De Leeuw van Vlaanderen - 01

e Leeuw Van Vlaanderen

Of De Slag Der Gulden Sporen


Hendrik Conscience



Inleiding

Het Boek Dat Een Leeuw Leerde Klauwen

In 1837 had Hendrik Conscience zijn eerste roman, _In 't Wonderjaer,_
gepubliceerd, en wel in het "Vlaemsch"--wat toen zonder meer een politieke
daad was. In datzelfde jaar verdiepte hij zich in een toen zeer actuele
geschiedenis: de slag der gulden sporen. _De Leeuw van Vlaenderen_
verscheen (in drie banden) in 1838 en kende een voor die tijd opzienbarend
succes. Conscience is dan 26 jaar en geniet op slag een niet meer
geëvenaarde populaire bijval. Het geheim van zijn succes? Hij moet zijn
volk, zowel de Vlaamse, politiek bewuste, intellectuele middenstander als
het "mindere volk" dat nog amper kon lezen (en de _Leeuw_ nog voor een
aantal jaren vooral zou moeten horen voorlezen) intens geraakt hebben in
een bepaalde gemoedslaag. De kern van het boek is de nationaal-politieke
bezieling, die de verteller van de _Leeuw_ op zijn lezers overdraagt met
een onweerstaanbaar emotioneel engagement. De _Leeuw_ is een uitermate
representatief staal van Consciences kunst, d.w.z. een mengeling van
"schilderende" en "onderwijzende" letterkunde. Door het machtig verleden
van Vlaanderen in fors geborstelde (massa-)taferelen op te roepen wil hij
de Vlaming bewust maken van zijn nationale identiteit en eigenwaarde en hem
wakker maken voor de Vlaamse zaak, toen zo bedreigd in een door de
Franstalige bourgeoisie gedomineerde Belgische staat. Door hem te leren
lezen wilde Conscience de Vlaming leren klauwen.
Lees het _Voorwoord_ en de beroemde vermanende slottoespraak, maar let ook
op de talrijke expliciete en impliciete stellingnamen van de verteller, die
de lezer tracht in te palmen, te overtuigen, te beleren en op te zwepen.
Een meeslepend gevoelselan doorzindert dit boek dat, typisch genoeg,
eigenlijk geen centrale held kent, maar als roman van een _volk_ een hele
volksgemeenschap laat zegevieren. Het didactisme van Conscience, zoals van
zijn tijdgenoten in de romantiek, blijkt bijvoorbeeld uit belerende
voetnoten waarmee hij graag uitpakt: een waarborg van deskundigheid en
waarachtigheid waar hij zijn lezer voor de Vlaamse zaak mee wil winnen.
Onze uitgave heeft iets speciaals: zij biedt, op de spelling na en in één
band, precies de tekst die de lezer van 1838 heeft kunnen zien. Wij wilden
de oorspronkelijke tekst zo getrouw mogelijk bewaren en toch de
niet-specialist een zo leesbaar mogelijke tekst aanbieden. Daarom hebben
wij praktisch alleen de spelling aangepast. Woorden en wendingen die nu
archaïsch voorkomen, hebben wij laten staan. Ook aan Consciences soms
gammele zinsbouw hebben wij niet gesleuteld, maar manifeste taalfouten, bij
voorbeeld genus-aanduidingen, hebben wij gecorrigeerd. Geen woord of
zinsdeel werd geschrapt. Wij hebben hertoetst noch hertaald. Wij hebben
getracht die authentieke 'patine' die over de originele tekst ligt, intact
te laten, opdat Hendrik Conscience ons nu, meer dan honderd jaar na zijn
dood, weer aan en toe zou spreken met precies die stem, die intonatie, die
woordenschat en ook in dat soms onbeholpen "Vlaemsch" waar hij een eerste
generatie van lezers mee heeft geraakt en geboeid. Aldus, zo hopen wij, zal
die _Leeuw_ weer klauwen met onverminderde kracht en authenticiteit, zoals
ongeveer anderhalve eeuw geleden.
M. Janssens


Aan De Heer Ridder
Gustaf Wappers
's Konings Schilder

Weledele heer,
_Nu de gunst mijner landgenoten, mijnen arbeid bekronende, mij een plaats
tussen onze vaderlandse schrijvers gegeven heeft, nu ik enigszins met
vrijere stappen in de letterbaan mag voortgaan, behaag ik mij in het
herdenken aan wie ik dit verschuldigd ben;--wie mij, nog ongekend,
aanmoedigde en mij een deel zijns vernufts indrukte, onder wiens blik,
onder wiens stem ik mijn ziel in kunstdorst en in vaderlandsliefde voelde
ontsteken, wie voor mijn welzijn als voor dit eens broeders zich bekommerde
en mij, in het verdriet, in de stonden van bittere onttovering, een vriend
en een weldoener was.--Die naam zo heilig voor mij, die naam is de uwe, o
Gustaf!_
_Ik kon U voor zoveel goedheid niets dan dankbaarheid en liefde terugkeren,
niets dan bewondering voor uw edel hart.--Ook, wie zal zeggen wat ik
geleden heb, wat verontwaardiging mij getroffen heeft wanneer ik U, mijn
weldoener, aan de schichten des nijds en der lasteraars zag blootgesteld,
wanneer ik zag dat zij, uw kunst niet durvende raken, dit hart en die
inborst wilden te na spreken.--Uw vijanden hebben zichzelf een vlek, een
kenmerk van lasteraar op het voorhoofd gedrukt, en de schande nogmaals
ontvluchtende zijn zij weder in het duister gedoken.--Vergeef hun, Gustaf,
zij kennen U niet. Gedenk, met medelijden voor hen, dat indien gij geboren
waart om groot onder uw tijdgenoten, en Kunsttolk te zijn, zij tot
kunstadders geschapen waren; en daarbij,--is het niet in de vergelijking
uwer schitterende gewrochten met de hunne, zo gering, dat zij hun
nietigheid zien?--En moeten zij U dan niet haten omdat uw vernuft zo zwaar
op hen weegt?
Ho ja, dit is de gang der wereld:--de slangen wonen in aanzienlijker getal
aan de voet der reuzeneiken_.--
_Laat ze begaan, Gustaf, uw naam zal ondanks dit gif met die van Rubens en
van Van Dijck leven; en indien er één blad van mijn boek tot de
nakomelingen moet overgaan zal het gewis dit zijn waarop uw naam geprent
staat_.
_Antwerpen, de 18 December 1838_
Hendrik Conscience


Voorwoord

Wanneer men met een zucht naar vaderlandse roem de kronieken doorbladert,
komt een aandoening van spijt en schaamte ons treffen, bij de overtuiging
dat wij onze Vaderen zo weinig gelijken. Zij roemden op de naam van Vlaming
als op de grootste eretitel welke hun kon toegevoegd worden, en dankten God
dat het Hem beliefd had hen op die heldenbodem te laten geboren worden.--En
dit was geen ijdele waan, geen overdreven liefde tot het Vaderland.
Diezelfde mannen, die aldus op hun naam roemden, hadden dezelve groot en
heerlijk voor al de volken der wereld gemaakt. Zij droegen hun zegerijke
zwarte Leeuw van Vlaanderen in de verste streken,--in Palestina, in
Griekenland, in Italië, in Afrika: Vlamingen waren het die tot Keizer van
Constantinopel werden verheven, een Vlaming was het (Robrecht van Bethune)
welke achttien jaar oud zijnde het Franse leger als opperveldheer in
Sicilië aanvoerde.--Wee de vijand die zulke mannen op eigen grond dorst
aantasten, het was moeilijk de Leeuwenzonen te temmen;--en indien het de
vreemde eens gelukte hen te overwinnen, kon hij toch niet lang op de zege
roemen, want dan knaagden zij met spijt aan de keten en verstaalden zich de
moed bij de heugenis hunner voorleden grootheid. Dan liep alles te wapen,
mannen, vrouwen, kinderen, het werd al in heldenvuur ontstoken en de
vrijheid weder herwonnen.--Het boek dat wij onze lezers voorstellen,
getuigt hunner _nationaliteit_ en onversaagdheid.
Het is gemakkelijk na te speuren waarom wij dus van onze oude roem
vervallen zijn. Sedert ettelijke eeuwen is het bewind onzes lands door
erfrecht in handen van vreemde Vorsten overgegaan, deze waren, bij hun
inbezitneming, verplicht de voorrechten der Steden en Gemeenten, in de
tegenwoordigheid des Volks, op een openbare markt met eed te bevestigen,
waarin uitdrukkelijk stond dat al wat de Vlaamssprekende Belgen aanging in
de Vlaamse taal moest behandeld worden. De Vorst mocht zich in gener wijze
met het bestuur der steden bemoeien, elke gemeente benoemde haar eigen
wethouders en ambtenaren; in dier voege was de macht der beheersers in ons
land zeer gering, hetgeen hun voorzeker niet behaagde. Ook stelden zij
alles te werk om onze vaderen hun vrijheden en hun volksgeest te ontroven,
zij gebruikten daartoe de macht om te dwingen, het geld en de gunsten om
te verleiden, de staatkunde om te bedriegen: maar de grootste hoop, moedig
en doof voor het lokaas blijvende, waren die pogingen vruchteloos, zolang
de letterkunde en de volksschriften in de moedertaal hun vrije gang hadden.
Dan bracht _Luther_ de hervormde godsdienst in zwang; zijn talrijke
aanhangers en de leraars welke in ons land kwamen, stelden hun boeken en
schriften in de Vlaamse taal op. De kennis welke het volk van zijn
moedertaal algemeen bezat, en de leeszucht die onder hetzelve heerste, werd
de leraren een gunstig middel om hun lering te verspreiden. Karel V, onze
Keizer, gaf bij deze gelegenheid edicten uit, die de _Censuur_ of
boekkeuring een dwingende, een allesomvattende macht gaven; geen schrift
mocht het licht zien zonder het oorlof der boekkeurders, en wie slechts een
twijfelachtig woord, zelfs zonder inzicht, geschreven had, mocht zich op
geen kleine straf verwachten, want die ging zelden verder dan gepijnigd,
gehangen, geradbraakt of verbrand te worden. Men zag in alles ketterij,
lutheraanse gedachten, of oproerige aanslagen. Alle schriften, welke niet
stellig onder de invloed der Spaanse denkwijs geschreven waren, werden als
misdadig aanzien en men vervolgde de onnozele schrijvers of dichters vóór
de bloedige _Inquisitie_, van gevloekte gedachtenis, alsof zij het tegen
God of zijn dienaren gemunt hadden, terwijl zij slechts de dwingelandij der
_Spanjaarden_ wilden tegengaan.
Er is weinig begrip nodig om te verstaan dat de letterkunde bij die
vervolging haast in de grond geboord werd, er kwamen nog wel kerken
gebedeboekskens uit, maar daarbij bleef het al; behalve nochtans die flauwe
kindervertelsels van _Duimken, Jakke met zijn fluitje, Uilenspiegel_ enz.,
welke _verbeterd en gezuiverd_! met het oorlof der _Censuur_ bleven gedrukt
worden. Met die beuzelingen moest de Vlaamse lezer zich vergenoegen. Kon de
letterkunde dan in stand blijven? Neen, zij verging geheel, en dit is wel
merkbaar wanneer men nagaat dat wij, vóór dit tijdstip, zoveel en betere
dichters dan de _Fransen_ bezaten, daar er geen enkele verdienstelijke
onder die dwingelandij gebloeid heeft.
Philippus II, de zoon van Karel V, zijn vader opvolgend, bracht de
willekeur tot de hoogste top, duizenden Belgen werden door beulshanden op
eigen grond vermoord, bespieders werden tot in de schoot der huisgezinnen
gezonden, men ontrukte de vader aan zijn zonen, de moeder aan haar
kinderen,--en de gevangenissen werden te nauw voor zoveel slachtoffers,
wiens bloed van het schavot op de straat moest vlieten. Niemand dorst, over
iets dat 's Landszaken aanging, spreken, veel min schrijven; de beul was de
_librorum censor_!
Die verdrukking voortdurende gaven de Belgen de moed op, de volksgeest
verging en van dit ogenblik werd het mogelijk hen door alle vreemde invloed
van hun eigenaardig karakter te doen afwijken. Dit geschiedde ook, men
leerde Frans, niet slechts om een uitheemse taal te kennen, maar om een
waarde, die het Vlaams nu niet meer geven kon, te verkrijgen; men liet de
kleding der vaderen daar, om de vreemden in alles na te apen, men zwoer de
ernstige en ware beleefdheid af, om zich aan de bedriegende _politesse_ en
de gemaakte houding der _Fransen_ over te geven;--en op die wijze plaatste
zich de _Belg_ voor de _vreemden_ gelijk een leerling voor zijn meester.
Wie een druppel echt Vlaams bloed in de aderen heeft, zal bekennen dat dit
een schandelijke plaats is, en dat een Volk niet lager zinken kan. Veel
mannen, van de voorleden eeuwen, en wel bijzonder _Pieter Hein_, van
Antwerpen, van dewelke _Guiccardini_, een Italiaan, met lof spreekt, hebben
dit gevoeld, zij hebben zich tegen de verbastering verzet en gepoogd de
moedertaal haar luister weder te geven;--maar wat kon hun eenzame stem,
terwijl de _Natie_ in een laffe slaap vervallen was?
Heden is de stand van zaken veranderd; er weegt geen Spaanse verdrukking
meer op ons, er staat geen galg, geen schavot meer opgericht voor de
taal- en vrijheidminnaren; maar iets anders belet de herwinning van onze
oude waarde; dit is iets dat de _Vlamingen_ niet genoeg bemerken en waarvan
zij het slachtoffer zijn zullen indien er niet opgelet wordt.--Het is voor
een Staatsbestuur lastig twee onderscheiden volken onder een scepter met
dezelfde wetten, dezelfde voordelen te verschaffen. Elke maal dat er iets
in het belang van een der verschillende delen gedaan wordt, baart dit
opspraak in het andere gedeelte; wij hebben dit ten tijde van Koning Willem
zien gebeuren en dit heeft zich onder het tegenwoordige Rijk reeds
menigmaal opgedaan; men herinnere zich slechts het vraagpunt der vreemde
suikers, wanneer er in Antwerpen ganse hopen volks rondliepen en
schreeuwden:--_Weg met de Walen_!--Dit weet het Staatsbestuur wel, en
diensvolgens poogt het dit verschil tussen de twee delen onzes lands teniet
te doen. Die pogingen zijn:
Walen in de Vlaamse provinciën als bewindhebbers te sturen, opdat men zich
verbastere om hun te believen, hetzij om een ambt, of iets anders dat zij
geven kunnen, te verkrijgen;--het Frans verplichtend te maken in het Leger,
in het Landsbestuur, in 's Rijks scholen, in de Rechten, in alle _examens_,
ja zelfs tot de geringste ambten,--Portier van een gevangenhuis
bijvoorbeeld!--De wetten in het Frans zijn alleen _officieel_, in het
Vlaams overgezet gelden zij niet voor het Recht; de vonnissen worden ook
steeds in het Frans uitgesproken, en het is onlangs te Gent gebeurd dat een
man ter dood veroordeeld werd, zonder een enkel woord der beschuldiging of
van het doodvonnis te hebben verstaan. Mag men wel aldus met het leven der
mensen spelen? De rechtvaardigheid zou ons ten minste moeten aandrijven om
niet te lijden, dat men zo willekeurig met onze landgenoten te werk ga;
want een beschuldigde is, voordat zijn vonnis uitgesproken wordt, een
Burger als een ander en verdient dat men hem de middelen geve om zich te
verontschuldigen indien hij niet misdadig is.--De opschriften onzer
openbare gebouwen zijn in het Frans; om een proef van die belachelijke
doenwijs te geven, zal ik hier zeggen dat in Antwerpen het Vlaams opschrift
van het Gasthuis, in hetwelk de arme lieden, die niet dan Vlaams verstaan,
moeten ontvangen worden, door een ander opschrift in vergulden letteren en
in het Frans onlangs is vervangen. Dit is zeker om de Fransen van Parijs of
de Walen van Luik het Gasthuis aan te wijzen indien zij het nodig hebben!
Ik laat het de redelijke mensen over, te oordelen of men het verstand niet
moet verloren hebben om zulke ongerijmdheden te begaan.--Sommige Vlaamse
steden houden hun raadsvergaderingen in het Frans; hieruit volgt dat
Raadsheren, wijs en ervaren in de belangen der Gemeente, maar niet zo goed
als de _verfransten_ ter tong in een uitheemse spraak, niet spreken of niet
aanhoord worden, en dus vele gelegenheden om voordelige dingen voor te
stellen moeten laten voorbijgaan.--Oneindig andere ondeugden in de regering
zou ik kunnen aanwijzen, maar het dunkt mij dat dit ruim genoeg is.
Zo wil men ons, Vlamingen, allen tot Walen of liever tot Fransen maken om
de smelting, welke het Bestuur zich voorstelt, te bereiken.--Dit doel is
verachtelijk en onrechtvaardig. Wij Vlamingen hebben een geschiedenis, een
voorleden tijd _als Land en als volk_ terwijl de Walen (Luik alleen)
slechts een geschiedenis van _afzonderlijke Steden_ hebben.--Men zie hier
de opgave der Vlaamssprekende en Waalssprekende Belgen, door de Edelheer
_Blommaert_ van Gent, in zijn werk over de moedertaal uitgegeven.
_Provinciën, waar de volkstaal Vlaams is_
Bevolking
West-Vlaanderen 542.000
Oost-Vlaanderen 661.000
Antwerpen 380.000
Brabant (Nijvel uitgezonderd) 377.000
307.000
Een gedeelte van Luxemburg 127.500
2.394.500
_Provinciën waar de volkstaal Frans is_
Bevolking:
Arrondissement Nijvel 97.000
Henegouwen 530.000
Namen 180.000
Luik 314.000
Gedeelte van Luxemburg 127.500
1.248.500
Er zijn tweemaal zoveel Vlamingen als Walen; wij betalen in de lasten meer
dan tweemaal zoveel als zij! En men zou ons Walen maken, ons opofferen met
onze oude roem, onze taal,--onze luisterrijke geschiedenis, en alles wat
wij van onze vaderen geërfd hebben? Neen, er is nog te veel echt Vlaams
bloed in de wereld opdat dit mogelijk zij, wat boze staatkunde men ook
gebruike.--Dit zal, dit kan niet zijn.--Ik bezweer u, mijn landgenoten,
legt de hand op uw hart en vraagt uzelf:--Zal ik de naam mijner Vaderen
verloochenen, de naam van Vlaming voor een andere verwisselen? En als een
nieuw aangekomene mij laten herdopen alsof mijn stam geen wortelen in de
wieg der volken had?--
Ho! Ik gevoel het, uw boezem klopt voor het Vaderland, en de
ontkenning:--Neen! rolt met verontwaardiging van uw lippen. Ja gij zijt
Vlaming en zult Vlaming blijven.--En zo worde de roemrijke naam tot het
einde der wereld voortgezet, ondanks de aanslagen der volkbedervers.
Indien het Staatsbestuur een smelting wil pogen, dat men dan de meerderheid
der Natie ten grondslag neme of dat men elk het zijne late, en dat is
billijk en rechtvaardig; de Walen welke in ons Vlaams Land geen ambten
bezitten, zullen dit niet ontkennen. Ik vraag het de _Luikenaars_: indien
men hun kwam voorstellen hun oude en beruchte naam voor een andere te
verlaten, indien zij gewaar werden dat men het kenmerk dat hen
onderscheidt, wilde tenietdoen, of zij dit gedogen zouden? Ik ken het
karakter der _Luikenaars_, daar ik lang genoeg in hun stad gewoond heb, en
weet dat zij zich uit al hun macht daartegen verzetten zouden, want zij
zijn met een vurige volksgeest bezield. Als broeders dan zullen zij de stem
eens Vlamings niet miskennen, en in hun eigen hart de verrechtvaardiging
zijner woorden vinden.
Voor de welvaart mijns Vaderlands, voor de bloei des koophandels en der
nijverheid is mij niets duurbarer dan de staatkundige rust; daarom heb ik
het op mij genomen, voor zoveel het in mijn macht is, de ogen van het
Staatsbestuur te openen over de onmogelijkheid van het willekeurig doel
dat het zich voorstelt te bereiken, ik heb willen bewijzen dat het veel
beter ware dit zaad van onenigheid en van haat onder het volk niet te
storten, opdat het tegenwoordig Bestuur zich de verantwoordelijkheid van
een kwaadvoorspellende toekomst niet op de hals hale. Het is nog tijd om
recht te doen aan wie het behoort; later wordt toegeving, zwakheid en
vrees; men weet bij ondervinding hoe snel de gramschap des volks groeit en
wat gevolgen dezelve _altijd_ heeft.
Men merke hier aan dat ik door _Staatsbestuur_ geenszins de doorluchtige
persoon ZIJNER MAJESTEIT, DE KONING, versta, reeds menigmaal heeft onze
Vorst betoond dat het hem meer behaagt over een Volk dat zich eerbiedigt,
dan over een weifelende Natie te heersen. Terzelfder tijd wete men dat ik
de Walen, als volksgedeelte beschouwd, niet wil te na spreken; zij hebben
hun waarde als wij en zijn onze staatkundige broeders, maar mogen in geen
geval onze beheersers worden. Dit recht hebben zij nooit gehad en zullen
het nooit verkrijgen.
Het moet zijn dat veel Vlamingen deze aanmerkingen met mij gedaan hebben
want uit alle steden, uit alle gemeenten hoort men heden de roep om onze
schone moedertaal weder te krijgen aanheffen; veel letterkundigen, aan het
hoofd der welke de heer Willems met zijn hoge verdiensten prijkt, spannen
te saam om het volk uit de slaap te wekken en hebben hun pogingen ten dele
reeds zien gelukken. Alle dagen komen nieuwe kampers zich bij de
vaderlandse schaar voegen en men hoort raar of zelden nog een _bastaard_
het Vlaams, zijn moedertaal, verachten, hetzij hij, door staatzucht of om
ergens van een hooggezeten Waal een ambt te verkrijgen, zijn naam en zijn
oorsprong verloochent.--Maar zulken maken het volk niet uit en zijn slechts
bedorven takken van de grote boom.
Ziehier tot proef van de vermeerdering der taalminnaren het getal der
inschrijvers welke ik voor mijn drie werken bekwam: _Het Wonderjaar_ 241,
de _Fantazij_ 279, en _De Leeuw van Vlaanderen_, alhoewel op een hoge prijs
gesteld, 480. In twee jaar tijds is het eerste getal verdubbeld. Er zijn
Vlaamse uitgaven die wellicht nog meer inschrijvers hebben, zoals het
_Belgisch Museum_ van de heer Willems.--Ik dank mijn Landgenoten om de
gunstige aanmoediging welke zij mij bij voortduring laten genieten, en
verblij mij in de overtuiging dat wij sedert weinig jaren van het pad der
dwaling zijn teruggekeerd om een eerlijker baan in te slaan.
Dit voorwoord zal om zijn inhoud aan enige gezindheden niet bevallen,
misschien zal ik er sommige bijtende artikeltjes aan verschuldigd zijn, en
men zal het boek zelf om zijn voorrede aanvallen en lasteren, dit zal ieder
met mij denken; echter mag zulke overweging mij nooit weerhouden wanneer
de waarheid uit mijn pen vloeit: men opene de geschiedboeken en men oordele
erover.--Er is wel een oude spreuk, die wil dat het niet altijd goed zij de
waarheid te zeggen, maar die spreuk is een drogreden welke ten dekmantel
der schijndeugd of der lafheid is uitgevonden. Ik--ik zeg de waarheid
wanneer dezelve mijn Vaderland ten nutte kan zijn.
_De Leeuw van Vlaanderen_, welke ik heden mijn inschrijvers aanbied, is een
werk dat meer historisch is dan er voor de schriften van die aard vereist
wordt, de aantekeningen welke onder de bladzijden gevoegd zijn, geven de
getuigenissen onzer Kronieken, onder dewelke ik de _Excellente Cronike_, in
de boekzaal van Antwerpen berustende, tot richtsnoer heb genomen. De kennis
der plaatsen waar de voorvallen gebeuren, ben ik aan de inlichtingen mijner
letterkundige vrienden, de heer Snellaert van Kortrijk, dokter te Gent, en
de heer Octave Delepierre, bibliothecaris te Brugge, verschuldigd. Men zal
aanmerken dat het werk van de heer Auguste Voisin, bibliothecaris te Gent,
mij voor de beschrijving van de slag der gulden sporen van groot nut is
geweest, die schrijver heeft mij met een goedheid, waarvoor ik hem dank
betuig, de kaart van de slag bezorgd.
Omdat het getal der inschrijvers mijn hoop is te boven gegaan, heb ik de
lezer iets boven de voorwaarden willen geven; men zal voor ieder boekdeel
een titelplaat vinden, die door 's Konings schilder Gustaf Wappers op hout
getekend is, en door de bekende kunstenaar Brown, bij de koninklijke
graveerschool van Brussel, is gesneden.
DE SCHRIJVER


* * * * *


1
_Standvastig was de trouw der vad'ren als de muren,_
_Die hoe begruisd, gescheurd, en wild met groen omgroeid,_
_Der eeuwen went'ling nog tot op deez dag, verduren,_
_Schoon regen plast en stormwind loeit.--_
PETRONELLA MOENS

De rode morgenzon blonk twijfelachtig in het oosten, en was nog met een
kleed van nachtwolken omgeven, terwijl haar zevenkleurig beeld zich
glinsterend in elke dauwdruppel herhaalde; de blauwe dampen der aarde
hingen als een onvatbaar weefsel aan de toppen der bomen, en de kelken der
ontwelkende bloemen openden zich met liefde om de jongste straal van het
daglicht te ontvangen. De nachtegaal had zijn zoete liederen reeds
meermalen gedurende de schemering herhaald, maar nu verdoofde het verwarde
geschater van mindere zangers zijn verleidende tonen.
Een hoop ridders rende stilzwijgend door de velden van Roeselare[1] Het
gerammel hunner uitrusting en de zware stappen hunner dravers verschrikten
de vreedzame bewoners der wouden; want van tijd tot tijd wierp een hert
zich uit het kreupelbos, en vluchtte sneller dan de wind voor dit nakend
gevaar.
De kleding en de wapens dezer ridders waren zo kostelijk dat men, bij de
eerste oogopslag, Graven en nog hogere heren eronder gissen kon. Een zijden
kolder[2] hing hun met zwierige vouwen om het lichaam, terwijl een
verzilverde helm hun het hoofd met purperen en lazuren vederen bekroonde.
Hun handschoenen, met ijzeren schelpen bedekt, en hun met goud doorwrochte
knieplaten blonken ook niet weinig bij het morgenlicht. De schuimende en
onrustige paarden wrongen het gebit met drift tussen de tanden, en dan
bewogen de zilveren knopen en de zijden trossen huns tuigs zich liefelijk.
Alhoewel de uitrusting dezer reizigers niet ten oorloge geschikt was, mits
zij geen harnassen droegen, kon men echter genoeg bemerken dat zij zich
tegen vijanden voorzien hadden; want de mouwen van hun pantsers[3] kwamen
met hun armen door de kolders. Grote slagzwaarden hingen ook aan hun
zadels, en de schildknapen voerden grote beukelaars achter hun meesters.
Elke ridder had zijn wapentekenen op de borst geborduurd, in zulker wijze
dat men de stam van ieder herkennen mocht.--De koude des morgens had hun de
lust tot spreken benomen, de klemmende nachtlucht bezwaarde hun oogleden;
zij weerstonden de lastige vaak met moeite en bleven in een sluimerige
ongevoeligheid verzonken.
Een jonge man ging te voet voor hen in de baan. Lange golvende haren rolden
op zijn brede schouders; blauwe glinsterende ogen stonden vlammend onder
zijn blonde wenkbrauwen, en een jonge baard krulde op zijn kin.--Een wollen
kolder met een gordel was zijn kleedsel, en een kruismes[4] in een lederen
schede zijn wapen. Zichtbaar was het op zijn gelaat dat het gezelschap, aan
hetwelk hij ten leidsman diende, hem niet aangenaam was. Er schuilde
voorzeker iets geheims in zijn boezem, want hij wendde dikwijls de ogen met
linkse blik naar de ridders. Lang van gestalte en buitengewoon sterk van
leden, stapte de jongeling zo snel voort, dat de paarden moeite hadden om
hem op een tred bij te houden.
Na de stoet alzo enige tijd was voortgereden, struikelde het paard van een
der ridders tegen de stronk van een afgehakte boom en bukte onvoorziens tot
bij de grond. Hierdoor viel de ridder met de borst op de nek van zijn
draver en geraakte bijkans uit de zadel. "Bij de Maagd!" riep hij in de
Franse spraak. "Zo helpe mij God! Mijn paard slaapt onder mij."
"Mijnheer De Chatillon[5]," antwoordde zijn gezel, lachende, "dat er een
van u beiden sliep--dit geloof ik voorzeker."
"De tong moet u branden, spotter!" viel De Chatillon uit. "Ik sliep niet.
Twee uren vestig ik mijn ogen op die betoverende torens, die zich hoe
langer hoe meer verwijderen. Maar men zou zich eer aan de galg zien, dan
een goed woord uit uw mond te krijgen."
Terwijl de twee ridders, zich dus schertsend toespraken, lachten de anderen
lustig om het ongeval en de ganse stoet ontwaakte opeens uit de stille
sluimering.
De Chatillon, die nu zijn paard weder op de been gebracht had, ziende dat
men niet ophield met lachen, werd door zulke innige gramschap vervoerd, dat
hij het beest ijselijk met de scherpe spoor[6] in de buik stampte. Hierdoor
steigerde het verwoed in de hoogte, en vloog eindelijk als een javelijn
tussen de bomen heen. Geen honderd treden van daar liep het tegen de stam
van een zware eik, en stortte deerlijk gewond ter aarde.
Gelukkig was het voor De Chatillon dat hij bij de schok ter zijde uit de
zadel gevallen of gesprongen was. Niettegenstaande moest hij zich genoeg in
de lenden bezeerd hebben, want hij bleef een ogenblik als gevoelloos
liggen.
Zohaast de anderen bij hem gekomen waren, stegen zij allen van hun paarden
en lichtten hem met medelijden van de grond. Die hem eerst boertig had
toegesproken scheen nu het meest voor hem bezorgd; want een ware droefheid
had zijn gelaat betrokken.
"Mijn duurbare Chatillon," zuchtte hij, "ik beklaag u uiterharten. Vergeef
mij mijn losse woorden; ik wilde u niet honen."
"Laat mij gerust!" riep De Chatillon zich uit de armen zijner makkers
rukkende. "Ik ben nog niet dood, Mijne heren! Denkt gij dat de Saracenen
mij gespaard hebben, om mij in een bos, als een hond te laten sterven? Neen
ik leef nog, God dank! Zie, De St.-Pol, ik zweer u, dat gij mij deze
spotternij op staande voet betalen zoudt, indien ik mij op u wreken mocht."
"Bedaar toch, ik bid u," hernam De St.-Pol, "Ho! Gij zijt gewond, mijn
broeder, er komt bloed uit uw maliehemd."
De Chatillon trok de mouw van zijn rechterarm wat omhoog, en bemerkte dat
een tak hem de huid opengekrabd had.