Eline Vere: Een Haagsche roman - 28

er het sleuteltje van de doos uit en opende die. Zij vond er tal van
brieven, vergeeld van papier, brieven van oude schoolvriendinnen,
brieven van tante Vere, geschreven ten tijde dat zij op kostschool was
geweest. Zij zou de eerste verscheuren, want zij hechtte niet meer aan
die vriendschapsontboezemingen van meisjes, die zij nooit meer zag,
en die ze vergeten had, zooals zij haar vergeten hadden. Zij vond
ook een enkelen brief van heur vader, die haar zoo dierbaar en zoo
verheven was geweest en ze kuste dat papier met een eerbied, of het
heilig ware. Maar op eens, terwijl zij haar brieven schikte, viel uit
die verkleurde bladen een klein stukje karton op den grond. Zij bukte
zich, raapte het op... en eene doodelijke bleekte overtoog heur gelaat,
terwijl haar oogen met ontzetting staarden!
--O! kreunde zij, als reet er een oude wond zich in hare ziel
open. O!.... O, God!
Het was een klein portret van Otto in medaillon-formaat.
Hoe kwam het daar tusschen die oude brieven? Het heugde haar; het was
slechts eene afgekeurde proef van een portret, dat hij eens voor haar
had laten maken. Het portret zelve, dat zij gedurende haar engagement
steeds bij zich gedragen had, had zij met zijne andere cadeaux,
met den waaier van Bucchi, hem teruggezonden, als eene allerlaatste,
noodzakelijk vereischte wreedheid, die zij hem had toegebracht. Dit
mislukte proefje was verdwaald geraakt tusschen hare brieven, en zij
had er niet meer aan gedacht; zij had nagelaten hem ook dit te sturen.
--O! kreunde zij steeds. O!
Zij weende, zij snikte, zij bracht het portret aan heure lippen. Het
versmade proefje was haar grootste schat geworden, en eeuwig zou
zij het met zich dragen, eeuwig, eeuwig! Het was het eenige wat haar
was overgebleven van haar groot geluk, dat haar uit de vingeren was
geglipt, als een dierbare vogel, die haar slechts een leelijk veêrtje
had achtergelaten.
--Otto! ... O, Otto! murmelde zij.
En hare tranen en kussen bedekten het kleine, ronde stukje papier.

In hare eigen slaapkamer zat mevrouw Van Raat nog peinzend
neêr. Weemoedig, de oogen vol tranen, schudde zij langzaam het hoofd.
Hoe was het mogelijk, dat zij zoo gelukkig, zoo lang gelukkig was
geweest met heur man en dat haar lieve Elly zoo weinig vreugde had
gekend? En omdat zij vroom was, met de kinderlijk-geloovende vroomheid
van een eenvoudig hart, dat dankbaarheid voelde voor wat het eens
geschonken was geworden, vouwde zij hare dorre handen en bad zij,
bad zij voor hare lieve Elly, die niet gelukkig was.

III.
Toen Eline zich den volgenden morgen gekleed had en de glazen
deuren van hare kamer had geopend, bespeurde zij mevrouw Van Raat,
een bloemenschaar in de hand, tusschen de stamrozen, die in knop
stonden. Eline spoedde zich naar beneden, naar den tuin.
--Ik ben toch niet in den laatte? U heeft toch nog niet ontbeten? vroeg
zij met hare lieve stem. Mevrouw kuste haar en zeide dat zij zoo laat
mocht opstaan als zij wilde, en dat zij met het ontbijt gewacht had.
--Ik zie, dat u me wilt gaan bederven... U zal zien, hoe lastig ik het
u nog maken zal. Wat ziet de tuin er lief uit... Mag ik wat plukken?
Mevrouw stemde glimlachend toe, gaf haar de schaar en volgde haar een
weinig, waar zij, tusschen de heesters zich op de teenen verheffend,
de bloesemende takken afsneed, op de lippen steeds een zacht woord
vol sympathie. Zij boog de donkerpaarse en zachtblanke trossen der
seringen, de glinsterend helgele trossen der goude-regens tot zich toe
en de blinkende dauwdroppelen rolden als klare, ronde diamanten over
hare vingers. Vlug gleed hare schaar door de bengelende stengels der
sneeuwballen of vlijmde in de roze bloesemtwijg van een meidoorn. En
zij betreurde het, dat de jasmijnen, hoewel vol in knop, nog niet
ontloken waren...
--Heeft u een vaas? Dan zal ik er een bouquet van maken, maar dan
moet ik nog meer seringen hebben, vooral seringen...
De schaar vloog door een grooten heester, die nog niets geofferd had,
en de paarse trossen vielen om haar heen, in het dauwige gras. Zij
verzamelde ze, en volgde mevrouw die naar binnen ging. In de eetkamer,
terwijl mevrouw Eline's chocolade gereed maakte, schikte zij de
twijgen in eene groote vaas op het buffet.
--Dat staat vroolijk, zoo wat bloemen, vindt u niet? riep zij,
en ging een paar pas achteruit om over het effect van haar lossen
bouquet te oordeelen.
Mevrouw waarschuwde, dat zij de chocolade koud liet worden, en zij
zette zich met een zucht. Het was mevrouw gisteren reeds opgevallen
hoe Eline's gebaren steeds onrustig en zenuwachtig waren, hoe zij
naar iets greep, het weder neêrzette, telkens onwillekeurig en zonder
noodzakelijkheid iets verplaatste of bijna angstig uit het raam,
naar de deur of naar het plafond zag. Vaak maakte zij een lichte
beweging met het hoofd of zij schrikte, of tikte met de vingers op
tafel, als speelde zij piano. Maar ook vaak liet zij zich met een
zucht in haren stoel terugvallen en eene doffe matheid verving dan
aanstonds die nerveuze koorts in hare gebaren en blikken.
Ook nu viel mevrouw deze zenuwachtigheid en daarna die plotselinge
matheid op, maar het deed haar toch genoegen dat de warme, geurige
chocolade Eline smaakte.
--En wat eet je nu kind? Een boterham met een zacht eitje? Eline zag
haar met een angstigen glimlach aan.
--Ach mevrouw..... zou ik wel? Liever..... maar niets.... de chocolâ
was heel lekker.
--Maar Elly, je kan toch niet niets eten, je hebt gisteren ook al
niet gegeten! Toe, eet nu een eitje.
Eline stemde toe en mevrouw opende haar eitje, als ware het voor een
bedorven kind geweest.
--Je moet je goed voeden, Elly-lief! ging zij betuigend voort. Heusch,
je ziet er zoo mager en hol uit, net of je honger hebt geleden. Je
moet je goed voeden, melk drinken en eieren en vleesch eten, hoor!
Eline glimlachte slechts en zag naar het ei met een lichten afschuw,
dien zij niet verbergen kon. Een paar malen proefde zij, toen schoof
zij het weg.
--Toe moesje, word niet boos, maar heusch.... ik kan niet. Ik word
er zoo akelig van.
Zij zag mevrouw zoo smeekend aan, dat deze niet meer aandrong en
zij nam nu, om mevrouw toch plezier te doen, een beschuitje. Dat was
genoeg; heusch, ze at nooit meer zoo vroeg in den morgen.
--En Paul? Slaapt die nog?
--O ja.
Mevrouw zeide, dat Paul altijd alleen ontbeet of meestal niet ontbeet
en alleen koffie dronk. Paul gaf haar weinig last maar ook weinig
genoegen.
--Meisjes zijn veel gemakkelijker en veel liever dan die jongens,
niet waar, moesje? U moet u nu maar verbeelden, dat u een dochter
thuis hebt gekregen! sprak Eline liefkoozend. O, herinnert u u nog;
het is nu al lang geleden, toen heeft u mij gevraagd bij u te komen
wonen en ik antwoordde u, dat u van me hield, omdat u me zoo weinig
zag, maar dat u me een lastpost zou vinden, als u me iederen dag
zag. Herinnert u u wel?
Mevrouw dacht vaag glimlachend na, maar zij herinnerde het zich
niet meer.
--O, ik weet het nog zoo goed. Het was op het Nassauplein, in het
kleine, violette boudoirtje. Wie had toen gedacht, dat ik waarlijk
eens mijn toevlucht bij u zou komen zoeken? Maar heusch, ik zal mijn
best doen geen lastpost te zijn....
Weemoed vervulde haar hart en zenuwachtig speelde zij met een klein
medaillon van zwart émail en pareltjes, dat aan haar horlogeketting
hing, en dat zij sedert jaren niet meer gedragen had. Het was een
geschenk van haar vader geweest, toen zij tien jaar geworden was; na
zijn dood had zij bij zichzelve een belofte afgelegd het niet meer
te dragen, maar vanochtend droeg zij het weder voor het eerst. Het
bevatte nu het stukje karton, dat zij gisterenavond tusschen haar
brieven gevonden had.
--Mevrouwtje, begon zij met een zacht trillende sternen zij legde
hare eene hand op die der oude vrouw, Mevrouwtje, ik wilde u iets
vragen. Ziet u Erlevoort nog wel eens, of hoort u nog wel eens wat
van hem?
Mevrouw zag haar aan, als poogde zij Eline's gedachten te raden,
maar zij vermocht niets af te leiden uit die koortsige blikken,
uit de bewegelijkheid dier spelende vingers.
--Waarom vraag je dat, Elly? vroeg zij.
Het was de eerste maal, dat zij met Eline sprak over Otto, nadat hun
engagement verbroken was.
--Ach, ik zou graag willen weten, of hij het zich erg heeft
aangetrokken, en of hij nu gelukkig is. Ontmoet u hem nooit?
--Ik heb hem een enkele maal bij mijn zwager gezien op de
Princessegracht.
--Hoe ziet hij er uit?
--Hij is in zijn uiterlijk niet veel veranderd, misschien een beetje
ouder geworden, maar dat frappeert toch niet. Hij is wel stil en een
beetje somber, maar hij was toch nooit vreeselijk uitgelaten, wel?
--Neen, murmelde Eline, overvloeiende van herinneringen.
--Hij is nu niet in Den Haag. Hij is naar de Horze, geloof ik.
--Zou ik hem hebben doen vluchten? dacht Eline, en om zich te houden
of zij belang in hem stelde om hemzelven, niet om haarzelve, sprak
zij zacht:
--Hij zal er dus wel overheen zijn. Ik wensch niets liever dan dat
hij gelukkig is; hij verdient het: het is een beste jongen.
Mevrouw zweeg en Eline hield zich in om niet te weenen. O, zoo moest
zij zich zelfs bij haar goed moesje opschroeven en zich anders toonen
dan zij was! Wat was toch het leven een groot gehuichel! Zij, zij had
altijd gehuicheld, voor zichzelve, voor anderen, en zij huichelde
nog, zij was zoo vergroeid in haar gehuichel, dat zij niets anders
kon dan huichelen.
--En nu moet ik je nog iets toonen, dat ik hoop, dat je plezier
zal doen! sprak mevrouw, daar ze iets ried van Eline's weemoed. Kom
eens meê.
Ze bracht haar naar de bel-étage, waar Eline nog niet geweest was,
en opende de deur van den salon.
--Je weet, ik had vroeger zoo een oud hakkebord van een piano, omdat
Paul alleen maar zoo wat tokkelde, om zijn zang in te studeeren. Maar
zie nu eens.
Zij traden binnen en Eline bespeurde op de plaats van het oude
hakkebord een fonkelnieuwe Bechstein. Haar muziekboeken, rood gebonden
met gouden letters, lagen er boven op.
--Daar zal je heerlijk bij kunnen zingen, de klank is zoo zuiver
en mooi.
Eline's lippen trilden en een zenuwachtige trek gleed over haar gelaat.
--Maar mevrouw! stamelde zij. Waarom heeft u dat gedaan, o, waarom
heeft u dat gedaan!... ik zing niet meer.
--Wat! Waarom niet? vroeg mevrouw verschrikt. Eline wierp zich zuchtend
op een stoel.
--Ik mag het niet meer doen! kreet zij bijna smartelijk, daar de nieuwe
piano de herinnering aan haar schitterende stem wreed bij haar deed
oprijzen. De dokters, die ik in Parijs geconsulteerd heb, hebben het
mij verboden. Want u moet weten, dat ik den heelen winter hoest en dat
mijn hoest alleen met den zomer overgaat. De twee laatste winters heb
ik voortdurend gehoest en ik had altijd pijn, hier op mijn borst. 's
Zomers ben ik heel wel!
--Maar kind! sprak mevrouw angstig. Heb je je dan goed laten soigneeren
in het buitenland?
--O ja, de Des Luynes wisten specialiteiten in Parijs voor
borstaandoeningen en ze hebben me geklopt en getikt en geausculteerd,
tot vervelens toe! Ik ben ook lang onder geregelde behandeling geweest
van twee dokters, maar ik kreeg op het laatst genoeg van ze: ze maakten
me toch niet beter, en beweerden, dat ik altijd in een zacht klimaat
moest wonen, maar ik kon toch niet in mijn eentje in Algiers of de
hemel weet waar zitten en oom Daniël moest terug naar Brussel. U
ziet--eindigde zij met een zenuwachtigen lach--ik ben heelemaal een
ruïne, van binnen en van buiten.
Mevrouw drukte, steeds voor haar staande, Eline's hoofd tegen zich aan,
haar oogen vol tranen.
--Het is jammer van de mooie piano! sprak Eline, zich losmakend uit
mevrouws omhelzing en zich nerveus voor de piano zettend. Wat een
volle klank, wat mooi....
Heur vingers gleden snel over de toetsen als in snikkende gamma's;
de tonen schenen te weenen van smart over die verloren stem. Mevrouw
zag droef toe; zij had zich illuzies gemaakt, dat Eline zou zingen,
met Paul zou zingen, dat Paul, door dien zang geboeid, 's avonds veel
thuis zou blijven, dat eene melodieuze, huiselijke gezelligheid hare
eenzame, stille kamers zou vervullen. Maar zij hoorde slechts luide,
snikkende gamma's, den weenenden dauw van een chromatischen triller,
en de groote, losse tranen van pijnlijke staccato's.
--Ik zal werk maken van mijn spel, ik ben nooit een groote pianiste
geweest, maar ik zal mij zooveel mogelijk zoeken te perfectionneeren! U
zal toch muziek hooren, moesjelief! Wat een klank, wat een mooie klank!
En de mooie klanken ruischten door, als een stortvloed van smart.

IV.
Ter eere van Eline zorgde Paul tegenwoordig te zijn bij het
koffiedrinken, te half-een. Des namiddags kwamen eerst de heer en
mevrouw Verstraeten met Marie en vervolgens Emilie De Woude. Eline
ontving ze hartelijk en toonde zich verheugd ze weder te zien en
vertelde hun allen veel nieuws van Georges en Lili. De Moulangers,
familie van tante Elize, en de Des Luynes hadden hen allen zoo een
lief, jong paartje gevonden en ze deden hun nu nog veel beleefdheid. En
het was heel aardig van Georges en Lili, dat ze haar, Eline, dadelijk
waren gaan opzoeken: ze apprecieerde dat zeer.
Een vreemd gevoel maakte zich van Marie meester, nu zij Eline weder
hoorde en zag; het was iets als een vrees of Eline ook eene verandering
in haar zou bespeuren. Maar Eline scheen niets op te merken en
praatte door. Zij praatte door, over hare reizen, over steden, die zij
gezien had, over menschen, die zij ontmoet had, praatte door, vlug en
zenuwachtig, alsof hare zinnen elkaâr op de hielen zaten. Het was eene
nervoziteit, die haar tegenwoordig steeds omving, in elk gezelschap;
hoe klein en intiem ook, en zij frommelde haar zakdoek krampachtig
ineen, of plukte aan de franje van een tafelkleedje, of slingerde
kwasten van haar fauteuil heen en weêr, in een onwederstaanbaren
aandrang tot bewegelijkheid. Hare elegante loomheid, hare gracieuse
kalmte van vroeger waren geheel en al verdwenen.
Het was bij vieren, toen de deur van den salon geopend werd en Betsy
binnenkwam, met Ben aan de hand. Eline rees aanstonds op en snelde haar
tegemoet, om hare verlegenheid te verbergen. Zij omhelsde haar zuster
onstuimig en Betsy vond gelukkig eenige vriendelijke woorden. Daarna
overstelpte Eline Ben met zoenen. Hij was groot en zwaar voor zijn
vijf jaar en had in zijn oogen den onbestemden slaperigen blik van
een kind, dat achterlijk is. Toch scheen hij zich iets aangenaams te
herinneren, want zijn lipjes openden zich tot een blijden glimlach
en hij sloeg Eline, die zich gebukt had, zijne dikke armpjes om den
hals om haar te kussen.
Geen der beide zusters scheen daarna een onderhoud vertrouwelijker
dan het algemeen gesprek te wenschen, want Betsy vertrok tegelijk
met de Verstraetens en Emilie, en Eline hield haar niet terug. Zij
gevoelden beiden, dat niets haar meer bond, dan een band van conventie,
dien zij, ter wille van de meening der wereld, eerbiedigden, maar die
geen liefde insloot. In anderhalf jaar hadden zij elkaâr niet gezien;
nu zij elkander weêr zagen, scheen het haar, dat zij vreemden waren,
die zich beleefd en vriendelijk voordeden en belangstellende vragen
uitten, met een hart vol kille onverschilligheid.
Eline was moê, toen zij weg waren en zij leunde in haar fauteuil
achteruit, nu zij, stil en alleen met mevrouw, zat voor het dichte
deurvenster, dat op de verandah uitkwam, een klein fluweelen tafeltje
tusschen haarbeiden, waarop mevrouws haakmand stond en eenige boeken
en illustraties lagen. Met een mat lachje knikte zij mevrouw toe
en sloot toen hare oogen, behagelijk gestreeld door die rust vol
gezellige huiselijkheid.
Mevrouw nam heur haakster weêr op en het werd haar eensklaps, of zij
niet meer zoo doof en onverschillig voorthaakte, als zij placht te
doen: het werd haar, of zij door hare stramme, oude leden een nieuwen
levensgloed voelde stroomen, of zij voortaan met een doel zou kunnen
leven. Dat doel was: het arme kind, dat daar uitgeput in haar stoel
hing, tot levenslust en hoop op te wekken, opdat het nog zulk een
geluk zou kunnen vinden, als zijzelve in hare jeugd gevonden had. Een
warme sympathie scheen bij die gedachte door hare aderen te vloeien
en een zachte glans tintelde in hare doffe oogen op, nu ze Eline,
vermagerd en verbleekt ineengezonken, vol toeblikten.
--Eline, begon zij zacht. Ik moet je eens spreken, eens ernstig
spreken.
Eline opende hare oogen en zag haar vragend aan.
--Je zei me van morgen, dat je in Parijs onder behandeling was
geweest. Zou je niet vinden, dat ik goed deed, wanneer ik Reijer
eens schreef om te komen. Hij is mijn dokter niet, maar ik weet,
dat je vroeger...
Eline schrikte hevig op.
--Wat ik u bidden mag, mevrouwtje, geen dokter voor mij! riep zij
hartstochtelijk, bijna gebiedend uit. Ze hebben mij in het buitenland
al genoeg verveeld, en ze kunnen mij toch niet genezen. U doelt immers
op mijn hoest?
--Ik kan je niet zeggen, waarop ik doel. Ik vind, dat je over het
algemeen er allerslechtst uitziet, ik geloof dat je door en door ziek
bent, al zou ik niet precies je ziekte kunnen noemen...
Eline lachte luid.
--Maar Moesje-lief, u maakt me heusch erger dan ik ben. Ik gevoel me,
nu ik al minder hoest, heusch heel wel! U is erg lief, zoo bezorgd
over me te zijn, maar waarlijk...
--Mag ik Reijer dus niet schrijven? vroeg mevrouw met zachten aandrang.
Eline meende haar leed gedaan te hebben met heure afwijzende woorden
en haar lach en zij zag mevrouw op hare innemende wijze aan.
--U mag alles! murmelde zij bijna dwepend, en als ik er u plezier
meê doen kan, zal ik slikken wat ze me voorzetten en mogen ze weêr
op me tikken en hameren, zoolang als ze verkiezen. Ik geloof niet,
dat het me iets helpen zal, maar als u het gaarne heeft, zal het
gebeuren. Schrijf Reijer, u mag het; u mag alles...
Mevrouw was haar dankbaar en, voor het oogenblik, een weinig
gerustgesteld.


Hoofdstuk XXIX.

I.

Fine, een tooverheks, met een zuur gezicht, die mevrouw Verstraeten als
meid-alleen voor Lili gehuurd had, sloeg ten huize Atjehstraat over
de ronde tafel in de eetkamer een fonkelnieuw tafelkleed uit. Emilie
stak het gas in den salon aan en Marie was zingend bezig eenige losse
bloemen in vazen te schikken. De tuindeuren stonden open en buiten
was de avond nog licht en parelgrijs.
--Voor van avond mag het schitterende verlichting zijn! riep Emilie
vroolijk, nadat zij de drie kranen van de gaskroon had geopend
en het gas met een geplof ontvlamd was. Morgen pas begint de
zuinigheid! fluisterde zij zachter, opdat Fine haar niet zou hooren.
--Freule, kan ik terecht in de porceleinkast? vroeg Fine met iets
dreigends, als was zij van plan de kast open te breken, wanneer men
er haar niet toeliet.
--Zeker Fine, hier is de sleutel: wat moet je hebben?
--Wel, freule, van alles! Borden en schalen en de soepterrien. En
vorken en messen zie ik ook niet. Maar eigenlijk zou ik goed doen
met naar mijn coteletten te gaan kijken.
--O, best, Fine. Dan zullen wij de tafel wel dekken.
--Ziet u, ik weet nog niet zoo precies waar alles staat.
--Goed, best, Fine, ga maar.
Fine keerde terug naar de coteletten en Emilie maakte de muurkast open,
waarin het servies stond.
--Marie, help me dan toch, in plaats van met die bloemen te staan
zeuren!
--Zorg jij maar voor het practische, dan zorg ik voor de poëzie! riep
Marie en verweerde zich zingend met reusachtige takken seringen.
--Ach neen, toe laat dat nu tot straks. Je zal zien, ze komen, en de
tafel is nog niet gedekt.
Marie verliet hare bloemen en trad op een danspas nader.
--Breng die schalen naar de keuken, dan breng ik de terrien. Maar
breek ze niet met je dolheid!
In de keuken, waar de potten en pannen in het gas als zonnen en
sterren aan den wand schitterden, vroeg Fine nog om een sauskom,
en om nog een schaal. Marie bracht haar alles, terwijl Emilie nu de
tafel dekte met twee couverts en de servetten in de glazen plooide.
--Hé, dat is niet chic! Dat doen ze in een restauratie! riep Marie
en wilde de servetten wegtrekken.
--Marie, blijf af! riep Emilie en greep haar bij de armen. Blijf van
mijn servetten af, zeg ik je!
Zij vochten met elkaâr om de servetten in eene stijgende vroolijkheid,
toen Fine even aan de deur keek. De lachende gezichten van Emilie en
Marie werden als met een tooverslag ernstig.
--Juffrouw, nog een groenteschaal, als u wil.
Fine verdween en Marie trok een gezicht achter haar rug en zocht de
schaal, die zij bracht. Emilie had weldra de tafel gedekt en trok
tusschen hare knieën den wijn open. Marie kwam terug.
--Schenk den wijn toch in hunne mooie karaffen! riep Marie! Ik vind
het bespottelijk, als je mooie dingen gekregen hebt, en je gebruikt
ze niet.
--Dat is een idée! riep Emilie terug. Haal ze eens, Mies, ze zijn
boven in de kast van Georges' kamer.
Marie vloog de trappen op en af en de wijn werd overgegoten in twee
kristallen amforen met zilveren kettingen.
--Zie je, dat verzilvert de tafel wat! sprak Marie bewonderend. Wacht,
nu twee bouquetten, éen voor meneer, een voor mevrouw.
--Een voor beiden is genoeg!
--Twee, zeg ik je. Ik zeg je, twee.
De bouquetten werden geschikt en de tafel was allerliefst, als gedekt
voor een klein souper, met kristal, zilver en bloemen, Emilie rende
naar de keuken.
--Fine, heb je alles wat je noodig hebt?
--Ik geloof het wel freule! Ja, ja, het zal wel gaan.
--Marie, ik ga naar boven.
--Ik kom straks; eerst mijn andere bouquetten.
Emilie vond boven alle deuren open en het gas overal door Marie
aangestoken. Het was wel overdaad voor een zuinig huishouden, die gloed
van gas, maar enfin, ze kwamen toch maar eens voor den eersten keer in
huis, die kinderen! Het ledekant was opgemaakt; kleine benoodigdheden
lagen op de waschtafel en op het toilet; het leven begon er reeds
te komen. Morgen, morgen zou alles leven in het kleine huisje, als
doortrild van den adem eener jonge liefde! Emilie weidde over alles
een laatsten blik, verschikte een stoel, schoof een kleedje recht.
--Het is klaar! alles is klaar! dacht zij vergenoegd.
Inderdaad was alles klaar, zoo goed in de slaapkamer als in het
kantoor, waar in de antieke boekenkast nu alle boeken gerijd, en het
boudoirtje, waar de stoeltjes om het babytafeltje stonden, als had men
er twee minuten te voren op gezeten. Daar stormde Marie de trap op,
de kamer in.
--Emilie, het is bij tienen, we mogen wel maken dat we wegkomen.
--En ons rijtuig is er nog niet.
--Hoe laat heb je het besteld?
--Om tien uur. Ze komen over tienen. Je hoeft niet bang te
zijn. Heusch, ik heb het nagezien. Hé, ik zou graag eens om een hoekje
willen kijken, als ze kwamen.
--Willen we ons verstoppen?
--Ach, wel neen, verbeeld je! Neen, ik wil niet, hoor!
--Ben je bang voor wat je zal zien?
Ze keken elkaâr eens aan en proestten het uit bij de gedachte aan een
teedere scène tusschen Georges en Lili, die verrukt zouden zijn over
hun bijouteriekistje van een huis.
--Weet je wat! riep Emilie, als met een invallende gedachte. Heb je
nog bloemen?
--Nog een beetje die ik niet kan gebruiken. Met korte stelen. Waarom?
--We zullen hun nachtlampje aansteken en er de bloemen omheen
schikken. Dat zal touchant zijn! Gauw, haal je bloemen!
Marie schaterde het uit en vloog gierende de trap af. Toen zij buiten
adem terugkwam, had Emilie het lampje aangestoken.
Marie schikte de bloemen, verschikte ze en verschikte ze weêr; het
wilde niet gelukken.
--Doe het dan toch kalm! Je staat maar te gieren! maande Emilie
aan. En haast je, daar slaat het tien uur.
--"Doe het kalm, en haast je!" Alles te gelijk zeker! O, zoo wordt
het lief, kijk eens.
Er hield een rijtuig voor de deur stil en er werd gebeld.
--Daar heb je ons rijtuig al, kom nu Marie! We zullen het gas hier
uitdoen, dan komt het lampje beter uit! Kom nu.... Ach, groote
goedheid, wat voer je nu uit?
Marie had al de bloemen voor de vierde maal uit den rand van het
lampje genomen, daar zij ontevreden over haar werk was. Emilie was
onrustig en zette haar hoed op.
--Waarom heb je het nu niet gelaten? klaagde zij. Het is al zoo
laat. We zullen nooit wegkomen op die manier.
Marie's vingers tooverden opnieuw met de bloemen en zij slaagde
ditmaal. Emilie beefde van opgewondenheid.
--Netjes! Klaar! riep zij voortdrijvend. Allons, zet je hoed nu op,
het gas uit.
Zij duwde Marie den hoed op het hoofd; flap, draaide de kraan dicht
en sloot de porte-brisée tusschen de slaapkamer en het kantoor. In
de duisternis blonk het lichtje tusschen de bloemen als een lamp der
feeën in den nacht, terwijl een zachte koelte door de open vensters
binnenvlood.
--Vooruit nu, teut die je bent! dreef Emilie voort, en zij verlieten
het vertrek en wilden de trap afstormen. Maar zij hoorden buiten
eensklaps een ratelend gerammel van wielen; zij hoorden stemmen
als van twee koetsiers, die elkaâr iets toeriepen. En zij stuitten
ontsteld hun vaart.
--Ach, zie je, daar heb je het nu! kreet Emilie in wanhoop. Ik heb
het wel gezegd, daar zullen ze al zijn, daar zijn ze al! dat komt
van je teuten!
Er werd gebeld. Zij bleven dralen boven aan de trap, en zagen elkaâr
verschrikt aan.
--En ons rijtuig dat ze natuurlijk zien! riep Marie. Hoe vervelend! Wat
moeten we doen?
--Roep Fine toe nog niet open te maken. Ach neen, het is toch te laat.
--Ja maar, laten we ons dan maar verstoppen! riep Marie, als met een
kreet van vertwijfeling.
--Ach neen, Marie, heusch, dat is te gek!
--Ja, ja, ik verstop me! riep Marie en zij stortte Lili's boudoir
in. Emilie, bang verlaten te worden in dit hachelijk oogenblik, vloog
Marie na. En zij sloten de deur achter zich, draaiden het gas uit en
kropen samen achter de meubelgordijnen, die dicht hingen. Daar stonden
zij, stil proestende, als twee verscholen misdadigsters, terwijl de
dikke Emilie al haar best deed het gordijn niet te doen uitpuilen.
Zij hoorden Fine open doen. Zij hoorden, dat Georges en Lili
binnenkwamen, en zij hoorden de twee koetsiers, die de koffers
binnenbrachten. En zij hoorden de stemmen van Georges en Lili door
elkaâr roepen:
--Dank je, Fine, dank je wel!
Fine had zeker een soort welkomstgroet geuit!
--En van wie is dat rijtuig, Fine?
--Dat rijtuig, dat voorstaat....
Zij hoorden niet wat Fine antwoordde, want Fine sprak altijd gedempt,
op een deftigen toon. Maar Emilie's en Marie's vertwijfeling was
geweken en zij gierden nog slechts in stilte over hare komieke vlucht
achter het gordijn. Marie kietelde Emilie en Emilie verweerde zich
smeekend, terwijl het gordijn heen en weêr zwaaide. Plotseling werden
zij weder stil en luisterden:
--Emilie! Marie! riepen Georges en Lili beneden.
--Cht! Hoû je stil! fluisterde Emilie.
--Die vervelende Fine! bromde Marie. Dat ze toch niet uit zichzelve
begrepen heeft, dat ze moest jokken!
--Marie! Emilie!
Zij hielden zich beiden stil, proestende achter haar gordijn.
--Laten we uit het raam vluchten! lachte Marie.
--En in de armen van onzen koetsier springen? Dank je hartelijk, hoor!
Zij luisterden weer en zij vernamen duidelijk het opgetogen stemmetje
van Lili, die door den salon en de eetkamer en de keuken scheen
te dwalen.
--Georges, neen maar, zie eens, hoe lief alles er uitziet. De tafel
gedekt en bloemen, overal bloemen!
Het bleef beneden een oogenblik stil: Georges en Lili waren zeker
een en al bewondering. Maar weldra klonk weder het geroep:
--Emilie! Marie!
Emilie en Marie hielden zich stil.
--Wacht! We zullen ze gaan zoeken! riep Georges eensklaps uit en
weldra stormde hij met zijn vrouwtje als een wervelwind de trap op.
--O Marie! Daar komen ze boven! steunde Emilie.