Eline Vere: Een Haagsche roman - 25

--Toe Mathilde, als je iets naders hoort, schrijf het me dan, wil
je? Je zal er mij veel plezier meê doen.
--Goed! sprak Mathilde en Betsy ging met Henk naar bruid en
bruidegom. De Van Raats kwamen ook niet meer bij de Erlevoorts aan
huis, maar men was toch steeds goede vrienden gebleven. En Mathilde
dacht aan Jeanne, die zij misschien voor goed verloren had, toen hare
arme vriendin, reeds zes maanden geleden, haar man terug naar Indië
was gevolgd.
Henk en Betsy waren Georges en Lili genaderd.
--O Betsy, Henk! riep Lili uit; wat hebt je ons vreeslijk bedorven! En
het was zoo geheel en al een verrassing voor me! Het is prachtig. Het
is zoo mooi!
Zij omhelsde hen beiden voor het blauw satijnen ameublement.
--Als het maar niet te veel zal afsteken bij het andere! sprak Georges,
die ook bedankt had.
--Ach, wel neen! riep Lili. Die mannen zijn altijd ondankbaar, niet
waar, Betsy? Nu ik niet, ik ben er dol blij meê, dol blij!
--Net een kind dat een poppenhuis krijgt! sprak Emilie lachend
tot Betsy.
In de serre was Marie, met Etienne op de blauwe canapê en de
causeusetjes zittende, bezig te onderzoeken, welke het zachtst en
molligst was. Marie was in den laatsten tijd vroolijk tot in het
uitgelatene toe. Zij sprongen nu zittend op en neêr, gierend en zonder
eerbied voor de krakende veeren van het blauwe ameublementje.
Wel, waarom zou ze niet vroolijk zijn, al trouwde hare zuster? Wanneer
die uit het huis was, zou het toch nog tijds genoeg zijn, om zich
te verkniezen, want eenzaam... ja, dat zou zij, Marie, het dan wel
hebben. Maar geen verdriet van te voren!
Mathilde was met Otto in de serre gekomen, ten einde de geschenken
te bezichtigen. En Marie wees hun alles aan, dit van die, en dat
van die...
--Waarom kom je morgen niet dansen? vroeg zij Otto, het zou zoo
gezellig zijn.
Hij schudde met een zachten glimlach het hoofd.
--Waarlijk, dring er niet meer op aan. Het spijt me, dat ik weigeren
moest. Maar ik dans niet, ik ga niet meer uit.
--Je bent een kluizenaar geworden!
--Ik word al oud!
--Ach, kom, gekheid! Amuzeert het je niet meer menschen te zien,
die zich amuzeeren?
--Jawel, zoo nu en dan, maar over het algemeen blijf ik liever thuis.
Er klonk een zachte weemoed door zijn stem en zij drong niet meer
aan en wees hem, om over iets anders te spreken, een groote mand
met bloemen.
--Wat een mooie rozen al... kijk eens! Heerlijk als die bloemen komen;
ik ben zoo dol op rozen... we zullen zeker een mooien zomer krijgen.
--Ja, we hebben ook een mooi voorjaar, sprak hij dof. Zij schrikte en
zweeg, een weinig geërgerd en toch vol van medelijden om zijn stillen
weemoed. Hij dacht zeker aan een vorig voorjaar, aan een vorigen zomer.

II.
De "verbintenis des harten" tusschen Georges en Lili, voor welke
Emilie, nu ongeveer anderhalf jaar geleden, bij den heer en mevrouw
Verstraeten gepleit had, had het jonge paartje niet lang gebonden,
zonder weldra tot een hechter band verstrengeld te worden. Iedereen
wist er immers van, en iedereen sprak er over, hoe bescheiden Georges
ook geweest was. De heer en mevrouw Verstraeten zagen in, dat die
toestand niet langer houdbaar zou zijn. Want Lili zeurde nu eens en
boudeerde eens, en Emilie, waarachtig! begon meê te zeuren. Mevrouw
kwam dan wel eens klagen bij hare zuster Dora, de oude mevrouw Van
Raat, maar de moede, grijze vrouw, die zich steeds in het verleden
geluk verdiepte, gaf haar niet gelijk. Waarom maar geen formeel
engagement; alles zou zich daarna wel schikken--zoo drong mevrouw Van
Raat met haar treurige stem aan, en Lili dweepte dan ook voortaan
met hare oude tante en vond, dat er niemand op de wereld zoo lief
was als zij.
Toen was het gebeurd, dat, zoodra Georges in zijn examen voor
vice-consul geslaagd was, het engagement, voor niemand meer een geheim,
publiek was geworden. Georges was daarna éens gedetacheerd geweest
naar Parijs en éens naar Hamburg. Toen hij teruggekeerd was, dreven
Emilie en Lili opnieuw de hardnekkige ouders tot een stap verder. De
toestand werd gewikt en gewogen en men kwam tot het besluit, dat als
Georges nu op Buitenlandsche Zaken werkzaam, zoo zuinig was, als hij
voorgaf te zijn en Lili verstandiger werd--wat zij nog lang niet was,
meende mevrouw Verstraeten--het huwelijk gewaagd zou kunnen worden met
een kleine bijdrage van de zijde der Verstraetens. De dag werd bepaald
op 30 Mei. Mevrouw, Emilie en Lili beijverden zich voor het uitzet en
er was niemand zoo gelukkig in heel Den Haag als die twee kinderen,
welke, zooals Emilie schertste, na een roman van lotverwisselingen,
omzwervingen en booze ouders, edele zusters en tantes, ten laatste
elkaâr gekregen hadden! Zoo werden deugd en trouw beloond!
Marie lachte hartelijk, toen Emilie aldus declameerde. Want Marie
was in den laatsten tijd zoo vroolijk en levenslustig geworden,
dat Frédérique geheel en al vergeten was, hoe zij vroeger vreemde,
nerveuze buien had gehad, hoe zij vroeger zich steeds eenzaam had
opgesloten en reisbeschrijvingen had pogen te schrijven. Zij dwaalde,
jubelend van vroolijkheid, het huis door, plaagde Lili, plaagde Jan,
pakte oude Dien bij de schouders, om met haar rond te tollen. Het
scheen, of er een glans over haar gelaat straalde, die zich weerkaatste
in het zachte bruin harer oogen, Zij had steeds een eenvoudig, weinig
opvallend gezichtje gehad, en men verwonderde zich er nu vaak over,
in den kring harer kennissen, dat Marie zoo opknapte.
Die glans over haar gelaat scheen als de weêrschittering van
den dageraad eener nieuwe verwachting in haar hart. Wanneer zij
tegenwoordig voor haar venster stond, en naar het Malieveld tuurde,
dat, in de zachte Meizon, als met een geparel van dauwdruppelen
schitterde, terwijl het geblaârte van het Bosch zich in teeder
geelgroene tinten schakeerde, sloeg geen weemoed meer een nevel over
haar ziel, maar jubelde die integendeel op.
Zij mocht zich hem, Otto, nu denken, zij mocht zich thans bekennen,
dat zij hem liefhad! En het scheen haar, of zij hem nog meer liefhad,
nu, dat een innig medelijden hare liefde verhoogde, dan vroeger, toen
zij hem beminde om zichzelve, met een stille ijverzucht op die andere,
welke hem weldra van zich gestooten had als een waardeloos iets.
Hij scheen nog wel te treuren om die andere, maar toch mocht zij
hopen, en die hoop schitterde van uit heur hart op naar heur gelaat,
en deed haar glanzen van een nieuw schoon.

III.
Des avonds, na de receptie, waren de Verstraetens een weinig moê. Zij
verkleedden zich en meneer trok zich in zijn kantoor terug. Mevrouw
ging een dutje doen, afgetobt door duizend bruiloftbeslommeringen,
en Lili, uitgeput na een geheelen middag, staande, bedankt te hebben
voor een stortvloed van felicitaties, had zich in haar geliefden
stoel van oud tapisserie werk neêrgeworpen en sluimerde bijna met
half gesloten oogen.
--Lili, waarom ga je niet wat boven op je bed liggen? ried Marie aan.
--Ik dank je hartelijk, ik voel me daar in niets geen stemming
toe! Maar ik ben dood, dood...
Georges naderde zijn bruidje bezorgd en hij zette zich bij haar,
vatte heur hand, en zij fluisterden samen in het zachte schijnsel
der halfverlichte salons. Frédérique, Paul en Etienne waren, evenals
Georges, blijven eten, maar Etienne nam nu afscheid; hij had een
afspraak met eenige kennissen.
--Ga je meê, Paul? vroeg hij.
Paul hief even het hoofd op en dacht na. Toen rekte hij zich uit.
--Neen, dank je, ik ben wat lui.
--Maar ze rekenen op je!
--Ja, ik heb toch geen lust; excuzeer me maar.
Etienne mopperde ontevreden en ging heen. Marie dwaalde neuriënde door
de salons, verschikte met Frédérique eenige bouquetten en bloemenmanden
en besprenkelde ze met de druppels, die zij van hare vingers, na ze in
een kom met water bevochtigd te hebben, aftikte. Marie alleen had zich,
om in een feeststemming te blijven, niet verkleed, maar zij zou nu
toch haar roze toilet voor iets eenvoudigers verwisselen. De anderen
waren toch saai en lui en moê. Lili lag met haar hoofd op Georges'
schouder; Paul hing in een stoel, met wijd uitgestrekte beenen...
--Zet die groote mand op het tafeltje in de serre, wil je, Freddy;
hij staat hier wat in den weg; we zouden hem morgen omver kunnen
dansen. Dan ga ik even naar boven.
--Goed, sprak Frédérique.
Marie ging en Frédérique tilde de mand op, toen Paul zich verhief.
--Wil ik je even helpen? vroeg hij.
--Ja, zet hem dan in de serre, op het tafeltje. Dank je.
Zij nam de kom met water en besprenkelde de bloemen, die Paul nu
verplaatst had. De serre was niet verlicht en scheen een somber
priëel van groen. De geschenken waren reeds opgeruimd; alleen het
blauwe ameublement stond er nog verspreid. Paul met de handen in den
zak staarde op Frédérique's vingers, die de druppels over de bloemen
neêr tikten.
--Freddy, begon hij. Ik moet je eens iets vragen.
--Wat dan?
--Waarom boudeer je tegenwoordig tegen me?
--Ik boudeeren? Ik denk er niet aan. Alleen kan ik niet lief zijn
tegen iemand, van wien ik op het oogenblik niet hou.
--En waarom hoû je op het oogenblik niet van me?
--Die vraag kan jij jezelve beantwoorden, als je even nadenkt,
antwoordde zij en zij wilde zich met haar kom verwijderen. Hij echter
vatte haar bij de beide polsen.
--Loop nu niet boos weg en zet die kom maar neêr. En antwoord me nu
niet met halve woorden.
Hij dwong haar zacht te gaan zitten en ontnam haar de kom, maar zij
maakte heure polsen los uit zijn greep. Gaf zij hem nu ook toe door
te blijven zitten, bereid hem aan te hooren, toch gevoelde zij iets,
of zij een zege behaald had: er was iets smeekends in zijn zachten
dwang geweest.
--En vertel me nu eens wat je tegen me hebt?
Dat hij zoo aanhield maakte haar verlegen: het was haar toch wel
moeilijk hem tezeggen, wat zij tegen hem had.
--Je weet, dat ik een groote fout heb, Paul! begon zij. Ik kan namelijk
nooit mijn gevoelens verbergen. Ik vind je tegenwoordig niets lief
en dat schijn ik onwillekeurig te laten blijken. Het spijt me en
ik verzeker je, dat het onwillekeurig is; ik zal voortaan probeeren
vriendelijker te zijn en een beetje te huichelen.
--Waarom ben je toch zoo bitter, Freddy? Spreek liever ronduit met me.
--Ach, beste Paul, wat valt er te spreken. Als ik met je sprak, zou
ik je misschien het een of ander gaan verwijten, en ik heb geen recht
je verwijtingen te doen.
--En als ik je nu het recht gaf me verwijtingen te doen? Verwijtingen
zijn me in alle geval aangenamer dan die korte, booze woordjes,
die ik tegenwoordig telkens van je krijg.
--Je wilt dus absoluut door mij de les worden gelezen? vroeg zij,
een weinig verzacht en glimlachend.
--O zoo graag, dol graag.
--Zie je, je maakt er gekheid van. Ik wil heel graag gekheid maken,
maar laten we dan over iets anders praten en naar binnen gaan.
--Neen, neen, juist niet, het is hier juist een plekje om vertrouwelijk
te zijn, en ik ben hoogst ernstig, ik verzeker het je.
Zij poogde hem in de oogen te zien, want hij zat in de sombere
schaduw der palmen. Hij had in den laatsten tijd een toon van spot,
een satirieke tint in zijn stem, die haar hinderde, en zelfs nu hij
een verklaring met haar zocht, merkte zij dien cynischen klank op.
--Je bent zeker zeer tevreden over jezelven, niet waar? Je spreekt
tegenwoordig over alles zoo luchtig, zoo minachtend.
--Ah, nu komen we verder. Dit zijn ten minste grieven; luchtig,
minachtend, ik wist niet, dat ik zoo sprak. Maar waarom zou ik niet
tevreden zijn over mezelven?
--Omdat je tegenwoordig zoo een allernuttigst leven lijdt.
--O, ik weet al waar je naar toe wilt. Je meent dat ik tegenwoordig
niet meer bij Hovel werk. Ik ben van plan me als advocaat te vestigen.
--Dat wist ik; tenminste, dat heb ik meer gehoord.
--Nu, stelt dat je dan niet gerust?
--Mij gerust? Ik ben over niets ongerust, Paul, ik heb over niets
ongerust te zijn. Ik bid je, laten we toch over iets anders spreken
want ik heb heusch de pretentie niet, je tot een bezigheid aan te
sporen. Het kan mij niet schelen, of je iets doet, of dat je leêg
loopt. Ga je mee naar den salon?
--Toe Freddy, wees nu niet zoo kort van stof. In den salon hinder
je Georges en Lili, die met elkaâr liggen te vrijen. Ik wou nu zoo
graag eens vrede met je maken.
--We zijn toch niet op voet van oorlog, meen ik.
--Neen, maar ik kan niets zeggen of je vat het verkeerd op. En je
bent toch niet zoo koel tegen me, alleen, omdat ik op het oogenblik
niets uitvoer? Zeg me dus ronduit; waarom ben je zoo koel tegen me?
Hij dreef haar een beetje in het nauw, maar zij liet het niet blijken.
--Zooals ik je zeg, je luchtige, minachtende toon bevalt me soms
niet. Je kan soms vreeselijk arrogant spreken. Bij voorbeeld verleden,
toen je over Georges en Lili sprak.
--Omdat ik het dwaas vond,--en dat vind ik nog,--dat ze met elkaâr
armoede willen gaan lijden? Enfin, ze moeten het weten, niet waar,
maar waarom is het arrogant dat te zeggen?
--Omdat niet iedereen millionnair is, Paul. Hij zag haar doordringend
aan.
--Ik begrijp niet wat je daarmeê bedoelt.
--Het is toch niet moeilijk te vatten, geloof ik! antwoordde zij met
een lachje.
--Je meent toch niet, dat ik me.... op mijn geld laat voorstaan?
--Nu.... zoo een klein beetje.
--Ach kom, dwaasheid!
--Heusch, je hangt tegenwoordig wel wat "le seigneur opulent" uit. Je
hebt, geloof ik, een kring van arme vrienden, die goed van je beurs
profiteeren, en waarmeê je orgies houdt, in het huis van je moeder,
zoodat de goede vrouw niet slapen kan, niet waar?
--Hoe kom je aan dat verhaal?
--Je vergeet, dat ik een broêr heb, die ook in dat clubje is. En dat
je mama wel eens behoefte heeft haar hart lucht te geven.
--O, ik denk er al lang over op mijzelven te gaan wonen. Het is
te lastig als jongmensch in een zoogenaamd geordend huishouden te
zijn. Ik heb een appartement op het oog en dan heeft mama geen last
meer van mijn orgies.
--Een appartement? Ik zou een hôtel laten bouwen, Paul, met
logeerkamers voor je arme vrienden.
--Wat hamer je toch op mijn arme vrienden! Wie bedoel je
daarmeê! Hijdrecht is toch niet arm en Oudendijk ook niet.
--Je noemt wel de twee fatsoenlijkste op van het troepje.
--Je kent de anderen niet, Frédérique.
--O gelukkig niet, goddank niet!
--Wat weet je dan van ze? En hoe kan je ze dan beoordeelen? Als je
ze niet kent....
--Ik weet genoeg van ze, om te weten, dat ze als een troepje parasieten
op je geld azen.
--Zoo, denk je? Etienne heeft zeker geleuterd over iemand, dien ik
wel eens geld gaf. Etienne moest beter weten, wat hij zeggen kan en
wat hij voor zich moet houden. Je leent onder jongelui elkaâr zoo
dikwijls; daar kan jij niet over oordeelen.
--Dat zal wel zoo zijn, we zullen er dus niet meer over spreken.
Er was in den salon beweging gekomen en het gas brandde er nu
hel. Frédérique stond op.
--En de vrede is dus niet gesloten? vroeg Paul, eveneens opstaande.
--Er was geen oorlog, Paul, antwoordde Frédérique. Je hebt alleen
me willen spreken en ik heb met je gesproken. Heb ik je soms iets
gezegd, dat je niet aangenaam is, vergeet dat dan; ik herhaal je,
ik zou je niets verweten hebben, als jezelve geen verwijtingen had
uitgelokt. Je bent oud en wijs genoeg om je leven van jongmensch in
te richten, zooals je verkiest. Een raad van een jong meisje heb je
daartoe niet noodig en zou je niet van nut zijn.
Zij begaf zich naar binnen. Mevrouw Verstraeten was juist met Marie
teruggekomen, en Dien bracht het theeblad. Lili vroeg waar Frédérique
gezeten had.
--Ik heb met Paul zitten wachten op de thee, antwoordde Freddy. Ik
versmacht van dorst, mevrouw.
Paul echter nam afscheid. Hij zou nu toch maar Etienne en, zijne
kennissen, die hem wachtten, zoeken, zeide hij, en in zijn stem klonk
iets uittartends.
--Tot morgen dus... Adieu tante! Dag Lili, Georges, Marie. Dag Freddy!
--Dag Paul, amuzeer je. Tot morgen, antwoordde Freddy koel en zij
legde achteloos hare vingers in de hand, die hij uitstak.

IV.
Met een zeer ontevreden gevoel over zichzelven, in een onbehagelijke
stemming, wandelde Paul de Princessegracht af, op weg naar de
stad. Tevergeefs poogde hij dat ontevreden gevoel af te weren;
het had een grijzen sluier over zijne gewone loszinnigheid geworpen
en hoe meer hij zich uit die vale plooien zocht los te winden, hoe
dichter zij hem omhulden. Wat toch behoefde hij zich het hoofd zwaar
te maken over de bouderie van een jong meisje, dat bij toeval het een
en ander van zijn jongelui's-leven gehoord had, en dat zich uit die
oppervlakkige kennis een romanesk-idée schiep, zeker een fantazie van
stroomen champagne, rollende gouden tientjes en smachtende vrouwenarmen
... Wat had Frédérique hem eigenlijk verweten? Dat hij geene betrekking
had? Waarom zou hij zich niet amuzeeren, zoolang hij het doen kon? En
waarom zou hij naar een betrekking zoeken, die hij niet noodig had, en
aldus den een of anderen armen drommel, die zijn brood moest verdienen,
door concurrentie zoeken te benadeelen? Hijzelve zou ook gaarne een
aangenamen werkkring gehad hebben, maar zooveel betrekkingen waren
er niet te krijgen, dat men er eene voor de luxe op na zou houden
en Frédérique moest in plaats van hem de les te lezen over zijn
"allernuttigst leven", het in hem apprecieeren, dat hij niet een
ander zijn brood ontstal! Zijne arme vrienden... Frédérique wist
immers zelve, dat niet iedereen millionnair was; zou ze dus willen,
dat hij zijne vrienden alleen uit Nabobs koos! Waarom zou hij zijne
vrienden niet helpen als ze in den piepzak zaten, terwijl hij slechts
de moeite had bij zijn bankier aan te loopen. Maar Etienne had soms
zulk een kinderachtige, tactlooze manier om zaken, waarover men niet
onder dames of met zijne familie sprak, klakkeloos uit te flappen;
hij zou dat jongetje eens onderhanden nemen; Frédérique moest eens
weten, dat Etienne, zoo goed als de anderen, telkens bij hem aanklopte,
nu om honderdvijftig gulden en dan om een rijksdaalder.
En terwijl hij in de schemering voortliep, groot en flink, met
zijn breede borst en zijn breede schouders, het hoofd in den nek,
en iets voor-den-gek-houdends in zijn lachende oogen en om zijn
pedant omgekrulden mond, bedacht hij, met een inwendig genot, dat
het toch wel lastig was rijk te zijn. Die verlangde, dat je geld
rondom je heen zou strooien, en die, dat je er op ging zitten. Toch
maakte wel iedereen je het hof, vooral de mama's van huwbare dochters:
zooals mevrouw Eekhof, die hem met alle geweld scheen te willen lijmen
aan Ange of Léonie, of mevrouw Oudendijk, die hem minstens eens per
week inviteerde en hem zooveel mogelijk met Françoise alleen liet,
terwijl nu, dat Cateautje op jaren kwam, mevrouw Van der Stoor ook
moeite ging doen. En dan nog andere mama's met meisjes, die en die,
en die... Hij liet ze allen in gedachten voorbij trekken, als een
processie van bejaarde dames, die glimlachend en buigend, hem hare
quasi zedig blozende dochters voorstelden, als ware hij een Pacha,
die er een harem op na ging houden en maar voor het nemen had. Zoo
loerden ze om hem te vangen, allen tuk op een ton of wat. Hij had
zijn hand maar uit te strekken en hij zou er tien aan elken vinger
hebben. Ja, ja, het was wel lastig rijk te zijn!
Hij sloeg het Korte Voorhout om. Zijn gedachte had zich langzamerhand
uit dien grijzen nevel van ontevredenheid losgeplooid en fladderde nu
spottend over al die aanprijzende mama's en die koopbare dochters. Hij
moest er nog niets van hebben; hij hoopte zijne lieve vrijheid
nog lang ongerept te kunnen bewaren! Maar stel eens, dat hij arm
geweest was, wie van die ris schoonheden zou hem dan hebben willen
hebben? Françoise zeker nog wel; die zag hem altijd zoo verliefd vlak
in zijn oogen aan! Ange en Léonie draaiden ook nog al om hem rond,
als zochten ze krijgertje met hem te spelen, en als hij ze nageloopen
had, zouden ze zeker in zijn arm gevallen zijn, met haar halfdichte
oogjes en haar mooie poppenfiguurtjes. Alleen Cateau, die gaf zich
airs, de kleine meid!
Terwijl zijne spottende gedachte over haar allen met een liefkoozende
minachting heengleed, rees een enkele maal Frédérique, fier als een
jonge vorstin, tusschen al die sultanetjes. Maar haar trof geen spot en
bij haar stond ook niet mevrouw Van Erlevoort, die ze te koop bood. Zij
stond alleen, en blikte met een rustigen hoogmoed op hem neêr; zij zou
zich niet in zijn armen geworpen hebben of aan zijn voeten gevallen
zijn, zooals die anderen. En hij eerbiedigde er haar om....
--Maar dat ze zooveel tegen me heeft bewijst toch wel, dat ik haar
niet onverschillig ben! dacht hij, terwijl hij langs den Schouwburg
ging en de Houtstraat insloeg. Ze beweert nu wel: het kan haar niet
schelen, of ik dit doe of dat doe, of ik zoo leef of zus leef, maar
kòn het haar niet schelen, dan zou ze me niet boudeeren, en niet tegen
me spreken als ze gedaan heeft. Ach natuurlijk, ze kent me zoolang,
dat ze vanzelf eenig belang in me stelt... En ze hoort natuurlijk een
heele boel slechts van me door mama en tante en de nichtjes... Het
is een lieve, degelijke meid, ik mag haar heel graag...
Het streelde hem nu bijna, dat die lieve, degelijke meid hem zooveel
verweten had en hij verlangde haar weder te zien en opnieuw zulk een
gesprek met haar te wisselen, als zij dien avond gewisseld hadden,
onder de schemerende palmen der serre.
--Natuurlijk, ze is een jong meisje en ze maakt zich dus wat nuchtere
ideeën van een wereld, die ze alleen uit den een of anderen slechten
roman kent, maar ze kan toch zoo aardig praten over de parasieten,
die op mijn geld azen. Dat heeft ze zeker ergens gelezen! Het is
net een professortje... Ik zal haar voortaan professor noemen, die
kleine wijsneus!
Zijn spot dreef weêr boven, maar hij mocht zich even vroolijk maken
over wat hij Frédérique's deftigheid noemde, zij bleef in zijne
gedachte toch tronen boven die andere meisjes, welke door haar mama's
hem in den arm werden geduwd....
En terwijl hij de Witte Sociëteit, waar hij wist nog zijne kennissen
te zullen vinden, naderde, herdacht hij het met een heimelijk genot:
ja, ja, het was wel lastig geld te hebben, het was wel lastig...

V.
Den volgenden avond was het bal bij de Verstraetens zeer vroolijk. Daar
men natuurlijk slechts intieme kennissen genoodigd had, lag er over de
drukte in de salons, de eetkamer en de serre, niettegenstaande al het
groen, en de luchtige toiletten der meisjes en de rokken der jongelui,
eene tint van huiselijke gezelligheid. Men kende elkander onderling
goed en in plaats eener stijve gelegenheidsconversatie heerschten onder
alle groepen eene ongedwongen vroolijkheid en een schitterende scherts.
Paul kwam te laat. De Polonaise en de Polka waren reeds geëindigd,
toen hij binnentrad en terwijl hij deftig voor het bruidje boog,
maakte zij zich boos.
--Je moest je schamen, dat je geen tijd vond eerder op mijn bal te
komen! Ik hoop, dat je er goed voor gestraft zal worden, akelige
jongen!
Hij verontschuldigde zich met zijn lachende oogen en zijn spottenden
mond, en rook even aan haar prachtigen, witten bouquet, met kanten
cornet, zijn gibus onder den arm, en zich zijne gris-perle handschoenen
aan de vingers schuivend. Hij vond, dat zij er bijna etherisch uitzag
in de wolkende witheid van heur tulle en oranjebloesem, met haar fijn,
bleek gezichtje en haar pruilend mondje, als van een bedorven kind.
--Ik hoop, dat alle meisjes haar dansen al zullen hebben, en dat je
alleen overblijft! sprak zij opstaande.
--Maar bruidje, bruidje, wat ben je weinig mild van humeur! Wil je
een pari met me aangaan, dat ik niet alleen overblijf en dat ik den
heelen avond dans, wil je? murmelde hij haar dicht in het gelaat,
terwijl hij heur fijn stemmetje nadeed.
--Neen, neen, geen pari! riep zij verschrikt. Je bent brutaal genoeg
om allerlei dwaasheden te doen. Je gedraagt je netjes vanavond, hoor.
Zij dreigde hem met den vinger en nam den arm van haar bruidegom
en zij dreef Georges fluisterend verder door een dichten drom van
meisjes en jongelui.
Paul zag Cateau Van der Stoor bij een paar azalea's staan met een
langen, bleeken jongen, dien hij niet kende. Hij knikte haar familiaar
toe, als hij een kindje gedaan had, terwijl zij koel even boog. Dat
kleine nest, hij zou haar leeren vanavond... hij zou haar niet om
een dans vragen, misschien wel haar in het geheel niet aanspreken.
Hij gevoelde zich juist in een humeur om iedereen voor den gek te
houden, toen hij in een dichten groep Frédérique en Marie bespeurde,
beide in roze tulle.
--Zoo, late bruidsjonker! riep Marie. Durf je je nog vertoonen,
bloos je niet...?
Hij hoorde niet naar heure overstelpende verwijtingen, maar vroeg
Freddy aanstonds naar de dansen, die zij hem beloofd had. De eerste
wals?
--Natuurlijk! sprak Freddy. Ik wachtte al op je, ik dacht dat je me
geheel vergeten was.
Uit de serre klonken reeds de eerste maten der Invitation à la
Valse en het dichte groepje, waarin zij zich bevonden, begon zich
te verspreiden.
--En nu gaan we zeker al dansende filozofeeren, zooals gisterenavond,
niet waar Freddy? vroeg hij.
--Dank je wel, hoor. Vanavond filozofeer ik niet, vanavond dans ik
en amuzeer ik me!
Haar stem klonk vol van een uitgelaten vroolijkheid en zij zag hem
lachend, met haar schitterende oogen, zoo betooverend aan, dat hij zijn
hart sneller voelde kloppen. Gelukkig, zij boudeerde nu niet. Wat was
zij mooi zoo, met die roze kleur, als een weêrschijn van heur toilet,
op hare wangen; wat was zij mooi in dien dartelen glans van bijna niet
te betoomen vroolijkheid! Mooier, mooier dan eene van die anderen,
mooier dan dat bleeke bruidje daar ginds. Hij had haar kunnen omhelzen,
maar hij vroeg slechts met zijn oogen in de hare:
--En de polka vóor de pauze en de wals na het souper? En de
cotillon? Alles voor me opengehouden?
--Ja, alles! antwoordde zij blozend; ofschoon je het volstrekt niet
verdient. Maar ik blijf trouw aan mijn eens gegeven woord. En je ziet,
al mijn andere dansen heb ik weggegeven.
Zij toonde hem haar balboekje; hij zag glimlachend naar de blanke
ruimte achter de dansen, die zij hem beloofd had, en hij kraste nu
achter elk dier dansen een groote brutale P.
De wals was reeds begonnen en terwijl hij zijn arm om Frédérique's
middel boog, zag hij Cateautje met den bleeken jongen voorbij
dansen. Hij knikte haar voor de tweede maal met een vaderlijk knikje
toe en genoot van zijn wreedheid, toen hij haar, met een kleur als
vuur, over den schouder van haren langen cavalier, een woedenden
blik naar hem zag werpen. En daarna dacht hij niet meer aan haar,
daarna dacht hij slechts aan Freddy.
Hij herinnerde zich niet ooit zoo zoet gedanst te hebben, nu hij
haar, gestrengeld in zijn arm, als zwevend op de punt harer roze
schoentjes rondvoerde tusschen de andere paren, waarvan de meisjes
hem, met een vluchtige liefkoozing harer linten, voorbij draaiden. Als
onwillekeurig drukte hij haar een weinig aan zijn borst en zijn blik
daalde lachend over haren hals, over hare mooie, volle schouders. Het
gewemel harer roze tulle bezwijmelde hem, als was dit een tintelende
wijn, dien hij met langzame teugen genoot en terwijl haar hoofd bijna
op zijn schouder lag, bespiedde hij het kroezen van een paar kleine,
zijden haartjes in heur nek. Zij had nu niets van een wijsneus,
niets van een kleinen professor en zij walste heerlijk, heerlijk.
Toen werd het hem of het leven niets dan éen zoete wals was. Altijd
de bedwelmende maat van die zachte duizelende wending, altijd
dezelfde... En altijd, bij die wending, dat mooie kopje bij
zijn schouder, dat ranke figuurtje in zijn arm, en altijd die
roze wervelwind van ruischende plooitjes als een gedwarrel van
rozenbladeren... En altijd die kroezende lokjes in haar nek en die
zachte blankheid van hare schouders, als van twee lelies... Altijd,
altijd...