აველუმი - 09

მაძლევენ. ერთი ჩემი მეგობარი მეპატიჟება (მოსკოვშია გათხოვილი), მაგრამ ალბათ ვერ
მოვახერხებ. თავს ზემოთ ძალა არ არის. ვნახოთ, რა იქნება ხვალ. სხვათა შორის, იანი უფრო
მეტს მწერს, ვიდრე შენ. გუშინ ორი წერილი ერთად მომივიდა. შენზე ამბობს, ნერვიულობსო
და რაც შეიძლება ხშირად, რაც შეიძლება ბევრი მოიწერე მაქაური ამბებიო. იმედი მაქვს აღარ
ნერვიულობ, თუკი, რასაკვირველია, ეს წერილი მაინც მიიღე. ბოლო დროს პარიზი პირდაპირ
წალეკეს
საბჭოელებმა.
მგონი
გამართლდეს
შენი
წინასწარმეტყველება.
თუმცა
ჩემი

თანამემამულეები, შენგან განსხვავებით, საშიშს ვერაფერს ხედავენ ამ ამბავში. ყოველ
შემთხვევაში, ჯერჯერობით. მათ შორის - მეც. შენთან შედარებით ჩვენ უფრო საბჭოელები
ვართ. მაგალითად, ჩემი ერთი და ლენინელია, მეორე მაოისტი, მესამე კი ტროცკისტი.
ვმუშაობდი წითელდროშოვან ანსამბლთან. მთელ თეატრში ჩექმის სუნი იდგა. დიდი
ანსამბლია. ახლა
აზერბაიჯანელ
დირიჟორთან
ვმუშაობ.
იყო
მწერლების
რამდენიმე
დელეგაციაც (შენ არ გთვლიან მწერლად?). ერთს, სხვათაშორის, ქართული გვარი ჰქონდა,
მაგრამ, სამწუხაროდ, მხოლოდ გვარით აღმოჩნდა ქართველი. საქართველოს ამბები ჩემზე
ცუდად იცოდა. მეც გვარმა შემაცდინა თავიდან. ვიფიქრე გამოველაპარაკები და იქნებ
თვითონვე ახსენოს-მეთქი, სიტყვას მოაყოლოს მეთქი. ბოლოს კი ჩემი ნებით ჩავუვარდი
ურჩხულს ხახაში. ქართველისა რა მოგახსენო, ურჩხული კი ნამდვილადაა - გესლიანი, საშიში.
მე კი შესაფერ შემთხვევას ველოდებოდი, გულითადი საუბარი რომ გამება იმასთან და როგორც
კი დრო ვიხელთე, მაშინვე მივახალე: დღეს ვინ არიან თქვენთან გამოჩენილი მწერლები მეთქი.
თან გული ამოვარდნაზე მაქვს, ველოდები როდის გავიგებ შენს სახელს, როდის მეტყვის,
რასაკვირველია, პირველ რიგში ესა და ესაო. საქმეში ხარ! იმანაც ის ხალხი დაასახელა, ვისაც
ყველა საბჭოელი ტურისტი ასახელებს, დარიგებულივით:
ახმადულინა
ვოზნესენსკი
ევტუშენკო
როჟდესტვენსკი
რომელიღაც იმათგანის ლექსივით აქვს ყველას დაზეპირებული. არადა, საცაა გამისკდება
გული, ბაგაბუგი გაუდის, შენს სახელს გაჰკივის მთელი ხმით. მიკვირდა კიდეც, როგორ არ
ესმოდა იმასაც. არადა, მშვენივრად ესმოდა თურმე. აშკარად სწყინს და ტუჩაბზუებული
მეუბნება, მე ქართველი არა ვარ, საიდან მოიტანე ჩემი ქართველობაო. შეიძლება ჩემი შორეული
წინაპარი მართლა იყო ქართველი, მაგრამ მე თუ ვინმე არა ვარ, სწორედ ქართველი არა ვარო.
გვარი ეროვნებას არ განსაზღვრავს და ამის უამრავი მაგალითი არსებობს მსოფლიო
ლიტერატურაშიო. მოკლედ, ძალიან გამიბრაზდა. კი მაგრამ, თქვენ რა კავშირი გაქვთ
საქართველოსთანო - მეკითხება ცოტა ხნის მერე - რატომ გაინტერესებთ მაინცდამაინც
ქართველი მწერლებიო - იღიმება დამცინავად. შემეშინდა, მაგრამ რა შემეშინდა! შენი სახე
დამიდგა მაშინვე თვალწინ. ენა ჩამივარდა. არა, პირიქით, ენად გავიკრიფე, მივედ-მოვედე
ღობე-ყორეს, მივუკიბ-მოვუკიბე ათასი სისულელე. ნამყოფი ვარ საქართველოში მეთქი.
რუსთაველის იუბილეს დავესწარი და იქაური მწერლებიც მაშინ გავიცანი მეთქი. მაინც
რომლებიო, მე, პირადად, არ მეგულება იმ დონის ქართველო მწერალი, თქვენი ყურადღების
ღირსი იყოსო - იტყლარჭება უშნოდ. ღვარძლი სახეზე ჩამოსდის. რა შეემთხვა ასეთი,
საცოდავს? ალბათ მძიმე ცხოვრება აქვს გამოვლილი. ცოდოა, რასაკვირველია. მაგრამ ახლა
იმის შემეშინდა, არ ჩამაცივდეს, როგორღაც არ დაადგინოს შენი ვინაობა და რამე უსიამოვნება
არ შეგამთხვიოს მეთქი. ყველაფერია მოსალოდნელი ასეთი უბედური ადამიანისგან (სხვათა
შორის, სულ ავადმყოფობდა, სულ სასტუმროში იჯდა). მწერლობა საერთოდ ნაკლებად
მაინტერესებს, უბრალოდ ქართველი მეგონეთ და მხოლოდ იმიტომ დავიწყე ამ თემაზე

საუბარი მეთქი. ვატყუებ ჩემი ჭკუით. ის კი ისევ ისე იღიმება, თვალები ზეთის გუბეებივით
უბზინავს და ქირქილებს - თქვენ ალბათ ესა და ეს კაცი გაინტერესებთო (მაინც ახსენა შენი
სახელი!). არა მეთქი - ვიყვირე, გავასავსავე ხელები. რაღა მაინცდამაინც ეს კაცი მეთქი. თქვენ
რა იცით, საიდან იცით, ანდა რატომ უნდა იცოდეთ მე ვინ მაინტერესებს მეთქი. ვეღარ
ვსუნთქავ. გულიც აღარ მიფეთქავს. მკვდარი ვდგავარ ფეხზე და სულელურად ვიღიმები. იმას
ვუღიმი.
იმას
ველაქუცები.
იმის
მოთაფვლას
ვცდილობ.
მწერლობაზე
სხვა
დროს
გავაგრძელოთ საუბარი მეთქი, არც თითო ჭიქა კარგი ფრანგული ღვინო გვაწყენს მეთქი.
მოკლედ, რაც არ უნდა მითხრას, თანახმა ვარ, რასაკვირველია, შენი გულისთვის (მიაქციე ამას
ყურადღება, სცენები რომ არ გამიმართო მერე, როგორც გჩვევია). საბედნიეროდ, მშვიდობიანად
დავშორდით მაინც. თავისი წიგნი მაჩუქა, წარწერით. ცამდე ამიყვანა ქათინაურებით. ფრანგულ
მშვენიერებას რუსული მადლიერებითო. რა ჩემი ბრალია?! წიგნს რომ მაძლევდა (სხვათა
შორის, ყველამ მაჩუქა წიგნი და ყველამ დანარჩენთა უჩუმრად), მაშინ მითხრა სწორედ, ის არის
ჩვენში მეტნაკლებად ცნობილი ქართველი, მაგრამ არა როგორც მწერალი, არამედ როგორც
დიდი მუსუსიო. აი, ეგ კი ნამდვილად არ მაინტერესებს მეთქი - ავიფარე ყურებზე ხელი. ის კი
თავისას მიერეკება, მიყვება და მიყვება შენს სასიყვარულო თავგადასავლებს. რატომ უსმენ,
რატომ ითმენ, რატომ არ ბრაზდები მეთქი, ვუყვირი გუნებაში ჩემს თავს, მაგრამ კი არ
ვბრაზდები, უარესად ვფრთხები. ხომ შეიძლება ჩვენი ამბავიც იცოდეს?! რა გასაკვირია?!
სხვათაშორის, ბევრი რამ უიმისოდაც ვიცოდი, ადრეც მქონდა გაგებული სხვებისგან. ასე რომ,
ყველაფერს როდი ტყუოდა შენი ყოფილი თანამემამულე. სიამოვნებისგან ხელებს იფშვნეტდა
ჩემი შემხედვარე. ეგ არის, რომ აშკარად ვერ გიტანს. რაღაც პირადი ანგარიში უნდა ჰქონდეს
შენთან. ხვდები, ვისზე გეუბნები? იცნობ? ლამაზი ცოლი ჰყავს? და მაინც საშინელი
მოწყენილობაა უშენოდ. მადლობა ღმერთს, ბევრი სამუშაო მაქვს, ბევრს ვმეცადინეობ. რატომ
შენზე არ მწერ არაფერს? გკოცნი. მართლა აპირებ ჩამოსვლას? ეგ ვიღამ უთხრა? ისევ ჩვენმა
საბჭოელმა კოლეგებმა გააშაყირეს ალბათ, ვირეშმაკა პოეტებმა. ჩვენთან ერთად არ იკადრა
წამოსვლა და ცალკე მოდის სტალინის ვაგონითო. იმანაც დაიჯერა. რა ქნას, პატარაა ჯერ,
თანაც ევროპელი. ბევრს მუშაობს, ბევრს მეცადინეობს, მაგრამ ფული მაინც არა აქვს, არაფერი
იცის, ძილიც აკლია და, რაც მთავარია, შეყვარებულია. მიყვარხარ. ეს წუთია დავბრუნდი ჩემი
დიდი ქვეყნის სამხრეთიდან და ბედნიერი ვარ - დამხვდა შენი წერილი. უღრმესი მადლობა. არ
ვიქნები პარიზში 20 თებერვალამდე. ოლიმპიურ თამაშებზე მივდივარ (რა თქმა უნდა,
თარჯიმნად). მაგრამ შენ მაინც
მომწერე, ვიდრე შენი წერილი ჩამოაღწევს, მეც დავბრუნდები. სასრიალოდ და საგუნდაოდ არ
მივდივარ, შენც ხვდები ალბათ. გშორდები, რათა მოგიახლოვდე. სხვა მხრივ ყველაფერი
ძველებურადაა. შენთან? ჩვეულებისამებრ, ახლაც არაფერს ამბობ შენზე. მუშაობ? სვამ?
გძინავს? სხვა რა შეიძლება გკითხო? გილოცავ ახალ წელს. არაფერი არ მავიწყდება. შემიძლია
ჩვენი განშორების წლისთავიც მოგილოცო. აი, უკვე მთელი წელია... გამარჯობა. როგორც იცი,
თვენახევარი გრენობლში ვიყავი. სხვათა შორის ელლა ვნახე იქ. არ ვიცი, მსახიობად როგორია,
მაგრამ საკმაოდ უცნაური ქალია. ჯერ ვერ მიცნო (რაც სრულებით არ გამკვირვებია), მერე კი,
ცოტას მორჩა, თმით მათრია, როგორ ვერ მიცანიო. მაინცდამაინც, კარგად ვერ უნდა ჰქონდეს
საქმე. ერთ წელიწადში მეხუთედ გავთხოვდიო. მართლა დიდი ცვლილებები მომხდარა მის
ცხოვრებაში. მითხრა, მოვალ, ვილაპარაკოთო, მაგრამ აღარ გამოჩენილა. შეიძლება, რამე ეწყინა.

შეიძლება, დავავიწყდი. არ ვიცი. შენ უფრო გაარკვევ მანდ. აი, ასეა საქმე. დღეში ერთი საათით
მაინც რომ შემეშვებოდე, დიდი შეღავათი იქნებოდა, ცოტათი მაინც მოვითქვამდი სულს.
მაპატიე, შენ რომ გეუბნები ამას, მაგრამ ვის ვუთხრა? ვიცი მალე ვერ გნახავ და იმიტომ
ვიღრინები. ალბათ ზამთრამდე არაფერი არ გამოვა. ისევ უფულობის გამო. გადავდივარ ახალ
ბინაში. სრულიად ცარიელია. სკამიც არ მაქვს. მომწყინდა. ასეთია ჩვენთან დამოუკიდებელი
ცხოვრება. სესილი და მისი ქმარი პარიზში გადმოვიდნენ სამუშაოდ. ოთხი წლით. მოსკოვში
რომ არ ემუშავა სესილის ქმარს, ვერასოდეს გაგიცნობდი. ადამიანები უფრო მეტად არიან
ერთმანეთზე
დამოკიდებულნი,
ვიდრე
ჰგონიათ,
ანდა
ამჩნევენ.
სესილს
ყველაფერი
გულახდილად მოვუყევი და იმანაც ყველაფერი მშვენივრად გაიგო. სხვა არაფერია ახალი. ეგ
არის რომ საშინლად მიყვარხარ და გკოცნი. იმედია მიიღე ჩემი წერილი, ანდა მალე მიიღებ.
კოშმარები არ მაკლია, მაგრამ კოშმარებისთვისაც მადლობელი ვარ. ხანდახან ისეთი საზარელი
ფიქრები მომდის თავში, თვითონვე მეშინია. სრულიად შემთხვევით შევიტყვე, რომ
ადამიანებმა, რომლებიც პირადად არ მიცნობენ, ბევრი რამ იციან ჩვენს შესახებ. ალბათ შენ
გიცნობენ, თორემ სხვანაირად... არ ვიცოდი, ასეთი ვარსკვლავი თუ იყავი. ჩავაბარე არცთუ
ძალიან სერიოზული გამოცდა და უკვე უფლებამოსილი ვარ, თავი გიდად ჩავთვალო. ბებია
გარდამეცვალა კიბოთი. მე და დედა მეორე ბებიასთან წავედით ათი დღით, სამხრეთში, ჩვენს
კუნძულზე. სასაცილოა, მაგრამ ფული მაინც არა მაქვს. არ ვიცი, როგორ ვიშოვო... ფიქრისაც
მეშინია... გამოსავალს ვერ ვხედავ... მაგრამ მაინც არ გავტყდები. ჩემი ერთადერთი სურვილი
მანდ ჩამოსვლაა და ჩამოვალ კიდეც. აი, ნახავ! გკოცნი. არ დამივიწყო. მომწერე. დღეს მივიღე
შენი
წერილი.
დიდი
მადლობა.
ცოტათი
დავმშვიდდი.
რაც
მართალია,
მართალია,
მოულოდნელი და უცნაური დღეები გადავიტანეთ. ალბათ თქვენც გაიგებდით. ცოტათი
თითქოს ჩაწყნარდა ყველაფერი. მაგრამ წინ რა გველოდება, ჯერ არავინ იცის. ასე რომ,
მშვიდად ცხოვრება პარიზში უბრალოდ შეუძლებელია. მშვიდად თქვენ ცხოვრობთ მანდ ყველაფრისგან იზოლირებულნი საიმედოდ. მშურს თქვენი და მენატრებით. გარდა ამისა,
უფულოდ ვარ. ვერც სწავლის საქმეა, მაინცდამაინც, კარგად. მაისსა და ივნისში ვერაფერი
მოვახერხე და, სიცოცხლეში პირველად, ალბათ პარიზში მომიწევს ზაფხულის გატარება.
თუმცა, რაკი საბჭოეთში ვერ მივდივარ, ყველაფერი სულერთია. შენ რას იტყვი. იყავი
მოსკოვში? ნახე ელლა? თუმცა მაინც არაფერს იტყვი. გკოცნი. მიყვარხარ. პირველად
აღმოჩნდნენ ჩემს ჯგუფში ქართველები. საქართველოდან. მაგრამ მაინც შეძლებისდაგვარად
ვიკავებდი თავს. ხომ გაგიგია, რძით შეშინებული დოს უბერავდაო. ყველანაირად შევეცდები
ზამთარში ჩამოვიდე. როგორ მიდის წიგნის საქმე? გმირი მართლა ტიტველია? კი მაგრამ,
შეიძლება საბჭოეთში ასეთი რამ? ძალიან დავიღალე. თვის ბოლოს იქნებ მშობლებს ჩავაკითხო
ორი კვირით. ცარიელი პარიზის მეშინია. შენ მიდიხარ აგარაკზე? (ჰმ, ჰმ...). გკოცნი. ველი
შენგან ახალ ამბებს. მიყვარხარ. ამწინებზე ლეონ ფუშე და მისი ცოლი შემხვდნენ. წავედით
რესტორანში. ბევრი ვილაპარაკეთ შენზე. მეპატიჟებიან. ვნახოთ. წინასწარ მეშინია რამის თქმა.
გადავედი ახალ ბინაში. შხაპიც მაქვს და ტელეფონიც. განსაკუთრებული არაფერი მომხდარა.
გუშინ გამოცდა ჩავაბარე. ჯერჯერობით ვმუშაობ. არ ვიცი როგორ იქნება ჩვენი საქმე, სამი თვე
თუ სჭირდება წერილს მანდ ჩამოსაღწევად. და უცებ: ძალიან ვღელავ. უკვე დავიწყე
საბუთების შეგროვება. იანვარში ან თებერვალში. აუცილებლად უნდა ვიცოდე, შევხვდებით
თუ არა იქ. სწავლისთვის დრო აღარ მრჩება. მშობლებთან ვცხოვრობ. მარტო რომ ვიყო,

ვერავითარ შემთხვევაში ვერ გავიღვიძებდი. გკოცნი და ნახვამდის. ღმერთო! ღმერთო! ეტყობა,
ჩემი ორი წერილი სადღაც დაიკარგა. იანის ჯიბეში. ერთი თვის მერე, შეიძლება უფრო ადრეც,
მოსკოვში ვიქნები. ყველაფერი ეცოდინება ლეონ ფუშეს... უკვე ვიწყებ ღელვას. ვთქვათ და ვერ
მოვახერხე... ვთქვათ და თვითმფრინავი... ვთქვათ და ატომური ომი დაიწყო!!! მიყვარხარ.
გკოცნი და მალე მენახო. წარმოიდგინეთ, რა დღეში იყო აველუმი! ვიდრე ლეონ ფუშე და მისი
ვაჟიშვილი კოლია-კლოდი სპეციალური უცხოური ჯაგრისებით მანქანის სახურავიდან
თოვლსა ყრიდნენ, ის სიგარეტს სიგარეტზე ეწეოდა, თუმცა, წუხანდელ ნაბახუსევს პირი
ისედაც გამოთუთქული ჰქონდა. თოვლის მტვერი სახეზე უსიამოდ ეწებებოდა, ის კი მაინც არ
იცვლიდა ფეხს, თითქოს ორი ნაბიჯითაც თუ მოშორდებოდა იქაურობას, უიმისოდ
წავიდოდნენ, არ დაუცდიდნენ, ვერ მოასწრებდა მანქანაში ჩაჯდომას. სასა წებოვანი ნერწყვით
ამოგლესვოდა. თავი ლამის გასკდომოდა. მაგრამ რაკი დამსახურებულად იტანჯებოდა,
მორჩილად იტანდა ყველაფერს. გუშინდელი დღეც (ერთი დღით ადრე ჩამოფრინდა მაინც,
ყოველ შემთხვევისთვის), უაღრესად მოსკოვური, ანუ ერთი გაუთავებელი ღრეობა აღმოჩნდა
და მეტი არაფერი (თუმცა, წესით, თითქოს ვერც უნდა მოეცალა საამისოდ), საიდანაც, ღვთის
წყალობით, ცოცხალს კი გამოეღწია, მაგრამ სულიერადაც და ხორციელადაც ისე იყო ნაგვემი,
ისე აწამებდა სინდისის ქენჯნა, თქვენ წარმოიდგინეთ, თავის აუტანელი ტკივილიცა და
გულისრევის განუწყვეტელი შეგრძნებაც, გარკვეულ შვებას ანიჭებდა, როგორც ბოროტმოქმედს
- სასჯელი.
ისა და იანი გუშინ ჯერ "იაკორში" დათვრნენ - ვითომ, თევზის კარგი წვნიანი იციან იქაო მაგრამ აველუმს ნერვიულობისაგან კრიჭა ჰქონდა შეკრული. საერთოდ ვერ შეჭამა ვერაფერი
და ძირითადად სასმელს მიეძალა. სმაში არც იანი ჩამორჩენია. წარამარა თვალს უპაჭუნებდა,
ახსენებდა მესაიდუმლე რომ იყო მისი, თევზეულით გასისინებული და სასმელისგან
სახეწამოჭარხლებული. მე მგონი არ შემშლია, აქ რომ წამოგიყვანეო - ამადლიდა მშიერ კუჭზე
ერთბაშად დამთვრალ აველუმს. ის კი გულწრფელად იყო მადლობელი იანისა, შინ რომ
დახვდა და ბინის საქმე მოაგვარებინა, აქ რომ ისხდნენ ახლა და ოფიციანტ გოგოს
ეარშიყებოდნენ ზერელედ, ზრდილობისათვის, დროს გასაყვანად. აველუმმა სახელიც კი
ჰკითხა ოფიციანტს და იმანაც მაშინვე ხალისით უპასუხა, არ შეუღრენია წესისამებრ. საერთოდ
გულიანი გოგო იყო, მოწადინებული ემსახურებოდათ. გაღიმებისას თავისთავად ეხუჭებოდა
თვალები. ლიდა ერქვა. უბინაოდ დავრჩი და ამაღამ შენთან უნდა წამოვიდეო - მშვიდად,
თითქოს სხვათაშორის უთხრა აველუმმა. სამწუხაროდ, მეც უბინაო ვარო - თვალები მოუჭუტა
ლიდამ. აბა, ერთად ვეძებოთ ღამის გასათევიო - გაუღიმა აველუმმაც. ვითომდა ხუმრობდა,
სინამდვილეში კი, ასე ცდილობდა შინაგანი მღელვარების ჩაწყნარებას. თავს არ უტყდებოდა,
თორემ ყველაზე ძალიან მარტო დარჩენისა ეშინოდა განთავისუფლების წინა ღამეს. თუ
მართლა გინდა, ჩემთან წამოიყვანეო - გადაუჩურჩულა იანმა და, შეთქმულივით, ერთხელ
კიდევ ჩაუპაჭუნა თვალი. აველუმმა უარის ნიშნად თავი გააქნია. უნდოდა, რაღაც
ამაღლებული, საზეიმო ეთქვა, მაგრამ იგრძნო ხმას ვერ დაიმორჩილებდა, ისე აუჩუყდა უცებ
გული.
იქიდან, ვითომ ყავის დასაყოლებლად, "პეკინში" წავიდნენ. ახლოც იყო და ასე გვიან მარტო იქ
თუ იშოვნიდნენ ადგილს. ჯერ ერთი ბოთლი კონიაკი შეუკვეთეს და მერე ყავა, ისიც
ზრდილობისათვის. "პეკინში" კი, ჩვეულებისამებრ, არასასიამოვნო სუნი იდგა. ორკესტრი

მთელი ხმით გაჰკიოდა. ოფიციატნს ქართველის დანახვაზე, უარესად დაუმრგვალდა ისედაც
მრგვალი, ტიტველი, დაფუფქულივით ალაპლაპებული სახე. მუშტი მიკროფონივით მიიტანა
პირთან და ღიმილით თქვა: სპეციალურად თქვენთვის შევინახე ერთი კოლოფი უცხოური
სიგარეტიო. მთვრალი გოგოები წურბელებივით მიჰკვროდნენ არყისგან გამოლენჩებულ
კავალრებს. ლამაზები კი იყვნენ, მაგრამ უშნოდ ცეკვავდნენ, ყველანი თავისებურად, თითქოს
ცეცხლწაკიდებულ
თაგვს
დასდევდნენ
დასაჭერად
რესტორნის
აღმუვლებულ
ბუღში.
დასაჭერად კი არა, ადგილზე გასასრესად. თითქოს თაგვს აჩვენებდნენ, თუ დაგიჭირეთ, აი, ასე
გაგსრესავთო. ის გოგო უნდა წამოგვეყვანაო - თქვა იანმა. ახლა მეც ვნანობო - უპასუხა
აველუმმა. ძირითადად ამით ამოიწურა მათი იმჟამინდელი საუბარი. ხოლო, რესტორნიდან
რომ გამოვიდნენ, ტაქსის რიგში, ადგილობრივ პოეტს გადააწყდნენ (იანი იცნობდა შორიდან)
და, რატომღაც, ძალიან გამოიდეს თავი, გინდა თუ არა, ჩვენთან უნდა წამოხვიდეო, თითქოს
თავად იყვნენ მასპინძლები და არა ის, ადგილობრივი, მოსკოველი. უფრო სწორად, იანი არ
მოეშვა - არ შეიძლება არ აღვნიშნოთ ჩვენი შეხვედრაო - თითქოს მონატრებული ჰყავდათ
ერთმანეთი. შეიძლება იმის გამო მოიქცა იანი ასე, ჯერ კიდევ პირველი დღეები რომ იდგა
ახალი წლისა და შინ ვიღაცის მორთმეული ღვინო ეგულებოდა; შეიძლება იმის გამოც, იმას,
მოსკოველს, გაგებული რომ ჰქონდა აველუმის სახელი, რაც დიდ პატივად ჩათვალა, არა მარტო
აველუმისთვის, არამედ თავისთვისაც. მაგრამ ალბათ მაინც იმ დაუწერელი კანონის
ზეგავლენის ქვეშ იმყოფებოდა, რომლის ძალითაც მოსკოველი პოეტი ყველგან და ყოველთვის
საპატიო სტუმარია საბჭოეთის მასშტაბით. აველუმი ლაპარაკში არ ჩარეულა, იმიტომ კი არა,
სხვა ჭკუაზე რომ იყო თავად იმწუთას, უბრალოდ ეშინოდა, რამე არ წამოსცდენოდა ზედმეტი,
ვინმე არ გაენაწყენებინა უნებლიეთ - სულ ცუდის მოლოდინი ჰქონდა, მთვრალსაც კი, თითქოს
დააბეზღებდნენ, ეგ უცხოელთან შესახვედრად არის ჩამოსული მოსკოვში და ჩვენც თუ
გველაპარაკება, მხოლოდ თავისი განზრახვის შესანიღბადო; ან კიდევ უარესი, ფრანსუაზა არ
ჩამოვიდოდა, ბოლო წამს რაღაცა მოხდებოდა გაუთვალისწინებელი და ამდენი ხნის
მშფოთვარე მოლოდინი კვლავ უშედეგოდ დამთავრდებოდა.
მოსკოველმა პოეტმა ბოლომდე მაინც ვერ გაუძლო ცდუნებას, აჰყვა ეროვნულ უმცირესობათა
მღელვარე გულითადობას და - რა გაეწყობა, თქვენი ვარ, ოღონდ, ჯერ ცოლსაც შევეკითხებიო გაშალა ხელები, გულმოწყალედ მომღიმარმა. ცოლი თურმე სასტუმროს ფოიეში ელოდებოდა,
გაციებული, ხმადაკარგული. ერთი სტუმრობა უკვე მოეთავებინათ, შუა აზიის რომელიღაც
რესპუბლიკის მწერალთა კავშირის თავმჯდომარესთან ევახშმათ ნომერში და შინ აპირებდნენ
წასვლას. იანი და აველუმი ქმრის ახლობლებად ჩათვალა და, რა თქმა უნდა, აღარ გაპრანჭულა,
შეიშნოვა პატივისცემა. ასე რომ, ყველანი იანთან წავიდნენ ქეიფის გასაგრძელებლად (თუ
დასამთავრებლად). უცებ გაიშალა სახელდახელო სუფრა - პური აველუმმა დაჭრა, ყველი და
ძეხვი მოსკოველი პოეტის მეუღლემ. იანმა კი მაცივრიდან გადმოღებული მისი საფირმო კერძი,
უნგრული გულიაშისა და ფრანგული რაგუს ნაზავი, გაზის ქურაზე შემოდგა გასაცხელებლად.
თან უსაქმურად მომღიმარსა და ზურგზე ხელებდაწყობილ მოსკოველ პოეტს ასწავლიდა ამ
კულინარული საოცრების დამზადების წესს. რაც მთავარია, არ უნდა დაზოგოთ ქართული
ბალახებიო - ამბობდა როლში შესული. კი ბატონო, ვიცი, საქართველოში ბალახიც იჭმევაო იღიმებოდა მოსკოველი პოეტი. რასაკვირველია, გეცოდინებათ, ჩვენ და ფრანგები ხომ
თქვენთვის, რუსებისათვის, ბალახიჭამია ხალხები ვართო - მაინც ვერ შეიკავა თავი აველუმმა -

მაგრამ, ჯერჯერობით, თქვენთვისაც ძნელი დასადგენია, ეს ფრანგების ღირსებაზე მეტყველებს,
თუ ქართველების ნაკლზეო. ჩანგლის წკრიალზე, კარის მეზობელი, რადიოს დიქტორი,
ვალოდია შემოვიდა, მოღუშული და დარცხვენილი მიესალმა ყველას, დაგვიანებისთვის
მოუბოდიშათ თითქოს, და ხუთლიტრიან ბოცოდან მაშინვე გრაფინში ჩამოასხა ღვინო. იცის
თავისი საქმეო - გაიცინა იანმა. უკვე მაგიდასთან ისხდნენ, მეორე მეზობელი, ამჯერად
მდედრობითი სქესის პოეტი (საბავშვო პოეტი), ლიანა კრუბერი რომ შემოემატათ. მთელი კვირა
მპირდება და ბოლოს ლამის მაინც უჩემოდ შეჭამა, რაგუა თუ გულიაშიო - შესჩივლა სტუმრებს,
ვითომ
იანზე
გაბუტულმა.
სინამდვილეში,
თავისი
უფლებამოსილება
დაუმტკიცათ
ქარაგმულად. მოთხილამურის შარვალი და ლურჯი, გრძელბეწვიანი სვიტრი ეცვა. აველუმი
ადრეც
შეხვედრია
ლიანას,
რასაკვირველია,
აქვე,
მაგრამ
ახლა
განსაკუთრებული
მოკრძალებითა და პატივისცემით შეეგება - თითქოს საკუთარი თავი გააფრთხილა, ცუდი
არაფერი ჩაიდო გულში, დღეს საერთოდ არ არსებობს შენთვის ქალიო. არადა, უკვე იმ დონეზე
იყო მისული, როცა ზედმეტად უტყვი და უკარება, ენაგაკრეფილ ყბედად და ღრეობის
წარმმართველად იქცეოდა ხოლმე. სასმელი არა მარტო ენას უხსნიდა, ათმაგი ძალითაც
ავსებდა და შეეძლო მთელი კვირა ესვა, ემღერა, ეცეკვა, ელაპარაკა... ემრუშა კიდეც. მაგრამ
ახლა ყველანაირად ცდილობდა, არ აჰყოლოდა საკუთარ თავს, საერთოდ არ მიექცია მისთვის
ყურადღება, ვითომ აქ არ იყო, მაგრამ როცა იანს სკამზე ჩამოეძინა და ლიანამ ყველანი
თავისთან ჩაიპატიჟა საახალწლო ნაძვის ხეზე, ვაშაო, იყვირა პირველმა და თითქმის ძირამდე
დაყვანილ ბოცოს დასტაცა მაშინვე ხელი.
ლიანა სართულით ქვემოთ ცხოვრობდა და ზუსტად ისეთივე ბინა ჰქონდა, როგორიც იანს,
როგორიც
საერთოდ
ხელისუფლებისგან
იყო
გათვალისწინებული
შემოქმედებითი
ორგანიზაციების უოჯახო წევრებისთვის. კიბეზე ფეხაკრეფით ჩავიდნენ, მეზობლებს ძილი არ
დავუფრთხოთო, მაგრამ რატომღაც თვითონვე ეცინებოდათ თავიანთ წესიერებაზე და
ფხუკუნით აწყდებოდნენ ერთმანეთს. ყველაზე მეტს რადიოს დიქტორი ვალოდია იცინოდა დავლევ, არ დავლევ, მაინც ცხვირიდან წამომადენს ჩემი ცოლიო. აველუმს ბოცო აეტატებინა,
სტუმრად ჩაძინებული ბავშვივით, თუმცა ბოცოში ჩარჩენილი ღვინო ცოცხალ, მოუსვენარ,
დაუდგრომელ არსებასავით აწყდებაოდა შუშის გალიის კედლებს. ლიანასთან მართლა
დახვდათ ნაძვის ხე, მორთულ-მოკაზმული, რამაც კიდევ უფრო გაუმძაფრათ საზეიმო გუნებაგანწყობილება. ლიანამ ნაძვის ხის სანთლები აანთო და თვითონ სამზარეულოში გავიდა,
"ნამდვილი" ყავის მოსადუღებლად. ვალოდია ტახტზე მიწვა - გაშეშებული თვალები შუშის
ნამტვრევებივით უბრჭყვიალებდა აპარპარებული სანთლების შუქზე. მოსკოველი პოეტი
იატაკზე დაჯდა, ცოლს მიუჯდა ფეხებთან. აველუმს კი უჩინარი თოკი სამზარეულოსკენ
ექაჩებოდა მთელი ძალით, მაგრამ, ჯერჯერობით, უძალიანდებოდა და მოსკოველი პოეტის
ხმადაკარგულ ცოლს ეარშიყებოდა ვითომ, ოღონდ, ხაზგასმული თავაზიანობით, რაც
ჩვეულებრივი, სავალდებულო ყურადღების გამოხატულება უფრო იყო, ვიდრე გრძნობისა, ან
სურვილისა. რამდენიმე იაფფასიანი ქათინაურიც უთხრა - შეიძლება, ჯობდეს კიდეც ხმა თუ არ
დაგიბრუნდებათო; ძალიან იდუმალი, სასიამოვნოდ ამაფორიაქებელი ხმა გაქვთო და სხვა
ამგვარი სისულელეები. მოსკოველი პოეტი მათკენ არც იხედებოდა, მაგრამ აშკარად უსმენდათ,
თავისთვის მომღიმარი, და თანხმობისა თუ კმაყოფილების ნიშნად, მისდა უნებურად, თავსაც
აკანტურებდა. მერე აველუმი სამზარეულოში შევიდა და ზურგს უკან მიკეტილ კართან

გულხელდაკრეფილი გაჩერდა. ლიანა გაზის ქურასთან იდგა და ყავადანში სუფრის კოვზით
ყრიდა ყავას თუნუქის ძველებური ყუთიდან. მაშინვე მოხედა და გაუღიმა. თავი რომ
მოაბრუნა, ცალ მხარეს ჩამოშლილ თმიდან ყურის ბიბილომ გამოაჭყიტა. შუახნის ქალი იყო,
მაგრამ ძველი მომხიბვლელობა ჯერ კიდევ შერჩენოდა. რაც მთავარია, ჯერჯერობით,
თვითონაც ახალგაზრდულად ეჭირა თავი. აველუმი ნელა მიუახლოვდა. ლიანაც, ეტყობა,
ელოდებოდა, რადგან აღარ მოუხედავს უკან. აველუმმა ხელები მხრებზე ჩამოადო და ყურის
ბიბილოზე აკოცა. არც ახლა მოუხედავს ლიანას. ეგ იყო რომ, ყურზე მხარი მოისვა და ყავის
ყუთი ხელში შეაჩეჩა აველუმს. "გათავდაო" - რატომღაც გაიფიქრა აველუმმა.
ყავის სმას რომ მორჩნენ, მოსკოველ პოეტს მისმა ხმადაკარგულმა მეუღლემ სთხოვა, რამე
წაგვიკითხეო. მოსკოველ პოეტს აშკარად ესიამოვნა მეუღლის ყურადღება - წამოდგა, მარცხენა
ხელი მეუღლეს დაადო თავზე, ალბათ მადლიერების გამოსახატავად, და ზედიზედ წაიკითხა
რამდენიმე ლექსი. სანამ კითხულობდა, ცოლს თვალი არ მოუშორებია მისთვის, დაძაბული
აჰყურებდა ქვემოდან, როგორც ტურისტი ქანდაკებას და მღელვარებისგან ქვედა ტუჩს
იკვნეტდა, თითქოს საზოგადოებას კი არ ართობდა მისი ქმარი, არამედ გადამწყვეტ გამოცდას
აბარებდა. მოსკოველმა პოეტმა კითხვა რომ დაამთავრა, ცარიელი ჭიქა რატომღაც აველუმს
გაუწოდა და ქართულად თქვა - ტუ შეიდზლება ტამადაო. აველუმმა სხვებსაც სასწრაფოდ
შეუვსო ჭიქები და დიასახლისი ადღეგრძელა, დანარჩენთა სახელითაც გადაუხადა მადლობა
ასეთი "სასიამოვნოდ მოულოდნელი" და "მოულოდნელად სასიამოვნო" საღამოსთვის.
ლიანასთან მარტო დარჩენა მოუნდა უცებ და ყველაფერი ერთბაშად მობეზრდა: ღვინოც,
ნაძვის ხეც, ვალოდიაც, მოსკოველი პოეტიცა და მისი ხმაწასული მეუღლეც. სხვები რომ
წამოიშალნენ, სკამის საზურგეზე გადაკიდებული პიჯაკისკენ არც გაუხედავს, მასპინძელივით
ჯიბეებში
ხელებჩაწყობილი,
ოთახშივე
დაემშვიდობა
ყველას
და
ვიდრე
ლიანა
შემობრუნდებოდა, ორი თითით ჩააქრო მკვდარი ნაძვის მოდუნებულ ტოტებზე აპარპარებული
სანთლები.
მეორე დღეს, აეროპორტში წასასვლელად რომ ემზადებოდა, თვალი ვერ გაესწორებინა
საკუთარი თავისთვის სარკეში. რამდენჯერმე მიაფურთხა კიდეც სარკეს და თვითონვე
მოწმინდა იდაყვით საკუთარი ნაფურთხი, ვითომ ჰალსტუხის განასკვით გაწვალებულმა.
ჰალსტუხის გაკეთება კი მხოლოდ იმიტომ გადაწყვიტა, ასე რომ შეენიღბა, ასე რომ დაემალა,
თუნდაც იანისათვის, გუშინდელი სიმთვრალის დანატოვარი სევდა-წუხილი, შხამი და გესლი.
მართალია, მთელი საათი იდგა მდუღარე წყლის ქვეშ, მაგრამ მაინც ისეთი გრძნობა ჰქონდა,
თითქოს თავფეხიანად სიბინძურეში ამოგანგლული, დამყაყებული ჭაობიდან ამოეთრიათ ეს
წუთია და ვერაფრით მოეშორებინა მწვანედ დაბუშტული ჭაობის ლორწოვანი ქაფი. კიდევ
კარგი, იანიც ვერ იყო ლაპარაკის გუნებაზე და, პირსახოცით თავწაკრული, შორიდან
უთვალთვალებდა მის გაწამაწიას. სიძულვილისგან, მრისხანებისგან თითები ისე უცახცახებდა,
ჰალსტუხი ვერ გაენასკვა. ისეთი მღელვარებით, ისეთი ფაციფუცით ცდილობდა მის განასკვას
(ალბათ მემილიონეჯერ), თითქოს ყულფს იკეთებდა თავის ჩამოსახრჩობად, დრო კი
განსაზღვრული ჰქონდა. მთელს სამყაროში არ ეგულებოდა უფრო მდაბალი, უფრო ამაზრზენი,
უფრო უმნიშვნელო არსება, ვიდრე თვითონ იყო და, მისი ღრმა რწმენით, დაუფიქრებლად
იმსახურებდა ყველანაირ სასჯელს, როგორიც კი ოდესმე მოუგონია და აღუსრულებია ადამიანს
- ჩაქოლვასაც, ცოცხლად გატყავებასაც, დაწვასაც, დანაყვასაც, აკუწვასაც, დახრჩობასაც, თავის

მოკვეთასაც, ცხენის კუდზე გამობმასაც, დახვრეტასაც, ელექტრონის სკამზე დაფერფვლასაც და
მაინც ერთი სული ჰქონდა, როდის დაინახავდა ფრანსუაზას. რადგან თუკი ვინმე მიუტევებდა,
მხოლოდ ფრანსუაზა მიუტევებდა და თუკი მისი განწმენდა საერთოდ შესაძლებელი იყო,
მხოლოდ ფრანსუაზა შესძლებდა ამასაც. დაინახავდა თუ არა ფრანსუაზას, გაიგონებდა თუ არა
მის ხმას ("კი, რასაკვირველია, ეს შენა ხარ"), მოიმწყვდევდა თუ არა მუჭში ფრანსუაზას დრეკად
თითებს, მაშინვე ხელახლა დაიბადებოდა და, თავისთავად ცხადია, ხელახლა დაიბრუნებდა
ახალშობილის უბიწოებასაც და უდანაშაულობასაც.
დერეფანში რომ გავიდა, ვალოდიას ბინიდან აღელვებული, ლამის ყვირილში გადაზრდილი
ხმები შემოესმა და უარესად დაიძაბა. ტანმა უგრძნო, ეს უსიამო ხმებიც მასთან იყო
დაკავშირებული რაღაცით. ფეხაკრეფით გაიარა დერეფანი და ლიფტის ღილაკს მთელი ძალით
დააჭირა თითი. სადღაც, ძალიან ქვევით, თითქმის ქვესკნელში, რკინის ურჩხული ერთბაშად
შეკრთა, საღათას ძილიდან გამოერევა და სიბრაზისგან ახრიალებული წამოვიდა მისკენ.
თვითონ კი ისევ უკან შებრუნდა დერეფანში, თითქოს ურჩხულის შეეშინდაო, და ვალოდიას
კარს მიაყურადა. ჯერ საკუთარი გულის ბაგაბუგის მეტი ვერაფერი გაიგონა. მერე კი ქალის
გაწიწმატებული ხმაც გამოიკვეთა. პირწავარდნილი ლოთი ხარ და წესიერი ადამიანი არც უნდა
გელაპარაკებოდესო - ამბობდა ქალი (ალბათ ვალოდიას მეუღლე).. ვალოდიამაც რაღაც
ჩაიბურტყუნა პასუხად, მაგრამ აველუმმა ვერ გაარკვია. ვინც გინდა ის იყოს, ჩემთვის
სულერთიაო - მიახალა ქალმა. ამ სიტყვებმა განსაკუთრებულად შეაწუხა აველუმი. ტანმა
უგრძნო, მისი მისამართით იყო ნათქვამი, მას გულისხმობდნენ, მისი არსებობა აღიზიანებდა
ვიღაცას, მისთვის სრულიად უცნობ ადამიანს, და სავსებით სამართლიანადაც, რადგან თვითონ
რომ არ გაჩენილიყო საერთოდ, არც ამ უცხო ქალის ლოთი ქმარი დათვრებოდა გუშინ
ზედმეტად, რიგგარეშე, და თუნდაც მარტო ერთ დღეს სიმშვიდე იქნებოდა მათ უღიმღამო,
მარად მოწყენილ ოჯახში. მართალია, ვალოდია უაველუმოდაც მშვენივრად ყლურწავდა
ღვინოსა თუ არაყს და ისეთი ცუდი სიმთვრალე ჰქონდა, არაფრით არ შეიძლებოდა კარგი
დიქტორი ყოფილიყო, მაგრამ ეს სრულებითაც არ აქარწყლებდა აველუმის წუხანდელ
დანაშაულს. უცოდველს შეაცდენ თუ ცოდვილს მიუმატებ ცოდვას, პასუხი ერთნაირად
მოგეკითხება. ლამის ცოლ-ქმარი გაჰყარა, ერთი ღამე მარტო რომ არ დარჩენილიყო თავად.
"ღმერთო, რამდენი ცოდვა მაქვს ჩადენილი თუნდაც ამ ერთ სახლშიო" - გაიფიქრა
ყურმოკრული საუბრით უარესად გუნებაწამხდარმა და ისევ ფეხაკრეფით კი არ გამობრუნდა
უკან, გამოიქცა ლიფტისკენ, როგორც ერთადერთი თავშესაფრისკენ, და მართლაც, როგორც კი
გამოაღო ლიფტის კარი, კაბინაში შუქი აინთო, თითქოს ურჩხულმა ცეცხლოვანი ხახა დააღოო,
და თავფეხიანად გადაყლაპა აველუმი.
ახლა კი ერთი სული აქვს, როდის გადაწმენდს მამა-შვილი დათოვლილ მანქანას და როდის
ჩაჯდება მანქანაში. კოლია-კლოდმა აიჩემა, გინდა თუ არა, მეც უნდა წამოვიდე, არყის ტყე
უნდა ვნახო აეროპორტის გზაზეო, მაგრამ სინამდვილეში იმასაც ფრანსუაზას ნახვა ეჩქარება.
არაჩვეულებრივად გონებაგახსნილი და ამიტომაც მუდამ არანორმალურად აღგზნებული ეს
რვა წლის ბავშვიც ფრანსუაზაზეა შეყვარებული და არც მალავს. ფრანსუაზა კი მიყვარს, მაგრამ
ვიცი, ცოლად ვერ შევირთავო - განაცხადა წეღანაც, როცა მანქანის საბარგულიდან თოვლის
საწმენდ ჯაგრისებს იღებდნენ. მოსკოვში დიდი ზამთარია. ყინვა ოცდათხუთმეტამდე ადის.
ქუჩების გასწვრივ აფხეკილი და ყინულად ქცეული თოვლის ზვინები ავად ბზინავენ.

სახლებიდან გამოზლაზნილი ორთქლისა და ნასუნთქის ბურუსში მოჩვენებებს ჰგვანან
საგულდაგულოდ შეფუთვნილი ადამიანები. ქალაქში ჰონკონგური გრიპი მძვინვარებს.
აველუმი კი სრულებითაც არ არის მომზადებული ამგვარი ზამთრისათვის: ძველი, გაქექილი
პალტო და თხელი კოსტუმი აცვია. საზამთრო კოსტუმის ყიდვა თბილისში ვერ მოასწრო.
თუმცა, არც იმდენი ფული ჰქონდა, ორმაგი და სამმაგი გადაეხადა იქ, რა თქმა უნდა, თუკი
იშოვიდა. აქ კი, შეიძლება ნახევარი ლიტრა არყის დამატება დასჭირდეს მხოლოდ. მაგრამ ახლა
ისე აიტანა სიცივემ, გამწარებული აბაკუნებს ფეხებს ადგილზე და არავითარ ყურადღებას არ
აქცევს კოლია-კლოდის დამცინავ გამოხედვას. სხვათაშორის, ჰონკონგური გრიპის ბრალია
ისიც, ამჯერად, ისა და ფრანსუაზა არბატზე რომ იცხოვრებენ, კრივოარბატის შესახვევში,
პუშკინისდროინდელ
პატარა
სახლში
და
არა
საბჭოთა
კლასიკოსის
თანამედროვე,
კეთილმოწყობილ ბინაში, რადგან ქალბატონი ეფროსინე ჰონკონგური გრიპით გახლავთ ავად
და ძალიან ეშინია, ამ "აზიური სისაძაგლით" არ დაამთავროს თავისი მოსკოვური არდადეგები
ფრანგმა მადმუაზელმაც. ასე რომ, ხუთოთახიანი ბინის ნაცვლად თავისი ერთოთახიანი ბინა
დაუთმო აველუმს იანის მეორე ქარიტამ, თეთრგვარდიელი გენერლის ქვრივმა, ქალბატონმა
თალიამ, რაკი ამ უზარმაზარ ქალაქში სხვა ვერაფერი გამონახეს უფრო სანდო და უფრო
მოსახერხებელი საერთაშორისო სიყვარულისთვის. სამაგიეროდ, მესამე ქარიტამ, ქალბატონმა
აგლაიმ,
ჯერ
კიდევ
უხსოვარ
დროს,
ანტანტამდე,
არაფრით
არშემდგარი
თავისი
ქორწილისთვის საგანგებოდ შეკერილი თეთრეული მოართვა და თავად დაუგო ტანჯულ,
წამებულ შეყვარებულებს "საქორწილო სარეცელი". ამ სამ ქალბატონს საკუთარი არაფერი
დარჩენია, გარდა მოგონებებისა, და ძირითადად სხვათა ცხოვრებით ცხოვრობენ. კერძოდ,
პირად მოვალეობად მიაჩნიათ ქართველი პოეტისა და ფრანგი მადმუაზელის სიყვარულის
სამსახური და ისე გასაიდუმლოებული აქვთ ეს ამბავი, თითქოს კონტრრევოლუციას
ეხმარებიან. აველუმს ისინი ადრეც იცნობდნენ, ადრეც სცემდნენ პატივს, როგორც იანის
მეგობარს, მაგრამ ახლა უფრო ფრანსუაზას მფარველებად თვლიან თავს, ფრანსუაზა უფრო
ეცოდებათ აქაურ გარემოში და ყველანაირად ცდილობენ მეტნაკლებად ასატანი პირობები
მაინც შეუქმნან საფრანგეთის წარმოგზავნილს, რამდენადაც გარკვეული თვალსაზრისით,
თვითონაც დაკავშირებულნი არიან ამ ზღაპრულ, ახალგაზრდობასავით მარადიულსა და
საუკეთესო ასაკივით მათთვის უკვე ჩავლილ, უკვე მიუღწეველ ქვეყანასთან: ერთი - იქ
გატარებული ქალიშვილობის წლებით, მეორე - იქ გადახვეწილი უთვალავი ახლობლით,
მეუღლის ჩათვლით, მესამე კი - ფრანგული ენის ბრწყინვალე ცოდნითა და ხელოვნების
უსაზღვრო
სიყვარულით.
შეძლებისდაგვარად
ახლა
ეხმარებიან
კი,
რომანს,
ბებრული
გამბედაობით
თანაუგრძნობენ
რომელსაც
რომანტიკულ
ბურუსთან
და
ერთად,