Горбәтнамә (өзекләр)

   (Читтә Йөрүче Хикәясе)
  
  (өзекләр)
  
  Хөрмәт һәм өмет турында
  
  Йөри идем җиһанда шатланып мин,
  Яши идем исән-сау һәм дә имин:
  Күңелем кайгысыз, ризкым күп иде,
  Дусларым күп, дошманнарым юк иде.
  
  Һич үткәнем өчен аһ ормый идем,
  Киләчәгем өчен кайгырмый идем...
  Булып көн-төн галимнәр арасында,
  Әшем юк иде дөнья гаугасында.
  
  Олугълар күрсәтәләр иде шәфкать,
  Кечкенәләр күрсәтәләр иде хөрмәт.
  Рәхәт яши идек ярым белән дә,
  Сөекле балакайларым белән дә.
  
  Уем юк иде дошманым булыр дип,
  Бу рәхәттән мине мәхрүм кылыр дип.
  
  Җәбер-җәфа һәм горбәтчелек (сәяхәт кылу) турында
  
  Чыгып бер дошман адәм шундый чакта,
  Мине зинданга салдырды нахакка.
  Кинәт юк булды рәхәт, татлы көннәр,
  Сорашмады, килеп, хәлем акыннар.
  
  Бу аерылу уты көйдерде башым,
  Куземнән акты даим канлы яшем.
  Әгәр килсә кешегә мондый кайгы,
  Кояш та күренер булып караңгы.
  
  Кечем бетте тәмам сабыр итәргә,
  Керештем шафкатъ ингәнен көтәргә.
  
  Сабырлык итү турында
  
  Сабыр ит син, бәла килсә башыңа,
  Шекер ит Тәнре биргән язмышыңа.
  Күтәр син өстеңә килгән бәлане,
  Чыда, беркемгә дә фаш итмә аны.
  
  Сабыр итте боекләр күп җәфага,
  Ничаклы булса да түзде казага.
  Сабыр иткән кеше табар камиллек,
  Кыенлыклар китермәс аңа кимлек.
  
  Моны яздым итеп сезгә васыять,
  Дәва булсын, укыгыз берничә кат.