LatinEach bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
აველუმი - 33
Total number of words is 1917
Total number of unique words is 1185
37.1 of words are in the 2000 most common words
49.3 of words are in the 5000 most common words
57.4 of words are in the 8000 most common words
ზუსტად, კონსპირაციის მიზნით, ერთ სახელად გააერთიანა დის სახელის ყველა შესაძლებელი
ვარიანტი. რაც მთავარია, აღარც დას გამოუჩენია მასთან შეხვედრის სურვილი. სამუდამოდ,
უკანმოუხედავად, უკვალოდ წავიდა მისგან, სხვა ქალაქში, სხვა ქვეყანაში, სხვა კონტინენტზე,
სხვა პლანეტაზე, სხვა გალაქტიკაში საერთოდ, ობლობასა და შიმშილს გადარჩენილი, მაგრამ
სამუდამოდ გულმოკლული, სამუდამოდ დაკნინებული მისიანების თუნდაც იძულებითი
დაუნდობლობითა და სისასტიკით. რამაც უჭკუობის ჟამს აღაფრთოვანა, იმანვე შეურაცხყო
უკვე ჭკუაში ჩავარდნილი და თვითონაც იძულებითი დაუნდობლობითა და სისასტიკით
გადაუხადა
მისიანებს
-
უსიტყვოდ,
უცრემლოდ,
უსაყვედუროდ
შეაქცია
ზურგი.
გადამრჩენელს არ აპატია გადარჩენა გარდაქმნის საფასურად. ახლა კი შუა ქუჩაში გაშოტილ
ძმას დასდგომია თავზე და კივის - მიშველეთ, ცოცხალიაო!
გონს რომ მოეგო, მანქანასთან იწვა, მანქანის ბორბალზე ჰქონდა თავი მიდებული. ირგვლივ
დაფშხვნილი შუშა ეყარა. უნებურად მუჭით მობოჭა და სასიამოვნოდ დაესერა ხელისგული.
იგრძნო, როგორ გამოჟონა სისხლმა სხვადასხვა ადგილას ერთდროულად. სისხლში არეული
შუშა კანზე ეწებებოდა. თავზე კი ეკაეკატერინეკატო და ის ორი ბიჭი დასდგომოდა, სპორტის
მაღაზიასთან რომ ნახა ოდესღაც, თითქოს სხვა ცხოვრებაში. კი არ იცნო, გაახსენდა, მიხვდა,
ტანმა უაზრა, ისინი არიანო, თორემ არაფრით გამოირჩეოდნენ სხვა თბილისელი ბიჭებისგან,
იმათაც გრძელ, ჩაფართხუნებულ სვიტრებზე თხელი კურტაკები შემოეცვათ და ნიკოლსონის
ჩაჩები წარბებამდე ჩამოეფხატათ. ეკაეკატერინეკატოს ხელში ავტომატი ეჭირა. თავშიშველი
იყო. ლაპარაკისას თბილი ჰაერის თეთრი ბოლქვები ამოსდიოდა პირიდან, ოღონდ, აველუმს არ
ესმოდა მისი ლაპარაკი. იწვა და იღიმებოდა, არ შეეშინდესო. თუმცა წესიერად თვითონაც არ
იცოდა, რისი არ უნდა შეშინებოდა ეკაეკატერინეკატოს, რატომ იწვა თავად აქ, ქუჩაში, და
რატომ არ ესმოდა მაინცდამაინც შვილის ხმა, როცა საერთოდ ყველაფერი ესმოდა დაფშხვნილი შუშის ხრაშა-ხრუშიც, ხანძრის გუგუნიც, მთავრობის სასახლის თავზე ტყვიებით
დაფლეთილი დროშის მოულოდნელი შეფრთხიალებაც. სამაგიეროდ, შვილის თბილი
ამონასუნთქი დამამშვიდებლად ელამუნებოდა სახეზე. შვილის ამონასუნთქს შიგადაშიგ
სასმელის სუნიც დაჰკრავდა და მანქანის ბორბალთან მიწოლილი აველუმი სულელურად
იღიმებოდა სიამოვნებისაგან. უცებ მელანიამ გამოხედა სათვალეს ზემოდან და მოგონილი
სიმკაცრით დაუტატანა: ადექი, სირცხვილია, რას გორაობ ქუჩაში ამხელა კაციო. იმდენად
ცხადი, იმდენად ცოცხალი ჩვენება იყო - ალბათ მეც უკვე მკვდარი ვარო - გაიფიქრა
უდრტვინველად, გულს გარეთ. მართლაც, ცოლის (მკვდრის) ხმა ესმოდა, შვილისა კი
(ცოცხლის) არა. ცოლი ისე, სხვათა შორის დაელაპარაკა და მშვენივრად გააგებინა ყველაფერი,
შვილს კი სახეზეც ეტყობოდა, მთელი ხმით რომ უყვიროდა რაღაცას, მაგრამ ამას მაინც არ
ესმოდა. თუმცა, ვერ დაიჩემებდა, გინდა თუ არა, მოვკვდიო, რადგან ჯერ კიდევ სტკიოდა
რაღაცა, ფეხები გასთოშვოდა სიცივისგან, სისხლში აზელილ შუშას კი ნელა ასორსოლებდა
მუჭში. ისევ სცადა დალაპარაკება, მაგრამ ამჯერადაც არაფერი გამოუვიდა. სელექტორის
ხრიალის მაგვარი ხმა გამოსცა მისმა არსებამ, მასთან შეუთანხმებლად, თითქოს ყელში
გაჩხერილი
ეკლიანი
ბურთის
მოშორებას
ცდილობდა
უნებურად.
გამწარებულმა
ეკაეკატერინეკატომ ავტომატი მოუქნია დამწვარ მანქანას და სასწაულად გადარჩენილი წინა
ფარი ჩაუმსხვრია კონდახით. მინის ნამსხვრევები აველუმსაც შეეყარა სახეში, თუმცა,
არავითარი ყურადღება არ მიუქცევია ამისთვის. ისედაც შუშაში იწვა. პირველად რომ გონს
მოეგო, ერთი პირობა ეგონა, საავტომობილო კატასტროფაში მოხვედრილიყვნენ ისა და
მელანია და იმ ცარიელი ბოცოების ნამსხვრევებში იწვნენ, რომლებითაც მათი მანქანა იყო
გამოტენილი მათი ქორწინების დღეს (საღამოს). მაგრამ ეს შეგრძნება დიდხანს არ
გაგრძელებულა. სამაგიეროდ, დიდხანს და შემაშფოთებლად გრძნობდა, როგორ ეთოშებოდა
სხეული. ფეხებიდან დაძრული სიცივე ჯიუტად მიიწევდა მაღლა. გული გამალებით უცემდა,
აქეთ-იქით აწყდებოდა მკერდში, გალიის ჩიტივით - თვალი რომ მოუკრავს, შემთხვევით,
მისკენ
გამოცოცებული
გველისთვის.
თუმცა,
თავისუფლად
შეიძლებოდა,
ეს
სიცივე
ჩვეულებრივი თბილისური დეკემბრის (თუნდაც, იანვრის) სიცივე ყოფილიყო და არა
კარსმომდგარი
სიკვდილისა.
მაგრამ, როგორც უკვე ვთქვით,
მელანიას
ხმა ესმოდა,
ეკაეკატერინეკატოსი კი არა. რაც მთავარია, თვითონ კი აღარ იყო თითქოს, არამედ ის ბიჭი,
ორმოცდათექვსმეტში
რომ
გადაარჩინა,
ანუ,
უკვე
ორჯერ
რომ
მოატყუა
მწარედ
-
ორმოცდათექვსმეტში სადარბაზოში დასვა, დღეს კი - საკუთარ ბინაში, შვილიშვილის
სასთუმალთან. და აი, ახლა თავად ქცეულიყო იმ ბიჭად, ფეხები სისხლის გუბეში ეწყო და
ელოდებოდა, როდის მოაკითხავდა საკუთარ თავს, შეუმჩნევლად, უჩუმრად, უმტკივნეულოდ
გარდაცვლილს ამ ხნის განმავლობაში. მისი ადგილი კი მკვდრეთით აღმდგარსა და
ახლებურად წვერგაუპარსავ ბიჭად გარდაქმნილს დაეკავებინა ამჯერად. მშველელთა ახალი
ცვლა გამოსულიყო ასპარეზზე, მაგრამ როგორც იმ შორეულ დღეს, ახლაც ვერ გაარკვევდი, ვინ
იყო გადასარჩენი და ვინ გადამრჩენელი.
"გესმის ჩემი? მამა! გესმის ჩემი" - მაინც გამოარღვია მისი გამაოგნებელი სიყრუე
ეკაეკატერინეკატოს ხმამ და, ქვეყნის დამაქცევარი ძალით დამუხტული, ორივე ყურში
ერთდროულად გასკდა მეხივით, ყუმბარასავით. "წადი, შვილს მიხედე," - თქვა უცებ აველუმმა,
თვითონაც რომ არ ელოდებოდა, ისე მკაფიოდ, ისე მშვიდად, ისე თავისუფლად, გეგონებოდათ,
მომაკვდავმა რეზიდენტმა, ბოლო წუთას, მაინც მოასწრო და სახელმწიფო მნიშვნელობის
საიდუმლო - ახალი იარაღის ფორმულა თუ სასწაულმოქმედი წამლის რეცეპტი - გადასცა
თავისიანსო. "ნუ ლაპარაკობ, არ შეიძლება - გააჩუმა შვილმა. მის წინ ცალ მუხლზე
ჩაჩოქილიყო, თან ათრთოლებულ ხელს ფრთხილად უსვამდა სახეზე - ახლავე მოვლენ ბიჭები.
ნუ გეშინია" - გააგრძელა ყალბი არხეინობით და - გტკივაო? - ჩაეკითხა მაშინვე, გულწრფელი,
შეუნიღბავი ცნობისმოყვარეობით. აველუმს სტკიოდა, მაგრამ შვილის ყურადღებამ უფრო
აუჩუყა გული, მადლიერების ცრემლი თავისით ჩამოაცოცდა ლოყაზე, რამაც თვითონვე
შეაწუხა - შერცხვა შვილისა. "გაყიდვაშია ნაფტალინი. სიარულშია ფეხები. ჭამაშია ღვეზელი" გაიხუმრა თავისი ჭკუით, უნებურად გამომჟღავნებული სისუსტის მისაჩქმალად. შეიძლება,
არც იცოდა, რას ამბობდა. ანდა, არ იცოდა, რატომ ამბობდა, მაინცდამაინც, იმას, რასაც
ამბობდა. მისი არსება არავითარ კონტროლს აღარ ექვემდებარებოდა - განთავისუფლებულიყო
ყველაფრისაგან, საკუთარი თავისგანაც - და ერთადერთი, რაც კიდევ უნარჩუნებდა აღქმისა და
განსჯის უნარს, სასმელის სუნი იყო, რომელიც მის ქალიშვილს ამოსდიოდა პირიდან, როგორც
ჩვეულებრივ რიგით ჯარისკაცს, და რომელიც ახლა უფრო მძაფრად სცემდა სახეში. მაგრამ
შვილმა ისევ რომ გააჩუმა, მისივე ცრემლით სველი თითები ისევ რომ დააფარა ტუჩებზე,
გაბრაზდა, შვილის გულკეთილმა მიუხვედრელობამ გააბრაზა - შვილი ვითომ შველოდა,
ვითომ უფრთხილდებოდა, არადა ლაპარაკს არ აცლიდა და, შეიძლება, უკანასკნელ სიტყვასაც
უხშობდა ძალით, იმ უკანასკნელ სიტყვას, რომლის სათქმელადაც ემზადებოდა მთელი
სიცოცხლე, სიზმარში თუ ცხადში. გარდა ამისა, თუ ვინმესთან ჰქონდა სალაპარაკო, შვილთან
ჰქონდა სწორედ და, სახელმწიფოსგან განსხვავებით, ის მაინც თუ დააცლიდა, ბევრ რამეს
ეტყოდა. უპირველეს ყოვლისა კი იმას ეტყოდა, თავისუფლების სურვილი სრულებითაც რომ
არ ნიშნავს თავისუფლებისათვის მზადყოფნას, როგორც სქესობრივი სიმწიფე არ ნიშნავს,
ოჯახისშექმნაც რომ შეგიძლია. თავისუფლების სურვილის მოკვლა ხელოვნური ფრთებითაც
შეიძლება, თავისუფლების უფლება კი ძალიან პროზაულად, ძალიან არარომანტიკულად
მოიპოვება მხოლოდ. ჯერ სწავლა და მერე გავლა - აი, უმარტივესი პასუხი ამ მარადიული
რებუსისა, რომელსაც ადამიანი გაჩენის დღიდან დაათრევს თან, როგორც ლოკოკინა ნიჟარას,
რომელიც, ერთსადაიმავე დროს თავშესაფარიცაა მისთვის და სატუსაღოც. დანარჩენი
სისულელეა ყველაფერი. სისულელე. და გინდაც არ მოესმინა, გინდაც ბოდვად ჩაეთვალა მისი
ნალაპარაკევი შვილს, ამას მაინც უნდა ეთქვა, რაც იცოდა, რაც მისი სიმართლე იყო, რაც
სჯეროდა, რაც ცხოვრებამ ჩაუნერგა, რასაკვირველია, მისმა ცხოვრებამ, რის გამოც არასოდეს
უცდია სხვისთვისაც მოეხვია თავზე საკუთარი ცოდნა-გამოცდილება. მაგრამ შვილი არავითარ
შემთხვევაში არ შეიძლება იყოს "სხვა" და, აქედან გამომდინარე, ევალებოდა კიდეც, ახლა მაინც
ეთქვა სწორედ შვილისთვის, რაც აქამდე ვერ თქვა თუ არ თქვა, და რასაც შვილის გარდა, სხვა
მაინც ვერავინ გაიგებდა. ალბათ ამიტომაც შეახვედრა ისინი ღმერთმა, მართლაც რომ
სასწაულად, და თავისუფლად შეიძლებოდა, აღარ მისცემოდათ ამის შესაძლებლობა. აველუმს
უკვე ყველაფერი ტკიოდა. თუმცა, არა, ტკივილმა გადაუარა, ან რა სახსენებელი იყო ახლა
ტკივილი - სიცოცხლის ცერბერი!- როცა აღარაფერი დარჩენილიყო თავად სიცოცხლისგან (რა
თქმა უნდა, მისი სიცოცხლისგან), ამ ქეციანი დასკვნის მეტი. თუმცა "ქეციანი დასკვნა"
სრულებითაც
არ
შეეფერებოდა
მის
თვალსაზრისს,
არ
გამოხატავდა
მის
ჭეშმარიტ
შეხედულებას საკუთარ ცხოვრებაზე და უმალ მხატვრული სამკაული იყო წამიერი ფიქრისა,
ვიდრე ფილოსოფიური კატეგორია. არადა, თავად კმაყოფილი დარჩა ამ მეტაფორით. "ქეციანი
დასკვნაო" - კმაყოფილმა გაიმეორა გუნებაში. მაგრამ ეს მოჩვენებითი, ყალბი, სიზმრისმიერი
კმაყოფილება გახლდათ, იმის ტყუპისცალი, მძინარეს რომ ეუფლებოდა ხოლმე, როცა მისი
გამოთიშული გონება, უკვე ჩამქრალი, უკვე საღი აზროვნების კი არა, საერთოდ რამის
შექმნის უნარს მოკლებული, უნებურად იმეორებდა აზროვნების, შექმნის პროცესს და არათუ
ნამდვილის, არამედ შედევრის ელფერშიც ხვევდა მოზმანებულ ლექსსა თუ რომელიმე
ცალკეულ
გამონათქვამს,
რაც
სინამდვილეში
ჩვეულებრივი
აბრაკადაბრაა,
გნებავთ,
ინტელექტუალური ნაგავი, ფიქრის ჯართი, ოცნების შლამი თუ სურვილის ნეხვი შეუმჩნევლად დაგროვილი ტვინის იდუმალი ლაბირინთის ხვრელებში.
"შვილის სისხლში ჩადგა ფეხი. ყველანი დავიღუპეთ" - თქვა აველუმმა უკვე ჩიფჩიფით, უკვე
სიკვდილგამჯდარმა. სინამდვილეში ვერ თქვა, ვერ მოახერხა. ქვედა ყბა გაშეშებოდა და ეს
მარტო სიცივის ბრალი არ უნდა ყოფილიყო. ნოკაუტიდან ძლივს გამორკვეულ მოკრივესავით,
გაუბედავად სცადა ყბის განძრევა, მაგრამ არ გამოუვიდა. "გაუშვი ახლავე ხელი. გაუშვი მეთქი.
გესვრი!" - იყვირა ეკაეკატერინეკატომ და იმავე წამს ახალწლის ღამის მოგუგუნე სიჩუმეში
დამაფრთხობლად გაჩხაკუნდა ავტომატის საკეტი. იმდენად მოულოდნელი, უფრო ზუსტად
კი, იმდენად მოსალოდნელი, იმდენად ბუნებრივი იყო ეს ხმა გარემოსთვის, უნებურად
აველუმიც დაიძაბა, გაიტრუნა, გაილურსა, რაღაცის, მართალია ისევ გაურკვევლის, მაგრამ
ამჯერად უეჭველად უარესის მოლოდინში.
ეკაეკატერინეკატო ფეხზე წამომდგარიყო. ერთ-ერთი ბიჭი უკნიდან ხვევდა ყელზე ხელებს.
მეორე ავტომატის წართმევას უპირებდა. გამწარებული იბრძოდნენ სამივენი: უხმოდ,
დაუნდობლად. ეკაეკატერინეკატო, ეტყობა, ვეღარ ყვიროდა, მაგრად ჰქონდა ხელები ყელში
წაჭერილი, მაგრამ მაინც არ თმობდა ავტომატს. შიშისაგან სახეგადაშლილი, გონდახშული
ბიჭებიც უმალ დაიხოცებოდნენ, ვიდრე განზრახვაზე აიღებდნენ ხელს. უცებ ავტომატი
თითქოს თავისთავად შეხტა ჰაერში და ეკაეკატერინეკატოს ცხვირპირში დაეძგერა. იმავე წამს
აველუმმაც მთელი ძალით მიახეთქა კეფა დამწვარი მანქანის ბორბალს და უფრო მიხვდა,
ვიდრე იგრძნო, როგორ გაუარა ტყვიამ ტვინში. ბიჭებიც იმავე წამს გაიქცნენ. მოკუზულები,
წინგადახრილები გარბოდნენ, თუმცა არავინ გაჰკიდებიათ. მეწინავეს ეკაეკატერინეკატოს
ავტომატი
ჩაეხუტებინა
მკერდში
და
იმათმა
წაგრძელებულმა
მოცახცახე
ლანდებმა
უზარმაზარი ვირთხებივით გადაირბინეს ხანძრის გამონაშუქით განათებულ კედელზე. "მამა.
მამა. მამა" - კიოდა ცხვირპირდასისხლიანებული ეკაეკატერინეკატო.
უცებ, მცხუნვარე მზემ გადააჩახჩახა იქაურობა. ჯერ კიდევ ნამიან ხეებზე ჩიტები აჟივჟივდნენ.
ბალახში მასთან თამაშით დაქანცული ძაღლები ეყარნენ და ენაგადმოგდებულნი ქაქანებდნენ.
"მამა. მამა. მამა" - კიოდა ეკაეკატერინეკატო, რომელიც ახლა უნდა დაბადებულიყო სწორედ:
მელანია წუხელ მოიყვანეს აქ აველუმმა და დედამისმა და იმის მერე ფეხი არ მოუცვლიათ
აქედან - დედა სამშობიაროს მოსაცდელში იჯდა მთელი ღამე, თვითონ კი უპატრონო ძაღლებს
ეთამაშებოდა ეზოში, ძილი რომ არ მორეოდა და დროც გაეყვანა როგორმე. ამ დროს, დედა
გამოჩნდა მოასფალტებულ ბილიკზე. ჩქარა მოდიოდა და იმასაც თვალისმომჭრელი ნათელი
გადასდიოდა სახეზე. რაც მთავარია, იმანაც იცოდა, მისი შვილი მისი შვილი კი არ იყო, არამედ
ორმოცდათექვსმეტის მარტში, შარდის სუნით აქოთებულ სადარბაზოში გარდაცვლილი ბიჭი.
მაგრამ ესეც ისეთივე ბუნებრივ მოვლენად ითვლებოდა ახლა, როგორც სხვა ყველაფერი: მზით
გაბრწყინებულ ხეებზე აჟივჟივებული ჩიტები, ენაგადმოგდებული, აქაქანებული ძაღლები და
მოასფალტებულ ბილიკზე მომავალი დედა. აჩქარებულად მომავალი დედის დანახვაზე გული
გაუჩერდა. მიხვდა, რაღაც დიადის, იდუმალის, ერთდროულად დამამშვიდებლისა და
დამაფრთხობლის მაუწყებლად მოისწრაფოდა დედამისი, თუმცა, ამას რა დიდი მიხვედრა
უნდოდა, ხელში ჩვილი ეჭირა და შორიდანვე დაუძახა ძაღლებთან მოთამაშე შვილს:
"მომილოცავს, შვილი გეყოლა, დავიღუპეთო". "მეც მომილოცავსო" - უთხრა მელანიამ წყნარად.
თვალი არ გაუხელია, ისევ ისე თვალდახუჭული იწვა, მძინარესავით, ოღონდ, სამშობიაროში კი
არა, შინ, საკუთარ საწოლში. ის კი (აველუმი) ტელეფონთან იდგა, მელანიას საწოლთან,
საცვლების ამარა, ფეხშიშველი, საქალაქთაშორისო ტელეფონის ზარით დაფეთებული,
ესწუთია წამოვარდნილი საწოლიდან, და ჯერ ისევ დაბნეული ბღუჯავდა გაოფლილ
ყურმილს, რომელმაც, კეთილმოსურნეთა სახელით, ასევე ესწუთია, აუწყა მოსკოვიდან,
ქალიშვილი რომ შესძენოდა პარიზში. ჯერ გაუხარდა, მერე დაფრთხა, მერე იფიქრა, იქნებ
ვიღაცაში ვეშლებიო, რადგან თვითონ, თვითონ კი არ იყო, არამედ უცნობი ბიჭი, უსახო და
უსახელო, მისი იმედით გარდაცვლილი ჯერ კიდევ ორმოცდათექვსმეტი წლის მარტში. მაგრამ
დედამისი სრულებითაც არ შეუფერხებია ამ ამბავს. პირიქით, შორიდანვე დაუძახა,
მომილოცავსო, როგორც კი დაინახა. თუმცა, აველუმიც სულ სხვა რამემ დააფრთხო მაშინ.
მართალია,
თავს
უკვე
კაცად
თვლიდა,
მაგრამ
თავზარდამცემი
სისასტიკითა
და
დაუნდობლობით, იმ წუთას იგრძნო პირველად, თუ რა მძიმე ტვირთია კაცობა, რა ძნელი
სატარებელი. რამხელა პასუხისმგებლობას აკისრებდა, არა მარტო ახლახანს შობილი
სიცოცხლის, არამედ ყველაფრის მიმართ, რაც მისი თანდასწრებით, მასთან ერთად, თუნდაც
მისი სურვილის გარეშეც არსებობდა და არსებობის უფლებას ინარჩუნებდა, მიუხედავად
ცხოვრების სისასტიკისა და დაუნდობლობისა - მოჟივჟივე, ბრიყვი ჩიტები იქნებოდა ეს,
აცახცახებულ ფოთლებზე გულუხვად გადაღვრილი მზე, სრულიად უცხო ადამიანთან
თამაშით დაქანცული ძაღლები თუ მოასფალტებულ ბილიკზე სულისშემძვრელად მომღიმარი
დედა (აველუმს ასე მომღიმარი, ადრეული, არარსებული ბავშვობის მერე, აღარც უნახავს ის),
რომელიც ადვილი შესაძლებელია, მართლა მისი დედა კი არ იყო, არამედ ქუჩაში მოკლული
ბიჭისა. "ახლა რა უნდა ვქნა? როგორ უნდა მოვიქცეო?" - ჰკითხა თავადაც მომღიმარმა,
დედისგან ღიმილგადადებულმა. "დავიღუპეთ ყველანიო"- თქვა დედამ, ვითომ ხუმრობით, და
გაოფლილი თმა შუბლიდან ფრთხილად გადაუწია ჩვილს, რომელიც ერთდროულად
აველუმიცაა, აველუმის კანონიერი და უკანონო შვილიც, ორმოცდათექვსმეტში დაღუპული
ბიჭიც და წვერგაუპარსავი სტუმარიც... მზით აბრიალებულ აკაციებზე კი ჩიტები ჟივჟივებენ.
ირგვლივ, ნამიან ბალახში, ძაღლები ყრიან და უაღრესად ჭკვიანური, აზრიანი გამოხედვით
მალავენ თავიანთ ბრიყვულ, სულელურ ფიქრებსა და სურვილებს. ბილიკზე დედა დგას,
ერთდროულად ბედნიერიც და უბედურიც, ხალისიანიც და ფიქრიანიც - თვალგაშტერებული
თავისი მარადიული, დაულეველი საფიქრალისთვის. მის ხელებში კი ახალი სიცოცხლე
ფეთქავს,
სუნთქავს,
ჩხავის,
იჭინთება,
იბრძვის,
სიბრაზისგან
სახედაჭმუჭნული,
დამდუღრულივით კანალაპლაპებული და პატარა, ლორწოვანი მუშტებით იგერიებს ერთბაშად
მიქსეულ ცხოვრებას, ესწუთია სამოთხიდან
გამოძევებული, დამცირებული, უგულებელყოფილი და მაინც უდიადესი, უკეთილშობილესი
შედეგი აველუმის უაზრო, უმიზნო და უმნიშვნელო არსებობისა...
"მიშველეთ. მიშველეთ. მიშველეთ" - კივის ეკაეკატერინეკატო. მთავრობის სასახლის თავზე
ხანძრის მოგუგუნე გამონაშუქით განათებული და ტყვიებით დაფლეთილი დროშა, კი არ
ფრიალებს, ცდილობს იფრიალოს. აველუმს კი ჰგონია, ზღვის ხმა მესმისო. ცრემლებით
თვალებდაბინდული ჯერ ვერაფერს ხედავს და - "აკი დიდი სინათლეაო", -უბრაზდება თუ
საყვედურობს ვიღაცას. მაგრამ იმავე წამს ზღვის გაბრწყინებული ზედაპირიც გამოჩნდება.
სიბნელის ზღვა იტალღება ძირს, თუნუქისა და შიფერის სახურავებით მოფენილი სახურავების მთელი არქიპელაგი გადაჭიმულა ჰორიზონტამდე - სახურავებზე კი შიშველი
ადამიანები დგანან, მაღლა იყურებიან, მისკენ, და თავგამოდებულნი უყვირიან რაღაცას.
ტუჩების მოძრაობაზე ეტყობათ, ერთსა და იმავე სიტყვას ყვირის ყველა, მაგრამ თავად სიტყვა
არ ისმის, ზღვისა თუ მოახლოვებული სინათლის კიდევ უფრო მძლავრი გუგუნი ახშობს
ალბათ. რაც მთავარია "კუნძულელებსაც", დედამისივით, ახალშობილი ჩვილები უჭირავთ
ხელში, მას აჩვენებენ, შეიძლება, აწვდიან კიდეც, მაგრამ სწორედ ამ დროს, ოთხივე მხრიდან,
ენით უთქმელი სინათლე წამოვა და ერთბაშად, უთავბოლოდ გადაშლის ყველაფერს, როგორც
უწმაწურ სიტყვასა თუ ნახატს გადაშლის ხოლმე დაფიდან მასწავლებელი, ნერვიული,
ბრაზიანი სისწრაფით...
ვარიანტი. რაც მთავარია, აღარც დას გამოუჩენია მასთან შეხვედრის სურვილი. სამუდამოდ,
უკანმოუხედავად, უკვალოდ წავიდა მისგან, სხვა ქალაქში, სხვა ქვეყანაში, სხვა კონტინენტზე,
სხვა პლანეტაზე, სხვა გალაქტიკაში საერთოდ, ობლობასა და შიმშილს გადარჩენილი, მაგრამ
სამუდამოდ გულმოკლული, სამუდამოდ დაკნინებული მისიანების თუნდაც იძულებითი
დაუნდობლობითა და სისასტიკით. რამაც უჭკუობის ჟამს აღაფრთოვანა, იმანვე შეურაცხყო
უკვე ჭკუაში ჩავარდნილი და თვითონაც იძულებითი დაუნდობლობითა და სისასტიკით
გადაუხადა
მისიანებს
-
უსიტყვოდ,
უცრემლოდ,
უსაყვედუროდ
შეაქცია
ზურგი.
გადამრჩენელს არ აპატია გადარჩენა გარდაქმნის საფასურად. ახლა კი შუა ქუჩაში გაშოტილ
ძმას დასდგომია თავზე და კივის - მიშველეთ, ცოცხალიაო!
გონს რომ მოეგო, მანქანასთან იწვა, მანქანის ბორბალზე ჰქონდა თავი მიდებული. ირგვლივ
დაფშხვნილი შუშა ეყარა. უნებურად მუჭით მობოჭა და სასიამოვნოდ დაესერა ხელისგული.
იგრძნო, როგორ გამოჟონა სისხლმა სხვადასხვა ადგილას ერთდროულად. სისხლში არეული
შუშა კანზე ეწებებოდა. თავზე კი ეკაეკატერინეკატო და ის ორი ბიჭი დასდგომოდა, სპორტის
მაღაზიასთან რომ ნახა ოდესღაც, თითქოს სხვა ცხოვრებაში. კი არ იცნო, გაახსენდა, მიხვდა,
ტანმა უაზრა, ისინი არიანო, თორემ არაფრით გამოირჩეოდნენ სხვა თბილისელი ბიჭებისგან,
იმათაც გრძელ, ჩაფართხუნებულ სვიტრებზე თხელი კურტაკები შემოეცვათ და ნიკოლსონის
ჩაჩები წარბებამდე ჩამოეფხატათ. ეკაეკატერინეკატოს ხელში ავტომატი ეჭირა. თავშიშველი
იყო. ლაპარაკისას თბილი ჰაერის თეთრი ბოლქვები ამოსდიოდა პირიდან, ოღონდ, აველუმს არ
ესმოდა მისი ლაპარაკი. იწვა და იღიმებოდა, არ შეეშინდესო. თუმცა წესიერად თვითონაც არ
იცოდა, რისი არ უნდა შეშინებოდა ეკაეკატერინეკატოს, რატომ იწვა თავად აქ, ქუჩაში, და
რატომ არ ესმოდა მაინცდამაინც შვილის ხმა, როცა საერთოდ ყველაფერი ესმოდა დაფშხვნილი შუშის ხრაშა-ხრუშიც, ხანძრის გუგუნიც, მთავრობის სასახლის თავზე ტყვიებით
დაფლეთილი დროშის მოულოდნელი შეფრთხიალებაც. სამაგიეროდ, შვილის თბილი
ამონასუნთქი დამამშვიდებლად ელამუნებოდა სახეზე. შვილის ამონასუნთქს შიგადაშიგ
სასმელის სუნიც დაჰკრავდა და მანქანის ბორბალთან მიწოლილი აველუმი სულელურად
იღიმებოდა სიამოვნებისაგან. უცებ მელანიამ გამოხედა სათვალეს ზემოდან და მოგონილი
სიმკაცრით დაუტატანა: ადექი, სირცხვილია, რას გორაობ ქუჩაში ამხელა კაციო. იმდენად
ცხადი, იმდენად ცოცხალი ჩვენება იყო - ალბათ მეც უკვე მკვდარი ვარო - გაიფიქრა
უდრტვინველად, გულს გარეთ. მართლაც, ცოლის (მკვდრის) ხმა ესმოდა, შვილისა კი
(ცოცხლის) არა. ცოლი ისე, სხვათა შორის დაელაპარაკა და მშვენივრად გააგებინა ყველაფერი,
შვილს კი სახეზეც ეტყობოდა, მთელი ხმით რომ უყვიროდა რაღაცას, მაგრამ ამას მაინც არ
ესმოდა. თუმცა, ვერ დაიჩემებდა, გინდა თუ არა, მოვკვდიო, რადგან ჯერ კიდევ სტკიოდა
რაღაცა, ფეხები გასთოშვოდა სიცივისგან, სისხლში აზელილ შუშას კი ნელა ასორსოლებდა
მუჭში. ისევ სცადა დალაპარაკება, მაგრამ ამჯერადაც არაფერი გამოუვიდა. სელექტორის
ხრიალის მაგვარი ხმა გამოსცა მისმა არსებამ, მასთან შეუთანხმებლად, თითქოს ყელში
გაჩხერილი
ეკლიანი
ბურთის
მოშორებას
ცდილობდა
უნებურად.
გამწარებულმა
ეკაეკატერინეკატომ ავტომატი მოუქნია დამწვარ მანქანას და სასწაულად გადარჩენილი წინა
ფარი ჩაუმსხვრია კონდახით. მინის ნამსხვრევები აველუმსაც შეეყარა სახეში, თუმცა,
არავითარი ყურადღება არ მიუქცევია ამისთვის. ისედაც შუშაში იწვა. პირველად რომ გონს
მოეგო, ერთი პირობა ეგონა, საავტომობილო კატასტროფაში მოხვედრილიყვნენ ისა და
მელანია და იმ ცარიელი ბოცოების ნამსხვრევებში იწვნენ, რომლებითაც მათი მანქანა იყო
გამოტენილი მათი ქორწინების დღეს (საღამოს). მაგრამ ეს შეგრძნება დიდხანს არ
გაგრძელებულა. სამაგიეროდ, დიდხანს და შემაშფოთებლად გრძნობდა, როგორ ეთოშებოდა
სხეული. ფეხებიდან დაძრული სიცივე ჯიუტად მიიწევდა მაღლა. გული გამალებით უცემდა,
აქეთ-იქით აწყდებოდა მკერდში, გალიის ჩიტივით - თვალი რომ მოუკრავს, შემთხვევით,
მისკენ
გამოცოცებული
გველისთვის.
თუმცა,
თავისუფლად
შეიძლებოდა,
ეს
სიცივე
ჩვეულებრივი თბილისური დეკემბრის (თუნდაც, იანვრის) სიცივე ყოფილიყო და არა
კარსმომდგარი
სიკვდილისა.
მაგრამ, როგორც უკვე ვთქვით,
მელანიას
ხმა ესმოდა,
ეკაეკატერინეკატოსი კი არა. რაც მთავარია, თვითონ კი აღარ იყო თითქოს, არამედ ის ბიჭი,
ორმოცდათექვსმეტში
რომ
გადაარჩინა,
ანუ,
უკვე
ორჯერ
რომ
მოატყუა
მწარედ
-
ორმოცდათექვსმეტში სადარბაზოში დასვა, დღეს კი - საკუთარ ბინაში, შვილიშვილის
სასთუმალთან. და აი, ახლა თავად ქცეულიყო იმ ბიჭად, ფეხები სისხლის გუბეში ეწყო და
ელოდებოდა, როდის მოაკითხავდა საკუთარ თავს, შეუმჩნევლად, უჩუმრად, უმტკივნეულოდ
გარდაცვლილს ამ ხნის განმავლობაში. მისი ადგილი კი მკვდრეთით აღმდგარსა და
ახლებურად წვერგაუპარსავ ბიჭად გარდაქმნილს დაეკავებინა ამჯერად. მშველელთა ახალი
ცვლა გამოსულიყო ასპარეზზე, მაგრამ როგორც იმ შორეულ დღეს, ახლაც ვერ გაარკვევდი, ვინ
იყო გადასარჩენი და ვინ გადამრჩენელი.
"გესმის ჩემი? მამა! გესმის ჩემი" - მაინც გამოარღვია მისი გამაოგნებელი სიყრუე
ეკაეკატერინეკატოს ხმამ და, ქვეყნის დამაქცევარი ძალით დამუხტული, ორივე ყურში
ერთდროულად გასკდა მეხივით, ყუმბარასავით. "წადი, შვილს მიხედე," - თქვა უცებ აველუმმა,
თვითონაც რომ არ ელოდებოდა, ისე მკაფიოდ, ისე მშვიდად, ისე თავისუფლად, გეგონებოდათ,
მომაკვდავმა რეზიდენტმა, ბოლო წუთას, მაინც მოასწრო და სახელმწიფო მნიშვნელობის
საიდუმლო - ახალი იარაღის ფორმულა თუ სასწაულმოქმედი წამლის რეცეპტი - გადასცა
თავისიანსო. "ნუ ლაპარაკობ, არ შეიძლება - გააჩუმა შვილმა. მის წინ ცალ მუხლზე
ჩაჩოქილიყო, თან ათრთოლებულ ხელს ფრთხილად უსვამდა სახეზე - ახლავე მოვლენ ბიჭები.
ნუ გეშინია" - გააგრძელა ყალბი არხეინობით და - გტკივაო? - ჩაეკითხა მაშინვე, გულწრფელი,
შეუნიღბავი ცნობისმოყვარეობით. აველუმს სტკიოდა, მაგრამ შვილის ყურადღებამ უფრო
აუჩუყა გული, მადლიერების ცრემლი თავისით ჩამოაცოცდა ლოყაზე, რამაც თვითონვე
შეაწუხა - შერცხვა შვილისა. "გაყიდვაშია ნაფტალინი. სიარულშია ფეხები. ჭამაშია ღვეზელი" გაიხუმრა თავისი ჭკუით, უნებურად გამომჟღავნებული სისუსტის მისაჩქმალად. შეიძლება,
არც იცოდა, რას ამბობდა. ანდა, არ იცოდა, რატომ ამბობდა, მაინცდამაინც, იმას, რასაც
ამბობდა. მისი არსება არავითარ კონტროლს აღარ ექვემდებარებოდა - განთავისუფლებულიყო
ყველაფრისაგან, საკუთარი თავისგანაც - და ერთადერთი, რაც კიდევ უნარჩუნებდა აღქმისა და
განსჯის უნარს, სასმელის სუნი იყო, რომელიც მის ქალიშვილს ამოსდიოდა პირიდან, როგორც
ჩვეულებრივ რიგით ჯარისკაცს, და რომელიც ახლა უფრო მძაფრად სცემდა სახეში. მაგრამ
შვილმა ისევ რომ გააჩუმა, მისივე ცრემლით სველი თითები ისევ რომ დააფარა ტუჩებზე,
გაბრაზდა, შვილის გულკეთილმა მიუხვედრელობამ გააბრაზა - შვილი ვითომ შველოდა,
ვითომ უფრთხილდებოდა, არადა ლაპარაკს არ აცლიდა და, შეიძლება, უკანასკნელ სიტყვასაც
უხშობდა ძალით, იმ უკანასკნელ სიტყვას, რომლის სათქმელადაც ემზადებოდა მთელი
სიცოცხლე, სიზმარში თუ ცხადში. გარდა ამისა, თუ ვინმესთან ჰქონდა სალაპარაკო, შვილთან
ჰქონდა სწორედ და, სახელმწიფოსგან განსხვავებით, ის მაინც თუ დააცლიდა, ბევრ რამეს
ეტყოდა. უპირველეს ყოვლისა კი იმას ეტყოდა, თავისუფლების სურვილი სრულებითაც რომ
არ ნიშნავს თავისუფლებისათვის მზადყოფნას, როგორც სქესობრივი სიმწიფე არ ნიშნავს,
ოჯახისშექმნაც რომ შეგიძლია. თავისუფლების სურვილის მოკვლა ხელოვნური ფრთებითაც
შეიძლება, თავისუფლების უფლება კი ძალიან პროზაულად, ძალიან არარომანტიკულად
მოიპოვება მხოლოდ. ჯერ სწავლა და მერე გავლა - აი, უმარტივესი პასუხი ამ მარადიული
რებუსისა, რომელსაც ადამიანი გაჩენის დღიდან დაათრევს თან, როგორც ლოკოკინა ნიჟარას,
რომელიც, ერთსადაიმავე დროს თავშესაფარიცაა მისთვის და სატუსაღოც. დანარჩენი
სისულელეა ყველაფერი. სისულელე. და გინდაც არ მოესმინა, გინდაც ბოდვად ჩაეთვალა მისი
ნალაპარაკევი შვილს, ამას მაინც უნდა ეთქვა, რაც იცოდა, რაც მისი სიმართლე იყო, რაც
სჯეროდა, რაც ცხოვრებამ ჩაუნერგა, რასაკვირველია, მისმა ცხოვრებამ, რის გამოც არასოდეს
უცდია სხვისთვისაც მოეხვია თავზე საკუთარი ცოდნა-გამოცდილება. მაგრამ შვილი არავითარ
შემთხვევაში არ შეიძლება იყოს "სხვა" და, აქედან გამომდინარე, ევალებოდა კიდეც, ახლა მაინც
ეთქვა სწორედ შვილისთვის, რაც აქამდე ვერ თქვა თუ არ თქვა, და რასაც შვილის გარდა, სხვა
მაინც ვერავინ გაიგებდა. ალბათ ამიტომაც შეახვედრა ისინი ღმერთმა, მართლაც რომ
სასწაულად, და თავისუფლად შეიძლებოდა, აღარ მისცემოდათ ამის შესაძლებლობა. აველუმს
უკვე ყველაფერი ტკიოდა. თუმცა, არა, ტკივილმა გადაუარა, ან რა სახსენებელი იყო ახლა
ტკივილი - სიცოცხლის ცერბერი!- როცა აღარაფერი დარჩენილიყო თავად სიცოცხლისგან (რა
თქმა უნდა, მისი სიცოცხლისგან), ამ ქეციანი დასკვნის მეტი. თუმცა "ქეციანი დასკვნა"
სრულებითაც
არ
შეეფერებოდა
მის
თვალსაზრისს,
არ
გამოხატავდა
მის
ჭეშმარიტ
შეხედულებას საკუთარ ცხოვრებაზე და უმალ მხატვრული სამკაული იყო წამიერი ფიქრისა,
ვიდრე ფილოსოფიური კატეგორია. არადა, თავად კმაყოფილი დარჩა ამ მეტაფორით. "ქეციანი
დასკვნაო" - კმაყოფილმა გაიმეორა გუნებაში. მაგრამ ეს მოჩვენებითი, ყალბი, სიზმრისმიერი
კმაყოფილება გახლდათ, იმის ტყუპისცალი, მძინარეს რომ ეუფლებოდა ხოლმე, როცა მისი
გამოთიშული გონება, უკვე ჩამქრალი, უკვე საღი აზროვნების კი არა, საერთოდ რამის
შექმნის უნარს მოკლებული, უნებურად იმეორებდა აზროვნების, შექმნის პროცესს და არათუ
ნამდვილის, არამედ შედევრის ელფერშიც ხვევდა მოზმანებულ ლექსსა თუ რომელიმე
ცალკეულ
გამონათქვამს,
რაც
სინამდვილეში
ჩვეულებრივი
აბრაკადაბრაა,
გნებავთ,
ინტელექტუალური ნაგავი, ფიქრის ჯართი, ოცნების შლამი თუ სურვილის ნეხვი შეუმჩნევლად დაგროვილი ტვინის იდუმალი ლაბირინთის ხვრელებში.
"შვილის სისხლში ჩადგა ფეხი. ყველანი დავიღუპეთ" - თქვა აველუმმა უკვე ჩიფჩიფით, უკვე
სიკვდილგამჯდარმა. სინამდვილეში ვერ თქვა, ვერ მოახერხა. ქვედა ყბა გაშეშებოდა და ეს
მარტო სიცივის ბრალი არ უნდა ყოფილიყო. ნოკაუტიდან ძლივს გამორკვეულ მოკრივესავით,
გაუბედავად სცადა ყბის განძრევა, მაგრამ არ გამოუვიდა. "გაუშვი ახლავე ხელი. გაუშვი მეთქი.
გესვრი!" - იყვირა ეკაეკატერინეკატომ და იმავე წამს ახალწლის ღამის მოგუგუნე სიჩუმეში
დამაფრთხობლად გაჩხაკუნდა ავტომატის საკეტი. იმდენად მოულოდნელი, უფრო ზუსტად
კი, იმდენად მოსალოდნელი, იმდენად ბუნებრივი იყო ეს ხმა გარემოსთვის, უნებურად
აველუმიც დაიძაბა, გაიტრუნა, გაილურსა, რაღაცის, მართალია ისევ გაურკვევლის, მაგრამ
ამჯერად უეჭველად უარესის მოლოდინში.
ეკაეკატერინეკატო ფეხზე წამომდგარიყო. ერთ-ერთი ბიჭი უკნიდან ხვევდა ყელზე ხელებს.
მეორე ავტომატის წართმევას უპირებდა. გამწარებული იბრძოდნენ სამივენი: უხმოდ,
დაუნდობლად. ეკაეკატერინეკატო, ეტყობა, ვეღარ ყვიროდა, მაგრად ჰქონდა ხელები ყელში
წაჭერილი, მაგრამ მაინც არ თმობდა ავტომატს. შიშისაგან სახეგადაშლილი, გონდახშული
ბიჭებიც უმალ დაიხოცებოდნენ, ვიდრე განზრახვაზე აიღებდნენ ხელს. უცებ ავტომატი
თითქოს თავისთავად შეხტა ჰაერში და ეკაეკატერინეკატოს ცხვირპირში დაეძგერა. იმავე წამს
აველუმმაც მთელი ძალით მიახეთქა კეფა დამწვარი მანქანის ბორბალს და უფრო მიხვდა,
ვიდრე იგრძნო, როგორ გაუარა ტყვიამ ტვინში. ბიჭებიც იმავე წამს გაიქცნენ. მოკუზულები,
წინგადახრილები გარბოდნენ, თუმცა არავინ გაჰკიდებიათ. მეწინავეს ეკაეკატერინეკატოს
ავტომატი
ჩაეხუტებინა
მკერდში
და
იმათმა
წაგრძელებულმა
მოცახცახე
ლანდებმა
უზარმაზარი ვირთხებივით გადაირბინეს ხანძრის გამონაშუქით განათებულ კედელზე. "მამა.
მამა. მამა" - კიოდა ცხვირპირდასისხლიანებული ეკაეკატერინეკატო.
უცებ, მცხუნვარე მზემ გადააჩახჩახა იქაურობა. ჯერ კიდევ ნამიან ხეებზე ჩიტები აჟივჟივდნენ.
ბალახში მასთან თამაშით დაქანცული ძაღლები ეყარნენ და ენაგადმოგდებულნი ქაქანებდნენ.
"მამა. მამა. მამა" - კიოდა ეკაეკატერინეკატო, რომელიც ახლა უნდა დაბადებულიყო სწორედ:
მელანია წუხელ მოიყვანეს აქ აველუმმა და დედამისმა და იმის მერე ფეხი არ მოუცვლიათ
აქედან - დედა სამშობიაროს მოსაცდელში იჯდა მთელი ღამე, თვითონ კი უპატრონო ძაღლებს
ეთამაშებოდა ეზოში, ძილი რომ არ მორეოდა და დროც გაეყვანა როგორმე. ამ დროს, დედა
გამოჩნდა მოასფალტებულ ბილიკზე. ჩქარა მოდიოდა და იმასაც თვალისმომჭრელი ნათელი
გადასდიოდა სახეზე. რაც მთავარია, იმანაც იცოდა, მისი შვილი მისი შვილი კი არ იყო, არამედ
ორმოცდათექვსმეტის მარტში, შარდის სუნით აქოთებულ სადარბაზოში გარდაცვლილი ბიჭი.
მაგრამ ესეც ისეთივე ბუნებრივ მოვლენად ითვლებოდა ახლა, როგორც სხვა ყველაფერი: მზით
გაბრწყინებულ ხეებზე აჟივჟივებული ჩიტები, ენაგადმოგდებული, აქაქანებული ძაღლები და
მოასფალტებულ ბილიკზე მომავალი დედა. აჩქარებულად მომავალი დედის დანახვაზე გული
გაუჩერდა. მიხვდა, რაღაც დიადის, იდუმალის, ერთდროულად დამამშვიდებლისა და
დამაფრთხობლის მაუწყებლად მოისწრაფოდა დედამისი, თუმცა, ამას რა დიდი მიხვედრა
უნდოდა, ხელში ჩვილი ეჭირა და შორიდანვე დაუძახა ძაღლებთან მოთამაშე შვილს:
"მომილოცავს, შვილი გეყოლა, დავიღუპეთო". "მეც მომილოცავსო" - უთხრა მელანიამ წყნარად.
თვალი არ გაუხელია, ისევ ისე თვალდახუჭული იწვა, მძინარესავით, ოღონდ, სამშობიაროში კი
არა, შინ, საკუთარ საწოლში. ის კი (აველუმი) ტელეფონთან იდგა, მელანიას საწოლთან,
საცვლების ამარა, ფეხშიშველი, საქალაქთაშორისო ტელეფონის ზარით დაფეთებული,
ესწუთია წამოვარდნილი საწოლიდან, და ჯერ ისევ დაბნეული ბღუჯავდა გაოფლილ
ყურმილს, რომელმაც, კეთილმოსურნეთა სახელით, ასევე ესწუთია, აუწყა მოსკოვიდან,
ქალიშვილი რომ შესძენოდა პარიზში. ჯერ გაუხარდა, მერე დაფრთხა, მერე იფიქრა, იქნებ
ვიღაცაში ვეშლებიო, რადგან თვითონ, თვითონ კი არ იყო, არამედ უცნობი ბიჭი, უსახო და
უსახელო, მისი იმედით გარდაცვლილი ჯერ კიდევ ორმოცდათექვსმეტი წლის მარტში. მაგრამ
დედამისი სრულებითაც არ შეუფერხებია ამ ამბავს. პირიქით, შორიდანვე დაუძახა,
მომილოცავსო, როგორც კი დაინახა. თუმცა, აველუმიც სულ სხვა რამემ დააფრთხო მაშინ.
მართალია,
თავს
უკვე
კაცად
თვლიდა,
მაგრამ
თავზარდამცემი
სისასტიკითა
და
დაუნდობლობით, იმ წუთას იგრძნო პირველად, თუ რა მძიმე ტვირთია კაცობა, რა ძნელი
სატარებელი. რამხელა პასუხისმგებლობას აკისრებდა, არა მარტო ახლახანს შობილი
სიცოცხლის, არამედ ყველაფრის მიმართ, რაც მისი თანდასწრებით, მასთან ერთად, თუნდაც
მისი სურვილის გარეშეც არსებობდა და არსებობის უფლებას ინარჩუნებდა, მიუხედავად
ცხოვრების სისასტიკისა და დაუნდობლობისა - მოჟივჟივე, ბრიყვი ჩიტები იქნებოდა ეს,
აცახცახებულ ფოთლებზე გულუხვად გადაღვრილი მზე, სრულიად უცხო ადამიანთან
თამაშით დაქანცული ძაღლები თუ მოასფალტებულ ბილიკზე სულისშემძვრელად მომღიმარი
დედა (აველუმს ასე მომღიმარი, ადრეული, არარსებული ბავშვობის მერე, აღარც უნახავს ის),
რომელიც ადვილი შესაძლებელია, მართლა მისი დედა კი არ იყო, არამედ ქუჩაში მოკლული
ბიჭისა. "ახლა რა უნდა ვქნა? როგორ უნდა მოვიქცეო?" - ჰკითხა თავადაც მომღიმარმა,
დედისგან ღიმილგადადებულმა. "დავიღუპეთ ყველანიო"- თქვა დედამ, ვითომ ხუმრობით, და
გაოფლილი თმა შუბლიდან ფრთხილად გადაუწია ჩვილს, რომელიც ერთდროულად
აველუმიცაა, აველუმის კანონიერი და უკანონო შვილიც, ორმოცდათექვსმეტში დაღუპული
ბიჭიც და წვერგაუპარსავი სტუმარიც... მზით აბრიალებულ აკაციებზე კი ჩიტები ჟივჟივებენ.
ირგვლივ, ნამიან ბალახში, ძაღლები ყრიან და უაღრესად ჭკვიანური, აზრიანი გამოხედვით
მალავენ თავიანთ ბრიყვულ, სულელურ ფიქრებსა და სურვილებს. ბილიკზე დედა დგას,
ერთდროულად ბედნიერიც და უბედურიც, ხალისიანიც და ფიქრიანიც - თვალგაშტერებული
თავისი მარადიული, დაულეველი საფიქრალისთვის. მის ხელებში კი ახალი სიცოცხლე
ფეთქავს,
სუნთქავს,
ჩხავის,
იჭინთება,
იბრძვის,
სიბრაზისგან
სახედაჭმუჭნული,
დამდუღრულივით კანალაპლაპებული და პატარა, ლორწოვანი მუშტებით იგერიებს ერთბაშად
მიქსეულ ცხოვრებას, ესწუთია სამოთხიდან
გამოძევებული, დამცირებული, უგულებელყოფილი და მაინც უდიადესი, უკეთილშობილესი
შედეგი აველუმის უაზრო, უმიზნო და უმნიშვნელო არსებობისა...
"მიშველეთ. მიშველეთ. მიშველეთ" - კივის ეკაეკატერინეკატო. მთავრობის სასახლის თავზე
ხანძრის მოგუგუნე გამონაშუქით განათებული და ტყვიებით დაფლეთილი დროშა, კი არ
ფრიალებს, ცდილობს იფრიალოს. აველუმს კი ჰგონია, ზღვის ხმა მესმისო. ცრემლებით
თვალებდაბინდული ჯერ ვერაფერს ხედავს და - "აკი დიდი სინათლეაო", -უბრაზდება თუ
საყვედურობს ვიღაცას. მაგრამ იმავე წამს ზღვის გაბრწყინებული ზედაპირიც გამოჩნდება.
სიბნელის ზღვა იტალღება ძირს, თუნუქისა და შიფერის სახურავებით მოფენილი სახურავების მთელი არქიპელაგი გადაჭიმულა ჰორიზონტამდე - სახურავებზე კი შიშველი
ადამიანები დგანან, მაღლა იყურებიან, მისკენ, და თავგამოდებულნი უყვირიან რაღაცას.
ტუჩების მოძრაობაზე ეტყობათ, ერთსა და იმავე სიტყვას ყვირის ყველა, მაგრამ თავად სიტყვა
არ ისმის, ზღვისა თუ მოახლოვებული სინათლის კიდევ უფრო მძლავრი გუგუნი ახშობს
ალბათ. რაც მთავარია "კუნძულელებსაც", დედამისივით, ახალშობილი ჩვილები უჭირავთ
ხელში, მას აჩვენებენ, შეიძლება, აწვდიან კიდეც, მაგრამ სწორედ ამ დროს, ოთხივე მხრიდან,
ენით უთქმელი სინათლე წამოვა და ერთბაშად, უთავბოლოდ გადაშლის ყველაფერს, როგორც
უწმაწურ სიტყვასა თუ ნახატს გადაშლის ხოლმე დაფიდან მასწავლებელი, ნერვიული,
ბრაზიანი სისწრაფით...
You have read 1 text from Georgian literature.
- Parts
- აველუმი - 01Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3486Total number of unique words is 199131.4 of words are in the 2000 most common words43.2 of words are in the 5000 most common words49.5 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 02Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3508Total number of unique words is 211629.8 of words are in the 2000 most common words41.3 of words are in the 5000 most common words48.1 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 03Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3479Total number of unique words is 193732.9 of words are in the 2000 most common words45.7 of words are in the 5000 most common words53.8 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 04Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3616Total number of unique words is 196634.5 of words are in the 2000 most common words46.8 of words are in the 5000 most common words53.7 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 05Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3499Total number of unique words is 197630.9 of words are in the 2000 most common words41.8 of words are in the 5000 most common words48.9 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 06Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3535Total number of unique words is 201632.7 of words are in the 2000 most common words46.1 of words are in the 5000 most common words54.3 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 07Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3451Total number of unique words is 194833.9 of words are in the 2000 most common words46.9 of words are in the 5000 most common words54.4 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 08Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3478Total number of unique words is 202631.5 of words are in the 2000 most common words42.8 of words are in the 5000 most common words49.1 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 09Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3585Total number of unique words is 206231.7 of words are in the 2000 most common words45.4 of words are in the 5000 most common words52.3 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 10Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3571Total number of unique words is 207930.5 of words are in the 2000 most common words44.4 of words are in the 5000 most common words51.8 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 11Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3362Total number of unique words is 210028.3 of words are in the 2000 most common words39.3 of words are in the 5000 most common words46.1 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 12Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3569Total number of unique words is 207532.0 of words are in the 2000 most common words44.5 of words are in the 5000 most common words50.7 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 13Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3457Total number of unique words is 194231.7 of words are in the 2000 most common words44.7 of words are in the 5000 most common words51.9 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 14Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3452Total number of unique words is 195231.8 of words are in the 2000 most common words45.3 of words are in the 5000 most common words52.7 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 15Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3486Total number of unique words is 195532.8 of words are in the 2000 most common words46.6 of words are in the 5000 most common words53.7 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 16Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3303Total number of unique words is 206029.2 of words are in the 2000 most common words39.7 of words are in the 5000 most common words46.2 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 17Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3492Total number of unique words is 206229.0 of words are in the 2000 most common words40.4 of words are in the 5000 most common words46.7 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 18Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3576Total number of unique words is 189934.2 of words are in the 2000 most common words47.7 of words are in the 5000 most common words55.3 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 19Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3536Total number of unique words is 203134.0 of words are in the 2000 most common words46.2 of words are in the 5000 most common words52.1 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 20Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3450Total number of unique words is 216327.6 of words are in the 2000 most common words36.9 of words are in the 5000 most common words43.1 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 21Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3536Total number of unique words is 199833.2 of words are in the 2000 most common words45.5 of words are in the 5000 most common words51.6 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 22Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3285Total number of unique words is 210026.9 of words are in the 2000 most common words38.2 of words are in the 5000 most common words45.3 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 23Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3527Total number of unique words is 203631.1 of words are in the 2000 most common words43.2 of words are in the 5000 most common words50.4 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 24Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3558Total number of unique words is 211530.2 of words are in the 2000 most common words42.9 of words are in the 5000 most common words49.8 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 25Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3508Total number of unique words is 198932.2 of words are in the 2000 most common words46.0 of words are in the 5000 most common words52.8 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 26Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3486Total number of unique words is 186533.0 of words are in the 2000 most common words48.1 of words are in the 5000 most common words54.8 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 27Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3472Total number of unique words is 190333.2 of words are in the 2000 most common words46.4 of words are in the 5000 most common words53.8 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 28Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3555Total number of unique words is 215632.4 of words are in the 2000 most common words44.5 of words are in the 5000 most common words50.4 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 29Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3640Total number of unique words is 214429.3 of words are in the 2000 most common words40.0 of words are in the 5000 most common words46.5 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 30Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3616Total number of unique words is 203331.7 of words are in the 2000 most common words42.9 of words are in the 5000 most common words49.4 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 31Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3557Total number of unique words is 202133.6 of words are in the 2000 most common words46.0 of words are in the 5000 most common words52.9 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 32Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3664Total number of unique words is 209530.9 of words are in the 2000 most common words43.4 of words are in the 5000 most common words51.1 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 33Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 1917Total number of unique words is 118537.1 of words are in the 2000 most common words49.3 of words are in the 5000 most common words57.4 of words are in the 8000 most common words