Мин - Сагыйт Рамиев

  Рухымнан бар ачу, бар кер
  Бетәр төсле, чыгып китсәм,
  Хәяттан һәм ана читтән
  Торып ләгәнәт көлен сипсәм.
  
  «Мин!» димен мин, «мин» дидисәм,
  Миңа бер зур кеч керә,
  Аллалар, шаһлар, кануннар
  Булалар бер чүп кенә.
  
  Берүзем хөр каламын киң
  Җир йөзе һәм күктә де;
  Әй рәхәт соң шулвакыт!
  Шуны телимен күпкә дә.
  
  Кайвакыт мин үләмен,
  Сөймим үзем дә үземне,
  Күрми торсам ул «мин»емне
  Я ишетми сүзене.
  
  Үләмен, һич эшли алмыйм,
  Таба алмыйм барны да,
  Бар халык шат үзләренчә,
  Мин берүзем кайгыда.
  
  Әмма соң кайчан күземә
  Ул «мин»ем бер күренә:
  Менәмен күкнең югары,
  Иң югары түренә...
  
  
  Дәнында бар су — минеке,
  Бар кара җир — минеке,
  Бар тау, урман, бар матур кош —
  Барысы да минеке!
  
  Күрмимен мин ул вакытта
  Һич бәхетсез бер кеше,
  Барсы да үзен караган,
  Миндә юк һичбер эше.
  
  Мин дә «мин»емнең юлында
  Бик тирән уйга талып,
  Табынам — укыйм догамны,
  Ятлаган көйгә салып.
  
  Нигә бу мин — «мин» дигәндә
  Очам икән күккә дә?
  Миңа гына микән алай?
  Юк, шулайдыр күпкә дә.
  
  «Мин!» димен мин, яшәсен «мин!»
  «Мин» минемчөн Алла ул,
  Рухым үлгәндә куренсә,
  Рухыма җан салган ул.