Latin

Мунча «Сукыр Шәрәтәкәләре»

Общее количество слов 4653
Общее количество уникальных слов составляет 2193
30.2 слов входит в 2000 наиболее распространенных слов
41.5 слов входит в 5000 наиболее распространенных слов
48.3 слов входит в 8000 наиболее распространенных слов
Каждый столб представляет процент слов на 1000 наиболее распространенных слов
(эротик әдәбият)
Минем пләмәш Артем үземнән биш кенә җәшкә кече – хатыным Кәтүк белән бер җылгылар алар. Бергә үскәннәр, бер класста укыдылар. Дуслар, короче, бала чактан. Хәзер дәген, күрше Михләй әйтмешли, "не разләй вада, билләхе мухы". Әллә шуңа микән – Әртәшкә атна саен безгә җөри. Әнүткәсен ияртә дәген килеп җитә безгә, ияртә дәген килеп җитә. Мунча җакканны әллә сизәмедер. Танавы зур шул – исеннән беленәдер. Үзенең мунчасы җук бит. Әллә җүри салмады инде, сабакы. Һәрхәлдә, бүрәнәләрен былтыр ук тартып калдырган иде инде. Ызбасы каршында яталар һаман. Коргаксып...
Ләкин мин үпкәләмим. Ачуланмыйм. Аларның атна саен җөрүләрен күпсенмим. Чөнки ул – Никәй абыемның җараткан малае бит. Аның җараткан малае булгач, мин дә аны җаратырга тиеш дип уйлыйм инде. Җалгышмыймдыр ич?! Гомумән, мин җалгыша, хаталана торган кеше түгел үзе. Һәм, әлбәттә, пләмәшнең җараткан хатынын дагын чит-җат итәргә җарамый миңа. Шул ук Михәй әйтмешли, "ни в күкәем случае җарамый". Киресенчә әле, мин киленне нык җакын итәм. Дөресрәге, әнә шул мунча безне, гомумән, җакын иттерде. Бөтенләй нык җакын җибәрдек без бер-беребезне. Аеруча Әртәшкә минем хатынны җакын итте, ә мин – аның Әнүткәсен. Ну, җакын итмәслек тә түгел бит, саббакы! Дөрләгән учакмыни!. Кайчан карама – ачык җөзле, шат күңелле, күп сүзле. Чатнап тора. Андыйлар, җөзгә-биткә бигүк чибәр булмасалар дагын, ир-ат халкына ошыйлар бит алар. Ә бу, сабакы, кәртинкәдәге элитный проститутка кебек матур, зифа буйлы, темпераментлы. Җәше утыздан арткан димәссең дә - унынчы класстагы маңка кызларныкы кебек кыска күлмәге астыннан чыгарып, озын ботларын бер-берсе өстенә атландырып утырса дагын, өметле күзләреңне шуннан ала алмыйсың инде, саббакы!
Алар белән беренче тапкыр мунчаны бергәләшеп кергәндә үк игътибар иттем: чегән хатыннарыныкы кебек җанып торадыр күзләре. Ничектер серле җылмаеп торадыр карашы. Ә гәүдәсе гел уйнап торадыр ие. Сыгылыплар, бөгелепләр тора. Фигура, анысы, минем хатында да теге кем әле... ни... Мики... Микиланҗело коеп куйган сыман – шәп. Ләкин үзеңнеке ул үзеңнеке инде.. "күрше тавыгы үрдәк" ди бит. Миңа Әнүтәнеке тагы да крутуйрак кебек күренде. Шуннан киленнең фигурасына гашыйк булдым дагын куйдым. Күршем Михләй әйтмешли, "бесповоротно и навсегда" ошады моның буй-сыны миңа. Мунча җаккан саен ничек тәген булса бергә керергә тырышабыз. Кергән саен мин моның тирәсенә эләгергә җай эзлим. Ләүкәдә дүртәүләп тезелешеп утырганда бер җагымда Әнүтә була инде. Аңа ышкылган җагымнан тәнемә электр тогы аккан кебекләр инде, саббакы: эчләрем кыбырсына, җаным уфтана, күңелем сөҗенә, каным кайный башлый. Мин нишләргә белмим. Хыялымда ниләр генә эшләтмәдем инде мин Әнүтәне. Ничекләр генә сөймәдем дә, нинди генә позаларга куеп, җаткырып, бастырып, тезләндереп, туңкайтып нитмәдем мин аны.
Кереп бераз тәнне җаздыргачтагын, мунча керүне гел массаждан башлыйм үзем. Чөнки массажны шәп җасыйм мин. Мин җасаганны Әнүтә дәген бик җарата. Былтыр Питрау көнне беренче кат җасап караган идем. Ошатты. Әлеге дә баягы шул Михләй әйтмешли, "биз ума" бу минем массаждан.
Бәйрәм мунчасына килгән иделәр. Әрҗәсе белән сыра күтәреп. Бәлки шуның да җәрдәме тигәндер – "Әйдә, массажны үзем җасыйм соң" дигәч, бер дәген каршы килеп тормады, ләүкәгә сузылды дагын ятты. "Давай, дәдәй, теләсәң нишләт!" дигән була. Ну, теләсәм нишләтергә мин аның хәтле наглый түгел дәген үзе, әмма бу процедураны җиренә җиткереп үти беләм инде. Икәү генә калдык берзаман мунчада. Минем хатын белән Артем чыгып киттеләр. Әй, тотындым моны изергә: җомшарды, изерәде, оҗыды, исерде. Лифчигының сәдәпләрен ычкындырдым – карышмый. Трусигын салдырмасаң дагын була инде, чөнки аның трусик диярлеге дәген җук, тап-тар җеп кисәге. Кыямәт инде, кыскасы, кошмар – күрсәң, үлгән җиреңнән дәртең торып басыр... Күт ярыгына кереп кысылган, арттан күренми дәген. Ләкин шулай дагын әкертен генә резинкасы астына кулны тыктым дагын, шул нәзек кенә кызыл җефәк кисәген аска шудырам. Каршылык сизелми. Җайлырак салынсын дип бөтен арт санын тактадан күтәрде дәген, трусик тезгә кадәр төште. Аннан тездән ычкынды дагын өскә күтәрелгән аяклардан чыгып та китте. Әнүтә килен ыңгыраша ук башлады – кыскасы, миңгерәде бу. Җәп-җәш башың белән ыштансыз күтеңне туңкайтып иреңнең дәдәсе алдында җатып кара әле – миңгерәмәссең! Аркасына, аннан күтенә, ботларына башта бал, аннары тоз ышкып уган чакта минем кулдан чыккан назлы һәм оҗатсыз энергиям, Әнүтәнең мөлдерәп торган җомшак тиресе аша үтеп кереп, азгын хис-тойгыларын тәмам уятты бугай – аның аяклары әкертен генә ике җакка таба аерылды, аерылды, аерылды... Мин ике кул белән аның назлы җомшак тиресен уам, ышкыйм. Бармакларым чамалап кына ике шар арасындагы искиткеч кызыктыргыч иңкүлеккә барып җитте. Менә берсе ул иңкүлекнең төбенә шуыша. Баллы бармак бит, озак азапланырга туры килмәде – боргалый-боргалый иңкүлек төбендәге вулканга кереп тә чумды. Икенче кулым аның муен, җилкә тирәләрен кытыклый. Чөнки беләм, күп хатын-кызның иң сизгер эроген зонасы нәкъ шунда. Әнүтә бөтенләй җомшарды. Хушыннан гына җазмасын инде, саббакы, мәйтәм. Менә бу массаж ичмасам, дип уйланам үземчә. Ару-талу турында уй башка да кереп карамый, изәм генә тегене. Чынлап та, тир түксәң дәген җарый моның хакына! Ләкин менә үземнең гайрәтләнеп торып баскан дәртемне ничек тыеп торырга? Ир-ат лабаса, импотент түгел! Трусиктан булсам да, башын бу җакка борса, минекенең тырпаеп торганын күрә бит инде Әнүтә. Шуны уйладым дагын – әллә ничек оҗатмыдыр булып китте. Уңайсыз, зар-р-разы! Җахшы түгел, үземнең пләмәшнең хатыны бит, килен бит! Ә мин аңа кызыгам. Ах, җахшы түгел! Ах, оҗат! Үзем, бөтен тәне буйлап кулларымны шудыртып, чеметкәләп, суккалап, тарткалап, тегенең күңелен кыжгытам, ә үземә оҗат. Әллә нинди халәт шунда. Менә шул әллә нинди халәттә минем бот арасындагы дәрт оҗалырга, шилергә, качырга тиеш иде дәген, җугыйсә. Ә ул, киресенчә, кабарганнан кабара бара, кыбырсый. Күршем Михләй әйтмешли, "әтәчләнә дивана". Озак түздем. Борылып карамаса җарар иде, дип уйлап кына куйдым – "җәлт!" борылып та карады бу. Аңлашыладыр ки, күзләребез очрашты. "Җиткәндер, дәдәй, - ди бу миңа. – Артыкка китмәсен". Шулай диде дәген миңа арты белән җаткан килеш кенә трусигын кия башлады. Аннан лифчигын кияргә булыштым. Идәнгә төшеп басты. Тагын бер кат сокланып карап куйдым: ну, фигура, сатана! "Әйдә, - мин әйтәм, - су коям өстеңә, җуынып ал!" Каршы киләме соң инде?! Өстенә комганнан су койганда тагын бер кат файдаланып калдым моменттан – бөтен җирләрен кулым белән айкадым. Имеш, җугандай итәм, сыпырам. Хәтта бот аралыгына дагын кереп чыктым шуышып кына. "Әйдә, дәдәй, хәзер син дәген чайканып ал инде", – ди бу миңа. Ә нәрсә? Каршы киләм диме соң? Шатланып риза! Ике куллап комганны күтәрәм дәген өстемә су агызам. Күзләр җомык. Шапыр-шопыр идәнгә су ага. Авыз белән быкырдыйм. Әнүтә бер кул белән аркамны ышкый, агып торган су белән җуа. Икенче кулы күкрәк ягымда ышкынып торды-торды дагын, корсакка күчте. Мин суны әкертенрәк агызуга күчтем. Рәхәт бит, зар-р-раза! Корсакны ышкый-ышкый аска шуа дагын шуа тегенең кулы. Менә трусик бөрмәсенә барып җитте. Нишләргә белмим. Эчке бер дерелдәү хисе кичердем бугай. Ниһаять, Әнүтәнең кулы морадына иреште – башта бармаклары белән чүпрәк аша "теге"нең башын ышкырга кереште. Боҗра ясый-ясый сыйпады. Аннары учына тутырып тотты дагын кыса-бушата, кыса-бушата башлады. Дөньяларым әйләнә, җөзәм, канатланып очам. Күзләремне ачырга куркам – кызый каушар, оялыр кебек. Үзенең оҗатсызлыгын күргәнемне күрер дәген чыгып китер кебек. Инде нишләпләр генә бетербез, ничекләр генә бу мәслихәт халәттән аерылырмын икән дип уйлыйм. Ләкин Әнүтә монда да инициативрак булып чыкты – кискен генә борылды дагын чыкты китте болдыр якка.
***
- Туганнарыбыз килә, - диде Кәтүк тәрәз төбендәге икенче яранының корыган җафракларын сындыргалап торган җирдән. – Мунчаң әзердер бит?
Ничек әзер булмасын ди инде?! Бәйрәм көн ич. Шәп үк "төшерелгән" булса дагын, бөтен туганнар белән Пиртауга барылды. Анан исән-имин, ә иһ мөһиме – үз аякларың белән, кайтылды. Кайтуга җорт тирәсендә бераз мәтәшелде, мунчасы дагын ягылды. Миче каралган, бераз утын өстәп керелгән.
- Ромашка!
Ну, ни кирәк икән инде бу хатынга тагын, билләхе мухы?
- Әзер дидем ич инде! – дип кычкырдым мин бераз ачуланган сыман иттереп.
- Ишеттем анысын. – Кәтүгем дә мах бирергә җыенмавын күрсәтә белә. – Күз сал әле, анда Михләйнең теге бирән иблисе җөри түгелме ишегалдында?
- Геббельс диген! Кергәндер, кергәндер, булыр, җөридер, - дим. – Безнең сыканың тишеге кычыта башлаган бугай.
Әйтәм аны, иртәдән бирле, биргәнне дәген ашамыйча, никтер боргаланды безнең хайван. Әлбәттә, үзебезнең этне болай атау Кәтүккә ошап бетми. Ул, хатын-кыз буларак, тегене җаклап бер-ике сүз әйтергә тиеш таба:
- Ана эт булса дагын, безнең Җолдыз урам сөйрәлчеге түгел ул.
Нишлим, аякка калошлар элдем дәген, чыгып киттем теге фашистны куарга. Чынлап та, үз бункерына кергәнмени – үгезбозау хәтлем иләмсез Геббельс безнең Җолдызның койрык төбендә бөтерелә. Ә тегесе оҗасына да кереп качмый бит ичмасам. Димәк, дөресе дәген шул: туйлар чагы җиткән. Моны хәзер чуртым да саклап тора алмый, барыбер тынычлык бирмәячәкләр. Шундый карарга килдем дәген, Михләйнең фашистына бакырдым:
- Пшол, зарразы!
Аңлый. Овчарка ич! Шундук чыгып тая. Ә мин ул арада Җолдызымны чылбырдан ычкындырдым дагын, капкага җүнәлдем. Әртәшкә белән Әнүткә җортка узганнар иде инде, ләкин үзләре генә түгел, Әнүтәнең сеңелесе Дәшүк белән. Аңа карау белән мин бу җакты дөньҗаның асылын, тормыш дигән буш отпусканың максатын, кеше гомеренең кыска бер мизгел икәнлеген аңлыйм – шуның кадәр дәген чибәр, шат күңелле, ачык җөзле, төз фигуралы, дәртле-җалкынлы ул кызый. Ә кулым тәненең берәр җиренә кагылып үтсә, мин үземне гомумән таракан җомыркасыдай кечкенә бер субъект итеп тоя башлыйм – шундый көчле аның теге ние... аурасы диләрме әле?.. Ләкин... ходай шул балага барысын да бирсәм күп булыр дигән ахырысы – аны тумыштан сукыр итеп җараткан.
Әртәшкә энекәшем белән эт җазмышы турында сйләшә-сөйләшә, өйгә кердек. Сиздем: капка җарыгыннан безгә үпкәле бәбәкләре белән Геббельc карап калды. Мәхәббәт колы, танавына төкерим! Әйдә, үпкәсенә тыгылсын! Әгәр бик кирәк дип тапса, мәйтәм, җаратса, минем Җолдыз үзе чыгар әле аның кырына. Монда урам бурзайлары җыеп җатырга минем җорт сезгә кәкәйле абзар түгел ич! Авылда торсам дагын, мин үзем мал асрап мәтәшмим. Җаратмыйм мин аның ише кара эшне. Чучка түгел, хәтта ки тавык-үрдәк тә тотмыйм. Кемнең эше җук – шул тотсын! Һәм гомумән, барлык кеше үз эшен башкарырга тиеш. Шәхсән шулай уйлыйм. Бөтен кеше дәген чучка асраса, һәм күп итеп асраса, сатырга дип тә асраса, мәсәлән, кая куяр идең аның хәтле итне? Алучы булмаячак ич. Ә болай менә миндәйләр бар. Сатып алып ашаучылар. Чөнки авылда торсам дагын, крәстиән түгел, ә пролетариат саналам. Мин – нефтянкада эшлим. Акчам җитәрлек. Быел Раштуага, мәсәлән, кыш дип тормадык, Кәтүк белән Анталиҗыгә барып кайттык. Кием-салымга, шампан-тампанына акча җәлләгән җук. Кызларның икесе дәген Ижауда институтта укый.
Каралты тулы каз-үрдәк торса, җорт тулы чучка мыкырдап җөрсә, менә болай иттереп кунаклар каршы алырга вакытың булыр иде микән? Ай-һай! Шәһәр фатирларындагыдай мондый аккурат тәртип торыр идеме өеңдә? Торыр иде, пычагым! Аның урынына абзардан галошыңа ияреп кергән чучка кәкәе исе булыр иде. Шул! Үзең, җүнле киемеңне киергә дәген кызганып, җыртык телогрейка киер идең. Хатының җыллар буе җумаган халаттан чыкмас иде, сыер сауганда дагын, коймак пешергәндә дәген, күршегә кергәндә дәген шуның белән җөрер иде. Ә болай, әнә, күр минем Кәтүкне: чәч буялган (милированне димедер шунда), керфекләр сөртелгән, иреннәр кызартылган. Өстендә кыска топик, күтендә сыланып тора торган затлы штан. Ә кабатына килсәң, хушыңны җуеп җыгылырсың – шул тиклем аромат! Аннары тагын иң мөһиме – дөнҗасына төкереп дигәндәй бөтен эшеңне ташлап, Кәтүгең белән, Әртәшкә белән, Әнүтә белән бергәләшеп мунчалар кереп җата алыр идеңме? Ай-һай шул менә!
- Берәр чынаяк чәй эчеп алабызмы суганлы-җомыркалы пирог белән, - дип каршы алды кунакларны минем хатын. - Әйдәгез, әйдә!
Туганнарыбыз чәйдән баш тарттылар. Никәй абыйларга барган булганнар икән. Әле җаңарак кына кайтканнар. Ләкин берәр уймак мәй артык булмас, диеп көлештеләр. Чыны да шул, артык булмас. Мин дә аларны хупладым. Хупладым дагын, күз ачып җомган арада бер "Мамадыш ятимен", суыткычтан үрелеп алып, өстәлгә менгезеп бастырдым дагын.
- Мә, пләмәш, сала тор, - дидем Әртәшкәгә. – Бир, Кәтүк, рюмашкаларыңны, ташла әле шул печәнлегеңдә казынуыңны, - дидем тәрәз төбендәге гөлләре җаныннан китә алмый интеккән хатынга.
Ә үзем, герләрен берәм-берәм тотып күтәреп, стенадагы сәгатьнең чылбырын тартам. Тиздән алты тапкыр кычкырасы бар кәккүгемнең, җә идәнгә кадәр төшеп җитер чылбыры, мәйтәм. Шуннан соң икешәрне җиффәрдек. Иснәдек, капкаладык бераз дагын, җыенып, кереп киттек мунчага. Күзем җуанычы Дәшүк кенә өйдә калды.
- Әзер булып тор, - дип әйтеп калдырды аңа Әнүтә апасы, - кычкырырмын.
Нигә шулай диде – мин, мәсәлән, берни аңламадым
***
Җазык булса дагын, без мунчада парлашып-парлашып дигәндәй чират саклап, бер-беребездән читенсенеп тормыйбыз – андый оҗалу-нитү дигән гадәтләрне урамда калдырып керәбез. Дөрес, хатыннарның чишенү процессына без Әртәшкә белән кушылмыйбыз, күзәтеп тә тормыйбыз. Без болдырда тәмәке тартып калган арада Әнүткә белән минем Кәтүк, лифчик-трусикка кадәр чишенеп, мунчага кереп китәләр. Аннары без кереп чишенәбез. Без дәген трусикларны салмыйбыз.
Төпчекләребезне сулы баңкага төшердек. Әртәшкә такта ишеккә шакыды – имеш, культур-мультур! Кереп киттек мунчага. Чишенәбез. Минем монда дагын өстәл көйләнгән. Өстәлдә минералка, сыра, кабымлыклар, стаканнар бит инде. Чишенеп бетердем дәген стаканнарга сыра тутырып салдым.
- Әйдә, - дидем пләмәшкә, - эчке җакка беренче парны салып ук керик!
Стаканнарны чәкештердек, җартышарын бушаттык. Шул чак, стаканымны өстәлгә куйган арада, күзем төште бит Кәтүкнең диванда җаткан киемнәренә. Ни күрим, җубка-кофтасын гына түгел, лифчигын дагын салып калдырган түгелме соң бу?! Стенадагы чөйдә эленеп тора Әнүткәнең киемнәре – җалт! итеп шунда карадым. Ничава сибә! Түзмәдем, Әртәшкегә эндәштем:
- Карале син боларны, лифчикларын салып калдырганнар ич!
Пләмәш үзе дәген күреп өлгергән икән инде.
- Болар, - ди бу миңа, - безгә сюрприз җасамакчы булганнар ахырысы, дәдәй. Әйдә, үзебез аларны кызык итәбез – трусикларны салып калдырабыз!
Ну, саббакы пләмәш! Маладис инде үзе! Әйтте исә шулай эшләде дәген – салды дагын ташлады трусигын. Нишлим, мин дәген салып аттым. Мин алдан, Әртәшкә артымнан – ишекне ачып, мунчага тыктык башларны. Кердек. Ишек төбендә ике секс бомбовоз сыман ике мудак бастык та калдык – пәриләребез лифчиксыз түгел икән ләбаса! Чукынды безнең кызык итүебез! Әй, тотындылар көлергә! Әй, тотындылар! Ну, көлеп күрсәттеләр дәген, белләхе-мухылар! Күтеңә тай типкән ситуациядә калдык, кыскасы. Әмма, күрше Михләй әйтмешли, маңкаңны салындырып басып торудан файда җук – нидер эшләргә кирәк. Мин пләмәшкә борылып карадым. Ә Әртәшкә, "нишлик соң инде?"дигәндәй, миңа төбәлгән.
- Әй, - дидем дәген шатыр-потыр менеп киттем болар янына ләүкәгә.
Минем бу гамәлем иң дөрес адым булды. Пләмәш тә миннән калмады – ләүкәнең арткы почмагына чумды.
Көндезләрен җакты дисәң җакты түгел, караңгы дисәң алай караңгы дип тә булмый безнең мунчаны. Интим шартлар, кыскасы. Болай дагын бер-беребездән оҗалу дигәнне оныткан адәмнәр булганга күрә, шәрәлегебез аркасында башны ташка ормадык, асылынмадык, бер-беребезнең күзләрен чукымадык. Пар салып җибәрдем. Уй-җуй, каты чыкты! Күберәк булды бугай – кызлар идәнгә тәгәрәде.
- Чабына торыгыз! – диде дәген минем Кәтүк, тышка чыгып китте.
Әнүткә калды.
- Ә мин чабынырмын пажалуй, - диде ул, иренә карап.
- Кызу ич бу! Ничек чабынасың монда? – дип, колакларын уырга тотынды Әртәшкә.
- Бик кызу булса, чыгып тор! – диде аңа каршы Әнүтә. - Бар, җиңгәчәңә берне салып бирерсең. Ә дәдәй миңа массаж ясамасмы...
Ә үзенең күзләре әле Әртәшкәгә, әле миңа җөгерә. Җәнәсе, икебез белән дә киңәшә.
Мин аны-моны абайлаганчы, бу мәгълүматны башымда "чәйнәп", миемә сеңдергән арада пләмәшем сикереп төште дәген чыгып та китте, ыштансыз күтен ялтыратып. Тагын икәү калдык Әнүткә белән. Нишлим, куркак яисә импотент, "зәңгәр" яисә теге ни... кем әле... транссексуал... тучны, транссексуал түгел бит мин. Чыгып качмадым. Киресенчә, эчемдәге шатлыгым тышыма бәреп чыкты – бот арасындагы дәртем уяна башлады. Җук, тукта, җегет! Әтәчләнми генә тор әле! Иртәрәк! Шулай итеп, үземдәге айгырны көч-хәл белән җөгәнләргә тырышам. Һой, кая ул!? Тынычланамы соң?! Аптырагач, үрелеп, себерке алдым дагын ташлар өстенә салдым. Әнүткә торып басты. Бөтен фигурасы белән иң матур позада торган модель диярсең! Ул буй-сынның зифалыгы! Ул билнең нечкәлеге! Ул тар гына лифчик астыннан кабарып торган имиләрнең күзгә күренеп торган җомшаклыгы! Үзем себерке белән селтәнәм, үзем бер җаккарак җылышам, Әнүтәгә урын бирәм, җәнәсе. Менеп утырды бу. Син әллә толып киеп утырасың, әллә шәрә - миңа барыбер дигәндәй, оҗалу-нитү җук.
- Әйдә, Әнүтә, җат сузылып, - дидем тегеңә. – Массажга күчәбез. Сине баштан бал белән, аннары тоз беләнме, әллә киресенчәме?
- Ничек тә җарый, дәдәй.
Ну, Михләй әйтмешли, ыштуж, ничек тә җараса, җаратабыз аны, дим эчтән генә, килештерәбез.
Әй, тотындым Әнүткәне изергә дәген уырга! Әй, ышкыдым! Әй, сыттым! Әй, сикерттем! Элгәре үзем идәнгә баскан килеш ышкыдым. Аннан, тезләремне аерып, моның күтеннән аскарак ботларына менеп атландым. Хет теләсәң нишләт син ул гайрәтле "малай"ны, торды дагын басты инде. Мин Әнүткәнең җилкәләренә үреләм, ә ул аның трусигына тиеп китә. Трусигы инде, мин сиңа әйтим, бер тар гына, нечкә генә җефәк кисәге! Минем "малай" шулай берничә тапкыр күтенә терәлеп-терәлеп алса дагын, Әнүтә ризасызлык белдермәде үзе, "ах, син оҗатсыз!" дип дау куптармады, атылмады-бәрелмәде, сүгенмәде-орышмады, хәтта пышылдамады дагын. Киресенчә, минем "дус" ышкылган чакта хәрәкәтләнеп тә алды кебек әле.
Идәнгә сикереп төшеп, ләүкә буена басырга туры килде, чөнки ботларын, күтен изергә кирәк. Мин төшүен төштем, "җәрдәмчем" генә төшми, җәгъни мәсәлән, тынычланмый, һаман торып баскан килеш минем бот арасыннан тырпаеп тора. Трусигым булса күттә, бер хәл – моның кадәр уңайсыз сизмәс идем үземне, чөнки нихәтле генә әрсез булсам дагын миндә бит әле оҗалу хисе чукынып бетмәгән. Оҗатын оҗат, әмма рәхәт тә бит әле. Менә, шундыен бер хис инде: эчемдәге бер "мин" оҗала, аптыраганнан нишләргә белми, бу "дус"ның туган тиешле чит хатын алдында болай шәрә тырпаеп торырга җараманлыгын аңлый, ә икенче "мин" – шайтандыр мөгаен – беренчесе оҗалган саен татлырак хис кичерә, яшертен дәрт, серле теләк белән һаман яна, һаман катырак та зуррак булган кебек сизелә, һаман хыялына омтыла, суыну, сүрелү, шилеп төшү турында уйлап та карамый. Имән ботагы кебек тырпаеп торган "коралымны" ничек тырышсам дагын җәшерә алмаганымны үзем генә түгел, Әнүткә дәген аңлады инде. Аның бу җактагы кулы "җалгыш кына" ләүкәдән шуып төште дәген минем шул "ботагыма" терәлеп калды. Ах, мин әйтәм, иблис тә хатын икән бу! Минем "таяк"ка тиеп киткәч, кулын кире тартып алырга тиеш иде ич инде, ә ул нишләде? Ул, инде күптән шуңа әзерләнгән һәм шул гамәлен тәфсилләп планлаштырган кебек, минем "дус"ны эләктереп алды дагын учына кысып алды. Аның бармаклары сихерледер бугай. Үзем Әнүткәнең ботларына тоз ышкыйм, үзем оҗатсыз "дустым"ны аңа җайлырак итеп борылам. Ул шундый тирән мәгънәле итеп ыңгырашып куйды ки, момент аңладым: ботларына гына түгел, җарамаган оятсыз җирләренә дәген массаж сорый. Ну, Михләй әйтмешли, олау башыннан төшмичә, эшкә дәген керештем: искиткеч ләззәтләнеп, мәслихәт хисләр кичергән халәттә Әнүтәнең трусигын салдыру процессын башладым. Җаш-җошт иттереп, ашык-пошык салдырмыйм, ә бик татлы һәм шифалы бер процедура уздырган кебек, салмак кына ышкый-ышкый, сантиметрлап төшерә-төшерә генә салдырдым. Үзем әкертен генә резинкасын ике куллап бөтерә-бөтерә тәгәрәтеп трусик салдырам, үзем уйланам: ну и шту?! Дәлше нәрсә? Барыбер нитеп булмый ич инде! Җарамый дагын, булмый да! Шунда зина кылып җатып булмый ич инде! Ишекнең теге җагында минем хатын белән Әнүтәнең ире утыра, ә без монда... көпә-көндез... "бәрешеп" җат инде! Җук, җук! Әллә ничек бит! Кәтүгем мине бәреп үтермәс, кәнишне. Киресенчә, "маладис!" дияргә мөмкин. Әллә ничә тапкыр, порнофильм караганда, әллә чынлап, әллә шаяртып, тәкъдим иткәне бар: әйдә, Әртәшкәләр белән урыннарны алышып карыйк дип. Әле менә хәзер дәген нишләп җаталардыр алар анда. Тавыш-тыннары дагын ишетелми... Әй, нәрсә баш катырам мин?.. Соң! Әлбәттә, вино чөмереп, тик кенә утырмыйлар булырга тиеш алар. Мөгаен, тирәнгә үк кереп киткәннәрдер... Ә мин монда тиеп карарга дагын оҗалып торам. Шул уйлар миңа көч бирде. Трусигын салдырып бетердем дәген Әнүтәнең бот араларына кереп киттем. Имеш массаж ясыйм. Әллә кайлардан уратып-нитеп тормадым, бармакларым белән туп-туры тирәнгә чумдым. Күтен күтәрде, туңкайды бу. Мунча онытылды, массаж миңа күчте. Стоп! Мунчаны онытырга җарамый! Тегеләр нишли икән, тегеләр? Минем Кәтүк Әртәшкәнекен нишләтә микән?! Шәп-шәрә килеш икәү генә рәхәтләнәләр бугай шунда, кысышып та кочышып, үбешеп тә ялашып. Оҗатсызлар дип тә булмый, әлбәттә. Классташлар ич! Темалары элгәредән туры килеп торадыр ие, хәзер дәген һаман шулай. Ә мин монда, безне "бәрешеп" җаталар ахырысы дип уйламасыннар өчен, каен себеркесе тотып, шапылдатып та шопылдатып, ахылдап та ухылдап, Әнүткәнең аркасын чабарга мәҗбүр. Ну, мәҗбүр дип инде, алай ук мәҗбүр түгел түгелен. Рәхәтләнеп чабам мин аны. Ул "кәнфит" суыра, ә мин аны чабам. Бу секс түгел ич, бу – мунча керү. Безнеңчә мунча! Шул картинаның дәвамы иттереп, мин икенче кулымны Әнүтәнең матурдан матур имчәкләренә җүнәлттем. Ул бит инде гәүдәсе белән миңа табан борылып ятты: бер кулы мендәр урынына баш астында калды, икенчесе минем станокны эләктергән. Ә аяклары тездән бөкләнгән килеш киң итеп аерылган. Мә, җәнәсе, дәдәй, карасаң – кара, тотсаң – тот, рәхәтләнеп кал! Каршы түгел, короче. Бер имчәген дерелдәтә-дерелдәтә кыскаладым, икенчесен... Күзләрен җомды бу. Ыңгыраша. Үзе һаман кеткелди:
- Роман дәдәй, - дигән була, - нишләтәсең син мине? Әллә нитмәкчеме?
- Җук, - мин әйтәм, - Әнүткә, тәнеңдәге бер җирең дәген массажсыз кала күрмәсен генә дим.
- Ой, рәхмәт инде!
Ә үзе шул "кәнфит"не җалый-җалый көлә башлады. Ләүкәне дер селкетеп көлә бу. Кычкырып көлә бит, җен. Бөтен дөнҗага ишеттереп. Җарый әле, көлү зина кылу түгел.
Әнүтәнең кетер-метер көлгән тавышы теге җактагыларны дагын мәхәббәт болытларыннан җиргә төшерде бугай – баштан ишектә минем хатын күренде. Аның артына терәлеп, җук, җабышып ук диярлек Артем ияргән. Минем хатынның күтенә үк ник җабышкан икән дисәм, бераздан соң аңладым. Кәтүк, кискен генә борылып, сикереп диярлек ләүкәгә менеп кунуга, энекәшемнең тырпаеп басып торган әкәләсе күренде. "Күренде" дию – бер, бу очракта ул күренде генә түгел, ә горур һәм важный кыяфәттә пәйда булды. Ничу гына икән бит минем пләмәшнеке дә, саббакы. Стриптизер сыман басып калды бу шулай идән уртасында. Минем Кәтүкнең тәне бик ысвижи ич аның, ние дәген чүпелдәп кенә тора, ә авызы шапылдаган инде.
Ул арада Әнүткәнең истерикасы бераз басылган иде, болар килеп кергәч, аска таба борылып ятты. Ләкин күзләре, әлбәттә инде, иренең корсактан аскы ягына барып төртелде. Барып та төртелде, кадалып та калды шунда. Менә тора бит, малакай гынам, шар ачык күзләре белән шул кәртинәгә терәлеп. Авыз дагын ачылды. Әллә чын, әллә җүри кыланып – ычкылдык тоткан кебек "ыңк!" иттереп куйды.
- Оһо, - диде аннары. – Сез анда тик кенә утырмаганнар икән бит, хәшәрәтләр!
Әртәшкә югалып калмады, оҗалып тормады – оятсызлык объектын кулы белән каплагандай кыланып, хатыны җанына менеп утырды. Кәтүк кырыйгарак җылышты.
- Әллә соң "сукыр шәрәтәкә" уйнап карыйбызмы?!
Моны Кәтүк әйтте. Мин гомеремдә андый уенны ишеткәнем юк иде. "Сукыр тәкә" дигәнне беләм. Ләкин Әртәшкә белән Әнүтә дәген "сукыр шәрәтәкә"не беләләр булып чыкты.
- Күзләрең бәйләгән килеш каршыңдагы шәрә кешенең кем икәнен әйтү инде, дамы, - диде Әртәшкәнең хатыны.
- Мин каршы түгел, "за!" – дип раслады пләмәш үзе.
"Ничава сибә!" – дип уйларга гына калды инде миңа.
- Дәдәй, син белмисеңме әллә?
Әртәшәнең бу соравы мине уңайсыз хәлдә калдырды. Чөнки "сукыр тәкә"не без кечкенә чакларда үзебезчә уйный идек. Картнашучылар арасында санамыш саныйсың да, "тәкә" сайлыйсың. Ул сайлау болайрак була. Тезелеп басабыз. Беребез, үзен дәген кертеп, саный: "Антый, бантый, бер карчык. Син кал, син кал, ә син чык!" Шул соңгы иҗек төшкән кеше "тәкә" була инде. Аның күзен бәйлибез. Башкалар бүлмә буйлап таралыша. Ну, теге мескен беребезне тотырга тиеш инде. Аның кочагына эләккән бәндә башта бер җәза үтәргә тиеш, аннары – үзе "тәкә" ролен башкарырга.
- Мин сиңа сөйләгәнем бар бит инде, Ромашка, сигезенчедә укыганда әнкәй мине кычыткан белән җарганны, - бу репликасы белән Кәтүк миңа җәрдәмгә килде, имеш. Үзе ни хикмәт, шул сүзләрне сөйли-сөйли, "җалт!" сикереп төште ләүкәдән. Һич оҗалып-нитеп тормастан, бер кулы белән бот арасына тыгылып, җоннарын шытырдатып тарады, икенче кулындагы чүмеч белән таздан су алды, шуннан соң идәнгә чүгәли төште дәген, ышкый-ышкый, аскы җакларын чайкатырга кереште. Ну, кем дисең инде моны, "бия!" димичә! Анда, мунча болдырында, Әртәшкә-пләмәш алдында ботларын кысып кына утыргандыр дисеңме моны. Утыргандыр, көт! Җуынырлык булгач...
Тучны. Искә төште.
- Ә-ә! Ну-ну-ну. Тулькы нәрсә өчен кыйнаганын гына аңламаган идем әнкәңнең сине. Нүжәли ул вакытта ук шәрә чишенеп уйный идегез, ә? – минем күз алдыма чәбәкли-чәбәкли "сукыр тәкә"не котырткан унбиш җәшлек шәрә авыл кызлары, бармак хәтле "кәнфитләр"ен тырпайтып җөгерешкән малайлар килеп басты. Менә икән минем Катюшаның тәҗрибәсе каян башлана! Менә күпме стажы бар икән бу алашаның!
- Ну, кәнишне! Ә сез нәрсә, уйнамый идегезме? "Качыш-пычыш" кына уйный идегезме әллә?
- Җарый, җарый, аңладым, - дидем мин, - аның хәтле кыргый түгел бит әле...
- Җараса, әзерләнегез, - диде Кәтүк. – Кергән-кергән чабынып алыгыз инде... Аннан күз күрер... Әйдә, Әнүтә, без чыгып торыйк.
Чыгып киттеләр. Без, эсседән колакларны бөрештереп, ләүкәдә утырып калдык. Менә тагын аптыраш: Әртәшкә белән сүзне ничек башларга? Безнең бергәләшеп мунча керү гадәтебез эротик уеннан чынлап торып азгын секска әйләнеп бара түгелме соң? Ләкин җукка гына борчылганмын икән - Әртәшкә сүзне үзе башлады:
- Теләсәң нишләт, дәдәй, - дип сөйләп китте ул, - тик мин ни бит... Кәтүгеңне теге ни...
Эсседән икебезнең дәген җөзләр кысылган, авызлар ачылган. Мин сузылып җаткан, ә пләмәш салмак кына, сак кына минем арканы чаба. "Беләм инде, күптән сизенеп җөрим", дим эчтән генә, ә үзем гаҗәпләнгән кебек тыңлап җатам. Пләмәш, бераз тын алып, ухылдап торды дагын дәвам итте:
- Әнүткә белән син дәген... дәдәй, ни... кыенсынма! Ул каршы түгел, үзе әйткәне бар... Ә без Кәтүк белән мәктәптән бирле...
Менә бу ичмасам туганнарча, дип уйлап җатам. Әйтәм дәген, мунчада без Әнүтә белән бик еш икәү генә калабыз, ә Әртәшкә белән Кәтүк гел болдырда, гел тышта. Менә икән этнең койрыгы кайда!
- Җарар, Әртәшкә, җарар, - дим, белеп җөргәнемне бүтән җәшерергә дә тырышмыйча. – Мин бер дә каршы түгел, минем хатын сиңа ошый икән – рәхәтен күр. Мин бик риза! Алайса, Әнүтә белән миңа да җарый инде, җәме?!
- Җә, җә! Теләсәң нишләт, дәдәй!
Чабынып туйдык. Зур мичкәдән сап-салкын су белән коендык та, мин, болдырга чыкмакчы булып, ишекне эттем. Әмма "Җук, җук!! Чыкмый торыгыз!" дигән чыр-чу белән хатыннар ишекне ачтырмадылар. Нәрсә булды инде бу? Нәрсә булсын – нидер майтаралар бугай бу оҗатсызлар. Әртәшкә белән бер-беребезгә капрашып алдык дагын кире менеп утырдык ләүкәгә. Артыбыздан ук диярлек ишек ачылды дагын минем Кәтүк тавышы яңгырады:
- Кайсыгыз "шәрәтәкә" булырга риза? Бер генә кат уйнап алабыз дагын...
Ну, безнең хатыннар! Безнең хатыннар шул ул!
- Икебез дә, - дип кычкырдык без, бер-беребезгә карап.
Кәтүк уен кагыйдәләрен аңлатуын, яки инструктаж уздыруын, дәвам иттерде:
- Тә-ә-әк, ыштансыз җегетләр! Хәзер тәрәзәнең жалюзиен абсалют тома ябабыз дагын утны сүндерәбез. Мин икегезнең дәген күзләрен бәйлим. Тә-ә-әк, менә шулайтып... Әйдәле, Әртәш, хәзер синекен... Булды бу. Хәзер көтегез. Беребез керә дәген, менә шунда уртага килеп, алдыгызга баса. Башка, биткә, чәчләргә орынмый гына аның кем икәнен әйтеп бирерсез...
Менә башланды тамаша! Кәтүк чыгып китте. Без, ике дивана айгыр, анадан тума чишенгән һәм күзләре генә сөлгеләр белән бәйләнгән килеш мунча уртасында басып калдык. Бераздан ишек ачылган тавыш ишетелде. Кемдер керде. Чандагы суның кайнаган тавышына капланып, берәү каршыга килеп басты. Чукынмыш та кызык икән бу уен! Менә син хәзер каршыңдагы хатынның кем икәнен, шәрә тәнен сыйпап кына, белеп кара әле. Кәтүк белән Әнүтәнең бөтен зифа габаритлары бер чама шул. Имчәкләрен капшарга дип кулларны алга суздым. Үзем Әртәшкәгә эндәшәм:
- Син, мин әйтәм, бераз сабыр ит әле, җәме!
- Ы-һы! – диде дә тынып калды пләмәш.
Менә куллар. Кулын тотып кына кемнең кем икәнлеген белеп булмый шул! Яшь чакта булса гына...
Менә бил. Искиткеч сексуаль өлеше ул хатын-кыз тәненең! Аны ике куллап ике яктан җомшак кына кочып аласың дагын җә өскә таба, җә аска таба шуасың. Кулларны өскә шудырганда баш бармаклар имчәкләргә барып төртелә, ә аска шудырсаң – учлар үзеннән-үзе күт алмалары өстенә барып ята. Туктале, тукта, нечкәреп киткәнме соң бу хатынның биле?! Әллә күз бәйләгән килеш тотканга шулай сизелә микән?
Менә корсак турысы! Ну, нәрсә инде бу? Корсак бөтенләй шиңгән ич моның! Кәтүкнекеме соң бу корсак, әллә Әнүтәнекеме? Кәтүкнең пресс катырак иде кебек шул. Димәк, бу Әнүтә булырга тиеш. Тик... алай дисәң... Кендегенә кагылып, бармак белән бораулап карадым – монысы бөтенләй җәп-җәш, ир-ат кулы кагылмаган кызларныкы кебек. Нүжәли мунча шулай нечкәрткән бу гәүдәне, шомарткан бу тәнне? Шул чак башка яшертен генә бер шик керә башлады: Әнүткә дә түгел, Кәтүк тә түгел... Җук, җук! Кем булсын тагын?! Җук инде, булмас ла! Аны монда ике мужик янына шәрә чишендереп кертеп бастырмаслар...
Менә имчәкләр! Җә аллам! Бу имчәкләр бит Әнүтәнеке дә, Кәтүкнеке дә түгел бугай! Бу бит... Бөтенләй миңгерәдем. Имчәкләрне тегеләй дәген уып карыйм, болай дагын җомшак кына кыскалыйм. Чеметкәләп алдым. Ләкин ник бер "эңк!" иткән тавыш чыксын! Бу имчәкләрне кысудан бөтен азгын теләкләрем баш күтәрде. Шул теләгемне ботына терәп куйдым. Караңгы ич, мин әйтәм, беркем күрми ләбаса! Ләкин каршыдагы хатын - әллә Әнүтә, әллә Кәтүк – арткарак чигенде. Ошатмадымы, оялдымы? Кәтүк булса, минем алай кагылуыма бер дә каршы килмәс иде мөгаен. Әнүтә дәген, киресенчә, ныграк терәлер иде шәт. Әллә шулай кыланалар гынамы? Хәйләкәр төлкеләр!
Имчәкләр белән дә буталып кына беттем. Кочаклаган килеш кулларымны аркасы буйлап шудырдым дагын күтеннән кочып алдым. Болай иткәндә Әнүтә-Кәтүкнең имчәкләре күкрәгемә терәлде, корсаклар бергә кушылды, оҗат дигән хиснең барлыгын да оныткан азгын "теге нием" моның корсак астындагы иңкүлеккә барып чумды дагын төртелеп калды. Хатынның тын алуы борын төбемдә үк ишетелә башлады. Сиздем: тынычлыгын җугалтты бу – сулышы ешайды, сизелер-сизелмәс калтыранган кебек булып китте. Бетте! Аңладым мин бу тамашаны! Корсак астындагы өч почмаклы иңкүлек тә түгел, имчәкләрнең башкача җомшаклыгы да түгел, күт алмалары арасыннан бармак белән шудырып узганда күтенең ирексездән кысылуы да түгел, ә сулыш алуындагы оялу, курку төсмерләре, дулкынлану амплитудасы сиздерде – бу хатын Әнүтә җә Кәтүк түгел. Алайса, кем соң? Баш мие җәшен тизлеге белән эшләде. Кем булсын?! Кочып карау түгел, кулыннан тотып карау турында хыялланырга дагын кыймаган оҗмах кызы Дәшүккә "әзер булып тор!" дип кычкырып калуларының сере менә шулдыр инде. Безнең кырга мунчага чакырганнар икән болар бу хур кызын.
Үз ачышыма үзем ышанырга кыймыйча гына бер адым арткарак чиктем дәген Әртәшкәгә эндәштем:
- Мин таныдым бугай... Хәзер, давай, син капшап кара!
Озак капшанды пләмәш. Аның "һы!", "кем соң бу?" дигән мыгырданулары гына ишетелгәләп алды. Мин, тын да алырга куркып, фантазияләрем белән канатланып басып тордым. Менә ич, Дәшүкне капшадым ич! Хәзер аны Әртәшкә капшый! Әй, изаландым инде шул уйларга исереп! Әй, дәртләндем! Бөтен тәнем котырды кебек. Котырмассың!
- Булды, - диде Әртәш. – Таныдым мин дәген...
Без күзләргә бәйләгән сөлгеләрне салганчы ишек ачылып ябылды. Жалүзине ачырга үрелгәндә мунча алдыннан хатыннар кычкырды:
- Ну, азгын айгырлар, әзерләнегез! Хәзер тагы да кызыграк кино башлана!
Вы прочитали 1 текст из Татарский литературы.