Бутаган

(юмореска)
Искәндәрнең бүген кәефе яхшы, дөньясы түгәрәк иде. Нишләп шулай булмасын, эшләре гөрләп бара, сәламәтлегенә зарланмый, гаиләсендә иминлек...
Гаилә дигәннән, бүген иртән хатыны: «Отгул алдым, көне буе өйдә булам»,- дигән иде. Кая, шалтыратып хәлен белим, нәрсәләр майтара икән, дип, Искәндәр телефонга ябышты. Гадәттәгечә, телефон төймәләренә «шалт-шолт» басып, номер җыйгач, трубкада пипелдәгән тавыш ишетелеп торды да, Искәндәрне гаҗәпкә калдырып, ниндидер ят ирнең: «Але»,- дигән карлыккан тавышы яңгырады. Искәндәр каушавыннан ни дияргә дә белмәде. Бары тик:
- Миңа Җәмилә кирәк иде,- дип кенә әйтә алды.
Ә үзе күңеленнән: «Кем ул? Нишләп трубканы Җәмилә алмады икән?»- дип уйлады.
- Нәрсәгә сиңа Җәмилә?
Телефоннан сөйләшүче мужикның тавышы катгый иде. Искәндәрнең шалтыратуына бераз гына ачуы да килгән кебек. Югыйсә, кем кемгә ачуланырга тиештер бит?..
- Кирәк иде! Чакыр телефонга үзен!
Теге адәм дә бирешергә җыенмый, бераз эндәшми торгач:
- Кем син? Нигә кирәк сиңа Җәмилә?- дип сорады ул.
Вәт нахал, нәрсә дип тора бит! Искәндәр үз-үзен кулга алырга тырышты. Шулай да, дулкынланудан аның тавышы калтырана башлаган иде инде.
- Мин аның закунный ире, бик беләсең килсә. Я, күңелең булдымы? Ә хәзер тиз генә Җәмиләне чакыр!
Трубкадан теге ирнең кычкырып көлгәне ишетелде.
- Ха-ха-ха! Ире? Җәмиләнең ире юк аның...
«Болай булгач, мин өйдә юкта хатын читләр белән чуала инде. Бу җирбиткә, ирем юк, дип, алдаган, димәк», дигән уй яктырып алды Искәндәрнең баш миендә.
- Нәрсә хахылдыйсың? Хәзер кайтам да муеныңны борып, башыңны кесәңә тыгып куям бит,- дип җикерде ул трубкага.
Тик теге баштагы мужик кешнәвеннән туктамады.
- Теге дөньядан кайткан кеше юк әле хәзергә,- диде ул, артык исе китми генә.
Әлеге сүзләр Искәндәрне бөтенләй чыгырыннан чыгарды.
- Ыслуши, син кайчаннан бирле Җәмилә белән чуаласың?- диде ачуына буылып.
- Күптәннән очрашабыз. Шуннан ни әйтмәкче буласың?
Димәк, Искәндәр күптән «мөгез йөртә» булып чыга инде. Кайбер көннәрдә, эштән кайтканда, хатынының күзләре май ашаган мәченеке шикелле ялтырап торуыннан шикләнгәләгән иде аны.
- Көн саен очрашасыз штоли?
- Почти. Куна калган көннәр дә булгалый. Әле бүген дә...
- Тукта, тукта, ничек инде бүген дә?
- Ә менә шулай, бүген дә мин аның янында кундым.
Искәндәр аптырап калды. Ничек була соң бу? Ул үзе бүген хатыны куенында йоклады түгелме соң? Ә бу җирбит Җәмилә янында кундым, ди.
- Әйт әле, агайне, телефон номерыгыз ничек анда сезнең?
- Ике, утыз дүрт, илле алты!
Бу алар телефонының номеры түгел бит! Искәндәр, шунда гына, телефон номерын буташтырып җыйганын аңлап, ботына чабып куйды.
- Тфү, шайтан, нишләп башта ук шулай димисең аны, башны буташтырып ятасың?
Ул кабат ашыкмыйча гына өй телефонының номерын җыйды. Озак та үтмәде, трубкадан Җәмиләсенең былбыл сайравына охшаган ягымлы тавышы ишетелде...