Eline Vere: Een Haagsche roman - 05

drukte zich dieper in het tapisseriewerk van den ouden stoel.
Freddy ging dien avond naar een bal. Hoe was het mogelijk, dat zij er
tegen kon, bijna iederen avond uit te gaan! O, zij, Lili, hield er
ook dol van, een prettig bal, een amuzant soiréetje, maar ze bleef
ook heel gaarne thuis: ze las of ze werkte of ze.... deed niets,
maar verveling kende ze niet, en haar leventje.... het was net een
kalm beekje, ze was zoo geheel en al tevreden bij haar engelen van
ouders; ze wenschte maar dat het altijd zoo zou blijven; het kon
haar niets schelen een oude jongejuffrouw te worden.... Quasimodo,
Esmeralda, Phoebus de Châteaupers; ach, had ze maar liever Longfellow
medegebracht; ze had niets geen verlangen naar de Cour des Miracles,
maar wel naar Evangeline en The Golden Legend:

My life is little,
Only a cup of water,
But pure and limpid....

Wat werd ze poëtisch gestemd! Ze lachte in zichzelve om zichzelve en
keek naar buiten in den tuin, waar de druipende, dorre takken als in
wanhoop geschud werden door den wind.
Daar werd gebeld en.... zij hoorde stappen en gelach in de gang, en
een aanhoudend geveeg van voeten op de mat. Freddy en Marie kwamen
thuis, maar zij gingen denkelijk naar boven; neen.... zij traden
binnen, steeds lachend, ontdaan van hunne druipnatte regenmantels en
beslikte overschoenen, en met zich een geur van wind en vochtigheid
in de warmte der kamer voerend.
--Heb je ooit! riep Marie uit; de freule zit bij het vuurtje zich te
warmen. Wel zeker, waarom niet!
--Wil de freule ook een kussentje in het rugje? spotte Freddy.
--Lach maar toe! murmelde Lili glimlachend en nestelde zich dieper in
den stoel; ik zit hier heerlijk en heb geen koude, natte voeten. Bagger
maar alleen in de vuiligheid, hoor!....
Freddy ging den heer Verstraeten even groeten, en Marie beweerde een
hartversterking noodig te hebben, en zou thee zetten.
Daarop zetten de meisjes zich bij elkander neder en Lili wilde ook
gaarne een kopje, heur afternoon-tea, al had ze niet gebaggerd in
de vuiligheid.
--Wat is het hier donker, Lili, hoe heb je hier kunnen zitten
lezen! Het is om je oogen te bederven! riep Marie.
--Ik heb ook niet gelezen, antwoordde Lili, genietende in haar
dolce-far-niente.
--De freule heeft zitten peinzen! spotte Freddy weêr.
--Heerlijk! sprak Lili, glimlachend haar oogen luikend. Zoo totaal
niets te doen.... alleen te rêvasseeren.
En zij schaterden het alle drie uit over de bekentenis van die
schaamtelooze luiheid, toen mevrouw Verstraeten beneden kwam,
zoekende naar het sleutelmandje, dat Marie verzuimd had in haar
kamer te brengen, en zij vond ze, alle drie lachende over heur kopje,
de sleutelmand naast de banketschaal.
Frédérique vertelde daarop, dat zij gauw weg moest; zij was dien
avond gevraagd op de soirée-dansante bij de Eekhofs, en zij moest
nog het een en ander voor haar toilet nazien, en mevrouw vond Lili
veel verstandiger dan Freddy en Marie, die commissies gingen doen
in hondenweêr.

II.
Er werd weder gebeld.
Het was Paul, die nog meer dan de meisjes dien geur van wind en
vocht medebracht, en die weêr naar buiten werd gestuurd, om beter
zijn voeten af te vegen.
--Wat een weêr! zuchtte hij en deed zich eindelijk na al die
pourparlers neêrvallen in een fauteuil.
Mevrouw liet de jongelui alleen en zette zich in de serre bij heur man,
maar deze, hoorende dat Paul er was, begaf zich naar de achterkamer.
--Dag oom.
--Zoo, dag Paul, hoe gaat het.... Ook goed met mama?
--O, het schikt nog al, oom, mama is heel wel; zooeven zat ze druk
te lezen in een boek, dat Eline haar gestuurd had....
--En hoe is het er meê, heb je al een visite bij Hovel gemaakt?
--Neen oom, nog niet!
--Maar doe dat dan. Laat er niet al te veel gras over groeien, Hovel
verlangt kennis met je te maken....
--Paul, je hebt nu al vier dagen geleden gezegd, dat je naar Hovel
zou gaan! riep Marie uit. Hoe is het mogelijk, dat je daar zoo lang
over moet denken. Het is, of het een reis is!
--Ik was van plan er morgen heen te gaan.
--Ga dan ook morgen, om halfzeven; na den eten vindt je hem altijd
thuis en is hij te spreken. Ik zou dat nu zoo maar vaststellen! zeide
oom Verstraeten, en er glom iets ontevredens in zijn anders zoo
vroolijke, donkerbruine oogen, toen hij naar de serre terugging,
gauwer dan hij anders zou gedaan hebben.
--Paultje, Paultje! zeide Frédérique, haar hoofd schuddend: hoe kan
je zoo lui zijn, nog luier dan Lili.
--Ach, het is immers morgen tijds genoeg, bromde Paul terug, en dronk
zijn kopje uit.
--Ja maar lui ben je! voer Marie hem tegen, onbevreesd voor een booze
bui. En om er oprecht over te spreken, we vinden dat allesbehalve
goed....
--Wel zeker, ga me nu maar eens de les lezen, oude grootmama.
--Oude grootmama, of geen oude grootmama, ik zeg je precies mijn
opinie.... En zie je, ik vind het jammer, dat je zoo bent, want je
zou veel meer kunnen presteeren, als je wat meer energie hadt. Let
op mijn woorden, als je je niet een beetje betert, wordt je net
als Henk.... een uitstekend goede, beste, brave jongen, maar een
doeniet. Je weet, ik dweep volstrekt niet met Betsy, maar ik kan
me begrijpen, dat je broêrtje haar soms gruwelijk moet vervelen,
met zoo een heelen dag niets doen.
--Zeg nu niets van Henk; Henk is een goede, beste vent! riep
Frédérique.
--En daarbij, voer Marie voort; je hebt meer capaciteiten dan
Henk; daarom vind ik die luiheid en dat gebrek aan energie dubbel
onuitstaanbaar in je....
--Ach, Marie, zeide Lili opstaande; zit nu niet zoo uit te varen
tegen Paul.... poor boy! Ga jij morgen naar Hovel, hoor! fluisterde
zij hem in; dan is alles weêr in orde....
Hij lachte haar toe, en beloofde zich te zullen beteren onder het
voogdijschap van haar drieën.
--Het schijnt, of ik onder curateele van mijn nichtjes en van freule
Van Erlevoort sta! zeide hij vroolijk. Mag het kleine jongetje nu
nog een kopje thee?

III.
De stortregen had opgehouden, maar de wind schudde nog steeds de
druppelende takken.
Het was over halfvijf, toen er opnieuw gebeld werd.
--Over halfvijf! riep Frédérique uit. Ik moet weg, ik had al lang weg
moeten gaan, om strikken op mijn japon te zetten.... O, ik zal adorable
zijn van avond, geheel en flot de tulle! Waar zijn mijn pakjes, Marie?
--Er is gebeld, zou daar visite zijn? vroeg Lili. Frédérique wachtte
even, daar zij in de vestibule haren regenmantel moest aantrekken,
en Dien kwam binnen om te vragen, of er belet was voor meneer De
Woude Van Bergh.
--Ik denk van niet, Dien, vraag maar even in de serre.
--O, die onuitstaanbare jongen! riep Lili. Dat pedante être!
--Ach, hij is zoo kwaad niet, meende Paul; en volstrekt niet pedant.
--Nu maar, ik maak de deur dicht, ik wensch hem niet te zien! hervatte
zij en zij wilde de porte-brisée dichtschuiven, toen Dien terugging
met de boodschap, of meneer zoo goed zou willen zijn binnen te komen.
--Kom Lili, wees nu niet zoo dwaas, kom nu meê! drong Marie aan.
--Dank je, ga maar alleen; sprak zij en schoof de beide deuren dicht,
juist toen De Woude in den salon binnentrad, waar hij door Marie
ontvangen en in de serre geleid werd.
Paul en Frédérique lachten, en namen afscheid van Lili; zij gingen
alle drie door de eetkamer naar de vestibule.
--Adieu, groet oom en tante van mij, en zeg oom dat ik bepaald naar
Hovel zal gaan, morgen na den eten! zeide Paul.
--Doe ook mijn complimenten, en zeg, dat ik waarlijk weg moest! sprak
Freddy.
--Goed, adieu, amuzeer je van avond, en flot de tulle! Brr, wat is
het hier koud in de gang!
Paul en Freddy gingen, en Lili keerde terug door de eetkamer. Georges
De Woude?.... O, hij kwam zijn digestie-visite maken voor de
soirée! Neen, zij kon hem volstrekt niet uitstaan. Zoo geaffecteerd
en altijd zoo stijfjes! Hoe was het mogelijk, dat Paul nog iets in
hem vond; zij vond Paul duizendmaal beter en flinker. Wat kon Marie
Paul de les lezen! Hij was toch een goede jongen; en dat hij wat lui
was uitgevallen.... ach, hij had immers geld, en kon best nu nog wat
plezier maken; later zou hij wel een betrekking zoeken, daar was zij
zeker van.... Zij zou het papa zeggen; Paul had bepaald gezegd morgen
naar Hovel te zullen gaan, en hij hield altijd woord.
Zij zette zich opnieuw in den ouden fauteuil en pookte het vuur op,
en wierp er kolen en turven in en een enkel blok hout. Zij verwarmde
even haar koud geworden vingers, en wreef zich de handjes, koel als wit
satijn. Door de gesloten deur hoorde zij het geruisch der stemmen in
de serre; meestal onderscheidde zij de fijne stem van Georges.... hij
scheen heele verhalen te doen! Zij moest toch eens even zien.... en
zij stond op en schoof een der deuren een weinig en voorzichtig ter
zijde. Zoo kon ze juist in de serre turen, langs de breede bladen
der palmen; papa en mama zag zij niet, maar zij zag Marie juist in
het gelaat en Georges op den rug.... Hoe grappig, als Marie haar nu
juist in het oog kreeg, maar zij scheen een en al aandacht te zijn
voor de historietjes van dat fatje. Lili kon net zijn glanzend boordje
bewonderen en de pandjes van zijn jas.... keurig! Daar.... daar, daar
keek Marie op.... nu bespeurde die haar juist door de breede reet
heen; adieu, bonjour, zij wuifde met haar hand Marie toe, zij boog,
zij trok gezichten en Marie werkte zenuwachtig met haar wenkbrauwen
en haar lippen, om het niet uit te proesten van het lachen!

IV.
Terwijl het donker werd, haastte Frédérique zich naar huis, naar het
Voorhout. Zij repte zich, toen Willem de knecht haar had opengedaan,
als een wervelwind de ruime vestibule door, de breede wenteltrap
op. Bijkans struikelde ze over Lientje en Nico, twee der kinderen van
mevrouw Van Rijssel, haar oudste zuster, die, sedert zij van haar
man gescheiden was, met haar viertal bij mevrouw Van Erlevoort was
komen inwonen.
--Juf, pas toch op, de kinderen zullen heusch vallen! sprak Frédérique
hijgend tot de dikke juffrouw Frantzen, die zij op het portaal der
eerste verdieping tegenkwam, in wanhoop zoekende naar de ondeugende
bengels. Ze ravotten op de trap, daar, Lientje en Nico!
--Weet u ook waar Ernestine en Johan zijn? vroeg juffrouw Frantzen
radeloos.
--Wel neen, ik kom zoo juist thuis! antwoordde Frédérique
verontwaardigd en zij repte zich verder, vloog haar kamer in, wierp
haar regenmantel uit en opende met zenuwachtige vingers een der drie,
vier pakjes, die zij in haar zak en in haar mof had meêgebracht.
--Ik zal nooit klaar komen! murmelde zij angstig en zij sloeg de
groene, damasten gordijnen van haar ledikant op, waar heur baltoilet,
als een ijle wolk van lichtblauwe tulle, in een wazige teederheid
lag uitgespreid.
Dien morgen was Frédérique's toilet van de naaister gekomen, maar
zij had er een paar strikken bij willen voegen, en zij durfde er
ternauwernood aan raken, uit vrees het ragfijne weefsel te zullen
verwarren.
--O, ik word wanhopig! sprak ze weêr; toen, met een invallende
gedachte, vloog zij op eens de kamer uit, en riep op het portaal:
--Tilly, Tilly, Mathilde!
Een der deuren werd geopend; haar zuster, mevrouw Van Rijssel, trad
verschrikt te voorschijn.
--Maar, Freddy, wat is er; is er brand, dat je zoo gilt?
--Neen, dan zou ik niet precies jouw hulp verlangen? Maar toe, help
me eens, ik ben wanhopig, ik kom nooit klaar.
--Waarmeê?
--Met mijn baltoilet. Je weet, ik woû hier en daar nog een strik
zetten. Ik vind het zoo kaal op zij, en ik heb lint gekocht.
Mevrouw Van Rijssel wilde antwoorden, toen de deur van mevrouw Van
Erlevoorts kamer openging, en de oude dame vroeg, wat er toch aan de
hand was. Tegelijkertijd weerklonk er een schel gegil en gelach van
kinderstemmen op de tweede verdieping, men hoorde luid getrippel van
levendige stappen en een meisje van zeven buitelde de trappen af,
achtervolgd door een jongen van zes.
--Mama, mama! schreeuwde het kind, terwijl zij de laatste trappen
afsprong.
--Maar Tine, Johan, is dat een leven maken! Wat voeren jullie nu weêr
uit? vroeg mevrouw Van Rijssel zeer streng.
--Jo plaagt me altijd, Jo, wil me kietelen en hij weet, dat ik er
niet tegen kan! hijgde het meisje, en ze verschool zich in de rokken
harer grootmama, terwijl Frédérique Johan in hare armen omstrengelde.
--Ik heb je al meer gezegd, dat ik al dat geren en geschreeuw in huis
niet hebben wil! hervatte mevrouw Van Rijssel ontevreden. Bedenkt toch,
grootmama wordt langzamerhand oud en kan niet meer tegen dat lawaai.
--Ach! sprak mevrouw Van Erlevoort goedig; ze speelden maar een beetje,
nietwaar Tien?
--Pas op, hoor, anders zal ik je kietelen! riep Frédérique en kietelde
Johan onder zijne kleine armen, zoodat hij spartelend en kraaiend op
den grond viel.
--Mais comme vous les gâtez, toutes les deux; ne les choyez donc pas,
quand je suis fâchée. Je perdrai tout mon pouvoir, si vous continuez
ainsi! riep Mevrouw Van Rijssel wanhopig, en keek over de trap,
want beneden gaven Madeline en Nikolaas dikke juffrouw Frantzen den
grootsten last en wilden niet met haar mede naar boven.
--Lientje, Nico! riep mevrouw van Rijssel met haar strenge stem.
--Ach, Mathilde, toe, laat de kinderen nu, en kijk eens even naar
mijn japon! smeekte Frédérique.
--Ik kan er geen orde meer onder houden, gedecideerd niet! zuchtte
Mathilde.
--Haast je, Freddy, we eten vandaag wat vroeger.... over een half
uurtje, als het kan! zeide mevrouw Van Erlevoort.
Men hoorde de huisdeur opendraaien; het waren Otto en Etienne Van
Erlevoort, die samen thuiskwamen en hun vroolijke stemmen vermengden
zich met het gegil der kinderen, de vergeefsche aanmaningen van
juffrouw Frantzen en het geblaf van Hector, Otto's zwarten hond.
--Kom nu, Mathilde, zie nu eens even naar mijn japon! vleide Freddy
met haar liefste stem.
Mathilde gaf haar moederlijke plichten in dat brouhaha op en liet
zich door Frédérique medetroonen.
--Gedecideerd, ik verlies al mijn macht....
--Komt kinderen, vecht nu niet meer, weest nu zoet! sprak mevrouw Van
Erlevoort tot Ernestine en Johan; gaat nu meê met oma naar beneden,
het is hier om te bevriezen....

V.
Mevrouw Van Erlevoort was steeds aan drukte gewend geweest en zij
had er zich steeds wel bij bevonden. Als moeder van zeven kinderen
had zij nooit anders dan gelach, gekibbel of gewoel om zich heen
gezien en zou zij niet begrepen hebben, hoe een talrijk huisgezin,
in een andere atmosfeer, rustiger en vrediger dan de hare, zou
hebben kunnen bestaan. Haar huis was dan ook van den beginne af
vervuld geweest met het schelle gejubel, de luidruchtige twisten en
het onophoudelijk door elkaâr gedraaf harer kinderen, en toen deze
opgroeiden, met al den levenslust en de dartele woeligheid hunner
bruisende jeugd; daarna was, eenige jaren na het verscheiden van haar
echtgenoot, mr. Théodore Otto Baron Van Erlevoort ter Horze, lid der
Tweede Kamer van de Staten-Generaal, een tijd van ongekende kalmte
ingetreden, toen vier harer kinderen de een na de ander huwden en
haar woning verlieten. Théodore, de oudste, het eerst, die nu hunne
goederen in Gelderland beheerde, en te midden van zijn jonge vrouw
en hun talrijk kroost op het Huis ter Horze zoowel in heereboer als
in jeugdigen patriarch scheen herschapen te zijn; daarna de derde
dochter, Mathilde, wier kort huwelijk zeer ongelukkig was geweest;
vervolgens de twee oudste meisjes, Cathérine en Suzanne, de eene
gehuwd met een Engelsch bankier, mr. Percy Howard, en nu te Londen
gevestigd; de andere met jhr. Arnold Van Stralenburg, griffier bij
de Arrondissements-rechtbank te Zwolle.
Zoo was mevrouw Van Erlevoort overgebleven met haar twee zoons,
Otto, adjunct-kommies bij Binnenlandsche Zaken, Etienne, te Leiden
studeerend in de rechten, en haar jongste, Frédérique, en zonder de
nieuwe bekoring en frissche emoties van haar grootmoederschap, zou zij
te midden dezer betrekkelijke kalmte zeker melancholiek zijn geworden,
gewend als zij was aan het gedribbel of gehuppel van voeten op de trap
en het gelach en gezang van heldere stemmen in haar ruime vestibule.
Eenige jaren na haar huwelijk keerde Mathilde met vier kinderen bij
mevrouw Van Erlevoort terug; na de scheiding van haar man, waren deze
haar toegewezen geworden. Van Rijssel leefde sedert in het buitenland,
en men hoorde weinig meer van hem.
Mevrouw Van Erlevoort beklaagde hare dochter, welke heur lot van
verwaarloosde en miskende echtgenoote zoo lang met waardigheid had
kunnen torsen, en zij nam ze vol liefde tot zich, in het diepste haars
harten overgelukkig, door het nieuwe, ontluikende leven, dat de vier
kleinkinderen in haar woning medebrachten. Zij bedierf hen allen,
zooals zij nimmer haar eigen kinderen had bedorven, kon bij hunne
grootste guitenstreken met den besten wil der wereld niet boos worden
en bracht Mathilde daardoor soms tot radeloosheid en wanhoop. Deze
wist niet wat er van hen worden zou bij zooveel toegevendheid;
zij smeekte mevrouw Van Erlevoort haar toch niet te wederstreven in
gerechtvaardigde strengheid en verdiende strafuitdeelingen; mevrouw Van
Erlevoort beloofde, maar vergat haar belofte bij de eerste gelegenheid
de beste, terwijl Frédérique, zelve bedorven, Mathilde wel bij haar
klachten steeds gelijk gaf, maar ook weinig het hare bijbracht tot
eenige billijk strenge pedagogie. Alleen bij Otto kon Mathilde nog
op eenigen vasten steun rekenen en de vier bengels hadden ook alleen
respect voor oom Ot. Hij paarde aan de goedhartigheid zijner moeder
het gezonde verstand en de degelijkheid van zijn vader, en scheen in
zijn beraden kalmte eenigszins ouder dan hij was, maar er lag zulk een
innemend waas van hartelijkheid over zijn flinke trekken, er sprak
zoo iets vertrouwelijks en sympathieks uit zijn donkere, lichtvolle
oogen, dat zijn ernst en zijn degelijkheid eerder aantrokken, dan voor
zijn acht-en-twintig jaren te somber en te straf schenen. Etienne
was daarentegen een en al vroolijkheid, onbedachtzaamheid en
lichtzinnigheid, en de lieveling van zijn moeder, wie de glans en
zonnegloed van zijn karakter de ziel scheen te koesteren. Frédérique
was dol op haar beide broêrs, maar noemde Otto dikwijls papaatje en
stoeide met Etienne bijna als Lientje met Nico en Tine met Johan.

VI.
Mevrouw Van Erlevoort had dien middag wat vroeger willen eten,--om
halfzes,--daar zij nog haar kleine siësta wilde nemen, voor zij zich
zou moeten kleeden. Zij zou dien avond, behalve met Freddy, ook met
haar beide zoons naar het bal bij de Eekhofs gaan, terwijl mevrouw
Van Rijssel thuis bleef, als een stille, melancholieke jonge vrouw,
wier glimlach uitgewischt scheen op haar wasbleek gelaat en die nog
slechts leefde voor haar kinderen. Het woelige viertal at steeds
apart met juffrouw Frantzen, op Mathilde's uitdrukkelijk verzoek,
daar mevrouw Van Erlevoort niets liever had gewild, dan de geheele
bende met de dikke juffrouw aan tafel te zien, onbevreesd haar fijn
damast met de saus overstroomd, eenige glazen gebroken, of kleine
vingertjes in de compôte aan het grabbelen te zien. Zoo had Mathilde
er dan ook niets aan kunnen doen, dat de kinderen, die vroeger aten
en sneller gedaan hadden, soms een voor een als kleine bandieten,
binnenslopen, tot wanhoop van juffrouw Frantzen, wier rond gezicht
dan met verschrikte oogen in de halfgeopende deur verscheen. Dit was
een paar malen door mevrouw Van Erlevoort goedig geduld en weldra
een regel geworden, waarin Mathilde zuchtend berustte. Etienne en
Frédérique maakten het kleine goed woeliger dan ooit. Otto schertste
meê en Mathilde haalde met een glimlach de schouders op; het ging,
zooals het ging....
--Dank je Otto, ik wil niets meer eten, zeide Frédérique aan tafel;
ik kan nooit eten, als ik naar een bal ga, dat weet je wel.
--Nog altijd? vroeg Otto. Ik dacht alleen, dat een jong meisje niet
at bij haar allereerste entrée in de wereld. Ben je nog altijd zoo
nerveus? Arme meid!
--Freddy, wat heb je nu aan je toilet gedaan? Ik hoop toch niets
bedorven? vroeg mevrouw Van Erlevoort angstig.
--Neen, moes, ik heb op Mathilde's raad maar alles gelaten als het
was.... O, je zal me zien vanavond: vervolgde zij tot Otto; ik zal
zoo etherisch zijn in mijn blauwe tulle.... zoo om weg te blazen,
weet je. Daar heb je de Filistijnen ....
Deze betiteling sloeg op de vier Van Rijsseltjes, die
binnenstormden. Nico met een oorverscheurende trompet in zijn mond. Zij
kwamen ieder hun sinas-appel met wijn en suiker binnen eten; mevrouw
Van Erlevoort nam Nico naast zich, bereidde zorgvuldig zijn dessert
en de blonde guit was weldra bezig, met van sap druipende lipjes,
de gesneden stukjes af te zuigen, nu en dan toeterend op zijn trompet.
Ernestine, Johan en Etienne pikten van ééne schaal om het gauwst,
en hunne vorken verwarden zich in elkander, onder een luid gelach,
terwijl Freddy aan Otto opsomde, wie er alzoo kwamen dien avond,
bij de Eekhofs.
--Nu, dan heb je de Hijdrechtjes, Eline Vere, de Van Larens, Françoise
Oudendijk.... Vindt je Françoise niet mooier dan Marguerite Van
Laren? Zeg eens Otto, aan wie van beiden ga je je cour maken? O,
Nico! Mijn trommelvlies! Nico!
Troe, troe, troe, klonk de bazuin.
--Nico, je maakt me dol met dat geschetter. Leg dat ding neêr en eet nu
netjes. Kijk, je doet alles op je buisje druipen! bestrafte Mathilde.
--Ach, hij maakt maar wat muziek, niet waar, kleine dot, sprak mevrouw
Van Erlevoort en sloeg haar arm om den jongen, die zijne grootmama zeer
oneerbiedig juist in haar oor bazuinde, met de krassende valschheid
van een draaiorgel.

VII.
Na den eten stoeiden Freddy en Etienne met de kinderen, terwijl mevrouw
Van Erlevoort zich in haar boudoir ging afzonderen en Otto, naast
Mathilde, die borduurde, zijn sigaar rookte. Rika, de meid, nam de
tafel af, zeer gehinderd door Nico, en duizend angsten uitstaande voor
een blad, waarop zij vuile glazen en borden had geplaatst. Eindelijk
sloeg het acht uur en juffrouw Frantzen kwam om de kinderen te halen.
--Ciel de mon âme! riep Frédérique, op de canapé half gesmoord door
Ernestine, Johan en Lientje, en zij bevrijdde zich van de armen en
beenen die haar als polypen omvingen. Ik moet naar boven; Mathilde
kom je me helpen?
--Goed, antwoordde Mathilde en stond op. En jullie kinderen, gauw
naar bed!
--Neen, ik wil niet, ik wil eerst tante Freddy mooi zien! riep
Ernestine met een zeurig stemmetje. En ik wil tante ook helpen.
--Tante kan je hulp wel missen en mooi is ze altijd! antwoordde
Mathilde. Kom, gaat nu allen meê met juffrouw Frantzen, allons,
als zoete kinderen.
Freddy vloog weg, en daar mevrouw Van Erlevoort sluimerde, kon Mathilde
haar macht laten gelden en het viertal werd naar boven gejaagd met
een aanmaning op elke treê, daar Nico hinkend weder de trap af wilde
gaan en Lientje op het portaal met Hector op den grond bleef sollen.
--Ik kom dadelijk, Freddy! riep Mathilde; zoodra de kinderen boven
zijn! en Freddy gilde van uit haar kamer, dat ze zich hield aanbevolen.
Ze was reeds bezig met het golvende haar uit te borstelen, den
lokkenvloed van Kleopatra.... Mathilde zou haar kappen: die kon
het zoo keurig doen. En ze schikte alles en ze zag alles na, haar
waaier, heur handschoenen, haar zakdoek, heur lichtblauwe, satijnen
schoentjes.... Een blos van zenuwachtigheid tintte de matheid van
haar melkwit teint, terwijl zij zich in den grooten spiegel bezag en
glimlachte, tot er een kuiltje zich groef in elke wang. Het zou wel
gaan, dacht ze.
Na een half uur kwam Mathilde terug met Martha, de linnenmeid, die
ook als kamenier dienst deed en Frédérique ging zitten, vlak voor
den spiegel, in haar onderlijfje en haar blauwe schoentjes.
--Net zoo eenvoudig en snoezig als verleden keer, Tilly! vleide
Frédérique, terwijl Martha nu de kam, dan een frizeerijzer, of een
haarspeld aangaf. O, het is hier koud geworden! Martha, gooi wat om
mijn schouders!
Martha legde haar een bonte pelerine om. Mathilde had met vlugge
vingers haar werk voltooid.
--Daar! sprak ze, en schoof de krullende franje van voren
terecht. Eenvoudig, keurig en stevig. Ben je tevreden?
Frédérique bezag zich en roerde even met de tippen harer vingers heur
kapsel van terzijde aan.
--Zeker, zeker, zeide ze; en nu.... nu mijn flot de tulle.
De bonten pelerine vloog op den grond, maar Martha regelde de wanorde
van kleedingstukken, die zich in het vertrek verspreidden. Mathilde
hief de wolk van teeder azuur op, en liet ze, licht als een zucht,
om Freddy heenglijden.
--Ik ben iets van een fee, van een ondine! sprak Freddy, haar armen
opheffend, en Tilly en Martha knielden neêr en haalden de wazige
plooien dier ragfijne nevels uit, La, la, la,.... Freddy's voetjespaar
bewoog zich op een maat, die zij neuriede....
--Freddy, Freddy, stil nu.... Martha, een speld; die strik zit los....
--Hoe vindt je het, Martha?
--Beeldig, freule!
--Is het nu niet kaal, op zij, Tilly?
--Och, wel neen, het is een en al strik- en lintenburg, wat wil je
nu meer. Het fladdert al alles om je heen.... toe, Freddy, ik bid je,
wees nu een oogenblik stil....
Daar ging de deur zachtjes krakend open, als door een geheimzinnige
hand....
--Wat is dat nu weêr! riep Mathilde, bijna ongeduldig en ze werd
woedend, toen ze Ernestine, rillende in haar witte nachtjapon,
als een tengere schim, zag verschijnen, een weinig angstig en toch
guitig-brutaal.
--Toe moes, ik wou zoo graag....
--Maar Tine, het is om doodziek te worden, zoo op die koude trappen en
door de koude gang te loopen! Ik begrijp niet, hoe je zoo ongezeggelijk
kunt zijn....
--Kruip in mijn bed, Tine, gauw, maar pas op voor mijn lijfje! riep
Freddy. Ach, laat maar, Tilly, fluisterde zij.
Tine was reeds in bed gekropen en nestelde zich als een duif in de
dekens, waarna haar dunne vingertjes met welbehagen het blauwe satijn
van Frédérique's corsage, dat nog op de kussens lag, betastten.
Mathilde haalde met een zucht haar schouders op, berustend als altijd,
maar zij nam het lijfje weg. Mevrouw Van Erlevoort verscheen in de
nog geopende deur, ruischende van haar moiré.
--O, wat is mama mooi! riep Frédérique opgetogen; je zal zien, Tilly,
ik ben weêr het laatste klaar. Toe, rep je wat!
Mathilde reeg het blauw satijnen lijfje van achteren dicht en mevrouw
Van Erlevoort zag bewonderend en glimlachend naar haar nevelige
ondine.... Daar hoorde zij echter iets sluipen, achter zich, en
omziende bespeurde zij Johan en Madeline, beiden verkleumd en in
nachttoilet....
--Neen maar, dat is te erg! Dat is om wanhopig te worden! riep
Mathilde uit en zij liet Frédérique half geregen staan en vloog naar
de bengels toe. Hoe kunnen jelui toch zoo ondeugend zijn en mama
zoo een verdriet doen! Morgen zijn jullie allemaal ziek.... Kom,
gauw naar boven en dadelijk!
Haar stem klonk gramstorig en de beide kinderen begonnen bijna te
weenen, maar mevrouw Van Erlevoort kwam ter hulpe.
--Ach Mathilde, laat ze nu maar een oogenblikje blijven....
--In mijn bed.... kruip in maar, gauw! riep Frédérique schaterend van
het lachen. Maar niet aan mijn tulle... afblijven, afblijven! en zij
week angstig terug voor die uitgestrekte klauwtjes der beide wandalen,
die in het luchtige gaas schenen te willen grijpen, en aan de lange
strikken te willen trekken.
Mathilde zelve begreep, dat de kinderen in Freddy's bed nog het beste
zouden zijn voor het oogenblik, en zij gaf voor de duizendste maal toe
en reeg zuchtend Freddy's corsage, waarvan het satijn kraakte, verder
dicht; Johan en Lientje kropen intusschen bij Tine onder de gewatteerde
deken en zagen met tintelende, guitige oogen naar de blauwe fee op.
--Doe je daar nog iets overheen, tante? vroeg Johan; of blijf je
zoo nakend?
--Ach, domme jongen? riep Tine verontwaardigd en zij duwde hem omver,
zoodat Lientje met een gil meêgesleept werd en Frédérique's bed