Kaygı

Kitsen monnan zur kaygı,
Minem alda tormasın;
Yödägän cannı, cil-davıl kük,
Uñga-suñga bormasın!

Bormasın anı hiçber yakka,
Ul taş-tau kük nıgıp utırsın;
Kaygılı çakta cıygan uydan
Savıtın basıp tutırsın.

Tutırsın savıtın nık uy belän,
Ul soñınnan añar kuanır;
Alcıgan çakta tilpenmäsä,
Talir kük[2], bäla ualır.

Ualsın bäla, yarılsın,
Kauşatıp cannı ciñmäsen;
Taudan çıgıp, diñgez belän
Sınalgan canga kilmäsen!

Kilmäsen canga şaulap-ulap,
Ul ülän kük annan sıgılmas;
Anıñ kuäte kagılganda,
Kauşap, kaltırap yıgılmas!

Yıgılmas inde sınalgan can,
Sin härçakta aña kürendeñ;
Kuäteñ, irkeñ añlatkaçtın,
Üzeñ dä kauşap süreldeñ.

Süreldeñ inde, bökre kaygı,
Yalkınıñ hiç tä kızdırmıy,
Eçkä kerep kaynatsañ da,
Kuäteñ mine sızdırmıy!..

Yuansın can şunı uylap,
Yugıysä monda kaltırar,
Dönya utına tüzgän can
Bulası köndä yaltırar!
____________
[2] Talir kük – tälinkä kebek.