Yılanların Öcü - 11

M>'e var ulen? Evinizde yılan mı çıktı yoksa?"
"Yok be!" dedi Ahmet. "Ne yılanı! Asıl senin yılanı sormağa gel-
dik biz: Ne oldu seninki?"
"Nasıl benimki?"
"Baya gııı! Evinde çıkan yılan! Babamla bakmağa geliyoruz! Çabuk söyle ne oldu?
Geçiminiz iyi mi, kötü mü?"
"Yılan yok!" dedi Sultanca. "Görünmüyor..."
"Görünmez tabii!"
Kadın abtestine devam etti:
"Niye görünmezmiş?"
"Görünmez tabii! Bütün delikleri tıkadık. Bir baca deliği kaldı açık. Başka hiçbir delik
kalmadı. Babam hepsini tıkadı. Benim babam öyle delik tıkar ki..."
"İyi ya!.." dedi Sultanca. "Nalet nalet konuşup durma! Nerde baban?"
"Geliyor! Şimdi gelecek!"
Bayram kapıda göründü. Yorgundu:
"Nasılsın teyzeciğim?" dedi.
"İyiyim..." dedi Sultanca.
"Yılandan ne haber?"
"Yok bir haber..."
"Çok güzel! Biz adamakıllı tıkadık delikleri filan canım! Görünmez gayri! Asla görünmez!.."
Sultanca, elini yüzünü dastarıyla kuruladı:
"Beytullah Hoca'ya danıştım bugün. "Hiç korkma!" dedi. Bugün En'âmı Şerifi koyup
yatacağım başımın altına..."
Ahmet: "İyi!" dedi ordan.
Sultanca: "İçeri girin oturun!" diye yol gösterdi.
Ahmet: "Oturmayacağız, hemen gideceğiz biz!" dedi.
"Ne yapacaksın hemen gidip?" diye çakıştı Sultanca.
"Haceli'nin temeli dolduracağız!" dedi Ahmet.
"Ne zaman?"
"Ekmeği yedikten sonra, karanlık çökünce!.."
Bayram baktı kaldı oğluna.
Sultanca:
"Bayram!" dedi. "Ne oluyor sizin işler böyle?"
"Bizim işler kötü Sultanca teyzeciğim!" dedi Bayram. "Dün beni odaya çağırdılar, gittim.
Ben odaya gidince anam da bunları ardına
düşürüp doldurmuş Haceli'nin temelini! Haceli, sabah bizim eve gelip kavga etmiş. Sonra
yeniden eştirmiş. Anam diyor ki: "Bu gece gene dolduralım!" Onlar eşecek, biz dolduracağız
teyze. Sonunda kan akacak. Büyük bir dövüş gözüküyor bize. Ama evimizin önünde ev
yapacaklar, insan buna göz yumar mı Sultan teyzeciğim?"
"Göz yummayın!" dedi Sultanca. "Kim dedi göz yumun diye? Deli Mehmet'in çocukları
korkaktır. Ne Haceli'de yürek vardır, ne de kardaşlarında. Onlar eşsin, siz doldurun!"
Ahmet: "Dolduracağız!" dedi.
Bayram:
"Dolduracağız ama Sultan teyze..." dedi. "Doldururken doldururken başımıza bir bela
gelmesin?"
"Hiç korkmayın!"
"Haydi baba!" dedi Ahmet. "Geç kaldık!"
"Gidelim!" dedi Bayram. "Haydi teyzem, hoşça kal!.."
"Bu senin Ahmet!.." dedi Sultanca. "Yer yemesin bu Ahmet'i! Otursanız da akşamı burda
savsak olmaz mı?.."
"Başka bir gün Sultan teyzeceğim!" dedi Bayram. "Sen gücenme de biz gidelim!"
"Siz bilirsiniz! Madem öyle, uğurlar olsun! Selam söyleyin Iraz abama!"
"Olur!" dedi Bayram. "Hoşça kal!.."
Ahmet, çıkmıştı bile kapıdan. Bayram, Sultanca'ya dönüp güldü. Sultanca da güldü:
"Yükü öküz çeker..." dedi. "Bağırmağa gelince kağnı bağırır! Bu senin Ahmet öyle..."
Bayram çıkıp giderken: "Öyle teyzeciğim..." diye teyzesini onayladı. Ahmet'in koşup
zıplamasıyla, bu benzetme arasında ilgi bulamadı. Bulmak için de uğraşmadı.
Adamlar akşam namazından çıkıyor. Yanık yağ kokusu, bulgur kokusu, köyün yoksul
havasım doldurmuş. Bayram iyice acıktı. Yoruldu da. Ahmet'e yarı yolda yetişti. Yana yöne
bakmadan yürüdü baba oğul. El ele gidiyorlar. Ahmet'in içinde kanatlanmış bir rüzgâr, ak
köpüklü bulutları toparlamış götürüyor. Babasını alıp götürüyor.
Haceli'nin evyerine gelince, Bayram durdu:
"UlaaanL Bu ne?.."
Evyerinin ortasında bir kat yatak duruyor. Getirip bir çulun üstüne atmışlar. Üstünde alı
yeşili uçuşan bir kilim dürülü. Haceli çulun ucuna oturmuş. Kucağında bir "tektüfek"
tutuyor. Alnı yüzü Jcırış kırıştı. Derin gözlerinde sis... Düşünüyor... Dirliksiz...
Bayram, temeli kesip geçmedi. Kıyısından dolandı. Haceli, göz ucuyla Bayram'ın adımlarını
bir bir sayıyor. Dudaklarından varla yok arası bir gülümseme geçti Bayram'ın. "(Şuna bir
selam atayım!)" diye düşündü. Sonra vazgeçti. "(Eşşekleşir!)" dedi. "(Selamı mahana eder,
vakitsiz bir çıngar çıkarır!)"
Haceli: "(Gel de konuşalım!)" dedi içinden. "(Yada ananı yolla ananı! Karın da beraber
gelsin!..)"
Bayram, Haceli'nin mırıldandığını duydu. Ama ne dediğini anlamadı. İyi söylemediğini
biliyordu. "(Helbet iyi söylemez! Benim temelimi doldursalar ben iyi söyler miyim? Gene
bravo! Sabırlı adam!..)"
Bayram eve geldi.
Irazca dikilip duruyor:
"Seninki bir tektüfek kucaklayıp oturdu bakalım!"
"Otursun!" dedi Bayram.
"Bizi furup öldürecek!"
"Yapar!" dedi Bayram.
Irazca, gidip geldi evin içinde:
"Korkudan..." dedi.
Bayram: "Belki!"
"Büsbütün korkudan! Ekmeği yedikten sonra ben gideceğim yanına! Beni fursun öldürsün
bakalım. Gönlümle gideceğim. Fursun erkekse! Oturacağım önüne. Sabaha kadar
oturacağım, fursun ağzına sıçtığım köpeği!.."
"Dürzüyü bacağından sürümeli çaya!" dedi Bayram. "Bir saat sonra uyur kalır, ölü gibi...
Asla uyanmaz! O zaman tektüfeğini alıp sokmalı götüne..."
"Bugün akşama kadar taş çekti!" dedi Irazca. "Leş gibi yorulmuştur! Taş çeken bir, giysi
yuyan iki! Bir uyudu mu uyanması olursuz! işte o zaman tut bacağından sürü! Haggaten
haberi olmaz..."
Haçça geldi başuçlarına:
"Bugün sofrayı dışarıya kuracağım, hayata!" dedi. "Ne dersiniz?
I
Kurayım mı?"
Ana oğul bakıştı.
"Kur tabii!" dedi Bayram. "Çabuk kur!"
Haçça: "Gel Ahmet, yardım et anam!"
Ahmet suratım ekşiterek kalktı ninesinin yanından.
"Bak ana, Fatma geliyor!" dedi Bayram. ||
Irazca köy içine baktı...
"Elinde kalbur var!" dedi Bayram.
"Kocasına akşam azığı getiriyor!"
"Bu Fatma'da çok iş var ana!.."
"Fatma'nın da adı batsın, senin de!.."
"Benim neden adım batsın ana?.."
"Anaan da adı batsın Kara Bayram!.."
Fatma, Haceli'nin yanına geldi. Çulun bir kanadını açtı. Yönü Bayramgil'den yanaydı.
Haceli'nin sırtı dönük.
Bayram da yönünü onlardan yana dönüp oturdu. Sofra hazırdı az sonra. Yufka ekmekleri
parça parça ağızlarına tıkıp bulguru kaşıklamağa başladılar. Bayram, her başını kaldırıp
bakışta, Fatma'yı kendisine bakar görüyor. Fatma, kadın gözleriyle uzaktan uzağa bir şeyler
söylüyor. Ekmek yemiyor, durup sürekli Bayram'a bakıyor. Gözleriyle bir şeyler söylüyor
sanki.
"Bu gece bunlar burasını beklesin!" dedi Irazca. "Gözünüzü açın bizimkiler! Biz de sergi
yerine gidip kerpiçleri kıralım! Hep beraber! El ayak çekilince tam! Millet yatıp uykuya
varınca! Un ufak edelim erişiklinin iki bin kerpicini! Bakalım ondan sonra ne yapacak?"
"İyi akıl!" dedi Bayram. Gözü gene Fatma'ya gitti. Fatma, hep bu yana bakıyor. Ekmek
yemiyor da kocasına karşı yiyor gibi yapıyor sanki. Bayram, başını eğip bekledi biraz,
birden kaldırdı baktı, Fatma da bakıyor. Hiç yanlışı yok. Gülümsüyor gibi bir hali var.
Haçça:
"Bizim komşular daha temeli atmadan evyerine taşındılar ana!" dedi. "Bizi çok
sevdiklerinden mi acaba?"
Irazca:
"Kimse kimsenin içini bilmez kızım!" dedi. "Onlar ölüyor şimdi bizim yolumuza! Yıllardır
bize özlem çekiyorlar. Ama biz kötüyüz. Onlar geliyor on ayak, biz varmıyoruz bir ayak. Biz,
asıyız biz..." 4
"Bizim neyimizi seviyorlar acaba ana?" dedi Haçça.
"Kara kaşımızı, kara gözümüzü... Evimizin önünü... Ama biz onları sevmiyoruz. Evlerini
yanı başımızdaki yıkıklardan birine yapsalar belki severdik. Şimdi yapsınlar, gene severiz..."
"(Severiz ulan!)" dedi Kara Bayram içinden.
Haçça, Bayram'a döndü usulca: "Sever miyiz Bayram?"
"Bilmem valla!.." dedi Bayram.
Irazca:
"Sevmeliiii, sevmeli!.." dedi. "Dünyada insan birbirini sevmeli! Sevmezse günler tükenmez!
Sevmezse dünya zindan olur. Sevmezse yaşadığının farkına varamaz. Sen somurt, komşun
somurtsun, ne olacak sonu? İnsan dediğin dünyada sevişmeli kızım!.."
Sofranın yanı başına uzanmış Tornan da Haceligilden yana bakıyor.
"Çok çirkin demir attılar; bu işin tadı olmaz!" dedi.
"Onları buraya geldiklerine pişman ederiz!" dedi Irazca. "O zaman, kendi gönülleriyle
giderler..."
Bayram, başını kaldırıp baktı: Haceli ekmeğini yemişti. Fatma sofrayı topluyor. Ortada ne
varsa kalbura dolduruyor. Kalburu bir yere koydu sonra. Oturdu çulun kanadına. Yavaş
yavaş karanlık çöküyor. Köy, kopkoyu bir çarşafa giriyor. Fatma'nın yüzü gözü kayboluyor.
16 GECE İŞİ
Havana'nın Sivri'den doğru bir sis geliyor köyün üstüne. Ağır ağır geliyor sis...
Haçça sofrayı toplarken, Bekçi Mustafa'nın sesi duyuldu:
"Halaaa!.. Aay Irazca halaa!.."
Bayram karşılık verdi:
"Ne o gene Mustaf ağa? Yukarı geeel!.."
"Geliyorum, köpeğinizi tutun bakalım!.."
"Çok gacara bir köpek gibi!.." dedi Bayram. Kalkıp merdiven başında yatan Tornanın
boynuna bastı. Yeniden: "Yukarı gel!" dedi Bekçiye. "Buyur gel!.."
Mustafa çıkıp geldi:
"Iraz hala!" dedi. "Önce şu elli kuruşu ver! Sonra da seni Muhtar çağırıyor, evine! Seni de,
Haceli'yi de... Ekmeğini yedinse düş hemen ardıma!.."
"Hemen şimdi mi çağırıyor?"
"Hemen şimdi çağırıyor!"
"Haceli'yi de mi şimdi çağırıyor?"
"Haceli'yi de şimdi çağırıyor!"
"Gidelim!" dedi Irazca.
Bayram: "Ona da haber verdin mi?"
"Verdim!" dedi Bekçi. "Belki gitti şimdiye..."
"Kalk bakalım ana!" dedi Bayram. "Seni götüreyim!"
Irazca: "Yok lüzumu! Ben yalnız giderim."
"Ortalık zindan gibi ana! Göz gözü görmüyor!..'
"Görmesin! Ne olacak bana?"
Mustafa: "Siz çabuk karar verip kalkın, benim işim pek çok daha! Çakır dayıya
uğrayacağım, bal için! Kaymakam Efendimize bal çıkacak yarın..."
Irazca: "Kaymakam Efendiniz hava alır bal yerine!"
"Neden imiş o? Söyle bakalım!"
"Neden olacak? Şu sıra hiç kovan açar mı adam?"
"Doğru!.. Çakır dayı, Çakır dayı olalı, buğday orakları başlamadan kovan açmamıştır..."
Mustafa: "Ama emir emirdir. Gidip söyleyeceğim. Sen çabuk ol Iraz hala! Muhtar bana
dellenir sonra! Hemi de Haceli gideli epey oldu. Senden önce varır, davayı hak eder! Geç
varırsan kaybedersin..."
Bekçi gitti.
Ardından Irazca ile Bayram merdivenleri indiler.
Bayram: "Gördün mü Muhtarın irezilliğini ana? Hem bizi salmada birinci boya geçirdi, hem
dişeyli halinde seni odaya çağırıyor! Hemen Haceli'den yana geçti dürzü!.."
"Geçsiiin!" dedi Irazca. "Bildiğini yapsın..."
"Köylük yerinde namustur bu!"
"Namus olsun! Yüzümün alını alacak değiller ya!
Temellerin ortasında bir karaltı oturuyor. Üç adım kala durdular. Karaltı kıpırdadı:
"Iraz hala!.." diye fısıldadı. "Siz misiniz?"
Fatma idi. Irazca seslenmedi.
"Hala! Aaay Iraz hala!.. Ahmet!.."
Irazca, Bayram'a bir işaret çaktı dürterek. Sonra:
"Biziz Fatma!" dedi. "Yalnız mısın?"
"Yalnızım Iraz hala..." dedi Fatma. "Haceli'yi Muhtar çağırtmış, gitti!.. Sis de geliyor köyün
üstüne..."
"Bizi de çağırtmış bakalım!" dedi Irazca. "Ne diyecekse?.. Gidip bakalım dedik biz de!.."
Sonra, birdenbire: "Aaah!.." dedi Irazca. Bağırdı: "Gördün mü başımıza geleni Ahmeet?
Muhtarın elli kuruşunu unuttuk ay ninem! Bekçi daha demin söyledi! Dönüp alalım şunu..."
Döndüler. Bayram'ın yüreği hızlı hızlı vuruyor. Avluya girip durdular.
"Çök Bayram!" dedi Irazca. Yakasından tutup Bayram'ı çöktür-dü. Eli ayağı titriyor
koskocaman adamın.
"Bayram, dinle beni! Bu kancık ne zamandır cayır cayır yanıyor aslanım! Alaf almış gibi
yanıyor ne zamandır? Söndürüver şunu Bayram! Nasıl olsa temelleri gene açtırdı kocası!
Anladın mı koçum, sevaptır!.."
"(Sevaptır!)" dedi Bayram içinden. Yüreği davul gibiydi. Oturdu kaldı yerine. "(Çukurları
açtırdı! Ay yok; sis de geliyor! Ortalık zindan
gibi...)"
Irazca: "Ben gidip Ahmet'i alayım yanıma! Sen kal, söndürüver anam şunun ateşini!.."
Ses soluk çıkmadı Bayram'dan. Yüreği deli gibi vuruyordu. Bendini yarmış sel suyuydu,
dünyanın ateşini söndürmeğe yeterdi yüreği.
Irazca kalktı usulca. Merdivene yöneldi. Tornan hırladı. "Sus!" dedi, susturdu usulca.
Hemen Haçça dikeldi karşısına:
"Sen misin ana?"
"Benim kadın kızım!"
"Bayram nerde?"
"Bayram gitti! Ahmet'i de götüreceğim. Muhtar onu da istiyormuş! Nerde çocuk?"
"Burdayım!" dedi Ahmet.
Haçça: "Beni de isterse ana?" dedi.
"İstemez! İsterse gitmezsin sen de! O kadar uzun değil gayri! Hele şimdi biz bir gidelim
de..."
"Çabuk gelin ana!" dedi Haçça. "Ben korkarım..."
"Korkulur mu kızım? Kuş kendi yuvasından korkar mı? Sen merak etme, biz çabuk
geliriz..."
Ahmet'i alıp gitti Irazca. Ayak sesleri yaklaşıp uzaklaşırken Bayram duvara yaslandı. Ayak
sesleri gitti. Irazca ile Ahmet konuşarak geçti. Bayram yavaşça doğruldu. Yüreği güm! güm!
vuruyor durmadan.
Temelden geçerken Irazca:
"İyi bas!" dedi Ahmet'e. "Önün çukur!"
"Basıyorum!' dedi Ahmet. "İyi basıyorum işte nine! Düşmedim ki ben!"
Irazca bağırıyor; Fatma duysun geçip gittiklerini:
"Düşmedin ama düşersin!.. İyi bas dedim! Önün çukur, dikkat et dedim!.."
Yürüdüler.
Ahmet: "Bu gece bu çukurlar dolacak mı nine?"
"Baban dolduracak!" dedi Irazca.
"Nerde şimdi babam?"
" Suuuuuuuuuss!
Ahmet susmuyor: "Nerde şimdi babam?"
"Baban çukurların içinde! Saklandı ki, kimse görmesin! Birazdan kalkıp dolduracak. Haceli
de oda'ya gidecek. Gidince dolduracak..."
"Yalnız başına doldurabilir mi?"
"Doldurabilir!"
"Kocaman çukurlar gı nine!"
"Olsun! Senin baban..."
"Benim babam?.."
"Senin kör şeytanından bulası baban!.."
Adımlarını aça aça, Muhtarın Yukarı Mahalle'deki önü kuyulu evine doğru yürüdüler.
Fatma büzüldüğü yerden doğruldu. Dört yanına bakındı karanlıkta. Göremedi bir şey.
Nuri'nin Kahve'nin ışığında tek tük adamlar seçiliyor. Ses soluk yok köy içinde.. Bayram'ın
evden yana dönüp baktı. Kapalıydı kapıları. Kıyıdan köşeden ancak kör ışıklar sızıyor..
Çömeldi. Kuvvetli kolları elma fidanları gibi tazeydi. Kolları elma fidanları gibi taze bir erkek
tarafından sıkılmayı ne kadar istemişti! Niçin Haceli öyle değil? Niçin Haceli hiç oralarda
değil? Niçin yatağa yattıkları zaman işini çabuk bitiriyor? "(Yarım yarım!..)" diye söylendi
Fatma. "(Tepesine yıldırımlar düşsün erişildi köpeğin! Başıma koca olacağına, Çildede'ye
koca taş olsa ne vardı bunun böylesi?)" Kollarını Bayram'ın evden yana uzattı. Gerdi, açtı
kollarını, kapadı karanlıkta. Gerneşti iyice. "(Çıldırır benim yerimde olan, öldürür
kendini!..)"
Bayram temele doğru yürüdü. Kapının çıkardığı gıcırtı Fatma'yı titretti. Bir akım geçti
bedeninden. Başını uzatıp beklemeğe başladı. Gözünün ışıkları kurumuş mu? Niçin bir
şeycikler göremiyor? Koyu bir karanlık.
Bayram yürüdü ağır ağır. Kararlı. Temele yanaştı. Başını, bacaklarını, tekmil gövdesini bir
ateş sardı. Yüreği eski deliliğinde vuruyor. Sanki hiç kadınla yatmamış şimdiye kadar. "(Bu
haram! Haram tatlı olur derler!..)" diye düşündü. "(Fatma'nın da tadına bakalım bir kez-
cik!..)" Başka karılarla yatmış erkekler, uzun uzun övünürdü yolda belde. Bayram hiç
övünmeyecek.
Temelin başında durdu. Karanlık havayı kokladı. Genzine ağır bir gübre kokusu doluyor
havadan. Temelin içinden doğru bir kıpırdanma işitti. Başını uzatıp dinledi. Bir adımda
temeli geçti. Durdu. Fatma bir adım önünde titriyor. Delirecek gibiydi; eliyle kafasını
yukardan bastırdı. Aklı çıkıp gidecekti sanki. Ağzının içi kurudu. Hızlı hızlı soluk alıp verirken
kurudu dili damağı. Fatma'nın yürek gümbürtüsünü duyuyor. Sis gelip çöküyor köyün
üstüne.
Bir adım daha atsa eli eline değecek. Attım atmadım demeden, Fatma ile kucak kucağa
geldi. Dizleri titriyor her ikisinin. Sarılmasa düşecekler. Kendini saldı Fatma. Bayram,
ayaklarını açtı düşmemek için. Fatma kaydı indi. Dermanı kesiliverdi. Çöktü. Belinden tutup
çukura çekti Bayram onu. Fatma çabuk yürüdü. Hazır bir yer var sanki; oraya gidiyorlar.
Çukura uzandılar. Konuşamıyorlar. "(Tam boy siperi! İki kişilik avcı boy siperinde harama
uçkur çözüyorum!)" Sonra, "Haram!" dedi usulca.
"Helal!.." diye inledi Fatma. "Benim kendi gönlümle verdiğim bir meyva sana!.. Haram mı
olur?" Sarıldı. Fatma'nın öpüşlerinden, gözyaşlarından. Bayram'ın yüzü gözü ıpıslak oldu.
Fatma: "Bugün benim kemiklerimi kır! Bugün öldür beni burda! Çıkar canımı tenimden!
Canım sana helal! Helalların en helali!.."
İlerde, Ali İzzet'in evin oralarda bir köpek ürüyor. "(Ürüsün!)" diye düşündü Bayram. Gece
bekçilerinin düdükle birbirlerine işaret vermesi gibi, Aşağı Mahalleden öteki köpekler de Ali
İzzet'in evin oralardakine karşılık veriyor. Başka ses soluk yok. Sessizlik gitgide köyün
kanına karışıyor. İn, cin... İn...
İnlik cinlikti köyün içi. Sis, köyü köşeyi sarıyor.
Bayram kalkıp temelin öteki ucuna gitti. Yattıkları yerin iki adım ötesine uzandı. Fatma
kaldı yerinde. "(Çok tatlıymış?)" dedi içinden. Gerneşti. Neden sonra toparlayabildi kendini.
Yattıkları yeri düzledi ayağıyla.
Yan yana uzandılar. Sırtlarını temelden çıkan toprağa dayadılar. Fatma başını Bayram'ın
başına yanaştırdı:
"Olmayacak!" dedi. "Komşu olabilseydik aah!."
"Zararı yok!" dedi Bayram.
Fatma sustu.
Bayram: "Senin Haceli temele kan akıtmadı?"
"Akıtmadı!" dedi Fatma. "İçine girerken akıtacak!.."
"İki türlü kan olur!" dedi Bayram. "Ak kan, kara kan. Kara kan dediğin, baya bildiğin kan.
Seninki kara kanı akıtmasın, biz ak kanı akıtıverdik!.."
Fatma sürtündü:
"AmaaanL Allah onun belasını versin!" dedi. "Ama bu işin, o işle ne ilgisi var? Bu iş başka iş
Bayram! Bu iş tatlı iş! Dünyada en tatlı! Aaah, komşu olabilseydik!.."
"Söyle kocana, bir yıkığa yaptırsın evini!"
"O zaman tez tez, sık sık; haa?.."
Bayram: "Beü"olmaz!.."
"Niye bell'olmuyor?"
"Yetmez mi bu kadar? Doymadın mı?"
"Şimdi doydum, ama sonra?.."
"Ne yapalım?.."
"Sen doydun mu?"
"Hiç doyulur mu, delili?"
Fatma ağlıyor: "Hiç sana doyulur mu Bayram?"
"Sana da doyulmaz, ama, insanın saydığı yerler var! Bir saymadın, iki saymadın; sonra
sayman gerekir..."
"İnsanın canı..."
"İnsanın canıysa! Kocan var!"
"Onu değil de, canım seni isterse?"
"Sabır."."
"Sabır... Sabrın ardı kabir..."
"Sayacaksın..."
"Sayacağım sayacağım, ne geçecek elime?"
"Çare yok..."
"Tutsak gibi! Elin kolun bağlı gibi..."
"Doğru söylüyorsun ama..." dedi Bayram.
"Aması ne?"
Bayram sustu.
Fatma sordu: "Sen bu Haçça'yı seviyo'r musun?" "Seviyorum tabii!.. Haçça o!.." "Çok mu
seviyorsun "Haçça o"yu?.." "Az yada çok! Ne yapacaksın?.." Fatma sürtündü: "Beni de sev!
Az yada çok..." "Olur!" dedi Bayram. "Her zaman sev!.." "Olur!.. Hayhay!.."
"Götür ahırına kapat! Hiç ziyanım olmaz "Haçça o"ya!.." "Olmaz dedik ya!.."
"Kölesi olurum "Haçça o"nun! Senin de olurum!.." ""Haceli o"yu ne yapacaksın?" ""Haceli
o"nun ağzına sıçayım!.." "Kardaşları var!.." "Kardaşlarının da ağızlarına!.." "Fururlar seni!.."
"Furmalarının da!.." "Öldürürler!.." "Öldürmelerinin de!.." "Keserler kıtır kıtır!" "Hiç çıkmam
senin evinden!" "Benim evimin bir göz odası var..." Gene sürtündü: "Ahırına kapat dedim
ya!.." "Kandır herifini, yıkığa gelin..." "İnatçıdır, dönmez inadından." "İnatçı..." "İnat..."
"İn..."
Çukura bir daha indiler. Bir daha bir oldular... Ayak sesleri geliyor. Sis var.
Fatma sıçradı. Bayram yattı yere. Ahmet'in fısıltısını işitti. Bayram gömüldü sisin içine...
"Babam çukurları dolduramamış gı nineee!" Irazca: "Yürüü!" diye bağırdı. Tutup kolundan
çekti. Ayak sesleri uzaklaştı. Sis kalkmağa başladı. Fatma kalktı, gene yanaştı Bayram'a.
I
Bayram silkinip doğruldu.
"Demek burayı bu gece de dolduracaktınız?"
"Dolduracaktık!" dedi Bayram.
"Biz yatakları getirince vaz mı geçtiniz?"
"YoooL" dedi Bayram, çömeldi. "İşte doldurduk ya!" Fatma'yı kendine çekip uzun uzun
öptü.
Fatma büzüldü: "Soluk alacak canımı koymadın Bayraaam! Çok tatlısın! Ben gelir senin
evine otururum yarın! Oturur kalkmam! İsterse ucunda ölüm olsun!.."
Bayram silkindi: "Ben gidiyorum!" dedi. "Şimdi seninki gelir! Toparlan çabuk! İrezil kepaze
oluruz sonra... Kalk bu halde görmesin seni!.."
Fatma boyuna, "Oh!.." çekiyor. "Oh, öleceğim!.."
Çekip yürüdü Bayram. Çıt yok çevrede. Avlu kapısına geldiği zaman durdu. Kalkıp gitmiş
deminki sis. Ay doğmuş. Parlayıp çıkmış Koca Dumlu'nun başı...
Haceli, ayağını sürüyüp geldi evyerindeki yatağın yanına. Bayram durup dinledi.
"Gı Fatma!" diye bağırdı Haceli önce.