Күк җырлары

Иблис:
— Синме — Алла, әллә минме — Алла?.
Ә Иблис — син, мин — Алламы?..
Төптән гакыллырак бәндәләрне
Кайсыбыз соң күбрәк алдады?..
«Ышан миңа!»— дидең,— ышанмадым,
«Буйсын!..»— дидең,— буйсынмадым.
Сәҗдә кылырга син әмер иттең,
Мин карыштым — сәҗдә кылмадым.
Эшнең аелын белдем — ышанмадым,
Синең белән эшне бетердем.
Матур җәннәтеңә кызыкмадым,
Гарше көрсиләргә[11] төкердем.
Җир йөзендә кайбер гакылсызлар
Синең өчен янып йөриләр;
Җәһәннәмнән куркып, оҗмахыңа
Кызыгып, гамәл кылып йөриләр...
Алла:
— Мәлгунь Иблис, мине инкяр итмә!..
Ләгънәт камытын тиздән киярсең;
Вәгъдә кылган көннәр килеп җиткәч,
Мәңге җәһәннәмдә көярсең!..
Түбән җирдә йөреп, азып-тузып,
Сөйләшмә син алай зур булып,
Рәхмәтемнән сине ерак иттем,
Син калырсың мәңге хур булып...

(Бу — бер шагыйрь җыры, шагыйрь моңы.
«Алла» — «Иблис» булып җырлаган.
Мәгълүм инде, алар җырлашканны
Үзе карап тыңлап тормаган...)

Бу җырларны беркөн мин җырладым
Бер эшчегә — эшче тыңлады.
Тыңлап беткәч, үзе сүз башлады
(Шаккатып тик карап тормады).
Эшче:
— Саташма син, шагыйрь, юк-бар белән!.
Син язганча түгел, юк алар!..
Һичбер заман шулай сөйләшмәгән,
Син әйткәнчә, Иблис, аллалар...
Иблис, Алла булып ялган сөйләү —
Иске заманнардан калган эш,
Шул ялганнар һаман сузылып килә,
Тик ул хәзер алган яңа төс.
_________
[11] Гарше көрси — күк тәхете, Алла тәхете.