Deutsche Humoristen, 1. Band (von 8) - 08

Total number of words is 4792
Total number of unique words is 1109
16.3 of words are in the 2000 most common words
21.7 of words are in the 5000 most common words
24.3 of words are in the 8000 most common words
Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
dit künn Di strämmen.““ -- „Na,“ segg ick, „Du fangst gaud an.“ --
„„Wat sick hürt,[658] hürt sik,““ seggt hei. „„Ick heww dat mindag
nich sülwst dörchmakt,[659] äwer ick heww dat ümmer up Biller[660]
seihn. Wat seggst Du äwer man? Täuw![661] Ick will Di unner de Arm
gripen!““[662] un dorbi ret[663] hei hastig sinen Drahkasten[664] up
un fliete[665] in den Uttog[666] ’rüm, worin hei sin heiligsten Schätz
hadd. Un richtig, dor kamm[667] hei mit sin Stammbauk[668] tau’m
Vörschin. Dat schach[669] man selten, un wenn hei ’t anrögen ded,[670]
denn schach dat blot des Abends, wenn Allens so recht still was. Denn
treckt[671] hei sick irst reine Wäsch’ an un sin bestes Tüg[672] un
sett’t rechts un links en por Lichter up den Disch, slog deip[673]
in Gedanken Blatt för Blatt üm, las all de Vers’ un höll[674] mit
swarte Krüzen[675] dat Dodenregister in Ordnung. Den annern Morgen
was hei denn sihr weikmäudig,[676] un dat letzte Mal kamm hei nah mi
’rüm un säd: „So vel[677] ick weit, lewt man noch Ein;[678] dat is
Krischan[679] Bünger, den ollen Snider[680] Bünger sin Sähn,[681] de
mit min Öllern[682] Hus an Hus[683] wahnen ded.[684] Sei seggen jo, hei
sall Durschriwer[685] tau Parchen[686] wesen,[687] un wenn mi Gott dat
Lewen lett,[688] denn will ick em desen Sommer besäuken.“[689]
„Hir!“ säd hei, as hei ditmal[690] dat Stammbauk ’rute halt[691] un up
den Disch leggt hadd, „hir sett Di dat, un säuk[692] Di en Vers ut un
lihr em utwennig.[693] Dor stahn weck in[694], de kannst Du tau unsern
Herrgott in ’n Himmel beden,[695] denn[696] ward sick ok woll ein
för dat beste Mäten up Irden[697] finnen.“[698] -- „„Unkel,““ säd ick
un namm dat Stammbauk in de Hand un bläderte[699] dorin ’rüm, „„ick
weit, wat ick dauh:[700] ick red so, as mi dat üm ’t Hart is,[701] un
mi is hüt[702] Morgen ganz besonders üm ’t Hart.““ -- „Ok gaud,[703]
min Jung’,“ säd min Unkel, „un villicht noch beter! Äwer denn mak nu
ok![704] Un täuw,“ sett’t hei hentau, as ick mi tau ’m Gahn ümdreihn
ded,[705] „Di hängt jo dat witte[706] Band von ’t Vörhemd ’ne halw’
Ehl[707] den Puckel dal!“ un gaww[708] mi sinen Segen un stoppt[709]
dat Enn’[710] Band unner ’t Halsdauk.[711] „So, nu gah mit Gott!“
Ick gung denn; aewer as ick ut de Husdör[712] kamm, dunn haust[713]
wat baben[714] mi, un as ick ’ruppe kek,[715] dunn lagg[716] min Unkel
Matthies in dat halwe[717] Finster un nickt un plinkt[718] mi tau, un
jedesmal, wenn ick mi in de lange Strat[719] ümkek, denn nickt hei un
weiht[720] mit sin rotbunt Taschendauk ut dat Finster ’rut, dat mi
angst un bang’ würd, de Lüd’ müggten marken,[721] wovon twischen[722]
uns de Red’ wir.
Nu künn ick hir ne Geschicht vertellen;[723] ward mi äwer woll
häuden.[724] So glatt, as dat in de Romanen steiht, geiht so ’ne
Angelegenheit in de Würklichkeit nicht af. Unner Hunnert[725] maken
Nägen un Nägentig[726] up desen Gang de spaßigsten Dummheiten, un wenn
ok all de Hunnert as de glücklichsten Brüjams[727] taurügg kamen,
warden doch de Nägen un Nägentig tau sick seggen: „Gew’[728] de leiw’
Gott, dat wi nich wedder in de Lag’ kamen; süllen wi äwer tau’m tweiten
Mal de Sak äwernemen,[729] denn willen wi ’t kläuker[730] anfangen.“ --
Gott lat mi nich wedder in de Lag’ kamen!
Nah en annerthalw’ Stunn’n[731] kamm ick denn wedder taurügg, glücklich
bet unner[732] den Hauttöppel,[733] un mag ok woll dornah utseihn[734]
hewwen; un dor ick mi in min einsam Junggesellenlewen de dürigte[735]
Mod’ anwennt[736] hadd, mit mi sülwst[737] tau snacken,[738] so kann
ick nu bi ruhige Besinnung de Lüd’ dat nich verdenken, wenn sei mi, as
ick de Strat hendalen[739] kamm, en beten ut den Weg gungen[740] un
mi scharp nahkeken,[741] ob min Bein’ ok woll so deklamirten as min
Hänn’.[742] As ick nu noch so ’n Raudener drei[743] von minen Unkel
sinen Hus’ af[744] bün, stört’t[745] hei mi all entgegen un föll[746]
mi üm den Hals, denn hei hadd de annerthalw’ Stunn’ lang achter[747] de
Husdör stahn[748] un up mi lurt,[749] un rep:[750] „Holt Din Mul![751]
Holt Din Mul! Ick weit Allens; un wennihr[752] ward de Hochtid?“ -- Ick
tuscht em denn nu, un säd: „„So swig[753] doch still! tau ’m wenigsten
up de Strat!““ -- fat’t[754] em unner ’n Arm un treckt[755] em mit
nah minen Hus’; doch as wi dor herinne kemen un Fru Bütow’n grad dat
Middag deckte, dunn kunn[756] hei sick nich länger hollen,[757] dunn
spelt[758] sin ganzes Hart[759] Solokolür,[760] un as de Fru em ankek,
dunn lücht’ten[761] ut sin Ogen[762] nicks als Trümw’,[763] un hei
wis’te[764] mit den Dumen[765] äwer de Schuller[766] nah mi hen un säd:
„Seihn S’ dor,[767] Fru Bütow’n, dor steiht hei -- min Swester-Sähn! Is
nu ok en Brüjam, so gaud as Einer!“ Un as nu de Fru kamm un gratulirt
un weiten[768] wull, wer de Glückliche wir, hadd ick wedder naug[769]
tau tuschen, un as sei weg was, säd hei un kek[770] mi dorbi sihr
verdwas[771] an: ick wir en Heuchler, en sihr verstockten! un ick
wis’te[772] en swartes[773] Hart, dat ick so ’n Glück so lang verswigen
künn.
Ick müßt mi denn nu man dalsetten[774] un em de Sak vertellen,[775]
dunn würd hei denn nu wedder fründlicher un nickt mit den Kopp un säd:
„schön!“ un denn mal wedder schüddelt hei mit den Kopp un säd: „dit
wir nich ganz nah sinen Sinn;“ un as ick utvertellt[776] hadd, stunn
hei up un makt en Gesicht, as de Hewen[777] in ’n Heuaust,[778] wenn
hei nich recht weit, ob hei de Sünn schinen[779] oder regen[780] laten
sall;[781] hei schüddelt un nickt, un nickt un schüddelt, un endlich
säd hei: „hei, för sin Part, hadd ’t denn doch en ganz Deil[782] beter
makt;“[783] un frog dunn,[784] bi weckern[785] Vers von dit Kapittel
ick denn den Fautfall[786] anbröcht[787] hadd. Ick müßt denn nu
gestahn,[788] dat de gor nich tau ’m Vörschin kamen[789] was. Dunn namm
min Unkel Matthies sinen Haut un säd: „Na, denn wünsch ick Di woll tau
spisen![790] Un holl[791] Di an dat, wat Du hest; wat nahkümmt,[792]
bitt de Wulf.[793] Du hest vel tau tidig[794] kreiht;[795] de Sak[796]
is noch lang’ nich in Richtigkeit; en Fautfall hürt[797] tau jeder
Verlawung,[798] un de Sak is nich gültig, wenn sei nich mit de beiden
Knei[799] unnersigelt is. Mi tau ’m wenigsten sall ’t gor nich wunnern,
wenn de Kram in de negsten Dag’[800] utenanner[801] geiht. Up en anner
Mal folg’ minen Rat!“ Somit gung hei.
Trotzdem äwer fung nu för mi eine wunderschöne Tid[802] an, eine
wunderschöne Tid! Ick künn ok hirvon wedder vel vertellen, ward mi äwer
woll häuden.[803] De höchste Freud’ un dat deipste[804] Leid möt[805]
Einer[806] nich Jedwereinen[807] up de Näs’ binnen;[808] un wenn ick nu
ok girn[809] glöw’,[810] dat all Dejenigen, de dit lesen, manirliche
un irnsthafte Lüd’ sünd, ein oder de anner Hans Quast künn dor doch
mit mang lopen[811] un künn up mine Kosten sinen Putzen[812] dormit
driwen,[813] un dat müßt mi denn doch sihr verdreiten.[814]
Äwer tau jeden richtigen Honnigkauken[815] hürt[816] en lütt
Beting[817] Peper,[818] un doran süll mi dat denn nu ok nich fehlen.
Tauirst[819] streute min Unkel Matthies af un an en lütt Kürnken[820]
an, doch as hei sach,[821] dat de Sak von Bestand was, un as hei
sülwst up ’ne Visit bi min Brut ehr Fründschaft[822] west was un
sick dor ok tau sine Taufredenheit[823] von dat Fischkaken[824]
äwertügt[825] hadd, dunn sport[826] hei sin Gewürz un grep deip[827] in
sinen Honnigpott[828] -- tau deip! segg ick -- denn nu malt hei alle
Lüd’, de em hüren wullen, min Glück so säut[829] vör, bet in minen
Honnigmand[830] bald so vel Fleigen[831] summten, dat ick mi nich tau
bargen wüßt,[832] un dat bald so vele lustige Geschichten von mi in
den Swung’[833] wiren, as wir ick blot tau ’m Vergnäugen[834] von alle
Welt nich blot en +Brüjam+, sondern ok en +Brüdjam+[835]
worden. Ick würd brüdt, wo ick mi seihn let.[836] Up fiw[837] Schritt
all[838] grint[839] mi jeder Hans Narr up de Strat[840] an, un wenn
ick denn frog, wat dor tau grinen wir, denn säden sei All, as wenn
sei sick beraden[841] hadden: „Oh, nicks nich!“ Kamm[842] ick mal des
Abends in minen ollen[843] Dämelklubb[844] -- denn dat hadd ick mi glik
vörnamen,[845] dese Gesellschaft wull ick unner keinerlei Ümstänn’[846]
upgewen,[847] irstens, wil dat[848] sei mine Gemütsort[849] sihr
tauseggen ded,[850] un tweitens,[851] wil dat ick sei för mine Bildung
sihr taudräglich höll[852] -- na, wenn ick also dor mal hengeröd,[853]
denn würd dat en Flustern un en Tuscheln[854] un en Anstöten:[855] de
Ein’ winkte ganz von Firn[856] mit den Tulpenstengel, un de Anner ganz
in de Neg’[857] mit den Tunpahl,[858] un Geschichten vertellten[859] s’
sick, wat +de+[860] +vör+ de Hochtid seggt[861] hadd, un wat
+de+[862] +nah+ de Hochtid seggt hadd; un wat de Scheper[863]
tau sinen Hund seggt hadd; un wenn ick denn falsch[864] würd un frog,
wat sei dormit seggen wullen, un wat[865] dat Spitzen up mi sin süllen,
denn säden sei All: „Gott bewohre! Wi meinen man.“[866] Un wenn ick
nu des Abends ut desen Grünn’n[867] nich in den Dämelklubb gung, denn
makt[868] Fru Bütow’n ehr leiwe[869] Pepermähl[870] apen[871] un
stöhmte[872] mi ümmer ganz lütte, fine[873] Prisen in de Näs’[874] un
in de Ogen:[875] wat dat +so+ süll?[876] oder wat dat +so+
süll? Sei wüßt ok nich, wo[877] ick dat nu hemmen wull. Un sei wir[878]
’ne olle Fru un hadd in ehren Lewen all vele Herrn upwohrt,[879] äwer
noch keinen, de in ’n Brutstand west wir; ick süll deswegen Geduld mit
ehr hewwen, denn de Sak kem jo +nu+ bald ganz anners. Un wat dat
Tüg[880] rein maken anbedrapen ded,[881] dor gew’[882] sei mi ganz
Recht, dat wir för min Brut nich gaud naug,[883] denn as[884] sei
man hürt hadd,[885] wir de as ’ne Prinzeß upfött[886] un hadd sindag
nich[887] ehr Finger in koll Water[888] stippt; äwer ehr Ogen wiren
för jede Dun’[889] up den Rock all tau olt.[890] Un wenn min Brut mi
negstens[891] mal besäuken wull,[892] so künn sei dat jo dauhn,[893]
sei för ehre Person hadd nicks nich dorwedder,[894] un äwer de
Spennwew’[895] an ’n Bähn[896] un den Stoff[897] up de Comod’ würd sei
jo nich fallen, un an den lütten Provat-Müll-Hümpel,[898] den sei sick
tau ehre Bequemlichkeit in de ein’ Eck von min Stuw’ anleggt[899] hadd,
würd sei sick jo ok just de Beinen nich verstuken.[900] Un wenn ick
des Abends Füer[901] hewwen wull, denn künn ick jo dat man seggen --
sei wüßt jo dat ok nich -- süs[902] wir ick jo ümmer in den Dämelklump
gahn,[903] worüm denn nu nich? Un denn sett’t[904] sei sick vör dat
Abenlock[905] un puste un puste, un de Kahlen[906] gläuhten[907] ehr
up de dicken Pustbacken, datt ick sei nich anners anseihn künn, as
ick müßt ümmer denken: „Gott verzeih mi de sweren Sünden! Ick weit
recht gaud, dat dit +min+ Fru Bütow’n is, un ’ne christliche
Wewerwittwe,[908] worüm möt[909] ick denn bi ehr[910] ümmer an de hohen
Herrschaften denken, de deip[911] -- deip unner uns wahnen[912] up en
Flag,[913] wo ’t sihr heit[914] sin sall? Un worüm föllt[915] mi bi ehr
Pusten ümmer in, dat mägliche Wis’ up dit Flag ok Einer sitt, de Kahlen
anpusten deiht,[916] üm min schönes Ehstandsglück doch en Beting[917]
antauwarmen?“[918]
Hirut kann Jeder afnemen, dat bi mi de Bedenken noch nich all ut dat
Finster ’rute smeten[919] wiren, un sei süllen noch düller[920]
warden, as ick eins Nahmiddags von min Brut taurügg de Strat[921]
entlang gung.
As ick nämlich an desen Dag de Strat entlang gung, dunn hürt[922] ick
all von Firn’[923] groten Larm, de Lüd’ keken[924] ut de Finstern,
un vör de ein’ Husdör[925] hadd sick ok all en lütten Hümpel[926]
tausam funnen,[927] de nah de Del[928] ’ruppe kek. As ick nu grad an
de Dör vörbi[929] gahn will, fohrt[930] de Kürznermeister[931] Obst
äwer sin halwe Husdör[932] ’räwer, as wenn ’ne Billardkugel äwer de
Band’ sprengt ward, un sett’t sick mit sin vir Baukstaben[933] in den
Rönnstein.[934] -- „Mein Gott! Gevatter?“ seggt sin Nahwer Gräun,[935]
„wat makst Du dorvon?“ -- „„Je, dat segg man mal!““ seggt de
Kürzner,[936] „„min Frugenslüd’[937] hewwen mi ’rut smeten.““ -- „Worüm
denn äwer?“ fröggt de Anner. -- „„Vadder,““[938] seggt de Kürzner un
rappelt sick tau Höcht:[939] „„dat will ick Di seggen: min Fru will,
wat +ick+ will, und dat will +ick+ nich.““
Wil[940] mi nu dese Geschicht nicks angung,[941] so gah[942] ick
wider[943] un denk so bi mi: is doch en narschen[944] Spruch! Wat de
Kirl woll dormit meint? „+Min Fru+ will, wat +ick+ will, un
dat will +ick+ nich.“ -- Sallst dinen Unkel Matthiesen mal dornah
fragen.
Ick gah nu also nah em ’rup un vertell[945] em de Sak un segg em den
Spruch un frag’: „Unkel, wat meint de Kirl dormit?“ -- „„Je!““ seggt
hei un geiht in Nahdenken in de Stuw’ up un dal, „„un de Kirl was von
sin Frugenslüd ’rut smeten, seggst Du?““ -- „Ja,“ segg ick, „hei säd
’t jo sülwst.“ -- „„Un in den Rönnstein satt[946] hei?““ frog hei
wider.[947] -- „Ja,“ segg ick, „dorin satt hei.“ -- „„Na,““ seggt
min Unkel nah ’ne Wil’ Bedenken, „„denn[948] ward dat ok woll sin
Richtigkeit hewwen, denn hett em sin Fru ok woll ’rut smeten, un denn
findt de Spruch ok sin richtig Bedüden,[949] denn heit[950] hei: Min
Fru will Herr in den Hus’[951] sin, un ick will ok Herr in den Hus’
sin, un mine Fru ehren Willen, den will ick nich nahgewen.[952] Äwer,““
sett’t hei hentau, „„wenn sei in ’n Hus’ stahn,[953] un hei vör den
Hus’ in den Rönnstein seten[954] hett, denn ward sei woll Herr in den
Hus’ sin.““
Ick weit nich, mi würd nah dit Gespräk so verdreitlich[955] un
beängstlich tau Sinn; von de Sid[956] hadd ick min Vörnemen noch
nich in ’t Og’ fat’t.[957] „Unkel,“ säd ick, „Du kennst mi doch un
kennst sei jo ok, wat meinst Du denn woll, wer ward von uns Beiden
woll Herr in ’n Hus’ sin?“ -- „„Je,““ seggt hei, „„sei süht[958]
mi gor nich dornah ut,[959] as müggt[960] sei girn[961] +vör+
de Husdör in ’n Rönnstein sitten, ick glöw’,[962] sei bliwwt[963]
leiwer binnen.““[964] -- „Den Deuwel ok!“[965] segg ick. -- „„Na,
so arg,““ seggt Unkel Matthies, „„ward sei dat nu woll nich maken;
äwerst[966] so ’n ‚liebenswürdig, weiblich Regiment‘ -- as de Lüd’
dat nennen -- ward sei woll äwer Di ergahn laten, Du wardst woll en
beten stramm an ehren Schörtenband[967] anbunnen[968] warden, un wo
lütt[969] de Achterflicken[970] an ehr Pantüffeln sünd, ward Ein[971]
Di nahsten[972] woll von den Pelz lesen känen.““ -- „Bang’ maken
gelt[973] nich!“ segg ick, „ick ward sei mi nah de Hochtid bi den
irsten Schepel[974] Roggen wenn’n.“[975] -- „„Dor verlat Di man nich
up!““[976] seggt min Unkel. „„Kennst Du dat Sprückwurt nich:[977]
+Vör+ de Hochtid möst du s’ wenn’n;
+Nah+ de Hochtid is ’t tau Enn’?““
„Ne“, segg ick, „dat ’s mi ganz wat Nig’s!“[978] un makt[979] en
Gesicht dortau, as hadd mi min Unkel vertellt, sei hadden mi tau
’m Papst makt. -- „„Na, denn sett Di dal,““ seggt hei, „„ick will
Di ’ne Geschicht vertellen.““ -- „Vertell!“ segg ick. „Äwer Din
Nutzanwenning[980] lat[981] weg! Ick bün dor all tau olt tau.“[982] --
„„Kein Bang’!““ seggt hei. „„De Nutzanwenning ward Din leiw’ Fru woll
äwernemen, wenn Du minen Rat nich folgen deihst.““[983]
Ick sett’t mi also bi minen Unkel dal, un hei fung an tau vertellen:
„Tau Rümpelmannshagen, wo ick mine irsten Lihrjohren[984] as
Klutenpedder[985] dörchmakt[986] heww, wahnten[987] dunntaumalen[988]
twei[989] junge, schire[990] Kirls,[991] de ein’ heit[992] Wulf[993]
un was de Smid in den Dörp,[994] un de anner heit Kiwitt[995] un
was de Möller.[996] De Smid was en Pfiffkopp[997] un verstunn[998]
sinen Kram, de Möller was man düsig,[999] hadd äwer dat Geld. Na,
mit de Tid[1000] gung in den Dörp dat Gered’: „„Vaddersch,[1001]
hest all hürt?[1002] De Smid un de Möller gahn Beid’ nah den
Schulten sin[1003] Fik un Marik,[1004] un sei seggen jo oll von de
Hochtid tau Martini.““[1005] -- Un dat kamm ok so, sei frigten[1006]
Beid’ tau Martini, un de oll Schult rüst’t ’ne Hochtid ut, de säd
man: „Stah!“[1007] un wi jungen Lüd’ von den Hof wiren ok dortau
beden,[1008] un ick weit dat noch as hüt,[1009] wo[1010] lustig dat
hergung, denn uns’ Schriwer,[1011] Ludwig Brookmann, stülpt mi gegen
Morgen ’ne Sleifkann[1012] vull Duwwelbir[1013] äwer den Kopp un säd,
as ick falsch[1014] würd: dat süll jo man Spaß sin.
Nah de Hochtid was dat denn nu Allens will un woll;[1015] äwer
dat wohrt[1016] ok man ’ne Tid lang, dunn munkelt dat in ’t Dörp:
„Vaddersch, hest all hürt? De Möllerfru sleiht[1017] ehren Mann.“ Un
dat +was+ ok so. Eins Sünndagsnahmiddags kümmt de Möller tau den Smid,
de sitt in ’n Kraug[1018] un spelt[1019] Solo, un de Möller seggt:
„Na, wat +Di+ hüt Abend passirt, dat weit ick ok.“ -- „„Wo so?““[1020]
fröggt de Smid un steiht up un geiht mit sinen Swager ’rut. -- „Na,“
seggt de Möller, „verstell Di man nich! Wi Beiden hewwen uns schön
vermeidt.“[1021] -- „„Wenn Du min Fru meinst,““ seggt de Smid, „„denn
möt[1022] ick Di seggen, ick heww en gauden Meidsmann.““[1023] --
„Ja,“ seggt de Möller, „wenn sei nich tau Hus is.“ -- „„Kumm[1024]
mit!““ seggt de Smid. „„Ick heww gistern Swin’ slacht[1025], un Du
weißt,[1026] min Fru mag girn Swartsur.[1027] Ick will Di den Bewis
gewen.““[1028] -- Sei gahn nu also nah den Smid sinen Hus’, un as
sei dorvör stahn, röppt[1029] de Smid: „„Fiken!““ -- Sin Fru kickt
ut dat Finster un fröggt: „Wat sall ick?“ -- „„Fiken,““ seggt de
Smid, „„nimm mal eins[1030] de grote Schöttel[1031] mit Swartsur un
smit[1032] de mal eins[1033] hir nah de Strat ’rut.““ -- „Wat?“ fröggt
sin Fru. -- „„Du sallst de Schöttel mit dat Swartsur nah de Strat
’rute smiten.““ -- „Glik“![1033] seggt Fiken, un hest nich geseihn,
fohrt[1034] de Schöttel äwer de halw’ Dör ’räwer as hüt Morrn[1035]
de Kürznermeister. -- „„Recht so!““ seggt Smid Wulf. „„Un nu, Fiken,
smit uns den Pott[1036] mit dat anner Swartsur ok man ’rut.““ Dat
schüht[1037] denn nu ok, un de Smid seggt: „„Schön, Fiken! un lat Di de
Tid[1038] nich lang warden, wenn ick hüt Abend lat[1039] tau Hus kam.““
Dormit geiht hei mit den Möller nah den Kraug taurügg[1040] un
fröggt em: „„Na? hest nu seihn?““ -- „Ja,“ seggt de Möller, „de is
echt. Wo hest dit anfungen?“ -- „„Up ’ne ganz einfache Wis’,““[1041]
seggt de Smid. -- „Hest s’ inspunnt?“[1042] -- „„Ne!““ -- „Hest s’
schacht?“[1043] -- „„Ne, ok nich!““ -- „Na, wo hest ’t denn makt?“ --
„„Dat will ick Di seggen,““ seggt de Smid. „„As wie noch Brutlüd’[1044]
wiren, dunn lurt[1045] ick ehr dat af, von wecken[1046] Stück Tüg[1047]
sei woll am meisten hollen ded,[1048] un dunn funn[1049] ick denn, dat
dat en lütten, hübschen, roden siden Dauk[1050] was, un as sick mal
de Gelegenheit gaww,[1051] dat wi Frühstück eten[1052] hadden, und de
Disch en beten[1053] stark vull Gaus’smolt[1054] smert[1055] was, dunn
wischt ick mit ehren schönen Dauk den Disch af. Na, nu kannst Du Di
denn denken, wo sei up mi losfohren ded![1056] Ich äwer fot[1057] sei
rundting[1058] üm un küßt sei un säd: „Fiken, Du hest mi jo! Wat is
an so ’n Dauk gelegen? So ’n Dauk kriggst Du woll wedder; äwer Einen,
de so vel von Di höllt[1059] as ick, so ’n findst[1060] Du mindag’
nich.“[1061] -- Na, sei gaww[1062] sick denn nu ok, un as wi nah den
Teterowschen[1063] Königschuß wiren, gewunn[1064] sei ’n Pott, en
schönen Pott; un as sei sick so recht dortau freuen ded,[1065] dunn
namm[1066] ick den Pott un spelt[1067] dor so verluren mit, un --
baff! -- smet[1068] ick em up den Stein. Nu fung sei denn en beten an
tau rohren;[1069] äwer ick küßt sei un säd: „Lat sin,[1070] Fiken, t’
is beter,[1071] dat de Pott intwei follen[1072] is, as dat ick mi wat
intwei follen heww, denn ick sall uns uns’ Lew’[1073] lang dat Brod
verdeinen!“ Na, tauletzt brok[1074] ick ehr noch drei Tähnen[1075] ut
den Kamm; dunn lacht sei äwer all un säd: „Mi sall doch wunnern, ob Du
mi tau ’m Teterowschen Harwstmark[1076] en nigen[1077] wedder schenken
deihst.“[1078] Na, dat geschach denn nu ok, un so is ’t denn nu ok
blewen;[1079] sei is mit Allens taufreden.[1080] -- Äwer ick möt[1081]
’rinne un möt minen Solo spelen.““
De Smid gung also in de Stuw’ un spelt Solo, äwer nah ’ne halw’
Stunn’ kamm de Kräuger[1082] ’rinne un säd: „Smid, kumm ’rut![1083]
Möller Kiwitt steiht buten[1084] un süht schändlich ut.“ -- Smid
Wulf geiht also ’rut, un dröppt[1085] denn nu ok sinen Swager mit en
intweiiges[1086] Gesicht un en dickes Og’,[1087] un verfirt[1088]
sick denn nich slicht[1089] un fröggt: „Swager Kiwitt, wat hest
+nu+?“ „„Je, dat segg man mal!““ seggt de Möller, „„dat kümmt
von Din verfluchtes Geschichten-Vertellen.““[1090] -- „Wo so?“ fröggt
de Smid. -- „„Je, frag’ noch lang’!““ seggt de Möller. „„Ick hadd
Din dämlich Geschicht gaud ’naug behollen,[1091] un denk so bi mi,
wat bi de ein’ Swester hulpen[1092] hett, kann jo bi de anner ok
helpen:[1093] probiren kannst du ’t jo wenigstens. Ick gah also nah
Hus, un min Fru steiht vör ’n Speigel[1094] un makt sick de Hor[1095]
tau de Hollännerfru[1096] ehren Kaffeklaatsch[1097] t’recht,[1098] un
up den Disch liggt[1099] ehre beste Huw’,[1100] un ick segg tau mi:
„dit trefft sick mal glücklich!“ un nem de Huw’ un denk bi mi: „wenn
du sei nu in de Waschschöttel[1101] in dat smutzige Sepenwater[1102]
stippst, denn kann sei gaud warden.“ Na, ick dauh[1103] dat, un sei
süht jo woll min Anstalten in den Speigel, un ihre[1104] ick mi noch up
wat prekawiren[1105] kann, fohrt[1106] sei mi in dat Gesicht herinne,
un as ick segg: „Mariken, Du hest +mi+ jo, un ’ne Huw’ kriggst du
sacht[1107] wedder!“ dunn röppt[1108] sei: „„Ja, ick +heww+ Di!
Un för de Huw’ sallst Du Din richtig Deil[1109] ok krigen!““ -- „Un
kik!“[1110] seggt de Möller un treckt[1111] sin Hand von dat dick Og’,
„so hett sei mi tauricht’t,[1112] un dat üm Dine verdammte Geschicht.“
-- „„Du Dummbort!““[1113] seggt de Smid, „„heww ick Di nich seggt, ick
hadd dit Stück +vör+ de Hochtid makt?[1114] Wat +vör+ de
Hochtid helpt,[1115] helpt nich +nah+ de Hochtid.““
„Un dat is de Geschicht, min Sähn,“ säd min Unkel Matthies un stunn
up,[1116] „un wenn Du klauk[1117] büst, denn kannst Du Di jo dornah
richten.“
Ick stunn ok up un stellt mi an ’t Finster un let mi de Geschicht
dörch den Kopp gahn un dreiht[1118] mi denn endlich üm un säd: „„’Ne
dämliche Geschicht, Unkel! Du hest süs all betere[1119] Geschichten
vertellt.““ -- „Ja,“ lacht de Oll, „wil ick Di süs de Nutzanwenning
glik[1120] mit gaww, un hir sallst Du sei säuken.“[1121] -- „„Du
wardst doch nich glöwen,““[1122] segg ick, „„dat ick min Brut ehr
Huw’ in ’ne Waschschöttel stippen und mit ehren siden Dauk den Disch
afwischen ward?““ -- „Du kannst ’t jo mal probiren,“ lachte de olle
Spitzbauw’.[1123] -- „„Na,““ segg ick, „„dat fehlt mi noch, denn
wir ick just bet an den Hacken.““[1124] -- De Oll[1125] grint[1126]
nu ümmer so vör sick hen, un as ick so bi mi denk: oll Lüd’ sünd
wunderlich, wenn ’t regent,[1127] führen[1128] s’ tau Heu, seggt hei:
„Jung’, wo olt[1129] büst Du denn eigentlich?“ -- Von min Öller[1130]
müggt[1131] ick nu in min Brüjamstid[1132] nich recht wat hüren,[1133]
un ick denk bi mi: Haha! fangst du all wedder mit den Peper[1134] an?
un ick frag’: „Worüm meinst Du?“ -- „„Oh,““ seggt hei, „„ick mein’
man.““ -- „Denn lat[1135] Di seggen,“ segg ick etwas scharp,[1136]
„ick bün den letzten säbenten[1137] November ein un virtig Johr
west.[1138]“ -- „„Also,““ seggt hei, „„dörch de Virtigen büst Du
dörch?““ -- „Ja,“ segg ick, „is Di dat villicht nich tau Paß?“ -- „„För
minentwegen!““ seggt hei. „„Mi föllt dorbi man dat Sprückwurt in: wer
in de Twintigen[1139] nich schön is, in de Dörtigen[1140] nich stark,
in de Virtigen nich klauk[1141] un in de Föftigen[1142] nich rik,[1143]
de kann ’t man sin laten,[1144] ut den ward nicks. Un Du schinst[1145]
mi in de Virtigen noch nich klauk tau sin.““ -- „Unkel Matthies,“ säd
ick un richt’t mi stur in Enn’,[1146] „wer mi för dumm köfft,[1147]
de ward bedragen;“[1148] un dorbi[1149] müßt ick woll man en sihr
dämlich Gesicht maken, denn min Unkel lacht un säd: „„Un kannst bi
Alledem för Di kein Nutzanwenning ut de Geschicht finnen! Jung’, dat is
jo man en Glikniß:[1150] Wat de Smid mit den Dauk un den Pott un den
Kamm upführt[1151] hett, dat paßt sick nich för Di; dat weit ick woll.
Du möst natürlich wat Anners anstellen. Tau ’m Exempel: trugst[1152]
Du Di woll tau, in Dinen Öller[1153] noch +vör+ de Hochtid en
Stückerner drei[1154] schöne dumme Streich uptauführen?““ -- „Dumme
Streich?“ frag ick. -- „„Dumme Streich!““ seggt min Unkel, un ick gah
nu in de Stuw’ up un dal un äwerlegg[1155] mi de Sak un dreih[1156]
mi endlich üm un segg: „Ja; ick glöw’,[1157] Unkel, ick krig’ in
aller Geswindigkeit noch en por taurecht.“ -- „„Denn mak sei,““[1158]
seggt min Unkel. -- „Un Du meinst, ick ward dordörch Herr in den
Hus’ bliwen?“ -- „„Min Sähn, ick glöw’ dat. -- Dumme Streich -- nich
slichte![1159] -- Süh, wenn sei denn an tau schellen[1160] fangt, denn
fall ehr üm den Hals un küß sei recht düchtig un segg: Lat man sin, lat
man sin! Seih äwer[1161] de Geschichten weg, seih leiwer[1162] up min
Hart,[1163] dat hürt[1164] Di un sleiht[1165] för Di von nu bet[1166]
in alle Ewigkeit. -- Un denn Jung’,““ sett’t hei hentau,[1167] „„denn
kannst Du jo ok noch den Fautfall anbringen -- denn Du magst seggen,
wat Du willst -- de hürt nu einmal dortau.““
Ick äwerläd[1168] mi de Sak nu hen un her un säd denn endlich tau mi:
„Hei ’s din Mutter-Brauder un sallst em dorin tau Willen sin un sallst
en por maken! un ick makt sei ok richtig.
Ick künn nu hir de Geschichten vertellen, de ick anstellt[1169] heww,
ward mi äwer woll häuden.[1170] Dat Unglück künn sinen Gang gahn,
un de Vertellung[1171] künn in mine Fru ehr Hänn’[1172] fallen un
sei künn mäglich[1173] marken,[1174] dat all dese Stückschen[1175]
afkortet[1176] west sünd, un dat sei in ehre Gaudheit anführt worden
is, un sei künn seggen: „Holt![1177] dit Spill[1178] gelt[1179]
nich; Du hest mit Fisematenten spelt.[1180] +Ick+ will mal de
Korten[1181] mischen. -- So! de Vörhand heww ick, un nu man ’rut!
Bedein’[1182] mi desen un bedein’ mi jennen! Un nu will wi mal seihn,
ob Du ut den Ganten büst?“[1183]
Äwer männigmal,[1184] wenn sei nu so as min Fru still un flitig[1185]
üm mi herümme geiht un för mi allerwegen sorgt un mi in ehre
Fründlichkeit nahgiwwt,[1186] denn denk ick doch so bi mi: „Schäm’
di, dat du mit Hinnerlistigkeit tau Wark gahn[1187] büst!“ un ick säd
nilich[1188] tau minen Unkel: „Weißt wat? Ick vertell ehr, wo ’t[1189]
mit de dummen Streich vör de Hochtid tausamen[1190] hängt.“ -- „„Plagt
hei Di?“““ fröggt min Unkel. „„Jede rechtschaff’ne Kirl möt af un an
en gauden dummen Streich un en gauden Witz maken; äwer hei darw sei
nich sülwst wider vertellen, denn denn[1191] verliren sei all’ beid’
ehre Kraft. Ji lewt jo[1192] glücklich, dormit wes taufreden.““[1193]
-- „Je,“ segg ick, „dat seggst Du; äwer mi is männigmal so tau
Maud’,[1194] as wenn wi noch glücklicher lewen künnen, wenn +sei+
dat Regiment hadd.“ -- „„Min Sähn,““ säd min oll Unkel Matthies un
läd[1195] mi de Hand up de Schuller,[1196] „„all dat Glück, wat up
dese Ird[1197] mäglich is, föllt meindag nich in +eine+ Hand
herinne, begnäug’[1198] Di mit dat, wat Du hest. Un wat den Ehstand
anbedrapen deiht,[1199] hest Du den ollen Jochen Smitten[1200] noch
kennt? Den ollen Jochen Smitt mein ick, de mit sine olle Fru achtig
Johr olt[1201] würd, un nahsten[1202] mit ehr tausamen an +einen+
schönen Sommer-Sünndagmorrn begrawen würd. Na, de säd mal tau mi --
denn ick sülwst verstah nicks von de Sak -- „Herr Wachtmeister,“ säd
hei, de Ehstand is as en Appelbom,[1203] dor sitt Einer in[1204] un
plückt un plückt; äwer de schönsten un rodsten Appel[1205] sitten in de
Spitz, dor langt Keiner ’ranne, denn dor is de Natur tau kort[1206]
tau. Wenn nu Einer unverstännig is, un mit Gewalt de Appel krigen will,
denn halt[1207] hei sick en Staken[1208] un hau’t de schönen Appel
’run, äwer ok taunicht,[1209] un hau’t de Telgen[1210] dorbi af, woran
de besten Dragknuppen[1211] för de Taukunft sitten; de vernünftig Mann
lett[1212] sei ruhig sitten un täuwt[1213] bet up den Spätharwst,[1214]
denn[1215] fallen sei em von sülwst in den Schot,[1216] un denn smecken
sei vel säuter.“[1217] -- Un dorüm Jung’,““ sett’t[1218] min oll Unkel
hentau[1219] un sin oll irnstfast Gesicht sach ok gor tau truhartig
ut,[1220] „„kläter[1221] Din roden Appel nich vör de Tid[1222] von den
Bom, und täuw’ bet tau ’m Spätharwst -- Din wohrt[1223] jo nich lang’
mihr -- un wenn Du Din Fru den letzten schönen Appel bringst, denn
You have read 1 text from German literature.
Next - Deutsche Humoristen, 1. Band (von 8) - 09
  • Parts
  • Deutsche Humoristen, 1. Band (von 8) - 01
    Total number of words is 4118
    Total number of unique words is 1504
    36.3 of words are in the 2000 most common words
    48.5 of words are in the 5000 most common words
    53.0 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • Deutsche Humoristen, 1. Band (von 8) - 02
    Total number of words is 4391
    Total number of unique words is 1678
    35.4 of words are in the 2000 most common words
    49.4 of words are in the 5000 most common words
    55.2 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • Deutsche Humoristen, 1. Band (von 8) - 03
    Total number of words is 4526
    Total number of unique words is 1604
    38.2 of words are in the 2000 most common words
    49.4 of words are in the 5000 most common words
    56.1 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • Deutsche Humoristen, 1. Band (von 8) - 04
    Total number of words is 4427
    Total number of unique words is 1632
    36.8 of words are in the 2000 most common words
    48.5 of words are in the 5000 most common words
    54.2 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • Deutsche Humoristen, 1. Band (von 8) - 05
    Total number of words is 4378
    Total number of unique words is 1591
    36.5 of words are in the 2000 most common words
    48.2 of words are in the 5000 most common words
    52.9 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • Deutsche Humoristen, 1. Band (von 8) - 06
    Total number of words is 4513
    Total number of unique words is 1687
    35.0 of words are in the 2000 most common words
    46.7 of words are in the 5000 most common words
    51.7 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • Deutsche Humoristen, 1. Band (von 8) - 07
    Total number of words is 4828
    Total number of unique words is 1162
    15.3 of words are in the 2000 most common words
    19.5 of words are in the 5000 most common words
    21.7 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • Deutsche Humoristen, 1. Band (von 8) - 08
    Total number of words is 4792
    Total number of unique words is 1109
    16.3 of words are in the 2000 most common words
    21.7 of words are in the 5000 most common words
    24.3 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • Deutsche Humoristen, 1. Band (von 8) - 09
    Total number of words is 3940
    Total number of unique words is 1450
    36.9 of words are in the 2000 most common words
    47.8 of words are in the 5000 most common words
    54.4 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • Deutsche Humoristen, 1. Band (von 8) - 10
    Total number of words is 1879
    Total number of unique words is 1167
    35.3 of words are in the 2000 most common words
    48.8 of words are in the 5000 most common words
    54.7 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.
  • Deutsche Humoristen, 1. Band (von 8) - 11
    Total number of words is 307
    Total number of unique words is 268
    52.8 of words are in the 2000 most common words
    61.6 of words are in the 5000 most common words
    64.3 of words are in the 8000 most common words
    Each bar represents the percentage of words per 1000 most common words.