Eline Vere: Een Haagsche roman - 15

toe! sprak hij en zijn schertsende toon verheelde een weinig, dat
hij het meende.
Zij lachte; het was immers scherts.
--Dan zou het wel eens kunnen gebeuren, dat ik moê werd.
--Dan zou ik je dragen.
--Je zou niet kunnen, je zou bezwijken onder me.
--Heb je zoo een min idée van me, dan zal ik het je eens toonen.
--Maar Georges! Hoe durf je toch zoo brutaal zijn! Ik zal nog eindigen
met me boos te maken, ten minste, als je niet dadelijk vergiffenis
vraagt.
--Hoe moet ik dat dan doen? vroeg hij deemoedig.
Zij liet hem woord voor woord een lange tirade herhalen: Ik, Georges De
Woude van Bergh, vraag nederig excuus aan... voor... en hij herhaalde
elk woord, terwijl zij haar zin telkens meer uitspon, in het genoegen,
waarmede de echo, die hij er van gaf, haar doortrilde.
Zij was ook niet zoo toornig, als zij wilde doen blijken; haarzelve
scheen het toe, dat hun wandeling nooit zou eindigen, dat zij langs
dien licht schuimenden zeezoom zouden gaan, tot zij nieuwe kimmen
zouden zien opdagen.
--Kom, we moeten omkeeren! sprak hij eensklaps; we gaan te ver.
Zij keerden zich om, en verschrikten toen zij zagen, hoe ver het
Kurhaus in de hoogte lag, in een rossen gloed van licht, maar in
haar smolt die schrik eensklaps weg in een weekheid, een zachte
onverschilligheid; wat gaf zij om hen daar boven: zij waren samen,
aan de zee.
--Lili, heusch we moeten voortmaken, sprak hij, een weinig verlegen
lachende. Je mama zal niet weten, waar we blijven! Nu was zij werkelijk
gekrenkt, over zijn voortdrijven; hij voelde dan niet die weeke,
die zachte onverschilligheid; hij voelde niet voor haar dat egoïsme,
dat zij voor hem gevoelde; hij gevoelde niet, dat er niets bestond,
niets dan zij beiden, aan den suizenden oever....
--Ik kan heusch zoo gauw niet door dat zand stappen! sprak zij
een beetje geërgerd en zij klemde zich vaster aan zijn arm; maar
hij bleef onverbiddelijk, en zeide, dat zij maar op hem steunen
moest. Hij was toch eigenlijk verbazend koppig onder dat fijne waas
zijner lieve galanterie!
--Maar Georges, ik kan niet meer, ik ben doodaf! hijgde zij boos,
ofschoon de gewilde gramschap in haar stem versmolt tot een vleiend
smeeken. Hij echter vloog schertsend de breede trap op, haar bijna
medesleepend, en haar arm goed in den zijne sluitend, en zij moest toch
eigenlijk lachen. Het was wel curieus, dat gevlieg in het donker....
Zij waren nu ook, kalmer, de trapjes van het terras opgegaan en
terwijl Georges de kaarten zocht, sloeg Lili. een weinig het zand
van den zoom van haar japon af....
De pauze was geëindigd, en het orkest klaterde de koperen fanfares
van den marsch der Reine de Saba uit.... Er liepen nog wandelaars,
maar het gedrang was zeer verminderd. Zij haastten zich, schijnbaar
onverschillig, maar Lili met een kleur op de wangen, naar hun tafeltje
toe. Mevrouw Verstraeten zat alleen met Marie en Frédérique; Otto en
Eline waren weg.
--Groote goedheid, waar hebben jullie met elkaâr gezeten? riep Marie
uit, terwijl Georges en Lili plaats namen op de stoelen, die ter
bewaring met een paar mantels waren behangen geworden. Ik heb in dien
tusschentijd met Paul gewandeld en Eline en Otto konden heusch niet
langer op je stoelen blijven...
--We hebben bijna bovenmenschelijke pogingen gedaan, om ze te behouden,
nietwaar mevrouw? voegde Frédérique er bij.
--Maar ik heb je niet voorbij zien komen, waar ben je dan toch
geweest? vroeg mevrouw verwonderd. In de Conversatie-zaal naar het
dansen gaan zien?
Georges vertelde van hun wandeling aan het strand en Lili bewonderde
hem in stilte om den tact, waarmede hij haar moeder antwoordde.

V.
Henk en Vicent zaten alleen aan het tafeltje bij de Conversatie-zaal,
daar Betsy met den jongen Hijdrecht in eene, bijna te bruyante,
flirtation rondwandelde, en Eline en Otto een oogenblik bij mevrouw
Eekhof waren gaan zitten, die zij viermalen zonder groet hadden
voorbij gestevend zooals Ange beweerde.
--Ik was van middag half dood, van die warmte! mompelde Vincent.
--Ja, Eline kan er ook niet tegen, antwoordde Henk en dronk zijn
Pilsener uit.
Vincent dronk niets; hij was eenigszins duizelig door dat eeuwig
gedraai van al die menschen. Hij kwam zelden te Scheveningen: des
morgens verging men er van de hitte, die het zand roosterde en des
avonds was het hem te vermoeiend. Een enkelen keer ging hij; om er
nu en dan eens geweest te zijn....
Hij had een vraag aan Henk op de lippen, een vraag, die hij bijna
niet durfde doen, een vraag om geld. De tweede maal, dat Henk hem
geld voorgeschoten had, was dit niet meer met de gewone, goede gulheid
gedaan. Vere's eeuwigdurend geldgebrek begon Henk te vervelen.... het
was altijd het zelfde liedje! Vincent had dit opgemerkt, maar toch,
het kon niet anders, en hij bereidde zijn vraag voor met een inleiding,
geuit op schijnbaar luchtigen toon.
--Ik denk, dat ik je nog deze week een deel van mijn schuld zal
kunnen afdoen, Van Raat. Ik wacht geld. Alleen voor het oogenblik
zit ik wat in verlegenheid.... Als ik niet al zoo dikwijls misbruik
had gemaakt van je goedheid, zou ik nog eens je hulp durven inroepen,
maar het zou indiscreet worden... Ik zal wel zien, dat ik deze week
nog rondspring....
Henk antwoordde niet, maar sloeg met zijn stok een langzame maat:
men speelde de ouverture van den Guillaume Tell.
--Het is vervelend, dat ik met die kinahistorie niet klaar ben
gekomen! ging Vincent voort. Maar ik heb nu een brief gekregen van
een vriend uit Amerika; hij is rijk en heeft veel relaties en zou
in New-York aan een handelshuis eens voor mij rondzien.... Maar zie
je.... op het oogenblik.... Zeg. Van Raat, je zou me toch een immens
groot pleizier doen, als je me nog een vijftig gulden kon leenen....
Henk keerde zijn groot lichaam driftig naar Vincent toe.
--Zeg, Vere, komt er nog geen einde aan dat gezanik, hè? Ik moet
het gul bekennen, dat het me razend begint te vervelen. Het
is dan vijfhonderd gulden, dan honderd gulden, dan vijftig
gulden.... Waar.... waar wacht je dan toch op? Wat denk je te doen? Als
je toch geen cent in de wereld hebt, luibak dan zoo niet, maar zoek
iets. Ik kan je toch niet onderhouden, hè....?
Vincent had, in een vaag voorgevoelen, een uitbarsting verwacht,
en liet de korte zinnen, die Henk, met drift, log uitstootte, over
zich neêrplompen zonder tegenspraak. Onder dit zwijgen werd Henk
bijna verlegen en de klank zijner eigen stem bleef hemzelven ruw in
de ooren hangen. Toch ging hij voort:
--Dàn leuter je over geld uit Brussel.... of uit Malaga, dàn moet
het komen uit New-York.... Wanneer komt het dan? Je begrijpt, mij
ruïneert het niet, als je me niet terug geeft wat je me schuldig bent,
en ik val je er ook nooit lastig om, maar alles te zamen loopt het
nu toch naar de tweeduizend gulden en het begint me de keel uit te
hangen.... Blijf dan toch niet zoo ellendig hier in Den Haag lummelen,
zoek dan toch iets....
Henks toon van drift vervloeide reeds eenigszins in een van goediger
betuiging, maar Vincent bleef zwijgen, de oogen op de punten zijner
schoenen gericht, die hij zachtjes met zijn rotting tikte, en Henk
wist niet meer wat te zeggen.... En het was hem een verlichting,
toen Vincent eindelijk mat het hoofd opbeurde en fluisterde:
--Het is zoo.... je hebt gelijk.... maar het is niet mijn
schuld.... omstandigheden nietwaar....? Enfin, ik zal zien, wat ik
doe.... neem me niet kwalijk, dat ik je lastig viel....
Hij hief zich langzaam op, terwijl Henk bij die onderworpenheid zocht
naar een fraze....
--Nu adieu dan, tot weêrziens! sprak Vincent ten laatste met een flauw
glimlachje en hij knikte Henk toe, zonder hem de hand te reiken. Adieu
dan, ik moet weg.
Henk wilde zijn hand uitsteken, maar Vincent had zich reeds omgewend
en Henk zag hem zich langzaam een weg banen door de menigte, terwijl
hij een enkelen keer met een loom gebaar zijn hoed afnam.
Zeer ontevreden over zichzelven bleef Henk alleen aan het tafeltje.
Na een pooze kwamen echter Eline en Otto terug en beklaagden hem
schertsend over zijn eenzaamheid. En ook Betsy werd weldra teruggeleid
door Hijdrecht, die zij hartelijk lachend de hand drukte. Het was
reeds laat; tal van menschen waren reeds vóor het laatste nummer
vertrokken, en nu het concert uit was; vloeide de menigte langzaam
door de Kurzaal weg. Zachtjes aan temperde de luidruchtigheid van
die drukke atmosfeer vol muziek, gescherts, gasgloed en bonte kleuren
zich tot een leegte en een rust, terwijl de lantaarns reeds hier en
daar waren uitgedraaid, en slechts enkele groepjes bleven zitten,
genietende van de zachte lucht, die ruimer werd, als doorgeurd met
een zilte frischheid.... Men tuurde niet meer naar elkaâr, men zag
naar de zee, naar de lucht en den bleeken melkweg...
--Het is hier heerlijk, willen we nog wat gaan zitten? vroeg Betsy.
--Laten we liever gaan toeren! drong Eline aan; tenminste als het je
niet te laat wordt en je niet gelooft, dat de paarden moê zijn, Henk.
Betsy vond Eline excentriek om in den laten avond nog te willen
toeren, maar toch lachte zusjes idée haar ook toe. En zij begaven
zich naar de achterzijde van het Kurhaus, waar hun rijtuig wachtte,
te midden van enkele andere equipages.
Eline vond, dat de wind was opgestoken en wilde vóor zitten, onder
de half opgeslagen kap, naast Otto. Betsy beval Dirk door het Van
Stolkpark naar huis te gaan.
Stil en schimachtig schemerden de villa's tusschen de vage, donkere
massa's van het geboomte, waardoor een enkele zucht, slechts somwijlen
hoorbaar, scheen te suizelen. Maar het getrappel der paarden en het
lichte geratel der wielen over het grint bedekte dat hijgen der koelte
in het loof met een luidruchtigheid, die geen woorden verbraken. Betsy
lag gemakkelijk een weinig achterover en genoot. Henk was onder
den onaangenamen druk van zijn gesprek met Vincent, dien hij meende
leed gedaan te hebben, en Eline liet haar gedachte wegwiegelen in
een zachtstreelende weelde. Zij had heur hoed afgezet en zij boog
zich een weinig naar Otto toe en luisterde naar zijn ademhaling,
die zich regelmatig uit zijn borst ophief. Hij, onzichtbaar in de
schaduw der opgeheven kap, had zijn arm om haar middel gelegd, en
haar een weinig naar zich toe getrokken, zoodat haar wang bijna op
zijn schouder lag, terwijl haar hand over zijn knie hing. En zij was
zeer gelukkig, en verlangde niets meer, dan zoo, in zijn arm, zich
een nacht lang te laten voortrijden in de avondkoelte, onder het nauw
bewogen looverdak. Zij kon zich niets voorstellen, dat zoeter zoude
zijn, dan zoo tegen hem aan te leunen, het stijgen van zijn adem,
die, bijna een kus, heure haren deed trillen, te bespieden en zijn
arm als gordel van liefde om heur middel te voelen.
En overwonnen door haar weelde, liet zij haar hoofd ten laatste zinken
op zijn schouder.
--Wat is de naam dien je verzonnen hebt? fluisterde zij eensklaps
vragend aan zijn oor.
--Nily! fluisterde hij terug en terwijl zij zijn arm vaster haar leest
voelde omvatten, herhaalden haar lippen bijna onhoorbaar den naam,
die als een stille klank van liefkoozing haar geheel doorjubelde.

VI.
Mathilde Van Rijssel had aan het strand een tent gehuurd, en Jeanne
Ferelijn gezegd, dat zij maar, zooveel zij wilde, met haar kinderen bij
haar moest komen zitten. Jeanne had eerst, uit bescheidenheid, slechts
een enkele maal aan dit verzoek voldaan, maar Mathilde drong aan en
Jeanne kwam nu zeer dikwijls; soms spraken zij beiden af des morgens
reeds te vertrekken en boterhammen meê te nemen,--de kinderen konden
aan den wagen der melkinrichting melk drinken,--en zij zaten dan beiden
in het opgeslagen zeil der tent, waarop de zon broeide, en die slechts
voor een bewaarplaats van trommels en manteltjes werd gebezigd, en
werkten of lazen of praatten, terwijl haar beider kinderen óf vóor de
tent of in een grooten zandkuil met hun schopjes groeven óf dicht bij
de zee, als kleine ingenieurs, de wonderlijkste aquaducten schiepen. En
Jeanne meende, dat de hare flinker werden en minder zeurden, nu zij
door de woelige Van Rijsseltjes speelsch en vroolijk werden gemaakt,
en zij en Mathilde zagen met genot op het zevental neêr, dat als jonge
honden van hun kuil naar hun waterleiding draafde. Vooral Jeanne had
genoten van dat veelvoudig samenzijn met Mathilde, in wie zij een
vriendin had gevonden, die haar beslommeringen begreep en die haar
met de ondervinding eener treurigheid, waarin zij berustte, raad gaf
en zij spraken veel over hun kinderen en hun huishoudelijke zaken en
Jeanne vond Mathilde, al was deze dan ook steeds gewend geweest aan
eene omgeving van groot comfort, zeer practisch en zuinig.
Maar niet lang duurde dit geluk aan het zonnige strand, want de
Ferelijns moesten weldra vertrekken; zij zouden naar Boppard gaan, voor
de koudwaterkuur van Frans, en Jeanne tobde en rekende het vermoedelijk
totaal van hunne reis- en verblijfkosten uit. Hoe zouden zij het daar
nog anderhalve maand kunnen rekken, met drie kinderen, terwijl zij
haar bovenhuisje in de Hugo de Grootstraat toch niet konden opzeggen?
Mevrouw Van Erlevoort was met Otto en Eline, die de familie van haar
aanstaande wilde gaan opzoeken, voor een paar dagen naar Zwolle
geweest, en mevrouw was één en al verrukking over de kleine Van
Stralenburg: een baby, zoo mollig en dik als er geen tweede was en met,
o, zooveel donker, krullend haar! Zij was Otto dankbaar, dat deze
den tocht naar Zwolle had doorgezet; naar de Horze ging ze iederen
zomer, en de reis naar heur landgoed was haar zoo gewoon geworden,
dat zij er nimmer bezwaren in zag, maar de minste andere verplaatsing
uit haar tehuis deed haar pijn, als sleurde men er haar voor altijd
van weg. Zij genoot wanneer zij weder terug was in haar ruim huis
op het Voorhout, met zijn eenigszins ouderwetsche luxe, verwelkt
en verkleurd, maar vol gemak en gezelligheid. Eline vond de Van
Stralenburgen allerliefst; Suzanne een snoezig moedertje, niet mooi,
nu en dan wat nonchalant gekleed, maar zóo eenvoudig en vriendelijk,
en zóo dol op haar kleinen jongen, dat het heerlijk was om aan te zien;
hij, een goede, grappige vent, maar tot in het dolle toe bedorven door
zijn vrouw, die hem zóo bediende en zóo voor hem de trappen afdraafde,
dat Eline het soms moest uitproesten van het lachen.... neen, zoo
zou ze nooit voor Otto worden; daar moest hij maar niet op rekenen,
hoor! Maar hoewel zij Otto hiervoor schertsend gewaarschuwd had, op
den grond van heur hart had zij gevoeld, dat het zalig was, zich zoo
geheel en al aan een man te wijden als Suzanne zich wijdde aan Van
Stralenburg; zoo als een trouwe slavin in heur meester, in een man
op te gaan, slechts voor hem te bestaan en geheel en al zijn eigendom
te worden. Innig huiselijke voorstellingen van heur leven als Otto's
vrouw, heur leven, dat komen zou, schiep zich dan heure fantazie,
die steeds behoefte had te beelden en te boetseeren, en die zelfs in
een overgelukkig heden niet kon nalaten de tooverbeelden van een nog
gelukkiger toekomst op te roepen.
In deze stemming, die haar ziel als met idyllen vulde, zag zij ook
in alles den weêrschijn van dat geluk, en de menschen harer omgeving
schenen haar allen vriendelijk en liefderijk toe, nooit medegesleept in
hartstochtelijke twisten, en levende voor elkaar, zonder een zweem van
egoïsme. Scènes met Betsy schenen haar nooit meer te zullen voorkomen,
nu dat zij haar zusters schamperen toon niet overnam, maar dien
steeds beantwoordde met een stem vol milde zachtheid, als gedoogde
de waardigheid van haar geluk niet, dat zij het ontroerde door een
enkelen verstorenden klank. Hare zenuwen kwamen tot een groote kalmte
en zij was zelve verwonderd over haar gelijkmatig, blijmoedig humeur,
door geene periodieke buien van levensmoede melancholie verbroken. Er
hingen geen grauwe en zwarte nevels om haar heen; het was als ademde
haar verruimde boezem in een lichte atmosfeer, vol azuur, bloemengeur
en zonnevonken....
Henk had na zijn explicatie met Vincent zich een paar dagen zeer
ontstemd gevoeld; in zijn goedigheid deed hij ongaarne iemand het
minste leed en hij meende Vere gekrenkt te hebben; die arme drommel kon
het toch niet helpen, dat alles hem tegenliep.... Henk had dus Vincent
opgezocht, hem viermaal de gevraagde som willen ter hand stellen,
maar Vincent had geweigerd en integendeel een groot gedeelte zijner
schuld aan Henk afbetaald; hoe hij aan dit geld was gekomen bleef
Henk een raadsel, zooals alles in Vincent hem een raadsel was. Thuis
verweet Betsy aan haar man, dat hij niet wist, hoe met Vere om te gaan
en zij, in heur vage vrees voor dien neef, in wien zij een geheime
kracht vermoedde, die haar heerschzucht naar welgevallen zou kunnen
doen bukken, had het voornemen opgevat coûte-que-coûte haar mans
brusquerie te doen vergeten. Eline was namelijk door Théodore op de
Horze te logeeren gevraagd en zij zou er de Erlevoorten en de Howards,
die nu ook in Den Haag vertoefden, in het laatst van Juli vergezellen,
om gedurende de geheele maand Augustus in Gelderland te blijven. Het
zou dacht Betsy, dus stil zijn in haar groot huis op het Nassauplein;
het lachte haar niet toe nu, alleen met Henk, uit de stad te gaan;
liever wilde zij in het begin van den winter, wanneer Eline getrouwd
zou zijn, een reis naar het Zuiden maken--en het was dus zoowel uit
verlangen naar afleiding als uit diplomatieke aanvalligheid, dat zij
Vincent vroeg gedurende den tijd, dien Eline afwezig zou zijn, zijne
tenten bij hen te komen opslaan. Zij droeg haar verzoek allerliefst
en ongekunsteld voor: zij zou Eline zoo vreeslijk missen, zij zou
zoo alleen zijn en Vincent kon zoo gezellig wezen en zoo heerlijk
over zijn omzwervingen causeeren... hij moest het dus niet weigeren,
en hij zou er haar een immens groot plezier mede doen.... Vincent
was ten zeerste verheugd door dit verzoek, dat hem een perspectief
van kalmte en onbezorgdheid ontsloot; hij zou het goed hebben zonder
een cent te behoeven uit te geven, een maand lang! En een maand van
rust scheen hem in zijn tegenwoordig ellendig slingeren van den eenen
dag op den anderen een tijdlengte toe, die nooit zou eindigen, een
eeuwigheid van weelde. Hij nam Betsy's verzoek dus aan met heimelijke
vreugde, uiterlijk echter met zekere neêrbuigende welwillendheid,
als gevoelde hij nog wel een zweem van krenking over Henks weigering,
en als wilde hij gaarne Betsy gelegenheid geven de onhartelijkheid
van Van Raat goed te maken.


Hoofdstuk XVIII.

I.
Lili was boos, zeer boos; haar lippen beefden en de tranen welden
haar bijna in de oogen.
--Ik begrijp volstrekt niet, waarom hij niet gevraagd kan
worden! antwoordde zij Marie wrevelig. Hij komt geregeld hier aan huis.
--Maar Lili, hoe kan je zoo dwaas zijn! Mama heeft hem van den winter
immers een paar keer gevraagd en zoo intiem zijn we niet met hem,
om hem voor een buitenpartij te vragen. Als je er vreemden inhaalt,
wordt het stijf.
--Hij is niets stijf.
--Daar heb je gelijk in; hij is mij bij nadere kennismaking ook wel
meêgevallen, maar we kennen hem toch niet zooals Paul en Etienne.
--Ja, lieve jongens! Ze slenteren van de Witte naar Linke en van de
Bordelaise naar de Bodega en altijd met dien lammen Vere. We zien ze
tegenwoordig nooit; Paul komt bij hooge gratie eens aan en Etienne is
voor mij een mythe geworden. Vraag dan Vere! eindigde zij op vinnigen
toon. Dan heb je het drietal compleet.
Marie haalde haar schouders op.
--Wordt nu niet boos op mij, Lili, omdat mama De Woude niet wil
vragen. Ik kan het toch niet helpen! antwoordde zij zacht.
--Ach neen! Maar het is altijd zoo, als ik.... als ik eens een idée
heb. Het is nooit goed. Ik bemoei me er ook niet meer meê. De heele
partij kan me niets schelen.
Zij ging, met moeite haar tranen inhoudend, den kleinen salon uit,
terwijl Marie zuchtend haar boek opnam.
Mevrouw Verstraeten was bij haar man, in de serre, gaan zitten. Zij
had iets opgevangen van Lili's korte, driftige zinnen, en zij was
vol van een gedachte, die over haar vriendelijk gelaat een weêrschijn
van weifeling wierp.
--Wat is er? vroeg de oude heer.
--Ach, het is over De Woude! fluisterde mevrouw aarzelend, om niet
door Marie verstaan te worden. Lili wil, dat ik hem voor overmorgen
vragen zal, maar....
--Nu, waarom niet? Ik mag De Woude wel, al is hij wat fatterig;
hij is nogal vroolijk zoo met de meisjes...
--Maar Karel, waarlijk, wij mogen dat niet aanwakkeren... Ik ben,
als ik hem zie, altijd heel beleefd tegen hem, maar we behoeven hem
niet aan te halen, wel? Wat kan daar nu van komen! Lili is nog een
half kind en zet zich allerlei dingen in het hoofd, maar wat... wat
wil je nu dat dit wordt?
--Waarom moet je nu dadelijk denken, dat ze met elkaâr willen gaan
trouwen? Er is nu alleen maar kwestie van een invitatie....
--Ach ja, maar jij ziet ze nooit samen, zooals ik ze zie ... Als je
eens een enkelen keer meê naar Scheveningen ging...
--Ik dank je hartelijk!
--Dan zou je het zelf zien... Hij is niet af te slaan van ons
tafeltje. Hij is wel zoo discreet om niet altijd te accepteeren,
als ik hem vraag meê ijs te gaan eten, maar hij blijft tot wij weg
gaan en spreekt zijn andere kennissen ternauwernood aan. Met Marie
wandelt hij eventjes, pour acquit de conscience, en dan is het Lili
voor en Lili na... Je begrijpt, ik zie daar niets geen goed in...
--En geloof je, dat Lili...?
--Ja natuurlijk, zonder kwestie! Iedereen spreekt er ook over,
iedereen kan het zien; ze winden er dan ook geen doekjes om. Ik weet
het niet... ik weet niet wat daarvan worden moet! sprak mevrouw en
opnieuw gleed die weifeling over haar gelaat als een schaduw.
De heer Verstraeten zag een oogenblik peinzend voor zich uit; toen
vroeg hij fluisterend iets aan zijn vrouw en zij spraken lang met
elkaâr op onderdrukten toon.
Marie intusschen had niet kunnen voortlezen en zij ging naar boven, ten
einde Lili te zoeken. Zij vond haar snikkende op haar bed neêrgezonken,
met haar schokkend hoofd in de kussens verborgen.
--Lili! riep ze zacht.
Lili schrikte toen zij Marie's stem herkende.
--Och, laat me! riep ze ongeduldig uit, als wilde zij niet anders
dan eenzaam en ongelukkig zijn.
Marie echter vatte haar bij de handen en dwong haar op te zien.
--Lili, hoe kan je toch zoo onverstandig wezen! berispte zij met haar
zachte, doordringende stem. Je maakt je immers akelig voor niets... Zoo
kan men op het laatst niet meer met elkaâr omgaan en geen woord meer
met elkaâr spreken; van alles maak je tegenwoordig een scène. Lili
hoor nu!
--Ach, toe, laat me nu alleen...
--Vindt je het dan prettig je ongelukkiger te maken, dan je bent en
hier alleen te liggen huilen? Waarom spreek je liever niet ronduit
met me? Het is immers veel beter vertrouwen in elkaâr te stellen en
alles te zeggen...
Zijzelve had zoo gaarne willen spreken, veel willen spreken, alles
willen zeggen, aan Lili of aan haar mama, maar er zijn sommige
gevoelens, waarover men niet spreken mag...
Lili richtte zich een weinig op en streek van heur vochtig gelaat de
verwarde haren weg.
--Ach, wat wil je dan hebben, dat ik zeg? Je weet immers alles! Georges
kan tegenwoordig geen goed meer doen in de oogen van mama!
--Kom, je overdrijft. Zoowel papa als mama mogen hem beiden heel
gaarne.
--O ja, zeker! Maar als het er op aankomt hem een attentie te
bewijzen.... Ach, en jij zelf immers ook...
--Wat ik ook?
--Je noemt hem immers zelf ook een vreemde, die het stijf zou maken!
--Als ik geweten had, dat ik je met die betiteling verdriet zou doen,
had ik iets anders gezegd. Alleen kan ik niet aanzien, dat je je
opwindt voor niets, Lili. Je stelt je heusch aan of je geheele leven
voor altijd gebroken is, en dat alleen omdat mama het nu beter vindt
De Woude niet te vragen.
--Het is toch ook voor mij niet prettig! Ik heb hem al... ik heb hem
al over de partij gesproken en... hij rekent er natuurlijk op...
--Waarom ben je dan zoo onvoorzichtig! Mama vindt het natuurlijk ook
niet prettig, als de menschen over jullie kakelen. Gisteren vroeg
mevrouw Eekhof nog...
--Wat kan ons mevrouw Eekhof schelen, als we van elkaâr houden. Als
je je aan iedereen wilt storen...
Er trok om Marie's lippen een bijna spotzieke glimlach.
--Ja, Lili! antwoordde zij, met een bittere treurigheid, die voor
Lili echter verloren ging in haar scherts, je hebt het zwaar te
verantwoorden! Je houdt van Georges en Georges houdt van jou, en de
geheele wereld is tegen jullie, mama, en mevrouw Eekhof en iedereen,
nietwaar? Het is wel treurig, nietwaar kind, het is wel ongelukkig! en
ik kan me zoo begrijpen, dat je niet de minste hoop meer voedt,
dat het anders wordt. Het is wel ongelukkig!
--Hé, Marie! Hoe kan je zoo spreken, als je weet... als je weet,
dat ik verdriet heb.
--Ja, ik ben wreed, nietwaar? ging Marie voort, maar heur glimlach
werd zachter. Kom, Lili, toe, huil nu niet meer, en geef me een
zoen; vergeef me als ik onaardig was; wil ik mama nog eens zien over
te halen?
--O, als je zoo lief zoudt willen zijn? Mama zal het zeker doen,
als jij het vraagt.
--Ja, mij kan niemand iets weigeren, nietwaar? Mij loopt alles meê
in de wereld. Het is alleen tegen jou, dat iedereen zich verzet. Arm
kind, dat je bent!
Lili lachte even door haar tranen heen, terwijl zij Marie aanzag.
--Marie, wat ben je toch komiek, als je zoo plechtstatig oreert! Ik
moet er heusch om lachen!
--Wel ja, zusje, lach maar; laten we maar lachen, zoolang we het
kunnen doen. Nu adieu, maak je haren wat op, ik ga naar mama.
Zij knikte Lili toe en zij ging en benijdde haar zuster, die kon
uitspreken, wat zij gevoelde. En terwijl zij de trap afging, glimlachte
zij weemoedig om Lili's smart en Lili's wanhoop over Georges. Zij
dacht aan haar zuster als aan een kind, om speelgoed weenend, dat men
het voor een pooze ontnomen had; zij zag Lili's nu zoo innig bedroefd
gezichtje reeds stralen van een blijden lach, zooals het stralen zou,
wanneer zij, Marie, over een half uur bij haar terug zou komen.
Gelukkige Lili, die zoo vrij mocht weenen, die zoo vrij al in
jubelenden overmoed, mocht uitroepen:
--Wat kan ons mevrouw Eekhof schelen, als we van elkaâr houden!

II.
De tocht ging naar een boer, welbekend bij de Verstraetens. Langs den
Loosduinschen weg, in de brandende zon, reed de volle Jan-Plezier,
een enkele maal door de tram tegemoet gestoomd. Mevrouw Verstraeten en
Mathilde zaten achter-in met Nico tusschen haar beiden; Marie, Lili en
Frédérique vulden met Paul, Etienne en Georges de tusschenruimte; de
voorbank was ingenomen door Tine en Lientje en de neefjes Verstraeten;
Johan troonde op den bok en in den kattebak zat Cateautje Van der
Stoor met brutalen Janbroêr. Zoo zou het een gezellige partij worden,
geheel en al een onderonsje, zonder vreemde menschen, waarvoor men
maar een lastig decorum zou te bewaren hebben gehad. Marie deelde
uit een groote mand kersen telkens een handvol uit, aan wie maar
wilde en Etienne vertelde, al etende, hoe Marguerite Van Laren met
een pretentieusen mond beweerd had, dat een Jan-Plezier burgerlijk was.
--De Van Larens gaan zeker altijd in hofrijtuigen naar een
buitenpartij.... met een gegalonneerden knecht! zeide Georges.
--In toiletten à la Watteau, met schaapjes aan roze linten! voegde
Lili er bij en zij lachten elkander toe.
Een ieder lachte en zij gevoelden zich allen zeer opgewekt, in een
humeur om veel plezier te hebben, de meisjes in haar eenvoudige
katoenen japonnetjes, de jongelui in hunne lichte zomerpakken met
strooien hoeden.
--Cateau, wil je kersen? vroeg Marie, en er reisde een handvol naar
Cateau toe. Deel dan met Jan.
--O, ik zal het mijne wel krijgen, riep Jan met zijn brutale
stem. Toos, wil ik je een kunstje leeren?
--Wat voor een kunstje? vroeg Toos.
--Kijk, je ziet die twee kersen aan elkaâr? Nou, steek die eene in
je mond. Zoo....
--Nu, wat is er dan? vroeg Toos, en deed zooals hij begeerde.