Сонет

  Утрып урманның аузында төйнәдем мин,
  Бу моң төнне сандугачтан көннәдем мин;
  Гаҗәеп бу матур төндә әл дә ничек
  Тулылыгымнан бәхетемнен үлмәдем мин?
  
  Ай актысы төшкән дә күл шәүләләнгән,
  Күл әстеннән томан чыгып гәч̧дәләнгән,
  Матур-матур ак күлмәкле кызлар булып
  Күтәрелгән ап-ак көмеш дәү ләгәннән.
  
  Ай нурыннан алар кием киенгәннәр,
  Саф-саф булып тезелгәннәр дә килгәннәр,
  Килгәннәр дә минем өсткә иелгәннәр.
  
  Нурдан булган бу кызларның арасында
  Күргәчтен «ике күзем карасыән да,
  Оныттым мин йөрәгемнең ярасын да.