Байлық пен ақыл

  (Ертегі)
  
  Ертеде бір шалдың төрт ұлы болыпты. Бір күні шал ұлдарын шақырып:
  - Мен қартайдым. Біреуіңнің үй иесі болатын уақыттарың жетті. Кімнің ақылы мен байлығы сай болса, сол мұрагерім болады. Әрқайсысың маған байлықтарың мен ақылдарыңды көрсетіңдер, - депті.
  Үлкен ұлы асыл тасты жүзік салған қолын көрсетіп:
  - Міне, менің байлығым. Ал кім бай болса, сол ақылды, - депті.
  Екінші ұлы асыл киімдерін киіп, әдеміленіп келеді де:
  - Мені осы түрімде көргендер ақылым мен байлығымның алдында бас иеді, - дейді.
  Үшінші ұлы күміспен және асыл тастармен әшекейленген белдігін буынады да:
  - Мұндай белдік, - дейді, - ешкімде де болған емес...
  Әкесі үлкен балаларына қарап басын шайқайды да, ең кіші ұлына:
  - Сен неге үндемейсің? Сен қандай байлығыңмен мақтанасың? - дейді. Сонда кенжесі былай депті:
  - Менде асыл тасты жүзік те, сәнді киім де, қымбат тастармен әшекейленген белдік те жоқ. Тек еңбексүйгіш екі қолым, қайрат-жігерге толы жүрегім бар.
  Шалға кенже ұлының жауабы ұнайды. Ол өзінің мұрагері болады деп кіші ұлын атапты. Үлкен балаларына інісінің айтқанынан шықпауды өсиет етіпті.