd voort, als verloren in hun
eenzaamheid, met de rust van de zee als eene, nooit te bewegen,
kalmte voor oogen.
En hij begreep, dat hij iets zeggen moest.
--Ik zou wel altijd zoo met je door kunnen wandelen, tot Katwijk