Тәәссер

  Гомернең иң читен, җайсыз, уңгайсыз бер минутында,
  Әгәр янсам каты хәсрәт вә кайгының мин утында,
  
  Укыйм тиз-тиз күңелдән бер гаҗаиб сурә Коръәннән,
  Газаплар мәгънәви бер кул илән алынадыр җаннан.
  
  Оча дилдан бөтен шик-шөбһәләр, һәм мин җылый башлыйм:
  Яңакларны мөкаддәс күз яшемлә энҗели башлыйм.
  
  Бөтенләй сафлана күңлем; укыйм иман, булам мөэмин;
  Килә рәхәт җиңеллекләр: хәлас булам авыр йөкдин.
  
  Ходай! син тыйган эшләр тәмам әкътагъ вә эбтар, дим;
  Иям баш сәҗдәгә: «Аллаһе хак! Аллаһе әкбәр!» — дим.