Statenvertaling - 1 - 11

aangezicht, en hij toog door gans Egypteland.
47. En het land bracht voort, in de zeven jaren des overvloeds, bij
handvollen.
48. En hij vergaderde alle spijze der zeven jaren, die in Egypteland
was, en deed de spijze in de steden; de spijze van het veld van
elke stad, hetwelk rondom haar was, deed hij daar binnen.
49. Alzo bracht Jozef zeer veel koren bijeen, als het zand der zee,
totdat men ophield te tellen: want daarvan was geen getal.
50. En Jozef werden twee zonen geboren, eer er een jaar des hongers
aankwam, die Asnath, de dochter van Potifera, overste van On,
hem baarde.
51. En Jozef noemde den naam des eerstgeborenen Manasse; want,
[zeide] [hij] God heeft mij doen vergeten al mijn moeite, en het
ganse huis mijns vaders.
52. En den naam des tweeden noemde hij Efraim; want, [zeide] [hij]
God heeft mij doen wassen in het land mijner verdrukking.
53. Toen eindigden de zeven jaren des overvloeds, die in Egypte
geweest was.
54. En de zeven jaren des hongers begonnen aan te komen, gelijk als
Jozef gezegd had. En er was honger in al de landen; maar in
gans Egypteland was brood.
55. Als nu gans Egypteland hongerde, riep het volk tot Farao om
brood; en Farao zeide tot alle Egyptenaren: Gaat tot Jozef, doet
146
wat hij u zegt.
56. Als dan honger over het ganse land was, zo opende Jozef alles,
waarin [iets] was, en verkocht aan de Egyptenaren; want de
honger werd sterk in Egypteland.
57. En alle landen kwamen in Egypte tot Jozef, om te kopen; want
de honger was sterk in alle landen.


147
Genesis
Hoofdstuk 42
1. Toen Jakob zag, dat er koren in Egypte was, zo zeide Jakob tot
zijn zonen: Waarom ziet gij op elkander?
2. Voorts zeide hij: Ziet, ik heb gehoord, dat er koren in Egypte is;
trekt daarhenen af, en koopt ons [koren] van daar, opdat wij
leven en niet sterven.
3. Toen togen Jozefs tien broederen af, om koren uit Egypte te
kopen.
4. Doch Benjamin, Jozefs broeder, zond Jakob niet met zijn
broederen; want hij zeide: Opdat hem niet misschien het verderf
ontmoete!
5. Alzo kwamen Israels zonen om te kopen onder degenen, die
daar kwamen; want de honger was in het land Kanaan.
6. Jozef nu was regent over dat land; hij verkocht aan al het volk
des lands; en Jozefs broederen kwamen, en bogen zich voor
hem, [met] de aangezichten ter aarde.
7. Als Jozef zijn broederen zag, zo kende hij hen; maar hij hield
zich vreemd jegens hen, en sprak hard met hen, en zeide tot hen:
Van waar komt gij? En zij zeiden: Uit het land Kanaan; om
spijze te kopen.
8. Jozef dan kende zijn broederen; maar zij kenden hem niet.
9. Toen gedacht Jozef aan de dromen, die hij van hen gedroomd
had; en hij zeide tot hen: Gij zijt verspieders, gij zijt gekomen
om te bezichtigen, waar het land bloot is.
148
10. En zij zeiden tot hem: Neen, mijn heer! maar uw knechten zijn
gekomen, om spijze te kopen.
11. Wij allen zijn eens mans zonen; wij zijn vroom; uw knechten
zijn geen verspieders.
12. En hij zeide tot hen: Neen, maar gij zijt gekomen, om te
bezichtigen, waar het land bloot is.
13. En zij zeiden: Wij, uw knechten, waren twaalf gebroeders, eens
mans zonen, in het land Kanaan; en zie, de kleinste is heden bij
onzen vader; doch de een is niet [meer].
14. Toen zeide Jozef tot hen: Dat is het, wat ik tot u gesproken heb,
zeggende: Gij zijt verspieders!
15. Hierin zult gij beproefd worden: [zo] [waarlijk] [als] Farao leeft!
indien gij van hier zult uitgaan, tenzij dan, wanneer uw kleinste
broeder herwaarts zal gekomen zijn!
16. Zendt een uit u, die uw broeder hale; maar weest gijlieden
gevangen, en uw woorden zullen beproefd worden, of de
waarheid bij u zij; en indien niet, [zo] [waarlijk] [als] Farao
leeft, zo zijt gij verspieders!
17. En hij zette hen samen drie dagen in bewaring.
18. En ten derden dage zeide Jozef tot hen: Doet dit, zo zult gij
leven; ik vrees God.
19. Zo gij vroom zijt, zo zij een uwer broederen gebonden in het
huis uwer bewaring; en gaat gij heen, brengt het koren voor den
honger uwer huizen.
20. En brengt uw kleinsten broeder tot mij, zo zullen uw woorden
waargemaakt worden; en gij zult niet sterven. En zij deden alzo.
21. Toen zeiden zij de een tot den ander: Voorwaar, wij zijn
schuldig aan onzen broeder, wiens benauwdheid der ziele wij
149
zagen, toen hij ons om genade bad; maar wij hoorden niet!
daarom komt deze benauwdheid over ons.
22. En Ruben antwoordde hun, zeggende: Heb ik het tot u niet
gezegd, toen ik zeide: Zondigt niet aan dezen jongeling! maar
gij hoordet niet; en ook zijn bloed, ziet, het wordt gezocht!
23. En zij wisten niet, dat het Jozef hoorde; want daar was een
taalman tussen hen.
24. Toen wendde hij zich om, van hen af, en weende; daarna keerde
hij weder tot hen, en sprak tot hen, en nam Simeon van hen, en
bond hem voor hun ogen.
25. En Jozef gebood, dat men hun zakken met koren vullen zou, en
dat men hun geld wederkeerde, een iegelijk in zijn zak, en dat
men hun teerkost gave tot den weg; en men deed hun alzo.
26. En zij laadden hun koren op hun ezels, en togen van daar.
27. Toen een zijn zak opendeed, om zijn ezel voeder te geven in de
herberg, zo zag hij zijn geld; want ziet, het was in den mond van
zijn zak.
28. En hij zeide tot zijn broederen: Mijn geld is wedergekeerd;
daartoe ook, ziet, het is in mijn zak! Toen ontging hun het hart,
en zij verschrikten, de een tot den ander zeggende: Wat is dit,
[dat] ons God gedaan heeft?
29. En zij kwamen in het land Kanaan, tot Jakob, hun vader; en zij
gaven hem te kennen al hun wedervaren, zeggende:
30. Die man, de heer van dat land, heeft hard met ons gesproken; en
hij heeft ons gehouden voor verspieders des lands.
31. Maar wij zeiden tot hem: Wij zijn vroom; wij zijn geen
verspieders.
32. Wij waren twaalf gebroeders, zonen van onzen vader; de een is
150
niet [meer], en de kleinste is heden bij onzen vader in het land
Kanaan.
33. En die man, de heer van dat land, zeide tot ons: Hieraan zal ik
bekennen, dat gijlieden vroom zijt; laat een uwer broederen bij
mij, en neemt voor den honger uwer huizen, en trekt heen.
34. En brengt uw kleinsten broeder tot mij; zo zal ik weten, dat gij
geen verspieders zijt, maar dat gij vroom zijt; uw broeder zal ik
u wedergeven, en gij zult in dit land handelen.
35. En het geschiedde, als zij hun zakken ledigden, ziet, zo had een
iegelijk den bundel zijns gelds in zijn zak; en zij zagen de
bundelen huns gelds, zij en hun vader, en zij waren bevreesd.
36. Toen zeide Jakob, hun vader, tot hen: Gij berooft mij van
kinderen! Jozef is er niet, en Simeon is er niet; nu zult gij
Benjamin wegnemen! al deze dingen zijn tegen mij!
37. Toen sprak Ruben tot zijn vader, zeggende: Dood twee mijner
zonen, zo ik hem tot u niet wederbreng; geef hem in mijn hand,
en ik zal hem weder tot u brengen!
38. Maar hij zeide: Mijn zoon zal met ulieden niet aftrekken; want
zijn broeder is dood, en hij is alleen overgebleven; zo hem een
verderf ontmoette op den weg, dien gij zult gaan, zo zoudt gij
mijn grauwe haren met droefenis ten grave doen nederdalen.


151
Genesis
Hoofdstuk 43
1. De honger nu werd zwaar in dat land;
2. Zo geschiedde het, als zij den leeftocht, dien zij uit Egypte
gebracht hadden, opgegeten hadden, dat hun vader tot hen zeide:
Keert wederom, koopt ons een weinig spijze.
3. Toen sprak Juda tot hem, zeggende: Die man heeft ons op het
hoogste betuigd, zeggende: Gij zult mijn aangezicht niet zien,
tenzij dat uw broeder met u is.
4. Indien gij onzen broeder met ons zendt, wij zullen aftrekken, en
u spijze kopen;
5. Maar indien gij [hem] niet zendt, wij zullen niet aftrekken; want
die man heeft tot ons gezegd: Gij zult mijn aangezicht niet zien,
tenzij dat uw broeder met u is.
6. En Israel zeide: Waarom hebt gij zo kwalijk aan mij gedaan, dat
gij dien man te kennen gaaft, of gij nog een broeder hadt?
7. En zij zeiden: Die man vraagde zeer nauw naar ons, en naar
onze maagschap, zeggende: Leeft uw vader nog; hebt gij nog
een broeder? Zo gaven wij het hem te kennen, volgens diezelfde
woorden; hebben wij juist geweten, dat hij zeggen zou: Brengt
uw broeder af?
8. Toen zeide Juda tot Israel, zijn vader: Zend den jongeling met
mij, zo zullen wij ons opmaken en reizen, opdat wij leven en
niet sterven, noch wij, noch gij, noch onze kinderkens.
9. Ik zal borg voor hem zijn; van mijn hand zult gij hem eisen;
152
indien ik hem tot u niet breng en hem voor uw aangezicht stel,
zo zal ik alle dagen tegen u gezondigd hebben!
10. Want hadden wij niet gezuimd, voorwaar, wij waren alreeds
tweemaal wedergekomen.
11. Toen zeide Israel, hun vader, tot hen: Is het nu alzo, zo doet dit;
neemt van het loffelijkste dezes lands in uwe vaten, en brengt
dien man een geschenk henen af: een weinig balsem, en een
weinig honig, specerijen en mirre, terpentijnnoten en
amandelen.
12. En neemt dubbel geld in uw hand; en brengt het geld, hetwelk in
den mond uwer zakken wedergekeerd is, weder in uw hand;
misschien is het een feil.
13. Neemt ook uw broeder mede, en maakt u op, keert weder tot
dien man.
14. En God, de Almachtige, geve u barmhartigheid voor het
aangezicht van dien man, dat hij uw anderen broeder en
Benjamin met u late gaan! En mij aangaande, als ik van
kinderen beroofd ben, zo ben ik beroofd!
15. En die mannen namen dat geschenk, en namen dubbel geld in
hun hand, en Benjamin; en zij maakten zich op, en togen af naar
Egypte, en zij stonden voor Jozefs aangezicht.
16. Als Jozef Benjamin met hen zag, zo zeide hij tot dengene, die
over zijn huis was: Breng deze mannen naar het huis toe, en
slacht slachtvee, en maak [het] gereed; want deze mannen zullen
te middag met mij eten.
17. De man nu deed, gelijk Jozef gezegd had; en de man bracht deze
mannen in het huis van Jozef.
18. Toen vreesden deze mannen, omdat zij in het huis van Jozef
153
gebracht werden, en zeiden: Ter oorzake van het geld, dat in het
begin in onze zakken wedergekeerd is, worden wij ingebracht,
opdat hij ons overrompele en ons overvalle, en ons tot slaven
neme, met onze ezelen.
19. Daarom naderden zij tot dien man, die over het huis van Jozef
was, en zij spraken tot hem aan de deur van het huis.
20. En zij zeiden: Och, mijn heer! wij waren in het begin gewisselijk
afgekomen, om spijze te kopen.
21. Het is nu geschied, als wij in de herberg gekomen waren, en wij
onze zakken opendeden, zie, zo was ieders mans geld in den
mond van zijn zak, ons geld in zijn gewicht; en wij hebben
hetzelve wedergebracht in onze hand.
22. Wij hebben ook ander geld in onze hand afgebracht, om spijze te
kopen; wij weten niet, wie ons geld in onze zakken gelegd heeft.
23. En hij zeide: Vrede zij ulieden, vreest niet! Uw God en de God
uws vaders heeft u een schat in uw zakken gegeven; uw geld is
tot mij gekomen. En hij bracht Simeon tot hen uit.
24. Daarna bracht de man deze mannen in het huis van Jozef, en hij
gaf water; en zij wiesen hun voeten; hij gaf ook aan hun ezelen
voeder.
25. En zij bereidden het geschenk, totdat Jozef kwam op den
middag; want zij hadden gehoord, dat zij aldaar brood eten
zouden.
26. Als nu Jozef te huis gekomen was, zo brachten zij hem het
geschenk, hetwelk in hun hand was, in het huis, en zij bogen
zich voor hem ter aarde.
27. En hij vraagde hun naar [hun] welstand, en zeide: Is het wel met
uw vader, den oude, waarvan gij zeidet? Leeft hij nog?
154
28. En zij zeiden: Het is wel met uw knecht, onzen vader, hij leeft
nog; en zij neigden het hoofd en bogen zich neder.
29. En hij hief zijn ogen op, en zag Benjamin, zijn broeder, den
zoon zijner moeder, en zeide: Is dit uw kleinste broeder,
waarvan gij tot mij zeidet? Daarna zeide hij: Mijn zoon? God zij
u genadig!
30. En Jozef haastte zich; want zijn ingewand ontstak jegens zijn
broeder, en hij zocht te wenen; en hij ging in een kamer, en
weende aldaar.
31. Daarna wies hij zijn aangezicht en kwam uit; en hij bedwong
zichzelven, en zeide: Zet brood op.
32. En zij richtten voor hem aan in het bijzonder, en voor hen in het
bijzonder; en voor de Egyptenaren, die met hem aten, in het
bijzonder; want de Egyptenaars mogen geen brood eten met de
Hebreen, dewijl zulks den Egyptenaren een gruwel is.
33. En zij aten voor zijn aangezicht, de eerstgeborene naar zijn
eerstgeboorte, en de jongere naar zijn jonkheid; dies
verwonderden zich de mannen onder elkander.
34. En hij langde hun van de gerechten, die voor hem waren; maar
Benjamins gerecht was vijfmaal groter, dan de gerechten van
hen allen. En zij dronken, en zij werden dronken met hem.


155
Genesis
Hoofdstuk 44
1. En hij gebood dengene, die over zijn huis was, zeggende: Vul de
zakken dezer mannen met spijze, naar dat zij zullen kunnen
dragen, en leg ieders mans geld in den mond van zijn zak;
2. En mijn beker, den zilveren beker, zult gij leggen in den mond
van den zak des kleinsten, met het geld van zijn koren. En hij
deed naar Jozefs woord, hetwelk hij gesproken had.
3. Des morgens, als het licht werd, zo liet men deze mannen
trekken, hen en hun ezelen.
4. Zij zijn ter stad uitgegaan; zij waren niet verre gekomen, als
Jozef tot dengene, die over zijn huis was, zeide: Maak u op, en
jaag die mannen achterna; en als gij hen zult achterhaald
hebben, zo zult gij tot hen zeggen: Waarom hebt gij kwaad voor
goed vergolden?
5. Is het deze niet, waaruit mijn heer drinkt? en waarbij hij [iets]
zekerlijk waarnemen zal? Gij hebt kwalijk gedaan, wat gij
gedaan hebt.
6. En hij achterhaalde hen, en sprak tot hen diezelfde woorden.
7. En zij zeiden tot hem: Waarom spreekt mijn heer zulke
woorden? Het zij verre van uw knechten, dat zij zodanig een
ding doen zouden.
8. Zie, het geld, dat wij in den mond onzer zakken vonden, hebben
wij tot u uit het land Kanaan wedergebracht; hoe zouden wij dan
uit het huis uws heren zilver of goud stelen?
156
9. Bij wien van uw knechten hij gevonden zal worden, dat hij
sterve; en ook zullen wij mijn heer tot slaven zijn!
10. En hij zeide: Dit zij nu ook alzo, naar uw woorden! Bij wien hij
gevonden wordt, die zij mijn slaaf; maar gijlieden zult
onschuldig zijn.
11. En zij haastten, en iegelijk zette zijn zak af op de aarde, en
iegelijk opende zijn zak.
12. En hij doorzocht, beginnende met den grootste, en voleindigende
met den kleinste; en die beker werd gevonden in den zak van
Benjamin.
13. Toen scheurden zij hun klederen; en ieder man laadde zijn ezel
op, en zij keerden weder naar de stad.
14. En Juda kwam met zijn broederen in het huis van Jozef; want hij
was nog zelf aldaar; en zij vielen voor zijn aangezicht neder ter
aarde.
15. En Jozef zeide tot hen: Wat daad is dit, die gij gedaan hebt?
Weet gij niet, dat zulk een man als ik [dat] zekerlijk waarnemen
zoude?
16. Toen zeide Juda: Wat zullen wij tot mijn heer zeggen, wat zullen
wij spreken, en wat zullen wij ons rechtvaardigen? God heeft de
ongerechtigheid uwer knechten gevonden; zie, wij zijn mijns
heren slaven, zo wij, als hij, in wiens hand de beker gevonden is.
17. Maar hij zeide: Het zij verre van mij zulks te doen! de man, in
wiens hand de beker gevonden is, die zal mijn slaaf zijn; doch
trekt gijlieden op in vrede tot uw vader.
18. Toen naderde Juda tot hem, en zeide: Och, mijn heer! laat toch
uw knecht een woord spreken voor mijns heren oren, en laat uw
toorn tegen uw knecht niet ontsteken; want gij zijt even gelijk
157
Farao!
19. Mijn heer vraagde zijn knechten, zeggende: Hebt gijlieden een
vader, of broeder?
20. Zo zeiden wij tot mijn heer: Wij hebben een ouden vader, en een
jongeling des ouderdoms, den kleinsten, wiens broeder dood is,
en hij is alleen van zijn moeder overgebleven, en zijn vader
heeft hem lief.
21. Toen zeidet gij tot uw knechten: Brengt hem af tot mij, dat ik
mijn oog op hem sla.
22. En wij zeiden tot mijn heer: Die jongeling zal zijn vader niet
kunnen verlaten; indien hij zijn vader verlaat, zo zal hij sterven.
23. Toen zeidet gij tot uw knechten: Indien uw kleinste broeder met
u niet afkomt, zo zult gij mijn aangezicht niet meer zien.
24. En het is geschied, als wij tot uw knecht, mijn vader,
opgetrokken zijn, en wij hem de woorden mijns heren verhaald
hebben;
25. En dat onze vader gezegd heeft: Keert weder. koopt ons een
weinig spijze;
26. Zo hebben wij gezegd: Wij zullen niet mogen aftrekken; indien
onze kleinste broeder bij ons is, zo zullen wij aftrekken; want
wij zullen het aangezicht van dien man niet mogen zien, zo deze
onze kleinste broeder niet bij ons is.
27. Toen zeide uw knecht, mijn vader, tot ons: Gijlieden weet, dat
mijn huisvrouw er mij twee gebaard heeft.
28. En de een is van mij uitgegaan, en ik heb gezegd: Voorwaar, hij
is gewisselijk verscheurd geworden! en ik heb hem niet gezien
tot nu toe.
29. Indien gij nu dezen ook van mijn aangezicht wegneemt, en hem
158
een verderf ontmoette, zo zoudt gij mijn grauwe haren met
jammer ten grave doen nederdalen!
30. Nu dan, als ik tot uw knecht, mijn vader, kome, en de jongeling
is niet bij ons (alzo zijn ziel aan de ziel van dezen gebonden is),
31. Zo zal het geschieden, als hij ziet, dat de jongeling er niet is, dat
hij sterven zal; en uw knechten zullen de grauwe haren van uw
knecht, onzen vader, met droefenis ten grave doen nederdalen.
32. Want uw knecht is voor deze jongeling borg bij mijn vader,
zeggende: Zo ik hem tot u niet wederbreng, zo zal ik tegen mijn
vader alle dagen gezondigd hebben!
33. Nu dan, laat toch uw knecht voor dezen jongeling slaaf van mijn