Таң Вакыты

  (Мөсәҗҗәгъ нәсер)
  
  Таң вакыты... Татар йоклый...
  Мин йокысыз, уянам,
  Уннам да, тиле кебек,
  Тик берүзем уйланам.
  Уйланам, уема батамын,
  Тормыймын үзем, ятам...
  Ятмас идем дә, җибәрми
  Атадан калган хатам.
  Хатам тирән, тамыры ерак...
  Ботагы дөнья каплаган,
  Каплаган да тора-тора һаман
  Яфрагын да какмаган.
  Какмаган бер яфрагын да
  Һич татар курку белән,
  Теге, ләгънәт, үсә, зурая әле һаман да...
  Колактан-колакка туку белән.
  Тукыйлар колакка, укыйлар тарихын,
  Тикшерергә төбен кушмыйлар;
  Аталар сөйли бабадан ишетеп,
  Балалар шуны хушлыйлар.
  Хушлыйлар чын күңел белән,
  Ышанмыйлар һич: «юк, түгел» белән.
  Башларын ваткан татарларның
  Тик шул бер Алла!
  Бетәрләр микән татарлар, Алла, ди-ди?
  Әллә белерләр микән хаталарын бер алда?
  Һай, юк, хата бик зур,
  Бөтен дөньяны бар иткән,
  Бардыр, үзе бердер,
  Әмма көнһенә? ирешмәктән
  Гакылларны тар иткән.
  Әй син, Габдулла?!
  Мөселман булсаң уйлама юкны!
  Ят, йокла!
  Йокла рәхәт, йокла тыныч, саклан,
  Саклан, утка таба йөз тотма!
  Юк, юк!.. Мин шашам!
  Яталмыйм урнымда, күккә ашам!
  Менә таң атты!.. Әнә кояш чмктъи..
  Әнә әллә кем миңа кычкыра:
  — Әй син, кайгырма, шат бул:
  Алгын бәидән ычкына!
  Менә сина кол, бу анага угыл бул, —
  Ди, мина бер яшь кыз күргәзә, —
  Туг яңадан мәгьрифәтле анадан!
  Югыйсә син, эй татар,
  Бел, бетәсең! — ди, — надан.
  Бетмә надан, туг яңадан
  Мәгърифәтле анадан!
  Бул кеше, үзең тырыш, өмид итмә,
  Хата ул өмид Алладан!