Gwaith Mynyddog. Cyfrol II - 4

"Y llun yn unig ydyw!"
Pwy geidw'r plant rhag derbyn cam,--
Pwy wylia dros y rhei'ny?
I'r tair sy'n galw am eu mam--
Gair gwag am byth yw "mami!"
Ond hyn sy'n gysur, onid yw,
Tra'n wylo uwch y marw,
Fod Tad amddifaid eto'n fyw--
MAE EF YN LLOND EI ENW!

OS DU YW'R CWMWL.

(Llinellau er coffadwriaeth am Mrs. Sarah Davies, 153, St. George Street
East, Llundain).
Os du yw'r cwmwl uwch eich pen,
Wrth golli'ch anwyl briod,
Os nad oes rhwygiad yn y llen
I weld pa beth sydd uchod;
Mae Tad y gweddwon eto'n fyw,
A'r cwmwl a symuda,
Cewch weld fod gwenau wyneb Duw
Tu ol i'r cwmwl yna.
Y teimlad ddwed,--"Mae niwl y glyn
Yn oeraidd i'm hanwylyd,
Mor gas i serch yw'r amdo gwyn,
Yr arch, a phridd y gweryd:"
Ond ffydd sy'n edrych dros y bedd
Draw, draw, i'r nefol hafan,
Lle mae eich priod byth mewn bedd
Mor bur a Duw ei human.
Gofyna teimlad eto'n brudd,--
"Beth wna'r amddifaid heddyw?
Pwy sycha'r deigryn ar y rudd
Ar ol y fam fu farw?"
Ond yn y nef uwch ben y glyn
Mae aur lythrennau telaid
Yn ffurfio'r geiriau melus hyn,--
"MAE DUW YN DAD AMDDIFAID."
Os ydyw cwpan galar du
Yn llawn o chwerw wermod,
Mae'n rhaid ei yfed, gyfaill cu,--
Cewch fel cyn dod i'r gwaelod;
Mae olwyn fawr Rhagluniaeth Duw
Yn llawn o lygaid goleu,
A gweld mae'r Hwn sydd wrth y llyw
Y diwedd cyn y dechreu.
Mae'r holl sirioldeb yn y nef,
A'r dagrau ar y ddaear,--
Mae yno'n foliant "Iddo Ef,"
Ac yma'n llawn o alar;
Mae hwn yn fyd i gario'r groes,
Mae yno'n gario'r goron,
Mae'r wylo i lawr ym myd y loes,
A'r gan tu hwnt i'r afon.
Chwef., 1875.

CWSG, FILWR, CWSG.

("Rest, warrior, rest,"--SIR W. SCOTT).
(Y gerddoriaeth gan Mr. J. H. Roberts, Mus. Bac., Cantab).
Cwsg, filwr, cwsg, aeth heibio'th gur,
Cwsg yr hun na wyr am ddeffro,
Darfu tynnu'r cleddyf dur
Ddydd a nos mewn gwaed a chyffro;
Taena dwylaw duwies hedd
Esmwyth flodau ar dy galon,
Ac o gylch dy dawel fedd,
Clywir adsain can angylion;
Nid oes gyffro yn dy fron,
Darfu rhu a thwrf magnelau,
Ond mae ar dy wyneb llon
Gysgod adgyfodiad golau.

AR GANOL DYDD.

(Er cof am Mrs. James, Ynyseidiol).
"Yr hyn a allodd hon, hi a'i gwnaeth."--MARC xiv. 8.
Ar ganol dydd ei bywyd cu,
Ar ganol llwybr crefydd,
O ganol serch cyfeillion cu,
O ganol cartref dedwydd;
Ynghanol defnyddioldeb llawn,
Ar ganol gwaith ei bywyd,
Hi ga'dd ei hun yn ddedwydd iawn
Ynghanol cylch y gwynfyd.
Nid oedd ei thaith ar hyd y glyn,--
Y glyn rhwng byd a bywyd,
Ca'dd groesi'r lleoedd tywyll hyn
Heb brofi fawr o'u hadfyd;
Y t'w'llwch sy'n y glyn, nid yw
I'r sawl mae'r Iesu'n garu,
Ond cysgod aden dyner Duw
Yn dod i'w diogelu.
Na choder colofn ar ei bedd,--
Na cherfier gair i'w chofio,
Bydd dagrau'r eglwys drist ei gwedd
Yn ddisglair byth fan honno;
Ac ar y bedd yn alar byw,
Y tlawd ollynga berlau,
Mor ddisglair, fel y cenfydd Duw
Ei hunan yn y dagrau.
Ion. 20, 1873.

RHYWUN.

(O'r Saesneg).
Mae rhywun yn dod bore fory,
Ond pwy--eich gwaethaf i ddweyd,
'Rwy' am fynd i'w gwrdd bore fory,
Fy nghalon ddwed rhaid i mi wneud;
Nid ydyw yn unrhyw berthynas,
Nid oes ganddo gyfoeth na chlod,
Ond rhywun sy'n dod bore fory,
Gwyn fyd na bae fory yn dod.
Ces lythyr ers echdoe gan rywun,
Agorais y sel yn y fan,
Yn hwnnw fe sonnir gan rywun
Am gariad, a modrwy, a llan;
Mae'i eiriau'n felusach na'r diliau,
A'i lygad fel awyr las, glir,
Mae'n dwedyd y car fi hyd angeu,
A gwn nad all ddweyd ond y gwir.
Mae rhywun yn dod bore fory,
Mae'n sicr o ddod yn ddi-feth,
Mae rhywun a finnau'n priodi,
Ond pwy ydyw rhywun yw'r peth;
Ie, pwy ydyw rhywun yw'r cwestiwn,
Mae'i ruddiau cyn hardded a'r rhos,
Os daw bore fory, mi fyddaf
'Run enw a rhywun cyn nos.

YSGYDWAD Y LLAW.

(Can. Y gerddoriaeth gan Mr. Jos. Parry Mus. Doc.).
Bum yn ysgwyd fy llaw a llawer,
A'u gafael yn oer ddi-fraw;
Nid ydoedd y galon gynnes
I'w theimlo yn dod i'r llaw;
Mae ereill ymron ag ofni
I'w llaw gael llychwino'i gwawr,
Ond caraf gael llaw i'w hysgwyd
A galedwyd gan lafur mawr.
Bum yn ysgwyd y llaw wen, dyner,
Pe buasai y rhos di-ail
Rhwng bysedd y llaw wen honno
Ni buasai yn siglo'i ddail;
Ond teimlais guriadau'r galon
Yn rhedeg i ben pob bys,
A theimlais onestrwydd yno
Fel yn gwefrio y fron ar frys.
Fe ddywedir fod iaith y galon
I'w darllen ar ruddiau dyn,
Ac y saetha o'r llygaid gariad,
Sydd yn gryfach na nerth ei hun;
Ond gwelais fod twyll mewn gwenau,
Edrychant yn deg o draw,
Ond ni cha'dd fy mron ei thwyllo
Erioed pan yn ysgwyd llaw.

GRUFFYDD AP CYNAN.

Ar fore teg flynyddau'n ol,
Ffarweliodd Gruffydd gyda fi,
Wrth ysgwyd llaw dros gamfa'r ddol,
Ein dagrau redent fel y lli;
Ysgydwai'i gledd yn nhrofa'r ffordd
I ddwedyd wrthyf ffarwel mud,
Tra'm calon innau megis gordd
Yn curo'n gynt, yn gynt o hyd.
Cychwynnai ef i'r rhyfel trwm,
I ganol erch elynol lu,
A chyda chalon fel y plwm,
Cychwynnais innau'n ol i'r ty;
Ond gyrrodd Gruffydd weddi fyw
Gynhwysai f'enw i i'r nef,
A chlywodd clust agored Duw
Fy ngweddi innau drosto ef.
Ar ddydd y frwydr trwy'r prynhawn,
Tra'r o'wn yn synfyfyrio'n ffol,
Breuddwydiais freuddwyd rhyfedd iawn,--
Fod Gruffydd wedi dod yn ol;
Y bore ddaeth, a daeth y post,
Gan gludo newydd prudd dros ben,
Fod Gruffydd wedi'i glwyfo'n dost,
Ag eisieu gweld ei eneth wen.
Cychwynais ato yn y fan,--
Ce's edrych ar ei welw rudd,--
Cyn hedeg o'i anfarwol ran
I weld ei Dduw mewn gwlad o ddydd;
"Ffarwel, fy ngeneth," ebai ef,
"Mae telyn yn fy nisgwyl i,
A honno, meddai engyl nef,
Y nesaf un i'th delyn di."

Y BLODYN GWYWEDIG.

Tra'n eistedd fy hunan un hwyr dinam,
Yn ymyl y ffenestr at fachlud haul,
Yn fy llaw yr oedd llyfr ges gan fy mam,
Ac yno dechreuais a throi ei ddail;
Cyn hir, syrthiai blodyn gwywedig i lawr;
Rhwng y dail y bu am flynyddau maith,
A gweled y blodyn gwywedig yn awr
Dynnai'r dagrau yn lli o'm llygaid llaith;
A chofio a wnawn am y dyddiau gynt
Pan wyliai fy mam dros ei phlentyn bach,
A phan redwn i yn rhydd fel y gwynt,
Heb ofal am ddim, a fy nghalon yn iach.
Edrychais i weled y ddalen gu
Lle dodwyd y blodyn gwywedig, gwan,
Gwelais yno eiriau a'm toddai i,
Geiriau gweddi f'anwylaf fam ar fy rhan;
Meddyliais fod mam wedi dianc draw
I ardal lle nad yw y blodau yn wyw,
Os syrthiodd ei chorff lawr i'r bedd gerllaw,
Anfarwoldeb flodeua yng ngardd fy Nuw;
Mi godais y blodyn oedd wrth flaen fy nhroed,
Ac ar weddi fy mam y dodais ef,
A gollyngais fry un ochenaid fawr
Am gael mynd cyn hir at fy mam i'r nef.

WYLWN! WYLWN!

(Requiem,--Y gerddoriaeth gan Mr. J. Parry, Mus. Bac).
Wylwn, wylwn! cwympa'r cedyrn,
Cwympa cedyrn Seion wiw,
Wylwn, wylwn! dianc adref
Y mae cewri Mynydd Duw;
Cydalarwn dan y stormydd,
Crogwn ein telynau'n syn,--
Crogwn hefyd ein llawenydd
Ar hen helyg prudd y glyn:
Y cadarn a syrthiodd! Mae bwlch ar y mur,
A Seion ar suddo mewn tristwch a chur.
Ond ndgorn Duw a rwyga feddau'r llawr,
A syrth y ser yn deilchion ar un awr;--
Dydd dial Duw!--dydd gwae i fyrddiwn fydd,
A dydd gollyngdod teulu'r Nef yn rhydd.
Clywaf lais o'r Ne'n llefaru,
Treiddia trwy hen niwl y glyn,
"Rhai sy'n meirw yn yr Iesu
Gwyn eu byd y meirw hyn;"
Diolch am yr enfys nefol
Sydd fel bwa am y bedd,
Dyma yr addewid ddwyfol
Gaed o wlad yr hedd.
Moliannwn,--Gorfoleddwn,--
Cawn gwrdd i gyd-ganu,--cyd-foli,--cyd-fyw,
Mae allwedd marwolaeth wrth wregys ein Duw.

MAM.

Eisteddai geneth lwyd ei gwedd
I ddweyd ei chwyn a'i cham,
Ar noson oer yn myl bedd,
A hwnnw'n fedd ei mam;
Hi syllai fyny tua'r nen,
A'i llygaid prudd yn llyn,
Ac yng ngoleuni'r lleuad wen,
Hi wylai gan fel hyn,--
"Mam! mam, O fy mam!
'Does neb yn y byd
Mor anwyl a mam.
"Ai llygad mam yw'r seren dlos
Sydd yn y nefoedd fry,
Yn wincio arnaf yn y nos
I esgyn ati hi?
Ai llais fy mam yw'r awel iach
Sy'n hedeg dros y tir,
Yn dwedyd wrth ei geneth fach,--
"Cei ddod i'r nef cyn hir?"
Mam! mam, O fy mam!
Pa bryd caf fi fynd
I fynwes fy mam?"

Y LLYGAID DUON.

(Y gerddoriaeth gan D. Emlyn Evans).
Mae gloewder hanner dydd
Mewn llygaid gleision iach,
Ond llygaid duon sydd
Yn loewach dipyn bach;
Ac O! mae edrych arnynt hwy
Yn clwyfo ac yn gwella'r clwy'.
Fel mae y seren dlos
Yn wincio fry uwchben,
Trwy d'w'llwch hanner nos,
Yn fantell dros y nen;
Fe wincia seren cariad cu
Trwy hanner nos y llygaid du.
Mae beirdd pob gwlad ac oes
Yn rhyfedd iawn fel hyn,
Yn gweld pob peth yn groes,--
Yn gweld y du yn wyn;
Pa dduaf bo y llygaid hardd,
Goleuaf yw yng ngolwg bardd.
Medi 21, '71.

CWYNAI CYMRU.

Cwynai Cymru pan yn colli
Mil o ddewrion gloewon gledd,
Cwynai Cymru wedi hynny
Roi Llywelyn yn ei fedd;
Ond ar feddau'r dewrion hynny
Mae angylion hedd yn llu,
Er ys oesau yn dadganu
Cydgan rhyddid Cymru gu.
Cwynai Cymru weld cyfeillion
Yn ei gwawdio yn ei chefn,
Cwynai hefyd weld ei meibion
Yn bradychu'u hiaith drachefn;
Ond mae heulwen wodi codi
Ar ein hiaith ac ar ein gwlad,
Ac mae pawb yn uno i foli
Iaith a moesau Cymru fad.
Cwynai Cymru weld ei thelyn
Heb un llaw i ddeffro'i thant,
Gweld yr awen gyda deigryn
Ar ei grudd am fyrdd o'i phlant;
Ond mae'r deigryn wedi'i sychu,
Hen delynau'n fyw o gan,
Gyda mil o leisiau'n canu
Hen alawon Cymru lan.

GALAR! GALAR! GALAR!

Galar, galar, galar,
Mae cewri y cysegr yn cilio o'r byd,
Galar, galar, galar,
A chenedl hiraethus yn ddagrau i gyd,
Seion a wisga'i galarwisg mewn braw,
A thannau ei thelyn yn ddarnau'n ei llaw.
Doder serch cerddorion, bellach,
Yn goronbleth uwch y bedd,
Cafodd ef goronbleth harddach
Gan gerddorion gwlad yr hedd,
Darfu swn hen delyn daear
Megis dan ei swynol law,
Hedodd yntau uwch pob galar
At aur delyn Gwynfa draw.
Huna, huna, blentyn Iesu,
Gorffwys wedi llafur maith,
Melus rhoi y cledd o'r neilldu
A chael llawryf pen y daith;
Cymysg oedd y cur a'r moliant
Tra yn rhodio 'r dyffryn du,
Mawl yw'r oll yng ngwlad gogoniant,
Mawl i enw'r Ceidwad cu.

MAES GARMON. {104}

(Harlech).
Codwn faner hedd a gwynfyd
Fry i hofran trwy'r nen hyfryd,
Chwifiwn ein cleddyfau gwaedlyd
Pan yn troi o'r gad;
Garmon fawr gyhoedda arwest
Wedi troi o faes yr ornest,
Bloeddiwn ninnau gan y gonewest
Nes y crynna'r wlad;
Adsain Haleliwia
Darfai fron y dewra,
Haleliwia dynnai'r nef
I ddilyn cleddyf Gwalia;
Bloeddiwn Haleliwia eilwaith,
Wedi cael yr oruchafiaeth,
Nes adseinio'r dywysogaeth
Gyda nerth ein llef;
Os yw'r gwaed yn llifo,--
Os yw'r meirw'n rhifo
Fel y glaswellt ger ein bron
Ar hyd Faes Garmon heno,
Pwy all rifo y bendithion
Ddaw trwy frwydr fawr Maes Garmon,
Pan aeth Haleliwia'n dewrion
Fry i glustiau'r nef!
Marw mae gwaeddiadau rhyfel
Yn y pellder gyda'r awel,
Ac mae gwawrddydd heddwch tawel
Yn ymgodi draw;
Gormes drengodd ar Faes Garmon,
Yno gorwedd gyda'r meirwon,
A daw rhyddid gyda'i rhoddion
Yn ei deheu law;
Canwn gerddi heddwch
Wedi nos o dristwch,
Aed ein Haleliwia glir
Ar aden gwir ddedwyddwch
Dros y bryniau, trwy'r dyffrynnoedd,
Hyd y glannau, trwy y glynnoedd,
Ac i fyny hyd y nefoedd
Fel taranau'r Ior;
Crogwn ein banerau
Gyda'n dur bicellau,
Sychwn wrid y gwaed heb goll
Oddiar ein holl gleddyfau;
Rhed y newydd trwy bob talaeth
Am ein teilwng oruchafiaeth,
Nes adseinia Buddugoliaeth
Draw o for i for.

Y DYN HANNER PAN.

Fe safai'r hanner pan a'i fys yn ei geg,
I edrych ar bobl yn myned heibio,
A phawb a gyd-ddwedent, 'nol barnu yn deg,
Fod diffyg go fawr i'w weld arno;
Er hynny ceid ganddo ryw fath o ffraethineb
Tu hwnt i'r cyffredin mewn ambell i ateb.
Ryw ddiwrnod fe welai ysmociwr lled hy'
Yn pasio dan fygu'n aruthrol,
A dywedai'r hanner pan,--"Peth od, ddyliwn i,
Na buasai ei sifnai ar y canol;
Mae arogl tra rhyfedd ar hwn gallwn dybied,
Gan y rhaid iddo fygu i atal y gwybed."
Rhyw dri crach foneddwr a basient y fan
Lle'r oedd yr hanner pan yn sefyll,
Gofynnodd un iddo, oedd Gymro go wan,--
"Ers pryd 'rwyt ti yma, yr ellyll?"
"Mi glywais gan rywun y pasiai tri mwnci,
Mi redais i edrych ai gwir oedd y stori."
Dyn meddw a ddaeth o'r naill ochr i'r llall,
Gan dyngu a rhegu'n erwinol;
Arllwysai ei wawd ar y dyn hanner call,
Gan dybio ei hun yn synwyrol;
"Mi glywais ddiareb," atebai'r hanner pan,
"Fod padell yn danod ei dduwch i'r crochan."
Fe basiai merch ieuanc brydweddol a theg,
Yn troi mewn rhyw gylchoedd tra phwysig;
Ar ol iddi basio rhyw naw llath neu ddeg,
Fe waeddai'r hanner pan yn ffyrnig,--
"Oes peryg', my dear, i chwi ddadgymalu?--
Pwy ydyw y cooper a fu yn eich cylchu!"
Un arall a basiai 'mhen dwy awr neu dair,
A chwpl o blu' ar ei hetan,
Ro'wn innau yn gwrando, fel mochyn mewnhaidd,
I glywed sylwadau'r hanner pan;
A dywedai,--"Mi glywais fod merched yn wylltion,
Mae nhw'n magu plu'--ant i 'hedeg yn union."

O DEWCH I BEN Y MYNYDD.

(Y gerddoriaeth gan Mr. D. Emlyn Evans).
O dewch i ben y mynydd draw,
I weld yr haul yn machlud,
A natur gyda'i thyner law
Yn cau amrantau bywyd.
Fel arwr dan ei glwyf yr huan cun
Orwedda'n bruddaidd yn ei waed ei hun,
A'r llen sy'n derfyn rhwng y nos a'r dydd
A deflir dros ei wyneb prudd.
Ond wele'r ser yn filoedd
Ar hyd yr wybren dlos,
Mor ddisglair y cabolwyd
Botymau gwisg y nos;
Os yw yr haul yn dangos
Prydferthion daear gref,
Mae'r nos, er twylled ydyw,
Yn dangos mwy o'r nef.

OS YDYM AM FYND TRWY Y BYD.

Os ydym am fynd trwy y byd
Heb gwrdd a phrofedigaeth,
A chael yr haul uwch ben o hyd,
Heb gwmwl siomedigaeth;
A throi gofidiau o bob rhyw,
I gyd yn fel a menyn,
Y ffordd i ni yw dysgu byw
I gyd 'run fath a'r gwenyn.
Awn fel y gwenyn at ein gwaith,
Pan d'wyna haul y borau,
Bydd melus dod yn ol o'r daith
Dan lwyth o'r golud gorau;
Dos, ddyn, i'r maes, ac yno gwel
Ryw gyfoeth ar bob cangen,
Mae Duw yn dangos lle mae'r mel
I'r sawl sydd arno'i angen.
Os gwlawia'r nen drallodion lawr,
Paid bod yn llwfrddyn claear,
A phaid a gwneud rhyw fynydd mawr
O dwmpath pridd twrch daear;
Os gweli rywdro yspryd syn,
Wel, paid a mynd i grynu,
Sylldremia yn ei wyneb gwyn,
Mae'n sicr o ddychrynu.
Os daw ynfydion ar eu taith
I gynnyg dy hyfforddi,
Dos di ymlaen i wneud dy waith
Ynghanol eu baldorddi;
Os daw celwyddau gyda'r gwynt,
'Run fath a'r gwynt darfyddant,
Mae rhaffau celwydd ym mhob hynt
Yn crogi'r rhai a'u nyddant.
Mae'n rhaid i'r storm gael rhuo'n brudd,
A ffyliaid fod yn ffyliaid,
Er hynny, synwyr wel y dydd
I gladdu pennau byliaid;
Gan hynny rhwym dy wregys cryf
Pan fflachia'r mellt yn d'ymyl,
Ac edrych am yr haul yn hyf--
Mae ef tu ol i'r cymyl.
Os wyt am gadw ar ffordd y gwir
A gochel bradus heidiau,
Gwell iti gadw'th draed o dir
Gwleidyddiaeth a'i holl bleidiau;
Mae "A. B. C." gwleidyddwyr tynn
A "V" ar ben y wyddor,
Ond main yw'r lle a geir i'r hyn
A elwir yn egwyddor.
Paid gwisgo'th galon ar dy fraich
Os na fydd eisieu hynny,
A phaid a chrymu dan dy faich,
Ond cwyd dy ben i fyny;
Boed gwres ymroddiad yn dy waed,
A dywed trwy bob tywydd,
Fod daear rhyddid dan dy draed,
A Duw uwch ben yn llywydd.

MIL MWY HUDOL.

Byron enwog fu'n darlunio
Merch a blodau yn ei llaw,
Y peth tlysaf a fedd natur,
Er ei chwilio drwyddi draw;
A! ti fethaist, Byron ddawnus,
Er dy fost, dy glod, a'th fri,
Swyn i'r llygad sydd yn unig
Yn dy arlun clodfawr di.
Mil mwy liudol i fy nghalon
Clywed merch, cartrefle swyn,
Fel yn arllwys ei llais treiddgar
Am ben llais piano mwyn;
Seiniau natur yn ymblethu
Gyda sain offeryn hardd,--
Dawn a dysg yn ymgofleidio
Dodda galon dyner bardd.
Wrth im' weld ei bysedd meinion
Fel yn dawnsio gyda hoen,
Ar allweddau yr offeryn--
Ffoai gofid, ciliai poen;
Teimlwn fysedd cudd tynerwch
Ar holl dannau'm calon wan,
Bron na syrthiais i ber-lewyg
Gan y swyn oedd yn y fan.
Anwyl eneth, wrth im' wrando
Ar eich llais, oedd imi'n wledd--
Gweled delw gwir brydferthwch
Fel yn eistedd ar eich gwedd,
Dychymygais mewn mynydyn
Fod angylion Gwynfa lan,
Rhwng eich dysg, eich moes, a'ch doniau,
Yn eiddigus wrth eich can.

O! DEDWYDD BOED DY HUN.

("Oh! happy be thy dreams").
O! dedwydd, dedwydd, bo dy hun,
Llawn o ddedwyddwch fo'th freuddwydion di;
Y bryniau aur sydd byth dan heulog hin,
A'r awyr las sy'n ddwyfol glir i ti;
Fry, fry, mae ysbryd pur dy fam,
Draw'n gwylio dros dy hun rhag it' gael cam,
Mor bur a'r ser sy'n gwylio dros dy lun,
O! dedwydd, dedwydd, bo dy hun.
O! dedwydd, dedwydd, bo dy fywyd di,
Mae'th fam yn gwylio'th gwsg o'r nef yn awr;
A'r llaw fu'n arwain hon i'r gwynfyd fry
Fo eto i'th arwain di trwy'r cystudd mawr;
Bydd llygaid engyl gyda llygad mam
Byth, byth, i'th gadw rhag cael unrhyw gam,
Cwsg tra mae'r ser yn gwylio uwch dy lun,
O! dedwydd, dedwydd, bo dy hun.

'RWY'N DOD, 'RWY'N DOD.

(Just as I am).
Er mwyn y gwaed, fy Iesu hael,
Mae gobaith i bechadur gwael;
Ac fel yr un aflana'n bod,
At orsedd gras--'rwy'n dod, 'rwy'n dod.
Ni oedaf funud awr yn hwy
Heb guddio f' hun mewn marwol glwy',
Wrth droed dy groes yw'r fan i fod,
Fy Nghrist, fy Nuw,--'rwy'n dod, 'rwy'n dod.
Er cael fy nhaflu ar bob llaw,
Gan ofn gelynion yma a thraw;
Ac er fod ofnau cas yn bod,
O fewn fy mron,--'rwy'n dod, 'rwy'n dod.
Er mod i 'n ddall, yn noeth, yn dlawd,
Mae'r Hollgyfoethog imi'n frawd,
A thrysor penna'r nef sy'n bod,
Yng nghroes fy Nuw,--'rwy'n dod, 'rwy'n dod.
'Rwy'n credu'r hen addewid wiw,
Fod maddeu'n nghalon dyner Duw;
Cael claddu'm meiau yw fy nod,
Yng nghlwyfau'r Oen,--'rwy'n dod, 'rwy'n dod.
Gwnaeth cariad Crist y ffordd yn rhydd,
O wlad y nos i wlad y dydd;
Mae miloedd yno'n canu 'i glod,
'Rwyf finnau'r gwan, yn dod, yn dod.
DIWEDD.