Сәрләүхәсез

  Кузгатмакчы булсаң халык күңелләрен,
  Тибрәтмәкче булсаң иң нечкә кылларын,
  Көйләү тиеш, әлбәт, ачы хәсрәт көен,
  Кирәк түгел мәгһнәсе юк көлке, уен.
  
  Караңгыдыр, күңелсездер гомер юлы.
  Бу дөньяда кем килсә дә сиңа туры,
  Шиксез, аның җәрәхәтле күкрәгендә
  Яшрен генә янып яткан хәсрәт тулы.
  
  Мискин адәм! Тыштан уйный, тыштан көлә,
  Ямьсез якны уйлап куя эчтән генә.
  Безнең гомер уен түгел, бәйрәм түгел,
  Һич кайгысыз кеше булса — адәм түгел!
  
  Бераз вакыт шатлык таба исрек кенә,
  Үз-үзенә ачы агу эчреп кенә:
  «Әмма дөнья нинди кызык, нинди хозур,
  Бу дөньяда кемнәр бар, дип, миннән дә зур!»