Абай жолы - 21

– Қайыр! Қайтар! Пішенін жегізбе! - деп, өз кісілеріне айғайлай бастады.
Абай оған да зекіп:
– Тоқта былай! Барсын!.. Жесін! Маяға жабыңдар, жарамсақсымай! - деп ақырды. Қойлар тегіс маяға жетті де, мол пішенге бас қойды. Жағалай жабысып, қатып тұрып қалды.
– Таң атқанша осы маядан тапжылтпа! Боран аныққанша тыпыр еткізбе!
Бұл жер, бұл шөптің Тәкежан иесі болса, мен де иесімін! - деп, Абай бір жұмысты жайғады да, енді Дәркембайды қасына шақырды.
– Дәркембай, сенің екі жолдасың осы қойдың қасында болсын.
Айрылмайды. Ал өзің дереу мынау атқа, мына жер қорығыш Тәкежанның атына мін де, қазір шапқылап отырып, осы маңдағы өзіңдей ауылдарға хабар айт. Мен жіберді де! Шыңғысқа жете алмай, осы жақын маңда қойлары аштан бұралып, қырылып жатқан ауылдар тегіс жүруге жарайтын қойларын алып, азаматтарын сайлап, дәл осы үш қорыққа, Құнанбай қорығына айдап келсін.
Күрек-шоттарын ала келсін! Қойларын қорыққа салып, қар аршып, жан сауғаласын! Осы хабарды мына жақын жердегі - Торғай, Жігітек, Қарабатыр, Бөкенші барлығына айт! Ендігі жұтты көрсек, бірге көреміз! Бар! Шап! Жиып кел тегіс, - деді.
Дәркембай сол бұйрықпен атқа мінгенде, Абай Жұмағұлдың кеудесіне өз атының тұмсығын тіреп тұрып:
– Сен антұрғанның бұдан былай итаршы болғаныңның алды-арты осы болсын! Білдің бе? Ал, Тәкежанға айт, шыдамаса - өле қалсын! Жуандығы мен кәрі болса, жұтап жатқан қойға, аш-арық елге көрсетпесін, дәл маған көрсетсін!
Жөнел!.. Жаяу бар!.. - деп, бұйрық етті.
Бағанадан бір ауыз үн қатпаған Жұмағұл Тәкежан аулын жаяу іздеп кеткенде, Абайлар Дәркембайды өз қолдарынан жөнелтіп жіберіп, ауылға қайтты. Боран әлі бәсеңдемепті. Енді, тіпті, ышқына соғып, қарсы алдарынан қатты ысқырып, зәр төгіп тұр екен. Майда қар ұйтқып, жабысып, көз аштырмайды. Желдің соғуына қарап, Жидебайға беттерін түзеп алып, екі жігіт жарысып кетті.
Таң атқанда жел басылып, жауа бораған боран айығыпты. Алыстағы ақ белден жаңа көрінген күн қып-қызыл екен. Қысылып, қиналып шыққандай. Екі жақтағы сұрғылт бұлттарға қызғылт-сары рең беріп, құлақтанып тұр. Маңайда шаңыт бар. Бірнеше күн ұдайы соққан қатты жел енді бәсеңдеп, аяқтап келгенде, жаяу борасындап қояды. Шытырлаған аяз білінеді.
Дәркембай Абай тапсырған жұмысты дұрыс түсінген. Түннен бері, дәл таң атып, ел тұрғанша тыным таппаған. «Өзіңдейлерге айт!» деген сөзді ол анық ұнатқан. «Малы бардың несі құриды. Қолы ұзынның өрісі де кең.
Сыйластықпен, жегжаттықпен, немесе, тіпті, азынаулақ ақы берумен де Ырғызбайға Құнанбай, Байсалдарға сыйысып кетеді. Бөксе бастыны көргенде, көп көреді ғой. Азынаулақ талшығынан айрылса, шұбырып, қор боп кететін де сол ғой!» деп, Дәркембай өзі көптен айтып келе жатқан осы сөздерін Базаралыға да айтқаны бар.
Көптің күйін зілді қып айтқан Базаралы да осындай кісілердің аузынан анық жайларға мейлінше қанған болатын. Сол Дәркембай Абайдың сәлемін ылғи ғана Қарабатыр, Торғай, Борсақ, Жуантаяқ сияқты осы маңайдағы жерсіз, малсыз елдерге таратты. Солардың ішінде де 15-20 қойлы, 30-40 қойлы әлсіздерге барды.
Мұсақұл, Жидебай, Барақ сияқты үш үлкен қорықты жағалай отырған саны көп, дәрмені азған ауылдарды күншығыс жақтан бастап, күнбатысқа шейін шарлап шыққан.
Аязды, боранды түнде асығып кеп, терезе қаққан жүргінші әдеттегідей суық хабар әкелген жоқ. Үміт хабарын жеткізген. Жұрт үш күннен бергі боран туралы: «Қолда барды әпкетті» деп қойған. Ышқынып кеп шуылдай түсіп, терезені дүбірлетіп, үскіріп соққан жел ұйқыны қуған. Кәрі-құртаң жалбарынуда. Шаруа иелері күрсінуде. Ер-азамат, қатын-қалаш бел шешуден қалған. Күндіз-түні дамыл алмай, мал қораның ішін шарлайтын.
Маңындағы төбешіктердің боз қарағаны болса, шауып әкеледі. Жақын жердегі ши атаулының басын күзеп, қолтықтап келген болады. Тіпті болмай бара жатқанда, онсыз да жаман жыртық қораның төбесіндегі қамысын суырып берген болады. Бірақ, ол талшықтары қарлығаштың қанаты әкелетін тамшыдан да әлсіз еді. Арамза туған қойына бере ме? Сүтін күткен бірлі-жарым сиырына бере ме? Болмаса, жапа-жалғыз түйесіне асата ма? Қайсысына берсе де қарқ қылмайды. Тек, әйтеуір соңғы еңбегін, «өзге өлсе де, осы қалса екен» деген шаруа сүйенішіне ұсынған болады.
Ауқатты көрші мен жері жақсы сыбайластан үміт ету бұл елдерде жоқ.
Дәркембай мына түнде сол сөнген үмітті сергіте келді.
Сонымен дәл күн шыға бере, Құнанбайдың үш қорығына қарай жан-жақтан мал шұбырды. Бұл кезде Абай мен Ербол ат үстінде болатын. Ұзын қорықты жағалап, желе шауып отырып, әр ауылдың шоғырларын қарсы алып жүр.
Азынаулақ қойлар мен төртті-бесті ірі қараның айналасында қатын-қалаш, кәрі-құртаң, ер-азамат көп-көптен келеді.
Жарап, қатқан қойлардан ажар кеткен. Жүндері үрпиіп, ұйысып қалған.
Жамбастары сарала боп баттасып қалғандары бар. Анда-санда шыдамсыз ешкілер бақырып-бақырып тұрып, омақасып жығылып та жатыр. Бірнеше ауылдың өз қыстауларынан осы қорыққа қарай жүрген жолы қадау-қадау белгі қалдырыпты. Ол белгілер: ұшып өлген ешкі, лақ, арық тоқтының өлімтігі. Ақ қардың үстінде, кең жазықта қарауытып қалып жатыр.
Қой алты күн аштыққа шыдайды десуші еді. Мынау түрлеріне қарағанда бұл малдардың аштығы әбден шыңына жеткен көрінеді. Енді екі-үш күн өтсе, тегіс жусайтын халде екен.
Қарды бұзып жүретін мұршалары да жоқ. Сондықтан, бірен-саран көтерем жылқы мен арық түйені, немесе жалғыз-жарым сиырды қойдың алдына салып, соған қар бұзғызып келеді.
Ашыққан қойлар, алдарында әрең ілбіп келе жатқан ат пен сиырдың құйрығын жалмап қояды.
Осындай тегіс кем-кетік, дімкәс болып, ілбіген, сорлы малдың айналасындағы адамдар да жүдеп, салдырап біткен екен. Қартаң жандардың беттерінде ажым қалыңдапты. Барлық жүздер қуаң тартқан. Белдері жіңішкеріп бүгілген.
Киімдері жыртық, жүдең. Бастарына ескі-құсқы ораған әйелдер ғана емес, сақалды ерлер де бар. Аяқтарында, көбінесе, сырған киіз...
Қорықтың шетіне ілінер-ілінбесте, барлық жұрт күрек, шоттарын омбы қарға салып, шидің түбін, қорық үстін аршуға кіріседі. Абайлар әр топты бір-бірінен алысырақ түсіріп, жер көлемін кеңірек беріп жүр. Үш қорықтың бір қасиеті қалың шилі болушы еді. Шеңгел итмұрын сияқты бұталары да көп.
Омбы қар қорықтың шет-шетінде қалың болғанмен, дәл шилердің ішіне кіргенде оншалық қатты емес, күпсек екен. Және аршыған жердің қай тұсынан болса да, қалың шөп шығып жатыр.
Осындай жерлерге жетуге жараған мал тегіс талшық ала бастады. Абай мен Ербол жұрттың көбін орналастырып болған кезде түс болды. Қорыққа келген ауылдардың жиын саны елуден асты. Тәкежан жалғыз сиырдан қоритын қорыққа, бүгін түскен қой саны мыңнан асып тұр. Ірі қара көп емес. Неше күннен бері қарды қанша тепсе де, астынан құр тақыр көріп келген азынаулақ аттар енді соңғы күштерін өлмес қамына салып жатыр.
Бүріскен мал мен жүдеген жандар бағанадан бері Абайға үлкен ауыр ой салды. Жаз жайлауда, арқа-бас кең шақта ғана елдің іргесі бүтін, белі бекем сияқты көрінеді. Мынау жұттың күндері қалың көптің соншалық панасыздығын, қорғансыздығын көрсетті.
Жиырма-отыз қойы бар, үш-төрт қорасы бар үй - қалың елдің көпшілігі.
Жыл он екі айда ішері, мінері сол. Сояры, сатары да сол. Киер киімі, бас панасы да сол айналдырған аз тұяқ. Аман тұрған күннің өзінде бұл қандай тапшылық.
Ал, бүгінгідей қысылған шағында, мынандай апат, ауыртпалық көрген шағында, қаншалық әлсіз, осал. Осы азынаулағынан айрылса, тірлік не болмақ?
Кешегі «іргелі ел» деген, «жұрағат, жұрт» деген осы-ақ болғаны ма?
Жұт деген жоқшылық, қысталаң, апат деген осындай боп қақ қасына келгенде, Абай ел тірлігінің барлық қайғылы сорын көрді.
Өз ойының ауыртпалығы Абайға барлық тірлікті соншалық татымсыз, жалған етіп көрсетті...
Малдарын күресін қардың арасына тығып, қоянның кеуегіндей оптың ішін паналаған жандарға жаны ашыды.
Әрбір ауылдың үлкендеріне соңғы рет қайтадан соғып:
– Тоңғандарың мына тұс-тұсыңдағы ауылдарға барып, жылынып қайтыңдар. Бір-бір мезгіл ыстық ішіңдер. Осы қорықтарда отырған ауылдардың бәрі де ағайын ғой. Қумайды. Жасқанбаңдар!.. - деді.
Онсыз да малдары үшін Абайға алғыс айтып жатқан кәрілер енді біржолата жұттан құтылғандай көтеріліп қалды.
Абай осы бетінен аттан түспей жортып отырып, үш қорықтағы бар қыстауды аралап шықты. Әр ауылдың Ызғұтты сияқты үлкендерін және әсіресе, ас иесі кексе қатындарын тысқа шақыртып алып:
– Мынау апатпен алысып жатқан ағайынға қайырым етіңдер! Ауылда неше қазан болса, соның бәріне ыстық істеп, күніне бір-бір рет қорек беріңдер! - деп, қадағалап, тапсырып шықты.
Осымен әр ауылдың күтетін аш-арығы белгіленіп, тұс-тұсындағы түтіндерді меншіктеп алды.
Абай мен Ерболдың ең соңғы келгені Мұсақұлдағы Тәкежан аулы.
Тәкежан өзі жоқ екен. Ол түнде Жұмағұлдың хабарын естісімен Абайға бармай, тура Қарашоқыға тартыпты: «Содыр, сотқар» Абайдың үстінен Құнанбайға арыз, шағым әкеткен.
Енді Тәкежан қорасының алдына келіп, өзі аттан түспей тұрып, Ерболды үйге жіберді. Қайнысының шақыруымен тысқа шыққан Тәкежанның келіншегі Қаражан тістеніп, сұрланып келеді. Ұзын бойлы, кесек мұрынды қарасұр келіншек тегінде зілді, зәрлі болатын. Өз күйеуіне қыжал мінез көрсетіп, қысып-қымтап ұстаушы еді. Жас та болса, қытымырлығы айқындап, ас пен дүниеге сараң бола бастаған. Ол мінезі күйеуіне сай келіп, осы кезде бұл үй тез байып келе жатыр. Ұлжан үйінің молқолдығын ұнатпай, ертерек сөз шығарып, елшіні тез алғызған да осы Қаражан.
Ол Абайдың Тәкежаннан кіші бола тұра, жақсы атты жігіт боп бара жатқанын жақтырмайды. Қызғанып жақтырмайтын. Абай да жеңгесінің сол ішін біледі. Қаражан тақап келсе де, Абай амандасқан жоқ.
Азғана тебіне түсіп, көк аттың тұмсығын түндегі Жұмағұлдың кеудесіне тірегендей, бұған да тақап қойды. Келген жұмысына тура кірісті.
– Күйеуің менің үстімнен шағым әкетіпті ғой. Мен өз жазамды өзім тартып жатармын. Ал, қазір саған міндет тапсырма әкелдім, соны бұлжытпай орындайсың, білдің бе?
– Не міндет?
– Мынау маңайдағы ел жұтап, қырылып жатыр. Бас аманда пішеніңді шабатын, құдығыңды қазатын, малыңды суаратын, барып-келіңе жүретін сол ағайын болатын. Қазір қысылып, басына күн туып кеп тұр. Малдарына жайылыс бердік. Өз қыстаулары алыста. Күн болса суық. Осы маңдағы барлық ауылға кісі үлестіріп беріп келеміз. Біздің ауылда 40-50 жан болады! Орын жетпей жатыр. Жаңа өздеріне атап тапсырдым. Сенің аулыңның тұсында жиырма кісі бар. Төрт ауылдың адамы. Соларға күніне бір мезгіл ыстық істеп беріп отыр...
– Өй, шырақ-ау, о не дегенің?.. Біздің үйімізде өзіміз ішерлік азықтың өзі жоқ?
– Өтірік айтпа! Әнеу күні ақ шомшыдан алғызған үш қап ұның бар. Тіреліп тұрған бес қап бидайың бар. Соғым етің бітпек түгіл, орталаған да жоқ.
Барыңды түгел санап кеп тұрмын... Бұл жолы қалжыңым жок, бар шыным.
Үлесесің мынау аш-арық жұртпен! Қарсылассаң, жақсы болмаймыз.
– Е, өзіміз аш қалсын дейсің бе? - деп, Қаражан қырыстана берді. Абай қатты долданып, ақырып жіберді:
– Аш қалмақ түгіл, қырылып қал!.. Бересің!.. Бермей қырыстанып көр осыдан! Күнде кешке кеп тексеріп тұрамын. Орындамасаң, өзіңнен көр! Мені тап осы өңірден айдатып жібермесе, сендік әлім бар. Масқара қып тұрып көндіремін! Білдің бе!.. Қолымнан алатын Тәкежан жоқ. Көзіңді ашып қара!
Орындайсың, сол! - деп қадалып қарап, үндемей тұрып қалды.
Оң қолы ұзын қамшысын қымтып ұстай бастаған екен... Қаражан соны байқады да, жауап айтқан жоқ. Түнде Тәкежан аулының үстіне кеп орнаған Дәркембайлар. Абай жаңа Дәркембайдың өзін ере жүр деп шақырған-ды. Қазір сол да кеп жеткен екен. Анадайдан құлақ салып, Абайдың ашулы үнін естіп келе жатыр.
Қасына Дәркембай келгенде, Абай Қаражанға тағы түйіле қарап тұрып:
– Міне, сенің аулыңнан ас ішетін кісілерді мына Дәркембай бастап кеп тұрады. Жалғыз өз үйің емес, осы ауылда неше түтін, неше қазан бар, соның бәрін асқызып отыр. Бар аулың қызмет етсін! - деді. Қаражанда әлі де үн жоқ.
Абай атының басын бұра беріп, Дәркембайға:
– Сен бұл ауылдың күйеуі емессің! Күмілжіме, білдің бе? Жұмысыңнан келгенде, тура: «Ас бер!» де... Бермесе, бөгесе менің тап өзіме қолма-қол кеп айтып тұр. Осыдан айтпай, жасырып қалсаң, Дәркембай болмай, қатын боп қал!
Ұқтың ба? - деді де, Абай жүріп кетті.
Таңертеңнен тыным алмаған Абайлар Жидебайға екіндіде жетті. Келсе, шешелердің үйінде Тәкежан мен жорға Жұмабай тосып отыр екен. Тәкежан түнделетіп шауып отырып Құнанбайға жетіп, енді Қарашоқыдан Абайға арнап бұйрық әкелген.
Абай Ұлжанның шақыртуымен үйге келді. Жолшыбай даланнан, шошаладан, ауыз үйден етіп келе жатып, Абай бұл ауылдың неше алуан қамдарын көрді. Бар жерге қазан асылып, ыстық істеліпті. Үш жерге үлкен ағаш келіні орнатып алып, жұмысшы қатындар келі соғып, бидай түйіп жатыр.
Піскен қазандардан астау-астау көже мен азнаулық ет түсіріп, үй-үйлерге әкетісіп барады. Аш-арықты күтуге Абайдың шешесі кіріскен көрінеді.
Көктемде азық азайған кезде, бір үйден мол тамақ табу оңай емес. Күту де бір күн емес, бірталайға баруға мүмкін. Сондықтан, бидай түйгізіп, көже істеуді өнімдірек көрген тәрізді.
Қарсы үйде бір кезек боп келген он бес-жиырмадай еркек-ұрғашы, сол ыстық асты ішіп жатыр екен. Абай, астарын қымсынбай ішсін деп, ол үйге бармады. Үлкен тамға кірді.
Келген жерде сәлем беріп, жорға Жұмабаймен амандасса да Тәкежанға қараған жоқ. Екі туысқан суық кездесті. Аз отырған соң, Жұмабай Абайға әкесінің сәлемін айтты. Бірақ Тәкежан түндегі булықтырған ашу үстінде көп жайды аңғармапты. Шағымын аз ғана қып апарыпты. Ол Дәркембайды ғана сөз қылған екен. Мына бүгін таңнан бері маңайдағы тамам елдің келіп, ошарылып жатқанын жеткізбепті. Дәркембайдың өзін келтіргенді сұмдық көрген Тәкежан, мынандай бәле болар деп, тіпті ұйғармаған-ды. Қазірде осы ауылға кеп білгелі, біржолата жарыла жаздап отырған.
Жұмабайдың айтуынша, Дәркембайды паналатқанды Құнанбай теріс депті.
«Татымсызға еткен жақсылықтың қайрымы жоқ. Дәркембай менің басыма бір кезде қас ойлаған адам болатын. Оның амандығы да өзіне олжа. Абай жақсылық істейім десе, досқа істесін. Мынаған ара түспесін! Қайтарсын!» -депті. Абай бұған көнген жоқ. Және ұзақ жауап та айтқан жоқ...
– Әкем елге өнеге айтар мұсылманмын дейтін. Мұсылманшылық қаза көрген халыққа рақымшылық етуді фарыз етеді. Тәкежанның дегеніне иланбасын. Мен мұндағы халыққа уағда беріп қойдым... Асырап жатырмын.
Ренжімей рұқсат етсін! - деп бір қойды.
Тәкежан тырсиып, күйіп отыр еді. Ұрса жөнелді:
– Ондай сопы болсаң, басыңа сәлде киіп, Дәркембайға арнап құшыр жисаңшы!
– Қажет болса, құшыр да жиям. Халық қырылар болса, амандығым садаға!..
– Ендеше бар әне, ел ақтап кет!..
– Оған кетуден бұрын, әуелі өзімде бар мен сенде барды ортаға шығарып, үлеске салып кетемін.
– Онсыз да салыпсың ғой!.. Бір Дәркембай емес, қыруар елді қаптатыпсың!
Сен бір өзің емес, бәрімізді қара жерге отыртайын депсің!.. Ол, ол ма? Ен әуелі мына шешелеріңді де аштан өлтірерсің, бүйте берсең!
– Шешелерімнің қамын сен жемей-ақ қой, білдің бе? Менің аналарым інде жатқан суыр емес, анау сенің Қаражан деген сараң қатының сияқты. Барын ортаға сала біледі. Халық көргенді бірге көрсе де, қабақ шытпайды. Мен осы кісілердің өздері тапсырған соң істеп отырмын. Өзінің қарынбайлығын әкеп мұндағыларға пана қылмақ қой... Үйдегенше, осы аналардың тәрбиесінен садаға кетсеңші Қаражан екеуің! - деп, Абай Тәкежанға қатты қадала қарады.
Соңғы сөздері әкенің балаға ұрысқанындай біртүрлі ірі, салмақты.
Тәкежанның бұдан арғы айтайын деген жауабын Ұлжан айтқызған жоқ.
– Жә, жетті! Болды енді екеуіңнің салысуың! - деп, тоқтатып қойып, өзі Жұмабайға бұрылды да:
– Сен енді қайта бер! Абай бұндағы аш-арық ағайынды шақырып қойыпты.
Біз болсақ, барымызды бөле жерміз. Әзір қысталаң жоқ. Біз үшін қиналмасын ондағылар. Беріп жатқанымыз өз сыбағамыз. Баласының абыройын төкпесін, екі айтқызбасын елге! - деді.
Тәкежан ұрыстан тоқтаса да, шеше сөзіне көнген жоқ. Мойнын сырт қайырып, тымағын киді де, шығуға айналды. Мұның осы ажарына қарап қойып, Ұлжан қатты сөйледі.
– Әй, сен ана Қаражанға сәлем айт! Аулына барған аш-арықты қыңратқымай оң шыраймен күтсін, құтырмасын!.. Ол әкелген мал жоқ! Көзін ашып қарасын! - деді.
Тәкежан мен жорға Жұмабай кетіп қалды.
Бұлар үш қорықты түгел аралап шықты. Келген ауылдар мен барлық мал санын көріп, санап алды да, Қарашоқыға қайта тартты. Ендігі шағымдары тіпті үлкен болатын.
Қыруар мал мен дүйім елді бұлай жосылтып келтіру Абай мен шешелерінің ісі емес. Ондайды істесе, жер-дүниенің иесі Құнанбай ғана істеуге болар еді.
Абайдың бұған жеткені, әкені елемегені. «Жер мүліктің иесі өзім» дегені.
Құнанбай Жидебайдағы істер туралы Жұмабай мен Тәкежан сөздерін түгел тыңдап алды да, Абайларға енді ыза болды. Шынында, бұл мінез ырықтан шығып, құрық әкету.
Әкесінің ашуланған пішінін байқап, Тәкежан ырза бола бастады.
Томырылған ашумен қатты бұйрық айтар деп дәмеленіп еді.
Бірақ Құнанбай мұның көзінше шешілген жоқ. Тек қана: «Тыю салу керек» деді.
Сүйітті де бұл екеуін қойып, Жақыпты шақыртты. Тәкежанға: «Қайта бер» деп, бұйрық етті. Келесі күн таңертең Жақып Жидебайға келіп, тағы да Зеренің үйінде отырып, Абайға әке сәлемін айтты.
Әке жағынан екінші рет кісі келіпті және үлкен жұмыстар тұсында ауыр бұйрықпен жүретін Жақып келіпті. Осал белгі емес. Тегінде, ауыл-аймақ болсын, ағайын ортасы болсын, Құнанбайдың сәлемдерін әрқашан жіберген кісілеріне қарай, салмақтап танитын. Мысалы: «Алып кел, айдап кел!» дегендей бұйрық болса, ол Қарабас, Қамысбай сияқты атшабарлар түрінде келеді.
«Айтып, білдіріп кел!» десе, жорға Жұмабай пішіндес болады. Кейде, ондай сәлеммен Құдайберді, Абай да жүріп қоятын. «Қорқытып, ызғар тастап, үйіріп кел!» десе Ызғұтты, Майбасар боп келеді. «Ұғындыр да бағындар!» десе, осы Жақып шығады. Ол, бірақ, рулар арасындағы келелі сөзге, іргелі кеңеске жүретін. Ал, іс тіпті үлкен боп, көп елмен қаржасатын кез болса, ондайда Қаратай шығады.
Мына жолы Жақып кепті. Абай жаңағыдай сәлемшінің ауысуына қарап, Қарашоқыдан шығатын бұйрықтың саты-саты салмақтана бастағанын еске алды. Іштей әзірленіп отыр.
Түс салқын томсарған, ашулы сияқты. Жақыптың жүзіне қарамай, қырындау отырып, барлық сөзді қиястана тыңдап отыр.
Құнанбайдың бұйрығын айтудан бұрын, Жақып бірнеше дәлел айтты. Өз сөзі қып айтса да, Абай төркінін танып отыр. Әкесінің ойымен сөз тәрізін бұл күнде Абай оңай танитын болған. Жақыптың айтуынша, әке бастайтын іс бар да, бала кірісетін іс бар. Екі арасын айыру керек. Балаға әкенің ісі де абырой әпереді. Әкеден қиғаш кетіп, өздігімен кісілік іздеу балаға бедел бітірмейді екен.
Абай мұны місе қылған жоқ. Баласының кісілігін ойлап, абыройлы болуын тілейтін әке мінезі де болады. «Өз ықтиярын, өз әмірін баласының мойнына, үнемі кескек қып тағып отырмайтыны да болады» деді.
Жақыптың екінші сөзі: жер беріп паналық етсе, қысылып отырған малды-басты ауылдар бар, соған ету керек. Күндердің күні керекке жарайды. Мыналар кім? Бұлардың бәрін жисаң, тым құрса, бір аттың сауырын, бір түйенің қомын да бере алмайды деген еді. Бұл сөздің шетін Жұмабай да айтқан.
Оған Абай тағы да көнген жоқ. Жақыптың айтқанын «Құда тамырмен істейтін алық-берік» деп бағалады. Оның аты қайрым емес, жақсылық емес.
Көпке мәлім сауда деп таныды.
Абай дау айтып болмады. Сонан соң, Жақып қатайып алып, салмақ салды.
– Сен өзің мал иесі, жер иесі ме едің осы? Сен тапқан не бар еді? Мынау ісіңмен әкеңнің жиған-тергенін шашқалы отырған жоқпысың? Осы ауылдағы мал мен Тәкежан қолындағы мал ертең қоса жұтайды. Тым құрса, мына шешелеріңнің талшығын аясаңшы! - деді.
Бұл да жаңа сөз емес. Бірақ кеше Тәкежанға айтқан сөзді Жақыпқа айтуға болмайды.
– Сөзіңіз дұрыс. Мен тегі шешелердің ырзығын шашып, қиянат етіп отырмын ғой! - деп, кекетіп қойды. Зереге қарап, - ал, мына отырған жалғыз менің шешем емес. Әкемнің де шешесі. Мал-дүниенің шын иесі осы кісі.
Ендеше бәріміз де әжемнің төрелігіне тоқтайық. Не дейді екен? Қазір өз аузынан естіңіз! - деді де, Абай әжесінің қасына таман сырғып келді.
Әжесінің бұл күнде өңі қуарып, қатты жүдеген. Ажым атаулысы біртүрлі молайып кеткен. Абай жақындағанда, ол құлағын түрді. Немересі айғайлап сөйлеп, барлық жайды айтып берді. Қысқа айтса да, ұғымды айтты. Бұйрық пен байлауды бір өзінен күтетінін білдірді.
Зере күрсініп отырып, қабағын түйді де, Жақыпқа қарап:
– Балама сәлем айт! Көп өмірім қалған жоқ! Зарлаған аш-арықтың қырғынын көрерім қалды ма? Жегім-жесір, кәріп-кәсердің телегей теңіз жасын көрерім қалды ма? «Мені енді ал» деп тілеп отырмын жаратқаннан. Жаназаға жиылған жұртты да ас беріп асырайды ғой. Тимесін, қумасын! - деді.
Жақып бұны естігенде іркіліп, үндей алмай қалды. Кәрі әжесін осындай зар тілекке жеткізген мінездерге Абай күйіп кетіп:
– Әнеки, шешенің қамын жегендерің шын болса, жылатпасаңдаршы!
Қуғызбаймын! - деп, бір-ақ байлады.
Жақып Зере сөзінен соң қайтыңқырап қалса да, Абайға ызғар тастап кетпек.
– Не деп отырсың өзің? Біреудің бетінен алайын дегенбісің? Сөзіңнің аңғарын мен ұнатқам жоқ Тіліңе уақып бол! - деді.
Абай бұл тұста да ашуынан қайтқан жоқ.
– Не деп отырғанымды түсініп отырсыз. Мұндағы жұрт қызыл қарын жас бала емес. Өлмесін білетін болған. Өз қамын өздеріне ойлатсын да, тыныш жатып анау қызығын көрсін! - деп салды.
Бұл күнге шейін Құнанбайға қарсы мұндайлық сөз қатқан ЬІрғызбайды Жақып көрген жоқ-ты. Абайдың тұспалын ұқса да, қазір ол жас жігітті аса тентек санады.
– Доғар! Доғар, шырағым ендігіні! Мына сөзіңді мен айтып бармаспын!
Бірақ, исі Ырғызбайдың жүрегін шайлықтыратын суық сөзді сенен есіттім деп кетермін!.. Сол да жетер болды! - деп, атқып тұрып кетті.
Абайдың жаңа кейіндеп кеп айтқан тұспал сөзінде көп мән болатын. Ол Құнанбайдың осы қыс ішінде істеген бір ерекше мінезін ауызға алған-ды.
Жақып кеткеннен кейін Жидебайға қайта оралған кісі болған жоқ Басқа уақыт болса, сөз аяғы бұлай аяқталмас еді. Үнсіз, жым-жырт қалуына да сол Құнанбайдың жаңағы оқшау ісінің өзі себеп болды.
Тегі, соңғы екі айдан бері Абай менен Ұлжандар Құнанбайға өкпелі, салқын болатын. Үйткені, Құнанбай осы қыста жасы алпыстың ішіне кіргеніне қарамай, жас тоқал алған. Жидебайдағы екі әйелі Ұлжан мен Айғыз болса, Қарашоқыдағы бәйбішесі Күнке болса, солардың үстіне төртінші қатын етіп Нұрғаным деген қызды алды.
Нұрғанымның жасы Құнанбай түгіл, Абайдан да кіші. Сондайлық баласынан кіші қызды аларын Құнанбай үй ішінің ешқайсысына білдірген жоқ.
Бұл жөндегі әңгіме, байлау Қаратаймен екі арасында ғана болған. Жұмыс басталғанда да оқыс басталды. Бас себебі Қаратай болатын.
Өткен жазда Қаратайдың қатыны өлді де, кәрі ақылшы қатынсыз жүрді.
Соған Құнанбай бір күн кездескенде:
– Қатын алуды ойлаймысың? Неге алмай жүрсің? - деген.
Қаратай бұл жайды өз ішінен ойлап, шешіп қойған екен.
– Құнанжан-ау, өзім қатынмын, мен қатынды қайтемін?! - деп еді.
Құнанбай ол байлауын мақұл көрмеген.
– Олай емес қой, Қаратай. Жас күніңде жолыңдағының бәрі саған қатын.
Күтім керек, көрік болатын шақ дәл осы кәрілік қой. Қатынның шын керегі осы шағың, - деген.
Сүйтіп, Қаратайға қатын алғызды.
Сол Қаратай өзі алған күні Құнанбайға да қозғау салып, «енді айтқаның шын болса, өзің де ал! Саған да сол айтқаның енді керек. Бардың бәрі баламен, өз қақымен кетті. Саған енді «өзің» деп отыратын оңаша бір жас иіс керек» деген.
Осының артынан екеуі ақылдасты да, Құнанбай алатын қызды тапты.
Онысы Нұрғаным болған.
Нұрғаным Бердіқожа дейтін қожаның қызы. Бердіқожа Тобықты іші емес, Сыбан арасында, Арқат деген тауды мекен ететін. Ол бұл Арқаға беріде келген.
Әуелде Қаратауға Түркістаннан шығып, көп туысқан шоғырмен келіп еді.
Қаратаудан Арқаға көшкен ұзақ жолында осы Нұрғаным бес-алты жасар, кебежеге мінген бала болатын.
Бері келе Бердіқожаның бірталай туысқандары Түркістанға қарай қайта тартып кетті. Арқаны жерсінбей және «ақ патшаға бодан болған елде тұрмаймыз» деп кетіп еді. Өзі қартайып, балалары жас болған Бердіқожа, азынаулақ үйлермен қозғалмай қалды. Сыбан мен Тобықты ішіне беделі бар қожа болды.
Құнанбай, Қаратайлармен әсіресе сыйлас еді. Өзі бірбеткей қыңыр және ойдағысын ірікпей сөйлейтін қатқыл мінезді адам. Көргені мен түйгені көп. Дін жайына жетік, молда кісі. Құнанбай сонысын ұнатып, әрдайым әңгімелес, мәжілістес бола беретін. Сол Бердіқожаның Бурахан деген баласын өз аулына шақырып, бірталай уақыт қонақ етіп те жіберетін. Қарқаралыға барған бір сапарында, қасындағы нөкерлерінің ішіне қосып, ертіп те жүрген. Құнанбай тегінде жігіттің денелі, бітімділігін ұнататын. Бурахан аса сұлу және денелі жігіт еді. Соның тұлғасын тамаша етіп, бір күні: «Бір үйдің ішіне жүз кісі кем-кетікті жиып, соның ортасына Бураханды кіргізіп отырғызып қойса, аналардың кемдігі көзге көріне ме?» - деген. Осындайлық бітім-тұлғасын ұнататын жігітінің бірі Базаралы. Жігітекпен азғантай татулық шағы болса, Базаралыны да мақтай беретін.
Сол Бураханның кіші қарындасы Нұрғанымның басы бос екен. Өзі жас та болса, кесек, ірі денелі, нұр жүзді болатын. Әсіресе толқынды қою қара шашы мен бет бітімі бөлек. Жүзіндегі әдемі қызылымен қатар, бет тұлғасы да сұлу.
Шошақтау біткен, үлкен қара көздерінде аса бір қайратты ашудың және естіліктің оты болатын.
Осы Нұрғанымды Қаратайдың ақылымен Құнанбай тоқалдыққа ұйғарды да, Бердіқожаға кісі салды.
Көп қатын алу әзірше өз тұқымына салт болмаған қожа әуелде үркіп кетті.
Және Нұрғаным мұның жақсы көретін баласы еді. Өзі ерке, тентек қыз болса да көп қақпайтын. Құнанбай сәлемін есіткен жерде, Бердіқожа томырылып қалып:
– Е, мен баламды кәрі Құнанбайға кішілікке беруші ме ем?! - деді. Бірақ, әкенің бұл арынына Қожаның өзге балалары жібермеді. Бастығы Бурахан боп салмақ салып, екі-үш күнде көндіріп берді.
Құнанбай аулына жиі барып, ат мініп, ойын-сауық салып қайтып жүретін Бурахан, қарындасын беріп, туысқан болуды қатты ұнатқан-ды.
Бердіқожаның көнген хабарын алысымен, Құнанбай қалың малды, жыртысты бір-ақ жібертті. Сүйтіп, осы бір қыстың ішінде Нұрғанымды алып та қойды. Ұлжан мен Айғыз жаңа тоқал хабарын Күнке жіберген сәлемшіден естіген. Ұлжанның өз басы бай қызғанайын деген ойда болмайтын. Ержеткен төрт ұлы бар. Және немере сүйе бастаған тоқтамды ана. Құнанбайды бұл күнде бай деп те санамайтын. Ол балаларының әкесі. Көп өмірі, көп азабы, көп машық мұңы табыстырған жай ғана туысы сияқты. Содан басқа сезімдер суалғандай еді.
Бірақ сонда да ол Құнанбайдың қатын алғанына қарсы болды. Жорға Жұмабайды шақыртып ап: «Біздің тілді өмірде бір ескеретін болса - алмасын, реніш туады. Балаларынан ұялсын, олар ренжиді» деген.
Ұлжан өзі естіген хабарды Абайға айтқан еді. Сонда Абай біртүрлі қатты түршігіп, жиреніп кеткен. Әкесі туралы аса қатал сөйлеп, сынап кеп: «Әке деп сый көруден қалсын. Біржолата жат болсын деген мінез ғой. Осыншалық қыруар жанды адам құрым, санамаған ғой. Шешемен неге ақылдаспайды? Өмір бойғы жолдасы сендермен неге санаспайды? Бізден кіші қыз алып отырып, солар ұялар-ау деп, бізді неге ойламайды? Құптамаймын! Қайта кінәлаймын!
Сен де мақұлдама!.. Әйтеуір, бізді адам санамаған жан ғой. Отқа түссе де, жалғыз өзі барып түссін. Ренжітіп кеткенін біліп кетсін! Айтып жібер!» деп, шешесіне Жұмабайды өзі жеткізіп берген.
Құнанбай Ұлжан сөздерін естіген соң, Күнкемен сөйлесті. Оған біраз жылы ұшырап: «Өзгелер ақылсыз болды деп, сен желікпе! Сен ақыл тап та, мендік бол!» деген.
Күнке әрқашан бұқпа есепке бейім тұратын: Ұлжанның балалары көп.
Оларға болысып отыратын. Зере де бар. Сол себепті Жидебайдағы ауылға Құнанбайдың қырын қарап жүргенін әрдайым өзіне пайдалы көретін. Әсіресе, Ұлжанның айналасындағы үбірлі-шүбірлі молдықты, кеңдікті сүймейтін.
«Түбінде солар көктейді-ау!.. Артық үлес, үлкен сыбаға әкетеді-ау!» деп, үнемі қызғанумен болатын.
Мынау үлкен іс байының өмірі үшін, тіпті өзі үшін де өзгеше болатынын Күнке біледі. Басында көнбейтін боп, наразылыққа беттеген.
Бірақ сол наразылығының үстінде де Ұлжанды бақты. Егер бұл тулап, байды үркітіп жүргенде, Ұлжан көніп қойса, жаман болады. Байдың сүйенішінен біржолата айрылып қалады. Сол себепті, өзінше қулық ойлап, Ұлжан жағына түрткі салған. Ол жақтан ойдағыдай қарсылық келді.
Құнанбайды күйдіргендей наразылық айтыпты. Енді бұл тұста Ұлжан арқылы келетін Күнкеге деген қауып жоқ. Соны ойлады да, Құнанбаймен шындасып келгенде, Ұлжанды жамандап шыға берді. Өзі кең ақыл болған боп рұқсат етті.
Және «Нұрғанымды өз қолыма әкеп түсір! Менімен бір болсын! Ұлжан күн көрсетпес» деп, тіпті қамқор боп та шықты. Сол Күнкенің дегені болды да, Құнанбай Нұрғанымды Қарашоқыға келтірді. Бірақ осының орайына екі айдан бері Жидебайға қатынасқан жоқ.
Сүйтіп, Жидебайға Жақып пен Жұмабайларды келтіріп жатқан істің кезінде, Құнанбаймен үлкен аулы араздық халінде еді.
Жақыппен сөйлескен сөздің аяғында Абайдың тұспалдап, түйреп өткені осындай ескі жара болатын. Күйзеліп жатқан көрші елдің ауыр күйі соған кеп қосылған. Ішті-тысты екі жараның уыты бірігіп кеп, Абайды осылай еткен.
Әлденеше айға бергісіз боп созылған он бес күн өтті. Шаруаларды күйзелте бүрістірген ауыр қыстың аяғы осы болатын. Биылғы жұтты халық соңғы қардан, ұзақ бораннан көрді. Әсіресе, осы көкек пен мамыр арасында көрді. Көктем айы деп санайтын мамыр соншалық сұрапылдай тигендіктен, жұттың атын «мамырдың жұты» деп, бұрынғы жұттардан бөлек санады. Кейде «ақ қардың» жұты дейтін. Онысы да мамыр ішінде жауған соңғы қарларды атағаны.
Кедей көршілер Жидебайға кеп тығылғанға он бес күн өткен соң, күн жылынды. Оңтүстіктің жылы желі, ескегі соқты. Осыдан бір ай бұрын соқса, жұрт оны «жыл әкелді», «игілік әкелді» деп, қуанышпен қарсы алар еді. Биыл қуанта алған жоқ. Бірақ, сонда да қалғанды құтқара келді.
Абай мен Ұлжан Құнанбай бұйрығынан құтылған соң, бар ынтасын көпті күтуге жұмсаған. Солардың малы мен өз бастары бұл екеуінің ерте-кеште дамыл алмай ойлайтын міндеті боп алған. Абай күнұзын ат үстінде жүріп, қатты жүдеді. Қап-қара боп, тотығып та кетті.
Бірақ Дәркембайларға арналған еңбегі мен бейілі текке кеткен жоқ. Елу ауылдың мың жарымдай қойы мен барлық ірі қарасы шетінен жан сақтап, аман қалды.
2
Көктемнің ескегі соға бастасымен, маңайдың қары ағыл-тегіл тез кетті. Бір ғана қорық емес, адырлар, далалар да әр жерінен ойылып, қарауыта бастады.