LatinEach bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
აველუმი - 18
Total number of words is 3576
Total number of unique words is 1899
34.2 of words are in the 2000 most common words
47.7 of words are in the 5000 most common words
55.3 of words are in the 8000 most common words
წუთისოფელში. ყოველ შემთხვევაში, უკეთესად შევნიღბავთ ჩვენს სიბეჩავესა და სიპატარავეს.
ვნიღბავთ კიდეც. როგორც ჩვენი ერთ-ერთი გაზეთი აღნიშნავს, ჩვენს ერთ-ერთ თეატრალურ
კოლექტივს, რომ იტყვიან, პირდაპირ სიმბოლოების ზღვა დაუყენებია სცენაზე. თავად სცენაც
ბნელით მოცულ სამყაროს - იგივე ბოროტების იმპერიას - განასახიერებს თურმე (ამგვარი
რამეები
ახლა
ნებადართულია),
სადაც,
სტატიის
ავტორის
დაკვირვებით,
მხოლოდ
სიმბოლოები მოქმედებენ, ადამიანისთვის ადგილი არ არის, ადამიანი ჯერ არ დაბადებულა,
ანდა ესესაა დაიბადა შიფერის კუნძულზე (ასე უნდა ვიგულისხმოთ ალბათ). მაგრამ, სამწუხაროდ,
იმავე ავტორის აზრით, ბევრი სიმბოლო არასწორად ყოფილა გაგებული და, რაც მთავარია,
მაყურებლის კი არა, თავად სპექტაკლის შემქმნელთა მიერ, რასაც გაზეთი, სავსებით
სამართლიანად, თანამედროვე დასავლური კულტურისა და ძირითადად ვიდეოფილმების
არაჯანსაღი გავლენით ხსნის. სიყვარული (თათული დოლიძე) სიგიჟესთანაა თურმე
გაიგივებული; თავისუფლება (იზა გიგოშვილი) - თავნებობასთან; სათნოება (ნანა ფაჩუაშვილი)
- სექსუალურ ლიბერალიზმთან. სამაგიეროდ, პატარა ბიჭუნას, მუყაოს "ნერგებში" რომ
ჩაუყენებია რეჟისორს და ხელში ანთებული სანთელი დაუჭერინებია (სხვათა შორის, სცენაზე
კი არა, ქუჩაშიც ანთებული სანთლით დადის ახლა ხალხი და ეს არა მარტო "ჩვენი
დღევანდელი სულიერი მდგომარეობის გამოხატულებაა", როგორც სტატიის ავტორი აღნიშნავს
მოსწრებულად,
არამედ,
თუ
შეიძლება
ასე ითქვას,
თავდაცვის
ერთგვარი
იარაღიც.
რაღაცნაირად ხელშეუხებელი, მიუწვდენელი ხდები თითქოს ამ პატარა, უხმოდ მტირალა
საგნის წყალობით... დავუშვათ, წამოიღო ქალმა შენსკენ ხელი, ხომ?! შენ კი მზად არ ხარ, ანდა,
ჯერ არ გინდა. კაცია და გუნება. ხოდა, ჩაუდებ ხელში ანთებულ სანთელს და გათავდა,
დაგიბრუნებს - არ იქნება პატრიოტი, არ იქნება პატრიოტი და, ვაი მისი ტყავის ბრალი, სუკის
აგენტობა განაღდებული აქვს, თუკი ამაზე დაყაბულდნენ), ნათელი მომავლის სიმბოლოდ
აღიქვამს, როგორც თეატრის დასი, ისევე მაყურებელიც და, ძალაუნებურად, თავისთავად
წარმოთქვამს ილიას იმ ლექსს, რომელიც ყველა ქართველმა ზეპირად იცის (ისემც რა
ვუთხარი!). სტატიის ავტორის თხოვნით, მისი კუთვნილი ჰონორარი ცხრა აპრილის
ტრაგედიის უდანაშაულოდ დაღუპულთა (აჯობებდა, უბრალოდ "დაღუპულთა", რადგან
ყველა დაღუპული ერთნაირად უდანაშაულოა. არ შეიძლება, ერთდროულად დაღუპულიც
იყოს და დამნაშავეც, ანდა - ცოცხალიცა და უდანაშაულოც) მემორიალის ფონდში
გადარიცხულა. ვითომც არ ჰქონია 7 მან. და 39 კაპ. რუსთაველზე კი შეუჩერებლად მიედინება
ყვავილებით დამძიმებული ხალხის მდინარე. მდინარეს შაოსანი ქალები მიუძღვიან წინ,
სხვადასხვა დროსა და სხვადასხვანაირ ვითარებაში დაღუპულთა გადიდებული სურათებით.
ტელეეკრანიც ქალაქის ახალი კომენდანტის გადიდებულ სურათს დამსგავსებია. რომ არ
ლაპარაკობდეს, მართლა ასე იფიქრებდა კაცი. მაგრამ არ შეიძლება ერთნაირად ლაპარაკობდეს
კომენდანტის
გადიდებული
სურათიცა
და
რიგითი,
პატარა
კორესპონდენტიც.
კორესპონდენტს, რა თქმა უნდა, სრული უფლება აქვს, თვალზე ხელი აიფაროს, როცა
მოესურვება, მით უფრო დღეს, თავისუფლებისა და დემოკრატიის ზარ-ზეიმის დროს. მაგრამ
სხვას რომ აყრის თვალში ნაცარს, ეს გვაწუხებს ჩვენ.
ეკაეკატერინეკატო, შინ მობრუნების შემდეგ, საწოლში ვერ ჩერდებოდა და იატაკზე იჯდა
ხოლმე ოთახის კუთხეში. თვითონაც არ იცოდა, რატომ იქცეოდა ასე და, რატომღაც, არც მის
მშობლებს უკვირდათ, მაინცდამაინც, ეს ამბავი. თითქოს ადრეც ხშირად მჯდარა ასე მათი
ქალიშვილი. თითქოს ნებისმიერი ნივთივით და საგანივით, იმასაც დანიშნულების, ზომისა თუ
მოყვანილობის მიხედვით ჰქონდა ოთახში ადგილი შერჩეული. "შვილი მაინც არ გახსოვდაო?"
- ვერ მშვიდდებოდა მელანია. ეკაეკატერინეკატო კი წყნარად იღიმებოდა, თქმით არაფერს
ამბობდა, ხანდახან ციებიანივით თუ შეაკანკალებდა ერთს და დამფრთხალი, დაძაბული
ამოხედავდა ხოლმე დედას.
- შენი ბრალია! ათასჯერ გითხარი, დაელაპარაკე-მეთქი - მიუბრუნდა მელანია აველუმს, მაგრამ
აველუმმა მხრები რომ აიჩეჩა მხოლოდ, თვითონვე გააგრძელა - თუმცა, სწორედ შენმა
ლაპარაკმა გადარია ალბათ ესეც. შენმა გაუთავებელმა ლაპარაკმა. შენ რა გენაღვლებოდა,
იგონებდი რაღაცას რომანისთვის, გასართობად, მაგათ კი მართალი ეგონათ...
- რა? რა ეგონათ მართალი? - დაიძაბა აველუმი.
- რასაც ამბობდი - მოკლედ მოუჭრა მელანიამ.
- ვამბობდი და ახლაც ვამბობ... - დაიწყო აველუმმა, მაგრამ ეკაეკატერინეკატომ არ აცალა,
ხელები ყურებზე აიფარა და მშვიდად, მორიდებით თქვა: "არ გინდათ, არ შემიძლია, ახლა
მაინც დამზოგეთო" - კი ბატონო, არაფერს არ ვიტყვი, მაგრამ ის მაინც გამაგებინე, გვარი რატომ
შეიცვალე, მე დამემალე თუ ხელისუფლებას? - ჰკითხა აველუმმა.
- ორივეს - გაიღიმა ეკაეკატერინეკატომ და აველუმიც, მისდა გასაოცრად, ერთბაშად დაამშვიდა
ამ ყალბმა ღიმილმა.
უფრო სწორად, აღარ ჩაეძია ბოლომდე. მცირედითაც დაკმაყოფილდა, რადგან მცირედიც
კმაროდა ამ უსიამო საუბრის შესაწყვეტად. რაც მთავარია, მისი შვილი ცოცხალი იყო,
იღიმებოდა (თუნდაც ყალბად), ხედავდა, ესმოდა, ლაპარაკობდა... მაგრამ მშობლის მოვალეობა
განა
მხოლოდ
შვილის
სიცოცხლეზე
ზრუნვაა?
განა
სიცოცხლეზე
ძვირფასი
და
გასაფრთხილებელი სხვა არაფერი გააჩნია თავად შვილს? ჩვენ, ჩვენი ჭკუით, შვილის
გადარჩენას ვცდილობთ, მაგრამ სინამდვილეში ვაკნინებთ, ვამცირებთ, მის უმაქნისობას
ვუსვამთ ამით ხაზს - ვითომ, ის კი არა, ჩვენ ვართ მთავარი, რამდენადაც ჩვენ შევქმენით ის,
ჩვენ გვეკუთვნის და ისე მოვექცევით, როგორც მოგვეპრიანება. მაგრამ როგორც არ უნდა
შევნიღბოთ ჩვენი კეთილშობილური მიზანი და საქციელი, მაინც ყველა შვილი ხვდება,
ნებისმიერ მათ მისწრაფებას თუ შეხედულებას, რაც პირად დამსახურებად მიაჩნიათ, მათივე
სიცოცხლე გვირჩევნია, რაც სრულებითაც არ არის მათი დამსახურება. მოკლედ, იმას
ვუფრთხილდებით, რაც თვითონ შევქმენით. ის კი გვავიწყდება, ანდა ნაკლებად გვაღელვებს,
თუ რა დღეში ვარდება ამის გამო ჩვენი შექმნილი. ჭეშმარიტი სიყვარული ტანჯვაა,
განუწყვეტელი მსხვერპლშეწირვაა და ეს განუწყვეტელი მსხვერპლშეწირვა და ტანჯვა
არაფრით არ ნაზღაურდება. უფრო სწორად, ყველაზე დიდი საზღაური ის არის, ამგვარი
ტანჯვის განცდისა და ამგვარი მსხვერპლის გაღების უფლება რომ მოგეცა. განა ცოტაა? ცოტა
როგორაა, პირიქით, ძალიან ბევრია, მაგრამ ადამიანს, ამ შემთხვევაში, ცოტა უნდა - ცოტა იყოს
და უმტკივნეულო, ასატანი, მოსარევი, მისი სიპატარავისა და ხანმოკლე სიცოცხლისთვის
უფრო შესაფერი. ჭეშმარიტი სიყვარული რჩეულთა და განწირულთა ხვედრია. ბუნებისგან
ყველანი ერთნაირად არიან განწირულნი, ოღონდ ყველამ ერთნაირად არ იცის, რომ
განწირულია.
"მართალია, რასაც ხალხი ლაპარაკობსო" - იკითხა უცებ მელანიამ, მაგრამ აველუმმა მოუყრუა,
ჯერ ისევ ტკბებოდა მოულოდნელი, გაუთვალისწინებელი სიმშვიდით. "რას ლაპარაკობს მაინც
ხალხი ამისთანასო" - დაინტერესდა ეკაეკატერინეკატო.
დღევანდელით თუ ვიმსჯელებთ, ხალხი ძირითადად ლაპარაკობს რელიგიაზე, პოლიტიკაზე
(რაც არ ესმის, მაგრამ ძალიან აინტერესებს), თურქეთის ვიზაზე, ვიდეოზე, საჭმელზე (რაც არა
აქვს, მაგრამ ძალიან უნდა რომ ჰქონდეს) და, რასაკვირველია, გმოზე და გამოზე, რისიც
ბოლომდე არ სჯერა, მაგრამ რაკი ვიღაცისთვის (ბედნიერასთვის) ოპერაცია გაუკეთებიათ იქ,
რაკი შესაძლებელი ყოფილა საერთოდ ასეთი რამ, ახლა, სჭირდება-არ სჭირდება, თვითონაც
ყველა ღონეს იხმარს, მაინცდამაინც, იქ გაიკეთოს ოპერაცია.
- იმასაც ამბობენ, გერმანიაში სამკურნალოდ გასაგზავნი ხალხის შერჩევა ნაცნობ-მეგობრობით
ხდებაო - თქვა მელანიამ.
- მართალია?! - ლამის უყვირა ეკაეკატერინეკატომ მამას.
- მე არავინ შემირჩევია - ნაძალადევად გაიღიმა აველუმმა, ზუსტად ჯანმრთელობის
სამინისტროს წარმომადგენელივით.
- კი მაგრამ, ვისაც მართლა სჭირდება მკურნალობა, იმან რა უნდა ქნას?! - უფრო თავისთვის
თქვა,
ვიდრე
იკითხა
ეკაეკატერინეკატომ,
თითქოს
წეღანდელი
თავშეუკავებლობის
გამოსასყიდად.
- აკი გითხარი, მე არავინ შემირჩევია მეთქი - გაღიზიანდა აველუმი - ეს იმათი საქმეა...
ხელისუფლების...
- აბა, მე თუ მკითხავთ, არავის აწყენს გერმანიაში მკურნალობა. თანაც უფასოდ. როდისღა
მიეცემათ ამის შესაძლებლობა?! - თქვა მელანიამ.
- ყოველ შემთხვევაში, ჩემი იმედი ნუ გექნებათ - ხმას აუწია აველუმმა - მე არ ვიცი, რას
ლაპარაკობს ხალხი, მაგრამ ხალხმაც მშვენივრად იცის, ბევრი რომ არაფერი მოეკითხება და
იმიტომაც ლაყბობს ამდენს, ასე თავგამოდებული, ვითომ, მეც ნახირ-ნახირო...
- შენ რატომ ბრაზობ? შენ რა შუაში ხარ? განა გთხოვეს რამე? პირადად მე, არაფერი არ
მჭირდება - გაბრაზდა მელანიაც.
- უი, მართლა! - შესძახა ეკაეკატერინეკატომ - მოდით, ჩემს მაგივრად დედა გავუშვათ
გერმანიაში. მაინც არა აქვს აზრი ჩემს მკურნალობას - მოაყოლა ბავშვური, გულუბრყვილო
სიხალისით.
- მე არაფერი არ მჭირდება - გაიმეორა მელანიამ - და საერთოდაც წყალს წაუღია ყველაფერი,
შენ თუ არ მეყოლები - წამოსცდა უნებურად.
- მე თუ გეყოლები, ბევრ რამეს უნდა გამოეთხოვო - უკმეხად მიახალა ეკაეკატერინეკატომ.
დედის ფარულმა შიშმა და სადარდელმა გააღიზიანა, თავი ვეღარ მოთოკა და მისდაუნებურად
წამოსცდა. ეს კი იგივე გულწრფელობაა თითქმის. ამიტომ აღარც ნათქვამის შერბილება უცდია.
შეეძლო, მაგრამ არ ჩათვალა საჭიროდ, მით უფრო რომ, მათ საუბარს ისედაც დაჰკრავს
(თავისთავად ცხადია, მათივე წყალობით) თამაშისა თუ არასერიოზულობის ელფერი.
სამაგიეროდ, საკუთარმა სიმკაცრემ და დაუნდობლობამ სიბრალულის გრძნობა გაუჩინა
მშობლებისადმი და ეს ახალი გრძნობა უფრო ბუნებრივი და შესაფერისი მოეჩვენა მათი ყალბი,
დაძაბული ურთიერთობისთვის. მისი მშობლები კი მართლაც საცოდავი სანახავები არიან,
გზამოჭრილი სალახანებივით, თვალებით აფრთხილებენ, თვალებით ამტყუნებენ, თვალებით
საყვედურობენ ერთმანეთს "მის ზურგს უკან", რის გამოც თვითონაც იძულებულია, მათი
ხათრითა თუ მათი საცოდაობით, თვალი დაიბრმავოს და გააგრძელოს ეს უაზრო, უმიზნო
ლაპარაკი, რაც, ყველა სიკეთესთან ერთად ახალი "მოუზომავი სიტყვის" წამოროშვის
საშუალებასაც აძლევს და ძველის, უკვე წამოროშილის გაქარწყლებისაც.
"ძალით თუ წამიყვანთ გერმანიაში, იცოდეთ, აღარ დავბრუნდები, იქ გავთხოვდები... აგერ
ნახავთ. ანდა, მხოლოდ იმიტომ დავბრუნდები, აღარასოდეს რომ აღარ მოვითმინო ასეთი
უმსგავსობა - ჭიკჭიკებს მხიარულად, თითქოს მეგობრის დღეობიდან დაბრუნებული,
სასიამოვნო შთაბეჭდილებებს უზიარებს მშობლებს - ყველაფრის მოთმენა არ შეიძლება,
მეგობრებო. გარკვეული თვალსაზრისით, მოთმინებაც დანაშაულია - მოძღვრავს მსმენელებს
შემწყნარებლურად მომღიმარი - გეშინოდეთ, გეშინოდეთ და ზღვას უთვალთვალეთ. იმედია,
ამჯერად, აფრები არ აერევათ" - იცინის ტუჩათრთოლებული, თვალში ცრემლჩამდგარი.
"მართლა
რომ
გამოჩენილიყო
თავის
დროზე
ვინმე
ნორმალური,
იქნებ
არც
ჩვენ
გავუბედურებულიყავით ასეო" - ამბობს მელანია, შეიძლება უკვე სხვა დღეს, მაგრამ იმავე
გარემოსა და ვითარებაში. "რით ვერ გაიგე, დედა! რით ვერ გაიგეთ, ღმერთო ჩემო!" გულწრფელად წუხს ეკაეკატერინეკატო, რადგან იმანაც ვერაფრით გაარკვია აქამდე, ვის ეძახის
დედამისი "ნორმალურს", მაგრამ ქმრობისა და მამობის ღირსი დღეს რომ არავინაა ირგვლივ,
არც დედამ უნდა იცოდეს ეს შვილზე ნაკლებად. უკანონო შვილიც მშობლებისთვის გააჩინა
მხოლოდ, დროჟამის დინება რომ შეეხსენებინა მათთვის, გამოეყვანა სიყვარულის ბურანიდან
და დროულად მოემზადებინა ერთი - მონანიებისთვის, მეორე კი - მისატევებლად. ეს იყო და
ეს. აბა, სხვა რა მიზნით უნდა გაეჩინა ბავშვი რკინის ყუთში, თქვენი აზრით? ასე რომ, ნუ
იქნებიან მთლად უმადურები და სიკეთეს სიკეთითვე თუ არ გადაუხდიან, ნურც ბოროტებას
ჩაიდენენ უნებურად, ნუ გააძევებენ აქედან, თუნდაც სამკურნალოდ. აღიჭურვონ მოთმინებით
და კიდევ ცოტა ხანს დატოვონ აქ, ნაგავივით მიხვეტილი კუთხეში - ეს შედარება, ეტყობა,
თვითონვე მოსწონს და იმეორებს - "ნაგავივით მიხვეტილი კუთხეში". განა უშლის ვინმეს?! რა
იმხელა ადგილს კიდევ ის იკავებს?! ერთი პატარა, წყნარი გოგოა. მართალია, ცოტა წაიცელქა,
მაგრამ დაისაჯა კიდეც. როგორც კი მშობლიური ქუჩის ჰაერს ჩაისუნთქავს, მაშინვე წამოუვლის
ხოლმე გულის რევაცა და სულის ხუთვაც. თქვენ ხომ არ იცით, რას ნიშნავს ეს?! თქვენ ხომ არ
იცით!
-
უწევს
ხმას,
მხოლოდ
და
მხოლოდ,
შთაბეჭდილების
გასამძაფრებლად
-
რასაკვირველია, ჰაერი ყველგან ერთნაირია, მაგრამ თვითონ ასე სწამს, ჯერჯერობით, ასე
ჰგონია და ყველას სთხოვს, სულგრძელად აპატიონ ეს სიბრიყვე თუ სიჯიუტე. ის ურჩევნია
დედასა, შვილი არ მისცეს ცვედანსაო. ხომ გაგიგიათ? - კითხულობს ზოგადად, იატაკს
დაჩერებული.
- არა. არ გამიგია. პირველად მესმის - პასუხობს შვილის უაზრო ლაპარაკით, ცოტა არ იყოს,
საგონებელში ჩავარდნილი მელანია.
- მართალი ხარ. ჩემი მოგონილია. სად გაიგონებდი?! - ისევ იცინის ეკაეკატერინეკატო და
აგრძელებს - ახლა სულით ცვედანების დროა და მამაჩემიც, თუ არ ეწყინება, იმიტომ
გამოირჩევა თეთრი ვირივით. მაგრამ ისიც მარტო თავისი სულის გადასარჩენად ზრუნავს. ეს კი
ცუდია. ცუდი კი არ არის, კარგია, მაგრამ დღეს დანაშაულიცაა. ყველა თავისას ჭედავს
კიდობანს და რაც უფრო ღირსეული იქნება ჩვენს შორის ვინმე, მით უფრო უღირსნი
გამოვჩნდებით დანარჩენები, შეიძლება, მისი მიზეზითაც მოვლენილნი ამ ქვეყანაზე. ხუმრობა
იქით იყოს და, ერთხელ თუ გიკითხავს თუნდაც ჩემთვის, რაზე ფიქრობ, რა გაწუხებს, რა
გიხარიაო - ახლა უკვე კონკრეტულად ეკითხება აველუმს.
აველუმი შემცბარია. არასოდეს უკითხავს, მაგრამ იცოდა, უფრო სწორად, შეუმოწმებლადაც
ღრმად იყო დარწმუნებული, ვიციო. კაცმა რომ თქვას, შემოწმებისთვის დრო არც რჩებოდა უცებ გაიპარა თვალსა და ხელს შუა - და იმასაც ყოველთვის ეგონა, უთქმელადაც მესმის
შვილისო. სინამდვილეში კი, თურმე, უყურადღებობაზე ბევრად დიდ ბოროტებას სჩადიოდა,
ძალადობის აქტის ტოლფასს, რაკი თუნდაც მხოლოდ საკუთარ წარმოდგენებში აიძულებდა
შვილს ისეთი ყოფილიყო, როგორიც ვერავითარ შემთხვევაში ვერ იქნებოდა, იმ უბრალო
მიზეზის გამო, არასოდეს რომ არ უკითხავთ მისთვის, რაზე ფიქრობ, რა გაწუხებს და რა
გიხარიაო.
- განა არ შეიძლება ახალგაზრდა კეთილი იყოს? - მაინც ამბობს აველუმი თავის მთავარ
სათქმელს, მაგრამ უფრო საკუთარი ფიქრების დასაფრთხობად, ვიდრე შვილის დასამოძღვრად.
- ეგ ხომ ვიცით. რამდენჯერ შეიძლება, ბოლოს და ბოლოს, ერთი და იგივეს მოსმენა - თავი
დაარატრატა ეკაეკატერინეკატომ.
- უსასრულოდ. ვიდრე არ ჩაწვდები - უპასუხა აველუმმა მღელვარე სიმშვიდით.
- არ ჩავწვდები და ნუ ჩავწვდები. ჩემი დარდიც ეგ იყოს - გაიცინა ეკაეკატერინეკატომ.
- ეკა! - დაუყვირა მელანიამ.
- რა მოხდა? ეს თუ შენი ქმარია, ჩემი მამიკოა. ხომ ხარ ჩემი მამიკო? - ერთი წამით ამოხედა
აველუმს ეკაეკატერინეკატომ და სწრაფად გააგრძელა - სულ მინდოდა ამის თქმა და, აი, მაინც
ვთქვი. სულ მაინტერესებდა, შენ თუ იცოდი, ჩემი მამიკო რომ იყავი. შემდეგ ჩამოსვლაზე კი
აუცილებლად ვეტყვი მეთქი, ვიმუქრებოდი გუნებაში, მაგრამ ისეთი დაქანცული, ისეთი
დაბნეული, ისეთი დარცხვენილი ბრუნდებოდი იქიდან ყოველთვის...
- ეკა! - ისევ დაუყვირა მელანიამ.
- თქვას, თქვას - უხეშად გააჩუმა აველუმმა. რატომღაც გააღიზიანა ცოლის გამოქომაგებამ ელექტრას თამაშობ და კლიტემნესტრა გამოდიხარ - უთხრა შვილს ნაძალადევად მომღიმარმა.
- არც თქვენ მყავხართ ტროას დამაქცევარი გმირები - ტუჩი აიბზუა ეკაეკატერინეკატომ.
გულზე გადაჯვარედინებული ხელები კი ისევ უკანკალებდა. რაღაცნაირად უმწეო იყო,
დაუცველი
და,
იმავე
დროს,
საშიშიც,
სახიფათოც,
ნებისმიერ
წამს
ნებისმიერი
გადაწყვეტილების მიმღებიცა და აღმსრულებელიც. ფიქრიანად, სევდიანად, სინანულით
ლაპარაკობდა, სნეული დედაბერივით, და თვალგაშტერებული უყურებდა კარადის ქვეშ
შეგორებულ ტენისის ბურთს, რომელსაც უკვე დიდი ხნის დაკარგულად თვლიდა, მაგრამ ახლა
არც უხაროდა და არც უკვირდა მისი მოულოდნელი აღმოჩენა. რაც შვილი გააჩინა,
კორტებისკენ აღარც გაუხედავს. მაგრამ ტენისის თამაშს ალბათ ისედაც დაანებებდა თავს,
რადგან უკვე ყელში ჰქონდა ამოსული გაუთავებელი კამათი დედამისთან ამის თაობაზე.
მელანია ღრმად იყო დარწმუნებული, კარგს არაფერს ისწავლიდა იქ ბავშვი, მით უფრო კი გოგო. სხვათაშორის, ამ აზრისა იყო თვითონაც, განსაკუთრებით იქაური "გულშემატკივრების"
უაზრო გამოხედვა და ოფლიანი ღიმილი უბნევდა თავგზას, მაგრამ მაინც ეწინააღმდეგებოდა,
მაინც ებრძოდა დედას, ერთხელ კიდევ რომ გადაეკიდა მხარზე ადიდასის სპორტული ჩანთა,
საიდანაც
გამომწვევად
გამოეყო
ჩოგანს
მისი
ხელისგულებით
(ეკაეკატერინეკატოს)
გადაპრიალებული ტარი. მაგრამ ტენისის სიყვარულით კი არ იქცეოდა ასე (ტენისზე
სიარულიც
ერთგვარი,
შეიძლება,
თავისუფლებისკენ
სწრაფვისა,
დამახასიათებელი
და,
ბოლომდე
უფრო
თავისთავად
გაუაზრებელი
ზუსტად
ცხადია,
გამოხატულება
იყო
კი,
თავისუფალი
სამყაროსთვის
მისთვის
არაბუნებრივი
ჩვევებისა
და
მიდრეკილებების ძალით შეთვისების თუ ბრმად განმეორების საკმაოდ მტკივნეული
მოთხოვნილება), არამედ ძნელად ასახსნელი და ასევე ძნელად მოსარევი სურვილის კარნახით,
რაც,
უპირველეს
ყოვლისა,
დედის
გადარწმუნებას,
დედისთვის
სიტყვის
მოგებას
ავალდებულებდა. ახლა კი უაზროდ შესცქეროდა კარადის ქვეშ შეგორებულ ბურთს, თითქოს
არაფერი აკავშირებდა მასთან, თითქოს არც იცოდა, რა იყო, რისთვის იყო საჭირო ეს ყვითელი,
ბუსუსიანი ბურთულა, ცხენის გაქვავებულ ჩონჩორიკსაც რომ ჰგავდა და გაფუყულ, საკუთარი
ფრთის ქვეშ ჩაძინებულ წიწილასაც.
ეკაეკატერინეკატომ ფეხები ფარგალივით გაშალა, ფეხებსშორის ჩაფენილ კაბას ხელი
ფრთხილად გადაუსვა, თითქოს გაასწორა, და თქვა: არადა, იყო დრო, ტენისსაც ვთამაშობდიო.
- კარგი, გვეყოფა, დავწყნარდეთ. არ შეიძლება შენთვის ამდენი ლაპარაკი. - გააჩუმა მელანიამ.
მაგრამ ეკაეკატერინეკატომ მაინც გააგრძელა, მაინც თქვა, რისი თქმაც უნდოდა: ვთამაშობდი,
ვიდრე ძალით არ მომაშორეთ იქაურობასო.
- ითამაშე, ვინ გიშლის? - მხრები აიჩეჩა მელანიამ.
- არაფერი აღარ მინდა. - თქვა ეკაეკატერინეკატომ. თან ფეხებს შორის გაჭიმულ კაბას
აუთოვებდა ხელისგულებით.
- ნუ სულელობ. - შეწუხდა უცებ მელანია. იმასაც გადაედო შვილის უმიზეზო, უმიზნო სევდაწუხილი. - მარტო შენ ხომ არა ხარ, ბოლოს და ბოლოს, მთელი თბილისი ამ დღეშია. შენ შვილი
მაინც გყავს - მოაყოლა მოულოდნელად, თითქოს როგორც იქნა მიაგნო ერთადერთ
გამოსავალსო.
-
მე
ხომ
სამუდამოდ
ვარ
ავად,
დედა
-
წარბები
აწკიპა
ვითომ
გაკვირვებულმა
ეკაეკატერინეკატომ, ვითომ რით ვერ შეიგნე აქამდე ეს უბრალო ჭეშმარიტებაო - შვილი კი
მამაჩემისაა - გააგრძელა ყასიდად დასერიოზულებულმა - იმას გავუჩინე. არც კი ვიცი, ვისგან,
ბაბუა რომ გამხდარიყო. ესე იგი, შენთანაც ყოფილიყო ხანდახან, შინ...
- შენ რატომ არ გაუწყრები? გსიამოვნებს ქათინაურების მოსმენა? - მიუბრუნდა მელანია
აველუმს.
აშკარად აღელვებული იყო შვილთან საუბრით და ვერც მალავდა თავის მღელვარებას.
პირიქით,
სხვებისთვისაც
უნდოდა
გადაედო
როგორმე,
თითქოს
რაც
უფრო
მეტნი
იღელვებდნენ ერთი და იმავე მიზეზით, უფრო იოლად გაართმევდნენ თავს დანაწილებულ
მღელვარებას.
- შენს გამო ვეჯავრები მაგასაც, ქალბატონო მელანია, ესეც შენი დამსახურებაა - თქვა აველუმმა,
რაც შეიძლება მშვიდად, ვითომ ხუმრობითაც, თუმცა იმ წუთას მართლაც სჯეროდა, შვილს
რომ ეჯავრებოდა, მას რომ აბრალებდა შვილი არა მარტო დედის, არამედ საკუთარ
უბედურებასაც, თუ საერთო-საკაცობრიო უბედურებასაც არა. რასაკვირველია, ძალიან
არასასიამოვნოა ამის შეგრძნება, მაგრამ იმავე დროს, არა მარტო ეთანხმებოდა შვილს, არამედ
მადლიერიც იყო მისი, თუნდაც ასეთი გრძნობა რომ ჰქონდა მის მიმართ. ესე იგი, რაღაცად
მაინც აგდებდა და, რაც მთავარია, მის სიძულვილსაც და მის ბრალდებებსაც, როგორც არ უნდა
შეენიღბა მოგონილი უგრძნობელობითა და გულგრილობით, ისევ და ისევ, ყველაფრის
გადამწონავი სიყვარული ედო საფუძვლად.
- არასოდეს არ ყოფილხარ ჩემი, თუმცა ყოველთვის მარტო ჩემი მეგონე, - თქვა უცებ
ეკაეკატერინეკატომ - მაგრამ, საბედნიეროდ, შენი გაყოფაც შესაძლებელი ყოფილა, როგორც
ზარის ხმისა მსმენელთა შორის.
მოკლედ, აპრილის შემდეგ, სონიას ვნებებმა კი არა, საერთოდ ცხოვრებამ დაკარგა აზრი.
დამფრთხალი, ჩაბნელებულ ბინებში შეყუჟული ხალხი ქუჩას იყო მიყურადებული - როდის
ჩაიქროლებდა ბეტეერი, როდის აკაკანდებოდა ავტომატი. ჭორები კი მაინც ჩნდებოდნენ, მაინც
მრავლდებოდნენ
ვირთხებივით
და
მაინც
დაუბრკოლებლად
დაცუხცუხებდნენ
გამოცარიელებული ქალაქის ჩამკვდარ ქუჩებში. მათ ამარა დარჩენილი ხალხიც ხან ხელოვნურ
მიწისძვრას ელოდებოდა, ხან გამოუცნობი მფრინავი ობიექტის გამოჩენას, ხან კი ფანჯრებიდან
გაზის შემოსხურებას, ვერტმფრენების მეშვეობით, რომლებიც გოლიათი კრაზანებივით
მართლაც განუწყვეტლივ დაბზუოდნენ თავზე ქალაქს. ქალაქს კი არა, რკინა-ბეტონის ლეშს. ხან
თითქოს ქალთა ლაშქარი უნდა გამოსულიყო ქუჩებში დედიშობილა (ალბათ ოკუპანტების
დასაფრთხობად და საკუთარი კაცების დასაკნინებლად), ხან კი არასრულწლოვანი ბავშვების
ბატალიონი დგებოდა თითქოს ქალაქის რომელიღაც გარეუბანში, საიდანაც, ლიმონათის
ცარიელი ბოთლებით აღჭურვილნი, მოულოდნელად უნდა დასხმოდნენ თავს აპრილის
ჭირვეული მზის ქვეშ ნიანგებივით გალურსულ ტანკებს. ეკაეკატერინეკატოც ისევ ოთახის
კუთხეში იჯდა, იატაკზე, არავის არ იკარებდა და თვალგაშტერებული შესცქეროდა კარადის
ქვეშ შეგორებულ ტენისის ბურთს. მელანიას კი ერთ ხელში მისი აჩხავლებული ბავშვი ეჭირა,
მეორეში საწოვრიანი რძის ბოთლი და, ავად თუ კარგად, მაინც ოჯახური ატმოსფეროს შექმნას
ცდილობდა, თუმცა, ყველაზე უკეთ ალბათ ისევ იმან იცოდა, პირველ რიგში, მის ოჯახს რომ
შეეხებოდა (უკვე ეხებოდა) ეს გარდუვალი და საბედისწერო რღვევა ზეზეულად ჩამომპალი
იმპერიისა,
რამდენადაც,
რაც
არ
უნდა
უცნაურად
მოგეჩვენოთ,
ერთის
სიმტკიცე
განაპირობებდა მეორის სიმტკიცესაც, ერთის სიცოცხლისუნარიანობა მეორესაც სასიცოცხლოდ
აღაგზნებდა მხოლოდ და ერთის სიკვდილი მეორის სიკვდილსაც გულისხმობდა თავისთავად,
ოღონდ იმიტომ კი არა, ერთმანეთზე რომ ამოსდიოდათ მზე და მთვარე, განუწყვეტლივ
ნერწყვს რომ უღებდნენ ერთმანეთს პირიდან, გაძლება რომ არ შეეძლოთ უერთმანეთოდ,
არამედ იმიტომ, უერთმანეთოდ, უბრალოდ, აზრიც რომ აღარ ექნებოდა მათ არსებობას, რაკი
ორივეს მიზანიცა და მისწრაფებაც მეორის მოსპობა იყო სწორედ. არადა, მელანიასთვის,
როგორც ყველა ჭეშმარიტი ქალისთვის, საკუთარი ოჯახიდან იწყებოდა სამყარო. იმდენად
ჰქონდა მისთვის საერთოდ დანარჩენ სამყაროს მნიშვნელობა, რამდენადაც მისი ოჯახიც ამ
სამყაროს გარკვეულ ნაწილს წარმოადგენდა. ამდენად, მისი ოჯახის სიმყარე, თავისებურად,
სამყაროს სიმყარესაც ანსახიერებდა. მისი ღრმა რწმენით, თუ მის ოჯახურ სიმყარეს ბზარი
გაუჩნდებოდა, სამყაროსაც იგივე დაემართებოდა. შეიძლება მხოლოდ ამ რწმენის ბრალი იყო
მისი ბიბლიური მოთმინება, მისი ცხოველური სიჯიუტე (რაც, უპირველეს ყოვლისა, არა
მარტო ავალდებულებდა, ძალასა და ხალისსაც მატებდა, რათა თუნდაც მხოლოდ საკუთარი
ნერწყვითა და სხვებისაგან დამალული ცრემლით უსასრულოდ, ყოველდღიურად ელესა და
ამოევსო ნებისმიერი ბზარი, ჭუჭრუტანა თუ ღრიჭო, საეჭვო და სახიფათო მისი ოჯახის ფუძეჭერისთვის, გინდაც შორეულ მომავალში, გინდაც დაუზუსტებელი, ყოველგვარ საფუძველს
მოკლებული ვარაუდით), არავის და არაფერს რომ არ ეპუებოდა აქამდე. ეს მისი უძველესი და,
შეიძლება ითქვას, უმთავრესი რწმენა გახლდათ, რითაც საერთოდ დაეწყო ცხოვრება. უფრო
ნათლად რომ ვთქვათ, რასაც გაებედვინებინა ყველა ქალისთვის ერთნაირად მნიშვნელოვანი
და კერძოდ მისთვის განსაკუთრებულად საჭოჭმანო ნაბიჯის გადადგმა, ანუ, გათხოვება,
გაბედნიერება, დაოჯახება, ოღონდ, რასაკვირველია, საბჭოური გაგებით - უბინაოდ, უფულოდ,
უიმედოდ, უმომავლოდ. ისეთ კაცს წაჰყვა ცოლად, რომელიც საამისოდ სრულებითაც არ იყო
ჯერ მზად და ალბათ ვერც ვერასოდეს მოემზადებოდა - არც ჭერი ჰქონდა თავზე და არც
ჯიბეში უჭყაოდა რამე. მართალია, ლოთი-შფოთი ძმაკაცები "პოეზიის ამომავალ ვარსკვლავს"
ეძახდნენ (ვერაფრით ვერ ამოვიდა ის ვარსკვლავი), მაგრამ დაბეჭდვით ჯერ არავინ უბეჭდავდა
ლექსს, რადგან რედაქციებმა ჯერ არ იცოდნენ (ვერც მერე დაადგინეს) ოფიციალური აზრი მის
შესახებ, მისაღები იყო საერთოდ მისი პოეზია თუ მიუღებელი. მაგრამ გინდაც გაებედათ და
დაებეჭდათ ერთი-ორი სტრიქონი, მაინც არ ეყოფოდა ჰონორარი საიმისოდ, ქორწინების,
ანუ ფორმალური ხელის მოწერის, ესე იგი, საკუთარი ვინაობის ერთხელ კიდევ (თანაც
წერილობით) დადასტურების შემდეგ, შინ წაეყვანა უკვე კანონიერი მეუღლე და ჯერ
დაეპურებინა (სხვათა შორის, ორივეს ძალიან შიოდა, როცა რომელიღაც სადარბაზოში
თავშეფარებულნი, ცხარედ ბჭობდნენ, ახლავე, ცხელ გულზე აღესრულებინათ ცხელ გულზევე
მიღებული გადაწყვეტილება, თუ წვიმის გადაღებისთვის მაინც დაეცადათ), მერე კი გვერდით
მოეწვინა საკუთარ საწოლში, როგორც წესი და რიგი მოითხოვს. მართალია, ისინი
ხელმოუწერავადაც ყოველთვის ერთად იქნებოდნენ, მაგრამ მათი ერთად ყოფნა ისევ ერთი
გაუთავებელი, მარადიული სასიყვარულო პაემანი იქნებოდა და არა სიმბოლო, ვთქვათ,
სამყაროს ერთიანობისა, როგორც ღვინონაყლაპი აველუმი "ხატავდა" ხოლმე მათ მომავალ
ოჯახს რიგით პაემანზე, ანუ, რომელიღაც ყრუ კედელს აკრული, ტუსაღივით, თუ რომელიმე
დაბურულ ხის ძირას შეყუჟული, ავაზაკივით, რაც ძალიან მოსწონდა და აღელვებდა მელანიას
და ასე იქნებოდა ქვეყნის აღსასრულამდე, თუკი საერთო უღელში არ შეყოფდნენ თავებს
ნებაყოფლობით ანუ, მორიგი პაემნის შემდეგ, ისევ თავთავიანთ სახლებს კი არ მიაშურებდნენ,
შიმშილის მოსაკლავად თუ გამოსაძინებლად, არამედ ერთ ჭერქვეშ იქნებოდნენ, სადაც არ
უნდა ყოფილიყო ის ჭერი, ერთ საწოლში - სადაც არ უნდა მდგარიყო ის საწოლი, და აქედან
გამომდინარე,
ერთად
იშიმშილებდნენ
და
იფხიზლებდნენ,
ვიდრე
ოჯახის
უფროსი
სახელოვანი (ხელისუფლებისაგან დაფასებული) მწერალი გახდებოდა და 40 კაპიკის ნაცვლად,
ბოლოს და ბოლოს, ორ მანეთს თუ არა, მანეთნახევარს მაინც მიიღებდა მთავლიტირებულ
სტრიქონში, განსაკუთრებული ტარიფით, რაც თავის მხრივ, ოჯახის დიასახლისსაც მისცემდა
შესაძლებლობას, არა მარტო ეფხიზლა და ეშიმშილა საერთო საწოლში, არამედ, ხანდახან,
ბაზარშიც ევლო და გაზქურასთანაც ეტრიალა. მაგრამ, ეტყობა, ღმერთს უფრო უნდოდა მათი
შეუღლება, ვიდრე რომელიმე მათგანს ცალკე ან ორივეს ერთად. რასაკვირველია, ღმერთის
სურვილს ასრულებდნენ ორივენი, როცა წვიმას შეფარებულებმა, ერთმანეთის ჯიბრითა და
გამოწვევით, არა თუ იოლად მიიღეს საშვილიშვილო გადაწყვეტილება, აღასრულეს კიდეც
წვიმის გადაღებამდე. დეკემბრის ყინულოვან წვიმაში ყელაწეულნი აჩერებდნენ მანქანას და,
რასაკვირველია, ღმერთის გამოგზავნილი იყო ის ერთადერთი მანქანაც, რომელმაც ყურად იღო
მათი ვედრება, ყურადღების ღირსად ჩათვალა საერთოდ, და მართლაც, ის მანქანა რომ არა,
მმაჩის ბიურო დაკეტილი დახვდებოდათ და მშვენიერი მიზეზი ექნებოდათ, ერთხელ კიდევ
გადაეფიქრათ, ერთხელ კიდევ - თუ საბოლოოდ არა - აეღოთ ხელი ამ ვერაგ, დაუნდობელ
მოთხოვნილებასა და მტანჯველ განზრახვაზე. ისინი რომ აქოშინებულები შეცვივდნენ ოთახში,
მმაჩის ქალი უკვე მიდიოდა, უკვე კეტავდა "დუქანს", მაგრამ კარგ თვალზე შეხედათ თუ ისიც
ღმერთის გაფრთხილებული იყო, თავშალიც მოიხსნა და უკვე დაბინავებული ბეჭედიც
გადმოიღო სეიფიდან. რაც მთავარია, მარკის ფულიც აპატიათ. უკანასკნელი მანეთიანი შოფერს
დაუგდო სკამზე აველუმმა (სიძემ), თუმცა, მეტი მაინც არ ეკუთვნოდა, ასიოდე მეტრი
გამოატარათ უნივერსიტეტიდან ზემელამდე და, თანაც, იმისი ბინძური, სველი ძაღლი
აველუმს ეჯდა კალთაში (უკან მელანიაც ძლივს ჩაეჭეჭყა ღვინის ცარიელ ბოცოებში), მაგრამ
სივიწროვის, ან ძაღლებისადმი თანდაყოლილი სიყვარულის გამო კი არ მოიქცა ასე, უბრალოდ,
ძაღლის პატრონის გულის მოსაგებად, რაც შეიძლება სწრაფად რომ ევლო, რაც შეიძლება ჩქარა
მიეყვანა ისინი "ეშაფოტამდე" და რაც შეიძლება მალე მოღებოდა ბოლო გასაიდუმლოებულ,
გულის გულში გადამალულ შფოთვასა და მღელვარებას. მელანია ეჭვობდა, ფეხმძიმედ ვარ
მგონიო, მაგრამ ეს მაინც არ იყო მთავარი მიზეზი მათი აჩქარებისა, უბრალოდ, მოსახდენი
მოხდა და, რაც მთავარია, ასე უნდოდა ღმერთს. რასაკვირველია, ღმერთმა გამოუგზავნათ
ძაღლიანი მანქანა - უკან დასახევი გზა რომ აღარ დარჩენოდათ, თუკი ძაღლებივით ერთგულნი
იყვნენ ერთმანეთისთვის მიცემული სიტყვისა, რადგან მელანიას ადგილას, ალბათ ბევრი ქალი
იტყოდა უარს, ღვინის ცარიელ ბოცოებში ჩაჭედილი, ვიღაცის ბინძურ ძაღლთან ერთად
გამგზავრებულიყო გასაბედნიერებლად, ნებისმიერი ქალისთვის უაღრესად ღირსშესანიშნავ
დღეს - და ის ხანდაზმული ანგელოზიც, რომელსაც სრულიად უანგაროდ (პირიქით, იქით
აპატიათ სავალდებულო გადასახადი) და, რაც არანაკლებ მნიშვნელოვანია, სამსახურის
დამთავრების შემდეგ
(ბაზარში თუ არა, გასტრონომში მაინც იქნებოდა შესასვლელი), არც საგულდაგულოდ
მოხვეული თავშლის მოხსნა დაეზარა (გარეთ, როგორც უკვე ვთქვით, წვიმდა) და არც ასევე
საგულდაგულოდ ჩარაზული სეიფის გახსნა. მართალია, იმ საზეიმო წუთებში არც ერთი
ნათესავი, არც ერთი მეგობარი არ მდგარა მათ გვერდით, მაგრამ ამდენი ხნის შფოთვასა და
მღელვარებას მაინც დაადგა საშველი - მათი დანატოვარი სიცარიელე სასიამოვნო გაოცებითა
და დაბნეულობით ამოივსო - ბავშვობამ (გნებავთ, სიყმაწვილემ), ხმელი ფოთოლივით, ერთი კი
გაიშრიალა
დეკემბრის
წვიმით
გაჟღენთილ
ჰაერში
(შინ
დაბრუნებულმა
მელანიამ,
ჩვეულებისამებრ, კარიდანვე დაუძახა ბებიამისს - მშია, მაჭამე რამეო - და უკვე მაგიდასთან,
უკვე ლუკმით პირგამოტენილმა მოაყოლა - მგონი გავთხოვდიო) და სამუდამოდ მიჩუმდა,
ერთხელ და სამუდამოდ.
- რას ჰქვია, გათხოვდი?! ვის წაყევი? - გამოენთო მეორე ოთახიდან მამამისი, თითქოს მელანიას
ამ ბოლო რეპლიკას ელოდებოდა მოუთმენლად, სცენაზე რომ გამოვარდნილიყო. ხელში
გაშლილი გაზეთი ეჭირა და მელანია შეცბა, დაიბნა უნებურად, რატომღაც არ ეგონა, მამა შინ
თუ იქნებოდა, მაგრამ როგორც გათხოვილ მანდილოსანს მოეთხოვება, მაშინვე მოერია თავს და
მშვიდად გააგრძელა: ვის წავყევი და... თქვენც იცით, ვისაც წავყვებოდიო.
- მერე? შენი ქმარი? - უარესად აღელდა მამამისი და ორივე ხელი, გაზეთიანად, სკამის ზურგს
დააყრდნო, თითქოს უკეთ მოემზადა მისთვის არასასიამოვნო პასუხის მოსასმენად, ანდა,
სულაც, თავის შესამაგრებლად, თუკი ფეხები უმტყუნებდნენ მოულოდნელად.
- ჩემი ქმარი? - გაიმეორა მელანიამ და უნებურად გაეღიმა გუნებაში - ერთი წამით ისევ
თვალწინ დაუდგა, როგორ გარბოდა ის წვიმაში, შინისკენ, თავზე გაზეთწაფარებული და
შიმშილისგან მუცელაყმუვლებული.
- შენმა ქმარმა იცის, რომ გშია? - მთლად გამოვიდა წონასწორობიდან მამამისი.
- რა თქმა უნდა?! - გაიკვირვა მელანიამ და ამჯერად ვეღარ მოერია ღიმილს, მთელი სახით
გაიღიმა, ალალად, უანგაროდ - სხვათა შორის, იმასაც ძალიან შიოდა და იმიტომ წავიდა შინ მოაყოლა სასწრაფოდ, თითქოს ქმრის მაგივრად მოუბოდიშა მამას - ისიც ალბათ უკვე ჭამს.
ორივენი ვჭამთ, ერთდროულად - თავისებურად ახსნა უადგილო ღიმილის მიზეზიც.
- ჭამთ თუ ლაპარაკობთ? - თქვა ბებიამ. ხელში ტაფა ეჭირა, სახელურზე ტილოშემოხვეული,
ტაფაზე კარტოფილში ათქვეფილი კვერცხი შიშინებდა - ჭამის დროს არ ლაპარაკობენ გააგრძელა კუშტად. ერთდროულად შვილსაც მიმართავდა და შვილიშვილსაც.
ვნიღბავთ კიდეც. როგორც ჩვენი ერთ-ერთი გაზეთი აღნიშნავს, ჩვენს ერთ-ერთ თეატრალურ
კოლექტივს, რომ იტყვიან, პირდაპირ სიმბოლოების ზღვა დაუყენებია სცენაზე. თავად სცენაც
ბნელით მოცულ სამყაროს - იგივე ბოროტების იმპერიას - განასახიერებს თურმე (ამგვარი
რამეები
ახლა
ნებადართულია),
სადაც,
სტატიის
ავტორის
დაკვირვებით,
მხოლოდ
სიმბოლოები მოქმედებენ, ადამიანისთვის ადგილი არ არის, ადამიანი ჯერ არ დაბადებულა,
ანდა ესესაა დაიბადა შიფერის კუნძულზე (ასე უნდა ვიგულისხმოთ ალბათ). მაგრამ, სამწუხაროდ,
იმავე ავტორის აზრით, ბევრი სიმბოლო არასწორად ყოფილა გაგებული და, რაც მთავარია,
მაყურებლის კი არა, თავად სპექტაკლის შემქმნელთა მიერ, რასაც გაზეთი, სავსებით
სამართლიანად, თანამედროვე დასავლური კულტურისა და ძირითადად ვიდეოფილმების
არაჯანსაღი გავლენით ხსნის. სიყვარული (თათული დოლიძე) სიგიჟესთანაა თურმე
გაიგივებული; თავისუფლება (იზა გიგოშვილი) - თავნებობასთან; სათნოება (ნანა ფაჩუაშვილი)
- სექსუალურ ლიბერალიზმთან. სამაგიეროდ, პატარა ბიჭუნას, მუყაოს "ნერგებში" რომ
ჩაუყენებია რეჟისორს და ხელში ანთებული სანთელი დაუჭერინებია (სხვათა შორის, სცენაზე
კი არა, ქუჩაშიც ანთებული სანთლით დადის ახლა ხალხი და ეს არა მარტო "ჩვენი
დღევანდელი სულიერი მდგომარეობის გამოხატულებაა", როგორც სტატიის ავტორი აღნიშნავს
მოსწრებულად,
არამედ,
თუ
შეიძლება
ასე ითქვას,
თავდაცვის
ერთგვარი
იარაღიც.
რაღაცნაირად ხელშეუხებელი, მიუწვდენელი ხდები თითქოს ამ პატარა, უხმოდ მტირალა
საგნის წყალობით... დავუშვათ, წამოიღო ქალმა შენსკენ ხელი, ხომ?! შენ კი მზად არ ხარ, ანდა,
ჯერ არ გინდა. კაცია და გუნება. ხოდა, ჩაუდებ ხელში ანთებულ სანთელს და გათავდა,
დაგიბრუნებს - არ იქნება პატრიოტი, არ იქნება პატრიოტი და, ვაი მისი ტყავის ბრალი, სუკის
აგენტობა განაღდებული აქვს, თუკი ამაზე დაყაბულდნენ), ნათელი მომავლის სიმბოლოდ
აღიქვამს, როგორც თეატრის დასი, ისევე მაყურებელიც და, ძალაუნებურად, თავისთავად
წარმოთქვამს ილიას იმ ლექსს, რომელიც ყველა ქართველმა ზეპირად იცის (ისემც რა
ვუთხარი!). სტატიის ავტორის თხოვნით, მისი კუთვნილი ჰონორარი ცხრა აპრილის
ტრაგედიის უდანაშაულოდ დაღუპულთა (აჯობებდა, უბრალოდ "დაღუპულთა", რადგან
ყველა დაღუპული ერთნაირად უდანაშაულოა. არ შეიძლება, ერთდროულად დაღუპულიც
იყოს და დამნაშავეც, ანდა - ცოცხალიცა და უდანაშაულოც) მემორიალის ფონდში
გადარიცხულა. ვითომც არ ჰქონია 7 მან. და 39 კაპ. რუსთაველზე კი შეუჩერებლად მიედინება
ყვავილებით დამძიმებული ხალხის მდინარე. მდინარეს შაოსანი ქალები მიუძღვიან წინ,
სხვადასხვა დროსა და სხვადასხვანაირ ვითარებაში დაღუპულთა გადიდებული სურათებით.
ტელეეკრანიც ქალაქის ახალი კომენდანტის გადიდებულ სურათს დამსგავსებია. რომ არ
ლაპარაკობდეს, მართლა ასე იფიქრებდა კაცი. მაგრამ არ შეიძლება ერთნაირად ლაპარაკობდეს
კომენდანტის
გადიდებული
სურათიცა
და
რიგითი,
პატარა
კორესპონდენტიც.
კორესპონდენტს, რა თქმა უნდა, სრული უფლება აქვს, თვალზე ხელი აიფაროს, როცა
მოესურვება, მით უფრო დღეს, თავისუფლებისა და დემოკრატიის ზარ-ზეიმის დროს. მაგრამ
სხვას რომ აყრის თვალში ნაცარს, ეს გვაწუხებს ჩვენ.
ეკაეკატერინეკატო, შინ მობრუნების შემდეგ, საწოლში ვერ ჩერდებოდა და იატაკზე იჯდა
ხოლმე ოთახის კუთხეში. თვითონაც არ იცოდა, რატომ იქცეოდა ასე და, რატომღაც, არც მის
მშობლებს უკვირდათ, მაინცდამაინც, ეს ამბავი. თითქოს ადრეც ხშირად მჯდარა ასე მათი
ქალიშვილი. თითქოს ნებისმიერი ნივთივით და საგანივით, იმასაც დანიშნულების, ზომისა თუ
მოყვანილობის მიხედვით ჰქონდა ოთახში ადგილი შერჩეული. "შვილი მაინც არ გახსოვდაო?"
- ვერ მშვიდდებოდა მელანია. ეკაეკატერინეკატო კი წყნარად იღიმებოდა, თქმით არაფერს
ამბობდა, ხანდახან ციებიანივით თუ შეაკანკალებდა ერთს და დამფრთხალი, დაძაბული
ამოხედავდა ხოლმე დედას.
- შენი ბრალია! ათასჯერ გითხარი, დაელაპარაკე-მეთქი - მიუბრუნდა მელანია აველუმს, მაგრამ
აველუმმა მხრები რომ აიჩეჩა მხოლოდ, თვითონვე გააგრძელა - თუმცა, სწორედ შენმა
ლაპარაკმა გადარია ალბათ ესეც. შენმა გაუთავებელმა ლაპარაკმა. შენ რა გენაღვლებოდა,
იგონებდი რაღაცას რომანისთვის, გასართობად, მაგათ კი მართალი ეგონათ...
- რა? რა ეგონათ მართალი? - დაიძაბა აველუმი.
- რასაც ამბობდი - მოკლედ მოუჭრა მელანიამ.
- ვამბობდი და ახლაც ვამბობ... - დაიწყო აველუმმა, მაგრამ ეკაეკატერინეკატომ არ აცალა,
ხელები ყურებზე აიფარა და მშვიდად, მორიდებით თქვა: "არ გინდათ, არ შემიძლია, ახლა
მაინც დამზოგეთო" - კი ბატონო, არაფერს არ ვიტყვი, მაგრამ ის მაინც გამაგებინე, გვარი რატომ
შეიცვალე, მე დამემალე თუ ხელისუფლებას? - ჰკითხა აველუმმა.
- ორივეს - გაიღიმა ეკაეკატერინეკატომ და აველუმიც, მისდა გასაოცრად, ერთბაშად დაამშვიდა
ამ ყალბმა ღიმილმა.
უფრო სწორად, აღარ ჩაეძია ბოლომდე. მცირედითაც დაკმაყოფილდა, რადგან მცირედიც
კმაროდა ამ უსიამო საუბრის შესაწყვეტად. რაც მთავარია, მისი შვილი ცოცხალი იყო,
იღიმებოდა (თუნდაც ყალბად), ხედავდა, ესმოდა, ლაპარაკობდა... მაგრამ მშობლის მოვალეობა
განა
მხოლოდ
შვილის
სიცოცხლეზე
ზრუნვაა?
განა
სიცოცხლეზე
ძვირფასი
და
გასაფრთხილებელი სხვა არაფერი გააჩნია თავად შვილს? ჩვენ, ჩვენი ჭკუით, შვილის
გადარჩენას ვცდილობთ, მაგრამ სინამდვილეში ვაკნინებთ, ვამცირებთ, მის უმაქნისობას
ვუსვამთ ამით ხაზს - ვითომ, ის კი არა, ჩვენ ვართ მთავარი, რამდენადაც ჩვენ შევქმენით ის,
ჩვენ გვეკუთვნის და ისე მოვექცევით, როგორც მოგვეპრიანება. მაგრამ როგორც არ უნდა
შევნიღბოთ ჩვენი კეთილშობილური მიზანი და საქციელი, მაინც ყველა შვილი ხვდება,
ნებისმიერ მათ მისწრაფებას თუ შეხედულებას, რაც პირად დამსახურებად მიაჩნიათ, მათივე
სიცოცხლე გვირჩევნია, რაც სრულებითაც არ არის მათი დამსახურება. მოკლედ, იმას
ვუფრთხილდებით, რაც თვითონ შევქმენით. ის კი გვავიწყდება, ანდა ნაკლებად გვაღელვებს,
თუ რა დღეში ვარდება ამის გამო ჩვენი შექმნილი. ჭეშმარიტი სიყვარული ტანჯვაა,
განუწყვეტელი მსხვერპლშეწირვაა და ეს განუწყვეტელი მსხვერპლშეწირვა და ტანჯვა
არაფრით არ ნაზღაურდება. უფრო სწორად, ყველაზე დიდი საზღაური ის არის, ამგვარი
ტანჯვის განცდისა და ამგვარი მსხვერპლის გაღების უფლება რომ მოგეცა. განა ცოტაა? ცოტა
როგორაა, პირიქით, ძალიან ბევრია, მაგრამ ადამიანს, ამ შემთხვევაში, ცოტა უნდა - ცოტა იყოს
და უმტკივნეულო, ასატანი, მოსარევი, მისი სიპატარავისა და ხანმოკლე სიცოცხლისთვის
უფრო შესაფერი. ჭეშმარიტი სიყვარული რჩეულთა და განწირულთა ხვედრია. ბუნებისგან
ყველანი ერთნაირად არიან განწირულნი, ოღონდ ყველამ ერთნაირად არ იცის, რომ
განწირულია.
"მართალია, რასაც ხალხი ლაპარაკობსო" - იკითხა უცებ მელანიამ, მაგრამ აველუმმა მოუყრუა,
ჯერ ისევ ტკბებოდა მოულოდნელი, გაუთვალისწინებელი სიმშვიდით. "რას ლაპარაკობს მაინც
ხალხი ამისთანასო" - დაინტერესდა ეკაეკატერინეკატო.
დღევანდელით თუ ვიმსჯელებთ, ხალხი ძირითადად ლაპარაკობს რელიგიაზე, პოლიტიკაზე
(რაც არ ესმის, მაგრამ ძალიან აინტერესებს), თურქეთის ვიზაზე, ვიდეოზე, საჭმელზე (რაც არა
აქვს, მაგრამ ძალიან უნდა რომ ჰქონდეს) და, რასაკვირველია, გმოზე და გამოზე, რისიც
ბოლომდე არ სჯერა, მაგრამ რაკი ვიღაცისთვის (ბედნიერასთვის) ოპერაცია გაუკეთებიათ იქ,
რაკი შესაძლებელი ყოფილა საერთოდ ასეთი რამ, ახლა, სჭირდება-არ სჭირდება, თვითონაც
ყველა ღონეს იხმარს, მაინცდამაინც, იქ გაიკეთოს ოპერაცია.
- იმასაც ამბობენ, გერმანიაში სამკურნალოდ გასაგზავნი ხალხის შერჩევა ნაცნობ-მეგობრობით
ხდებაო - თქვა მელანიამ.
- მართალია?! - ლამის უყვირა ეკაეკატერინეკატომ მამას.
- მე არავინ შემირჩევია - ნაძალადევად გაიღიმა აველუმმა, ზუსტად ჯანმრთელობის
სამინისტროს წარმომადგენელივით.
- კი მაგრამ, ვისაც მართლა სჭირდება მკურნალობა, იმან რა უნდა ქნას?! - უფრო თავისთვის
თქვა,
ვიდრე
იკითხა
ეკაეკატერინეკატომ,
თითქოს
წეღანდელი
თავშეუკავებლობის
გამოსასყიდად.
- აკი გითხარი, მე არავინ შემირჩევია მეთქი - გაღიზიანდა აველუმი - ეს იმათი საქმეა...
ხელისუფლების...
- აბა, მე თუ მკითხავთ, არავის აწყენს გერმანიაში მკურნალობა. თანაც უფასოდ. როდისღა
მიეცემათ ამის შესაძლებლობა?! - თქვა მელანიამ.
- ყოველ შემთხვევაში, ჩემი იმედი ნუ გექნებათ - ხმას აუწია აველუმმა - მე არ ვიცი, რას
ლაპარაკობს ხალხი, მაგრამ ხალხმაც მშვენივრად იცის, ბევრი რომ არაფერი მოეკითხება და
იმიტომაც ლაყბობს ამდენს, ასე თავგამოდებული, ვითომ, მეც ნახირ-ნახირო...
- შენ რატომ ბრაზობ? შენ რა შუაში ხარ? განა გთხოვეს რამე? პირადად მე, არაფერი არ
მჭირდება - გაბრაზდა მელანიაც.
- უი, მართლა! - შესძახა ეკაეკატერინეკატომ - მოდით, ჩემს მაგივრად დედა გავუშვათ
გერმანიაში. მაინც არა აქვს აზრი ჩემს მკურნალობას - მოაყოლა ბავშვური, გულუბრყვილო
სიხალისით.
- მე არაფერი არ მჭირდება - გაიმეორა მელანიამ - და საერთოდაც წყალს წაუღია ყველაფერი,
შენ თუ არ მეყოლები - წამოსცდა უნებურად.
- მე თუ გეყოლები, ბევრ რამეს უნდა გამოეთხოვო - უკმეხად მიახალა ეკაეკატერინეკატომ.
დედის ფარულმა შიშმა და სადარდელმა გააღიზიანა, თავი ვეღარ მოთოკა და მისდაუნებურად
წამოსცდა. ეს კი იგივე გულწრფელობაა თითქმის. ამიტომ აღარც ნათქვამის შერბილება უცდია.
შეეძლო, მაგრამ არ ჩათვალა საჭიროდ, მით უფრო რომ, მათ საუბარს ისედაც დაჰკრავს
(თავისთავად ცხადია, მათივე წყალობით) თამაშისა თუ არასერიოზულობის ელფერი.
სამაგიეროდ, საკუთარმა სიმკაცრემ და დაუნდობლობამ სიბრალულის გრძნობა გაუჩინა
მშობლებისადმი და ეს ახალი გრძნობა უფრო ბუნებრივი და შესაფერისი მოეჩვენა მათი ყალბი,
დაძაბული ურთიერთობისთვის. მისი მშობლები კი მართლაც საცოდავი სანახავები არიან,
გზამოჭრილი სალახანებივით, თვალებით აფრთხილებენ, თვალებით ამტყუნებენ, თვალებით
საყვედურობენ ერთმანეთს "მის ზურგს უკან", რის გამოც თვითონაც იძულებულია, მათი
ხათრითა თუ მათი საცოდაობით, თვალი დაიბრმავოს და გააგრძელოს ეს უაზრო, უმიზნო
ლაპარაკი, რაც, ყველა სიკეთესთან ერთად ახალი "მოუზომავი სიტყვის" წამოროშვის
საშუალებასაც აძლევს და ძველის, უკვე წამოროშილის გაქარწყლებისაც.
"ძალით თუ წამიყვანთ გერმანიაში, იცოდეთ, აღარ დავბრუნდები, იქ გავთხოვდები... აგერ
ნახავთ. ანდა, მხოლოდ იმიტომ დავბრუნდები, აღარასოდეს რომ აღარ მოვითმინო ასეთი
უმსგავსობა - ჭიკჭიკებს მხიარულად, თითქოს მეგობრის დღეობიდან დაბრუნებული,
სასიამოვნო შთაბეჭდილებებს უზიარებს მშობლებს - ყველაფრის მოთმენა არ შეიძლება,
მეგობრებო. გარკვეული თვალსაზრისით, მოთმინებაც დანაშაულია - მოძღვრავს მსმენელებს
შემწყნარებლურად მომღიმარი - გეშინოდეთ, გეშინოდეთ და ზღვას უთვალთვალეთ. იმედია,
ამჯერად, აფრები არ აერევათ" - იცინის ტუჩათრთოლებული, თვალში ცრემლჩამდგარი.
"მართლა
რომ
გამოჩენილიყო
თავის
დროზე
ვინმე
ნორმალური,
იქნებ
არც
ჩვენ
გავუბედურებულიყავით ასეო" - ამბობს მელანია, შეიძლება უკვე სხვა დღეს, მაგრამ იმავე
გარემოსა და ვითარებაში. "რით ვერ გაიგე, დედა! რით ვერ გაიგეთ, ღმერთო ჩემო!" გულწრფელად წუხს ეკაეკატერინეკატო, რადგან იმანაც ვერაფრით გაარკვია აქამდე, ვის ეძახის
დედამისი "ნორმალურს", მაგრამ ქმრობისა და მამობის ღირსი დღეს რომ არავინაა ირგვლივ,
არც დედამ უნდა იცოდეს ეს შვილზე ნაკლებად. უკანონო შვილიც მშობლებისთვის გააჩინა
მხოლოდ, დროჟამის დინება რომ შეეხსენებინა მათთვის, გამოეყვანა სიყვარულის ბურანიდან
და დროულად მოემზადებინა ერთი - მონანიებისთვის, მეორე კი - მისატევებლად. ეს იყო და
ეს. აბა, სხვა რა მიზნით უნდა გაეჩინა ბავშვი რკინის ყუთში, თქვენი აზრით? ასე რომ, ნუ
იქნებიან მთლად უმადურები და სიკეთეს სიკეთითვე თუ არ გადაუხდიან, ნურც ბოროტებას
ჩაიდენენ უნებურად, ნუ გააძევებენ აქედან, თუნდაც სამკურნალოდ. აღიჭურვონ მოთმინებით
და კიდევ ცოტა ხანს დატოვონ აქ, ნაგავივით მიხვეტილი კუთხეში - ეს შედარება, ეტყობა,
თვითონვე მოსწონს და იმეორებს - "ნაგავივით მიხვეტილი კუთხეში". განა უშლის ვინმეს?! რა
იმხელა ადგილს კიდევ ის იკავებს?! ერთი პატარა, წყნარი გოგოა. მართალია, ცოტა წაიცელქა,
მაგრამ დაისაჯა კიდეც. როგორც კი მშობლიური ქუჩის ჰაერს ჩაისუნთქავს, მაშინვე წამოუვლის
ხოლმე გულის რევაცა და სულის ხუთვაც. თქვენ ხომ არ იცით, რას ნიშნავს ეს?! თქვენ ხომ არ
იცით!
-
უწევს
ხმას,
მხოლოდ
და
მხოლოდ,
შთაბეჭდილების
გასამძაფრებლად
-
რასაკვირველია, ჰაერი ყველგან ერთნაირია, მაგრამ თვითონ ასე სწამს, ჯერჯერობით, ასე
ჰგონია და ყველას სთხოვს, სულგრძელად აპატიონ ეს სიბრიყვე თუ სიჯიუტე. ის ურჩევნია
დედასა, შვილი არ მისცეს ცვედანსაო. ხომ გაგიგიათ? - კითხულობს ზოგადად, იატაკს
დაჩერებული.
- არა. არ გამიგია. პირველად მესმის - პასუხობს შვილის უაზრო ლაპარაკით, ცოტა არ იყოს,
საგონებელში ჩავარდნილი მელანია.
- მართალი ხარ. ჩემი მოგონილია. სად გაიგონებდი?! - ისევ იცინის ეკაეკატერინეკატო და
აგრძელებს - ახლა სულით ცვედანების დროა და მამაჩემიც, თუ არ ეწყინება, იმიტომ
გამოირჩევა თეთრი ვირივით. მაგრამ ისიც მარტო თავისი სულის გადასარჩენად ზრუნავს. ეს კი
ცუდია. ცუდი კი არ არის, კარგია, მაგრამ დღეს დანაშაულიცაა. ყველა თავისას ჭედავს
კიდობანს და რაც უფრო ღირსეული იქნება ჩვენს შორის ვინმე, მით უფრო უღირსნი
გამოვჩნდებით დანარჩენები, შეიძლება, მისი მიზეზითაც მოვლენილნი ამ ქვეყანაზე. ხუმრობა
იქით იყოს და, ერთხელ თუ გიკითხავს თუნდაც ჩემთვის, რაზე ფიქრობ, რა გაწუხებს, რა
გიხარიაო - ახლა უკვე კონკრეტულად ეკითხება აველუმს.
აველუმი შემცბარია. არასოდეს უკითხავს, მაგრამ იცოდა, უფრო სწორად, შეუმოწმებლადაც
ღრმად იყო დარწმუნებული, ვიციო. კაცმა რომ თქვას, შემოწმებისთვის დრო არც რჩებოდა უცებ გაიპარა თვალსა და ხელს შუა - და იმასაც ყოველთვის ეგონა, უთქმელადაც მესმის
შვილისო. სინამდვილეში კი, თურმე, უყურადღებობაზე ბევრად დიდ ბოროტებას სჩადიოდა,
ძალადობის აქტის ტოლფასს, რაკი თუნდაც მხოლოდ საკუთარ წარმოდგენებში აიძულებდა
შვილს ისეთი ყოფილიყო, როგორიც ვერავითარ შემთხვევაში ვერ იქნებოდა, იმ უბრალო
მიზეზის გამო, არასოდეს რომ არ უკითხავთ მისთვის, რაზე ფიქრობ, რა გაწუხებს და რა
გიხარიაო.
- განა არ შეიძლება ახალგაზრდა კეთილი იყოს? - მაინც ამბობს აველუმი თავის მთავარ
სათქმელს, მაგრამ უფრო საკუთარი ფიქრების დასაფრთხობად, ვიდრე შვილის დასამოძღვრად.
- ეგ ხომ ვიცით. რამდენჯერ შეიძლება, ბოლოს და ბოლოს, ერთი და იგივეს მოსმენა - თავი
დაარატრატა ეკაეკატერინეკატომ.
- უსასრულოდ. ვიდრე არ ჩაწვდები - უპასუხა აველუმმა მღელვარე სიმშვიდით.
- არ ჩავწვდები და ნუ ჩავწვდები. ჩემი დარდიც ეგ იყოს - გაიცინა ეკაეკატერინეკატომ.
- ეკა! - დაუყვირა მელანიამ.
- რა მოხდა? ეს თუ შენი ქმარია, ჩემი მამიკოა. ხომ ხარ ჩემი მამიკო? - ერთი წამით ამოხედა
აველუმს ეკაეკატერინეკატომ და სწრაფად გააგრძელა - სულ მინდოდა ამის თქმა და, აი, მაინც
ვთქვი. სულ მაინტერესებდა, შენ თუ იცოდი, ჩემი მამიკო რომ იყავი. შემდეგ ჩამოსვლაზე კი
აუცილებლად ვეტყვი მეთქი, ვიმუქრებოდი გუნებაში, მაგრამ ისეთი დაქანცული, ისეთი
დაბნეული, ისეთი დარცხვენილი ბრუნდებოდი იქიდან ყოველთვის...
- ეკა! - ისევ დაუყვირა მელანიამ.
- თქვას, თქვას - უხეშად გააჩუმა აველუმმა. რატომღაც გააღიზიანა ცოლის გამოქომაგებამ ელექტრას თამაშობ და კლიტემნესტრა გამოდიხარ - უთხრა შვილს ნაძალადევად მომღიმარმა.
- არც თქვენ მყავხართ ტროას დამაქცევარი გმირები - ტუჩი აიბზუა ეკაეკატერინეკატომ.
გულზე გადაჯვარედინებული ხელები კი ისევ უკანკალებდა. რაღაცნაირად უმწეო იყო,
დაუცველი
და,
იმავე
დროს,
საშიშიც,
სახიფათოც,
ნებისმიერ
წამს
ნებისმიერი
გადაწყვეტილების მიმღებიცა და აღმსრულებელიც. ფიქრიანად, სევდიანად, სინანულით
ლაპარაკობდა, სნეული დედაბერივით, და თვალგაშტერებული უყურებდა კარადის ქვეშ
შეგორებულ ტენისის ბურთს, რომელსაც უკვე დიდი ხნის დაკარგულად თვლიდა, მაგრამ ახლა
არც უხაროდა და არც უკვირდა მისი მოულოდნელი აღმოჩენა. რაც შვილი გააჩინა,
კორტებისკენ აღარც გაუხედავს. მაგრამ ტენისის თამაშს ალბათ ისედაც დაანებებდა თავს,
რადგან უკვე ყელში ჰქონდა ამოსული გაუთავებელი კამათი დედამისთან ამის თაობაზე.
მელანია ღრმად იყო დარწმუნებული, კარგს არაფერს ისწავლიდა იქ ბავშვი, მით უფრო კი გოგო. სხვათაშორის, ამ აზრისა იყო თვითონაც, განსაკუთრებით იქაური "გულშემატკივრების"
უაზრო გამოხედვა და ოფლიანი ღიმილი უბნევდა თავგზას, მაგრამ მაინც ეწინააღმდეგებოდა,
მაინც ებრძოდა დედას, ერთხელ კიდევ რომ გადაეკიდა მხარზე ადიდასის სპორტული ჩანთა,
საიდანაც
გამომწვევად
გამოეყო
ჩოგანს
მისი
ხელისგულებით
(ეკაეკატერინეკატოს)
გადაპრიალებული ტარი. მაგრამ ტენისის სიყვარულით კი არ იქცეოდა ასე (ტენისზე
სიარულიც
ერთგვარი,
შეიძლება,
თავისუფლებისკენ
სწრაფვისა,
დამახასიათებელი
და,
ბოლომდე
უფრო
თავისთავად
გაუაზრებელი
ზუსტად
ცხადია,
გამოხატულება
იყო
კი,
თავისუფალი
სამყაროსთვის
მისთვის
არაბუნებრივი
ჩვევებისა
და
მიდრეკილებების ძალით შეთვისების თუ ბრმად განმეორების საკმაოდ მტკივნეული
მოთხოვნილება), არამედ ძნელად ასახსნელი და ასევე ძნელად მოსარევი სურვილის კარნახით,
რაც,
უპირველეს
ყოვლისა,
დედის
გადარწმუნებას,
დედისთვის
სიტყვის
მოგებას
ავალდებულებდა. ახლა კი უაზროდ შესცქეროდა კარადის ქვეშ შეგორებულ ბურთს, თითქოს
არაფერი აკავშირებდა მასთან, თითქოს არც იცოდა, რა იყო, რისთვის იყო საჭირო ეს ყვითელი,
ბუსუსიანი ბურთულა, ცხენის გაქვავებულ ჩონჩორიკსაც რომ ჰგავდა და გაფუყულ, საკუთარი
ფრთის ქვეშ ჩაძინებულ წიწილასაც.
ეკაეკატერინეკატომ ფეხები ფარგალივით გაშალა, ფეხებსშორის ჩაფენილ კაბას ხელი
ფრთხილად გადაუსვა, თითქოს გაასწორა, და თქვა: არადა, იყო დრო, ტენისსაც ვთამაშობდიო.
- კარგი, გვეყოფა, დავწყნარდეთ. არ შეიძლება შენთვის ამდენი ლაპარაკი. - გააჩუმა მელანიამ.
მაგრამ ეკაეკატერინეკატომ მაინც გააგრძელა, მაინც თქვა, რისი თქმაც უნდოდა: ვთამაშობდი,
ვიდრე ძალით არ მომაშორეთ იქაურობასო.
- ითამაშე, ვინ გიშლის? - მხრები აიჩეჩა მელანიამ.
- არაფერი აღარ მინდა. - თქვა ეკაეკატერინეკატომ. თან ფეხებს შორის გაჭიმულ კაბას
აუთოვებდა ხელისგულებით.
- ნუ სულელობ. - შეწუხდა უცებ მელანია. იმასაც გადაედო შვილის უმიზეზო, უმიზნო სევდაწუხილი. - მარტო შენ ხომ არა ხარ, ბოლოს და ბოლოს, მთელი თბილისი ამ დღეშია. შენ შვილი
მაინც გყავს - მოაყოლა მოულოდნელად, თითქოს როგორც იქნა მიაგნო ერთადერთ
გამოსავალსო.
-
მე
ხომ
სამუდამოდ
ვარ
ავად,
დედა
-
წარბები
აწკიპა
ვითომ
გაკვირვებულმა
ეკაეკატერინეკატომ, ვითომ რით ვერ შეიგნე აქამდე ეს უბრალო ჭეშმარიტებაო - შვილი კი
მამაჩემისაა - გააგრძელა ყასიდად დასერიოზულებულმა - იმას გავუჩინე. არც კი ვიცი, ვისგან,
ბაბუა რომ გამხდარიყო. ესე იგი, შენთანაც ყოფილიყო ხანდახან, შინ...
- შენ რატომ არ გაუწყრები? გსიამოვნებს ქათინაურების მოსმენა? - მიუბრუნდა მელანია
აველუმს.
აშკარად აღელვებული იყო შვილთან საუბრით და ვერც მალავდა თავის მღელვარებას.
პირიქით,
სხვებისთვისაც
უნდოდა
გადაედო
როგორმე,
თითქოს
რაც
უფრო
მეტნი
იღელვებდნენ ერთი და იმავე მიზეზით, უფრო იოლად გაართმევდნენ თავს დანაწილებულ
მღელვარებას.
- შენს გამო ვეჯავრები მაგასაც, ქალბატონო მელანია, ესეც შენი დამსახურებაა - თქვა აველუმმა,
რაც შეიძლება მშვიდად, ვითომ ხუმრობითაც, თუმცა იმ წუთას მართლაც სჯეროდა, შვილს
რომ ეჯავრებოდა, მას რომ აბრალებდა შვილი არა მარტო დედის, არამედ საკუთარ
უბედურებასაც, თუ საერთო-საკაცობრიო უბედურებასაც არა. რასაკვირველია, ძალიან
არასასიამოვნოა ამის შეგრძნება, მაგრამ იმავე დროს, არა მარტო ეთანხმებოდა შვილს, არამედ
მადლიერიც იყო მისი, თუნდაც ასეთი გრძნობა რომ ჰქონდა მის მიმართ. ესე იგი, რაღაცად
მაინც აგდებდა და, რაც მთავარია, მის სიძულვილსაც და მის ბრალდებებსაც, როგორც არ უნდა
შეენიღბა მოგონილი უგრძნობელობითა და გულგრილობით, ისევ და ისევ, ყველაფრის
გადამწონავი სიყვარული ედო საფუძვლად.
- არასოდეს არ ყოფილხარ ჩემი, თუმცა ყოველთვის მარტო ჩემი მეგონე, - თქვა უცებ
ეკაეკატერინეკატომ - მაგრამ, საბედნიეროდ, შენი გაყოფაც შესაძლებელი ყოფილა, როგორც
ზარის ხმისა მსმენელთა შორის.
მოკლედ, აპრილის შემდეგ, სონიას ვნებებმა კი არა, საერთოდ ცხოვრებამ დაკარგა აზრი.
დამფრთხალი, ჩაბნელებულ ბინებში შეყუჟული ხალხი ქუჩას იყო მიყურადებული - როდის
ჩაიქროლებდა ბეტეერი, როდის აკაკანდებოდა ავტომატი. ჭორები კი მაინც ჩნდებოდნენ, მაინც
მრავლდებოდნენ
ვირთხებივით
და
მაინც
დაუბრკოლებლად
დაცუხცუხებდნენ
გამოცარიელებული ქალაქის ჩამკვდარ ქუჩებში. მათ ამარა დარჩენილი ხალხიც ხან ხელოვნურ
მიწისძვრას ელოდებოდა, ხან გამოუცნობი მფრინავი ობიექტის გამოჩენას, ხან კი ფანჯრებიდან
გაზის შემოსხურებას, ვერტმფრენების მეშვეობით, რომლებიც გოლიათი კრაზანებივით
მართლაც განუწყვეტლივ დაბზუოდნენ თავზე ქალაქს. ქალაქს კი არა, რკინა-ბეტონის ლეშს. ხან
თითქოს ქალთა ლაშქარი უნდა გამოსულიყო ქუჩებში დედიშობილა (ალბათ ოკუპანტების
დასაფრთხობად და საკუთარი კაცების დასაკნინებლად), ხან კი არასრულწლოვანი ბავშვების
ბატალიონი დგებოდა თითქოს ქალაქის რომელიღაც გარეუბანში, საიდანაც, ლიმონათის
ცარიელი ბოთლებით აღჭურვილნი, მოულოდნელად უნდა დასხმოდნენ თავს აპრილის
ჭირვეული მზის ქვეშ ნიანგებივით გალურსულ ტანკებს. ეკაეკატერინეკატოც ისევ ოთახის
კუთხეში იჯდა, იატაკზე, არავის არ იკარებდა და თვალგაშტერებული შესცქეროდა კარადის
ქვეშ შეგორებულ ტენისის ბურთს. მელანიას კი ერთ ხელში მისი აჩხავლებული ბავშვი ეჭირა,
მეორეში საწოვრიანი რძის ბოთლი და, ავად თუ კარგად, მაინც ოჯახური ატმოსფეროს შექმნას
ცდილობდა, თუმცა, ყველაზე უკეთ ალბათ ისევ იმან იცოდა, პირველ რიგში, მის ოჯახს რომ
შეეხებოდა (უკვე ეხებოდა) ეს გარდუვალი და საბედისწერო რღვევა ზეზეულად ჩამომპალი
იმპერიისა,
რამდენადაც,
რაც
არ
უნდა
უცნაურად
მოგეჩვენოთ,
ერთის
სიმტკიცე
განაპირობებდა მეორის სიმტკიცესაც, ერთის სიცოცხლისუნარიანობა მეორესაც სასიცოცხლოდ
აღაგზნებდა მხოლოდ და ერთის სიკვდილი მეორის სიკვდილსაც გულისხმობდა თავისთავად,
ოღონდ იმიტომ კი არა, ერთმანეთზე რომ ამოსდიოდათ მზე და მთვარე, განუწყვეტლივ
ნერწყვს რომ უღებდნენ ერთმანეთს პირიდან, გაძლება რომ არ შეეძლოთ უერთმანეთოდ,
არამედ იმიტომ, უერთმანეთოდ, უბრალოდ, აზრიც რომ აღარ ექნებოდა მათ არსებობას, რაკი
ორივეს მიზანიცა და მისწრაფებაც მეორის მოსპობა იყო სწორედ. არადა, მელანიასთვის,
როგორც ყველა ჭეშმარიტი ქალისთვის, საკუთარი ოჯახიდან იწყებოდა სამყარო. იმდენად
ჰქონდა მისთვის საერთოდ დანარჩენ სამყაროს მნიშვნელობა, რამდენადაც მისი ოჯახიც ამ
სამყაროს გარკვეულ ნაწილს წარმოადგენდა. ამდენად, მისი ოჯახის სიმყარე, თავისებურად,
სამყაროს სიმყარესაც ანსახიერებდა. მისი ღრმა რწმენით, თუ მის ოჯახურ სიმყარეს ბზარი
გაუჩნდებოდა, სამყაროსაც იგივე დაემართებოდა. შეიძლება მხოლოდ ამ რწმენის ბრალი იყო
მისი ბიბლიური მოთმინება, მისი ცხოველური სიჯიუტე (რაც, უპირველეს ყოვლისა, არა
მარტო ავალდებულებდა, ძალასა და ხალისსაც მატებდა, რათა თუნდაც მხოლოდ საკუთარი
ნერწყვითა და სხვებისაგან დამალული ცრემლით უსასრულოდ, ყოველდღიურად ელესა და
ამოევსო ნებისმიერი ბზარი, ჭუჭრუტანა თუ ღრიჭო, საეჭვო და სახიფათო მისი ოჯახის ფუძეჭერისთვის, გინდაც შორეულ მომავალში, გინდაც დაუზუსტებელი, ყოველგვარ საფუძველს
მოკლებული ვარაუდით), არავის და არაფერს რომ არ ეპუებოდა აქამდე. ეს მისი უძველესი და,
შეიძლება ითქვას, უმთავრესი რწმენა გახლდათ, რითაც საერთოდ დაეწყო ცხოვრება. უფრო
ნათლად რომ ვთქვათ, რასაც გაებედვინებინა ყველა ქალისთვის ერთნაირად მნიშვნელოვანი
და კერძოდ მისთვის განსაკუთრებულად საჭოჭმანო ნაბიჯის გადადგმა, ანუ, გათხოვება,
გაბედნიერება, დაოჯახება, ოღონდ, რასაკვირველია, საბჭოური გაგებით - უბინაოდ, უფულოდ,
უიმედოდ, უმომავლოდ. ისეთ კაცს წაჰყვა ცოლად, რომელიც საამისოდ სრულებითაც არ იყო
ჯერ მზად და ალბათ ვერც ვერასოდეს მოემზადებოდა - არც ჭერი ჰქონდა თავზე და არც
ჯიბეში უჭყაოდა რამე. მართალია, ლოთი-შფოთი ძმაკაცები "პოეზიის ამომავალ ვარსკვლავს"
ეძახდნენ (ვერაფრით ვერ ამოვიდა ის ვარსკვლავი), მაგრამ დაბეჭდვით ჯერ არავინ უბეჭდავდა
ლექსს, რადგან რედაქციებმა ჯერ არ იცოდნენ (ვერც მერე დაადგინეს) ოფიციალური აზრი მის
შესახებ, მისაღები იყო საერთოდ მისი პოეზია თუ მიუღებელი. მაგრამ გინდაც გაებედათ და
დაებეჭდათ ერთი-ორი სტრიქონი, მაინც არ ეყოფოდა ჰონორარი საიმისოდ, ქორწინების,
ანუ ფორმალური ხელის მოწერის, ესე იგი, საკუთარი ვინაობის ერთხელ კიდევ (თანაც
წერილობით) დადასტურების შემდეგ, შინ წაეყვანა უკვე კანონიერი მეუღლე და ჯერ
დაეპურებინა (სხვათა შორის, ორივეს ძალიან შიოდა, როცა რომელიღაც სადარბაზოში
თავშეფარებულნი, ცხარედ ბჭობდნენ, ახლავე, ცხელ გულზე აღესრულებინათ ცხელ გულზევე
მიღებული გადაწყვეტილება, თუ წვიმის გადაღებისთვის მაინც დაეცადათ), მერე კი გვერდით
მოეწვინა საკუთარ საწოლში, როგორც წესი და რიგი მოითხოვს. მართალია, ისინი
ხელმოუწერავადაც ყოველთვის ერთად იქნებოდნენ, მაგრამ მათი ერთად ყოფნა ისევ ერთი
გაუთავებელი, მარადიული სასიყვარულო პაემანი იქნებოდა და არა სიმბოლო, ვთქვათ,
სამყაროს ერთიანობისა, როგორც ღვინონაყლაპი აველუმი "ხატავდა" ხოლმე მათ მომავალ
ოჯახს რიგით პაემანზე, ანუ, რომელიღაც ყრუ კედელს აკრული, ტუსაღივით, თუ რომელიმე
დაბურულ ხის ძირას შეყუჟული, ავაზაკივით, რაც ძალიან მოსწონდა და აღელვებდა მელანიას
და ასე იქნებოდა ქვეყნის აღსასრულამდე, თუკი საერთო უღელში არ შეყოფდნენ თავებს
ნებაყოფლობით ანუ, მორიგი პაემნის შემდეგ, ისევ თავთავიანთ სახლებს კი არ მიაშურებდნენ,
შიმშილის მოსაკლავად თუ გამოსაძინებლად, არამედ ერთ ჭერქვეშ იქნებოდნენ, სადაც არ
უნდა ყოფილიყო ის ჭერი, ერთ საწოლში - სადაც არ უნდა მდგარიყო ის საწოლი, და აქედან
გამომდინარე,
ერთად
იშიმშილებდნენ
და
იფხიზლებდნენ,
ვიდრე
ოჯახის
უფროსი
სახელოვანი (ხელისუფლებისაგან დაფასებული) მწერალი გახდებოდა და 40 კაპიკის ნაცვლად,
ბოლოს და ბოლოს, ორ მანეთს თუ არა, მანეთნახევარს მაინც მიიღებდა მთავლიტირებულ
სტრიქონში, განსაკუთრებული ტარიფით, რაც თავის მხრივ, ოჯახის დიასახლისსაც მისცემდა
შესაძლებლობას, არა მარტო ეფხიზლა და ეშიმშილა საერთო საწოლში, არამედ, ხანდახან,
ბაზარშიც ევლო და გაზქურასთანაც ეტრიალა. მაგრამ, ეტყობა, ღმერთს უფრო უნდოდა მათი
შეუღლება, ვიდრე რომელიმე მათგანს ცალკე ან ორივეს ერთად. რასაკვირველია, ღმერთის
სურვილს ასრულებდნენ ორივენი, როცა წვიმას შეფარებულებმა, ერთმანეთის ჯიბრითა და
გამოწვევით, არა თუ იოლად მიიღეს საშვილიშვილო გადაწყვეტილება, აღასრულეს კიდეც
წვიმის გადაღებამდე. დეკემბრის ყინულოვან წვიმაში ყელაწეულნი აჩერებდნენ მანქანას და,
რასაკვირველია, ღმერთის გამოგზავნილი იყო ის ერთადერთი მანქანაც, რომელმაც ყურად იღო
მათი ვედრება, ყურადღების ღირსად ჩათვალა საერთოდ, და მართლაც, ის მანქანა რომ არა,
მმაჩის ბიურო დაკეტილი დახვდებოდათ და მშვენიერი მიზეზი ექნებოდათ, ერთხელ კიდევ
გადაეფიქრათ, ერთხელ კიდევ - თუ საბოლოოდ არა - აეღოთ ხელი ამ ვერაგ, დაუნდობელ
მოთხოვნილებასა და მტანჯველ განზრახვაზე. ისინი რომ აქოშინებულები შეცვივდნენ ოთახში,
მმაჩის ქალი უკვე მიდიოდა, უკვე კეტავდა "დუქანს", მაგრამ კარგ თვალზე შეხედათ თუ ისიც
ღმერთის გაფრთხილებული იყო, თავშალიც მოიხსნა და უკვე დაბინავებული ბეჭედიც
გადმოიღო სეიფიდან. რაც მთავარია, მარკის ფულიც აპატიათ. უკანასკნელი მანეთიანი შოფერს
დაუგდო სკამზე აველუმმა (სიძემ), თუმცა, მეტი მაინც არ ეკუთვნოდა, ასიოდე მეტრი
გამოატარათ უნივერსიტეტიდან ზემელამდე და, თანაც, იმისი ბინძური, სველი ძაღლი
აველუმს ეჯდა კალთაში (უკან მელანიაც ძლივს ჩაეჭეჭყა ღვინის ცარიელ ბოცოებში), მაგრამ
სივიწროვის, ან ძაღლებისადმი თანდაყოლილი სიყვარულის გამო კი არ მოიქცა ასე, უბრალოდ,
ძაღლის პატრონის გულის მოსაგებად, რაც შეიძლება სწრაფად რომ ევლო, რაც შეიძლება ჩქარა
მიეყვანა ისინი "ეშაფოტამდე" და რაც შეიძლება მალე მოღებოდა ბოლო გასაიდუმლოებულ,
გულის გულში გადამალულ შფოთვასა და მღელვარებას. მელანია ეჭვობდა, ფეხმძიმედ ვარ
მგონიო, მაგრამ ეს მაინც არ იყო მთავარი მიზეზი მათი აჩქარებისა, უბრალოდ, მოსახდენი
მოხდა და, რაც მთავარია, ასე უნდოდა ღმერთს. რასაკვირველია, ღმერთმა გამოუგზავნათ
ძაღლიანი მანქანა - უკან დასახევი გზა რომ აღარ დარჩენოდათ, თუკი ძაღლებივით ერთგულნი
იყვნენ ერთმანეთისთვის მიცემული სიტყვისა, რადგან მელანიას ადგილას, ალბათ ბევრი ქალი
იტყოდა უარს, ღვინის ცარიელ ბოცოებში ჩაჭედილი, ვიღაცის ბინძურ ძაღლთან ერთად
გამგზავრებულიყო გასაბედნიერებლად, ნებისმიერი ქალისთვის უაღრესად ღირსშესანიშნავ
დღეს - და ის ხანდაზმული ანგელოზიც, რომელსაც სრულიად უანგაროდ (პირიქით, იქით
აპატიათ სავალდებულო გადასახადი) და, რაც არანაკლებ მნიშვნელოვანია, სამსახურის
დამთავრების შემდეგ
(ბაზარში თუ არა, გასტრონომში მაინც იქნებოდა შესასვლელი), არც საგულდაგულოდ
მოხვეული თავშლის მოხსნა დაეზარა (გარეთ, როგორც უკვე ვთქვით, წვიმდა) და არც ასევე
საგულდაგულოდ ჩარაზული სეიფის გახსნა. მართალია, იმ საზეიმო წუთებში არც ერთი
ნათესავი, არც ერთი მეგობარი არ მდგარა მათ გვერდით, მაგრამ ამდენი ხნის შფოთვასა და
მღელვარებას მაინც დაადგა საშველი - მათი დანატოვარი სიცარიელე სასიამოვნო გაოცებითა
და დაბნეულობით ამოივსო - ბავშვობამ (გნებავთ, სიყმაწვილემ), ხმელი ფოთოლივით, ერთი კი
გაიშრიალა
დეკემბრის
წვიმით
გაჟღენთილ
ჰაერში
(შინ
დაბრუნებულმა
მელანიამ,
ჩვეულებისამებრ, კარიდანვე დაუძახა ბებიამისს - მშია, მაჭამე რამეო - და უკვე მაგიდასთან,
უკვე ლუკმით პირგამოტენილმა მოაყოლა - მგონი გავთხოვდიო) და სამუდამოდ მიჩუმდა,
ერთხელ და სამუდამოდ.
- რას ჰქვია, გათხოვდი?! ვის წაყევი? - გამოენთო მეორე ოთახიდან მამამისი, თითქოს მელანიას
ამ ბოლო რეპლიკას ელოდებოდა მოუთმენლად, სცენაზე რომ გამოვარდნილიყო. ხელში
გაშლილი გაზეთი ეჭირა და მელანია შეცბა, დაიბნა უნებურად, რატომღაც არ ეგონა, მამა შინ
თუ იქნებოდა, მაგრამ როგორც გათხოვილ მანდილოსანს მოეთხოვება, მაშინვე მოერია თავს და
მშვიდად გააგრძელა: ვის წავყევი და... თქვენც იცით, ვისაც წავყვებოდიო.
- მერე? შენი ქმარი? - უარესად აღელდა მამამისი და ორივე ხელი, გაზეთიანად, სკამის ზურგს
დააყრდნო, თითქოს უკეთ მოემზადა მისთვის არასასიამოვნო პასუხის მოსასმენად, ანდა,
სულაც, თავის შესამაგრებლად, თუკი ფეხები უმტყუნებდნენ მოულოდნელად.
- ჩემი ქმარი? - გაიმეორა მელანიამ და უნებურად გაეღიმა გუნებაში - ერთი წამით ისევ
თვალწინ დაუდგა, როგორ გარბოდა ის წვიმაში, შინისკენ, თავზე გაზეთწაფარებული და
შიმშილისგან მუცელაყმუვლებული.
- შენმა ქმარმა იცის, რომ გშია? - მთლად გამოვიდა წონასწორობიდან მამამისი.
- რა თქმა უნდა?! - გაიკვირვა მელანიამ და ამჯერად ვეღარ მოერია ღიმილს, მთელი სახით
გაიღიმა, ალალად, უანგაროდ - სხვათა შორის, იმასაც ძალიან შიოდა და იმიტომ წავიდა შინ მოაყოლა სასწრაფოდ, თითქოს ქმრის მაგივრად მოუბოდიშა მამას - ისიც ალბათ უკვე ჭამს.
ორივენი ვჭამთ, ერთდროულად - თავისებურად ახსნა უადგილო ღიმილის მიზეზიც.
- ჭამთ თუ ლაპარაკობთ? - თქვა ბებიამ. ხელში ტაფა ეჭირა, სახელურზე ტილოშემოხვეული,
ტაფაზე კარტოფილში ათქვეფილი კვერცხი შიშინებდა - ჭამის დროს არ ლაპარაკობენ გააგრძელა კუშტად. ერთდროულად შვილსაც მიმართავდა და შვილიშვილსაც.
You have read 1 text from Georgian literature.
Next - აველუმი - 19
- Parts
- აველუმი - 01Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3486Total number of unique words is 199131.4 of words are in the 2000 most common words43.2 of words are in the 5000 most common words49.5 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 02Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3508Total number of unique words is 211629.8 of words are in the 2000 most common words41.3 of words are in the 5000 most common words48.1 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 03Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3479Total number of unique words is 193732.9 of words are in the 2000 most common words45.7 of words are in the 5000 most common words53.8 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 04Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3616Total number of unique words is 196634.5 of words are in the 2000 most common words46.8 of words are in the 5000 most common words53.7 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 05Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3499Total number of unique words is 197630.9 of words are in the 2000 most common words41.8 of words are in the 5000 most common words48.9 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 06Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3535Total number of unique words is 201632.7 of words are in the 2000 most common words46.1 of words are in the 5000 most common words54.3 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 07Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3451Total number of unique words is 194833.9 of words are in the 2000 most common words46.9 of words are in the 5000 most common words54.4 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 08Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3478Total number of unique words is 202631.5 of words are in the 2000 most common words42.8 of words are in the 5000 most common words49.1 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 09Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3585Total number of unique words is 206231.7 of words are in the 2000 most common words45.4 of words are in the 5000 most common words52.3 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 10Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3571Total number of unique words is 207930.5 of words are in the 2000 most common words44.4 of words are in the 5000 most common words51.8 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 11Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3362Total number of unique words is 210028.3 of words are in the 2000 most common words39.3 of words are in the 5000 most common words46.1 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 12Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3569Total number of unique words is 207532.0 of words are in the 2000 most common words44.5 of words are in the 5000 most common words50.7 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 13Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3457Total number of unique words is 194231.7 of words are in the 2000 most common words44.7 of words are in the 5000 most common words51.9 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 14Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3452Total number of unique words is 195231.8 of words are in the 2000 most common words45.3 of words are in the 5000 most common words52.7 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 15Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3486Total number of unique words is 195532.8 of words are in the 2000 most common words46.6 of words are in the 5000 most common words53.7 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 16Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3303Total number of unique words is 206029.2 of words are in the 2000 most common words39.7 of words are in the 5000 most common words46.2 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 17Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3492Total number of unique words is 206229.0 of words are in the 2000 most common words40.4 of words are in the 5000 most common words46.7 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 18Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3576Total number of unique words is 189934.2 of words are in the 2000 most common words47.7 of words are in the 5000 most common words55.3 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 19Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3536Total number of unique words is 203134.0 of words are in the 2000 most common words46.2 of words are in the 5000 most common words52.1 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 20Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3450Total number of unique words is 216327.6 of words are in the 2000 most common words36.9 of words are in the 5000 most common words43.1 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 21Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3536Total number of unique words is 199833.2 of words are in the 2000 most common words45.5 of words are in the 5000 most common words51.6 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 22Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3285Total number of unique words is 210026.9 of words are in the 2000 most common words38.2 of words are in the 5000 most common words45.3 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 23Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3527Total number of unique words is 203631.1 of words are in the 2000 most common words43.2 of words are in the 5000 most common words50.4 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 24Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3558Total number of unique words is 211530.2 of words are in the 2000 most common words42.9 of words are in the 5000 most common words49.8 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 25Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3508Total number of unique words is 198932.2 of words are in the 2000 most common words46.0 of words are in the 5000 most common words52.8 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 26Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3486Total number of unique words is 186533.0 of words are in the 2000 most common words48.1 of words are in the 5000 most common words54.8 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 27Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3472Total number of unique words is 190333.2 of words are in the 2000 most common words46.4 of words are in the 5000 most common words53.8 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 28Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3555Total number of unique words is 215632.4 of words are in the 2000 most common words44.5 of words are in the 5000 most common words50.4 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 29Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3640Total number of unique words is 214429.3 of words are in the 2000 most common words40.0 of words are in the 5000 most common words46.5 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 30Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3616Total number of unique words is 203331.7 of words are in the 2000 most common words42.9 of words are in the 5000 most common words49.4 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 31Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3557Total number of unique words is 202133.6 of words are in the 2000 most common words46.0 of words are in the 5000 most common words52.9 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 32Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 3664Total number of unique words is 209530.9 of words are in the 2000 most common words43.4 of words are in the 5000 most common words51.1 of words are in the 8000 most common words
- აველუმი - 33Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.Total number of words is 1917Total number of unique words is 118537.1 of words are in the 2000 most common words49.3 of words are in the 5000 most common words57.4 of words are in the 8000 most common words