(yumoreska)
Soñgı könnärdä nider uylap azaplangan ire Nurislamnı şıpırt kına küzätep yörgän Hämdiyä tämam borçuga sabıştı:
– Sin närsä, tüli almaslık burıçıñ bulganday kara kaygıga batıp yöriseñ? – dide ul irenä.
– Ni bit äle, karçık. Mine kürşe avılga çakıralar. Ällä, minäytäm, beraz ayırım yäşäp karıykmı?
– Niçek inde çakıralar? Kunakka yörer çak tügel...
– Yuk la, kunakka tügel, yäşärgä, tormış itärgä...
Berni añlamagan Hämdiyä ber mälgä tämam aptırap kaldı. Annan üzen tiz genä kulga aldı:
– Yäşärgä?! Kem belän? Närsä lıgırdıysıñ sin? Tuktale, tukta... Yäşläy lapas artında übeşkän Fäyrüzäñ şul avılnıkı tügelme soñ? Cavap bir, miñgeräü sarık, baş tübäñä menep töşkänçe!
– Şul inde, Fäyrüzä. Ber könne Bilaruska padşipnik ezläp bargaç oçraşkan idek. Gäüdäñ arık, ös-başıñ tuzgan, häzer şähär bumıcları da bolay yörmi dip tämam oyalttı. Kil, beraz rätkä kertep cibärermen dide. Yarar, hatınga äytep ka rarmın, ni diyär digän idem dä, sineñ nişläpter riza bulırlık çutıñ kürenmi bugay äle.
Bu hälgä yarsuınnan yañakları kızışa başlagan Hämdiyä tamagına utırgan häyeren köç-häl belän yotıp cibärde:
– Ah, oyatsız! Başkalardan kürep, ällä siña da yäş hatın kiräk buldımı? Äydä, bar, sıpırt käntäyeñ yanına! – dip, Nurislamnıñ sırtına birerlek berär sallırak äyber ezli başladı.
– Yarar, yarar, – dide tegese, beraz artka çigenep – Min, tile, sineñ öçen borçılgan bulam tagın. İr karap talçıkkandır, nirvıları kakşagandır, içmasam, beraz yal itär diyep. Telämäsäñ, pacalıstı. Min bit gomerlekkä kitmim. Ös-başnı äzräk karatam da, yahşılap aşap-eçep it kunuga kire äylänep kaytam. Äle Fäyrüzä dä äytte: häzer yartı şähär şulay yazılışmıyça gına yäşi ikän dip. Gracdanskiy brak dilärme şunda... Bigräk caylı närsä bit, ber-bereñnän garık buluga – dürt yagıñ kıybla, sudlaşıp mal bülep yörise dä yuk. Ya, niçek, rizamı şuña?
Hämdiyäneñ tabagaçka ürelgän kulı kire salınıp töşte. Başka sıymaslık häl, zakunnıy ireñ "canaşıma barıp beraz yäşäp kaytam" dip röhsät sorasın äle! Avılnıkılar işetsä, oyatıñnan kerer tişek tapmassıñ, vallahi! Aña närsä, çıgar da kitär, Hämdiyäneñ bu öydä yäşise bar äle. Tuktale, yort-cir Nurislamnıkı bit, yäşärsen pıçagım bolay bulsa. Yörgän närsäsen iyärtep kaytsa, çıgıp kitmi häleñ yuk. Alıp kaytmasa da, yalgız hatınnar avılda bua buarlık. Üze bolay ozakka kitmim dide dä bit:.. Şuña kürä, ällä... İkençe könne eştän alcıp kaytkan Nurislam öygä taralgan bäleş isen sizep, beraz aptırap kaldı. Citmäsä, östäldäge tastımal astınnan, simez genä tavık tüşkäse dä kürenep tora ide. Türdäräk, yaña ütüklängän ber öyem külmäk-maykalar artında Hämdiyä tırışıp-tırmaşıp ireneñ yüngä digän berdänber kostyumın yüeş şetka belän ışkıp azaplana.
– Sin, nit inde, – dide başın aska igän hatın, ipläp kenä irenä endäşep. – Bik ozaklarga tırışma dip äytüem genä ul Fäyrüzä yanında. Peçän öste citä, peçänsez kalmagayık dimen.
Nurislam, yalgış işetämme digändäy, çüt kenä däşmi tordı da:
– Nitkän Fäyrüzä ul tagın, sataşasıñmı ällä? – dip, tavıknı botarlap beterep, bäleşkä kereşte. Şunı gına kötkändäy:
– Äye şul, miç tötene äzräk bärde bugay, – dip, Hämdiyä ireneñ süzen cöplärgä aşıktı.
Aña yañadan can kerä başlagan ide.