Latin

აველუმი - 06

Total number of words is 3535
Total number of unique words is 2016
32.7 of words are in the 2000 most common words
46.1 of words are in the 5000 most common words
54.3 of words are in the 8000 most common words
Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
მუცელშივე ეჩვევა სიმარტოვეს და, ამდენად სიმარტოვე მისთვის თითქოს ბუნებრივი
მდგომარეობაც კია, მაგრამ ვიდრე ამას მიხვდებოდეს, სწორედ სიმარტოვისგან თავის დაღწევას
ცდილობს ყველანაირად, უპირველეს ყოვლისა კი, სიყვარულის მეშვეობით, რაც გარკვეული
დროის მანძილზე გამარჯვების ილუზიასაც კი უქმნის, ოღონდ მერე კიდევ უფრო ძნელი,
კიდევ უფრო მტკივნეული ხდება ბუნებრივ მდგომარეობაში დაბრუნება, ანუ, სიყვარულის
ანტიპოდთან შეგუება, ანუ, სასჯელის მოხდა.
აველუმის მთელი დანაშაულიც, ვიმეორებ, სიყვარულია, მხოლოდ და მხოლოდ, სიყვარული
და არავითარი მნიშვნელობა არა აქვს, ერთნაირი ძალით უყვარდა რამდენიმე ქალი, თუ ერთი
და იგივე ქალი უყვარდა რამდენჯერმე, სხვადასხვანაირად. მაგრამ, როგორც სჩანს, ესეც
ბოროტმოქმედება ყოფილა. ყოველ შემთხვევაში, უნდა ვაღიაროთ, რომ ნებისმიერი სისხლის
სამართლის დანაშაულივით, სიყვარულიც აბნევს, აფორიაქებს, სიმშვიდეს უფრთხობს არა
მარტო ცალკეულ ადამიანებს, არამედ მთელ საზოგადოებას და, თქვენ წარმოიდგინეთ,
სახელმწიფოებსაც კი. მაგრამ, მე თუ მკითხავთ, აველუმმა მაშინ დააშავა, ფეხმძიმე ფრანსუაზა
რომ გაუშვა შინ. ახლაც თვალწინ მიდგას იმის გაკვირვებული თუ დაბნეული, შემცბარი თუ
შემკრთალი სახე (თვითონაც არ ელოდა ალბათ, ასე თუ მოხდებოდა), ლოყებზე ღაპაღუპით
ჩამოსდიოდა მდუღარე ცრემლი, მაგრამ მაინც გაღიმებას ცდილობდა, მაინც ბედნიერად
უნდოდა მოეჩვენებინა ქვეყნისთვის თავი (მარადიული საზრუნავი ქალებისა). აეროპორტის
კიბეზე რომ შემობრუნდა უკანასკნელად, ხელის დასაქნევად, ვიდრე გაუმჭვირვალე ფარდით
დაგმანულ კარს უკან გაუჩინარდებოდა (მაშინ შერემეტიევოს აეროპორტი გაცილებით პატარა
იყო, რადგან საზღვარგარეთ წასვლაცა და საზღვარგარეთიდან ჩამოსვლაც, იმდროინდელი
თვალსაზრისით, სავსებით უჩვეულო, ლამის ანომალურ მოვლენათა რიცხვს განეკუთვნებოდა),
პალტოს კალთა გადაეწია და მუცელი უფრო დაეტყო. "დერეფნის ბოლოს აივანზე გადით და
იქიდან კიდევ დაინახავთ, ვიდრე თვითმფრინავში ჩაჯდებოდესო" - უთხრა აველუმს
აეროპორტის თანამშრომელმა, თავფეხიანად ლურჯად გამოწყობილმა გოგომ. ეტყობა, მის
სახეზე ამოიკითხა, რაც მის გულში ხდებოდა. "ერთხელ კიდევ დაინახავთ". ხანდახან რა
ადამიანურად ლაპარაკობენ ადამიანები, რამდენი სიხარულის მონიჭება შეუძლიათ უბრალო,
ჩვეულებრივი სიტყვებით, თუკი იმ სიტყვებს ძალით, განურჩევლად კი არ მოუყრიან თავს,
არამედ ბუნებრივი თანამიმდევრობით დაალაგებენ ერთმანეთის გვერდით: კიდევ ერთხელ
დაინახავ! მეორე წუთას აველუმი უკვე აივანზე იდგა და აეროპორტის ვრცელ მოედანს
გადაჰყურებდა. ცივი, სუსხიანი ქარი სახეში სცემდა, სუნთქვას უშლიდა და ცხარე ცრემლებით
ატირებდა, მაგრამ მორჩილად ითმენდა ყველაფერს, ვიდრე ისინი გამოჩნდებოდნენ - ერთი

თვითმფრინავის მგზავრები - ერთი ციხიდან მეორე ციხეში გადასაყვანი პატიმრებივით რიგში
ჩამდგრები, მობუზულნი, მაღლა აწეულ საყელოებში ჩაყუჟულნი, ერთმანეთის ზურგებს
ამოფარებულნი,
აქ,
საზღვარს
აქეთ
გატარებული
დროის
განმავლობაში
უცხო
ელფერდაკარგულნი, უკვე თითქმის ჩვენნაირნი და საქმიანი, გაწკეპილი, ნებისმიერი
გაუგებრობისთვის
მარად
მზად
მყოფი
სტიუარდესას
მეთვალყურეობით
მიმავალნი
დათოვლილი, ვერაგულად გატრუნული თვითმფრინავისკენ. ფრანსუაზაც მათ შორის
მიაბიჯებდა
-
დამარცხებული,
გულმოკლული,
ბედს
შეგუებული,
ერთხელ
კიდევ
დამორჩილებული განგების ნებას. ფრანგები მიჩვეულნი არიან მოსკოვის ასე დატოვებას,
მაგრამ არც ფრანსუაზას სწყდებოდა გული მოსკოვზე და არც აველუმი გახლდათ რუსული
არმიის კიდევ ერთი ქართველი გენერალი, დაუფიქრებლად რომ მომკვდარიყო მისთვის. მასაც
ჯიბეში ედო ბილეთი, ოღონდ სულ სხვა თვითმფრინავზე, ერთი საათის შემდეგ მისი
თვითმფრინავიც მოწყდებოდა მოსკოვის მიწას, ოღონდ სხვა, შინაური ტუსაღებისთვის
განკუთვნილ აეროპორტში და ორივენი ლამის ერთდროულად აღმოჩნდებოდნენ უკიდეგანო,
უსაზღვრო, უმიჯნო, უშლაგბაუმო, უმავთულხლართო ცაში, გარკვეული დროის მანძილზე,
ოღონდ, სხვადასხვა მხარეს შებრუნებულნი: ერთი პარიზისკენ, სადაც ძველებურად უყვარს და
ელოდება, მეორე კი - თბილისისკენ, სადაც დატყვევებული ნადირივით შფოთავს, ბორგავს
თავის ოთახში და, რაც ყველაზე შემზარავია, გრძნობს როგორი ზედმეტია აქაც, საკუთარ
ჭერქვეშ. უბრალოდ, აღარ შეუძლია ისე ცხოვრება, როგორც აქამდე ცხოვრობდა. გარდაქმნის
ზარმა შემოჰკრა და ისიც უნდა ჩაყურყუმალავდეს საკუთარ სულში. უფრო სწორად, აღარ
შეუძლია ბოლთას სცემდეს გემბანზე (მით უფრო რომ, გემიდან მხოლოდ ის გემბანიღა დარჩა),
ზურგზე ხელებდაწყობილი, როცა მარტო გემი კი არა, სამყარო იღუპება. უფლება აღარ აქვს
ძველებურად ცხოვრებისა. თუმცა, როგორ უნდა იცხოვრო ძველებურად, გინდაც შეგეძლოს,
როცა აღარაფერი დარჩა ირგვლივ ძველებური, თვალმა და სულმა თავისად
რომ იცნოს. ამას რომ ვწერ, ქუჩაში დიდი დემონსტრაცია მიდის, მოპირდაპირე სახლის აივანზე
კი დედაბრები ცეკვავენ ჭრელი ჭინჭების ფრიალ-ფრიალით. არ ვიცი, რატომ, მაგრამ საშინლად
მაფრთხობს, მაგანგაშებს საერთო კალაპოტში მოქცეული ხალხის ნიაღვრის ყრუ გუგუნი და
გაურკვეველი შეძახილები. ყველა საკუთარი მიზნებისკენ მიისწრაფვის, ყველა საკუთარ
განზრახვას მალავს და ყველა საკუთარ კიდობანში შეკეტვას აპირებს. ახლოვდება განსაცდელი.
კარგი არაფერი მოჰყვება ამას. ასე იყო ორმოცდათექვსმეტშიც...
ასე დუღდა და გადმოდუღდა მაშინაც ქალაქი. თავაშვებული, გალაღებული მოწაფეები
მოტაცებულ სახელმწიფო მანქანებს აღმა-დაღმა დააქროლებდნენ და თან გაჰყვიროდნენ:
გამოდით, გამოდით, გამოდითო... არავინ გეკითხებოდა, შენც გულზე გეხატა თუ არა ბელადი.
ბრბო სიყვარულსაც გავალდებულებდა. მაგრამ აველუმმა უკვე მეტი იცოდა, ვიდრე, ვთქვათ,
სამი წლის წინ, როცა თანატოლებთან ერთად ისიც საპატიო ყარაულში იდგა ძაძებში ჩასმულ
სურათთან, დამწყები პოეტის სიჯიუტით იჭერდა ტუჩზე კბილს, ქვითინის შესაკავებლად, და
ლეკვური აღტაცებით შესცქეროდა ჩვენი დროის ყველაზე მრისხანე რექტორს, მამაშვილურად
რომ გვამხნევებდა "დიდი საერთო უბედურების ჟამს" და თავად გვაძლევდა მაგალითს
ვაჟკაცური გლოვისა. მაგრამ სამი წლის შემდეგ, "საუკუნის სიკვდილით" მოგვრილი
შეძრწუნება, არანაკლებ შემაძრწუნებელმა გამოფხიზლებამ შეუცვალა. გადასახლებიდან
დაბრუნებულმა მშობლებმა, ეტყობა, უკვე მომზადებულად ჩათვალეს სიმართლის გასაგებად,

ანდა შეეშინდათ, ვაითუ უკეთესი შემთხვევა აღარ მოგვეცესო და, შეძლებისდაგვარად
(ძირითადად, ერთმანეთს უშლიდნენ, ერთმანეთს აწყვეტინებდნენ სიტყვას) გაარკვიეს, ასე და
ასეა საქმე და ახლა შენ იცი და შენმა ჭკუა-გონებამო. იმასაც, საბედნიეროდ, იმდენი ჭკუაგონება კიდევ აღმოაჩნდა, სწორი არჩევანი გაეკეთებინა (რაც, სხვათა შორის, ყველამ ვერ
შესძლო ცოტა მოგვიანებითაც), დავრდომილ, დასახიჩრებულ, შიშისგან დაუძლურებულ
მშობლებსა და მილიონთა გულთამპყრობელს შორის. უბედური რომ ვარ, კი არ უნდა
მომატყუო, ბედნიერი ხარო, უნდა გამარკვიო, რატომ ვარ უბედური. მშობლებმა გაარკვიეს,
ბელადმა კი - ვერა. ამიტომ, ის დღეები გარეთ კი იყო ისიც (რაც მთავარია, თავის ფეხმძიმე
მეუღლესთან ერთად), ხან ძეგლთან იდგა, ხან მოედანზე, მაგრამ აღარ თანაუგრძნობდა
თანატოლებს, აღარ ესმოდა მათი (ალბათ ოჯახს რომ იყო უკვე მოკიდებული), პირიქით,
აღიზიანებდნენ კიდეც ისინი თავიანთი ბნელი ერთგულებით, უაზრო სიმამაცით, ფანატიკური
სიბეცით - რუსებს თუ არ სჭირდებათ, ჩვენ ჩამოვიყვანოთ მოლოტოვი და მეფედ დავისვათო...
იმაზედაც კი ბჭობდნენ, თუ სად უნდა ეკურთხებინათ მეფედ - სიონსა თუ სვეტიცხოველში.
მაგრამ ყველაფერი მოგონილია იმასთან, რაც პირადად, მარტომ განიცადა და გადაიტანა
აველუმმა იმ დღეებში. გახსენებაც ჯოჯოხეთია, მაგრამ მაინც უნდა გავიხსენო, თუნდაც
იმიტომ, თქვენც რომ დარწმუნდეთ, რამდენად სწორი ვიყავი, ამდენი ხანი, თავს რომ
ვარიდებდი იმ ამბების გახსენებას.
მელანია, როგორც უკვე ვთქვი, ფეხმძიმედ გახლდათ, მაგრამ სულ ცოტა, დღეში ორჯერ მაინც
უნდა გამოსულიყვნენ შინიდან, ორჯერ მაინც უნდა დაეხედათ, რა ხდებოდა მოედანსა თუ
სანაპიროზე. აველუმი და მელანია საერთოდ შეჩვეულნი იყვნენ ქუჩა-ქუჩა ხეტიალს, მაგრამ
ახლა უკვე ცოლ-ქმარი ერქვათ და მეტი თავდაჭერილობა მოეთხოვებოდათ. თანაც, ფეხმძიმე
ქალს სიფრთხილეც მეტი მართებს, დაწყნარებული იქნება ქვეყანა თუ არეული. "რა უნდა
ფეხმძიმე ქალს მიტინგზეო" - სწუხდა აველუმის დედაც, მაგრამ მათ ზურგს უკან, მათ რომ არ
გაეგოთ
და
არ
სწყენოდათ.
მაგრამ
ისინი,
თავიანთი
ჭკუა-გონებითა
და
გუნება-
განწყობილებით, ჯერ კიდევ მომთაბარენი იყვნენ, უსახლკარონი, და ერთ ადგილზე, გინდაც
მართლა მათი საკუთრება ყოფილიყო ის ადგილი, ფეხის მოკიდება უჭირდათ. არც ისაა
გამორიცხული, სწორედ ფეხმძიმობის გამო რომ ვერ ჩერდებოდა მელანია შინ, ერთი სული
ჰქონდა, თვალნათლივ დაენახვებინა ყველასთვის, უცნობისთვისაც და ნაცნობისთვისაც, თუ
როგორი ბრწყინვალე გამარჯვებით დაეგვირგვინებინა საკმაოდ გაჭიანურებული "ომი", რაც
ფაქტიურად,
ერთი
დაუსრულებელი
პაემანი
იყო,
ცის
ქვეშ,
ნებისმიერ
ამინდში,
რასაკვირველია, დღისით ყველაზე მყუდრო და ღამით ყველაზე ჩაბნელებულ ქუჩაზე; ერთი და
იგივე ფილმი იყო, თავისთავად ცხადია, ნაალაფარი, სიყვარულზე გადაღებული და
აუცილებლად მარიკა როკის, დინა დურბინის ან ჯანეტ მაკდონალდის მონაწილეობით,
ოღონდ, უთვალავჯერ და ნაწყვეტ-ნაწყვეტ ნანახი ქალაქის სხვადასხვა კინოთეატრში; ერთი
საერთო ჩაუწყნარებელი შიმშილი იყო, პირველ რიგში, ერთმანეთისა და მერე ყველაფრისა, რაც
მათ გარშემო არსებობდა ან არ არსებობდა საერთოდ, რასაც იმ წუთას განიცდიდნენ ანდა
მომავალში უნდა განეცადათ, ჯერჯერობით, მხოლოდ მათ წარმოდგენაში არსებული, მაგრამ
ისევე მძაფრად სასურველი, როგორც ქუჩის ნათურის შუქზე გადათვლილი ხურდა ფულით
ნაყიდი ცხელი პური და ნივრიანი ძეხვი. გარდა ამისა, მელანიაც გრძნობდა ალბათ, მუცელი
რომ უხდებოდა (რასაც ვერ ვიტყვით ფრანსუაზაზე - ქუჩაში ვერ გავსულვარ, გომბეშოს

დავემსგავსეო - წერდა პარიზიდან აველუმს) და ესეც სულ გარეთ ყოფნას ავალდებულებდა.
ჩქარი სიარული იცოდა, წელგამართული, თავაღერილი. თითქოს სადღაც მიეჩქარებაო. არ
შეიძლებოდა, არ შეგემჩნიათ. სხვათაშორის, ერთხელ, ტრამვაიდან მოჰკრა თვალი აველუმმა და
გული გადაუქანდა, ისეთი სანახავი იყო, შთამბეჭდავი, მნიშვნელოვანი, მდიდრული, ვთქვათ,
ყურძნის ლამაზი, სავსე, სრულყოფილი მტევანივით კი არა, მიწაზე უხვად დახვავებული
ყურძენივით. ღირსეულად ეჭირა თავი, შეშნოვებული ჰქონდა თავისი მდგომარეობა.
გეგონებოდათ, საქმეზე კი არ გამოსულა შინიდან, ბისზე გამოუხმიათ კულისებიდანო.
აველუმი კი, თანაკურსელ გოგოსთან ერთად, ტრამვაის უკანა ბაქანზე იდგა, სარკმლის მტვრიან
მინას ცხვირმიჭყლეტილი (ტრამვაიში თაგვი კუდს ვერ მოიქნევდა), მგონი ცოტა მოწონდა
კიდეც თავისი თანამგზავრი, მაგრამ მაშინღა გაახსენდა მისი არსებობა, სადღაც, ყურთან რომ
ამოიკნავლა იმან, სევდიან-შურიანად: რა ლამაზი ცოლი გყავსო. აველუმის ლამაზ ცოლს კი
ელვარე ყვითელი ნაჭრის თხელი კაბა-კოსტუმი ეცვა, ფეხმძიმობისთვის შეკერილი (ეტყობა, ეს
ამბავი მარტის მერე მოხდა, მელანიას ფეხმძიმობის ბოლო ფაზაში), ხალვათად, თავისუფლად
სატარებელი და, ჩვეულებისამებრ, ამაყად წელგამართული მოაბიჯებდა, მთელი ქუჩა თან
მოჰქონდა თითქოს - აი, შემომხედეთ, კანონიერადა ვარ დაორსულებული, ჩემი კანონიერი
მეუღლე დამწყები პოეტი გახლავთ, მაგრამ ამჟამად რომელიღაც თავის თანაკურსელ
გოგონასთან ერთად სადიპლომოზე მუშაობს და, თავისთავად ცხადია, ლექსებისთვის არ
სცალიაო. მეუღლის სიამაყე და თავდაჯერებულობა აველუმსაც გადაედო რაღაცნაირად და,
ერთი პირობა, ჩახტომაც დააპირა ტრამვაიდან, მაგრამ რატომღაც, მოერიდა, იმდენად
უღიმღამო, იმდენად საცოდავი ეჩვენა უცებ თავისი თანამგზავრი მელანიასთან შედარებით.
მელანია თითქოს საერთოდ იმიტომ გამოსულიყო იმ დღეს შინიდან, ასე "მშვიდობიანად",
სიტყვის უთქმელად და თითის გაუნძრევლად გასწორებოდა თავის კიდევ ერთ შესაძლებელ
მეტოქეს, უფრო სწორად, მისი თვალსაზრისით, ამ უაღრესად საპატიო წოდებისთვის კიდევ
ერთ შეუფერებელ კანდიდატს. სამაგიეროდ, ღირსეულთ (არასოდეს შეშლია, სხვათაშორის),
არათუ
ითმენდა,
ყოველთვის
გულწრფელად
თანაუგრძნობდა
და
ხელმწიფური
შემწყნარებლობითაც კი იყო მათ მიმართ
განწყობილი. ერთხელ - აღარ მახსოვს, როგორ აღმოვჩნდით ყველანი ერთად რესტორანში - ისა
და ფრანსუაზა საპირფარეშოდან რომ მობრუნდნენ, ყოველგვარი თვალთმაქცობისა და ქვენა
განზრახვის გარეშე უთხრა აველუმს: კარგი გოგო ყოფილა, მეცოდება შენს ხელშიო. აველუმი
ჩახტომით არ ჩამხტარა ტრამვაიდან, მაგრამ თვალი წამითაც არ მოუშორებია მელანიასთვის,
ვიდრე კიდევ შეიძლებოდა მისი გამორჩევა ხალხის ჭრელ მდინარეში. თუმცა, მერეც მთელი
ქალაქი ელვარე ყვითელი ლაქებით იყო მისთვის სავსე, საითაც არ უნდა გაეხედა.
საბედნიეროდ, იმ საბედისწერო საღამოს მელანია შინ დარჩა. თვითონვე დაეზარა გამოსვლა,
კარგად ვერ გრძნობდა თავს, ალბათ გაცივდა სანაპიროზე, ბელადის ძეგლთან, სადაც ხალხი
დილიდან საღამომდე იდგა ფეხმოუცვლელად და კარგადაც ერთობოდა: მღეროდნენ,
ცეკვავდნენ, დგამდნენ სცენებს სხვადასხვა სპექტაკლებიდან, რა თქმა უნდა, "ბელადის"
მონაწილეობით, ძალით მოყვანილ გამოჩენილ ცოცხალ პოეტებს აკითხებდნენ ბელადზე
დაწერილ ლექსებს და, რაც მთავარია, ლაპარაკობდნენ, ლაპარაკობდნენ გაუთავებლად
(როგორც დღეს), ერთსა და იმავეს. მაგრამ, რამდენიც არ უნდა ელაპარაკათ, ბოლოს მაინც
ყველა ერთნაირად მოითხოვდა მოლოტოვის ჩამოყვანას, თანაც დაუყოვნებლივ. მოკლედ, ათას

რაიმეს გაიგებდა კაცი, მაგრამ მარტი მაინც მარტია და შეიძლება ისე გაცივდე, ვერც გაიგო.
ტყუილად ხომ არ არის ნათქვამი, ვიდრე მარტი წინ გიდევს, ზამთარს ნურც აქებ და ნურც
აძაგებო. ასე რომ, იმ საღამოს აველუმი უმელანიოდ გამოვიდა ქუჩაში, ალბათ პირველად ბოლო
ხუთი წლის მანძილზე, და დაისაჯა კიდეც.
ვიდრე ტრამვაი ძნელაძეზე ჩაუხვევდა, იქამდეც იცოდა, რაღაც დიდი უბედურება მომხდარიყო
ქალაქში. თვალშისაცემად უჩვეულო, არაბუნებრივი სიცარიელე და სიჩუმე გამეფებულიყო
ირგვლივ - მარტო იმ ტრამვაის ხმა ისმოდა (და ის ხმაც კიდევ უარესად ამძაფრებდა, კიდევ
უფრო ხელშესახებს ხდიდა საერთო სიცარიელესაც და სიჩუმესაც), რომლის ერთ-ერთი
მგზავრი თვითონაც იყო, უფრო სწორად, რომლის კიბეზეც ეკიდა, მაგრამ იმიტომ კი არა,
ბილეთის ფული დაეზოგა ამჯერადაც - ეს თავისთავად, დამწყები პოეტის გამოსარჩევი ნიშანი
ხომ ჯერ სიღარიბეა და მერე მისი ნიჭიერება თუ უნიჭობა. - უბრალოდ, ასე ერჩია, რა წამსაც
მოუნდებოდა, იმ წამს ჩახტებოდა ტრამვაიდან. ის იყო, ძნელაძეზე უნდა ჩაეხვიათ, მოედნის
მხრიდან ვიღაცეები რომ გამოცვივდნენ ყვირილით: დაგვხოცეს, დაგვხოცესო, და თავად ხმამ
უფრო შეზარა - ეკალმა დააყარა უცებ მთელს ტანზე, როგორც ცირკში ემართებოდა ხოლმე
ბავშვობისას, რაიმე სახიფათო ნომრის წინ - ვიდრე ცნობამ, რომელიც იმ ხმამ მოიყოლა თან.
ამგვარი ცნობისთვის ალბათ ყველანი მზად იყვნენ მეტნაკლებად. ბოლოს და ბოლოს, მთელი
კვირა გრძელდებოდა არეულობა ქალაქში, სადაც ჯერ კიდევ გუშინ დაუკითხავად ჩიტი ვერ
გადაფრინდებოდა ტოტიდან ტოტზე. ასე რომ, რაღაცის, მსგავსის მოლოდინი ქვეცნობიერად
ყველას გვქონდა, ვუტყდებოდით თუ არ ვუტყდებოდით თავს. ხელისუფლებისგანაც უკვე
საკმაოდ ვიყავით მომზადებულნი საამისოდ. ყოველ შემთხვევაში, ამ ცის ქვეშ და ამ მიწაზე
დაბადებულ ადამიანს არაფრით არ შეიძლება არ ახასიათებდეს თუნდაც ბიოლოგიური
მოლოდინი და მზადყოფნა ნებისმიერ უბედურებასთან შესახვედრად. მაგრამ ისეთი ხმა,
ტრამვაის კიბეზე ჩამოკიდებულს რომ მოესმა, აღარასოდეს გაუგონია აველუმს და როგორც არ
უნდა ეცადა, მიახლოვებითაც ვერ აღწერდა ხოლმე სასოწარკვეთის, განწირულობის, სიბეჩავისა
თუ შიშის იმ ამაზრზენ ნაზავს, ნარწყევივით რომ ტოვებდა ის (ხმა) გზადაგზა, ყოველი ხისა
თუ ლამპიონის ძირას, ყოველ სადარბაზოსთან, ყველა სარკმელსა თუ ვიტრინაზე.
ოპერის ასახვევთან არმისული, ტრამვაიდან ჩახტა და, რომ იტყვიან, პირდაპირ ხახაში
ჩაუვარდა თავის ბედისწერას. თითქოს შინიდან გამოსვლამდეც იცოდა, სად დაელოდებოდა და
თითქოს საერთოდ იმიტომ გამოსულიყო შინიდან, თანაც უმელანიოდ, მაინცდამაინც, იმას რომ
გადაჰყროდა. პირველად მთვრალი ეგონა. ელექტრონის ბოძს შემოხვეოდა ორივე ხელით.
ლოყაც ზედ მიეჭირა და იღიმებოდა, მას უღიმოდა, ოღონდ, დამნაშავე, დამორცხვებული თუ
გაწბილებული კაცის ღიმილით. თუმცა, ადვილი შესაძლებელია, აველუმს მოეჩვენა ასე,
ასეთად წარმოიდგინა უფრო ადრე, ჯერ კიდევ ჰაერში, მიწაზე დახტომამდე, ვიდრე
გაჩერდებოდა, დაინახავდა, აღიქვამდა და მიხვდებოდა, არავითარ სიმთვრალეზე და არავითარ
ღიმილზე რომ არ შეიძლებოდა ლაპარაკი. უკვე სიკვდილს გაეჟღინთა. იმდენად ფხიზელი იყო,
ლანდი გასდიოდა, გამჭვირვალე გაეხადა სიფხიზლეს. სახე არ ჰქონდა საერთოდ. სახის
ნაცვლად არანორმალურად გახელილი, უფრო სწორად, თითქოს უკიდურესობამდე ძალით
გაწელილი
თვალებიღა
დარჩენოდა,
ორი
უსწორმასწორო
ჭრილი,
ხვრელი,
ორმო
-
აწრიალებული, ასისინებული, გათოშილი სიცარიელითა და არაფრით სავსე. მიშველეო დაიგმინა, დაიკვნესა, დაიხრიალა ერთდროულად. თუმცა, უთქმელადაც ეტყობოდა საშველად

რომ ჰქონდა საქმე. მშველელი ჭირდებოდა მხოლოდ. ცალ ფეხზე იდგა. მეორე მას აღარ
ეკუთვნოდა აშკარად. რაც მთავარია, ფეხსაც აღარ გავდა. სისხლით გალუმპულ შარვლის
ტოტიანად, უსიცოცხლოდ დასთრევდა მიწაზე. ეტყობა, ტყვიას ბარძაყის ძველი დაეფშხვნა და
მხოლოდ გადატყაულ, გატიტვლებულ კუნთზეღა ეკიდა ხორცის მასა, რაც ადრე ალბათ მისი
მეორე ფეხი იყო. რა გქვია, რა გვარი ხარო - ჰკითხა აველუმმა რამდენჯერმე, ვიდრე
ელექტრონის ბოძზე მიყინულსა თუ მიდუღებულ ხელებს ძალით გააშვებინებდა და იღლიაში
შეუდგებოდა. ან აველუმის ხმა არ ესმოდა იმას, ან საჭიროდ არ თვლიდა თავისი ვინაობის
გამხელას (შეიძლება, გამხელის ღირსადაც არ თვლიდა საკუთარ ვინაობას). გაოგნებული და
აგანგაშებული, მისამართს იმეორებდა მხოლოდ - ორბელიანის სამი. მეორე სართული.
ორბელიანის სამი. მეორე სართულიო - უკან სისხლის საკმაოდ ფართო კვალი მოსდევდა,
იატაკის სარეცხი ტილო რომ ტოვებს სკოლის კიბეებსა თუ დერეფნებში. აველუმს ქოშინი
აუვარდა, მაგრამ ალბათ უფრო მღელვარებისა და შიშისაგან, ვიდრე დაღლილობისაგან. მთელი
არსებით კი უნდოდა მიშველებოდა, მაგრამ უკვე გრძნობდა, მარტო არ ეყოფოდა ამ საქმეს. თან,
მისდა სამარცხვინოდ, ეშინოდა კიდეც მის იმედზე, მის ანაბარა დარჩენილი და ტკივილებისგან
სანახევროდ ჭკუაზე გადამცდარი ბიჭისა. მისი კბილა იქნებოდა, ან ერთი-ორი წლით უმცროსი,
მაგრამ სახეში ვერ შეეხედა, ერიდებოდა რატომღაც, თითქოს მისი მიზეზით ჩავარდნილიყო ამ
დღეში, ანდა თითქოს მართლაც არ ჰქონდა იმას სახე, სახელისა და გვარის მსგავსად. იმ წუთას
ყველაფერზე წავიდოდა, ოღონდ ის სატანჯველი აეცდინა როგორმე თავიდან და, იმავე დროს,
არავინ და არაფერი აღარ ახსოვდა, იმ ბიჭის, იმ ბიჭის მისამართის და საკუთარი თავის მეტი,
თითქოს მხოლოდ ისინიღა დარჩენილიყვნენ ქვეყანაზე და არა მარტო მისამართი, ყველაფერი
საერთო ჰქონდათ: ელდაც, შიშიც, მიზანიც, სურვილიც, ოცნებაც, იმედიც, სიცოცხლეც,
სიკვდილიც... მაგრამ იმ ორიდან რომელი იყო გადასარჩენი და რომელი გადამრჩენელი,
ბოლომდე გაურკვეველი დარჩა აველუმისთვის. უბრალოდ, ის ბიჭი უფრო ახლოს იდგა
სიკვდილთან და, ამდენად, ძალაუნებურად, აველუმს უნდა ეტვირთა მშველელის მძიმე
ტვირთი. უფრო ვალდებული იყო ასე მოქცეულიყო, ვიდრე მოწოდებული. დაღლითაც მალე
დაიღალა, რადგან ყოველი ნაბიჯის გადადგმა დიდ სულიერ და ფიზიკურ დაძაბვას
მოითხოვდა მისგან (ორივესგან). გარდა იმისა, რომ "ტვირთს" გარკვეული წონა ჰქონდა, ჯერ
კიდევ ედგა სული, ჯერ კიდევ გონზე იყო, ჯერ კიდევ სტკიოდა, ჯერ კიდევ იტანჯებოდა, ჯერ
კიდევ რაღაცა ეიმედებოდა ძალიან და ჯერ კიდევ ვიღაცისკენ მიისწრაფოდა მთელი არსებით.
ხოლო ამის ცოდნა, უფრო ზუსტად კი, ამის შეგრძნება, კი არ ეხმარებოდა აველუმს მძიმე
მოვალეობის აღსრულებაში, კიდევ უფრო აფერხებდა, ბორკავდა, კიდევ უფრო ასუსტებდა,
რამდენადაც მოქმედებაზე მეტად, ფიქრსა და განსჯას ავალდებულებდა - რა ექნა, რა ეღონა, რა
წყალში ჩავარდნილიყო, ზედმეტად რომ არ გაეტანჯა ის, მისი "ტვირთი". ასი მეტრიც არ
ექნებოდათ გავლილი, რომელიღაც სადარბაზოში კიბეზე დასვა და დაუბარა, ნუ გეშინია,
ახლავე მოვალო. იმას არაფერი
უთქვამს, იოლად შეელია. ალბათ ესიამოვნა დაჯდომა. წყნარად იჯდა და აველუმივით
ქოშინებდა ისიც, თვალდახუჭული, საკუთარ მხარზე თავჩამოვარდნილი.
კოლმეურნეობის მოედანთან აველუმი სამხედრო პატრულს გადაეყარა. უფრო სწორად, ისინი
დაეწივნენ ეტლიანი მოტოციკლეტით. ორნი იყვნენ, ახალთ-ახალი მწვანე მუზარადები
ეხურათ. სვლა შეანელეს და ცოტა ხანს გვერდით გაყვნენ. ხმა არ გაუციათ. ან დაზოგეს, ან

ვერაფერი შეატყვეს რევოლუციონერობისა. თუმცა, თავად ისეთი შეგრძნება ჰქონდა, თითქოს
თავფეხიანად სისხლში იყო ამოთხვრილი. შეიძლება, ამ შეგრძნებას ისიც უმძაფრებდა, ზურგზე
რომ ეწებებოდა გაოფლილი პერანგი. ორბელიანის სამი კი ერთი პატარა, სოფლური ყაიდის,
ფიცრის კიბემიდგმული სახლი აღმოჩნდა. კიბე რომ აათავა, სუნთქვა აღარ შეეძლო, ცოტაც და
ფილტვები დაუსკდებოდა. კიბის თავში ჩაკუნცხული, თევზივით აბჩენდა პირს და ისევ
მისამართს იმეორებდა აღგზნებული, აგანგაშებული, თითქოს გაჩუმდებოდა თუ არა,
მისამართიც დაავიწყდებოდა, ხოლო, როგორც კი მისამართი დაავიწყდებოდა, სხვაც
ყველაფერი დამთავრდებოდა მისთვის. კარი შუახნის კაცმა გაუღო, ალბათ იმის მამამ. იქამდე
დაფრთხა, ვიდრე გაიგებდა, რა უნდოდათ მისგან. რა გინდა, ვინა ხარო - შეუღრინა უკვე
წამხდარმა, შეიძლება უკვე მიხვედრილმაც. არაფრით არ უნდოდა წამოსვლა - რა ვიცი, რომ
მართალს მეუბნებიო; სახელმწიფო თვითონ გაარკვევს ყველაფერსო - ებრძოდა თავს. აი, იმის
სისხლიაო - ცხვირწინ უტრიალებდა აველუმი სისხლიან ხელებს. ჯერ ისევ უჭირდა ლაპარაკი,
გულამოვარდნილს, აქოშინებულს, აღელვებულს. თან იმის ეშინოდა, ვაითუ არ წამომყვესო, და
ლამის თვალებში ეტაკებინა ხელები, თითქოს სისხლს იცნობდა ის, თუკი მართლა მისი შვილი
იყო სადღაც ქუჩაში, შარდის სუნით აქოთებულ სადარბაზოში მომაკვდავი ბიჭი.
მერე
ერთად
გარბოდნენ
კვლავინდებურად
უკაცურ
ქუჩაში.
საიდანღაც
არეული,
გაურკვეველი, შემაშფოთებელი ხმები მოდიოდა და აველუმი წარამარა უკან იყურებოდა ისეთი გრძნობა ჰქონდა, თითქოს მოტოციკლეტი მოსდევდათ უკან. ბიჭი მკვდარი დაუხვდათ.
ისევ ისე იჯდა, როგორც აველუმმა დატოვა, საკუთარ მხარზე თავჩამოვარდნილი, მაგრამ აღარ
ქოშინებდა, დაწყნარებულიყო, უფრო სწორად, ქალაქის მკვდარი სიწყნარე დაუფლებოდა
მასაც. ფეხებთან სისხლის უზარმაზარი გუბე დაეყენებინა. მამამისმა უნებურად ფეხი ჩადგა
გუბეში და მერე, ასევე უნებურად, სულ იატაკზე უსვამდა ფეხს. ამაოდ ცდილობდა
მოუშორებლის მოშორებას. მკვდარი შვილის დანახვამ თავზარი კი დასცა, მაგრამ ერთი
პირობა, მაინც გაიბრძოლა, მაინც გაუძალიანდა ელდას, ვინძლო როგორმე გამოსცლოდა იმის
დამაქცევარ სიმძიმეს, ერთბაშად არ გაეჭყლეტინებინა თავი და სწორედ მაშინ ჩადგა ფეხი
შვილის სისხლში, გუბეზე გადახტომისას, რამაც კიდევ უფრო გაამწარა, კიდევ უფრო აუბნია
გონება, დაუხშო განსჯის უნარი. აველუმს ეუბნებოდა - ეს რა მიყავიო - თითქოს აველუმი
ადრეც იცნობდა მის შვილს, თითქოს აველუმმა აიყოლია დღესაც, აველუმმა გამოიყვანა
შინიდან, აველუმმა მოკლა და მანვე მიუგდო მისი გვამი მამამისს, რათა ისიც შვილის
თანამზრახველად გამოეყვანა ხელისუფლების თვალში. მაგრამ, რა თქმა უნდა, მსგავსიც
არაფერი უფიქრია. უბრალოდ, მისდაუნებურად სცადა აველუმისთვის გადაებრალებინა
ვიღაცის, აველუმზე ბევრად ძლიერის და აველუმზე ძნელად მოსარევის დანაშაული.
რასაკვირველია, არავისზე ნაკლებად არ იცოდა ნამდვილი მკვლელის ვინაობაცა და
ადგილსამყოფელიც, მაგრამ ისიც იცოდა, ვერაფერს გახდებოდა იმასთან. ამიტომ, დამნაშავეზე
მეტად, აველუმი სჭირდებოდა, შემთხვევითი მოწმე თუ მონაწილე მისი უბედურებისა, რადგან
მასთან ამ უბედურების გამომჟღავნებას მაინც შესძლებდა, ანუ, იმას მაინც იტყოდა, რასაც
ვერავითარ შემთხვევაში ვერ იტყოდა ნამდვილი მკვლელის თანდასწრებით. თუმცა, ბევრი
არაფერი უთქვამს. ერთსა და იმავეს იმეორებდა სულ - ეს რა მიყავიო - ოღონდ, ხან უმწეო
სიბრაზით, ხან ბრაზიანი უმწეობით, ხან დამფრთხალი და ხან სასოწარკვეთილი, საერთოდ კი,
მოულოდნელი
დარტყმისგან
თვალგაშტერებული,
ყბაჩამოვარდნილი
და
თითქოს

ხელოვნურად დაპატარავებული და დაუშნოვებული. მერე მკვდარი შვილის გვერდით
ჩამოჯდა კიბის საფეხურზე, იდაყვებით მუხლებს დაეყრდნო, თითებგაფარჩხული ხელის
მტევნები სახეზე აიფარა და აზლუქუნდა: დავიღუპე, დავიღუპეთო...
მას მერე დიდი დრო გავიდა. დიდი კი არა, განუზომელი - ქრისტეს მთელი მიწიერი ცხოვრება
ჩაეტევა შიგ - მაგრამ გეგონებათ, არაფერი შეცვლილაო, სიცოცხლე ისევ ისეა ჩამკვდარი
ქალაქში, ისევ ისე ჩაუჟმურებულა ყველაფერი, მიუხედავად გაუთავებელი შფოთისა და
მღელვარებისა, აქეთ-იქით ხეთქებისა, დროშების უპრაგონო ფრიალისა, ლოზუნგების,
მოწოდებების,
პროკლამაციების,
მიმართვების,
მუქარების,
თხოვნების,
მოთხოვნების
კორიანტელისა და, რაც მთავარია, ქალაქის ერთ-ერთ მთავარ ქუჩაზე, მეხუთე სართულის
აივანზე, ორი საბრალო, ასაკისგან გამოჩერჩეტებული დედაბრის გულსაკლავი ზეიმისა. თუმცა,
ისიც უნდა ითქვას, მაინც რომ არ ვიტეხთ იხტიბარს, ვითომ, ჩვენც ხალხნი ვართ, ჩვენც
ადამიანურ ცხოვრებასა ვართ მიჩვეულნი. ოპერაში "პორგი და ბესია", რუსთაველში - "ცარცის
წრე", მარჯანიშვილში - "ვერაგობა და სიყვარული" (თითქოს აველუმის საპატივსაცემოდ),
ახმეტელში კი - "შუაღამისას". მაგრამ შუაღამისას მაინც შინ ჯდომა სჯობს. სჯობს შინ
იკანკალო კურდღელივით, ბეტონის სოროში. და, თქვენ წარმოიდგინეთ, ასედაც იქცევიან არა
მარტო მაყურებლები, არამედ მსახიობებიც. საკუთარ სოროებში სხედან და კანკალებენ,
სახიფათო სიბნელეს მიყურადებულნი. ახლა ღამით ქუჩაში რომ გახვიდე, ან სულელი უნდა
იყო, ან თავზე ხელაღებული. ყოველ შემთხვევაში, წინასწარ უნდა შეეგუო იმ აზრს, ყოველ
გასვლაზე, უკანასკნელად რომ გადიხარ შინიდან, შენი სურვილით ხდება ეს თუ იძულებით,
თანამოქალაქეთა დაჟინებული მოთხოვნით - გამოდი, გვერდში დაგვიდექი, ნუ იმალები
სოროშიო. ტელევიზორს ჩართავ და, დიქტორიც მაშინვე შემოგჩივლებს, ესა და ეს, ასეთი და
ასეთი, ამა და ამ დღეს შინიდან გავიდა და აღარ დაბრუნებულა, მაგრამ ჩვენ ვერაფრით
მივაკვლიეთ და იქნებ შენ მაინც დაგვაყენო გზაზეო. ანდა, კიდევ ერთი მანქანა დაიკარგა და
ისიც შენ ხომ არ გიპოვნიაო. მე მგონი, ჩვენს გასართობად იქცევა ტელევიზია ასე, გვეთამაშება,
უფრო
იოლად
რომ
განვიტვირთოთ
მთელი
დღის,
მთელი
თვის,
მთელი
წლის
დაძაბულობისგან და, მართლაც, გაგეცინება, აბა რა იქნება, ამის მნახველსა და გამგონს. ასე
რომ, ისევ შინ ჯდომა და დროგამოშვებით ტელევიზორის წინ მწარედ ჩაფხუკუნება სჯობს,
გარეთ კულტურულ ღონისძიებებზე სიარულს. მაინც არაფერში გამოგვადგა კულტურა.
თითქოს არც გვქონია. მართალია, ბედისწერას ვერც ბეტონი შეაჩერებს, რაც გიწერია, არ
აგცდება, მაგრამ შინ თუ დავეტევით, აღარც ჩვენ გავწვალდებით ზედმეტად და აღარც სხვას
გავაწვალებთ, რადგან სოროს გარეთ მოკლულნიც მაინც შინ უნდა მოგვიტანონ ბოლოს, იქამდე
კი, ღმერთმა იცის, რამდენ ხანს უნდა ვეგდოთ ჯერ ქუჩაში, ვიდრე ვინმე ინებებდეს და
შეგვამჩნევდეს, მერე კი - მორგში - საცხედრეში - ვიდრე რომელიმე ჩვენიანი გაბედავდეს და
ამოგვიცნობდეს...
4
როგორც უკვე იცით, ფრანსუაზა თბილისში გაიცნო აველუმმა, შემთხვევით, მუზეუმში,
სესილთან საბოლოო, სამუდამო გამოთხოვების ჟამს. მიიხედა და გული გადაუქანდა რომელიღაც ბალახიჭამია ცხოველს ჰგავდა, ეს წუთია ხიფათს გადარჩენილი, ბუჩქებს
მოფარებული, ჯერ კიდევ დაძაბული, ჯერ კიდევ ყურდაცქვეტილი, სწრაფად, ზერელედ, აქა-იქ

რომ წიწკნის ნეკერს, უფრო ჩვეულებას აყოლილი, ვიდრე მოთხოვნილებას. შავი პლაშჩი ეცვა,
საყელო აწეული, ყველა ღილზე გახსნილი. ხელები ჯიბეებში ჩაეწყო და შუშის ყუთზე
დახრილი, ვანის ოქროულობას ათვალიერებდა; გულისყური კი აქეთ ჰქონდა, ჩვენსკენ,
ცხოვრებისკენ. თავიდან ისიც ერთი ბედნიერი შემთხვევა გვეგონა, რასაკვირველია, უფრო
საამაყოც და უფრო დასაფასებელიც, რამდენადაც, სხვა რომ არაფერი ვთქვათ, ისიც ნამდვილი
უცხოელი იყო, სესილივით, თანაც ფრანგი, თანაც პარიზელი (სესილისგან განსხვავებით) და
არა, ვთქვათ, მოსკოველი ებრაელი, კიეველი თათარი, ბაქოელი რუსი თუ თბილისელი
ბერძენი.
პირველად რომ დაბრუნდა შინ (საფრანგეთში), დიდი ამბით გააცილა აველუმმა, დიდი
სიამოვნებითაც, რადგან გარკვეული თვალსაზრისით, ბუნებრივ სინანულთან ერთად, ასევე
სრულიად ბუნებრივი შვებაც იგრძნო და საერთოდ, ძნელი სათქმელია, მათი ურთიერთობის
პირველ ეტაპზე, რა უფრო დიდ სიამოვნებას ანიჭებდა აველუმს, იმასთან ყოფნა, თუ კიდევ
ერთხელ მშვიდობიანად დაბრუნება იმისგან. მართალია, ახალგაზრდები ვიყავით და ჯერ
თავსაც
არ
ვუტყდებოდით,
მაგრამ,
გვინდოდა
თუ
არა,
მიჩქმალული,
თუნდაც
უგულებელყოფილი შიში მაინც თავისას აკეთებდა. ამის გაგება ახლა ბევრისთვის ძნელია და
თვითონაც
მეცინება,
თვითონაც
სამარცხვინოდ
მიმაჩნია
შიშსა
და
სიყვარულზე
ერთდროულად ლაპარაკი, მაგრამ თუკი წარმოვიდგენთ სამოციანი წლების თბილისს,
ზოგადად საბჭოთა კავშირს, დამეთანხმებით, რა დიდ რისკთან იყო დაკავშირებული
ნებისმიერი საბჭოთა მოქალაქისთვის ნებისმიერ უცხოელთან ურთიერთობა, მით უფრო
საბჭოეთის კუთვნილ ტერიტორიაზე - არხანგელსკიდან ჩიტამდე და გაგრიდან მაგადანამდე.
აველუმი და მისი მეგობარი გიჟებივით გაცვივდნენ მოსკოვში ფრანსუაზას გასაცილებლად.
გიჟებს კი ნამდვილად ჰგავდნენ ამ სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით. ჯერ ერთი,
სეზონისთვის ყოვლად შეუფერებლად ეცვათ და არა მარტო სიღარიბის გამო - უცებ ვერ
გაითვალისწინეს (ახალგაზრდები იყვნენ), რა შეიძლებოდა დახვედროდათ იქ. მართალია,
რაღაც-რაღაცები (ყურებიანი ქუდები თუ ხელთათმანები) ნაცნობ-მეგობრებმა ადგილზე
ათხოვეს, მაგრამ აველუმს ერთ ფეხზე ნეკა თითი მაინც მოეყინა და გინდაც მოენდომებინა,
მარტო ამის გამო ვეღარასოდეს დაივიწყებდა ფრანსუაზას.
მათ გარდა, ფრანსუაზა რედაქციის თანამშრომლებმაც გააცილეს, იგივე უშიშროების მუშაკებმა,
რომლებიც, ყველა სიკეთესთან ერთად, აქ რჩებოდნენ და ფრანსუაზას წასვლის შემდეგ,
თავისთავად ცხადია, მეტი გულისყურით, მეტი მონდომებით გაიხსენებდნენ ნებისმიერ
წვრილმანს, რაც კი ფრანსუაზასთან იქნებოდა დაკავშირებული რაღაცით მაინც. მაგრამ უკან
დახევა აღარ შეიძლებოდა. ოღონდ, თავიანთი ჭკუით, ყველაფერი იღონეს, ნაკლებად რომ
მიექციათ ყურადღება. აველუმი ვარდების უზარმაზარი თაიგულით მოვიდა, მისმა მეგობარმა
კი ჟურნალისტთა სახლის რესტორნის ოფიციანტი ქალი მოიყოლა თან, ვითომ იმას მოჰყვა
საერთოდ და სხვა არაფერი აინტერესებდა. დიდის ამბით გამოვიდნენ ბაქანზე. ხელკავით
მოჰყავდა, ემანდ ვინმემ ცუდი არაფერი იფიქროს, ფრიად ღირსეული ქალბატონი გახლავთო.
მოსული ქალი იყო, ზონზროხა. თმა მოსკოვურად ჰქონდა დახვეული, გეგონებოდათ პარიკი
ახურავსო. ლომონოსოვს ჰგავდა რაღაცით. ორივენი (ისა და აველუმის მეგობარი) კონიაკით
იყვნენ ნასაუზმევი, საფუძვლიანადაც, და ამის გამო უფრო მედიდურად, უფრო გოროზად,
უფრო სერიოზულად ეჭირათ თავი, ალბათ თბილი, ხავერდოვანი სიმთვრალის მოსათოკადაც.

მაგრამ განშორების დრომ რომ მოაწია და შამპანურიც ჩამორიგდა ქაღალდის ჭიქებით, ყველაზე
მეტს ის ქალი კოცნიდა ფრანსუაზას. კოცნიდა და თან ცრემლით ტიროდა, ალბათ საუზმეზე
აველუმის მეგობრისგან მოსმენილით მოხიბლული და გულაჩუყებული. სერიოზულად
შეწუხდნენ ყველანი, სერიოზულად დაინტერესდნენ მისი ვინაობით, რადგან მიუხედავად
მათი პროფესიული მოვალეობისა, ნამდვილად არ იცოდნენ ასეთი ახლობელი ადამიანი თუ
ჰყავდა ფრანსუაზას მოსკოვში. მაგრამ ყველაზე მეტად თავად ფრანსუაზამ არ იცოდა ეს მართალია, ჩვეულებისამებრ, ყველას უღიმოდა, ყველას მადლობას უხდიდა ყურადღებისთვის,
You have read 1 text from Georgian literature.
Next - აველუმი - 07
  • Parts
  • აველუმი - 01
    Total number of words is 3486
    Total number of unique words is 1991
    31.4 of words are in the 2000 most common words
    43.2 of words are in the 5000 most common words
    49.5 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 02
    Total number of words is 3508
    Total number of unique words is 2116
    29.8 of words are in the 2000 most common words
    41.3 of words are in the 5000 most common words
    48.1 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 03
    Total number of words is 3479
    Total number of unique words is 1937
    32.9 of words are in the 2000 most common words
    45.7 of words are in the 5000 most common words
    53.8 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 04
    Total number of words is 3616
    Total number of unique words is 1966
    34.5 of words are in the 2000 most common words
    46.8 of words are in the 5000 most common words
    53.7 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 05
    Total number of words is 3499
    Total number of unique words is 1976
    30.9 of words are in the 2000 most common words
    41.8 of words are in the 5000 most common words
    48.9 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 06
    Total number of words is 3535
    Total number of unique words is 2016
    32.7 of words are in the 2000 most common words
    46.1 of words are in the 5000 most common words
    54.3 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 07
    Total number of words is 3451
    Total number of unique words is 1948
    33.9 of words are in the 2000 most common words
    46.9 of words are in the 5000 most common words
    54.4 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 08
    Total number of words is 3478
    Total number of unique words is 2026
    31.5 of words are in the 2000 most common words
    42.8 of words are in the 5000 most common words
    49.1 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 09
    Total number of words is 3585
    Total number of unique words is 2062
    31.7 of words are in the 2000 most common words
    45.4 of words are in the 5000 most common words
    52.3 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 10
    Total number of words is 3571
    Total number of unique words is 2079
    30.5 of words are in the 2000 most common words
    44.4 of words are in the 5000 most common words
    51.8 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 11
    Total number of words is 3362
    Total number of unique words is 2100
    28.3 of words are in the 2000 most common words
    39.3 of words are in the 5000 most common words
    46.1 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 12
    Total number of words is 3569
    Total number of unique words is 2075
    32.0 of words are in the 2000 most common words
    44.5 of words are in the 5000 most common words
    50.7 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 13
    Total number of words is 3457
    Total number of unique words is 1942
    31.7 of words are in the 2000 most common words
    44.7 of words are in the 5000 most common words
    51.9 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 14
    Total number of words is 3452
    Total number of unique words is 1952
    31.8 of words are in the 2000 most common words
    45.3 of words are in the 5000 most common words
    52.7 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 15
    Total number of words is 3486
    Total number of unique words is 1955
    32.8 of words are in the 2000 most common words
    46.6 of words are in the 5000 most common words
    53.7 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 16
    Total number of words is 3303
    Total number of unique words is 2060
    29.2 of words are in the 2000 most common words
    39.7 of words are in the 5000 most common words
    46.2 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 17
    Total number of words is 3492
    Total number of unique words is 2062
    29.0 of words are in the 2000 most common words
    40.4 of words are in the 5000 most common words
    46.7 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 18
    Total number of words is 3576
    Total number of unique words is 1899
    34.2 of words are in the 2000 most common words
    47.7 of words are in the 5000 most common words
    55.3 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 19
    Total number of words is 3536
    Total number of unique words is 2031
    34.0 of words are in the 2000 most common words
    46.2 of words are in the 5000 most common words
    52.1 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 20
    Total number of words is 3450
    Total number of unique words is 2163
    27.6 of words are in the 2000 most common words
    36.9 of words are in the 5000 most common words
    43.1 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 21
    Total number of words is 3536
    Total number of unique words is 1998
    33.2 of words are in the 2000 most common words
    45.5 of words are in the 5000 most common words
    51.6 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 22
    Total number of words is 3285
    Total number of unique words is 2100
    26.9 of words are in the 2000 most common words
    38.2 of words are in the 5000 most common words
    45.3 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 23
    Total number of words is 3527
    Total number of unique words is 2036
    31.1 of words are in the 2000 most common words
    43.2 of words are in the 5000 most common words
    50.4 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 24
    Total number of words is 3558
    Total number of unique words is 2115
    30.2 of words are in the 2000 most common words
    42.9 of words are in the 5000 most common words
    49.8 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 25
    Total number of words is 3508
    Total number of unique words is 1989
    32.2 of words are in the 2000 most common words
    46.0 of words are in the 5000 most common words
    52.8 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 26
    Total number of words is 3486
    Total number of unique words is 1865
    33.0 of words are in the 2000 most common words
    48.1 of words are in the 5000 most common words
    54.8 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 27
    Total number of words is 3472
    Total number of unique words is 1903
    33.2 of words are in the 2000 most common words
    46.4 of words are in the 5000 most common words
    53.8 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 28
    Total number of words is 3555
    Total number of unique words is 2156
    32.4 of words are in the 2000 most common words
    44.5 of words are in the 5000 most common words
    50.4 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 29
    Total number of words is 3640
    Total number of unique words is 2144
    29.3 of words are in the 2000 most common words
    40.0 of words are in the 5000 most common words
    46.5 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 30
    Total number of words is 3616
    Total number of unique words is 2033
    31.7 of words are in the 2000 most common words
    42.9 of words are in the 5000 most common words
    49.4 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 31
    Total number of words is 3557
    Total number of unique words is 2021
    33.6 of words are in the 2000 most common words
    46.0 of words are in the 5000 most common words
    52.9 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 32
    Total number of words is 3664
    Total number of unique words is 2095
    30.9 of words are in the 2000 most common words
    43.4 of words are in the 5000 most common words
    51.1 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 33
    Total number of words is 1917
    Total number of unique words is 1185
    37.1 of words are in the 2000 most common words
    49.3 of words are in the 5000 most common words
    57.4 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.