Küçük Ağa - 16

iştihâsı, şehveti ve her çeşit hırsı, bu arada saldırganlığı da kamçılanmış gibi azıtır, vahşileşirdi.
Çakırsaraylı ocaktaki kara-kızıl alevlerin alçalıp yükselerek, sarmaş dolaş olarak oynadıkları oyuna daldırmıştı:
"Kardeş kanı. Düşman. Vatan. Ümmet-i Mu-hammedin canı ve ırzı... Kuvva!.."
Bütün bunların sebep olduğu sezişleri tez bıraktı. Kafası pratiği daha tatlı, daha kolay, daha uygun
buluyordu. Nitekim bir karara varması da güç olmadı, önce bir silkindi. Sonra da, dakikalarca oturan onun
adaleleri değilmiş gibi bir yaylanışla ayağa kalktı:
— lkiyüzyetmiş atlı ne demek, sen bilir misin bunu Reyis bey?
Dudaklarında kendinden emin bir dev gülümseyişi vardı, elini şöyle bir salladı:
— Atlar ot ister, itler et ister, yiğitler her şey ister, yaa, işte böyle Reyis bey.
Cevabı önleyen bir davranışla kapıya yürüdü. Çıkarken de:
— Sen hele oturadur... Ben bi dolanayım. Akşama hep beraber konuşuruz, görüşürüz, dedi. Hep öyle
gülümsüyordu.
Çakırsaraylı djşarıda Hurşit'le, Hüseyin'i çağırdı. Onlara, hemen Ilgın'a, Ishaklı'ya ve Akşehir'e birer adam
yol amalarını söyledi. — Açıkgözleri seçin, diyordu. Adamlar Reis beyin söylediklerinin doğru olup
olmadığını öğreneceklerdi. Çakırsaraylı içsr-de konuştuklarının yalnız bu tarafını anlatmış; bize gözdağı
vermek istiyor, demeyi de unutmamıştı.
Yaylanın erken basan akşamı bıçak gibi soğuğunu da beraber getirmişti. Gökyüzündeki mavilikler artmıştı.
Batıya açılan vadiden geniş bir ufuk görünüyordu; ova kül rengi bir tül altında sarışın parıltılarla
sonsuzlaşıyordu. Karşı sırtı dimdik, kapkara, böyle bir hava ve bu vakitte ilk göreni ürpertecek kadar vahşi
idi. Vadi çam uğultularını, at kişnemelerini, köpek havlamalarını ve insan seslerini bir hava borusu gibi
çekiyor, büyülüyor, devrile devrile akan çayın sesi ile birleştirerek güneybatıya doğru götürüyordu. Uzaktaki
göl parçası önce pembeleşmiş, fakat kısa bir zaman sonra barut rengine dönerek dağların yaban morluğu
içinde eriyip gitmişti. Ufuk perde perde soluyor, damlıyordu.
Çakırsaraylı bütün bunları, yeni görüyormuş gibiydi. Veya şimdiye kadar esirgediği bir dikkatle bakıyordu da
ona her şey yeni geliyordu. Hiç bir şey yapmayı düşünmeden, hatta asıl o alışkın olmadığı düşünceden
kaçmak için sağa, sola gitti; odaları, ahırları dolaştı, yemek hazırlığına baktı, kimini tersledi, kiminin sırtını
okşadı, acı sözü de, tatlı sözü de bağıra bağıra vahşi gülüşü dudaklarından düşmeden söyledi. Neden sonra
yatışıp Reis beyin yanına dönerken, kapıda bekleyen Ali'ye Ali olduğunu düşünmeden -.
— Tabancası da varmış Reyis beyin, diye sırıttı ve mırıldandı: îreis, değil, reis bey!..
Sabahleyin her şeyi öğrenmiş olacak, yapmayı tasarladıklarını daha bir güzel yapacaktı. Hem de hiç vakit
geçirmeden.
— Beklettik seni de reyis bey, canın sıkıldı mı?
Fakat cevap alamadı. Reis bey rahatça uzanmış, hafif, çok hafif horultularla uyuyordu. Yemek hazır olup
uyandırılana kadar da öylece kaldı. Sanki evindeydi. Bu gönül rahatlığı da Çakırsaraylı'da ona karşı, canını
sıkan bir saygı uyandırdı. Korkmaz mıydı, hiç olmazsa birazcık olsun pirelenmez miydi bu herif?..
Yemek son derece sakin, hatta vakur başladı; fakat sonlara doğru aşırı bir neşe ve gürültü içinde bitti.
Kocaman bir tahta sininin etrafını bağdaş kurup çevirmişlerdi. Reis bey kendinden başka sekiz kişi saydı.
Adamlar oturmadan önce silâhlarını, kamalar dahil, çıkarıp bir köşeye yığdılar. Çünkü rakı da içilecekti.
Tabancalı bir kendisi, bir de Çakırsaraylı kalmıştı.
Sinide haşlanmış ve ikiye kesilmiş yumurtalar, yeşil soğanlar, tulum peynirleri, kavurmalar vardı. Kadeh
yerine kahve ve çay fincanları konmuştu. Rakı tenekesi kapının yanında duruyor, sofraya küçük bir testi ile
servis yapılıyordu. Hizmet edenlerin de silâhı yoktu.
Konuşmayı Çakırsarayh açtı:
— îyi dinlen şimdi: Reyis bey bana bir şeyler dedi, yarım yamalak ya anladım, ya anlamadım. Bi kere daha
desin de hem siz duyun, hem de ben anlamadığım kadarını anlayım. Buyur reyis bey.
Reis bey birkaç saniye durdu. Odada ne ses, ne de hareket vardı. Adamların adab erkânı övülmeye değerdi
doğrusu. Konuştu. Hâkim edası ve kendisine karşı duyduğu emniyet tesirini arttı-rıyordu. Tekrar kısacık
cümleler ve onların lüga-tmda bulunan kelimelerle Çakırsaraylı'ya söylediklerini tekrar etti. O sözünü bitirince
de ziyafet derhal başladı.
Çakırsaraylı pek keyifli idi. Şu Kuvvanın yardımı masalı sabah ortaya çıkacak, böylece de kendi itibarı
istediğinden kolay işleyecekti.
Fakat bir parça yanılıyor gibiydi. Adamlarına tesir bakımından kendinden hemen sonra gelen Hurşit ağa
fazlasıyla donuk duruyordu. Huylandı, manalı manalı bakarak:
— Hurşit keyflen, keyflen... Gerisi yalan. Reyis bey de demedi mi, ha varmış ha yokmuş şu kahpe
dünya... Hadi kahpe dünyanın şerefine...
Sonra koca bir sacın içinde nar gibi koyun geldi, saz başladı, türküler söylendi. Fakat Hurşit hep öyle donuk
kaldı. Çakırsaraylı da buna mim koydu, onun ötekilerden biriyle başbaşa kalmasını ustaca önledi.
Yatmaya çekilmeden önce Çakırsaraylı:
— Reyis bey, biz arkadaşlarla bir görüşelim, cevabı sana sabah derim, dedi.
Kısa zamanda el ayak çekilmiş, yayla kendi sesleriyle başbaşa kalmıştı. Reis bey düşünüyor ve alışkanlığının
aksine uyuyamıyordu.
Lâmba kısılmıştı, ocakta iri çam kütükleri çıtırdaya çıtırdaya yanıyor, alevler boş duvarlarda gölgelerle
oynaşıyordu.
Ve Reis bey biliyordu ki, Akşehir beklemektedir. Akşehir korkunun kesikleştirdiği nefeslerle beklemektedir.
Akşehir Küçük Hacı'yi düşünmekte, Salih'i düşünmekte, Reis beyi düşünmekte ve bu ümitsiz düşüncelerin
ardına ister istemez darağaçlarını, fişek seslerini, çığlıkları, sonsuz susuşları, o büyük, o kesin susuşları
beklemektedir.
Reis bey tek ümidin kendi oyununda olduğunu da biliyordu. Konya ateş içinde, can kaygusundaydı. Afyon'a
gelince orası bir geçit noktasından başka bir şey değildi. Afyon'a gelen kuvvetlerin gidecekleri yer günlerce
önceden belli olurdu ve Akşehir hesapta yoktu.
Bolu kaynarken, Düzce Bolu'dan beterken, Sivas, Samsun, Trabzon "Yardım" diye haykırırken, Yunan ilerler,
Rum ve Ermeni çeteleri sağa sola saldırırken Akşehir elbette hesapta olamazdı. Akşehir hesaba girse girse,
benzerleri gibi, ancak yardım ümidi olarak girebilirdi, yardım edilecek yer diye değil.
Fakat Reis beyin yaradılışı iyimserliğe yönelmişti. Bir iki bflayıp puflamak, hepsi işte o kadar. Reis bey daha
sonra hayal kurmaya başladı.
İkiyüzyetmiş at ve ikiyüzyetmiş yiğit. Şunları peşine takıp da bir Kuvvaya katabiliyor muydu? Ne muhteşem
bir şey olurdu bu.
Hem neden olmayacakmış?.. Bunların da birer kalbi, birer kafası vardı. Bunların da anaları babaları, bacıları,
karıları vardı. Bunlar da bu topraklar için vardılar!
Fakat acaba tam anlatabilmiş miydi bunu? Tereddüt içine ateş gibi düştü. Yüklendiği vebalin büyüklüğünü
anlıyordu. Hoca'nın mektubunu vermemekle iyi mi etmişti, kötü mü? Bunu bilemiyordu.
En çok ağırına giden de bu tereddüt idi. Sırf Hoca'ya kızdığı için koca kasabanın kaderiyle oynamış olmak
rezilce bir şeydi. Yatağında sağdan sola, soldan sağa dönüp dururken: "rezilce, rezilce" diye mırıldanıyordu.
Sonunda bu hükmü o kadar benimsedi ki, sabah ilk karşılaşmada mektubu Çakırsaraylı'ya okumaya karar
verdi. Bu benlik dâvasına nasıl da kapılı vermişti!..
Reis bey bu kararla rahatladı. Uykuya kayarken düşündüğü, şu Allanın dağında gördüğü lüks oldu. Adamlar
akıl almayacak kadar varlıklı idiler; kahve, şeker, gaz, rakı, yağ, peynir, cephane, tütün., her şey, her şey
onlarda idi., hem de alasından. Çakırsaraylı'nın nüfuzu da bu bol uk yüzünden besleniyordu elbette.
Netameli sabah
Geceyi en rahat geçiren kimdi? Daha doğrusu sofrada bulunanların içinde her zamanki uykusunu uyuyan var
mıydı? Allah bilir. Fakat herkes daha erken, ötekilerden erken kalkmak için yarışa girmiş gibiydi. Bu yansı
Çakırsaraylı kazandı. Habercileri karşılayan o idi.
önce Akşehir'e giden adam geldi. Kasabada Kuvvadan bir tek er yoktu. Reis beyin dediklerini de doğrulayan
çıkmamıştı.
— Eyi. Hadi sen yat.
Sonra Ilgın'a giden döndü. Aynı şey.
— Eyi. Hadi sen yat.
tshaklı habercisi de ötekilerden ayrı bir şey demedi ve Çakırsaraylı ona da aynı sözü söyledi. Bu sırada
Hurşit'le Hüseyin de orada idiler. Adam. yatmaya giderken Çakırsaraylı gülerek gerindi,esneyişi bitince de .
— ireis beye süt kaynattırın. Emme bi parmak kaymak tutsun, dedi.
Karşıdaki dağın tepesi önce ağarmış, sonra da pembeleşmişti. Gök masmaviydi. Gece çiğ yağmış, çayırlar
yağmur yemiş gibi ıslanmıştı. Havada insanın içini dirilten, neşelendiren bir tazelik vardı. Reis bey kapının
önüne çıkınca elinde olmadan gerindi, derin derin nefes aldı ve gülümsedi.
— Eyi uyudun mu ireis bey?.. Çakırsaraylı "treis" kelimesinin üstüne basmıştı.
— Dilini eşek arısı soksun e mi, şuna reis
diyemedin gitti.
Çakırsaraylı -her şeye rağmen- bir türlü boyun eğmeyen bu adamdan hoşlanıyordu. Hatta hoşlanmadan
edemiyordu. Bastı kahkahayı.
— Ha öyle, ha böyle.. îreis bey dedimse kıyamet kopmadı ya ireis bey. Len Alii!.. Ali yerden bitti sanki. —
Buyur ağam!
— ireis beye ayak yolunu göster.Su ısıt.Eline dök.
"Len Ali i!.." narası kalk borusu gibi bir şey olmuştu. Yayla birdenbire canlanıverdi. Her sabahın işleri
şaşılacak bir düzen içinde yapılıyordu. Ateşler tütmeye başladı. Atlar suya götürülüp getirildi, yem torbalan
bağlandı, köpeklerin mahmahları verildi.
İçerde, Reis beyin gecelediği odada, o akşam yemeğindekiler ekmek doğradıkları süt çanaklarını
kaşıklıyorlardı. Sofrada bal, tereyağı ve peynir de vardı. Çakırsaraylı tahta kaşığını ağız ağıza dolduran balı,
tereyağ ile birlikte gövdeye indirdikten sonra elinin tersiyle bıyıklarını sıvazladı ve soluya soluya konuşmayı
açtı:
— Ey bakalım reyis bey. Bizde bi lâf vardır, eğri oturup doğru konuşalım derler. Sahi bi lâf daha var: Tatlı
yiyip acı konuşalım mı ne., öyle bir şey işte. Neyse. En iyisi eğri oturup doğru konuşmak. Eğri oturmak
rahattır reyis bey... Doğru konuşanın da ağzını öpeyim. De mi arkadaşlar?
Tabakasını çıkardı:
— Sar bakalım ireis bey.
Alaycı, küçümseyen bir hali vardı. Reis bey sertçe reddetti:
— İstemem. Kahveden önce içmem.
— Yapın ülen kahvesini. Unutmadın de mi; sade olacak, eyce kaynayacak. Biz gelelim lâfımıza : Bizim
aklımız bazı lâflara ermez. Emme sandığın kadar da akılsız değiliz ireis bey., yok-sam yaşatmazlar bizi.
Diyeceğim şu: Dün Akşehir'e, Ilgın'a, İshaklı'ya haberci saldım... Biraz sustu. Sabah geldiler. Senin
dediğinin aslı astarı
260/Küçük Ağa
yok ireis bey. Akşehir'de Kuvva muvva hak getire... Ne den buna? De buyur'...
Herkes reis beyin ağzına bakıyordu. Ali bile cezveyi ateşten çekmiş, ona dönmüştü. Reis beye gelince, o yüzü
kıpkırmızı olmuştu, beyni donmuş gibiydi.
Çakırsaraylı büsbütün böbürlendi:
— De buyur dedik ireis beyi Bunca adam seni bekler. Biz de karar verecez.
— Söyleyeceğim. Sabırsızlanma... Sen lafın aslını anlamadın.
— O neymiş?
— Şunun için. Asıl mesele Akşehir'de Kuvva var yok meselesi değil. Sen hep kendini düşünüyorsun.
Bu laf Çakırsaraylı'dan başka birkaç kişinin daha tuhafına gitti. Kendilerini düşünmeyip de ne yapacaktılar?
— Şaşma. Herkes kendini düşünür. Fakat bir yere geldin mi sırf kendini düşünmek, kendine en büyük zararı
yapmak demektir. Bir daha söylüyorum. İşte bunu iyi dinleyin, sonra da ne yaparsanız yapınız. Akşehir'i
bassanız bassa-nız iki kere daha basarsınız. Yunan ordusu yürüyor. Onu durduracak yiğitler cephedeki din ve
kan kardeşlerinin anasına, bacısına, oduna, ocağına kahpecesine saldırdıkça da yürüyecek, ondan sonra da
ne Akşehir kalacak, ne Çakırsaraylı, ne de Hurşit veya Hasan, Hüseyin!.. Hepiniz de, işte bir daha diyorum, it
gibi gâvur kurşunuyla gebereceksiniz.
Ayağa fırlamıştı. Gözleri ateş saçıyordu: — Koca tstanbul'lu Hoca efendi hazretleri de seni adam yerine
koyup mektup yazdı. Al iş-
te, oku. Oku da utan. Sonra koca kasabanın ak sakallı uleması, eşrafı da seni adam sanıp beni ricacı
yolladılar. Yazıklar olsun sana be!.. Adamlar, elimizde avucumuzda olanı verelim, sırf ço-luğun çocuğun,
karının, kızın canına, ırzına dokunmasın diye rica ederler, sen de kalkar Kuvva yokmuş diye çobansız sürü
bulmuş kurt gibi keyiflenirsin. Yazıklar olsun sana be!..
Çakırsaraylı dehşetli kızmış, fakat bir o kadar da afal amıştı. Adamlarına baktı. Onların çoğu başlarını yere
eğmiş susuyor, geri kalanlar ise kendisinin ağzına bakıyordu.
Elini bir çaresizlik ifadesiyle açtı:
— Emme reyis bey sen bunları demedin ki...
— Daha ne diyecektim be! Siz söyleyin. Demedim mi vatan, din, iman, ırz, namus gidiyor diye? .
Artık tam bir meydan okuyuştu bu...
— Ha? demedim mi karşıda düşman dururken eli kolu tutmaz kadınlar, yaşlılara vurmak, namussuzluktur
diye? Söylesenize be, demedim mi? Hoca efendi hazretlerinin mektubunu verme-dimse bu seni adam
saydığım, yiğit saydığımdan-dır. Sen öyle çıksaydın, mektubu Hoca efendi hazretlerinin selâmlan,
muhabbetleri ile diye verecektim. O zaman boşa gitmez, yerini bulurdu o mübarek zâtın selâm ve
muhabbeti.
Ali kahve fincanı elinde, ocağın yanında şaşkın şaşkın duruyordu. Reis bey:
— Ver oğlum, diye fincanı aldı. Sesi o kadar sıcak, o kadar yakındı ki, Ali ile birlikte üç beş kişi daha sahiden
oğluna söylüyor sandılar.
TUst üste iki yudum içti, bir de sigara yaktı:
— Söyle hayvanı çeksinler. Ama içinden geliyorsa zerre kadar duraklama vur beni, veya, vurdur. Çünkü
Akşehir'i basmaktan, vazgeçmiyorsan, benim için dünyanın en nâmert, en kahpe adamı sensin!..
"Sensin" demeye kalmadı. Çakırsaraylı kükredi:
— Sus ülen!..
— Ne?..
Bu "Ne" de tabanca gibi patlamıştı. Hurşit ayağa fırladı.ikisinin arasına girmişti:
— Ayıp ağa, ayıptır. Koca reyis bey., üstelik misafirimiz, hepimizin misafiri bugüne bugün... Çakırsaraylı tir tir
titriyordu. Kızgınlığına anlayamadığı bir üzüntü de katılmıştı, sesi yalvarır gibiydi:
— Hurşid'im.. amma., ecinniler üşüştü kafama., nasıl söver bana len?..
Ve bağırıverdi:
— Nasıl söver len?..
Hurşit şaşılacak kadar serinkanlı idi.
— Sövmedi ki ağa... "Ağam" demiyordu.
— Daha ne desin len Hurşit? Daha ne desin? Nâmert mi demedi, kahpe mi demedi? Daha ne desin derim
sana len?
— Basarsan... dedi emme...
— Basmayacak mıyız?
— Ali'ye buyur da reyis beyin atını çekiversin.
— Çeksin. Çeksin varsın. Ne kazık gibi durun? Koşsene, çeksene atı. Hâlâ durur, şuna bak!..
Bar bar bağırıyordu. Halbuki Ali fırlamıştı. Hurşit hâlâ Reis beyin önünde duruyordu.dikti. Dirsekleri
büküktü, elleri beline dogrul-muştu. Perdesi hiç değişmeyen sesiyle:
— Ağa, dedi, sen fazla sinirlendin... Dolaşsan iyi gelir, Recep hadi ağayı gezdir azcık.
Recep dediği kalkmaya davranırken ilâve etti:
— Reis bey gitsin, konuşur bi karara varırız. Çakırsaraylı soluya soluya dışarı çıktı. Hurşit hemen onun
arkasından ortaya konuştu;
— Ağanın hırsı geçsin, bekleyelim az. Reyis beyin dedikleri boş değil. Eyice düşünmek gerek. Zati bu iş
sonuna dek böyle gitmez. Su testisi su yolunda kırılır deyeli çok olmuş. Marıfat testi gibi kırılmamak. Bunu
yapabildin mi kazanın. Şimdi ne desek boş reyis bey. Sen hele var git. Pek de meraklanma. Eninde sonunda
biz de insanız, bizim de bi gönlümüz, bi yüreğimiz var. Yabana atma. Gün ola harman ola. Gene görüşürüz
inşallah.
ötekiler susuyordu ve kimin ne düşündüğü hiç belli değildi. Az sonra Ali geldi:
— At hazır. Hurşit:
— Eyi, dedi, buyur reyis bey. Odadakilerin hepsi ayağa kalktılar. Reis bey onlara tek tek baktı:
— Allasmarladık. Beni bilen bilir; kimseye hor bakmam, kötü söylemem. Düşenin elinden tutarım,
övünmeyi de sevmem. Bunları söylüyorsam övüneyim diye değil. Bir daha ya karşılaşır, ya karşılaşmayız.
Beni iyi bilseniz ne çıkar, kötü bilseniz ne çıkar? Hesabım Allahadır benim. Maksadım şu : Ağaya
söylediklerim sizlede hor gördüğüm için değildir.Tam zıddına.Sizin gibi yiğitlerin çok faydalı,çok iyi işler
yapacakken bu hale düşmesindendir.Şunu da unutmayın.Bu kötü yoldan dönemezseniz siziYunandan önce
tepelemek için elimden geleni yapacağım.Silah mı.Silahla.Kanun işledimi kanunla.Gözümü kırpmadan
vereceğim idam kararı sizin içinverdiğim olacak.Beni bilenler şunu da iyi bilirler.Ben kafama koyduğumu
yaparım.Bu namert yolundan dönmek niyetinde değilseniz,azıcık da aklınız varsa beni buradan sağ
göndermeyin.Diyeceğim bukadar.
Herkes ayakta idi.Kimse bir tek hareket yapmadı.Birşey ditende çıkmadı.Reis Bey onlara bir çocuk
kırgınlığıyla bakıyordu.Onunla göz göze gelen başını eğiyordu.Nihayet Hurşit:
-Biriniz Engilli sırtına kadar Reis Beyle gidecek.Kim ister?Üç kişi birden aynı anda:
-Ben gidem dedi.
Reis Bey onlara gülümsedi ve ağzı kenetlisuratı asık bir şekilde köşede duran birine:-Hadi sen gel .ded..Adın
ne sensin.
Adam cevap vermedi.Yanındaki acele etti.
-Hasan Reis Bey.
-Hadi bakalım Hasan.Yol arkadaşlığım tatlıdır benim.
Adam başını öne doğru saldı.Hurşit:
-Keyifsisen gitme Hasan ,dedi.
-Yoo…Neye keyifsiz olacakmışım.
-Allahaısmarladık koca herifler.
-Güle güle .Güle güle Reyis Bey.
Seslerin çoğu candandı.Laf olsun diye biri:
-Yine bekleriz.dedi.
Reis Bey güldü.
-Yağma yok.Busefer biz bekleriz sizi.
-Yoo be Reyis Bey kastım o değil.Yine görüşelim yani.İnşallah iyi görüşelim.Dostlar gibi görüşelim.
Çıktılar.Kapıda üç at bekliyordu.Çakırsaraylı elleri kemerinde sal ana sallana geldi.
-İki kişi uğurlayacak.Yolda aksilik olmasın.
-Sağol.B iz de Hasanla gidecektik.
-O da gelsin.İyi düşünmüşsünüz.
-Ey Çakırsaraylı söyle bakalım nasıl oluyor?
Atına ustaca atladı.
-Eyi oluyor.Sen söyle paraları hazırlasınlar.Hemen bu gece beş adam yollacen,paraları senden
alırlar.Adamların kılına dokunmak yok.Kötü olur.
-Tamam Çakırsaraylı .Dediğin gibi olur.Hem de kılı kılına.Bugün sen kuvvetlisin.Ama gün ola harman ola.Hadi
eyvallah.
Atını mahmuzladı.Tepeyi sardı.Hasanla iki adamı beş on adım ötesinde idiler.Patikadan çıkıp,yaylayı büküşün
arkasında bıkınca Reis Bey:
-Yanaş bakalım Hasan iki çift laf edelim.
Hasan denileni yaptı.
-Sen nerelisin Hasan?
Güneş masmavi gökte yükselmiş insanın kanını tatlı tatlı ısıtıyor,toprak tütüyordu.Ağaçlar pırıl pırıldı ve
Hasanın gönlü artık birşeyşeri çekiyordu,herkesle konuşabilecek,paylaşabilecek şeyleri.
Engillinin ilk değirmeni, vadinin dibinde göründüğü vakit:
— Bize müsaade reyis bey, dedi. Hoca efendinin el erinden öperim.
Ve yutkunarak ilâve etti ?.
— Senin de...
— Sağol Hasan. Başın sıkışırsa gel bana. Bu söz hepinizedir. Ha, bak ama, başınız tez sıkışsın.
Bir çocuk gibi gülüyordu. Hasan da güldü.
Ayrıldılar.
Çakırsaraylı'nın beş adamı o gece de gelmedi, ertesi gece de gelmedi. Reis bey döner dönmez durumu Ali
emmi ile Hacı Yusuf'a anlatmış, onlar da kasabaya yaymışlardı. Çakırsaraylı bir miktar söylememiş, sadece
"Parayı" demişti. Reis
bey de:
— Olduğu kadar işte... Kimseyi zorlamayın,dedi.
Akşam ezanından sonra toplanan banknotlar ve altınlar reis beyin evindeydi. Saydılar, hepsi de kâğıda
çevrilince yediyüz lirayı buluyordu :
— Çok olmuş.
" Ali emmi:
— Cana, ırza zarar gelmesin de, dedi. Üçüncü geceydi. Yatsı çoktan kılınmış, saat üçbuçuğu bulmuştu, cama
bir avuç kum çarpıldı. Reis bey okumakta olduğu Ravzatü'i-Hakayik'i kapadı.Lambayı üfledi ve salonun
penceresinden seslendi.
— Kim o?
Ve yine pencere değiştirdi.
Karşı kaldırımdaki karaltı pencerenin altına geldi:
— Ben Ali, reyis bey, Hurşit'in adamı. Az konuşalım.
Bir an düşündü. Sonra içeri girdi, topluyu aldı, horozunu kaldırdı ve pencereden seslendi:
— Çık merdivene... Kapının önüne... geliyorum.
Kendisi bodrum katına indi. Küçük pencereden baktı, başka kimse yoktu. Ahırın kapısından dışarı çıktı, şimdi
sokak kapısındaki adamın arkasında .idi.
— Söyle... Dur öyle, olduğun yerde söyle.
Adam anladı.
— Yok be reyis bey. Hurşit ağanın selâmı var. Mezerliğin altında bekliyor. Biz geldik, yüzseksen kişiyiz...
Hasan ağa bile var. Hurşit ağa nitcez diyor.
Reis bey ne yapacağını şaşırdı.
— Dur ülen... Yahut gel. Giyineyim çıkalım.
Gel burada bekle.
Adam girdi. Onu kucaklamak istiyordu. Ahırdaki idare lâmbasını buldu.
— Ispirten var mı?
— Var reis bey.
— Yak öyleyse şunu. Ben şimdi geliyorum. Pantolonu gecelik entarisinin üstüne çekti.
Yeleğini unuttu, ceketini giydi, fotinlerini ayağına geçirdi, bağlamadan aşağı indi. — Hadi bakalım aslanım.
Küçük adımlan makine gibi işliyor, Ali ona yetişmek için koşar adım yürüyordu. Çay mahal esinden geçip
îmaret'e, oradan da Nasreddin Hoca mezarlığına indiler.
— Bu yana reyis bey.
Kırk el i adım sonra bir ses işitildi:
— Kimsin?
— Hurşit'in adamı.
— Geç.
Tertibat alınmış, parola bile tespit edilmişti.
Reis bey daha da sevindi.
Harman yeri koruluğa benziyordu.
— Reyis bey geldi... ireis geldi» fısıltılarının arasından geçtiler. Herde atlar "Hurr, hurr" deyip duruyorlardı.
Başka ses yoktu. Meydanın ortalarına doğru varınca üç beş gölge birden doğruldu.
— Buyur reyis bey.
Hurşit'in sesini tanıdı ve iki adımda onun yanma vararak kucakladı.
— Hoş gelmişsiniz, safa gelmişsiniz. Allah bilir ya geleceğinize yemin edebilirdim. Hasan nerde, Hasan?
— Buradayım reyis bey.
Onu da kucakladı. Hurşit saydı
— Hüseyin de burada. Ramazan da. Davut da burda... Bi Recep'le Memet kaldı. Amma Çakırsaraylı o
adamları zor tutar gayri!..
Hepsiyle ayrı ayrı kucaklaştı. Bu bitince Hurşit hemen meseleye girdi .
— Emret reyis bey?