Тапты әби әмәлен

  Сәхәбине әйтәм, әбисе берәр йомыш кушса, шундук хәйлә эзли башлый. Көннәрдән бер көнне Шәрифҗамал әби үзе дә әмәлен тапты.
  — Әйдә, Сәхәби, болай килешик, — диде ул, — мин сиңа табышмак әйтәм, ә син шуңа җавап тап. Әгәр табалмасаң, җиңеңне сызганасың да мин кушкан йомышны үтисең. Килештекме?
  — Фи!— диде Сәхәби.— Таптың куркытырлык нәрсә! Синең ул табышмакларыңны симәнкә кебек ярам бит мин!..
  — Алайса, әйдә ярып кара, — диде әбисе.— Менә сиңа беренче табышмак: «Таяк, таяк очында маяк. Маяк өстендә кибет. Кибет эчендә дүрт мең егет».
  — Һи-и! — дип шаркылдады Сәхәби.— Шуны да белмәскә! Көнбагыш ич!
  — Ярый, инде икенчесен тыңла: «Чибәр апама карыйм да елыйм, карыйм да елыйм».
  — Суган!
  — Ә менә бусы...
  — Җитте, әби. Вакытым юк минем — малайлар көтә.
  — Ярый, алайса, менә соңгысын гына тыңла да, аннары... «Таянадыр бөергә, тотынадыр биергә». Монысы нәрсә?
  — Эһем... эһем... Сәхәби тотлыгып калды.
  — Ул табышмакның икенче төре дә бар: «Билен буган Биктимер ишектән түргә сикерер». Я? Сәхәби тамагын кырды, башын кашып алды, әмма тиешле җавабын таба алмады. Ул күзләрен челт-челт иттереп тә, иреннәрен чәйнәп-чәйнәп тә карады,
  әмма нәрсә дип әйтергә дә белмәде. Ниһаять:
  — Җиңелдем, әби. Белмим! — дип әйтергә мәҗбүр булды.
  — Җиңелсәң — шул, — диде әбисе, — әнә билен буып почмакта утырган Биктимерне күрәсеңме? Шуны кулыңа ал да кереш эшкә: себерә башла идәнне:!.. Шул булыр синең җавабың!..