Туган Җиремә

  Айрылып китсәм дә синнән гомремнең таңында мин,
  И Казан арты! Сиңа кайттым сөеп тагын да мин.
  
  Ул таныш кырлар, болыннар тартты әүвәл хиссеми!;
  Тарта торгач куймады, кайтарды ахыр җисмеми?.
  
  Кысса да синдә фәкыйрьлекләр, ятимлекләр мине,
  Изсә дә үз ишләремнән хур ва кимлеклар мине, —
  
  Үтте инде ул заманнар, очтылар шул кош кеби;
  Уйласам, ул көннәрем тик кичтә күргән төш кеби.
  
  Бәрсә дә дулкыннарың, һич алмады, гаркъ итмәде;
  Алды дүрт ягымны ялкын, якмады, харкъ итмаде".
  
  Бу сәбәптән аңладым мин, и туган җирем, синең
  Җанга ягымлы икәндер ялкының да дулкының!
  
  Җәмләтән? изге икән ич: инешең, чишмәң, кырың,
  Юлларың, авыл, әвен, кибәннәрең дә ындырың;
  
  Һәр фосулы әрбәгьһәң!: азын, көзең, җәй, кыш көнең;
  Барча, барча ак оек, киндер, чабата, ыштырың!
  
  Һәм кетучен, этләрең, угез, сыер, сарыкларың;
  Барчасы яхшы: бүре, җен, шүрәле, сарикьларың?.