Гөлфая - 2

  Габделвәли авызын йомып төкереген йотып куйды. Күзләре белән ялварып Гөлфаяга текәлде. Гөлфая бер генә мизгелгә икеләнә калды. Шушы мизгел эчендә аның башыннан әллә тагын йөзләгән уй, аркасыннан меңләгән кырмыскалар йөгереп узды. Ул мизгелне егет тә тоеп өлгерде, Гөлфаяны үзенәрәк кысты, шушы яшенә чаклы сәнәк сабыннан гайре нәрсә тотмаган каты, тупас учы белән авырттырып аның күкрәген кыскалый башлады. Атылып бәрелмәде Гөлфая, сабыр гына аның кулын алып ташлады. Габделвәли аның саен комсызланып кочаклый, сасы махра катыш аракы исе аңкып торган авызы белән үбәргә маташа.
  Егетнең ярсуы Гөлфаяга да күчте. Ул ачу белән Габделвәлинең кулларын үзенең биленнән йолкып ташлады да еларга җитеп пышылдады:
  — Габделвәли! Кешечә генә сөйләшә беләсеңме син, юкмы?
  — Ярар инде, Гөлфая, ачуланма инде... Мин бит сине яратам...
  Иреннәрен тешләгән килеш, тегенең авызларын чәпелдәтә-чәпелдәтә нәрсәдер сөйләгәнен әллә тыңлап, әллә тыңламыйча күпме йөргәндер, кемнеңдер аягочындагы печән кибәне янына җитеп туктады Гөлфая. Егет аның туктавын үзенчә аңлады, сак кына иңсәсеннән кочты. Аннары, кинәт кыюланып китеп, көчле куллары белән аны күтәреп алды һәм кибән авызы каршына килеп тезләнде. Гөлфая «эһ!» дияргә дә өлгерә алмый калды. Кыштырдап торган хуш исле печән өстенә килеп төште. Ләкин, ул арада, печән исен тагын теге тынга каплана торган сасы исләр алыштырды. Аның авызына, борыныннан алып иягенә чаклы, чиркандыргыч лайлалы юеш нәрсә — Габделвәлинең иреннәре килеп ябышты. Тыны кысылудан Гөлфая җыерылып килде, үлем тартышуы белән тартышып, Габделвәлине өстеннән бәреп төшерде. Һәм, артыннан ырылдап эт куган шикелле, ашыга-кабалана кибәннең икенче башындагы тишеккә таба үрмәләде.
  — Гөлфая, Гөлфая дим, алай итмә инде... — дип еламсырады Габделвәли. Аннары кинәт талпынып, Гөлфаяның ботыннан эләктереп алды. — Сиңа нәрсә... Син бит инде кияүгә барып кайткан кеше... Бер ниткәннән нәрсә була?..
  — Җибәр, хайван, чыраеңа типкәнче!
  Габделвәли җибәрде, үзалдына нәрсәдер сөйләнеп калды, Гөлфая йөзен каплап елый-елый, абына-сөртенә өйләренә таба атлады...
  * * *
  Тагын кыш җитте. Тагын чана юлы төште. Бер көнне иртән Гөлфая, нишләптер, йокысыннан күтәренке күңел белән уянды. Көн кояшлы, тәрәзәдәге ак бизәкләрдә көмеш чаткылар уйный иде. Ул үзен ике-өч яшькә яшәргән кебек тойды. әйтерсең, бернинди дә җан тетрәткеч вакыйга булмаган, Гөлфаяның кайнар яшьләре коелмаган. Менә-менә тәрәзә турыннан Сөмбел кычкырып узар кебек: «Гөлфая-аа! Җитәр сиңа йокы симертергә, әйдә киттек чишмәгә!»
  Гөлфая сикереп торды да, ашап та тормастан, теге бүреле салкын төннән соң беренче тапкыр кара плюш жакетын киеп, кәшимир шәлен бәйләп, ерак чишмәгә йөгерде. Ап-ак кар өстендә миллионлаган йолдыз җемелди, киез итек табаны астында шыгырдаган карга ияреп, чиләкләр җырлый, чиләктә чүмеч шылтырый...
  Гөлфая өйдәге бөтен тәпәннәрне, казаннарны, чиләкләрне чишмә суы белән тутырды. Ул җилкенеп чыгып киткән саен, Сырур түти бот чабып кала:
  — Нәмә булган моңа?..
  Соңгы кайтуында, Гөлфая өйгә әсәренеп килеп керде. Тиз-тиз генә чишенде дә хатыннар ягына, мич арасына кереп посты. Усаклы юлыннан буран уйнатып, таныш тавышлы кыңгыравын чыңлатып теге таныш кара айгыр килә иде. Гөлфаяның йөрәге кысылды, кечерәеп калды кебек: капка төбендә ат пошкырганы ишетелде.
  — Р-р-р-ууу! — дип ат туктаткан тавыш тынып та өлгермәде, яртылаш эрегән түр тәрәзәдә кошевкадан башта бер, аннары икенче ир-атның сикереп төшкәне күренде. Сырур түти тәрәзәгә капланды. Кошевкадан төшүчеләрнең берсе, яшьрәге, ансы бөкре иде ахры, толыбын салып кошевкага ыргытты да, тырыша-тырыша өс-башын каккаларга кереште. Їлкәнрәге калын мыек чылгыйларын бияләй сырты белән генә як-якка сыдырып җибәрде дә ашыкмыйча ат алдына чыгып, дилбегәсен капка баганасына бәйләп куйды.
  Сырур түти каушап калды. «Бәлки берәрсенең өен сорарга гына керәләрдер», — дигән уй чагылып узды аның башыннан.
  Ахры киңәшеп алдылар, бер-берсенә карап берничә сүз әйтеп куйдылар. Аннары, толыпларын беләкләренә салып, капкадан уздылар. Ишек төбендә озаклап аякчуларын кактылар. Шуннан соң гына, ишекне киереп ачып, тамак кыра-кыра өйалдына, аннары өйгә уздылар.
  — Әссәламегаләйкем, апа кеше, керергә ярыймы икән? — Їлкәнрәге, хәйләкәр кысык күзле Мыекбай беренче булып сәлам бирде.
  — Исәнмесез, апа! — яшьрәге дә (хәер, яшь ягына килгәндә алар бер чоргы кешеләр иде булса кирәк) күзләрен кулындагы толыбыннан алмыйча гына тавыш бирде.
  Бәләкәй генә өй эче бөтенләй кечерәеп калды.
  — Вәгалә... әссәлам... — дип мыгырданды китап сүзләре белән бик алыш-биреше булмаган Сырур түти. — Әйдәгез, ыланнар, түрдән узыгыз.
  Аннары, нишләргә белмичә берара кулларын алъяпкыч итәгенә сөрткәләп торгач, ниһаять, бераз аңына килде:
  — Ай Алла, бөтенләй саташып беттем бүген, — дип сөйләнә-сөйләнә самавыр колагына барып ябышты, мич алдына алып килеп суын карады. «Пуфф!» итеп торбасына өргән иде, түшәмгә чаклы аксыл көл болыты күтәрелде. Самавыры авырсынып кына сыкрап куйды да, бер тын торгач, нечкә генә тавыш белән җырлап җибәрде. Сырур түти шушы эшләрне эшләгәч, кулларын кушырып, өстәл янындагы артлы урындыкка килеп утырды да карашын юлчыларга төбәде.
  Юлчылар инде мич буендагы сандык өстенә менеп кунаклаганнар, кулларында бүрекләрен әвәләп, тыныч кына хуҗабикәне күзәтәләр иде. Сырур түтинең карашын тоеп, Мыек Заһит — бу, чынлап та, шул Мыек Заһит иде — күкрәген тутырып сулыш алды да, мыек чылгыйларын сыпыргалап, сүзгә кереште:
  — Без, апа кеше, бик ерактан килдек. И, әйтергә кирәк, атап, туп-туры сезгә килгән кешеләр без...
  Сырур түти инде исен җыйган, үз роленә керә башлаган иде.
  — И-ии, алай икән... Нәмәнди җомыш беләнрәк җөридеригез соң, ыланнар, — диде ул сузып.
  — Керәсе мал капкаңны ватып керер, чыгасы мал ихатаңны җимереп чыгар, дигәннәр бит борынгылар, апа кеше, — дип башлап китте Заһит. — Вәт менә сезнең белән безнең хәлләр дә шундыйрак ситуаңиягә килеп терәлде бит әле, апа кеше... Ишетүебез буенча, ишетүебез буенча гына түгел, тучнысын беләбез, сезнең үз кулыгыз белән җитәкләп чыгарып җибәрәсе «малыгызң бар икән... Ә бездә, менә, капкасын каерып ачып, шуны көтеп ятучылар бар...
  Заһит башын бормыйча, күз кабагы астыннан гына Гаянга мәгънәле караш ташлады, мыекларын сыпыргалап, башын кыйгайта төшеп, Сырур түтигә төбәлде.
  — И-ии, ыланнар, җомышыгыз, чынлап та, бәк зурдан икән шул... — Сырур түтинең чәчләре белән бергә агара башлаган кашлары маңгаен җыерып өскә сикергән, күз карашы кулларына төбәлгән, ә куллары алъяпкыч итәгенең сырларын яза. Ярты минут чамасы пауза. Колакларны ярып, сәгать титаклый.
  Сырур түти башын күтәрде. Күзләре сагышлы.
  — Чыгасы «мал« бар инде ул, ыланнар, бар. Йөрәктән ите-ние белән йолкып озатасы «малыбыз» бар... Нишләрсең, язмыштан узып булмас, анысы. Тик, шул кадәресе дә бар бит әле аның, ыланнар, кыз үзе ни дияр бит... Мин, югыйсә, малымны бикләп тотмаем...
  Үз гомерендә берьюлы ике җөмлә әйтмәгән Сырур түти, шул хәтле күп сүз сөйләп ташлавына үзе дә гаҗәпләнгәндәй, тынып калды, шул гомердән бирле эшсез яткан кулларын кая куярга белми йөдәде. Беравык кулларына карап утыргач, ул мич артында бөгәрләнеп, учы белән йөзен каплап утырган Гөлфаяга эндәште:
  — Я, кызым, ни диярсең?
  Гөлфая җәһәт кенә башын күтәреп әнисенә карады, кызарынып тагын иелде. Аның ялварулы карашы гүя: «И әнекәем, бер генәләр дә башым эшләми, үзең хәл ит инде берүк!» — ди иде. Мәгәр Сырур түтинең кызның ризалыгын аның үз авызыннан ишеттерәсе килә иде.
  — Нәмә, авызыңа су каптың мәллә? Әйт сүзеңне, ризамы соң?
  Гөлфая башын тагы да түбәнрәк иде. Аның зиһене таралган иде. Тегеләрнең чишенеп, тыйнак кына тамак кыра-кыра өстәл янына килеп урнашуларын ул төштәге кебек томан аша гына тоеп утырды. Заһитның әллә нинди мәкальләр кыстыра-кыстыра сөйләгән сүзләрен дә, әнисенең нәрсәдер таләп итеп аңа эндәшүенең мәгънәсен дә аңламады. Фәкать башын түбән иеп утыра бирде. Ниндидер «шап!» иткән, «былт-былт» иткән, «голт-голт» иткән тавышлардан соң, Заһитның теле телгә йокмый башлады. Бөкре егетнең генә тавышы бер дә чыкмый иде...
  Берзаманны Гөлфаяның колагына әллә каян чикерткә сайраган тавыш килеп керде. Онытылып, чын күңелдән тырышып сайрый иде мич арты сандугачы. Берничә генә секундка туктап тора да, тагын сайрарга тотына. Ул туктап торган арада, келт-келт итеп Песи Күзнең титаклаганы ишетелә.
  Бәрәч! Тегеләр киткән түгелме соң?
  Гөлфая йөгереп тәрәзәгә килде, капка төбенә күз салды. Капка төбе буш, фәкать теге айгыр калдырып киткән, инде бәс сарый башлаган яшькелт чүмәләдән пар күтәрелә...
  Нәрсә булды соң әле бу? Бу — әле генә булып узган хәлләр — өндә булдымы соң, әллә төштәме?
  Аның күзе җыештырылмыйча калган өстәл өстенә төште. Самавыр, гадәттә кыңгыр кия торган түбәтәен батырып кигән дә, тынып калган. Стаканнардан борынга мәҗбүри бәреп керә торган әллә нинди усал ис килә. Өстәлдә, әллә ничә савыт белән, гомер ашамый торган ниндидер мәгънәсез ризыклар утыра.
  Өн икән. Төш түгел икән.
  И Аллакаем! Нишләргә инде хәзер?
  Гөлфая башта самавырга килеп тотынды, аннары, бераз уйлап торгач, аны калдырды да, ишек төбенә йөгереп килеп киенә башлады. Шулай киенгән килеш, сәкегә барып утырды, кулына тоткан шәле белән йөзен каплап утырды-утырды да, кинәт торып сандыгын актарырга кереште. Ләкин нәрсә эзләгәнен үзе дә белми иде шул. Итәгенә әллә нинди төргәкләр, шешәләр төяп кайтып кергән әнисен күргәч, тагын урыныннан купты.
  — И кызыкаем, хет өстәлне җыештырып куяр идең, ичмасам, болай аңгы-миңге килеп утырганчы...
  Гөлфая чишенеп эшкә кереште. Бүген аларны бик күп эшләр көтә иде әле...
  Кичен, сандыктагы чаршау-пәрдәләрне, чиккән сөлгеләрне барлый башлагач, аерылышуның инде котылгысыз икәнлеген тоеп алар кочаклашып елаштылар.
  — Ярар инде, кызыкаем, — дип сөйләнде Сырур түти Гөлфаяның башыннан сыйпап. — Язмыштан узмыш юк, дигәннәр борынгылар. Болай адәм гарьлеге булып яшәгәнче, ичмасам кияүдә булырсың... Бөкре дип... аның, кызым, күңеле туры булсын... Болай үзе нык күренә. Андый кеше дөнья көтәргә хиресрәк була ул. Үзе урында ди. Читават. Тагын нәмә кирәк...
  — Әнкәччәем! Рәнҗеттем дә инде сине кайчакларда. Игелеккәйләреңне мәңге онытмам... Усаклы белән Яланны арасы ерак җир түгел. Бушаган саен яннарыңа кайтып йөрермен. Бәрәңгеләр алышырга, өйләр юышырга...
  — Юләрләнмә, балакаем. Тудый-судый йөрү юньлегә илтми ул. Берүк бианаңны рәнҗетмә. Бианаңнан да бигрәк, иреңне рәнҗетә күрмә. Игелекле бул. Үзең игелекле булсаң, үзеңә дә караңгы чырай катмаслар... Кулларың нык, эш ягыннан сынатмассың сынатуын...
  Шулай таң әтәчләре кычкыра башлаганчы сөйләшеп утырдылар алар бетмәс-төкәнмәс чүпрәк-чапрак әзерләп. Песи Күзнең мыеклары өченчене күрсәтә башлагач кына, хәлдән таеп йокларга яттылар.
  * * *
  Очынып өй бизәп йөргәндә дә, сулы чиләкләрне җиңел уйнатып, бианасына булышканда да ул Гаянның сокланулы карашын тоеп йөрде. Сандыгыннан яңа чүпрәк алып элгән саен, аның йөзе тагы да көләчләнә, хәрәкәтләре җиңеләя барды. Хәтта, бер мизгелдә, яшь чагындагы шуклыгы да кайткан кебек булды.
  Керфекләрен күтәрергә әле кыймаса да, туйда да ул үзен бик бәхетле тойды. Үз гомерендә беренче мәртәбә шулай күз өстендә каш булып түр башында эшсез утыруы — аның шушы бәйрәм аша ниндидер яңа, матур тормышка аяк басуын һаман исенә төшереп, кабыргасына төртеп тора иде.
  Ирләр, баштарак, хатыннарының тавык шикелле кинәт-кинәт өстәлнең әле бер, әле икенче башына күз төшерүләрен күз кырыйлары белән генә карап, уклау йоткан шикелле төз утырсалар да, соңга таба, бераз күзләре елтырый, телләре ачыла башлагач, берсен-берсе бүлдерә-бүлдерә, Гаян белән Гөлфаяга мондый очракта телдән төшми торган теләкләрен, иң акыллы киңәшләрен коярга тотындылар. Карсак Габделвәли генә үзенең тозсыз нотыгы белән мәҗлеснең ямен җибәрә язды.
  — Кардәшем Гаян, — диде ул юеш авызын колагына чаклы ерып, күзләрен җемелдәтеп (алар, чынлап та, өченчеме, дүртенчеме буын әбиләре ягыннан кардәшләр иде), — синең шушы ямьле итеп кыз апкайткан көнеңдә... кызмы, хатынмы... ямьле итеп шушы туй мәҗлесен...
  Аны бик тиз, кайсы җиңеннән тартып, кайсы иңсәсенә басып, урынына утырттылар. Ләкин ул, пружина кебек, тагын сикереп торды һәм үзенең күлмәк изүенә ябышып гайрәт чәчә башлады:
  — Сез мине тотмагыз! Минем шундый ямьле көндә кардәшем Гаянны... кыз апкайткан көне белән... кызмы, хатынмы... котларга хакым...
  Бу юлы аны урынына утыртып маташмадылар. Баян, Гаянның кунакларны аягөсте сыйлаучы энесе, әле армиягә каралмаса да бер утыруда бер сарык ашап бетерердәй таза егет:
  — Син тик кенә утыра белмисең ахры, абзый кеше, — дип култыгыннан эләктерде дә ике урындыкка такта куеп эшләнгән эскәмия артыннан йолкып кына алды. — Сөйләшә белмәгән авыздан...
  Сөйләшә белмәгән авыздан яхшырак булган төшенә төрткәли-төрткәли чыгарып та җибәрде...
  Гөлфая җиңел сулап куйды. Ул мәлгуньнән тагын әллә ниләр көтәргә була иде.
  Берзаманны дөнья тынып калды. Хәер, әле тынып ук җитмәде. Урамда һаман гармун уйнаган, җырлаган тавышлар ишетелә, ишегалдында ике фронтовик кычкырып-кычкырып, Жуковның стратегиясен тикшерә, өйдә бианасы, каен сеңелесе һәм күрше кызлары йөгерешеп өстәл җыештыра. Тиз генә өстен алыштырып, Гөлфая да аларга кушылды...
  Менә берәм-берәм матчадагы унлы лампалар сүнде, чыбылдык янындагысы кысып куелды. Гаян, ниндидер сәбәп тапкан булып, мич арасына кереп китте. Бераздан Гөлфаяның юаш кына тавышы ишетелде:
  — Гаян... Син ятасыңмы?
  — Хәзер, малайкай...
  Гөлфая муенында кайнар сулыш тойды, аның наз көтеп зарыккан тәнен кайнар куллар урап алды.
  — Гөлфая... Гөлфаям... Гөлфаякаем... — дип шашып пышылдады Гаян. — Бәхетем минем...
  Гөлфая иренең муеныннан кочты, аның һәр назына икеләтә кайнарлык белән җавап биреп, башыннан, иңбашларыннан, аркасыннан сыйпады. Кулы аның аркасына килеп җиткәч, кинәт тартып алды. Аннары куркынган тавыш белән:
  — Авыртмыймы ул? — дип сорап куйды.
  Гаян елмаеп аның күкрәгенә башын куйды:
  — Юләр... нишләп авыртсын.
  * * *
  Бәхетсезлек көтмәгәндә килде. Гөлфая авырының егерме сигезенче атнасын күтәрә иде. Ул фермадан кайткач, нишләптер өйдә беркемне дә тапмады. Хәер, бианасы Яланныга, кодагые янына киткәндер. ә Гаян, югыйсә, һәркөн Гөлфаядан алда кайтып, аны өйалды баскычында көтеп утыра торган иде...
  Гөлфая җитез генә ул ярата торган «чикмәнле» бәрәңге пешереп алды һәм, ишек алдына чыгып, кояшка каршы йорт нигезенә утырды. Бөтен дөньяга шомырт чәчәге исе тулган. Ул үпкәгә генә түгел, баш миенә хәтле үтә иде бугай.
  Кинәт Гөлфаяны ниндидер сагыш биләп алды. Хәтта бармак очлары суынгандай булды. Ул аркасына япкан яулыгының очларын ияк астына ук китерде, торып урамга чыкты. Озак кына түбән очка карап торгач, ашыгып колхоз ягына таба атлады.
  Иң беренче булып аңа авыл диванасы Мирзаян очрады. Аның кечкенә түгәрәк күзләре бирелгәнлек белән, кызганып карый:
  — Әллә Гаянны... аппиттеләр? Әллә Гаянны... аппиттеләр? — ул Гөлфая белән бергә колхоз ягына таба йөгерә. — Әллә... булнис... аппиттеләр? Әллә булнис... аппиттеләр?
  Идарә каршындагы аратага бәйләп куелган кара айгырның арт саны тирләгән, елкылдап тора. Инде атна буе яңгыр яумаса да, тәгәрмәчләре былчыракка баткан. Гөлфая идарәгә йөгереп диярлек килеп керде:
  — Гаянга ни булды? — диде ул яшьле күзләрен председательгә текәп, — кая ул?
  Газизә Мөхтәровна авыр карашын кәгазьләрдән күтәреп, аңа күчерде:
  — Ә-әә, Гөлфая... Син, килен-балакай, юкка борчылып йөрисең. Гаян хәзер кайтып җитәр ул. Укыл кадарлар да, җибәрерләр...
  — Кая соң ул? Ни булды?
  — Ни булды дип... Пүчтәк инде... Палутыркыдан сикерәм дип ялгышрак егылган. Уң кулы белән уң аягын авырттырган.
  — Сындырганмы әллә?
  — Сындырмаган алай... Нишләптер кыймылдата алмай. Шуңа күрә, райунга илтергә туры килде. Иртәгә иртән шылтыратырбыз да, хәле яхшырса, барып алырбыз:
  Гөлфая кинәт председательнең кулына килеп ябышты:
  — Газзәпакаем, бир ат! Барып кайтаемчәле яннарына, — диде ул еларга җитешеп.
  — Барырсы-ыың, барырсың, апаем. Иртәгә. Хәзер инде, кич булып беткәч, кая барасың?..
  — Юк, юк, Газзәпакаччаем, хәзер үк бир! Анда берүзе нишләп ятсын ул! Монда апкайтып, үзем караем мин аны.
  — Тынычла-аан, тынычлан, апаем. Иртәгә иртүк, шомарган иске биш тин кебек кайтып керер әле Гаяның. Укыл кадагач...
  Гөлфая барыбер үзенекен итте, үшән генә бер ат җигеп, төнгә каршы Мөслимгә китеп барды. Арбадагы печән арасына чүлмәге белән теге бәрәңгене һәм ашъяулыкка төреп бер бөтен ипи алырга да онытмады.
  Ул Мөслимгә барып кергәндә, караңгы төшмәгән иде әле. Ләкин якты күздә больниңаны эзләп таба алмады. Тапканда, тәрәзәләргә ут элгәннәр иде инде.
  Гаянның уң ягын паралич суккан икән. Уң кулы белән уң аягы, хет кисеп ташла, бер нәрсә дә сизми, тагып куйган агач кебек, файдасыз нәрсәгә әверелгән...
  Болай да китек күңелле Гаян бу сынауны авыр кичерде. Тешен кысып ята-ята да, шундый итеп авыр сулап куя, Гөлфаяның йөрәге өзелеп төшкәндәй була. Андый чакта Гөлфая аның күкрәгенә каплана, күз яшьләрен йота-йота аның колагына пышылдый:
  — Ныгы, ныгы, Гаянкаем... Синең белән мин күрәсене бүтән кеше килеп күрмәс, малайкай...
  Иртән Гөлфая аптекага култык таягына китте. Кичә кич, Гөлфая ул чагында бик ашыга иде, магазин төбендә берәүнең тозлы кыяр ашап торганын күрде. Бүген, шул исенә килеп төште дә, авызыннан сулар килде. Шул кыярны табып ашамаса, ашказаны өзелеп төшәр кебек тоелды.
  Магазин яныннан узды. Бер җирдә дә сатмыйлар. Оялып кына бер ападан сораган иде, бик ягымлы апа булып чыкты, йөрәкләрне эретеп җибәрерлек итеп елмайды:
  — Базарга бар син, сеңелем. Базарда саталар малосольный кыяр.
  Базар бик гөжләп тормаса да, сирәк-мирәк сатучысы да, алучысы да күренгәли. Бер юан гына тәпән янында, чынлап та, тәпәннең үзе кебек үк юан, пычрак түшле бер түти кыяр сатып утыра. Аның янында ике-өч яшьлек матур гына кызчык җитәкләгән бер хатын сатулаша. Арты белән торса да, ул хатынның да йөкле икәнлеге сизелеп тора. Аның тавышы Гөлфаяга, нишләптер, таныш сыман тоелды. Якынрак килсә, ни күзе белән күрсен, кемәе Сөмбел!
  — Сөмбел! — дип кычкырып җибәргәнен сизми дә калды Гөлфая.
  Сөмбел борылды, аздан гына кулындагы кыярларын төшереп җибәрми калды.
  — Бәрәч! Кемәй дускаем, син түгелме соң бу? — дип аны кочаклап алды. Корсаклары бер-берсенә тиде, алар көлешеп җибәрделәр.
  — Беренчесеме?
  — Әйе...
  — Минем — икенчесе. Беренчесе — менә... йөгереп йөри инде.
  — Ой, матурлыгы! Тфү, тфү, күз тимәсен...
  — Мә!
  — Хәзер үзем дә алам.
  Алар кыяр ашый-ашый урамга чыктылар. Каршыларына кулына зур гына фанер чемодан тоткан Самат килә иде...