(Ber avıl malayı avızınnan)
I
Cäy köne. Esse havada min suda koynam, yözäm;
Çäçrätäm, uynıym, çumam, başım belän sunı sözäm.
Şul räveşçä ber säğat yarım qadärle uynagaç,
İnde, şayät, ber säğatsez tirlämäm dip uylagaç,
Yögerep çıktım sudan, tiz-tiz kiyendem ös-başım;
Kurkam üzem ällä nidän,— yuk yanımda yuldaşım.
Bervakıt kitäm digändä, töşte küzem basmaga;
Karasam: ber kurkınıç hatın utırgan basmada.
Köngä karşı yaltırıy kulındagı altın tarak;
Şul tarak berlän utıra tuzgıgan saçen tarap.
Tın da almıyça toram, kurkıp kına, teşne kısıp,
Şunda yar buyındagı kuyı agaçlarga posıp.
Saçlären ürgäç tarap, sikerde töşte suga ul;
Çumdı da kitte, tämam yuk buldı küzdän şunda ul.
İnde min äkren genä kildem dä kerdem basmaga,
Cen onıtkan, ahırı,— kalgan taragı basmada.
Yak-yagımda hiç keşe dä yuklıgın beldem dä min,
Çaptım avılga, taraknı tiz genä eldem dä min.
Kürmimen alnı vä artnı, i çabam min, i çabam;
Aşıgam, tirlim, peşäm häm kıp-kızu uttay yanam.
Berzamannı äylänep bakkan idem artka taba,—
Ah, harap eş! — Su anası da minem arttan çaba.
Kıçkıradır: «Kaçma! kaçma! Tukta! tukta, i karak!
Nik alasıñ sin anı,— ul bit minem altın tarak!»
Min kaçamın — ul kuadır, ul kuadır — min kaçam;
Şulkadärle kır tınıç, hiçber keşe yuk, içmasam.
Şul räveşçä çabışıp cittek avılga bervakıt,
Su anasını kuarga kütärelde barça et!
«Vau!» da «vau!» da, «hau!» da «hau!» —
bertuktamıy etlär örä;
Su anası, kurkıp etlärdän, kiregä yögerä.
İnde eş caylandı, kurkudan tınıçlandım, didem;
İ yavız karçık! taragıñnan korı kaldıñ, didem.
Öygä kayttım da: «Äni, altın tarak taptım!» — didem;
«Susadım, ardım, äni, min bik ozak çaptım»,— didem.
Seylägäçten kıyssanı, aldı taragımnı äni;
Kurka üze alsa da,— uylıy eçennän ällä ni...
II
Yahşı, huş. Battı koyaş. Yoklarga yattım kiç belän;
Öy eçe tulgan ide kiçke hava, huş is belän.
Yurgan astında yokıga kitmi yatam min haman;
Şık ta şık! — kemder täräzägä çiyertä berzaman.
Min yatam rähät kenä, tormıym da kuzgalmıym äle.
Bu tavışka siskänep, torgan yokısınnan äni:
— Ni kiräk? Kem bu? Kara tändä vakıtsız kem yöri?
Närsä bar soñ tönlä berlän, i pıçagım kergeri!
— Su anası min, kiter, kayda minem altın tarak?
Bir! baya köndez alıp kaçtı sineñ uğlıñ, karak!
Töşkän aynıñ şäüläse, min yurgan astınnan karıym;
Kaltırıym, kurkam:
«Hoday! — dim,— inde min kayda barıym?»
hiç özleksez şık ta şık! bezneñ täräzäne kaga;
Ul kotoçkıç saçlärennän çişmä tösle su aga.
Änkäyem altın taraknı, tiz genä ezläp tabıp,
Attı da tışka, tizük kuydı täräzäne yabıp.
Su anasınnan kotılgaçtın, tınıçlangaç, äni
İ orıştı, i orıştı, i orıştı soñ mine!
Min dä şunnan birle andıy eşkä kıymıy başladım,
«Yä iyäse yuk!» — dip, äyberlärgä timi başladım.