Нәсыйхәт

  Күңел бакчаңа кунган кошчык — былбыл,
  Тыңла, эшмәкәрем, ни дип сайрый ул:
  
  «Бакчаң — золмәт, чәнечке үскән, гөле йук,
  Әче тулы хәшәрәт, нәҗесе чук».
  
  Канат киереп, ул бакчаның эчендә
  Очып йөрде хәсрәттә көн-кичен дә.
  
  Ахыр бер көн табып бер рәйхан гөлен,
  Ачты аңа гашыйклык ярсу хәлен.
  
  Әйтә: «И сөйгәнем, рәйхан-гөлгенәм,
  Чәнечке рәхәтме җаныңа, бер генәм?
  
  Ни өчен ул чәнечкеләрне коймыйсың,
  Нигә үз орлыгың чәчеп куймыйсың?
  
  Ул чак бакчаң булыр иде сөйкемле,
  Хуҗасы да — көткән кунак шикелле.
  
  Йөрер иде күпләр тамаша кылып,
  Явар иде өстеңә нигъмәт тулып».
  
  Тигәнәкләр күреп, күңле каралган,
  Хәсрәтеннән дәхи башы агарган.
  
  Бу бакчаның иясенә ярдәм ит,
  Чәнечкедән ул күп хыянәт күргән бит.
  
  Акылы бар моны белми калмастыр,
  Дошман гына аңа колак салмастыр.
  
  Әгәр камил булсаң ақыл ягына,
  Надан булма, гөлләр утырт багыңа.
  
  Бакчаң әче ахыр гөл белән тулыр,
  Сиңа бу әйткәнем киная булыр.
  
  Моны белгән корбан да илтәр үзен,
  Назлы углан, моны кабул ит үзең.
  
  Моны ялган, хәйлә диеп алсаң да,
  Дөрес үзе, күңлең сынып калсаң да.
  
  Тугры юлга сал, — дөрес бул, — үзеңне,
  Чит-ятлардан еракта тот күзеңне.
  
  Читләр сиңа алдау, хәйләлек көтәр,
  Явыз ният, иблис вәсвәсен итәр.
  
  Читләр алар — бары шайтан талгы,
  Аннан таяр асыл ирләр аягы.
  
  Бу гыйбрәтләр җитәрлек гаклы барга,
  Аңламас акылсыз, ассаң да дарга.
  
  Синең акылың камил, хөрмәтле ишем,
  Коръән, хәдис сүзләрен тот, саф кешем.
  
  Бу сиңа тәэсир итмәсә, белеп тор,
  Ахырда күп үкенерсең, күреп тор.
  
  Бәндәң хәле сиңа ачык, Ходайым,
  Фәкыйрь Мөхәммәдьяр — колың ул, ваем.
  
  Кызганыч булды бу дөнья яктысы,
  Оят китте мөэминдә, — юк вафасы.