Latin

აველუმი - 01

Total number of words is 3486
Total number of unique words is 1991
31.4 of words are in the 2000 most common words
43.2 of words are in the 5000 most common words
49.5 of words are in the 8000 most common words
Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.

აველუმი
1
მოცლილო მკითხველო, დაუფიცებლად დამიჯერე, ბევრად აჯობებდა იმას დაეწერა საკუთარი
თავგადასავალი, ვის შესახებაც მე ვაპირებ გიამბო, უფრო სწორად, ვის მაგივრადაც მე მომიწევს
ლაპარაკი
და
ალბათ
შენც
გაგიჭირდება
ხანდახან
ჩვენი
გარჩევა,
რაც
გარკვეულ
დაბნეულობასთან ერთად, დიდ შინაგან თავისუფლებასაც მოგანიჭებს კითხვისას - ვინც
გენდომება, იმას წარმოიდგენ ავტორადაც და გმირადაც - არა მარტო იმიტომ, ერთ დროს, ერთ
ქვეყანაში, ერთ ქალაქში, ერთსა და იმავე გარემოში რომ მოგვიწია ცხოვრება ავტორსაც და
გმირსაც,
არამედ
იმიტომაც
(და
ამას
ვანიჭებ
გადამწყვეტ
მნიშვნელობას),
მისი
თანამზრახველობა რომ მარგუნა ბედმა წილად, ავად თუ კარგად, მეც რომ ვიყავი მისი ჭირისა
თუ ლხინის მოზიარე, მისი მესაიდუმლე, ოღონდ, ჩემგან (ჩვენგან) განსხვავებით, ის
დაბადებით აველუმი გახლდათ, ჩვენ კი, იმის ახლობლები, მხოლოდ ვაველუმობდით.
რაც შეეხება თავად "აველუმს", შუმერული სიტყვაა და თავისუფალ, სრულუფლებიან
მოქალაქეს ნიშნავს. თუმცა, ერთადერთი წყარო, საიდანაც ამ სიტყვის წარმომავლობა ირკვევა,
ჩემივე ძველი რვეულია. მაგრამ ჩემთვისაც ძნელი დასადგენია უკვე, თავიდან რისთვის
დამჭირდა ამ სიტყვის ამოწერა საიდანღაც (თუკი მართლა შუმერულია) ანდა გამოგონება
(თუკი მართლა ჩემი გამოგონილია). რაც მთავარია, ამით მისი მნიშვნელობა არ იცვლება - მაინც
იმას ნიშნავს, რასაც ნიშნავს, რა მნიშვნელობაც დიდმა შუმერმა თუ იმ დიდი შუმერის პატარა
შთამომავალმა (ესე იგი - მე!) მიანიჭა თავის დროზე. სხვა საკითხია, რამდენად გასაგებია ამ
სიტყვის მნიშვნელობა დღეს, ჩვენი გაზეთების ენით რომ ვთქვათ, რაოდენ აქტუალურია და
რამდენად
შეესაბამება
თანამედროვე
ცხოვრების
მოთხოვნილებებს...
მაგრამ
მაინც
დაბეჯითებით მინდა განვაცხადო, რომ აველუმი მთელი თავისი ცხოვრების მანძილზე
ყველანაირად ცდილობდა სწორედ თავისუფალი, სწორედ სრულუფლებიანი მოქალაქე
ყოფილიყო თუნდაც მარტო მის წარმოდგენაში არსებული ქვეყნისა. ეს კი, მოგეხსენებათ, არც
ისე ადვილი მისაღწევია და ვერც ის მიაღწევდა (თუკი მიაღწია საერთოდ), უსიყვარულოდ რომ
გაეტარებინა ერთი დღე მაინც. მხოლოდ სიყვარული ანიჭებდა თავისუფლებისა და
უფლებამოსილების შეგრძნებას და ისიც თავგანწირულად და უსასრულოდ, გნებავთ, უაზროდ
და უშედეგოდ იბრძოდა იმის გადასარჩენად, რასაც ჯერ კიდევ სიყვარულს ვეძახით და რაც
ადამიანთა მიწიერ არსებობას ცხოვრებად გარდაქმნის ხოლმე, თუკი საერთო, საყოველთაო,
მით უფრო, სავალდებულო მოთხოვნილებად კი არ იქცევა, არამედ ბოლომდე დარჩება
ცალკეული, თავისებურად დამთხვეული პიროვნებების სწრაფვად, აჩემებად, ოცნებად, ჟინად რისი უმნიშვნელო, საცოდავი ნამცეცები ალბათ ყველა ჩვენგანის ხსოვნაშიც და ყველა
ჩვენგანის გულის მიყრუებულ კუნჭულებშიც არის ჩარჩენილი, როგორც საფანტი ნადირის
კუნთსა თუ სახსარში და, ამდენად, თითქმის არც არსებობს.
არც არსებობს-მეთქი, ვწერ და ჯერ თვითონვე არ ვიცი, როგორ, რანაირად შევძლებ ამ
"არარსებულის" სიტყვით გადმოცემას. ეს ხომ იგივე იქნება, ქარს ხმელი ფოთლების გვირგვინი
დავადგა თავზე (თუკი, რასაკვირველია, ის მაინც მეცოდინება, სადა აქვს ქარს ან თავი, ან
ბოლო). ამიტომაც, ეს წერილი არც პატივმოყვარე ქალის დღიურივით საინტერესო საკითხავი

აღმოჩნდება შენთვის, მოცლილო მკითხველო, და არც მრავალჭირნახული, ნაცხოვრები კაცის
მემუარებივით გამოსადეგი. მაგრამ წერილი თავისთავად უაღრესად დამახასიათებელი
ატრიბუტია საერთოდ სიყვარულისთვის. დღეს "ეპისტოლური" ურთიერთობის მრავალი
სახეობა არსებობს - ტელეფონი, სელექტორი, ვიდეო თუ აუდიო ტექნიკა - მაგრამ წერილი მაინც
საფუძველია ასევე უკვე ანაქრონიზმად გადაქცეული სიყვარულის იმპერიებისა. თავისუფლად
შეიძლება ითქვას, რომ კაცობრიობამ მთელი თავისი სიცოცხლე დასაწერის შესანიღბი და
დაწერილის ამოსაკითხი საშუალებების ძებნასა და გამოგონებას შეალია. რიღათი არ წერდნენ რძიანასა თუ ხახვის წვენით, ლეღვის ლოპოთი თუ გომბეშოს სისხლით, ყორნის ნაღვლითა თუ
ვეშაპის თესლით - უთქმელადაც ყველასათვის გასაგები "საიდუმლო" რომ დაეფარათ როგორმე
და, იმავე დროს, დაუნდობლად სპობდნენ თვითონვე საკუთარი გულისთქმის კვალს, ხან
სიფრთხილის, ხან სიმხდალის, ხან სიშლეგისა და ხან სიბრიყვის გამო. ასე რომ, ეპისტოლური
ჟანრის საუკეთესო ნიმუშები, მოურჯულებელ მეოცნებეთა და თავისუფლების დაუოკებელ
მოტრფიალეთა მსგავსად, ძირითადად კოცონზე ამთავრებდნენ სიცოცხლეს - კვალი კი არ
რჩებოდა მათგან, არამედ ფერფლი. მაგრამ ეს მრავალტანჯული და დაუმსახურებლად
ათვალწუნებული ჟანრი, ჩემი ღრმა რწმენით, მაინც შეუცვლელია აქამდე და შეუცვლელია
პირველ რიგში, დიახაც რომ, განსაცვიფრებელი ტევადობისა და ამტანობის წყალობით. რა
უნდა ანდოთ, არ დაიტიოს და რა უნდა შეამთხვიოთ, არ აიტანოს. მეც, რაკი თუნდაც ამ
ჩვეულებრივ წერილს ვწერ, ეტყობა, მჯერა კიდეც მისი, მისი სიცოცხლისუნარიანობისა და
იმისაც, მართლა რომ წაიკითხავს მომავალში ვიღაც ჩემს ნაცოდვილარს. მწერლობა კი, კაცმა
რომ თქვას, სწორედ ესაა, ანდა, მხოლოდ ესაა - ვიღაცისთვის ხმის მიწვდენის დაუოკებელი
სურვილი - თუ ვერ გაგიგებს, მოგისმინოს მაინც - ნებაყოფლობითი გულახდილობაა, მაგრამ,
ამავე დროს, მე თუ მკითხავთ, დიდი ვერაფერი ზრდილობაა, სრულიად უცხო ადამიანს თავი
მოაბეზრო მისთვის ასევე სრულიად გაუგებარ სატკივარებზე წუწუნით. მართლაც, რატომ
უნდა დააინტერესოს ვიღაცას, მით უფრო, ჯერ არდაბადებულ ადამიანს, თუ რატომ აკეთებდა
ჩემი თანამედროვე ყოველთვის იმას, რისი გაკეთებაც არ შეეძლო?! ანდა, კიდევ უარესი რამდენი წუმპეჩამდგარი ორმო იყო ჩემს დროს თბილისში და როგორ ახერხებდნენ ერთი და
იგივე გამვლელები ერთსა და იმავე ორმოებში ჩაცვენას უსასრულოდ?!
დღეს, ღვთის ძის ნაყოფიერი ხორცშესხმიდან ათასცხრაას ოთხმოცდაცხრა წლის თავზე,
მაგალითად, რამდენიმე ჩერნობილური გრიპი ერთდროულად მძვინვარებს კავკასიის ქალაქთა
შორის ულამაზეს ქალაქში. თუმცა, გაზაფხულმა, ჩვეულებისამებრ, ისევ დაამახინჯა ირგვლივ
ყველაფერი - ისედაც უშნო, უღიმღამო სახლებისთვის სველი თითების ანაბეჭდები
შეუტოვებია, რაც გაჭიანურებულ ზამთარში მოჩიტული გოგო-ბიჭების თვალით, სკოლის
საპირფარეშოების უხამსი მხატვრობისა თუ მხატვრული უხამსობის ჰიპერბოლურ ნიმუშებად
აღიქმება. მიწისქვეშა გადასასვლელის კიბის საფეხურები დახეული კარტის ნაკუწებითაა
მოფენილი. კიბის თავში ბოშა ქალი ქვესკნელის დიასახლისივით ეგებება მომავლის შიშით
აფორიაქებულ თანამოქალაქეებს. ერთ ხელში ჟანგიანი თუნუქის პატარა მრგვალი კოლოფი
უჭირავს, "ბედის წერილებით" სავსე, მეორეზე ყვითელი, მობუზული ჩიტი უზის, "ბედის
გამრიგე", მოფერებით "ბორია", რომელსაც ერთბაშად (თანაც სულ ოც კაპიკად) შეუძლია
გამოგიყვანოს გაურკვევლობის ბურუსიდან და "გითხრას", რა გელოდება წინ. მაგრამ ხალხს
ყველაზე მეტად სწორედ ამის გაგებისა ეშინია და საქმიანად გარბი-გამორბიან ჩაბნელებულ,

ვიწრო გვირაბში, ვითომ სადმე მიეჩქარებოდეთ მართლა. წარღვნამდელი, სიძველისგან
გვერდზე
გადაბრეცილი
ტროლეიბუსები
ძაგძაგით
მიშლაპუნობენ
ფეკალური
წყლის
ნიაღვრებში. გაურკვეველი წარმოშობის ორმოებიც ბინძური, ქაფიანი წყლითაა სავსე.
ტროტუარის გასწვრივ დამხრჩვალი, მუცელგაბერილი და ფეხებგაფარჩხული ვირთხები ყრია.
აფთიაქების წინ კი გრძელი რიგები დგას: მხდალი, ნერვული, მოუთმენარი - მოულოდნელად
ერთს შეირხევა, გაიკლაკნება მომაკვდავი ლოქოს კუდივით და ისევ გაირინდება კარგახანს.
ერთმანეთის ზურგებს ამოფარებული ხალხი ერთმანეთის კიდევ უფრო დაშინებით იქცევს
თავს: გაიგე? გაიგეთ? კიდევ ორმოცი კაცი მოუკლავს გუშინ. ორმოცი?! აკი თვრამეტიო? სხვა
არაფერი გნებავთ? თვრამეტი კაცის გულისთვის ვინ სულელი გამოგიგზავნის გრიპს, თანაც
განსაკუთრებულს, ამ სიშორეზე?! ადამიანი მკაცრდება წამლის მოლოდინში. შეიძლება,
გაზაფხულის ბრალი იყოს ესეც. გაზაფხულზე ხომ ყველაფერი მართლა რთულდება, თუკი
კარგად დავუკვირდებით. ჯერ მარტო სასაფლაოზე გასვლა თქვით. ფაფასავით სქელ ტალახში
ფეხსაცმელი სძვრება ჭირისუფალს. ვერც ყვავილი უშოვია. რომც იშოვოს, ვერ იყიდის. ხელს
დასწვავს. პლასტმასის ყვავილი უნდა გედოს ჯიბეში. მუდმივი. ცოტა ხანს დაუდებ ფერხთით
მიცვალებულს, გაფერთხავ და უკანვე წამოიღებ, ისევ საძებარი რომ არ გაგიხდეს ხვალისთვის.
ცხოვრება ისეთი მამაძაღლია, მკვდრის გაცურებასაც გასწავლის. მაგრამ არავინ იცის, რა
მოხდება ხვალ. ხვალ კი არა, დღეს რა მოხდება, ის არ ვიცით, არ ვიცით, ერთი საათის მერე
ცოცხლები ვიქნებით თუ არა საერთოდ. იმიტომაც ვლაპარაკობთ ამდენს, სასაფლაოს ტალახს
ვზელთ თუ წამლის რიგში ვდგავართ. ლაპარაკით ვმალავთ უვიცობას. რამდენი წამი უნდა
გავიდეს, თქვენი აზრით, ერთი საათის შემდეგ რომ იყოს უკვე? მე მეკითხებით? დიიიახ,
ბატონო, სწორედ თქვენ გეკითხებით. მე თქვენს შემდეგ ვდგავარ. ეგ არაფერს ნიშნავს. თუ
მიპასუხებთ, ჩემს რიგს დაგითმობთ. ალბათ ისევ სამასსამოცი. დარწმუნებული ბრძანდებით?
დარწმუნებული
ვიყავი,
ახლა კი,
რა მოგახსენოთ.
მეც
მანდა
ვარ.
არავინ
აღარაა
დარწმუნებული. ამას ველოდით, მოვესწარით და... გვეშინია. არა. იმიტომ გვეშინია, ამას რომ
არ ველოდით. არც გვიფიქრია ამაზე. ვინ იფიქრებდა? ერთბაშად იქცა წარსულად, რაც ჯერ
კიდევ გუშინ მარადიული გვეგონა. კვარცხლბეკზე მარტო ცალი ფეხი დარჩენილა. ისიც
მუხლსქვემოთ. მაგრამ ვითომ ესეც ნიშნავს რამეს?! მობრუნდება ვითომ?! ყოველ შემთხვევაში,
ჩემი საკუთარი თვალით ვნახე, როგორ ჩაატარეს მთელ ქალაქზე, დევის გვამივით, წითელი
საღებავით მოთხუპნილი. ბავშვები ჟივილ-ხივილით მისდევდნენ უკან. და მაინც, ეშმაკმაც არ
იცის, რა იქნება ხვალ, პოეტური ან ფილოსოფიური კი არა, პირდაპირი, ჩვეულებრივი გაგებით:
ხვალ, ესე იგი, დღეს, ჯერ კიდევ ჩვენს სინამდვილეში, ვთქვათ, ღამის თორმეტ საათამდე
(ახალგაზრდობაში, ხანდახან, გვიანობამდე რომ შევრჩებოდით ხოლმე კაფეში, ჩვენს
მეტრდოტელს არა მარტო გუნება, გარეგნობაც ეცვლებოდა - მარად მომღიმარი და
გულისხმიერი მასპინძელი, ერთ დაბნეულ, ტვინგაყინულ ფსიქოპათად გადაიქცეოდა,
მხოლოდ იმიტომ, ვერაფრით რომ ვერ გაერკვია, რა ექნა, რა აჯობებდა საქმისთვის, საერთო
ახსნაგანმარტებით ბარათში მოეყარა თავი ჩვენი ნალაპარაკევისათვის, თუ ორად გაეყო - თორმეტ
საათამდე და თორმეტს შემდეგ). ეშმაკი გატრუნული, თვალებმოჭუტული უთვალთვალებს
ყველაფერს, რა დროც არ უნდა იყოს საათზე, ვიდრე არარსებულ მომავალში არარსებულ
ადრესატამდე მიაღწევდეს ჩემი წერილი. მართლაც, ადვილზე ადვილია, საერთოდ არ დადგეს

ეგრეთწოდებული მომავალი, ანუ, კაცობრიობის ხვალინდელი დღე, როგორც პოეტური, ისე
ფილოსოფიური და, რასაკვირველია, პირდაპირი, ადამიანური გაგებით. დღევანდელობის
შემყურეს, ამის სათქმელად არა მარტო გამბედაობა (თუნდაც ნებადართული), არამედ მიზეზიც
(თუნდაც სუბიექტური) საკმარისზე მეტი მომეპოვება და არაფერი დაშავდება, ერთი წუთით
მაინც თუ გამოვაყოფინებ ცხვირს ბუნაგიდან (ანუ, საკუთარი გულიდან) ყველასათვის ესოდენ
საზარელ ეჭვს. ვალდებულიც ვარ, ასე მოვიქცე. რაკი ნებაყოფლობით ვიკისრე გულახდილობა
მომავლის წინაშე, როგორმე უნდა მოვახერხო კიდეც. რასაკვირველია, ჩემი საიდუმლო
მხოლოდ და მხოლოდ ჩემი საკუთრებაა და როგორც მომესურვება ისე მოვექცევი: მინდა
დავმალავ (მაინც არაფერი დააკლდება ამით კაცობრიობას), მინდა გავამჟღავნებ (ისევ ჩემი ჭიის
გასახარად), მაგრამ ჩემი მთავარი საიდუმლო სწორედ ის გახლავთ, არაფერი რომ არა მაქვს
დასამალი. უფრო სწორად, არაფრის მეშინია, არც აწმყოს დაუნდობლობისა და არც მომავლის
გულგრილობისა. თუმცა, პირიქით რომ მეთქვა, ალბათ, უფრო მართალი ვიქნებოდი. ერთისაც
მეშინია და მეორისაც. მაგრამ იმდენად აღემატება ამ ორ შიშს მესამე, საერთოდ უკვალოდ
გაქრობის შიში, მგონი ძალით ვატენი ვიღაცას ჩემს საიდუმლოს, იმ პაწია, მაგრამ მილიონთა და
მილიონთა გამაბრიყვებელი იმედით, იქნებ ვიღაცამ როდისმეო... და თუ მართლა ასეა, მაშინ
სულგრძელად უნდა მაპატიოს ყველამ, დაუკითხავად, თავხედურად, უაღრესად პირადული
ინტერესებიდან გამომდინარე, რომ ვაპირებ სხვის ცხოვრებაში შეჭრას, ანუ, ჯერ არარსებული
მომავლისგან მოვითხოვ ყურადღებასა და თანაგრძნობას, როცა დღევანდელობისგან ისიც არ
მომითხოვია (გინდაც მომეთხოვა, მაინც არაფერი შეიცვლებოდა), რაც ყველა ადამიანს
ეკუთვნის. და მაინც უნდა ვაღიარო, გაუცნობიერებელი შიში მაქვს აბსტრაქტული მომავლისა,
თუკი, რასაკვირველია, ეს ჩემი "წერილი", როგორც გული მიგრძნობს, ზედმეტად გულახდილი
და მოურიდებელი, წაკითხვამდე არ მისცეს ცეცხლს, ესე იგი, თუკი უკვალოდ გავქრი ამ
ქვეყნიდან და, მხოლოდ და მხოლოდ, ერთ მუჭა ფერფლად მივემატე საკუთარი უზნეობის
კოცონზე ასევე დაფერფლილ კაცობრიობას.
დიახაც, გვიახლოვდება ქვეყნის აღსასრული. პატარის სიკვდილით იწყება დიდის სიკვდილი.
თუმცა ამ შემთხვევაში, უფრო თვითმკვლელობასთან გვაქვს საქმე, ვიდრე ბუნებრივ
სიკვდილთან. აველუმის მიკროიმპერიის, ანუ, მისი მრავალსახა, მაგრამ ერთ სულ და ერთ
ხორც სიყვარულის ჩაკვლასა და გაბიაბრუებას გადაჰყვა თან მსოფლიოში ერთ-ერთი უდიდესი
სახელმწიფო, უმკაცრესი იმპერია. პატარის მოსპობის ჟინმა დააკნინა, დააწვრილმანა - ხან
ლიფტიორს მიუგზავნიდა, ხან უბნის რწმუნებულს, გული რომ გახეთქვოდა უარესად, ლუკმა
ყელზე დასდგომოდა, თუკი იმ დროს სუფრასთან იჯდა თავის დულცინეასთან ერთად, ანდა,
ნემსით გახვრეტილ ბუშტივით ჩაფუშულიყო თავის მანონის საწოლში, თუკი მაინცდამაინც
მაშინ წაადგებოდნენ თავზე. სულ კვალში ედგა, სულ თან დასდევდა აჩრდილივით, როგორც
ერთ სატრფიალო სიმღერაშია. კითხულობდა მის წერილებს, მაგნიტოფონის ფირზე იწერდა
მის ნალაპარაკევს და მერე დაუსრულებლად ამეორებინებდა კაგებეს კაბინეტებსა თუ
სარდაფებში. უთვალთვალებდა მის ყოველ ნაბიჯს, მისი ხელშენავლები საგნებიდან იღებდა
თითის ანაბეჭდებს, ჩხრეკდა მის საცვალსაც, ალბათ იმ გრძნობის ბაცილის აღმოსაჩენად და,
თავისთავად ცხადია, მოსასპობადაც, მეოცე საუკუნის მეორე ნახევრიდან აველუმის გულში
რომ ჰპოვა თავშესაფარი და იქიდან ეფინებოდა მთელ ქვეყანას. მაგრამ ვერ მივართვით.
აბსტრაქტულ ცნებას ვერაფერს დააკლებ ტყვია-წამლითა თუ საწამლავით, მეთვალყურეთა თუ

დამსმენთა არმიებით. არადა, თუ იმ აბსტრაქტულ ცნებასაც არ მოსპობდა, ვერც თავს
ჩათვლიდა
ზესახელმწიფოდ,
ქვეყნიერების
ბატონ-პატრონად,
რადგან
ისიც
კარგად
მოეხსენებოდა, რომ სწორედ სიყვარულია ერთადერთი მარადიული იმპერია, რომელსაც
ნებაყოფლობით, საკუთარი სურვილით ემონებოდნენ, ემონებიან და მომავალშიც დაემონებიან,
თუკი საერთოდ გადარჩება ბატონი ადამი. მაგრამ ჩემი ბუნებით, მე უფრო ლირიკოსი
გახლავართ, ვიდრე პოლიტიკოსი. მეორეც ერთი, რაც ჩვენს თავს ხდება, ჩემი აზრით, იმიტომ
ხდება, ის რომ არ მომხდარიყო, რაც აუცილებლად მოხდებოდა, იმას თუ არ მოვახდენდით, რაც
მოვახდინეთ. ამიტომ, ეპოქის სულისკვეთების გადმოცემას - რაც არც კი ვიცი, როგორ მიიღწევა
- ისევ აველუმის განცდების, იგივე სიყვარულის, ანუ, მთელი მისი ცხოვრების ქაღალდზე
გადატანა ვამჯობინე. ყველაფერს დაუფარავად მოვყვები, თუნდაც იმიტომ, ჩემი გულწრფელი
აღსარებიდან გამომდინარე, იქნებ სხვამ, სხვამ კი არა, ჩემმა მოცლილმა მკითხველმა მაინც
გაარკვიოს, დავიღუპეთ თუ გადავრჩით, ანუ ღირსნი ვიყავით თუ არა, თუკი დავიღუპეთ და
საჭირო იყო თუ არა ჩვენი გადარჩენა, თუკი გადავრჩით.
ერთი კაციც თუ გადარჩება ნებისმიერი კატასტროფიდან, რასაკვირველია, ისიც დიდი
ბედნიერებაა. მაგრამ სიყვარული ამ თვალსაზრისითაც განსაკუთრებული, გამორჩეული
კატასტროფაა - აუცილებლად ყველა, ანუ, ორივე იღუპება, გინდაც ერთი მათგანი, თავისი
ჭკუით, გადარჩეს, ანუ, გინდაც ერთ-ერთმა მათგანმა, რა თქმა უნდა, მისივე შეხედულებებიდან
გამომდინარე,
უფრო
ზუსტად
კი
საყოველთაოდ
მიღებული
ზნეობრივი
მოდელის
შესაბამისად, მაინც მოახერხოს ახალი ცხოვრების "აწყობა", როგორც, მაგალითად, სონიას
დაემართა. სიყვარულს რომ არ შესწირვოდა მსხვერპლად, ქმარს მიეკედლა. სხვანაირად რომ
ვთქვათ, სიყვარულიდან, ანუ მომაკვდავი ზღვიდან, სახელდახელოდ შეკოწიწებულ ოჯახს,
ანუ ხელოვნურ ნაპირს მიაშურა, საიდანაც მისი უკან დაბრუნება ისეთივე სისასტიკე იქნება
დღეს, როგორი სისასტიკეც იმავე ზღვიდან მისი ძალით გამოთრევა იქნებოდა გუშინ.
ღვთის წყალობით, ლაპარაკზე უკეთ ალბათ წერა მეხერხება, რადგან ლაპარაკით, ამდენი ხანია,
ვერავის ვერაფერი გავაგებინე, წერით კი, სხვას რომ თავი გავანებოთ, აქამდე ვინახავ ოჯახს
და... ჰმ, ჰმ... არა მარტო ოჯახს. ოღონდ, მაინცდამაინც დარწმუნებული არა ვარ, მართლა რომ
გამოუჩნდება ამ წერილს წამკითხავი, გინდაც მოცლილი. მაგრამ რაკი უთქვამთ, ცდა ბედის
მონახევრეაო, მეც ჩემსას ვცდი, საქვეყნოდ ამოვიბერტყავ გულს, ანუ, საქვეყნოდ მოვეჭიდები
ხავსს, რაც ყველა წყალწაღებულის ხვედრია და, იმავე დროს, ახიცაა ყველა წყალწაღებულზე,
რადგან შეგნებულად კი არ მიისწრაფვის იმისკენ, რაც შავი დღისთვის წინასწარ დაუგულებია,
არამედ ალალბედზე, ბრმად, მისდაუნებურად ებღაუჭება იმას, რაც უკიდურესმა გაჭირვებამ
მოალანდა უკანასკნელ წამს. გულისამობერტყვის ჟინიც თავისებური "ხავსია" და როცა აქამდე
მივა საქმე, მართლა შეგიძლია დამთავრებულად ჩათვალო ცხოვრება.
საბედნიეროდ, ყველა დიდი წიგნი უკვე დაწერილია. მე, უბრალოდ, იმ შემთხვევას
ვგულისხმობ, თუნდაც იმ შემთხვევითობას, რომლის ძალითაც, მაინცდამაინც, ეს წერილი
უნდა გადარჩეს და ერთ მშვენიერ დღეს მომავლის წინაშე წარდგეს, როგორც უკვე გარდასული,
უკვე გაიდუმალებული, ძნელად წარმოსადგენი და ასევე ძნელად დასაჯერებელი ეპოქის
უტყუარი
დადასტურება,
გნებავთ,
მამხილებელი
საბუთი.
ამდენად,
ეს
წერილი
იმ
ჯოჯოხეთური კოცონიდან გადმოვარდნილ ნაღვერდლადაც შეგვიძლია მივიჩნიოთ, რომელიც

ჩვენივე დაუდევრობითა და უზნეობით გავაჩაღეთ და რომელზედაც უკვე განურჩევლად
ვიწვით ყველანი ერთად: მტყუანნიც და მართალნიც, ბოროტნიც და კეთილნიც, ავაზაკნიც და
ანგელოზნიც, მგლებიც და კრავებიც - აღარავინ გვყავს მიმტევებელი, რადგან უპირველეს
ყოვლისა მიმტევებელი მოვიშორეთ თავიდან, შავი თეთრად და ცოდვა მადლად რომ
მოგვჩვენებოდა. ყველაფერი კი იმ დღეს დაიწყო, მელანიამ კონვერტი რომ დაუდო აველუმს
მაგიდაზე (რასაკვირველია, გაუხსნელი) - წერილია, ბატონო, მოსკოვიდანო - და გახსნამდე
უგრძნო აველუმს გულმა, რაღაც უნდა შეცვლილიყო მის ცხოვრებაში. თუმცა, აველუმის
იმპერია პირველად ჯერ კიდევ დეკემბრის მიწისძვრამ შეარყია, ხოლო მიხვედრილი კაცი
კიდევ უფრო ადრეც იგრძნობდა საფრთხეს და თუ ვერ აიცილებდა, არც პირდაღებული
დახვდებოდა, როგორც ბრმა და უტვინო ბარტყი - დედაჩიტს.
ჯერ იყო და, ათი მეტრის სიმაღლე წითელი თოვლი დადო სვანეთში. ხალხი თოვლის ქვეშ
ცხოვრობდა უჰაეროდ, უსინათლოდ, უწყლოდ, უპუროდ... სიცივე ინახავდათ ალბათ. ამას
დიდი ზვავები მოჰყვა, სოფლები დაიტბორა და სახურავებზე გასული ხალხი ცას იყო
მიჩერებული მშველელის მოლოდინში. მაგრამ დეკემბრის მიწისძვრამ მთელი საქართველო
შეარყია და საკმაოდ სახიფათოდაც. აველუმი გიჟივით წამოვარდა საწოლიდან. ძილში ჩაესმა
წიგნის თაროების შემზარავი, სისხლის გამყინავი წკრიალი და ჯერ ისევ ძილბურანში მყოფმა,
ერთად მოუსვა ხელი თავისიანებს, ერთად დააყენა ყველანი დიდი ოთახის კარის ჭრილში,
ვითომ ეს იყო ერთადერთი საშუალება მიწისძვრისაგან თავის დასაცავად. შიშით კი მერე
შეეშინდა, შუაღამისას, ლამის უკვე ჩაძინებულს, როცა ერთი წამით გონება გაუნათდა და
წარმოიდგინა, რა შეიძლებოდა დამართვოდა მისიანებს მისივე "საზრიანობის" წყალობით კარის ჭრილი რამდენიმე წლის წინ, რემონტისას, გააფართოვებინა კალატოზებს და თავხე
ლამის წკიპზეღა იდო შესუსტებულ საყრდენებზე. ფეხები ისე აუკანკალდა, ვერაფრით გაიჩერა,
თითქოს მისი სხეულის განუყრელი ნაწილები კი არ იყვნენ, არამედ მისგან დამოუკიდებლად
არსებული და რატომღაც მის საწოლში მოხვედრილი ცხოველები, რომლებსაც, თავისთავად
ცხადია, დიდხანს არ შეეძლოთ უჰაეროდ გაძლება, მით უფრო საბნის ქვეშ, და გამწარებულნი
ხტოდნენ,
ძაგძაგებდნენ,
იკრუნჩხებოდნენ
ამ
ყოვლად
მოულოდნელი,
ყოვლად
გაუთვალისწინებელი სიკვდილის მოლოდინში.
მთავარი უბედურება კი ისაა, თავად რომ არის ადამიანი ყველაფერში დამნაშავე, თავად არის
საკუთარი თავის მტერი, იმიტომ რომ, მთელი სიცოცხლე გაორებულია, გაორებული კი არ
არის, ყველაფერი ორი აქვს მომადლებული ბუნებისგან, არა მარტო ფეხი, ხელი, თვალი თუ
ყური - ფიქრიც, მიზანიც, თვალსაზრისიც, სურვილიც... მდინარესავით ორ ნაპირს შორის
მიედინება სულ, გაჩენის დღიდან, და აქამდე არ იცის, ვერ დაუდგენია, რომელი ურჩევნია,
რომელ ნაპირს მიეტმასნოს უფრო მეტად, რომელს მიეხეთქოს მთელი ძალით, რომელს
მიეფეროს და რომელს გაულაწუნოს მღვრიე ტალღა სილასავით. მთელი სიცოცხლე ირჩევს,
მაგრამ ალბათ ისე შეუერთდება ზღვას (ალბათ კი არა, შეუერთდა და ეგაა!), ანუ, ისე
დაიკარგება, გაითქვიფება, გაქრება უსასრულობაში, არარაობაში, სიკვდილში - არჩევანს ვერ
მოასწრებს, საშოვარზე წამოსული, ხელცარიელი დაუბრუნდება გამჩენს. მიწა ხარ და მიწად
იქეციო, ანდა, წყალი იყავ და წყლად წადიო - მიაძახებს მისი მარადიული მერყეობით
გულგაწყალებული ჭირისუფალი. და ალბათ, სონიაც გადაიწერს ქმრის ზურგს უკან პირჯვარს უფალო, განანათლე ცოდვილი სული მონისა შენისაო - მაგრამ იმ "მონისა" არავის არაფერი

ეცოდინება, არც ცოლს, არც საყვარლებს. არ ეცოდინებათ, რადგან ისიც იყო და ისიც. უფრო
სწორად, უნდოდა, ცდილობდა, ერთიც ყოფილიყო და მეორეც - კარგიც და ცუდიც, კეთილიც
და ბოროტიც, ხელმომჭირნეც და ხელგაშლილიც, შესაცოდიც და შესაშურიც, ქმარიც და
საყვარელიც. ამის ბრალია ალბათ, ჩვეულებრივ ღალატს გონივრულ ნაბიჯად რომ ვთვლით,
კანალიზაციის გამსკდარი მილიდან გადმონთხეული სიბინძურე მოჩუხჩუხე ნაკადული
გვგონია და კი არ გვაწუხებს, რაღაცნაირად მოგვწონს კიდეც, სოფლურ იდილიას გვიქმნის
რკინაბეტონით გაკავებულ ქალაქში... ამის ბრალია, ერთი და იგივე გამვლელები რომ ცვივიან
ერთსა და იმავე ორმოებში, რომლებიც, ჩვენი გაზეთების ენით თუ ვიტყვით, მოძრაობას კი
აფერხებენ, მაგრამ სრულებითაც არ განეკუთვნებიან ცივილიზებული სამყაროსთვის უჩვეულო
და მიუღებელ მოვლენათა რიგს. მართლაც, ვისაც ორმოში ჩავარდნა არ სიამოვნებს, შინ
დაეტიოს. მაგრამ რაც გვჭირს, ყველაფერი ჩვენს ორბუნებოვნებას რომ დავაბრალოთ მარტო,
კიდევ ერთი უსვინდისობა იქნება და მეტი არაფერი. ყველანი დამნაშავენი ვართ ყველაფერში.
აი, არსი ჩვენი არსობისა! ყველანი დამნაშავენი ვართ, მაგრამ რაკი ყველანი ვართ დამნაშავენი,
არავისა აქვს უფლება, მეორე ადამიანი დაადანაშაულოს რამეში, რამეში მაინც. მხოლოდ და
მხოლოდ, თითოეული ჩვენგანის სურვილზე და, რასაკვირველია, პიროვნულ თვისებებზეა
დამოკიდებული, ვაღიარებთ თუ არა დანაშაულს, რომელიც შეიძლება არც ჩაგვიდენია, მაგრამ
რომელმაც თავისი თავზარდამცემი მასშტაბურობისა და სისასტიკის გამო, სამუდამო დაღი
დაასვა ჩვენს ნებისმიერ სურვილს, მიზანსა თუ განზრახვას... ზედმეტი უნდობლობისა არ იყოს,
ზედმეტი ნდობაც აბნევს და, აქედან გამომდინარე, აცდუნებს ადამიანს. საერთოდ ადამიანი
ზედმეტს ვერაფერს იტანს, ვერც ჭირს, ვერც ლხინს. კი ამბობენ, იმაზე მეტი თუ არ მიეცი, რაც
ჭირდება, გაპირუტყვდებაო, მაგრამ, ეტყობა, მაინც ადამიანს გააჩნია. გააჩნია "მოხმარების
საგანსაც". ზედმეტი ხურმა მუცელს გატკენს, ზედმეტმა პატივისცემამ კი, შეიძლება,
გამოგატუტუცოს
და
იქამდეც
პატივისმცემელი
საკუთარი
მიგიყვანოს,
სხვებისგანაც
სურვილითა და
ალბათ
მოითხოვო
ის,
რასაც
შენი
სიამოვნებითაც აკეთებდა
(თავს
დააბრალოს!), მაგრამ ამ საყოფაცხოვრებო წვრილმანების გარკვევა ნამდვილად არ არის ჩვენი
საქმე. გაცილებით სერიოზული ამოცანაა გადასაწყვეტი: არა მარტო თვითონ უნდა გავერკვე
სხვის გრძნობებსა და განცდებში, მომავალსაც უნდა შევუნახო გასარკვევად. ასე რომ, ჩემო
მოცლილო მკითხველო, როგორც უკვე გითხარი, ჯერ ისიც არ ვიცი წესიერად, რას
შემოგთავაზებ. იქით საქვეყნოდ ცნობილი ბოროტების იმპერია იცვლის კანს, აქეთ კი
აველუმის საკუთარი, უფრო სწორად, მარტო მისთვის არსებული, მის გულში დამალული
სიყვარულის იმპერია ინგრევა თვალსა და ხელს შუა, რომლის შესაქმნელადაც, ვინ იცის,
რამდენ ცეცხლში გავლა, რამდენ ყულფში გაძვრომა, რამდენი ხვრელისა და სოროს მონახვა
დასჭირდა თავის დროზე. მაგრამ ამ ორი იმპერიის დაცემა, რა თქმა უნდა, უშუალოდ
ერთმანეთზეა დამოკიდებული, მჭიდროდ არიან ისინი ერთმანეთს გადაბმულნი ჩვენთვის
უხილავი ჯაჭვებით. ოღონდ, საბოლოო ჯამში, ყველამ მაინც
თავისი მკვდარი უნდა იტიროს და თავისი ცოდვა მოინანიოს. პირადად მე, მზად გახლავართ
საამისოდ და თავიდანვე ამ განზრახვით ავიღე კალამიც ხელში, მაგრამ ეს სრულებითაც არ
ნიშნავს იმას, თითქოს განდიდების მანიით ვიყო შეპყრობილი, უკვდავი ავტორებისთვის
მინდოდეს თავის გატოლება და შენც იმიტომ მოგმართავდე ასე, იმათებურად - მოცლილო
მკითხველო-მეთქი - უბრალოდ, თუკი მომავალშიც გაგრძელდება წერა-კითხვის ტრადიცია,

ცოტა ვინმეს თუ ეცლება საამისოდ. არა მარტო შაქრისა და კარაქის, მწერლისა და მკითხველის
რაოდენობაც დაიკლებს თანდათანობით და მართლაც, რა უნდა მისცეს ნებისმიერმა წიგნმა
(გინდაც ის წიგნი მილეტურ ყაიდაზე წნავდეს სხვადასხვა არაკს), დაკარგული დროის
სანაცვლოდ, მოუცლელსა და საქმიან კაცს, რომელსაც, ვთქვათ, რუსთავის ხრიოკ ველზე,
თაკარა მზის გულზე, ძეხვისა და შაშხის კოოპერატივი აქვს გახსნილი, ორთაჭალის
რომელიღაც დაობებულ სარდაფში - ქალის წინდის ცეხი, ხოლო ახალდაბაში, წყნეთს გადაღმა,
ერთი ქიმიური ქარხნის ხელა სათბური უდგას და ნიტრატების ჯადოსნური ზემოქმედების
წყალობით, დღეში რამდენჯერმე იწევს მოსავალს. ასე რომ, თუკი ვინმეზე ითქმის მოცლილიო,
სწორედ
შენზე
ითქმის
მომავლის
მკითხველო,
დღევანდელი
უსახელო
მწერლების
ერთადერთო იმედო და გამართლებავ, პატრონო და გამკითხავო - თუკი მლიქვნელობად არ
ჩამითვლი შენი განდიდების, გაუკეთესების სურვილს. თუმცა, თუ საჭირო იქნება, შემიძლია
მლიქვნელიც ვიყო, ოღონდ, იმიტომ კი არა, რამე მოვიგო ამით, არამედ, თუნდაც ერთი წუთით
მაინც გავუღვივო სხვას, ვინც გინდა იყოს ის სხვა, საკუთარი თავისადმი პატივისცემის
გრძნობა,
როგორც
ჩვენს
ახალგაზრდობაში
აველუმი
უღვივებდა
დავუშვათ,
იმავე
მეტრდოტელს. იმის მაგივრად, თავი შორს დაეჭირა მისგან, "არ ეცდუნებინა" ის ჩვენი ცოდვით
სავსე, ვინ იცის, უკვე რამდენგზის სულწაწყმედილი მეტრდოტელი, ყველანაირად ცდილობდა,
მაინცდამაინც,
თავის
მაგიდასთან
დაესვა,
მაინცდამაინც,
თვითონ
გამასპინძლებოდა,
მიფერებოდა და, რაც მთავარია, გულახდილად ეთქვა მისთვის ყველაფერი, რასაც ჩვენს
ქვეყანაზე, ჩვენს ადათ-წესებსა თუ ზნე-ჩვეულებებზე ფიქრობდა. დილით კი, საკუთარ
ლოგინში თვალის გახელისაც ეშინოდა, ადგომა აღარ უნდოდა, არაფერი აღარ უნდოდა
საერთოდ და - მოვიდნენ და წამათრიონო - იღრინებოდა გუნებაში. მაგრამ საღამოს, შეადგამდა
თუ არა ფეხს კაფეში, ისევ შეაფრინდებოდა მოუშორებელი, მოურჩენელი სურვილი ვიღაცის
გაადამიანებისა, გადარჩენისა, ცოდვიდან ამოყვანისა, თუნდაც საკუთარი სიცოცხლის ფასად
და, შენ წარმოიდგინე, აღწევდა კიდეც გარკვეულ წარმატებას. ყოველშემთხვევაში, არავინ
მოდიოდა შუაღამისას მის წასაყვანად, თუმცა, ნებისმიერი სასჯელისთვის მზად იყო უკვე, მით
უფრო სიმთვრალეში, და არც გაუკვირდებოდა, მართლა რომ მოეკაკუნებინათ მისთვის
უდროო დროს. სამაგიეროდ, ძალიან უკვირდა მეტრდოტელის საქციელი. უკვირდა და
უხაროდა კიდეც. უფრო მეტიც, თავი მოწონდა, ასეთი ზემოქმედების უნარი რომ აღმოაჩნდა
უშიშროების საიდუმლო აგენტზე (იმის აგენტობის ამბავი მთელმა თბილისმა იცოდა),
რომელიც, ჩვენს წარმოდგენაში, დაუფიქრებლად, დაუნანებლად დაასმენდა საკუთარ შვილსაც,
რასაკვირველია, თუკი ზემოდან დაავალებდნენ. რაც მთავარია, იმასაც აშკარად მოსწონდა
აველუმის მაგიდასთან ჯდომა, აველუმის კონიაკის ყლურწვა და აველუმის შეხედულებების
მოსმენა. შენისთანა კაცთან სასიამოვნოცაა მუშაობაო - ეუბნებოდა მისი გულახდილობითა და
მისი კონიაკით გამთბარი, გაადამიანებული - ჩაუძიებლად და გამოუძიებლადაც ნათელია
ყველაფერიო - მოკლედ, აშკარად კმაყოფილი იყო, კაცად რომ აგდებდა ვიღაც, თუნდაც მისი
მორიგი მსხვერპლი, და შეძლებისდაგვარად ცდილობდა, ბოლომდე კაცად დარჩენილიყო
თვითონაც, თუნდაც მარტო იმ ვიღაცის თვალში. ყოველშემთხვევაში, რაც უფრო ღრმად
შევტოპავდით
ხოლმე
გულახდილობის
თავბრუდამხვევ
მორევში,
მით
უფრო
მეტი
პატივისცემით, შეიძლება ითქვას, მოწიწებითაც კი გვეპყრობოდა, რაც, ადვილი შესაძლებელია,
მისი პირადი უფროსის ტაქტიკური ჩანაფიქრი იყო და სხვა არაფერი, მაგრამ ეს სრულებითაც
არ უშლიდა ხელს თავად მეტრდოტელს, უკეთესი წარმოდგენა შეჰქმნოდა საკუთარ თავზე და

კონიაკით
შეხურებულს,
ტუალეტის
სარკეში
მაინც ჩაეპაჭუნებინა
თვალი
საკუთარი
გამოსახულებისთვის, არავისზე ნაკლები ბიჭები არა ვართო. და მართლაც, რა უნდა გვეთხოვა,
არ შეესრულებინა ჩვენთვის. არც ნისიაზე
უთქვამს უარი, არც საათზე დაუხედავს როდისმე. და ასე იმიტომ იქცეოდა, ჩვენც რომ პატივს
ვცემდით, ჩვენც რომ კაცად ვაგდებდით. მაგრამ, ეტყობა, ძირითად სამსახურშიც დიდად
აფასებდნენ მის "საზრიანობასა" და "გულისხმიერებას" და ესეც გარკვეულ ფსიქოლოგიურ
ზემოქმედებას ახდენდა მასზე, რის შედეგადაც დღითი დღე მეტი ფასი გვედებოდა მის
თვალში, რამდენადაც, ჩვეულებრივი ლოთებისგან განსხვავებით, ოფიციალურად აღიარებული
მწერლებიც ვიყავით, მწერალთა კავშირის სრულუფლებიანი, წიგნაკიანი წევრები, და ჩვენს
ნალაპარაკევს,
მით
უფრო
სახელმწიფოს
რასაკვირველია,
განსაკუთრებული
უშიშროების
მნიშვნელობა
ენიჭებოდა.
დაცვის
კომიტეტისთვის,
მაგრამ,
როგორც
დრომ
დაგვანახვა, ამაოდ, ტყუილად, ფუჭად - დღეს აღარც ჩვენ ვითვლებით მწერლებად და, ალბათ,
აღარც ის მეტრდოტელი, ანტიპო თუ ინდიგო ითვლება აგენტად. ვინ იცის, რად გარდაიქმნა,
ვისი სახე მიიღო გარემოებისდა შესაფერისად.
და მაინც, როცა ქვეყანა იღუპება, უბრალოდ არ შეიძლება, იყო სოფელში და სოფლისთვის არ
ზრუნავდე, ანუ, გულს მაინც არ გიკლავდეს თუნდაც კიბეებზე ჩამომსხდარი გაფიცულების
ბრაზიანი
გამოხედვა,
სიქაგაცლილი
დემონსტრანტების
ღვარძლიანი
შეძახილები
თუ
მზესუმზირის ჩენჩოში კოჭებამდე ჩამდგარი მომიტინგეების უტეხი მოთმინება. მითუმეტეს არ
შეიძლება, სოფელში იყო და თავზარს არ გცემდეს, საყოველთაო უბედურების მაუწყებელ
ნიშნად არ აღიქვამდე ორი დედაბრის გაუთავებელ ცეკვას, მაინცდამაინც, შენი მოპირდაპირე
სახლის მეხუთე სართულის აივანზე, მთელი ქალაქის დასანახად, საქალაქო ტრანსპორტის
თითქმის ყველა სახეობის ერთობლივ ღრჭიალსა და ღმუილში. საკმარისია, მხარზე
დროშაგადებულმა თუნდაც ერთმა კაცმა ჩაიაროს ქუჩაში, რაც არც ისე იშვიათად ხდება ამ
ბოლო დროს, ანდა, საკმარისია, წამით შეფერხდეს მოძრაობა, ანდა, რაიმე სხვა მიზეზის გამო
შეჯგუფდეს, შეყოვნდეს გამვლელთა ნაწილი მაინც, ისინიც მაშინვე აივანზე გამოცვივდებიან
და ცეკვავენ. უფრო სწორად, კი არ ცეკვავენ, ადგილზე ტრიალებენ, ვითომ ვცეკვავთო.
შიგადაშიგ გაუბედავად ბუქნავენ კიდეც და ჭრელ ჭინჭებს იქნევენ თავს ზემოთ (აივანზე
გასვლისთანავე რომ ამოაფრიალებენ ხოლმე ბამბაზიის ხალათის ჯიბეებიდან) და ასე
გრძელდება იქამდე, სანამ ვიღაც უხილავი, თუკი მართლა არსებობს ასეთი ვინმე (ყოველ
შემთხვევაში, მე სხვა არავინ შემიმჩნევია იმ აივანზე), არ მოუხმობთ ოთახიდან. მაგრამ სხვა
აბრიყვებთ, თუ თავად იბრიყვებენ თავს, ერთი ცხადია - თავიანთი ბებრული ჭკუით, ასე
უწყობენ
ისინი
ფეხს
დაუნდობელი
დროის
დინებას
და
ასე
უცხადებენ
თავიანთ
You have read 1 text from Georgian literature.
Next - აველუმი - 02
  • Parts
  • აველუმი - 01
    Total number of words is 3486
    Total number of unique words is 1991
    31.4 of words are in the 2000 most common words
    43.2 of words are in the 5000 most common words
    49.5 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 02
    Total number of words is 3508
    Total number of unique words is 2116
    29.8 of words are in the 2000 most common words
    41.3 of words are in the 5000 most common words
    48.1 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 03
    Total number of words is 3479
    Total number of unique words is 1937
    32.9 of words are in the 2000 most common words
    45.7 of words are in the 5000 most common words
    53.8 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 04
    Total number of words is 3616
    Total number of unique words is 1966
    34.5 of words are in the 2000 most common words
    46.8 of words are in the 5000 most common words
    53.7 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 05
    Total number of words is 3499
    Total number of unique words is 1976
    30.9 of words are in the 2000 most common words
    41.8 of words are in the 5000 most common words
    48.9 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 06
    Total number of words is 3535
    Total number of unique words is 2016
    32.7 of words are in the 2000 most common words
    46.1 of words are in the 5000 most common words
    54.3 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 07
    Total number of words is 3451
    Total number of unique words is 1948
    33.9 of words are in the 2000 most common words
    46.9 of words are in the 5000 most common words
    54.4 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 08
    Total number of words is 3478
    Total number of unique words is 2026
    31.5 of words are in the 2000 most common words
    42.8 of words are in the 5000 most common words
    49.1 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 09
    Total number of words is 3585
    Total number of unique words is 2062
    31.7 of words are in the 2000 most common words
    45.4 of words are in the 5000 most common words
    52.3 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 10
    Total number of words is 3571
    Total number of unique words is 2079
    30.5 of words are in the 2000 most common words
    44.4 of words are in the 5000 most common words
    51.8 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 11
    Total number of words is 3362
    Total number of unique words is 2100
    28.3 of words are in the 2000 most common words
    39.3 of words are in the 5000 most common words
    46.1 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 12
    Total number of words is 3569
    Total number of unique words is 2075
    32.0 of words are in the 2000 most common words
    44.5 of words are in the 5000 most common words
    50.7 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 13
    Total number of words is 3457
    Total number of unique words is 1942
    31.7 of words are in the 2000 most common words
    44.7 of words are in the 5000 most common words
    51.9 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 14
    Total number of words is 3452
    Total number of unique words is 1952
    31.8 of words are in the 2000 most common words
    45.3 of words are in the 5000 most common words
    52.7 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 15
    Total number of words is 3486
    Total number of unique words is 1955
    32.8 of words are in the 2000 most common words
    46.6 of words are in the 5000 most common words
    53.7 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 16
    Total number of words is 3303
    Total number of unique words is 2060
    29.2 of words are in the 2000 most common words
    39.7 of words are in the 5000 most common words
    46.2 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 17
    Total number of words is 3492
    Total number of unique words is 2062
    29.0 of words are in the 2000 most common words
    40.4 of words are in the 5000 most common words
    46.7 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 18
    Total number of words is 3576
    Total number of unique words is 1899
    34.2 of words are in the 2000 most common words
    47.7 of words are in the 5000 most common words
    55.3 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 19
    Total number of words is 3536
    Total number of unique words is 2031
    34.0 of words are in the 2000 most common words
    46.2 of words are in the 5000 most common words
    52.1 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 20
    Total number of words is 3450
    Total number of unique words is 2163
    27.6 of words are in the 2000 most common words
    36.9 of words are in the 5000 most common words
    43.1 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 21
    Total number of words is 3536
    Total number of unique words is 1998
    33.2 of words are in the 2000 most common words
    45.5 of words are in the 5000 most common words
    51.6 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 22
    Total number of words is 3285
    Total number of unique words is 2100
    26.9 of words are in the 2000 most common words
    38.2 of words are in the 5000 most common words
    45.3 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 23
    Total number of words is 3527
    Total number of unique words is 2036
    31.1 of words are in the 2000 most common words
    43.2 of words are in the 5000 most common words
    50.4 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 24
    Total number of words is 3558
    Total number of unique words is 2115
    30.2 of words are in the 2000 most common words
    42.9 of words are in the 5000 most common words
    49.8 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 25
    Total number of words is 3508
    Total number of unique words is 1989
    32.2 of words are in the 2000 most common words
    46.0 of words are in the 5000 most common words
    52.8 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 26
    Total number of words is 3486
    Total number of unique words is 1865
    33.0 of words are in the 2000 most common words
    48.1 of words are in the 5000 most common words
    54.8 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 27
    Total number of words is 3472
    Total number of unique words is 1903
    33.2 of words are in the 2000 most common words
    46.4 of words are in the 5000 most common words
    53.8 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 28
    Total number of words is 3555
    Total number of unique words is 2156
    32.4 of words are in the 2000 most common words
    44.5 of words are in the 5000 most common words
    50.4 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 29
    Total number of words is 3640
    Total number of unique words is 2144
    29.3 of words are in the 2000 most common words
    40.0 of words are in the 5000 most common words
    46.5 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 30
    Total number of words is 3616
    Total number of unique words is 2033
    31.7 of words are in the 2000 most common words
    42.9 of words are in the 5000 most common words
    49.4 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 31
    Total number of words is 3557
    Total number of unique words is 2021
    33.6 of words are in the 2000 most common words
    46.0 of words are in the 5000 most common words
    52.9 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 32
    Total number of words is 3664
    Total number of unique words is 2095
    30.9 of words are in the 2000 most common words
    43.4 of words are in the 5000 most common words
    51.1 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • აველუმი - 33
    Total number of words is 1917
    Total number of unique words is 1185
    37.1 of words are in the 2000 most common words
    49.3 of words are in the 5000 most common words
    57.4 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.