Eline Vere: Een Haagsche roman - 09

en de Hijdrechten, Emilie De Woude en Frédérique ontmoet; later was
mevrouw Van der Stoor met Cateautje gekomen.
Eline, met hare hand op den schouder van Cateau, boog zich over de
fotografie, die deze bezag.
Zij was bewust een indruk op Cateau gemaakt te hebben, door haar
elegance en haar vriendelijkheid, en daar zij, uit een behoefte aan
genegenheid, gaarne sympathie verwekte, kweekte zij Cateau's liefde
aan, als een dierbare plant. Maar er mengde zich in die behoefte tevens
een zweem van zegevierenden trots tegenover Frédérique, in wie zij,
na den St. Nicolaasavond, waarom wist ze niet, een geheimen afkeer
jegens haar, Eline, vermoedde.
Terwijl Cateau haar toesprak, met haar innemend stemmetje, zag Eline
even naar Frédérique op, om te zien, of deze wel de bewonderende
sympathie van die kleine bespeurde. Maar Frédérique schertste met
de Eekhofjes.
--U zingt veel met meneer Van Raat? Heeft hij een mooie stem? vroeg
Cateau.
--Een beetje zwak maar heel lief....
--Hé, ik zou u zoo gaarne eens beiden willen hooren!
--Nu, dat kan wel gebeuren, bij gelegenheid....
--U heeft zoo een prachtige stem; o, ik vind het een genot, als u
zingt, ik vind het iets goddelijks....
Eline lachte zachtjes, gestreeld door Cateau's oprechte extaze.
--Heusch waar? Maar toe, Toos, noem me toch niet altijd zoo deftig:
juffrouw Vere; zeg maar Eline voortaan, wil je?
Cateau bloosde van genoegen en streelde het bont van Eline's mofje
glad. Ze liet zich geheel en al inpalmen door die melodieuze stem,
dien zachten, kwijnenden gazellenblik....
Meer dan gewoonlijk gevoelde Eline een behoefte aan liefde, veel liefde
om zich heen. In het geheimste harer ziel was haar bewondering voor
Fabrice ontvlamd in een hartstocht, die haar geheele gedachte vulde,
en waaraan zij lucht moest geven zonder zich te verraden. Den rijkdom
van liefde, dien zij in zich waande en dien zij niet vermocht te
openbaren, scheen zij te willen verdeelen onder wie het waard waren,
als een kostbaar bouquet, waarvan zij ieder een bloem toewierp. Zij
overstraalde die verkorenen met den glans van haar glimlach en genoot,
wanneer zij bespeurd had, dat men haar lief vond, in een welbehagen
van koesterende warmte, maar ook leed zij bijna, wanneer zij in
iemand eenige koelte te haarwaarts ontdekt had. Zoo deed haar de
onverklaarbare stugheid van Frédérique pijn, en hoewel zij die eerst,
uit zekeren trots, niet had willen opmerken, had zij thans moeite
gedaan Frédérique voor zich te winnen, en deze toegesproken met al
de bekoring harer lieflijkheid. Maar Frédérique antwoordde steeds
kortweg, op een luchtigen, nonchalanten toon, terwijl zij een anderen
kant opkeek; zij vermoedde wel, dat Eline die koelheid opmerkte,
maar zij kon haar gevoelens nooit verbergen, oprecht als zij was,
zonder eenigen tact voor diplomatieke veinzerij.
Het gesprek liep over portretten en mevrouw Verstraeten passeerde
even Eline en Cateau om een album van een tafeltje te nemen, dien
zij aan mevrouw Van der Stoor en mevrouw Eekhof wilde toonen.
Mijmerend en half luisterend naar Toos, dacht Eline aan Fabrice en zag
zij den album in de handen van mevrouw Verstraeten.... En er schoot
eensklaps een gedachte in haar op, als een onbesnoeide rank van haar
levendige fantazie, die over haar hartstocht bloeide.... Zij zou zich
een album aanschaffen, voor verschillende portretten van hem, Fabrice;
het zou een klein heiligdom harer liefde zijn, waarin zij over de
beeltenis van haar afgod zou kunnen dwepen, en waarvan niemand het
bestaan zou gissen. Een heimelijk genoegen overglansde haar gelaat
bij het voornemen en bij de gedachte, dat zij zooveel te verbergen
had voor het oog van anderen; zij kreeg iets zeer belangwekkends voor
zich zelve, en zij gevoelde een leegte in haar ziel zich al meer en
meer vullen met de schatten van haar passie. Zij was gelukkig, en haar
geluk was gemengd met een ondeugende, schalke dartelheid, dat zij iets
verheelde, wat haar omgeving natuurlijk zeer dwaas en zeer berispelijk
zou gevonden hebben, hadde die er van geweten.... Een jong meisje
als zij, verliefd op een acteur.... wat zouden mevrouw Verstraeten en
Betsy en Emilie en Cateau en Frédérique, wat Henk en Paul en Vincent
wel hebben gedacht en gezegd, zoo zij hadden kunnen vermoeden....
En zij zag bijna spottend rond op haar familie, op haar kennissen,
waar zij zich bewogen door den salon; zij vond zich moedig, dat zij hun
conventioneel fatsoen in zichzelve tartte, dat zij gecharmeerd durfde
zijn op Fabrice! Zij lachte bij een grappige uitdrukking van Emilie
meer dan noodig was; ze lachte tegelijkertijd hen allen uit, die daar
waren, overmoedig trotsch op haar verborgen en verboden hartstocht.
--En meneer Van Raat, meneer Paul, bedoel ik, wordt nu zeker later
advocaat? vroeg Cateau.
Wat had dat kind het vandaag toch telkens over Paul, dacht Eline. Er
kwam geen einde aan Paul, Pauls lieve stem en Paul advocaat....
--Ik geloof, dat je Paul nog al aardig vindt, niet? vroeg Eline.
--O, ja, ik mag hem heel gaarne! zeide Cateau zonder blikken of
blozen; maar alleen, soms kan hij zoo boos zijn, vind ik; verbeeld
je.... verleden bij de tableaux....
En Eline moest het verhaal aanhooren van Pauls woede, verleden bij
de tableaux, en ook van Pauls kunstvaardigheid in het drapeeren.
--Die windt er geen doekjes om, dacht Eline; maar ach, ze behoeft toch
niet dadelijk gecharmeerd te zijn, al spreekt ze wat veel over hem;
denkelijk zou zij dan doen zooals ik en.... zwijgen....
Het liep naar halfzes toe, men nam afscheid.
--Dus ik zal u samen eens hooren? drong Cateau aan.
--Kom maar eens op een Donderdagmiddag, dan zingen wij geregeld.
--Ach, dan ben ik op school....
--Nu dan eens op een avond, nous verrons....
--O, heel gaarne.... Eline....
Zij sprak den naam voor het eerst sedert Eline's verzoek uit, en liet
dien thans van haar lippen vallen in een glimlach, gestreeld door die
gemeenzaamheid. Daarop nam zij afscheid, aangespoord door haar moeder.
Eline bleef een oogenblik alleen staan, bij toeval naast
Frédérique. Zij had reeds afscheid genomen en wachtte op Betsy, die
nog terloops met den heer Verstraeten sprak, en zij was op het punt
iets tot Freddy te zeggen.... Maar zij toefde, tot deze wellicht
beginnen zou.... en zij zwegen beiden.
Cateautje vertelde op straat, in extaze, allerlei liefs aan mevrouw
Van der Stoor over Eline en Paul.

II.
Nieuwjaar was gekomen met harde vorst. Betsy had op Oudejaarsavond de
Verstraetens en Erlevoorten, ook mevrouw Van Raat en Paul, geinviteerd
op oesters en het was zeer vroolijk geweest in de warme luxe van haar
salons. Nu volgden de winterdagen elkander in een zelfde eentonigheid
op, terwijl de avonden voor Betsy en Eline als een onafgebroken reeks
van diners en soirées voortgleden. De Van Raats zagen veel menschen en
vooral was Betsy als het ware beroemd om haar keurige dinertjes, nooit
van meer dan tien, hoogstens twaalf personen, en steeds aangeboden met
de meest onbekrompen en gedistingueerde weelde. Zij leefden in een
côterie, wier verschillende leden elkaar vaak en met gemeenzaamheid
zagen, en zij waren zeer tevreden over haar kring van kennissen.
Eline intusschen, in dien lichten roes van wereldschheid, voedde
de vlam harer geheime liefde in een stil geluk aan, en zij vond
er zich zeer romantisch om. Op een morgen, dat zij commissies had
gedaan en langs de Princessegracht terugkeerde, zag zij Fabrice,
die langzaam uit het Bosch kwam, bij de Brug. Zij voelde haar hart
kloppen en durfde nauwelijks opzien,--toch had zij ten laatste met
een schijnbare onverschilligheid haar oogen even op hem wagen te
richten. Hij was gekleed in een korten duffel; een wollen bouffante
was achteloos om zijn hals geslagen; en hij liep, de handen in de
zakken, met een ietwat norsche uitdrukking op zijn donker gelaat,
beschaduwd door den breeden rand van zijn flambard. Hij maakte op
haar een indruk van trotsche ongenaakbaarheid, en zij idealizeerde op
dien indruk voort: wellicht was hij van goede familie, want zij vond,
dat hij iets zeer gedistingueerds had in zijn krachtvolle gestalte;
zijn ouders waren er tegen geweest, dat hij zich wijden zou aan de
kunst, maar hij had een roeping in zich gevoeld, die niet te weêrstaan
was; hij had zijn muzikale opleiding ontvangen aan een conservatoire,
en hij had gedebuteerd, en nu gevoelde hij een bittere melancholie in
zijn ziel; hij bespeurde, dat de omgeving van acteurs, waarin hij moest
leven, hem te ruw en te onbeschaafd was; hij gevoelde zich vreemd van
hen en trok zich terug in zijne fiere eenzelvigheid en hij dacht aan
zijn jeugd, aan zijn kinderjaren, en zag zijn moeder weder voor zich,
hem, met gevouwen handen, smeekend zijn voornemen vaarwel te zeggen
en niet meer aan het tooneel te denken....
Sedert dien dag kreeg Eline de caprice, zooals Betsy het noemde, om
des morgens groote wandelingen te doen. Zij vond het Bosch 's winters
zoo prachtig, zeide zij; ze dweepte met die hooge, rechte stammen,
aan marmeren zuilen gelijk, als het gesneeuwd had: het was als een
kathedraal. Henk vergezelde haar een paar malen met Leo en Faust, de
twee Ulmerdoggen, maar hij betreurde zijn gewoonlijken rit te paard, en
zij ging nu alleen, nadat zij in den stal bij Dirk de twee honden had
afgehaald, die met hun groote pooten blijde tegen haar opsprongen en
haar, als twee ruwe pages, beschermend omstuwden met hun dartel geren.
Het was goed voor haar gezondheid, beweerde zij, zoo men haar
verwonderd naar die wandelingen vroeg; zij liep veel te weinig, en
vreesde zoo dik te zullen worden als Betsy werd, wanneer zij altijd
maar reed. Dokter Reijer vond haar dagelijksche ochtendwandelingen
uitstekend.
In het Bosch ontmoette zij steeds enkele wandelaars, meestal dezelfde;
iederen dag een ouden, grijzen heer in een pels gehuld, en die steeds
kuchte, met de hand aan zijn mond. Fabrice echter ontmoette zij
slechts zelden. Hij was zeker op de repetitie, meende zij, wanneer
zij den baryton niet gezien had en in een teleurstelling, die haar
vermoeid maakte, naar huis ging, smachtende naar heur boudoir, haar
warme kachel, haar piano. Maar toch zette zij heur wandelingen door
en zij merkte nu op, dat Fabrice geregeld des Vrijdags de zijne deed;
op andere dagen kon zij geen staat maken; soms zag zij hem dan, soms
zag zij hem niet... En zij had het er voor over vroeg op te staan,
soms nog uitgeput door een soirée, die tot drie uur geduurd had,
of afgedanst, half gebroken en niet uitgerust, met blauwe kringen
onder haar vermoeide oogen. Het is waar, zij zag Fabrice nu zeer
dikwijls in de opera, van uit een loge, of de stalles; ze ging nu
met de Verstraetens, dan met Emilie De Woude en Georges, eens had
zij de Ferelijns geinviteerd,--maar toch, nu zag zij hem anders,
niet van haar gescheiden door het voetlicht en den idealen toestand,
waarin hij al zingend verkeerde: nu zag zij hem voor zich, op drie
passen van haar af, als een gewoon mensch.
Op die dagen, dat zij Fabrice ontmoette, scheen het wijde gewelf der
besneeuwde takken als te nauw om haar geluk te bevatten. Zij zag
hem nader komen met zijn flinken, veêrkrachtigen pas, de flambard
een weinig schuin, de bouffante met de franje affladderende van
zijn schouder, en hij ging haar voorbij, terwijl hij haar, of de
honden, die hem snuffelend naderden, even aanzag met een blik zonder
gedachte.... Wanneer zij daarna omkeerde en langs de Maliebaan zich
naar huis begaf, was zij overvol van een blijdschap, die haar een
kleur op haar koele wangen joeg en haar niet de minste afmatting deed
gevoelen, en, thuis gekomen, zong zij die weelde uit met een jubelende
kracht, klaterend in helderheid van klank. Den geheelen dag bleef
zij vroolijk en opgeruimd, en levendiger bevalligheid verving haar
loome elegance. Haar oogen tintelden, zij schertste voortdurend, werd
geërgerd door Henks luie goedigheid en Bens soezige zoetheid en plaagde
vader en zoon, terwijl de vestibule galmde van haar schitterenden
lach en de trappen kraakten, wanneer zij die bijna afsprong....
Eenmaal, dat zij Fabrice op een Vrijdag haar tegemoet zag komen,
nam zij een besluit. Zij vond het kinderachtig in zich, dat zij hem
nooit goed durfde aanzien; hij was toch een acteur en zou wel eens
meer door dames, die hem op straat herkenden, worden opgenomen. Hij
kwam nader en met iets brutaal hoogmoedigs en bijna uittartends
wierp zij haar hoofdje in den nek en zag hem vlak in de oogen. Hij
beantwoordde dien blik met den zijne, als gewoonlijk zonder gedachte,
en ging verder. Toen, in een overmaat van moed, zag zij om.... zou
hij ook....? Neen, hij liep door, met de handen in de zakken, en zij
zag alleen zijn breeden rug, die zich verwijderde....
Dien morgen haastte zij zich naar huis, en ze neuriede tusschen haar
gesloten lippen, waarom een trek van schalke ondeugd speelde. Ze
dacht aan niets dan aan hem, Fabrice, en ze belde op het Nassauplein
aan.... Grete deed open.... Leo en Faust renden naar binnen. Daar
schaterde ze het uit: ze had vergeten de doggen naar den stal terug
te brengen! Luid daverde het geblaf der honden door de vestibule als
een duo van bassen.
Betsy kwam uit de eetkamer, brieschend van woede.
--Mijn God, Eline, ben je dol, die lamme honden hier te brengen!... Je
weet, dat ik ze niet zien wil.... Ik begrijp niet, hoe het je in je
hersens komt, als ik het toch niet hebben wil! Je zou op het laatst
geen meester meer zijn in je eigen huis.... Breng ze alsjeblief weg
en dadelijk....
Haar stem klonk hard en ruw, als een bevel tegen een mindere.
--Ze hebben dorst en ik wil ze laten drinken, zeide Eline kalm,
hoogmoedig, om haar vergeetachtigheid te bedekken voor Betsy's blik.
--En ik wil niet, dat ze hier komen drinken, zeg ik je! Kijk die gang,
kijk dien looper, overal vuile pooten....
--Dat kan Grete in een minuut weêr schoonmaken....
--Daar weet jij niets van! Jij leeft hier als een prinses, die
niets doet, dan wat mij onaangenaam is! Ik zeg je, breng die smerige
beesten weg!
--Ze moeten eerst drinken.
--Mijn God, ik wil niet, dat ze hier drinken! riep Betsy buiten
zichzelve van nijdigheid.
--Ze zullen drinken, in den tuin! antwoordde Eline rustig.
--Dat wil ik wel eens zien! schreeuwde haar zuster. Als ik toch....
--Leo, Faust! riep Eline, steeds met een aanhitsende kalmte en lokte
de honden tot zich, terwijl zij op haar knie klopte.
Betsy kookte van woede. Haar lippen sidderden, haar handen trilden,
haar adem schokte in de keel. Ze kon niets meer zeggen, zij had Eline
wel kunnen slaan, maar deze ging langzaam met de opspringende honden
door het gangetje naar den tuin, en vulde zelve een emmer met water
aan de kraan. Zij vond er een verfijnd genot in Betsy vandaag woedend
te maken. De honden dronken en zij bracht ze terug in de vestibule.
Betsy stond daar nog steeds en haar nijdige oogen vlamden van
gramschap over haar machteloosheid. Zij had Eline willen naloopen,
haar den emmer uit de handen willen rukken, maar zij vermocht het
niet van zenuwachtigheid.
--Ik verzeker je, Eline, bij alles wat heilig is, dat ik
Henk....! begon zij met een bevende stem en een kleur als vuur.
--Ach, vlieg op! riep Eline in een plotseling stijgende drift, en zij
ging met de honden het huis uit, terwijl zij de voordeur dichtsloeg.

Na een kwartier kwam zij terug, zingende en nog vol blijdschap over
haar ontmoeting met Fabrice. Zij ging de trap op, terwijl zij een
langen triller deed parelen, als om Betsy, die, bijna weenend, in de
eetkamer zat, te plagen.
Toen Henk bij twaalven thuis kwam deed Betsy haar beklag over Eline's
brutaliteit in hun huis, maar Henk werd ongeduldig, wilde niets
beslissen, en zij schold haar man uit, om zijn flauwheid, in een
hevige scène.
Een week lang spraken de zusters bijna geen woord met elkaâr, tot
wanhoop van Henk, wien deze bouderie al zijn huiselijke gezelligheid
vergalde, vooral aan tafel, waar zij snel aten, hoewel Eline
voortdurend kakelde tegen hem en Ben.


Hoofdstuk XII.

I.
Het had Frédérique getroffen, hoe Otto op Oudejaarsavond bij de
Van Raats zeer veel met Eline had gesproken en geschertst, wel niet
in het oog loopend, maar toch meer dan zijn gewoonte was met jonge
meisjes in het algemeen. Er waren een paar dagen voorbijgegaan, en
zij had steeds een vraag aan haar broêr op de lippen, zonder dat er
zich een gelegenheid voordeed, om die te uiten. Zij was soms brusk
tegen Etienne, als deze met haar schertsen wilde, en zij had iets van
haar goed humeur verloren, meenden Lili, Marie en Paul. Zij speelde
ook weinig met de kinderen.
Het was een avond, dat zij thuis bleven; alleen Etienne was met
eenige jongelui, die hem waren komen halen, uitgegaan. De kinderen
waren naar bed en mevrouw Van Erlevoort zat met Mathilde in den
kleinen salon bij het theeblad, mevrouw met een boek, Mathilde met een
handwerk. Frédérique kwam binnen, en zij knikte haar moeder glimlachend
tegen en streelde liefkoozend het grijze haar op heur slapen glad....
--Freddy, wil je even Willem bellen? vroeg Mathilde, Otto wou een
kop thee op zijn kamer hebben: hij zit te werken en zal pas later
beneden komen.
--O, schenk maar in, ik zal het wel even brengen, antwoordde zij.
Mathilde schonk en Frédérique ging met het kopje naar boven. Op de
trap bedacht zij zich, of ze zou durven; misschien, dat Otto zelve
een woord zou zeggen, maar anders wilde ze het toch wagen.
Zij trad Otto's kamer binnen. Hij liep rond als in een vage droomerij,
het hoofd gebogen, de handen op den rug, geheel en al tegen zijn
arbeidzame gewoonte in.
--Zoo, dat vind ik pas een lief zusje! zeide hij schertsend en nam
haar het kopje uit de hand. Dat zal tienmaal zoo lekker smaken als
anders, uit zulke lieve vingertjes....
--Maar Otto! riep Frédérique; hoe kan je zoo schrikbarend banaal
zijn! Ik had tenminste een frisscher complimentje verwacht, niet zoo
iets gewoons.
Zij bleef hem glimlachend aanzien, maar hoorde niet wat hij
antwoordde, daar zij bij zichzelve overwoog, hoe haar vraag in te
kleeden. Wellicht zou hij het kwalijk nemen. Toch wilde zij, en zij
bedacht een inleiding, een voorwendsel om tot haar doel te geraken,
maar haar natuurlijke oprechtheid deed haar niets vinden, en zij
begon met eenvoudig te zeggen:
--Otto, ik.... ik heb je iets te vertellen, ik heb iets bij je te
biechten.
--Een zonde....?
--Een zonde.... neen, dat geloof ik niet.... Een.... indiscretie,
die ik onwillens jegens je begaan heb.... Maar vooraf moet je me
pardonneeren....
--Zoo maar op goed vertrouwen....?
--Ik zeg je, de indiscretie was onwillekeurig en.... ik ben niet
eens zoo indiscreet geweest als ik had willen zijn.... Ik heb dus
zelfs recht op een kleine belooning.... maar ik vraag alleen maar,
of ik vooraf op je pardon kan rekenen....
--Nu, ik zal barmhartig zijn, maar vertel dan....
--Zal je heusch niet boos worden?
--Heusch niet.... wat is er?
--Ik weet.... bij toeval, zie je.... ik weet, wie op St. Nicolaas....
Hij verbleekte een weinig, terwijl hij haar vol verwachting aanstaarde.
Het ontging haar niet, dat hij gespannen luisterde.
--.... aan Eline.... dien waaier heeft gegeven.... dien waaier van
Bucchi....
Zij bleef vóór hem staan, met iets als van een stout kind, zeer
verlegen om hare bekentenis. Hij blikte haar steeds toe, een weinig
verschrikt, met groote oogen.
--Weet je....? begon hij stamelend.
Zij knikte van ja.
--Toe, wees niet boos! vervolgde zij. Ik kon het heusch niet helpen. Ik
kwam 's morgens even op je kamer, ik wilde er lak van je schrijftafel
halen en.... je hebt me toch nooit verboden op je kamer te komen,
nietwaar? Ik klopte, maar je was al uit, en toen ik naar het lak
zocht, zag ik in dat loketje.... den étui staan, dien ik 's avonds
dadelijk herkende.... Ik dacht een oogenblik, dat het iets voor mij
zou zijn en wou.... en wou het openmaken.... je weet hoe nieuwsgierig
ik ben.... maar ik heb het niet gedaan, omdat ik al spijt genoeg had,
dat ik je cadeau had ontdekt.... Zeg, ben je nu boos, ik kon het
heusch niet helpen, wel?
--Boos, maar lieve meid! Is dat nu iets om boos te zijn! antwoordde
hij met een gedwongen luchtigheid. Een surprise kan geen eeuwigheid
duren, en daarbij.... je hebt het toch zeker niet aan Eline verteld?
--O neen, natuurlijk niet....!
--Nu, wat is er dan?.... Dan is er immers niets! sprak hij
achteloos. Of ben je bedroefd, dat de waaier niet voor jou bestemd was?
Ze haalde minachtend de schouders op.
--Ik wist niet, dat je me voor zoo kinderachtig hield. Alleen....
--Nu wat?
Zij zag hem onderzoekend aan met haar heldere, oprechte oogen en hij
gevoelde zich een weinig verlegen onder dien uitvorschenden blik.
--Alleen.... een jong mensch.... geeft toch niet.... zulke
cadeaux.... aan een jong meisje, als hij niet heel veel van haar
houdt....
--O, ik mag Eline heel gaarne, waarom zou ik haar niet op St. Nicolaas
iets geven....
--Neen, Otto, je bent niet oprecht! sprak zij ongeduldig en trok
hem mede naar de canapé. Kom, ga eens zitten en hoor eens even, wat
ik je te vertellen heb. Een degelijke, verstandige, zuinige jongen
zooals jij, geeft geen waaier, van ik weet niet hoeveel, aan een jong
meisje, als.... hij niet verliefd op haar is.... Dat zul je mij niet
wijsmaken. Je hebt Eline vroeger nooit iets gegeven en je hebt dezen
keer aan Lili en Marie ook niets gegeven. Je ziet dus, ik doorzie wel,
dat er meer achter schuilt! ging zij voort en legde hem hare handen
op de schouders.... Maar eensklaps hield zij op.
--O, je vindt me misschien.... je wil misschien niet, dat ik er met
je over spreek! stamelde zij bijna verschrikt.
--Freddy, integendeel! sprak hij zacht en trok haar tot zich op de
bank. Ik wil heel gaarne met je spreken over.... over Eline. Waarom
zou ik niet....? Maar stel nu eens, dat ik misschien veel, heel veel
van Eline hield, vindt je het dan nog zoo onverstandig en ondegelijk
in me....?
--Dus waarlijk.... je houdt.... je houdt van Eline?
--Vindt je dat dan zoo erg onbegrijpelijk? vroeg hij glimlachend.
--O, Eline is niet iemand voor je! barstte zij eensklaps
hartstochtelijk los. Neen, Otto, neen, Eline kan je nooit waard
zijn; ik weet het, ze is mooi, en ze heeft iets.... iets wat
aantrekt.... maar ze is mij.... ze is mij antipathiek, ik verzeker je,
geloof mij, je moet niet meer aan haar denken, je zou nooit gelukkig
met haar kunnen zijn.... Je bent zoo lief en goed; als je heusch
heel veel van haar ging houden, zou je misschien geheel en al in
haar willen opgaan, geheel en al voor haar willen leven, en ze zou je
nooit een tiende, nooit zooveel! kunnen teruggeven van wat jij haar
gaf. Ze heeft geen hart, ze is een koude steen vol egoïsme.... Alles
is egoïsme in haar....
--Maar Freddy, Freddy! viel hij haar in de rede. Lieve meid, wat hol
je door! Hoe zou jij aan zooveel menschenkennis komen om precies te
weten wat Eline is.
Het ergerde haar, hoe zacht hij haar naam uitsprak, als een liefkoozing
die op zijn lippen verwijlde.
--Menschenkennis? Ik weet van geen menschenkennis, ik weet alleen wat
ik voel, en ik voel, dat Eline geheel en al voor zichzelve bestaat,
niet de minste opoffering voor een ander zou kunnen doen.... Ik voel,
neen, ik verklaar je, ik ben er overtuigd van, dat als je met Eline
trouwde, je nooit, nooit, nooit gelukkig zou zijn.... Ze zou een tijd
van je kunnen houden, maar haar liefde zou egoïsme zijn, zooals alles
in haar egoïsme is.
--Freddy, je bent hard! sprak hij zacht en verwijtend. Ik vind het lief
van je, dat je zoo voor me voelt, maar je bent hard, heel hard voor
Eline.... Ik geloof niet, dat je haar kent, en ik geloof integendeel,
dat ze voor iemand, van wien zij hield, zich geheel en al zou kunnen
opofferen.
--Je zegt, dat ik haar niet ken: hoe ken jij haar dan? Wanneer zie
je haar anders, dan als ze een en al glimlachje en lievigheid is....
--Vindt je het een fout in haar, dat zij liever innemend is dan stug?
Frédérique zuchtte.
--Ach Otto, ik.... ik weet niet wat ik vind; ik voel het alleen, je kan
niet gelukkig met haar zijn! sprak zij met een onwrikbare overtuiging.
Hij vatte haar glimlachend bij de hand.
--Je spreekt werkelijk, of we morgen gingen trouwen....
--O toe, zeg me.... vind me niet.... nieuwsgierig.... Je hebt
haar.... toch nog niet gevraagd...?
Hij zag haar aan, steeds glimlachend, en schudde langzaam van neen.
--Denk dan goed er over na, zal je, laat je niet ineens meêsleepen....
Zij vlijde zich liefkoozend tegen hem aan, en haar oogen stonden
vol tranen.
--Je bent een lieve meid, Freddy, maar heusch....
--Je vindt me misschien ridicuul, dat ik je zoo een raad durf geven!
--Volstrekt niet. Ik ben je er integendeel innig, innig dankbaar voor,
maar toch, je moet je niet zoo door een gevoel, laat me zeggen door een
antipathie, die niet eens eenige aanleiding heeft, laten meêsleepen
om zoo hard te oordeelen over een ander. Neem dien raad aan, dan zal
ik je niet ridicuul vinden, maar wel een lief, klein zusje....
Hij kuste haar herhaaldelijk op het voorhoofd, en zij verschool zich
een weinig verlegen tegen zijn schouder.
--Toe, neem me niet kwalijk, ik ben misschien onhandig geweest,
ik had niet zoo moeten spreken....
--Je bent me het liefst, wanneer je precies uitspreekt wat je op het
hart hebt, en ik reken er ook op, dat je dat voortaan altijd zal doen.
--Dan word ik misschien stug en niet innemend! antwoordde zij met
bedoeling.
--En nu ben je een beetje hatelijk. Ben je dan jaloersch van Eline?
--Ja, antwoordde zij kort.
--Om den waaier zeker? schertste hij.
--Och, je plaagt me! steunde zij boudeerend. Niet om den waaier,
ik heb er wel tien, maar wel om... omdat jij van haar houdt.
--Laten we dan eens een verdrag maken... Jij zoekt voor me een meisje,
dat je lief vindt en geschikt om mijne gemalinne te worden, en waarvan
je niet jaloersch bent; heb je haar dan gevonden, en bevalt ze mij ook,
dan denk ik nooit meer aan Eline.... Vindt je dat goed?
Zij antwoordde niet en stond op, terwijl zij haar tranen
afwischte. Zijn scherts mishaagde haar en deed haar vreezen, dat hij
haar dwaas had gevonden. Zij naderde de tafel, wees hem even op het
kopje thee en zeide:
--Je thee wordt koud, Otto, ik zou ze uitdrinken.
Voordat hij had kunnen antwoorden, was zij weggewipt vol tegenstrijdige
gevoelens, verheugd, dat zij zich geuit had, dat zij nu Otto's
vertrouwen had, en toch in onzekerheid of zij niet liever had moeten
zwijgen.

II.
Sedert vijf dagen had Eline op haar ochtendwandelingen Fabrice niet
ontmoet, en die teleurstellingen van den morgen verbitterden haar
geheelen dag. Eerst was zij stil, somber, kribbig geworden; weldra
werd zij zeer melancholiek: zij zong niet meer en had op een morgen
Roberts, haar muziekmeester, op een Donderdagmiddag Paul Van Raat
afgeschreven. Op een morgen, na haar wandeling, omstreeks half elf,
kwam zij thuis en wierp zich peinzend neêr op haar divan, terwijl zij,
liggende, met dwalende vingeren, haar manteltje loshaakte. Zij duldde
Ben niet bij zich en zond hem naar de kindermeid. En vermoeid, met
haar groote, lichtbruine oogen vochtig en glanzend van een onvoldaan
verlangen, tuurde zij haar kamer rond en liet zij haar blik dwalen
over de platen, de palmen, de groep van Canova. Een droefgeestige
zwaarmoedigheid omving haar als met een nevel en zij vroeg zichzelve
af, waarom zij leefde, zoo zij toch niet gelukkig kon wezen. Om haar
onbestemde smart een bepaalden vorm te geven zocht zij naar grieven
en stapelde ze opeen; zij had behoefte aan liefde en er was niemand,
die haar beminde. Met Betsy kon zij niet meer overweg, naar het scheen;
herhaaldelijk had zij twist met haar zuster en de schuld lag toch niet
altijd bij haar; Frédérique was in het oog loopend koel tegen haar;
waarom, kon ze ook maar in de verste verte niet vermoeden; alleen de