Eline Vere: Een Haagsche roman - 04

dan gisteren bij de Verstraetens, waar hij tweemaal beweerd had, dat
het roode licht meer flatteerde dan het groene. Nu viel hij niet in
herhalingen, maar ratelde door, terwijl zijn stijfheid met een paar
fijne plooitjes kreukte, terwijl hij haar schertsend brutaal in de
rede viel, of zijn opinie opdrong, terwijl hij zijn frazen vlug en
onnauwkeurig afspon met een Fransche levendigheid.
Eline had een paar malen Jeanne willen medevoeren in dien cirkel van
schitterende nietigheid, maar Jeanne had slechts even geglimlacht
of geantwoord met een enkel woord en Emilie gaf het op haar te
amuzeeren. Het gesprek werd algemeener; Eline voegde zich er bij
met haar vrooliik sans-gêne en haar komische jovialiteit en Frans,
te midden van dien tooverkring, kon niet nalaten nu en dan een vonk
van luchtige geestigheid te laten flikkeren, al wierp hij vaak een
bezorgden blik naar zijn stil vrouwtje.

IX.
Het was Jeanne alsof het diner nimmer zou eindigen. Ofschoon zij
niet den minsten eetlust had, wilden zij niet meer weigeren en at
van de getruffeerde poularde, van de gâteau Henri IV, van de ananas
en het keurig dessert, haren wijn echter slechts even met de lippen
aanrakend. Henk, naast haar, at veel en met smaak, en verwonderde
zich, al kluivende, hoe zij steeds zulke kleine porties nam. Maar
ook De Woude at ternauwernood, daar hij er zich in het vuur zijner
levendigheid nauwlijks den tijd toe gunde. Emilie echter hield Henk
goed gezelschap en dronk een stevig glas wijn.
Het was over achten, toen men opstond en de dames zich naar den salon
begaven. Frans ging met Henk en De Woude een sigaar rooken, daar Jeanne
verklaard had nog wel een half uurtje te willen blijven. Betsy had
dit vriendelijk gevraagd; zij kon haar gasten toch niet op staanden
voet laten vertrekken en het bleef vroeg genoeg voor de opera.
--Is Dora dikwijls ziek, Jeanne? vroeg Eline, terwijl zij zich, met
het geruisch van haar roze rips, naast deze op een canapé neêrzette,
en haar hand nam. Den laatsten keer, dat ik haar zag, mankeerde haar
niets en toen vond ik haar al zoo bleekjes en fijntjes.
Jeanne trok zacht hare hand terug en gevoelde iets als een
ergernis over die vraag na de conversatie aan tafel; zij antwoordde
kortweg. Maar Eline liet niet af, als was ze bewust, nu in liefheid
te moeten inhalen, wat zij eerst had verzuimd, en zij kon zóó iets
gevoelvol-medelijdends in haar stem leggen, dat Jeanne er onwillekeurig
door werd bewogen. Jeanne begon te klagen, hoe zij niet geloofde, dat
dokter Reijer zorgvuldig genoeg haar meisje had onderzocht, en Eline,
die zich op het zilveren blad, dat Gerard, de knecht, voorhield,
haar mokka suikerde, hoorde vol belangstelling naar de moederlijke
klacht. Emilie en Betsy waren in het aangrenzend boudoir gegaan,
waar de eerste modeplaten wilde zien.
--Arme meid, wat heb je een moeite, en nauwlijks drie maanden pas
in Holland. Je bent immers in September gekomen? vroeg Eline het
doorzichtige Chineesche kopje op de peluche babbytafel zettend.
Jeanne zweeg, maar eensklaps richtte zij zich op, en op haar beurt
Eline's fijne, koele vingers vattende, zeide zij, in een verlangen
naar teederheid:
--Zeg eens, Eline, je weet, ik heb het hart op de tong, ik ben altijd
nog al oprecht geweest: mag ik je iets vragen?
--Natuurlijk, antwoordde Eline, een weinig verbaasd.
--Nu dan.... waarom zijn we niet met elkaâr, zooals we vroeger
waren, toen je ouders nog leefden? Het is nu vier jaar geleden,
dat ik trouwde en naar Indië ging, en nu we terug zijn gekomen,
nu ik je weêr terug zie, is het, of alles tusschen ons veranderd
is. Ik heb geen kennissen en bijna geen familie hier in Den Haag,
en ik zou gaarne mijn vroegere kennissen blijven behouden.
--Maar Jeanne....
--O, ik weet het, je vindt me misschien dwaas, dat ik zoo spreek,
maar ik voel me soms zoo gedrukt door al die soesah; ik zou zoo gaarne
eens aan een goede vriendin mijn hart willen uitstorten.... wat ik
natuurlijk niet aan mijn man doe....
--Maar waarom niet aan je man....?
--Ach, hij heeft al genoeg zorg van zijn eigen zaken; hij is ziek,
niet waar, en hij wordt ongeduldig....
--Maar Jeanne, ik weet niet, wat er tusschen ons veranderd zou zijn.
--Misschien verbeeld ik het mij ook; vroeger waren we meer samen,
nu leef je in geheel andere kringen, je gaat veel uit en ik.... we
zijn zoo langzamerhand aan elkaâr vervreemd.
--Maar als men elkaâr in vier jaar niet gezien heeft....
--We hebben toch correspondentie gehouden.
--Wat zeggen een drie, vier brieven in een jaar! Spreekt het niet van
zelf, dat men eenigszins andere ideeën krijgt, als men ouder wordt en
in andere omstandigheden komt. Vroeger was ik ook in zorgen, eerst
over mijn lieve papa, later over tante Vere, die ik in haar ziekte
heb opgepast...
--Voel je je gelukkig hier, kan je met Betsy overweg?
--O, zeker, uitstekend, anders zou ik immers niet bij haar inwonen.
Eline vond het, uit haar aangeboren terughoudendheid, niet noodig,
hierop meer te antwoorden.
--Zie je, je hebt je om niets te bekommeren, ging Jeanne voort; alles
gaat en gebeurt zooals je zelf wilt, je leeft vrij en onafhankelijk,
voor je genoegen.... bij mij is alles zoo geheel anders.
--Maar is dat nu een reden om ons vervreemd van elkaâr te noemen? Ten
eerste vind ik vervreemd een onaangenaam woord; ten tweede is het,
al duidt je het zachter uit, niet waar....
--Toch wel.
--Toch niet.... Ik verzeker je Jeannelief, kan ik je van dienst zijn
in het een of ander, je zal me altijd bereid vinden. Geloof je dat?
--Zeker, en ik dank je voor je belofte... Maar Eline...
--Nu?
Jeanne had iets als een vraag op de lippen: hoe ben je? verhaal mij
meer van je, laat mij je beter leeren kennen, zooals je nu bent! maar
het gemaakt vriendelijk lachje om die fijne lippen, in die droomerige,
amandelvormige oogen deed haar zwijgen. En zij gevoelde plotseling
berouw over haar openhartigheid tegenover dit coquette meisje, dat haar
veêren waaier in- en uitplooide; zij gevoelde als een onvoldaanheid
over het nuttelooze gesprek, dat er uit gevloeid was. Waarom had zij
zich door die opwelling laten medeslepen; zij pasten immers toch niet
bij elkaâr....
--Nu? herhaalde Eline, en toch vreesde zij in haar terughoudendheid
voor die vraag, die komen zou.
--Later, later, als we weêr eens alleen zijn! stotterde Jeanne en
zij stond op, ontevreden, over zichzelve geërgerd, op het punt in
tranen uit te barsten, na dat onaangename diner, na die vruchtelooze
wisseling van gedachten. Betsy en Emilie traden juist uit het boudoir.
Jeanne meende dat het tijd was van heengaan. De drie heeren
kwamen weldra binnen en Henk hielp Jeanne haar langen wintermantel
aantrekken. Zichzelve tot vriendelijkheid dwingend nam zij afscheid
en herhaalde Betsy, hoe lief zij haar intieme invitatie had gevonden,
en opnieuw overviel haar een rilling van ontevredenheid, toen Eline
haar op beide wangen kuste.
--Wat is die Jeanne toch gloeiend vervelend! zeide Betsy, nadat de
Ferelijns weg waren. Zij heeft bijna geen mond opengedaan.... Waarover
heb je het toch zooeven met haar gehad, Eline?
--Ik? Wel over Dora, en over haar man... niets bizonders.
--Arme meid! sprak Emilie medelijdend. Kom Georges, haal mijn sortie
eens.
Mina bracht echter de sorties der dames binnen, terwijl De Woude
zijn ulster ging aantrekken en Henk zich in zijn dikke handen wreef,
aangenaam gestemd, dat hij van avond thuis zou kunnen blijven na een
lekker diner. Het rijtuig stond reeds een half uur in de dooiende
sneeuw te wachten, met Dirk den koetsier en Herman den palfrenier,
onder hunne groote, bonten pélérines als verzonken, op den bok.

--Frans, dwing me nooit meer een invitatie bij de Van Raats aan te
nemen! sprak Jeanne smeekend, terwijl zij, rillend aan haar mans arm,
door de modder plaste, en de slippen van haar te wijden mantel, die
telkens openwoei, met haar kleine, verkleumde hand bij elkaâr poogde te
houden. Heusch, ik voel me niet meer thuis bij hen, bij Betsy en Eline.
Hij haalde even ongeduldig de schouders op en bleef zwijgen, en zij
stapten met hunne natte schoenen door, in het flikkerend licht der
lantaarns, die zich vervelend regelmatig herhaalden langs den weg,
en die haar doffen glans afspiegelden in de plassen, beverig en flauw.

X.
De derde acte van Le Tribut de Zamora was juist begonnen, toen Betsy,
Emilie, Eline en Georges hunne loge binnenkwamen. Deze komst gaf een
afleiding, eene plotselinge, lichte beweging in de stilte van het
luisterend en schouwend publiek; er ruischte een gekreuk van zijde
en satijn; men zag naar hen op en om; kijkers richtten zich naar
hen toe; in het publiek fluisterde men hier en daar, en vroeg men,
wie zij waren.
Emilie en Eline zetten zich vóor neder; Betsy en Georges achter haar,
en Eline zag een wijle, half glimlachend, in het rond, terwijl zij
haren waaier en haren parelmoeren binocle neêrlegde. Toen begon
zij langzaam hare sortie van wit peluche, met roze satijn gevoerd,
los te strikken, en deed die als iets rozigs en sneeuwigs van haar
schouders glijden, waarop De Woude ze over de leuning van haar fauteuil
schikte. En zij genoot in den triumf harer bevalligheid, toen zij, als
zonder er op acht te geven, zag, hoe men haar betuurde en bewonderde.
--Het is vanavond vol, we treffen het goed, fluisterde Emilie. Ik
vind niets zoo vervelend als een leêge zaal.
--O, ik ook! zeide Betsy. Kijk daar zitten de Eekhofjes, Ange en
Léonie, met haar mama. Gisteren waren zij ook bij de Verstraetens:
de volgende week geven ze een soirée dansante! en zij groette de
meisjes terug.
--Vanavond zingt de nieuwe baryton, die uit Brussel komt, Theo Fabrice,
sprak De Woude tot Eline. U weet, dat er sinds de débuts twee zijn
afgewezen, hij is eindelijk de derde.
--Wat duren die débuts vreeselijk lang dezen winter! merkte Eline
achteloos en zich waaiende op.
--Met den fort-ténor hebben we het nog al dadelijk getroffen, maar
ook hier, Fabrice schijnt heel goed te zijn, naar ik heb hooren
zeggen. Kijk, daar komt hij.
Het koor van Ben-Saïds odalisken was geëindigd, en de Moorsche vorst
zelve trad binnen, aan de hand Xaïma zijn paleis binnenvoerend. Eline
lette echter weinig op, daar zij nog de zaal rondzag, nu en dan een
kennis toelachte, en haar oogen niet weêr naar het tooneel richtte,
dan toen Ben-Saïd en zijn slavin onder hun troonhemel gezeten waren
en het ballet begon. Daarin schiep zij behagen en zij volgde de
danseuses, die, als glijdend op de tippen der teenen, zich rijden
onder de Moorsche arcades en zich groepeerden onder de opgeheven
sluiers en waaiers van zilveren franje, omgoten door haar corsages
van glanzig satijn, en schitterend van het klatergoud op de tulle
harer wijd uitgeplooide rokjes.
--Een lief ballet! zeide Emilie, gapende achter heur waaier, en vlijde
zich gemakkelijker in haar fauteuil, een weinig onder den indruk van
het genoten diner.
Eline knikte en terwijl zij achter zich het gefluister van Betsy en
Georges hoorde, bleef zij de kunstige evoluties volgen der eerste
danseuse die onder de op en neêr gezwaaide sluiers en waaiers tusschen
de anderen doorzweefde, steeds op de punten van heur satijnen, naar
omlaag gekromde voeten, de armen omhoog, in heur kapsel een flikkerend
aigrette van diamanten.
Uit den aard harer droomerig idealistische natuur, hield Eline dol
veel van de opera, niet alleen om er zich in haar loome elegance
te laten bewonderen, niet alleen om de muziek, en om eener beroemde
chanteuse de voordracht van een of ander aria af te hooren, maar ook
om de gespannen, zeer romantisch gekleurde intrigues, de eenigszins
ruw geschilderde melodramatische peripetieën, vol haat en liefde en
wraak, waarvan het conventioneele haar niet hinderde, en waarin zij
zelfs geen waarheid zocht. Zij behoefde geen oogenblik te vergeten,
dat zij acteurs en actrices, geen ridders en edelvrouwen voor zich
zag, dat zij zich in een vollen, verlichten schouwburg bevond, ziende
naar geschilderde coulissen en hoorend naar de tonenmassa's van een
zichtbaar orkest, en niet met held en heldin medeleefde in de tel
quel opgerakelde poëzie van de een of andere mediaevistische periode;
zij genoot desniettemin, zoo die acteurs niet te slecht zongen,
niet burgerlijk acteerden en er gesoigneerd in hun kostumes uitzagen.
Betsy integendeel ging alleen naar de opera om te zien en zich
te laten zien; zij zou Eline's genot, zoo zij hiervan geweten had,
kinderachtig hebben gevonden en er de schouders over hebben opgehaald,
maar Eline genoot in stilte, omdat zij Betsy's opinie vermoedde, en
liet haar zuster dus denken, dat zij eigenlijk geen ander genoegen
in den schouwburg smaakte dan, als zij, kennissen te zien en door
dezen gezien te worden.
Zij betreurde het nu bij zichzelve zoo laat gekomen te zijn; ze zag
Le Tribut de Zamora voor de eerste maal, en ze wist niet den inhoud
der twee voorafgaande actes. Emilie was onder den indruk van haar
vischpastei en haar getruffeerde poularde stil geworden en zat,
als zij, aandachtig te zien.
Het ballet was geëindigd. Ben-Saïd en Xaïma traden van hun troon af,
en hij zong na het recitatief:

"Je m'efforce en vain de te plaire!"

de romance:

"O, Xaïma, daigne m'entendre!
Mon âme est à toi sans retour!"

De stem van den nieuwen baryton was vol en zwaar, meer die van een
basse-chantante, en hij voileerde haar in zijn lied als met een sluier
van melancholie.
Maar in zijn weelderig, Moorsch kostuum leek hij groot en zwaar
gebouwd; noch aan zijn houding, noch aan zijn mimiek vermocht hij
eenigen zweem van verliefde onderdanigheid te schenken, en hij
zag de chanteuse-légère, in haar zilverlaken en haar, met paarlen
doorvlochten, blonde haren, meer aan met iets dreigends en geweldigs,
dan met den deemoed van smeekenden hartstocht.
Eline voelde dit gemis in zijn actie, maar toch behaagde haar het
contrast dier uitdrukking van gebiedenden trots in zijn houding,
met die andere van deemoedigheid in zijn stem. Zij volgde den zang
toon voor toon, en terwijl de actrice bij een plotseling fortissimo
van Ben-Saïds koper orgaan scheen te sidderen van angst, vroeg Eline
zichzelve af:
--Waarom zou ze toch zoo bang zijn?.... Wat is er gebeurd? Hij ziet
er niet kwaad uit.
En zij zag, terwijl men, na de romance, in de handen klapte, de zaal
rond, toen haar blik bij toeval op een groep heeren viel, die in de
entrée der stalles zich op de trapjes geposteerd hadden. Zij bespeurde,
hoe zij juist naar hun loge tuurden, en denkelijk over hen praatten,
zoodat zij met haar gracieuze loomheid het hoofd weder een weinig
wilde afwenden.... maar tegelijkertijd merkte zij éen onder hen op,
die, hoed en stok in de hand, haar met iets hoffelijks en familiaars
toelachte.... Zij keek hem even aan, met groote oogen, groette in
haar verbazing niet dadelijk terug, maar wendde zich eensklaps om,
legde heur hand op Betsy's knie en fluisterde haar zuster toe:
--Zie eens, Betsy, zie eens wie daar staat!
--Waar, wie dan?
--Daar in de stalles.... Vincent.... zie je niet!
--Vincent! herhaalde Betsy, eveneens verbaasd; o ja, Vincent!!
Zij knikten beiden Vincent toe, die haar schertsenderwijze met zijn
binocle begon te fixeeren, waarop Eline zich coquet achter haar
waaier verborg.
--Wie, wie is dat, wie is Vincent? vroegen Emilie en Georges.
--Vincent Vere, een eigen neef! antwoordde Betsy. O, een dwaze jongen,
meestal weet niemand waar hij uithangt; dan zie je hem in geen maanden
en dan apparaisseert hij weêr. Ik wist volstrekt niet, dat hij in
Den Haag was. Eline, doe toch zoo gek niet met dien waaier.
--Hij hoeft me niet te fixeeren! zeide Eline, en hield zich met een
bevallige ronding van den arm den waaier voor het gelaat.
--Sedert wanneer heeft u uw neef gezien, mevrouw? vroeg Georges.
--O, zeker niet in anderhalf jaar. Ik geloof, dat hij, toen we hem
het laatst spraken, naar Londen zou gaan, waar hij iets gevonden had,
als reporter bij een courant, geloof ik, of iets dergelijks. Verbeeld
je, ze zeggen, dat hij een tijdlang in het Vreemden-Legioen in Algiers
is geweest, maar dat geloof ik nooit.... Hij heeft van alles gedaan,
en bezit nooit een sou....
--Ja, nu herinner ik me hem, ik heb hem vroeger wel eens gezien,
zeide Emilie gapend. Een raar individu.
--Ja, dat wel, maar hij weet, dat hij zich hier in Den Haag, waar
hij familie heeft, een beetje moet inhouden, en dat doet hij: we
tolereeren hem dus.
--Ach ja, merkte Emilie filozofisch op; je hebt meestal zoo een vuns
lid in de familie.
Eline choqueerde zich lachend om haar studentikoze uitdrukking en
plooide eindelijk langzaam de roze struisveeren van haar waaier in.

XI.
De derde acte verliep, zonder dat zij veel begreep van de scène met
Manoël, maar uit het groote duo van Hermosa en Xaïma ving zij een
draad op; de herkenning van moeder en dochter na het gebisseerde:

"Debout, enfants de l'Ibèrie!"

en het scherm viel onder een daverend applaus, dat de beide actrices
driemaal voor het voetlicht, waar een paar bouqetten en een corbeille
haar overhandigd werden, terugriep.
--Ach toe, meneer De Woude, vertel me eens, waar komt toch de intrigue
eigenlijk op aan. Je n'y vois pas encore clair! vroeg Eline nu terwijl
zij zich een weinig tot Georges wendde.
Betsy sloeg echter voor, een oogenblik in den foyer te gaan en zij
stonden op en verlieten hunne loge. In den foyer, op de ottomane
gezeten, verhaalde Georges het verloop van de handeling der opera,
terwijl Eline met meer aandacht dan zij wilde laten blijken,
luisterde. Zij wist nu, waarom Xaïma huiverde voor Ben-Saïd en zij
had gaarne de loting der jonkvrouwen in de eerste, den verkoop van
Xaïma als slavin in de tweede acte gezien.
Eensklaps merkten zij Vincent op, die de trappen van den foyer af en
naar hen toekwam, eenvoudig en vrijmoedig, als had hij zijn nichten
nog pas den dag te voren gezien.
--Zoo Vincent, ben je weêr uit de lucht komen vallen? riep Eline.
--Dag Eline! Dag Betsy! Gecharmeerd je weêr eens te zien. Freule Van
Berg en Woude, zoo ik me goed herinner?
Hij drukte haar beiden de hand.
--Zoo ongeveer. Ik bewonder uw geheugen, ik was u vergeten, antwoordde
Emilie.
--Meneer De Woude Van Bergh, meneer Vere, prezenteerde Betsy.
--Zeer aangenaam. En hoe gaat het, goed?
--Totnogtoe een weinig verbaasd! lachte Eline. Je komt zeker om morgen
weêr te vertrekken, naar Petersburg of Constantinopel, niet?
Hij zag haar glimlachend aan met zijn fletse blauwe oogen, als van
verkleurd porselein achter hun lorgnet. Zijn gelaat had schoone,
regelmatige trekken, bijna te schoon voor een man, met den fijnen
rechten neus, den kleinen mond, waarom vaak iets spotzieks of
minachtends speelde, overdonst door het dunne, blonde snorretje; maar
een ongezonde, geelbleeke tint, en een vermoeide uitdrukking vaagde
de grootste bevalligheid ervan weg. Zeer slank en fijn gebouwd,
was hij in een donker, half gekleed kostuum, en opvallend waren
zijn smalle voeten en zijn slanke hand, met dunne, witte vingers,
een hand als van een artist, waarvan de fijnheid Eline steeds aan
die haars vaders deed denken.
Hij zette zich bij hen neder, en vertelde, op Eline's vraag,
met een matte stem, hoe hij juist in Den Haag was gekomen, voor
bezigheden. Het laatste was hij geweest te Malaga, in een wijnzaak;
vóór dien tijd in een assurantiemaatschappij te Brussel; daarvóór, in
een rijk oogenblik, als compagnon in een tapijtenfabriek te Smyrna,
die failliet was gegaan. Niets vlotte; nu verveelde hem dat gereis
en getrek; hij had genoeg blijk van energie gegeven, maar het noodlot
was hem tegen; alles waarin hij zich moeide scheen hem ongeluk aan te
brengen; wellicht zou hij echter bij een kinaonderneming op Java een
betrekking kunnen krijgen, maar hij moest eerst juiste inlichtingen
inwinnen. Morgen in den ochtend hoopte hij bij Van Raat te komen, dien
hij spreken moest. Betsy vroeg daarop, of hij dan kwam koffiedrinken,
daar Van Raat 's morgens nooit thuis was, wel 's middags. Hij nam
dit gaarne aan en praatte vervolgens over de opera.
--Fabrice, o, dat is de baryton, niet waar? Ja, een mooie stem maar
een leelijke, dikke baas.
--Vindt u? Neen, ik vindt, dat hij op het tooneel nogal een goed
figuur maakt! meende Emilie.
--Kom, freule, dat meent u niet....
Emilie bleef bij haar opinie en Eline lachte om hun verschil van
meening. Het belletje waarschuwde echter, dat de vierde acte begon
en Vincent nam afscheid, ofschoon Georges hem beleefd zijn plaats in
de loge wilde afstaan.
--O, dank u, zeer verplicht; ik wil u niet van uw plaats berooven,
ik sta in de stalles heel goed. Dus dan tot morgen, nietwaar? Adieu
Betsy, Eline.... au plaisir freule.... zeer aangenaam geweest, meneer
De Woude.
Hij boog, drukte Georges de hand en verwijderde zich langzaam,
lichtjes met zijn dunnen rotting zwaaiend.
--Het is een vreemde jongen! zeide Eline en schudde het hoofd.
--Ik ben altijd bang, dat hij ons nog eens compromitteeren
zal! fluisterde Betsy Emilie in het oor; maar, zooals ik zeide,
totnogtoe heeft hij zich nogal fatsoenlijk gedragen. En daarbij,
ik ben lief tegen hem, om hem te vriend te houden; ik heb een soort
vrees voor hem, men kan nooit weten....
--Ik kan niet zeggen, dat hij een charme van me is! sprak Emilie en
zij stonden op, om zich naar hun plaatsen te begeven.
--Kom, Emmy, dat zeg je nu maar, omdat hij Fabrice niet mooi
vond! plaagde Georges.
Emilie haalde de schouders op en zij gingen door den couloir.
--O, er is dus geen vijfde acte! Ik dacht, dat er vijf actes
waren! zeide Eline, bijna teleurgesteld, tot De Woude, die haar het
slot der opera verhaalde, snel, met een enkel woord.

XII.
In de vierde acte, in de door maanlicht beschenen tuinen van Ben-Saïd,
hoorde Eline vol belangstelling naar Manoëls cavatine, zijn duet met
Xaïma en hun beider trio met Hermosa, maar haar aandacht steeg, toen de
Moorsche vorst in de poort van zijn paleis verscheen, den krijgslieden
beval Manoël weg te voeren, en Xaïma, na zijn, tevergeefs smeekende
klacht, in plotseling woedenden hartstocht voortsleepte.... Het einde
der opera: Ben-Saïd vermoord door de moeder, die haar dochter redden
wil, greep haar meer aan, dan zij zou hebben willen bekennen. In zijn
scènes met de beide vrouwen speelde de nieuwe baryton met een vuur en
een kracht, die het melodrama als een gloed van romantische waarheid
bijzette, en toen hij getroffen op de trappen van het paviljoen
neêrzeeg, hief Eline haar binocle op, om zijn donker gekleurd gelaat
met den zwarten baard en de geloken oogen even te beschouwen....
Het scherm viel, maar de vier acteurs werden teruggeroepen en Eline
zag hem weder, buigende met een koelen, onverschilligen trek, die
afstak bij de glimlachjes van den tenor, de forte-chanteuse en de
chanteuse-légère.
Het publiek rees op, de deuren der loges openden zich...
Georges hielp zijn dames met haar sorties en zij gingen den couloir
door, de trappen af, om achter de glazen deuren te wachten, tot hun
rijtuig werd aangediend, door den afroeper met de hand aan den mond:
--Van Raa....aat!....
--Ik geloof toch niet, dat de Tribut een van Gounods beste opera's is,
is het niet, Eline? vroeg Emilie in het rijtuig. Niet te vergelijken
met Faust of Romeo et Juliette.
--Ik geloof het ook niet, antwoordde Eline voorzichtig, om haar bewogen
gemoedsstemming niet te doen blijken: maar men kan zoo moeilijk over
muziek oordeelen, wanneer men die voor het eerst hoort. Een paar
lieve melodieën hebben mij wel gefrappeerd. En daarbij, we hebben
maar de helft gezien.
--Voor een paar actes te gaan, vind ik wel aardig, maar eene geheele
opera te moeten hooren, verveelt me, dat wil ik wel bekennen, zeide
Betsy gapend.
En Georges neuriede:

"Debout, enfants de l'Ibérie!"

De De Woudes werden eerst thuisgebracht op het Noordeinde en Betsy en
Eline reden vervolgens, mollig gedoken in het gebrocheerd satijn van
den landauer, naar het Nassauplein terug. Zij spraken nog even over
Vincent en toen zwegen zij beiden, en Eline dacht in een dwalende
mijmering aan de wals van Mireille, aan haar twist met Betsy over
Grete, aan de groep der Vijf Zinnen, aan Mevrouw Van Raat en De Woude,
aan heur roze japon en Ben Saïd.


Hoofdstuk V.

I.
Er was ongeveer een week verloopen na de tableaux-vivants, toen
Lili Verstraeten zich des middags in den kleinen salon neêrzette,
daar waar ze waren vertoond geworden. Het vertrek had sinds lang
weêr zijn gewoon aanzien hernomen, en in het open haardje vlamde een
vroolijk vuur. Buiten was het koud; er woei een gure wind, en het
dreigde te zullen regenen. Marie was met Frédérique van Erlevoort
commissies gaan doen, maar Lili had verkozen thuis te blijven en
vlijde zich nu behagelijk in een ouderwetschen, ruimen fauteuil,
bedekt met oud tapisseriewerk, een gezelligen stoel, die haar lief
was. Zij had Victor Hugo's Notre Dame de Paris medegenomen, maar zij
wilde zich niet dwingen tot lezen, zoo zij er nog geen genoegen in
nam, en zij liet haar boek, in rood leêr gebonden, verguld op sneê,
dus ongeopend in haar schoot liggen. Hoe heerlijk niets te doen dan
een beetje te droomen, en hoe dom van Marie en Freddy, uit te gaan
in dat vreeselijke weêr! Haar kon het niet schelen, het weêr; buiten
mocht het waaien en stortregenen, binnen was het heerlijk; de wolken
temperden het licht, de laag gedrapeerde meubelgordijnen lieten het
slechts zeer bescheiden doorglijden.... Dien had zij weggestuurd,
toen die ze wilde wegtrekken naar terzijde. Papa zat te lezen in de
serre, daar, waar het meeste licht viel; ze kon juist zijn lieven,
grijzen kop zien, en zij bespiedde, hoe gauw hij de blaadjes omsloeg;
hij las werkelijk niet zooals zij, die haar boek had medegenomen om
zich een houding te geven. Zij verveelde zich nooit, al deed zij niets;
integendeel, zij genoot dan van haar dwalende gedachten: rozeblâren,
als voortgeblazen door een lichte koelte; zeepbellen, broos en kleurig,
die zij behagelijk zag omhoog stijgen, en de rozeblâren woeien weg,
de zeepbellen spatteden uiteen, maar ze verlangde haar rozeblad geen
klimop te zijn, dat zich in haren geest vastrankte, en haar zeepbel
geen ballon captif! Mama was nog boven, steeds zeer bedrijvig; ach,
zij kon mama toch geen werk uit de handen nemen; die wilde toch
alles zelve doen, al deed Marie ook zoo een beetje het huishouden. Ze
hoopte, dat er geen visite zou komen; heerlijk, heerlijk alleen te
rêvasseeren! Hoe aardig, zoo een vlam te zien krullen om een verkoold
houtblok; de haard was net een hel, in miniatuur, de turven waren
rotsen, en daartusschen groeven zich afgronden, louter vuur en gloed,
iets van Dante! De vervloekten dwaalden rond over de rotsen en zagen
met ontzetting in den vlammengloed, brrr.... En glimlachend tegen
haar eigen fantazie wendde zij de oogen af, een weinig verblind
door het staren in die hel.... Nog geen week geleden, hadden zij,
ginds op die plek, gepozeerd voor hun opgetogen kennissen! Wat zag er
toen alles geheel anders uit! Nu waren de achtergronden, de lieren,
het kruis, al de rommeldebommel geborgen op den zolder. Dien had
de kostumes netjes opgevouwen in koffers bewaard. Het was toch een
gezellige tijd geweest, ook de beraadslagingen met Paul en Etienne
over de onderwerpen en de kostumes; de repetities, waar Paul iedere
poze moest voordoen! Wat hadden zij dikwijls geschaterd, wat een
moeite zich ook getroost voor enkele minuten....
Papa las maar ijverig door, en zij telde; eens na vijf-en-twintig, toen
na dertig tellen sloeg hij het blaadje om; wat repte hij zich! Hè,
wat kletterde de regen, en wat stroomde de goot! Freddy en Marie
waren voor haar pleizier uit.... heerlijk zich veilig te voelen, als
een poesje, voor die nattigheid.... En haar voeten nestelden zich in
de wol van de zwarte schapenvacht voor den haard; haar blond hoofd