Statenvertaling - 5 - 28

Evangelie [in] vele vlekken der Samaritanen.
26. En een engel des Heeren sprak tot Filippus, zeggende: Sta op, en
ga heen tegen het zuiden, op den weg, die van Jeruzalem afdaalt
naar Gaza, welke woest is.
27. En hij stond op en ging heen; en ziet, een Moorman, een
kamerling, [en] een machtig heer van Candace, de koningin der
Moren, die over al haar schat was, welke was gekomen om aan
te bidden te Jeruzalem;
28. En hij keerde wederom, en zat op zijn wagen, en las den profeet
Jesaja.
29. En de Geest zeide tot Filippus: Ga toe, en voeg u bij dezen
wagen.
30. En Filippus liep toe, en hoorde hem den profeet Jesaja lezen, en
zeide: Verstaat gij ook, hetgeen gij leest?
31. En hij zeide: Hoe zou ik toch kunnen, zo mij niet iemand
onderricht? En hij bad Filippus, dat hij zou opkomen, en bij hem
zitten.
32. En de plaats der Schriftuur, die hij las, was deze: Hij is gelijk
3341
een schaap ter slachting geleid; en gelijk een lam stemmeloos is
voor dien, die het scheert, alzo doet Hij Zijn mond niet open.
33. In Zijn vernedering is Zijn oordeel weggenomen; en wie zal Zijn
geslacht verhalen? Want Zijn leven wordt van de aarde
weggenomen.
34. En de kamerling antwoordde Filippus en zeide: Ik bid u, van
Wien zegt de profeet dit, van zichzelven, of van iemand anders?
35. En Filippus deed zijn mond open en beginnende van diezelfde
Schrift, verkondigde hem Jezus.
36. En alzo zij over weg reisden, kwamen zij aan een zeker water;
en de kamerling zeide: Ziedaar water; wat verhindert mij
gedoopt te worden?
37. En Filippus zeide: Indien gij van ganser harte gelooft, zo is het
geoorloofd. En hij, antwoordende, zeide: Ik geloof, dat Jezus
Christus de Zoon van God is.
38. En hij gebood den wagen stil te houden; en zij daalden beiden af
in het water, zo Filippus als de kamerling, en hij doopte hem.
39. En toen zij uit het water waren opgekomen, nam de Geest des
Heeren Filippus weg, en de kamerling zag hem niet meer; want
hij reisde zijn weg met blijdschap.
40. Maar Filippus werd gevonden, te Azote; en [het] [land]
doorgaande, verkondigde hij het Evangelie [in] alle steden,
totdat hij te Cesarea kwam.


3342
Handelingen
Hoofdstuk 9
1. En Saulus, blazende nog dreiging en moord tegen de discipelen
des Heeren, ging tot de hogepriester,
2. En begeerde brieven van hem naar Damaskus, aan de
synagogen, opdat, zo hij enigen, die van dien weg waren, vond,
hij [dezelve], beiden mannen en vrouwen, zou gebonden
brengen naar Jeruzalem.
3. En als hij reisde, is het geschied, dat hij nabij Damaskus kwam,
en hem omscheen snellijk een licht van den hemel;
4. En ter aarde gevallen zijnde, hoorde hij een stem, die tot hem
zeide: Saul, Saul! wat vervolgt gij Mij?
5. En hij zeide: Wie zijt Gij, Heere? En de Heere zeide: Ik ben
Jezus, Dien gij vervolgt. Het is u hard, de verzenen tegen de
prikkels te slaan.
6. En hij, bevende en verbaasd zijnde, zeide: Heere, wat wilt Gij,
dat ik doen zal? En de Heere [zeide] tot hem: Sta op, en ga in de
stad, en u zal [aldaar] gezegd worden, wat gij doen moet.
7. En de mannen, die met hem over weg reisden, stonden verbaasd,
horende wel de stem, maar niemand ziende.
8. En Saulus stond op van de aarde; en als hij zijn ogen opendeed,
zag hij niemand. En zij, hem bij de hand leidende, brachten hem
te Damaskus.
9. En hij was drie dagen, dat hij niet zag, en at niet, en dronk niet.
10. En er was een zeker discipel te Damaskus, met name Ananias;
3343
en de Heere zeide tot hem in een gezicht: Ananias! En hij zeide:
Zie, [hier] [ben] ik, Heere!
11. En de Heere [zeide] tot hem: Sta op, en ga in de straat, genaamd
de Rechte, en vraag in het huis van Judas naar [een], met name
Saulus, van Tarsen; want zie, hij bidt.
12. En hij heeft in een gezicht gezien, dat een man, met name
Ananias, inkwam, en hem de hand oplegde, opdat hij wederom
ziende werd.
13. En Ananias antwoordde: Heere! ik heb uit velen gehoord van
dezen man, hoeveel kwaad hij Uw heiligen in Jeruzalem gedaan
heeft;
14. En heeft hier macht van de overpriesters, om te binden allen, die
Uw Naam aanroepen.
15. Maar de Heere zeide tot hem: Ga heen; want deze is Mij een
uitverkoren vat, om Mijn Naam te dragen voor de heidenen, en
de koningen, en de kinderen Israels.
16. Want Ik zal hem tonen, hoeveel hij lijden moet om Mijn Naam.
17. En Ananias ging heen en kwam in het huis; en de handen op
hem leggende, zeide hij: Saul, broeder! de Heere heeft mij
gezonden, [namelijk] Jezus, Die u verschenen is op den weg,
dien gij kwaamt, opdat gij weder ziende en met den Heiligen
Geest vervuld zoudt worden.
18. En terstond vielen af van zijn ogen gelijk als schellen, en hij
werd terstond wederom ziende; en stond op, en werd gedoopt.
19. En als hij spijze genomen had, werd hij versterkt. En Saulus was
sommige dagen bij de discipelen, die te Damaskus waren.
20. En hij predikte terstond Christus in de synagogen, dat Hij de
Zoon van God is.
3344
21. En zij ontzetten zich allen, die het hoorden, en zeiden: Is deze
niet degene, die te Jeruzalem verstoorde, wie dezen Naam
aanriepen, en die daarom hier gekomen is, opdat hij dezelve
gebonden zou brengen tot de overpriesters?
22. Doch Saulus werd meer en meer bekrachtigd, en overtuigde de
Joden, die te Damaskus woonden, bewijzende, dat deze de
Christus is.
23. En als vele dagen verlopen waren, zo hielden de Joden te zamen
raad, om hem te doden.
24. Maar hun lage werd Saulus bekend; en zij bewaarden de
poorten, beide des daags en des nachts, opdat zij hem doden
mochten.
25. Doch de discipelen namen hem des nachts, en lieten [hem] neder
door den muur, [hem] aflatende in een mand.
26. Saulus nu, te Jeruzalem gekomen zijnde, poogde zich bij de
discipelen te voegen; maar zij vreesden hem allen, niet
gelovende, dat hij een discipel was.
27. Maar Barnabas, hem tot zich nemende, leidde [hem] tot de
apostelen, en verhaalde hun, hoe hij op den weg den Heere
gezien had, en dat Hij tot hem gesproken had; en hoe hij te
Damaskus vrijmoediglijk gesproken had in den Naam van Jezus.
28. En hij was met hen ingaande en uitgaande te Jeruzalem;
29. En vrijmoediglijk sprekende in den Naam van den Heere Jezus,
sprak hij ook, en handelde tegen de Griekse [Joden]; maar deze
trachtten hem te doden.
30. Doch de broeders, [dit] verstaande geleidden hem tot Cesarea,
en zonden hem af naar Tarsen.
31. De Gemeenten dan, door geheel Judea, en Galilea, en Samaria,
3345
hadden vrede, en werden gesticht; en wandelende in de vreze
des Heeren, en de vertroosting des Heiligen Geestes, werden
vermenigvuldigd.
32. En het geschiedde, als Petrus alom doortrok, dat hij ook afkwam
tot de heiligen, die te Lydda woonden.
33. En aldaar vond hij een zeker mens, met name Eneas, die acht
jaren te bed gelegen had, welke geraakt was.
34. En Petrus zeide tot hem: Eneas! Jezus Christus maakt u gezond;
sta op en spreid uzelven [het] [bed]. En hij stond terstond op.
35. En zij zagen hem allen, die te Lydda en Sarona woonden,
dewelke zich bekeerden tot den Heere.
36. En te Joppe was een zekere discipelin, met name Tabitha,
hetwelk overgezet zijnde, is gezegd Dorkas. Deze was vol van
goede werken en aalmoezen, die zij deed.
37. En het geschiedde in die dagen, dat zij krank werd en stierf; en
als zij haar gewassen hadden, legden zij haar in de opperzaal.
38. En alzo Lydda nabij Joppe was, de discipelen, horende, dat
Petrus aldaar was, zonden twee mannen tot hem, biddende, dat
hij niet zou vertoeven tot hen over te komen.
39. En Petrus stond op, en ging met hen; welken zij, als hij daar
gekomen was, in de opperzaal leidden. En al de weduwen
stonden bij hem, wenende, en tonende de rokken en klederen,
die Dorkas gemaakt had, als zij bij haar was.
40. Maar Petrus, hebbende hen [allen] uitgedreven, knielde neder en
bad: en zich kerende tot het lichaam, zeide hij: Tabitha, sta op!
En zij deed haar ogen open, en Petrus gezien hebbende, zat zij
over einde.
41. En hij gaf haar de hand, en richtte haar op, en de heiligen en de
3346
weduwen geroepen hebbende, stelde hij haar levend voor [hen].
42. En [dit] werd bekend door geheel Joppe, en velen geloofden in
den Heere.
43. En het geschiedde, dat hij vele dagen te Joppe bleef, bij een
zekeren Simon, een lederbereider.


3347
Handelingen
Hoofdstuk 10
1. En er was een zeker man te Cesarea, met name Cornelius, een
hoofdman over honderd, uit de bende, genaamd de Italiaanse;
2. Godzalig en vrezende God, met geheel zijn huis, en doende vele
aalmoezen aan het volk, en God geduriglijk biddende.
3. [Deze] zag in een gezicht klaarlijk, omtrent de negende ure des
daags, een engel Gods tot hem inkomen, en tot hem zeggende:
Cornelius!
4. En hij, de ogen op hem houdende, en zeer bevreesd geworden
zijnde, zeide: Wat is het Heere? En hij zeide tot hem: Uw
gebeden en uw aalmoezen zijn tot gedachtenis opgekomen voor
God.
5. En nu, zend mannen naar Joppe, en ontbied Simon, die
toegenaamd wordt Petrus.
6. Deze ligt te huis bij een Simon, lederbereider, die [zijn] huis
heeft bij de zee; deze zal u zeggen, wat gij doen moet.
7. En als de engel, die tot Cornelius sprak, weggegaan was, riep hij
twee van zijn huisknechten, en een godzaligen krijgsknecht van
degenen, die gedurig bij hem waren;
8. En als hij hun alles verhaald had, zond hij hen naar Joppe.
9. En des anderen daags, terwijl deze reisden, en nabij de stad
kwamen, klom Petrus op het dak, om te bidden, omtrent de
zesde ure.
10. En hij werd hongerig, en begeerde te eten. En terwijl zij het
3348
bereidden, viel over hem een vertrekking van zinnen.
11. En hij zag den hemel geopend, en een zeker vat tot hem
nederdalen, gelijk een groot linnen laken, aan de vier hoeken
gebonden, en nedergelaten op de aarde;
12. In hetwelk waren al de viervoetige [dieren] der aarde, en de
wilde, en de kruipende [dieren], en de vogelen des hemels.
13. En er geschiedde een stem tot hem: Sta op, Petrus! slacht en eet.
14. Maar Petrus zeide: Geenszins, Heere! want ik heb nooit gegeten
iets, dat gemeen of onrein was.
15. En een stem [geschiedde] wederom ten tweeden male tot hem:
Hetgeen God gereinigd heeft, zult gij niet gemeen maken.
16. En dit geschiedde tot drie maal; en het vat werd wederom
opgenomen in den hemel.
17. En alzo Petrus in zichzelven twijfelde, wat toch het gezicht
mocht zijn, dat hij gezien had, ziet, de mannen, die van
Cornelius afgezonden waren, gevraagd hebbende naar het huis
van Simon, stonden aan de poort.
18. En [iemand] geroepen hebbende, vraagden zij, of Simon,
toegenaamd Petrus, daar te huis lag.
19. En als Petrus over dat gezicht dacht, zeide de Geest tot hem: Zie,
drie mannen zoeken u;
20. Daarom sta op, en ga af, en reis met hen, niet twijfelende; want
ik heb hen gezonden.
21. En Petrus ging af tot de mannen die van Cornelius tot hem
gezonden waren, en zeide: Ziet, ik ben het, dien gij zoekt; wat is
de oorzaak, waarom gij hier zijt?
22. En zij zeiden: Cornelius, een hoofdman over honderd, een
rechtvaardig man, en vrezende God, en die [goede] getuigenis
3349
heeft van het ganse volk der Joden, is door Goddelijke
openbaring vermaand van een heiligen engel, dat hij u zou
ontbieden te zijnen huize, en dat hij van u woorden der zaligheid
zou horen.
23. Als hij hen dan ingeroepen had, ontving hij ze in huis. Doch des
anderen daags ging Petrus met hen heen, en sommigen der
broederen, die van Joppe waren, gingen met hem.
24. En des anderen daags kwamen zij te Cesarea. En Cornelius
verwachtte hen, samengeroepen hebbende die van zijn
maagschap en bijzonderste vrienden.
25. En als het geschiedde, dat Petrus inkwam, ging hem Cornelius
tegemoet, en vallende aan [zijn] voeten, aanbad hij.
26. Maar Petrus richtte hem op, zeggende: Sta op, ik ben ook zelf
een mens.
27. En met hem sprekende, ging hij in, en vond er velen, die
samengekomen waren.
28. En hij zeide tot hen: Gij weet, hoe het een Joodsen man
ongeoorloofd is, zich te voegen of te gaan tot een vreemde; doch
God heeft mij getoond, dat ik geen mens zou gemeen of onrein
heten.
29. Daarom ben ik ook zonder tegenspreken gekomen, ontboden
zijnde. Zo vraag ik dan, om wat reden gijlieden mij hebt
ontboden.
30. En Cornelius zeide: Over vier dagen was ik vastende tot deze
ure toe, en ter negende ure bad ik in mijn huis.
31. En ziet, een man stond voor mij, in een blinkend kleed, en zeide:
Cornelius! uw gebed is verhoord, en uw aalmoezen zijn voor
God gedacht geworden.
3350
32. Zend dan naar Joppe, en ontbied Simon, die toegenaamd wordt
Petrus; deze ligt te huis in het huis van Simon, den
lederbereider, aan de zee, welke, hier gekomen zijnde, tot u
spreken zal.
33. Zo heb ik dan van stonde aan tot u gezonden, en gij hebt
welgedaan, dat gij hier gekomen zijt. Wij zijn dan allen nu [hier]
tegenwoordig voor God, om te horen al hetgeen u van God
bevolen is.
34. En Petrus, den mond opendoende, zeide: Ik verneem in der
waarheid, dat God geen aannemer des persoons is;
35. Maar in allen volke, die Hem vreest en gerechtigheid werkt, is
Hem aangenaam.
36. [Dit] [is] het woord, dat Hij gezonden heeft den kinderen Israels,
verkondigende vrede door Jezus Christus; deze is een Heere van
allen.
37. Gijlieden weet de zaak, die geschied is door geheel Judea,
beginnende van Galilea, na den doop, welken Johannes
gepredikt heeft;
38. [Belangende] Jezus van Nazareth, hoe Hem God gezalfd heeft
met den Heiligen Geest en met kracht; Welke [het] [land]
doorgegaan is, goeddoende, en genezende allen, die van den
duivel overweldigd waren; want God was met Hem.
39. En wij zijn getuigen van al hetgeen Hij gedaan heeft, beide in
het Joodse land en te Jeruzalem; Welken zij gedood hebben,
[Hem] hangende aan het hout.
40. Dezen heeft God opgewekt ten derden dage, en gegeven, dat Hij
openbaar zou worden;
41. Niet al den volke, maar den getuigen, die van God te voren
3351
verkoren waren, ons [namelijk], die met Hem gegeten en
gedronken hebben, nadat Hij uit de doden opgestaan was.
42. En heeft ons geboden den volke te prediken, en te betuigen, dat
Hij is Degene, Die van God verordend is tot een Rechter van
levenden en doden.
43. Dezen geven getuigenis al de profeten, dat een iegelijk, die in
Hem gelooft, vergeving der zonden ontvangen zal door Zijn
Naam.
44. Als Petrus nog deze woorden sprak, viel de Heilige Geest op
allen, die het Woord hoorden.
45. En de gelovigen, die uit de besnijdenis waren, zovelen als met
Petrus gekomen waren, ontzetten zich, dat de gave des Heiligen
Geestes ook op de heidenen uitgestort werd.
46. Want zij hoorden hen spreken met [vreemde] talen, en God
groot maken. Toen antwoordde Petrus:
47. Kan ook iemand het water weren, dat dezen niet gedoopt zouden
worden, welke den Heiligen Geest ontvangen hebben, gelijk als
ook wij?
48. En hij beval, dat zij zouden gedoopt worden in den Naam des
Heeren. Toen baden zij hem, dat hij enige dagen bij [hen] wilde
blijven.


3352
Handelingen
Hoofdstuk 11
1. De apostelen nu, en de broeders, die in Judea waren, hebben
gehoord, dat ook de heidenen het Woord Gods aangenomen
hadden.
2. En toen Petrus opgegaan was naar Jeruzalem, twistten tegen hem
degenen, die uit de besnijdenis waren,
3. Zeggende: Gij zijt ingegaan tot mannen, die de voorhuid hebben,
en hebt met hen gegeten.
4. Maar Petrus, beginnende, verhaalde het hun vervolgens,
zeggende:
5. Ik was in de stad Joppe, biddende en zag in een vertrekking van
zinnen een gezicht, [namelijk] een zeker vat, gelijk een groot
linnen laken, nederdalende, bij de vier hoeken nedergelaten uit
den hemel, en het kwam tot bij mij;
6. Op welk [laken] als ik de ogen hield, zo merkte ik, en zag de
viervoetige [dieren] der aarde, en de wilde, en de kruipende
[dieren], en de vogelen des hemels.
7. En ik hoorde een stem, die tot mij zeide: Sta op, Petrus, slacht en
eet.
8. Maar ik zeide: Geenszins, Heere, want nooit is iets, dat gemeen
of onrein was, in mijn mond ingegaan.
9. Doch de stem antwoordde mij ten tweeden male uit den hemel:
Hetgeen God gereinigd heeft, zult gij niet gemeen maken.
10. En dit geschiedde tot driemaal; en alles werd wederom
3353
opgetrokken in den hemel.
11. En ziet, ter zelfder [ure] stonden er drie mannen voor het huis,
daar ik in was, die van Cesarea tot mij afgezonden waren.
12. En de Geest zeide tot mij, dat ik met hen gaan zou, niet
twijfelende. En met mij gingen ook deze zes broeders, en wij
zijn in des man huis ingegaan.
13. En hij heeft ons verhaald, hoe hij een engel gezien had, die in
zijn huis stond, en tot hem zeide: Zend mannen naar Joppe, en
ontbied Simon, die toegenaamd is Petrus;
14. Die woorden tot u zal spreken, door welke gij zult zalig worden,
en al uw huis.
15. En als ik begon te spreken, viel de Heilige Geest op hen, gelijk
ook op ons in het begin.
16. En ik werd gedachtig aan het woord des Heeren, hoe Hij zeide:
Johannes doopte wel met water, maar gijlieden zult gedoopt
worden met den Heiligen Geest.
17. Indien dan God hun evengelijke gave gegeven heeft, als ook ons,
die in de Heere Jezus Christus geloofd hebben, wie was ik toch,
die God konde weren?
18. En als zij dit hoorden, waren zij tevreden, en verheerlijkten God,
zeggende: Zo heeft dan God ook den heidenen de bekering
gegeven ten leven!
19. Degenen nu, die verstrooid waren door de verdrukking, die over
Stefanus geschied was, gingen [het] [land] door tot Fenicie toe,
en Cyprus, en Antiochie, tot niemand het Woord sprekende, dan
alleen tot de Joden.
20. En er waren enige Cyprische en Cyreneische mannen uit hen,
welken te Antiochie gekomen zijnde, spraken tot de Grieksen,
3354
verkondigende den Heere Jezus.
21. En de hand des Heeren was met hen; en een groot getal
geloofde, en bekeerde zich tot den Heere.
22. En het gerucht van hen kwam tot de oren der Gemeente, die te
Jeruzalem was; en zij zonden Barnabas uit, dat hij [het] [land]
doorging tot Antiochie toe.
23. Dewelke, daar gekomen zijnde, en de genade Gods ziende, werd
verblijd, en vermaande hen allen, dat zij met een voornemen des
harten bij den Heere zouden blijven.
24. Want hij was een goed man, en vol des Heiligen Geestes en des
geloofs; en er werd een grote schare den Heere toegevoegd.
25. En Barnabas ging uit naar Tarsen, om Saulus te zoeken; en als
hij hem gevonden had, bracht hij hem te Antiochie.
26. En het is geschied, dat zij een geheel jaar [samen] vergaderden
in de Gemeente, en een grote schare leerden; en dat de
discipelen eerst te Antiochie Christenen genaamd werden.
27. En in dezelfde dagen kwamen [enige] profeten af van Jeruzalem
te Antiochie.
28. En een uit hen, met name Agabus, stond op, en gaf te kennen
door den Geest, dat er een grote hongersnood zou wezen over de
gehele wereld; dewelke ook gekomen is onder den keizer
Claudius.
29. En naardat een iegelijk der discipelen vermocht, besloot elk van
hen [iets] te zenden ten dienste der broederen, die in Judea
woonden.
30. Hetwelk zij ook deden, en zonden het tot de ouderlingen, door
de hand van Barnabas en Saulus.

3355
Handelingen
Hoofdstuk 12
1. En omtrent denzelfden tijd sloeg de koning Herodes de handen
aan sommigen van de Gemeente, om die kwalijk te handelen.
2. En hij doodde Jakobus, den broeder van Johannes, met het
zwaard.
3. En toen hij zag, dat het den Joden behagelijk was, voer hij voort,
om ook Petrus te vangen (en het waren de dagen der
ongehevelde [broden]);
4. Denwelken ook gegrepen hebbende, hij in de gevangenis zette,
en gaf [hem] over aan vier [wachten], [elk] van vier
krijgsknechten, om hem te bewaren, willende na het paas [feest]
hem voorbrengen voor het volk.
5. Petrus dan werd in de gevangenis bewaard; maar van de
Gemeente werd een gedurig gebed tot God voor hem gedaan.
6. Toen hem nu Herodes zou voorbrengen, sliep Petrus dienzelfden
nacht tussen twee krijgsknechten, gebonden met twee ketenen;
en de wachters voor de deur bewaarden de gevangenis.
7. En ziet, een engel des Heeren stond daar, en een licht scheen in
de woning, en slaande de zijde van Petrus, wekte hij hem op,
zeggende: Sta haastelijk op. En zijn ketenen vielen af van de
handen.
8. En de engel zeide tot hem: Omgord u, en bind uw schoenzolen
aan. En hij deed alzo. En hij zeide tot hem: Werp uw mantel om,
en volg mij.
3356
9. En uitgaande volgde hij hem, en wist niet, dat het waarachtig
was, hetgeen door den engel geschiedde, maar hij meende, dat
hij een gezicht zag.
10. En als zij door de eerste en tweede wacht gegaan waren,
kwamen zij aan de ijzeren poort, die naar de stad leidt; dewelke
van zelve hun geopend werd. En uitgegaan zijnde, gingen zij
een straat voort, en terstond scheidde de engel van hem.
11. En Petrus, tot zichzelven gekomen zijnde, zeide: Nu weet ik
waarachtiglijk dat de Heere Zijn engel uitgezonden heeft, en mij
verlost heeft uit de hand van Herodes, en [uit] al de verwachting
van het volk der Joden.
12. En als hij [alles] overlegd had, ging hij naar het huis van Maria,
de moeder van Johannes, die toegenaamd was Markus, alwaar
velen samenvergaderd en biddende waren.
13. En als Petrus aan de deur van de voorpoort klopte, kwam een
dienstmaagd voor om te luisteren, met name Rhode.
14. En zij de stem van Petrus bekennende, deed van blijdschap de
voorpoort niet open, maar liep naar binnen en boodschapte, dat
Petrus voor [aan] de voorpoort stond.
15. En zij zeiden tot haar: Gij raast. Doch zij bleef er sterk bij, dat
het alzo was. En zij zeiden: Het is zijn engel.
16. Maar Petrus bleef kloppende: en als zij opengedaan hadden,
zagen zij hem, en ontzetten zich.
17. En als hij hen met de hand gewenkt had, dat zij zwijgen zouden,
verhaalde hij hun, hoe hem de Heere uit de gevangenis uitgeleid
had, en zeide: Boodschapt dit aan Jakobus en de broederen. En
hij uitgegaan zijnde, reisde naar een andere plaats.
18. En als het dag was geworden, was er geen kleine beroerte onder
3357
de krijgsknechten, wat toch aan Petrus mocht geschied zijn.
19. En als Herodes hem gezocht had, en niet vond, en de wachters
rechtelijk ondervraagd had, gebood hij, dat zij weggeleid zouden
worden. En hij vertrok van Judea naar Cesarea, en hield zich
[aldaar].
20. En Herodes had in den zin tegen de Tyriers en Sidoniers te
krijgen; maar zij kwamen eendrachtelijk tot hem, en Blastus, die
des konings kamerling was, overreed hebbende, begeerden
vrede, omdat hun land gespijzigd werd van des konings [land].
21. En op een gezetten dag, Herodes, een koninklijk kleed
aangedaan hebbende, en op den rechterstoel gezeten zijnde,
deed een rede tot hen.
22. En het volk riep [hem] toe: Een stem Gods, en niet eens mensen!
23. En van stonde aan sloeg hem een engel des Heeren, daarom dat
hij Gode de eer niet gaf; en hij werd van de wormen gegeten, en
gaf den geest.
24. En het Woord Gods wies, en vermenigvuldigde.
25. Barnabas nu en Saulus keerden wederom van Jeruzalem, als zij
den dienst volbracht hadden, medegenomen hebbende ook
Johannes, die toegenaamd werd Markus.


3358
Handelingen
Hoofdstuk 13
1. En er waren te Antiochie, in de Gemeente, die daar was, enige
profeten en leraars, namelijk Barnabas, en Simeon, genaamd
Niger, en Lucius van Cyrene, en Manahen, die met Herodes den
viervorst opgevoed was, en Saulus.
2. En als zij den Heere dienden, en vastten, zeide de Heilige Geest:
Zondert Mij af beiden Barnabas en Saulus tot het werk, waartoe
Ik hen geroepen heb.
3. Toen vastten en baden zij, en hun de handen opgelegd hebbende,
lieten zij hen gaan.
4. Dezen dan, uitgezonden zijnde van den Heiligen Geest, kwamen
af tot Seleucie, en van daar scheepten zij af naar Cyprus.
5. En gekomen zijnde te Salamis, verkondigden zij het woord Gods
in de synagogen der Joden; en zij hadden ook Johannes tot een
dienaar.
6. En als zij het eiland doorgegaan waren tot Pafos toe, vonden zij
een zekeren tovenaar, een valse profeet, een Jood, wiens naam
was Bar-jezus;
7. Welke was bij den stadhouder Sergius Paulus, een verstandigen
man. Deze, Barnabas en Saulus tot zich geroepen hebbende,
zocht zeer het Woord Gods te horen.
8. Maar Elymas, de tovenaar (want alzo wordt zijn naam
overgezet), wederstond hen, zoekende den stadhouder van het
geloof af te keren.
3359
9. Doch Saulus (die ook Paulus [genaamd] [is]), vervuld met den
Heiligen Geest, en de ogen op hem houdende, zeide:
10. O gij kind des duivels, vol van alle bedrog, en van alle
arglistigheid, vijand van alle gerechtigheid, zult gij niet
ophouden te verkeren de rechte wegen des Heeren?
11. En nu zie, de hand des Heeren [is] tegen u, en gij zult blind zijn,
en de zon niet zien voor een tijd. En van stonde aan viel op hem
donkerheid en duisternis: en rondom gaande, zocht hij, die
[hem] met de hand mochten leiden.
12. Als de stadhouder zag, hetgeen geschied was, toen geloofde hij,
verslagen zijnde over de leer des Heeren.
13. En Paulus, en die met hem waren, van Pafos afgevaren zijnde,
kwamen te Perge, [een] [stad] in Pamfylie. Maar Johannes, van
hen scheidende, keerde weder naar Jeruzalem.
14. En zij, van Perge [het] [land] doorgaande, kwamen te Antiochie,
[een] [stad] in Pisidie; en gegaan zijnde in de synagoge op den
dag des sabbats, zaten zij neder.
15. En na het lezen der wet en der profeten, zonden de oversten der
synagogen tot hen, zeggende: Mannen broeders, indien er [enig]
woord van vertroosting tot het volk in u is, zo spreekt.
16. En Paulus stond op, en wenkte met de hand, en zeide: Gij
Israelietische mannen, en gij, die God vreest, hoort toe.
17. De God van dit volk Israel heeft onze vaderen uitverkoren, en
het volk verhoogd, als zij vreemdelingen waren in het land
Egypte, en heeft hen met een hogen arm daaruit geleid.
18. En heeft omtrent den tijd van veertig jaren hun zeden verdragen
in de woestijn.
19. En zeven volken uitgeroeid hebbende in het land Kanaan, heeft
3360
Hij hun door het lot het land derzelve uitgedeeld.
20. En daarna omtrent vierhonderd en vijftig jaren, gaf Hij [hun]
rechters, tot op Samuel, den profeet.
21. En van toen aan begeerden zij een koning; en God gaf hun Saul,
den zoon van Kis, een man uit den stam van Benjamin, veertig