Кайгы

  Китсен моннан зур кайгы,
  Минем алда тормасын;
  Йөдәгән җанны, җил-давыл күк,
  Уңга-суңга бормасын!
  
  Бормасын аны һичбер якка,
  Ул таш-тау күк ныгып утырсын;
  Кайгылы чакта җыйган уйдан
  Савытын басып тутырсын.
  
  Тутырсын савытын нык уй белән,
  Ул соңыннан аңар куаныр;
  Алҗыган чакта тилпенмәсә,
  Талир күк[2], бәла уалыр.
  
  Уалсын бәла, ярылсын,
  Каушатып җанны җиңмәсен;
  Таудан чыгып, диңгез белән
  Сыналган җанга килмәсен!
  
  Килмәсен җанга шаулап-улап,
  Ул үлән күк аннан сыгылмас;
  Аның куәте кагылганда,
  Каушап, калтырап егылмас!
  
  Егылмас инде сыналган җан,
  Син һәрчакта аңа күрендең;
  Куәтең, иркең аңлаткачтын,
  Үзең дә каушап сүрелдең.
  
  Сүрелдең инде, бөкре кайгы,
  Ялкының һич тә кыздырмый,
  Эчкә кереп кайнатсаң да,
  Куәтең мине сыздырмый!..
  
  Юансын җан шуны уйлап,
  Югыйсә монда калтырар,
  Дөнья утына түзгән җан
  Буласы көндә ялтырар!
  ____________
  [2] Талир күк – тәлинкә кебек.