Қобыланды батыр

  (Жырдан үзінді)
  
  ...Арыстан туған Қобыланды
  Күн шығуға қарамай,
  Ат қоюға ойланды.
  Ата-анасы, ел-жұрты,
  Қара Қыпшақ баласы
  Жатқаннан соң байлауда...
  Қақпаның келіп аузына
  Батыр Қобылан ақырды,
  Нар түйедей бақырды,
  «Алшағыр» деп шақырды:
  «Ау, Алшағыр, Алшағыр!
  Сөзіме құлақ сал, Шағыр!
  Менің атым - Қобыланды.
  Әуелі өзің қалмай шық,
  Алды-артыңды қармай шық,
  Қалдырмастан жалмай шық!
  Арманда қапы қалмай шық!
  Қара қасқа атың міне шық,
  Оқ өтпес тоның кие шық,
  Қарыңа сүңгі іле шық!»...
  Шыдай алмай Алшағыр
  Үстіне сауыт киеді.
  Беліне байлап болатын,
  Қарына найза іледі.
  Алтын тұрман ер салып,
  Енді атына мінеді.
  Қара қасқа тұлпардың
  Құйрығын шарт түйеді.
  Шақырып тұрған батырға
  «Қорықты дер деп бармасам»,
  Алдынан жүре береді...
  Жайықтың бойы қамыс-ты,
  Бермейміз деп намысты, елі,
  Екі батыр екпінмен
  Жақындасып қалысты.
  Өшігіп жүрген батырлар
  Бір ауыз сөзге келмей-ақ,
  Шегінісіп екеуі,
  Еменнен найза салысты.
  Итерісіп тұрысты,
  Ат тізесін бүгісті -
  Бүгісе, бүгісе тұрысты,
  Біріне-бірі ұмтылып,
  Тақымдары құрысты,
  Он саусағы қарысты...
  Қанжарменен қармасты,
  Семсерменен серместі,
  Сөйтіп, ойын ойнасты...
  Қанжар қалды қайысып,
  Семсер қалды майысып,
  Ерлерің жаннан түңілді.
  От шығады ұртынан,
  Үмітін үзді Алшағыр
  Шәрі, байтақ жұртынан.
  Сол уақыттар болғанда
  Домаланып барып жығылды,
  Қара қасқа аттың сыртынан.